Η παραδειγματική τιμωρία της Κύπρου

ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Η παραδειγματική τιμωρία της Κύπρου

Το μένος εναντίον των Κυπρίων δεν ήταν τυχαίο. Ήρθε εκ των υστέρων να δικαιολογήσει την απίστευτη υποτέλεια των ελλήνων πολιτικών, που από τον Μάιο του 2010 μέχρι και σήμερα ΠΑΣΟΚοι, Δεξιοί όλου το φάσματος (ΝΔ και ΛΑΟΣ) και υποτιθέμενοι αριστεροί όπως της ΔΗΜΑΡ έχουν δεχθεί όχι απλώς χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία ό,τι απαιτούσαν οι πιστωτές (από έκδοση ελληνικών ομολόγων με αγγλικό δίκαιο μέχρι την εκτίναξη του δημόσιου χρέους σε μη βιώσιμα επίπεδα) αλλά συνωστίζονταν κιόλας στην αυλή της Μέρκελ προσπαθώντας το ένα κόμμα να ξεπεράσει το άλλο σε δουλικότητα ελπίζοντας ότι έτσι θα τους δοθεί το χρίσμα και τα ανταλλάγματα που ανταμείβουν την εξουσία σε εποχές ξεπουλήματος. Κι ο ελληνικός Τύπος που αναπαρήγαγε την λοιδορία απέναντι στους Κυπρίους επιχείρησε να καλύψει τον δικό του βρόμικο ρόλο όλη αυτή την τριετία.

Λεωνίδας Βατικιώτης

Μένος Μνημονιακών κατά της Κύπρου

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ

Άνευ προηγουμένου ήταν η επίθεση που εξαπέλυσαν εναντίον της Κύπρου οι κήρυκες της υποτέλειας στην Τρόικα μετά την δεύτερη απόφαση του Γιούρογκρουπ. Κοινός παρανομαστής των – έτοιμων από καιρό – συμπερασμάτων τους ήταν πως οι Κύπριοι πολιτικοί αποδείχθηκαν ψευτόμαγκες και λαϊκιστές κι ότι με τους παλληκαρισμούς τους προκάλεσαν μεγαλύτερα δεινά στους Κύπριους πολίτες. Το επιχείρημά τους ήταν πως η πρώτη απόφαση του συμβουλίου υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, που στην κυπριακή βουλή δεν βρήκε ούτε μία θετική ψήφο, ήταν πιο ήπια και λιγότερο οδυνηρή. Για τα τωρινά δεινά τους επομένως φταίει η αντίσταση που επέδειξαν…

Η ηθική που κρύβεται πίσω από αυτή την φιλολογία αποτελεί ντροπή. Ακόμη κι έτσι να ήταν, δηλαδή ακόμη και να ήταν λιγότερο σκληρά τα μέτρα του πρώτου Γιούρογκρουπ, η πέτρα του αναθέματος έπρεπε να πέσει στην ΕΕ που επέλεξε να κάνει επίδειξη δύναμης σε έναν λαό 700.000 ανθρώπων κι όχι απέναντι στους Κυπρίους που τόλμησαν να πουν έστω κι ένα ανολοκλήρωτο «όχι».

Το μένος εναντίον των Κυπρίων δεν ήταν τυχαίο. Ήρθε εκ των υστέρων να δικαιολογήσει την απίστευτη υποτέλεια των ελλήνων πολιτικών, που από τον Μάιο του 2010 μέχρι και σήμερα ΠΑΣΟΚοι, Δεξιοί όλου το φάσματος (ΝΔ και ΛΑΟΣ) και υποτιθέμενοι αριστεροί όπως της ΔΗΜΑΡ έχουν δεχθεί όχι απλώς χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία ό,τι απαιτούσαν οι πιστωτές (από έκδοση ελληνικών ομολόγων με αγγλικό δίκαιο μέχρι την εκτίναξη του δημόσιου χρέους σε μη βιώσιμα επίπεδα) αλλά συνωστίζονταν κιόλας στην αυλή της Μέρκελ προσπαθώντας το ένα κόμμα να ξεπεράσει το άλλο σε δουλικότητα ελπίζοντας ότι έτσι θα τους δοθεί το χρίσμα και τα ανταλλάγματα που ανταμείβουν την εξουσία σε εποχές ξεπουλήματος. Κι ο ελληνικός Τύπος που αναπαρήγαγε την λοιδορία απέναντι στους Κυπρίους επιχείρησε να καλύψει τον δικό του βρόμικο ρόλο όλη αυτή την τριετία.

