Οι δημόσιοι υπάλληλοι αμορτισέρ στη μηχανή του χρέους

Οι δημόσιοι υπάλληλοι αμορτισέρ στη μηχανή του χρέους

Ο Μιλιτιάδης Ευσταθιάδης το καλοκαίρι του 2007 λειτούργησε όπως θα έπρεπε να λειτουργεί κάθε δημόσιος υπάλληλος. Ακολουθώντας τις οδηγίες του Δημάρχου Ελληνικού – Αργυρούπολης, Χρίστου Κορτζίδη, πρωτοστάτησε στην απελευθέρωση της παραλίας του Ελληνικού από τις παράνομες σιδεριές και εγκαταστάσεις που είχαν τοποθετήσει τα νυχτομάγαζα, έτσι ώστε η πλαζ του Άγιου Κοσμά να δοθεί στους πολίτες. Η αντίδραση των ανθρώπων της νύχτας απέναντι όχι μόνο στους ευσυνείδητους δημοτικούς υπαλλήλους, αλλά ακόμη και σε δημοτικούς συμβούλους και δραστήριους πολίτες ήταν ακαριαία. Βροχή από μηνύσεις που ξεκινούσαν από απειλές και κατέληγαν σε συκοφαντική δυσφήμιση και εξύβριση. Ο καιρός περνάει κι ερχόμαστε στα τέλη του 2012 όταν με το τρίτο Μνημόνιο μπαίνουν στο στόχαστρο οι «επίορκοι» δημόσιοι υπάλληλοι. Η απειλή που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι του Μ. Ευσταθιάδη, με αφορμή τις μηνύσεις της εταιρείας ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΠΕΤΡΟΚΛΑΜΠ, παύει να κινείται στη σφαίρα των υποθέσεων τον Φεβρουάριο του 2013, όταν ο υπάλληλος του Δήμου Ελληνικού τίθεται σε αυτοδίκαιη αργία μετά την καταδίκη του σε δεύτερο βαθμό, παρότι μάλιστα στη μία δίκη ο μηνυτής ούτε καν παρουσιάστηκε…

Λεωνίδας Βατικιώτης

Η λίστα των «επιόρκων» δεν σταματάει σε περιπτώσεις ανάλογες με αυτή του Μ. Ευσταθιάδη. Δηλαδή, σε δημόσιους υπάλληλους που είναι επιφορτισμένοι με την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος ή υπηρετούν σε νευραλγικές θέσεις (εφοριακοί, μηχανικοί, καθηγητές, κ.α.) και ανά πάσα στιγμή οι ελεγχόμενοι μπορούν να εξασφαλίσουν την ατιμωρησία τους ή την ανοχή των ελεγκτών υπό την απειλή μίας μήνυσης που θα άρει αυτόματα το καθεστώς της μονιμότητας και θα ανοίξει το δρόμο για την απόλυση. Η δαμόκλεια σπάθη της ανεργίας κρέμεται πλέον πάνω κι από τα κεφάλια απεργών και συνδικαλιστών, καταφέρνοντας έτσι η Τρόικα να καταργήσει το πιο «μισητό» για το κράτος προνόμιο των δημοσίων: το δικαίωμα στον ελεύθερο συνδικαλισμό. Από τώρα η απαγόρευση στην πράξη του δικαιώματος στην απεργία παύει να είναι γνώρισμα αποκλειστικά και μόνο του ιδιωτικού τομέα. Το πλήγμα που επιφέρει στον συνδικαλισμό το «σπάσιμο του ταμπού των απολύσεων στον δημόσιο τομέα» όπως είπε κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με ανακούφιση προφανώς λόγω των μαρτυρίων που έχει υποστεί ο ίδιος από τα τόσα χρόνια εξοντωτικής δουλειάς στον ιδιωτικό τομέα, έγινε φανερό με την καταδίκη των συνδικαλιστών Νίκου Αδαμόπουλου, Βασιλική Καραγεωργίου και Νίκου Μαυρουδή τον Μάρτιο του 2013 σε έξι μήνες φυλάκιση. Αφορμή αποτέλεσε η παρουσία τους στην απεργία του Δήμου Ηρακλείου που σύμφωνα με τον εισαγγελέα «άσκησε ψυχολογική βία»! Καμία αξιόποινη πράξη, κανένα επιβαρυντικό στοιχείο και παρόλα αυτά η αλληλεγγύη που επέδειξαν μπορεί να τους τοποθετήσει στην επόμενη λίστα των «επίορκων» που θα ανακοινώσει η κυβέρνηση υλοποιώντας την συμφωνία με την Τρόικα που επήλθε την Δευτέρα 15 Απριλίου και προβλέπει 15.000 απολύσεις μέχρι το τέλος του 2014.