Πρώτ’ απ’ όλα το «όχι» των Κυπρίων βουλευτών ειπώθηκε κάτω από την πίεση ασυνήθιστα μαζικών διαδηλώσεων για τα δεδομένα της Κύπρου. Οι άοκνες προσπάθειες του Δημοκρατικού Συναγερμού να εξασφαλίσει – με κάθε τρόπο – πλειοψηφία στην Κυπριακή Βουλή δεν θα είχαν πέσει στο κενό, όπως συνέβη, αν δεκάδες χιλιάδες Κύπριοι δεν είχαν βγει στους δρόμους καταγγέλλοντας την ευρωζώνη. Οι βουλευτές και τα κόμματα της Κύπρου επομένως δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να υποκύψουν στην πίεση που άσκησαν οι εργαζόμενοι οι οποίοι έγκαιρα διέκριναν πίσω από την «σωτηρία» του νησιού την δική τους καταστροφή.

Επιπλέον, η αποδοχή της δεύτερης απόφασης επιτεύχθηκε δια της επιβολής. Το σχέδιο πέρασε από την στιγμή που ο Σόιμπλε απαγόρευσε την ψηφοφορία. Οπότε κι οι κόλακες των Μνημονίων ας μην χαίρονται. Κι η δική τους επικράτηση μισή ήταν. Χώρια που την πρόσφερε το Τέταρτο Ράιχ…

• Δεν έκρυψαν την βαθιά ικανοποίηση που ένιωσαν μνημονιακά κόμματα και Τύπος στην Ελλάδα από το γεγονός ότι έμεινε ημιτελές το “όχι” των Κυπρίων απέναντι στις καταστροφικές αποφάσεις του συμβουλίου υπουργών Οικονομικών. Πίσω από την υποχώρηση των Κυπρίων, οι οποίοι άλλωστε δεν ρωτήθηκαν για την δεύτερη απόφαση, είδαν την δικαίωση της δικής τους γραμμής υποτέλειας απέναντι στην Τρόικα.
• Το όχι των Κυπρίων έσωσε ως προς το παρόν τις καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ από το γερμανικό ψαλίδι

Οι ισχυρισμοί του «μπλοκ της υποτέλειας» ωστόσο είναι κι επί της ουσίας αστήριχτοι. Η πραγματικότητα είναι πως η δεύτερη απόφαση του Συμβουλίου υπουργών Οικονομικών ήταν το ίδιο σκληρή με την πρώτη. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι το κούρεμα της αρχικής απόφασης ήταν πιο λελογισμένο: στην πρώτη του εκδοχή 6,75% για καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ και 9,9% για μεγαλύτερες. Με την έξοδο από το συμβούλιο υπουργών Οικονομικών αυτή ήταν η απόφαση, άσχετο αν στη συνέχεια κι όσο Γερμανοί και ΔΗΣΥ έβλεπαν ότι χάνουν το παιχνίδι έριχναν στην μάχη εναλλακτικά σχέδια, σε βαθμό που ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας να δηλώσει ότι πρόταση της Κυπριακής πλευράς ήταν το κούρεμα των «ανασφάλιστων καταθέσεων», κάτω των 100.000 ευρώ, επιχειρώντας έτσι να αποσείσει από πάνω του την ευθύνη. Την σχετική δήλωση όμως την έκανε όταν το σχέδιο αυτό είχε ηττηθεί. Αν οι Γερμανοί διαφωνούσαν, γιατί δεν διαχώριζαν την θέση τους από το πρωί της Κυριακής όταν έγινε γνωστό το σχέδιο; Γιατί επέτρεψαν να ληφθεί μια τέτοια απόφαση; Το πιθανότερο αντίθετα είναι πως η πρόταση πράγματι προήλθε από την πλευρά Αναστασιάδη, η οποία υπερεκτίμησε τις δυνατότητές της να επιβάλει μια θεραπεία σοκ εκμεταλλευόμενη τη νωπή ακόμη εντολή του εκλογικού σώματος, κι η Γερμανία την άφησε να προχωρήσει ελπίζοντας να γίνει δεκτή, στον βαθμό που εξυπηρετούσε τα σχέδια της να μετατραπούν οι καταθέτες σε επενδυτές και στο εξής η διάσωση των κλυδωνιζόμενων κρατών μελών της ευρωζώνης να γίνεται με δικά τους πόρους, μέσω της κατάσχεσης ακόμη και των θεωρούμενων ως ακατάσχετων. Και μόνο όταν απορρίφθηκε από την Κυπριακή Βουλή κι όταν ξεσηκώθηκε ένα πρωτοφανές κύμα αντιδράσεων από επίσημες φωνές για τις αποσταθεροποιητικές συνέπειες που θα είχε μια τέτοια απόφαση στο τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης, μόνο τότε ο Σόιμπλε ζήλεψε την δόξα των διαλυμένων συμμοριών που ο ένας λήσταρχος ρίχνει την ευθύνη στον άλλο, ελπίζοντας να την βγάλει ο ίδιος καθαρή κι ας ξεφτιλίζεται εκείνη τη στιγμή. Σε κάθε περίπτωση στο ηρωικό όχι των Κυπρίων, στην αξιοθαύμαστη επιμονή τους να αρνηθούν να ψηφίσουν την πρώτη απόφαση του Γιούρογκρουπ αψηφώντας πιθανές συνέπειες και την απουσία εκείνη τη στιγμή ενός εναλλακτικού κι εφαρμόσιμου σχεδίου, οφείλεται η διάσωση των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ. Τουλάχιστον ως προς το παρόν…

Άλλωστε, όπως αποκάλυψε η γερμανική εφημερίδα Χάντελσμπλατ την εβδομάδα που πέρασε το σχέδιο μετακύλισης του κόστους διάσωσης των τραπεζών στους καταθέτες είχε αποφασιστεί από την ηγεσία της ΕΕ από το 2012 κιόλας. «Από την περασμένη χρονιά είχε συμφωνηθεί από τις κυβερνήσεις της ΕΕ ότι για να σωθούν οι χρεοκοπημένες τράπεζες στο μέλλον θα συμμετέχουν κι οι καταθέτες. Τα όρια μεταξύ μετόχων των τραπεζών και καταθετών δεν υφίστανται πλέον», γράφει η γερμανική εφημερίδα, αποδεικνύοντας έτσι πως ό,τι συνέβη στην Κύπρο δεν συνιστά μια ξεχωριστή περίπτωση, απλώς την αρχή ενός καινούργιου τρόπου να λύνονται οι κρίσεις που η Γερμανία προκαλεί χωρίς να βάζει η ίδια το χέρι στην τσέπη…

Ας αναλογιστούμε όμως τι θα είχε κατοχυρωθεί αν έπρεπε να αποφασίσει η Ελληνική Βουλή κάτι σχετικό. Όλος αυτό ο εσμός της υποτέλειας που κυβερνάει από το 2009 θα είχε πει ναι με χέρια και με πόδια κι ο κάθε εξαρτημένος βουλευτής που η Γερμανία τον κρατάει από χίλιες μεριές (ξέρει δηλαδή ότι έχει χρηματιστεί ουκ ολίγες φορές) θα είχε ψηφίσει να βάλουν χέρι και στα πορτοφόλια μας, όχι μόνο στις μικροκαταθέσεις. Επομένως αυτή τη στιγμή όσο κι αν η εξέλιξη δεν δικαίωσε τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν, το ηθικό πλεονέκτημα βρίσκεται στην μεριά της Κυπριακής κι όχι της Ελληνικής Βουλής που έχει ψηφίσει πλήθος απαράδεκτων νόμων, δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα επί τρία χρόνια.