Αυτή η λίστα μάλιστα ούτε κατά διάνοια δεν θα περιλαμβάνει τους αστυνομικούς των ΕΚΑΜ οι οποίοι εισβάλουν νύχτα φορώντας ολοπρόσωπες μάσκες σαν κακοποιοί στις φυλακές των Γρεβενών γρονθοκοπώντας όποτε θέλουν τους φυλακισμένους. Επ’ ουδενί επίσης δεν πρόκειται να περιλαμβάνει τους μεγαλογιατρούς που χρηματίζονταν από την πολυεθνική DePuy, θυγατρική της Johnson & Johnson και βρέθηκαν με τραπεζικούς λογαριασμούς 1 και 2 εκ. ευρώ. Ούτε πρόκειται να εξυγιάνει το νοσηρό κλίμα που επικρατεί στις εφορίες και τα υψηλά κλιμάκια των άλλων οργανισμών κι είναι δημιούργημα των δικών τους ποσοστώσεων (με 4-2-1 μοιράζονται τα πόστα ευθύνης, παστρικές δουλειές) που ουδέποτε αμφισβητήθηκαν παρά το λαϊκίστικο μένος κατά των δημοσίων, όταν έπρεπε όλοι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να αναγνωρίσουμε στους δημοσίους τις αιτίες των δεινών μας. Ποιος ξεχνάει τον Α. Λοβέρδο να καταγγέλλει από το βήμα της Βουλής «το 1,5 εκ. δημοσίων υπαλλήλων» που ταλαιπωρούν «όλους εμάς»…

Η πρόθυμη αποδοχή από την κυβέρνηση των απολύσεων ακόμη και στον στενό δημόσιο τομέα μαζί με το πλήγμα που καταφέρνει στην προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος και του συνδικαλισμού θα λειτουργήσει ως το μαγικό κουμπί για την εξισορρόπηση των δημόσιων οικονομικών και την δημιουργία πλεονασμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο. Κακά τα ψέματα. Η διαδικασία μείωσης των ελλειμμάτων είχε φθάσει από πέρυσι κιόλας σε ένα σημείο κορεσμού, ενώ ταυτόχρονα οι αποκλίσεις στα δημόσια έσοδα αποτελούν ωρολογιακή βόμβα. Απαιτούταν η δημιουργία ενός αμορτισέρ που θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ενεργοποιηθεί ώστε να εξαλείφεται το έλλειμμα, στο πλαίσιο του συνεχούς ελέγχου των δημόσιων οικονομικών από τους πιστωτές. Με άλλα λόγια ακόμη κι αυτές οι 15.000 απολύσεις που ανακοινώθηκαν από τον υπουργό Αντ. Μανιτάκη, κι οι οποίες θα προστεθούν στις 180.000 αποχωρήσεις λόγω συνταξιοδότησης, είναι μόνο η αρχή. Σύντομα θα ακολουθήσουν κι άλλες, τις οποίες ούτε καν θα μαθαίνουμε. Κι έτσι κάθε μήνα που θα παρατηρείται έλλειμμα θα ανακοινώνεται η απόλυση 300 δασκάλων ή 500 νοσοκόμων, που θα επιτυγχάνεται μάλιστα μέσω της κατάργησης των οργανικών θέσεων, έτσι ώστε να τηρούνται και τα προσχήματα της συνταγματικής νομιμότητας καθώς στο άρθρο 103, παρ. 4 ορίζεται με σαφήνεια πως «οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν». Ο κυρ-Φώτης όμως από τον Απρίλιο του 2010 έγραφε στην Αυγή ότι ακόμη κι αν τυπικά είναι καλυμμένη η κυβέρνηση με αυτό το τρικ νομικά παραμένει έκθετη! «Αν η κυβέρνηση επιλέξει τη μεθόδευση της κατάργησης θέσεων για την απομάκρυνση δημοσίων υπαλλήλων θα καταστρατηγήσει το Σύνταγμα, θα προσβάλει την αναγνωρισμένη και δεσμευτική αρχή της προστατευόμενης εμπιστοσύνης του διοικουμένου υπαλλήλου, ο οποίος εμπιστεύθηκε τη ρύθμιση της μονιμότητας, και κυρίως θα τραυματίσει σημαντικό μέρος της κοινωνίας, με πρόδηλες και αυτονόητες τις συνέπειες και για την κοινωνική συνοχή», έγραφε αποδεικνύοντας το αμέτρητο βάθος του τυχοδιωκτισμού του.

Οι συνέπειες δε, ας μην έχει κανείς την αυταπάτη ότι πρόκειται να κατανεμηθούν αναλογικά πλήττοντας εξ ίσου τις δημόσιες υπηρεσίες που εξυπηρετούν τους εργαζόμενους και εκείνες που εξυπηρετούν το κράτος και την οικονομική – πολιτική ελίτ. Ειπωμένο διαφορετικά, η Ελλάδα θα συνεχίσει να έχει μεγαλύτερη αναλογία αστυνομικών ανά κατοίκους από πολλές χώρες όπως η Γερμανία, το Βέλγιο, η Ιταλία, η Δανία, η Αυστρία, η Σουηδία ακόμη κι η Τουρκία, ενώ την ίδια ώρα τα κενά στην εκπαίδευση θα γίνονται αβυσσαλέα. Ενδεικτικά, και πριν ακόμη αρχίσουν οι απολύσεις, τα κενά ξεπερνούσαν τους 1.600 καθηγητές σε γυμνάσια και λύκεια και τους 1.500 δασκάλους σε δημοτικά.