Το δεύτερο επιχείρημα του μπλοκ της υποτέλειας, που περιττό να ειπωθεί ότι στην πρώτη του γραμμή έχει δημοσιογράφους και συγκεκριμένα όλους αυτούς που υπόσχονταν ότι το 2012 η Ελλάδα θα έχει βγει ξανά στις αγορές, ότι «το ΔΝΤ έχει αλλάξει» κι άλλα τέτοια αστεία που τους έλεγαν στα σεμινάρια του ΔΝΤ, είναι ότι το κούρεμα της πρώτης απόφασης για τις μεγάλες καταθέσεις ήταν μικρότερο, ενώ δεν προβλεπόταν για παράδειγμα η διάλυση της Λαϊκής Τράπεζας, όπως αποφασίστηκε με την δεύτερη απόφαση. Το αστείο με αυτόν τον συλλογισμό είναι ότι παίρνει στα σοβαρά και τοις μετρητοίς τις προβλέψεις των πιστωτών, όταν κατ’ επανάληψη έχει αποδειχθεί πόσο στον αέρα είναι τα σχέδια τους, με αποτέλεσμα πολύ σύντομα να επανέρχονται με νέες αυστηρότερες προτάσεις που ενίοτε ακυρώνουν προηγούμενες αποφάσεις τους. Στην Ελλάδα οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ και της ΕΚΤ αποδείχτηκαν ψεύτες και πανηγυριώτες ακόμη και στο θέμα των προβλέψεων τους για την πορεία του δημοσίου χρέους. Όλες οι προβολές που έκαναν το 2010 αποδείχθηκαν όνειρα θερινής νυκτός, με αποτέλεσμα τις διαβεβαιώσεις ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν πρόκειται να χρειαστεί αναδιάρθρωση να τις διαδεχτούν μέχρι στιγμής δύο μικρές αναδιαρθρώσεις και μία μεγάλη, ενώ έπεται και μία ακόμη μεγάλη αναδιάρθρωση και θα πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένη και οριστική την πρώτη απόφαση του Γιούρογκρουπ; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μόλις περνούσε, μέσα σε λίγες ημέρες θα ακολουθούσαν δραματικές ανακοινώσεις ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν κι ότι χρειάζεται νέο, ακόμη μεγαλύτερο κούρεμα των καταθέσεων.

Τέλος, υπάρχει μια ακόμη διάσταση, που κρύβεται επιμελώς απ’ όσους μέσω της Κύπρου επιχειρούν να δικαιώσουν τον δικό του δοσιλογισμό και την οσφυοκαμψία: έλληνες πολιτικούς και δημοσιογράφους. Η «κατά πολύ χειρότερη» και τιμωρητική δεύτερη απόφαση του συμβουλίου υπουργών Οικονομικών, όπως και η πρώτη, ήταν μια κοινή απόφαση που λήφθηκε ομόφωνα από τους παριστάμενους. Μεταξύ αυτών κι ο υπουργός Οικονομικών της ελληνικής τρικομματικής κυβέρνησης, Γιώργος Στουρνάρας, ο οποίος εκτελούσε εντολές της κυβέρνησης. Επομένως, όση ευθύνη ανήκει στην Γερμανία ανήκει και στην Ελλάδα για το περιεχόμενο της απόφασης και τον αυστηρό της χαρακτήρα. Αν έκρινε άδικη την ποινή που επιβλήθηκε στην Κύπρο γιατί δεν έβαζε βέτο; Γιατί δεν εκμεταλλευόταν το ειδικό καθεστώς που απολαμβάνει σαν «υπάκουος μαθητής» ώστε να ζητήσει μια καλύτερη μεταχείριση για την Κύπρο; Δεν είναι παραλογισμός να κατηγορείται το θύμα και στην περίπτωσή μας η Κύπρος ότι δέχθηκε μια άδικη ποινή κι αυτοί που την συμφώνησαν και την επέβαλαν, μεταξύ των οποίων κι η κυβέρνηση Αναστασιάδη, να μένουν στο απυρόβλητο της κριτικής και να θεωρείται ότι λίγο πολύ έκαναν την δουλειά τους; Οι ευθύνες της ελληνικής πλευράς γίνονται ακόμη πιο σοβαρές αν δούμε τον οπορτουνισμό τους: Από την μια να ψηφίζουν στο συμβούλιο υπουργών Οικονομικών ότι θέλει η Γερμανία και οι πιστωτές κι από την άλλη, με τον φόβο μήπως οι Κύπριοι τους πάρουν με τις πέτρες, να κρατούν αποστάσεις από την απόφαση που οι ίδιοι αποδέχτηκαν και ψήφισαν πριν λίγες ώρες… Εγκληματικές είναι οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης για τον τρίτο Αττίλα, τον ευρω-Αττίλα αν δούμε και την επιθετικότητα με την οποία χειρίστηκε το θέμα των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα, προσφέροντάς τις στον όμιλο της Πειραιώς. Το μέλημα δηλαδή της τρικομματικής κυβέρνησης ήταν πώς μέσω κι αυτής της ευκαιρίας, πατώντας δηλαδή επί πτωμάτων, θα επιταχύνει τις αναδιαρθρώσεις στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα γιγαντώνοντας τους νέους ομίλους που αναδύονται με τις ευλογίες της Τρόικας. Η ελληνική κυβέρνηση δηλαδή που κατά τ’ άλλα κόπτεται για την Κύπρο δεν έκανε τίποτε διαφορετικό απ’ ότι έκανε η Γερμανία, συμμετέχοντας στο πλιάτσικο της κυπριακής περιουσίας. Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά με άλλα λόγια λειτούργησε όπως ακριβώς είχε λειτουργήσει κι η ελληνική χούντα επί Αττίλα, όταν εκμεταλλεύτηκε την προνομιακή σχέση που έχει με την ελίτ του νησιού για να διευκολύνει τα σχέδια καθυπόταξης του από τον ιμπεριαλισμό. Μόνο που τα επιπλέον δικαιώματα η ελληνική πολιτική ελίτ τα απολάμβανε για να λειτουργεί ως εγγυητής και προστάτης της ανέκαθεν ευάλωτης Κύπρου κι όχι ως μακρύ χέρι τότε των Αμερικάνων και σήμερα των Γερμανών. Γι’ αυτό τον λόγο η ελληνική πολιτική ελίτ κι ειδικότερα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τα ρετάλια της ΔΗΜΑΡ, ανεξαρτήτως των τεράστιων ευθυνών που φέρει σύσσωμα η πολιτική ελίτ της Κύπρου από το ΑΚΕΛ μέχρι τον ΔΗΣΥ, φέρουν τεράστιες και ιστορικές ευθύνες για την ισοπέδωση που επιχειρείται στο νησί.

Νέο απεχθές μνημόνιο προ των πυλών

ΡΕΚΟΡ ΥΦΕΣΗΣ KAI ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΤΟ 25% ΜΟΛΙΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ

Στη άτυπη σύνοδο της ευρωζώνης που θα συνέλθει από την Πέμπτη 11 μέχρι το Σάββατο 13 Απρίλη θα υιοθετηθεί κι επίσημα το μνημόνιο που έγινε κατ’ αρχήν δεκτό μεταξύ της κυβέρνησης Αναστασιάδη και της Τρόικας την προηγούμενη εβδομάδα. Στη συνέχεια και μέχρι τέλος Απριλίου θα έχει επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια έτσι ώστε εντός του Μαΐου να εκταμιευτεί η πρώτη δόση από τα 10 δισ. ευρώ με τα οποία θα δανειοδοτηθεί η Κύπρος. Το δάνειο θα δοθεί με επιτόκιο 2,5% και θα αποπληρωθεί σε 22 έτη.

Το μνημόνιο είναι βαθιά αντιλαϊκό και θα σημάνει την μεταβίβαση του κόστους δανειοδότησης στους κύπριους εργαζόμενους καθώς από τα λίγα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας ξέρουμε πως προβλέπει σημαντική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά 4.500, εκποιήσεις ακόμη και πρώτων κατοικιών και αθρόες ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων. Το μνημόνιο που συμφωνήθηκε θα κλείσει οριστικά μια περίοδο ευμάρειας που επικρατούσε στο νησί, προσφέροντας ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο. Το γεγονός ότι έγιναν ηπιότερες πολλές διατάξεις του Μνημονίου που υπογράφτηκε επί Χριστόφια δεν δείχνει ότι το τωρινό Μνημόνιο είναι ήπιο ή ανεκτό. Δείχνει ότι το Μνημόνιο του ΑΚΕΛ, το οποίο χαιρετίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν επονείδιστο. Άλλωστε η Τρόικα ξέρουμε ότι χτυπάει πολλές φορές. Νέα μνημόνια δηλαδή θα ακολουθήσουν το τωρινό, επιδεινώνοντας τις προβλέψεις του με την επίκληση των αυξανόμενων ελλειμμάτων που θα καταγράφει ο κρατικός προϋπολογισμός λόγω της ύφεσης της οικονομίας, που προβλέπεται να καταρρίψει κάθε προηγούμενο ρεκόρ.