Η ίδια, άνιση κατανομή θα ακολουθηθεί και στον επικείμενο καταιγισμό λουκέτων σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς. Εκ πρώτης όψεως, το αίτημα μείωσης του αριθμού τους φαντάζει λογικό. Και μόνο μια ματιά να ρίξει κανείς στο μητρώο των 1.667 φορέων της γενικής κυβέρνησης που ανακοίνωσε η Στατιστική Αρχή στις 16 Απριλίου (εκ των οποίων οι 480 είναι νομικά πρόσωπα, οι 1.015 ΟΤΑ κι εποπτευόμενοι φορείς, οι 42 οργανισμοί κοινωνικής ασφάλισης και τα 130 νοσοκομεία), οι επικαλύψεις είναι κραυγαλέες. Κι εδώ όμως η συρρίκνωση δεν πρόκειται να γίνει με κριτήριο την εξυπηρέτηση του πολίτη, όπως θα έπρεπε, αλλά την μείωση του κόστους και την διευκόλυνση των ιδιωτών που στο κενό που αφήνει το μικρότερο κράτος βλέπουν πεδίο δόξας λαμπρό για τις δικές τους μπίζνες. «Ας μας προβληματίσει το κλείσιμο της Εργατικής Εστίας και της Εργατικής Κατοικίας», λέει στο Unfollow η Δέσποινα Σπανού, αντιπρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ. «Ήταν δύο οργανισμοί πλήρως αυτοχρηματοδοτούμενοι από τις εισφορές των ασφαλισμένων με σαφές αντικείμενο και κοινωνικό έργο. Παρόλα αυτά έκλεισαν από πέρυσι». Φορείς αντίθετα όπως ο «Επενδύστε στην Ελλάδα» είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να δεχθούν μειώσεις σε προσωπικό ή κονδύλια. «Στα υπ’ όψιν επίσης πως η γεωγραφική ιδιομορφία της χώρας με τα δεκάδες νησιά και τα χωριά σε δύσβατα κι αποκλεισμένα τον χειμώνα μέρη απαιτεί αυξημένο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, όταν σήμερα όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα είναι λιγότεροι σε σχέση με άλλες χώρες», τονίζει η Δέσποινα Σπανού.

Οι κοινωνικές επιπτώσεις από την μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων θα είναι δραματικές. «Η κατάσταση στην υγεία ήδη βρίσκεται στο απροχώρητο» τονίζει ο επιμελητής νευροχειρούργος Πάνος Παπανικολάου, μέλος του ΔΣ της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνα Πειραιά (ΕΙΝΑΠ) και του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών (ΙΣΑ). «Το σύνολο των εργαζομένων σε νοσοκομεία, κέντρα υγείας και ΕΚΑΒ ανέρχεται περίπου σε 70.000 άτομα, όταν τα κρεβάτια μόνο στα νοσοκομεία είναι γύρω στα 35.000. Με μια παγκοσμίως αναγνωρισμένη αναλογία 2,5 εργαζομένων ανά 1 κρεβάτι, ο αριθμός των εργαζομένων έπρεπε ήδη να βρισκόταν στους 90.000. Τα αποτελέσματα από την έλλειψη προσωπικού τα βιώνουμε ήδη μέσω για παράδειγμα της εκρηκτικής αύξησης των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων, όπως πρόσφατα αναγνώρισε για την Ελλάδα ο εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στην Ευρώπη. Αν τυχόν και κλείσουν 10.000 κρεβάτια, όπως φημολογείται, το αποτέλεσμα θα είναι γενοκτονία. Η κυβέρνηση δε, μπορεί να το πετύχει αυτό με έναν πολύ έξυπνο τρόπο. Αφήνοντας ένα νοσοκομείο χωρίς αναισθησιολόγο, όπως έκανε με το Παίδων Πεντέλης, ακόμη κι οι πιο φιλότιμοι γιατροί που θα απομείνουν θα ζητήσουν να κλείσει το νοσοκομείο ή να μετακινηθούν».

Ακόμη και τότε όμως, όταν από τους 621.529 δημόσιους υπαλλήλους που μισθοδοτούνται σήμερα από το κράτος θα έχουν μείνει οι μισοί, η οργή των απολυμένων ή των πολιτών που θα βλέπουν να κλείνει το σχολείο στο χωριό τους ή να απομακρύνεται η εφορία από το νησί τους θα καλύπτεται από τις πομφόλυγες του υπουργού Οικονομικών για την επιτυχία της κυβέρνησης που κατάφερε να παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα…

(Unfollow, Μάιος 2013)