Την εβδομάδα που μας πέρασε η αμερικάνικη τράπεζα Σίτιγκρουπ έσπευσε να αμφισβητήσει επί τα χείρω – προφανώς – τις προβλέψεις που διατυπώνονται για συρρίκνωση της κυπριακής οικονομίας κατά 8% φέτος και 3% το 2014. Το ειδησεογραφικό πρακτορείο Ρόιτερς διατύπωσε ακόμη πιο μαύρες προβλέψεις: «Μια εκδοχή του πιο πρόσφατου Μνημονίου κατανόησης μεταξύ της Λευκωσίας και των διεθνών δανειστών της που διέρρευσε προβλέπει πρωτογενές έλλειμμα για το 2014 – διαφορά μεταξύ εσόδων και δαπανών πριν την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους – 678 εκ. ευρώ ή 4,3% του ΑΕΠ. Αυτό συνεπάγεται συνολικό ΑΕΠ σχεδόν 16 δις. ευρώ ή 11% χαμηλότερο από τα 17,9 δις. ευρώ της πιο πρόσφατης εκτίμησης. Είναι αναπόφευκτη μια μεγάλη πτώση. Τα μέτρα στο συνολικό πακέτο δημοσιονομικής προσαρμογής της κυβέρνησης θα ισοδυναμούν με 7,25% του ΑΕΠ μέχρι το 2016, ενώ φόροι και τιμολόγια δημοσίων υπηρεσιών θα αυξηθούν. Αλλά πόσο μεγάλη θα είναι η πτώση; Στη γειτονική Ελλάδα η μετάβαση από τις καλές εποχές στα τρομερά χρόνια της λιτότητας οδήγησε σε μια μείωση του ΑΕΠ κατά 20% για τέσσερα χρόνια σύμφωνα με εκτιμήσεις της Μόργκαν Στάνλευ. Αν μη τι άλλο, στην Κύπρο τα πράγματα θα εξελιχθούν χειρότερα. Οι Έλληνες δεν είχαν να αντιμετωπίσουν προσωρινούς ελέγχους κεφαλαίων οι οποίοι θα βαλτώσουν τις επιχειρήσεις και θα βυθίσουν την εμπιστοσύνη. Η απόφαση δε να επιβληθούν απώλειες στις ανασφάλιστες καταθέσεις στις μεγαλύτερες κυπριακές τράπεζες θα υπονομεύσει σημαντικά τον χρηματοπιστωτικό τομέα της χώρας. Θέμα ξεχωριστής σημασίας καθώς ο χρηματοπιστωτικός τομέας συνεισέφερε το 9,2% της ετήσιας ακαθάριστης προστιθέμενης αξίας, σχεδόν διπλάσιο ποσοστό από τον μέσο όρο της ευρωζώνης». Νέο ρεκόρ ύφεσης επομένως θα καταγράψει η Κύπρος με την ανεργία να πλήττει ακόμη και το 20-25% του εργατικού δυναμικού, να κινείται δηλαδή σε διπλάσια επίπεδα από τα σημερινά, όπως πρόβλεψε ο κύπριος νεοφιλελεύθερος νομπελίστας οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης στην εφημερίδα Φιλελεύθερος την προηγούμενη Κυριακή.

ΗΔΗ ΥΠΟ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ: Γκαουλάιτερ στέλνουν στο νησί

ΕΥΡΩ-ΚΑΤΟΧΗ

Ο επώδυνος χαρακτήρας των μέτρων που περιλαμβάνονται στο κυπριακό Μνημόνιο αναγνωρίστηκε ακόμη κι από τον εκπρόσωπο της ευρωπαϊκής Επιτροπής που δημόσια τα περιέγραψε ως δυσβάσταχτα. Μόνο, που αυτή η ομολογία δεν αποτέλεσε το προοίμιο για να ανακοινωθούν κάποια μέτρα ανακούφισης (ποιός θα το περίμενε άλλωστε αυτό από την Επιτροπή που έχει μετατραπεί σε λόμπι των πιστωτών…) αλλά για να δικαιολογηθεί το καθεστώς κατοχής. Συγκεκριμένα, ανακοίνωσε ότι οι Βρυξέλλες θα στείλουν στην Λευκωσία ομάδα τεχνοκρατών, όπως ακριβώς συνέβη και στην Ελλάδα (Τασκ Φορς) με σκοπό να επιβλέψουν και να υποστηρίξουν την οικονομική ανάπτυξη και την αναδιάρθρωση της οικονομίας και του κρατικού μηχανισμού.

Όλα αυτά όμως δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια προσπάθεια συγκάλυψης του πραγματικού έργου των Γκαουλάιτερ που είναι ένα και μοναδικό: η προετοιμασία ενός νέου σχεδίου που θα λύνει το πρόβλημα της διχοτόμησης που έχει προκαλέσει η παράνομη τουρκική εισβολή, σε βάρος των ελληνοκυπριακών συμφερόντων.

Ήδη, το θέμα της οριστικής επίλυσης του Κυπριακού έχει τεθεί ανοιχτά κι όχι φυσικά από τη σκοπιά του τερματισμού της τουρκικής κατοχής με βάση τα ψηφίσματα του ΟΗΕ που είναι η μοναδική συμβατή με το διεθνές δίκαιο λύση. Τέθηκε χωρίς περιστροφές από τον τούρκο πρόεδρο, Αμπντουλάχ Γκιουλ, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στη Λιθουανία την προηγούμενη εβδομάδα όπου δήλωσε πως η κρίση “μπορεί να θεωρηθεί ως σημαντική ευκαιρία επειδή, εάν το νησί ενωθεί, θα έχει μεγαλύτερη οικονομική δυναμική. Και εάν προσθέσουμε την δυναμική για συνεργασία με την Ελλάδα και την Τουρκία, τότε αυτή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη”. Ειρήσθω εν παρόδω: η αναφορά στην Ελλάδα ας ελπίσουμε να μην υποκρύπτει τη συναίνεση του Σαμαρά σε ένα νέο διχοτομικό σχέδιο και μια πιθανή συμφωνία του να λειτουργήσει η Αθήνα σαν πολιορκητικός κριός, ολοκληρώνοντας το έγκλημα που ξεκίνησε στο Γιούρογκρουπ. Σύντομα θα μάθουμε…

Δεν είναι όμως μόνο ο Γκιουλ που ανοίγει το θέμα της διχοτόμησης. Το ίδιο έκανε κι ο πρώην ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ στην Κύπρο, Μίκαελ Μόλερ, με παρέμβασή του που δημοσιεύτηκε στα Νέα την Πέμπτη 4 Απριλίου. Στο διαφωτιστικό άρθρο του, με τίτλο “να μια ευκαιρία για επανένωση” μεταξύ άλλων, τονίζει πως “μια επανένωση θα φέρει αυξημένη ευημερία… Ο νέος πρόεδρος της Κύπρου, που έχει ταχθεί υπέρ της επανένωσης, βρίσκεται σε καλή θέση για να προτείνει τολμηρά μέτρα με στόχο την ενοποίηση του νησιού. Κι η ηγεσία των Τουρκοκυρπίων βρίσκεται σήμερα σε ισχυρότερη θέση από ποτέ για να διαπραγματευτεί μια ενοποίηση με ίσους όρους”. Μεθερμηνευόμενα τα προηγούμενα σημαίνουν πως οι δύο παράγοντες που θα λειτουργήσουν καταλυτικά για την επανένωση του νησιού (κι όχι τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής) είναι ο νέος πρόεδρος της Κύπρου, που στο παρελθόν ήταν υπέρ του διχοτομικού, φιλοτουρκικού Σχεδίου Ανάν το οποίο απορρίφθηκε από τους Κύπριους, και μια νέα ισορροπία δυνάμεων που φέρνει σε ισχυρότερη θέση τους Τουρκοκύπριους, αποκλειστικά και μόνο λόγω του υποβιβασμού των Ελληνοκυπρίων εξ αιτίας της κρίσης. Και οι δύο όμως αυτοί παράγοντες συντείνουν σε μια λύση που θα είναι επανάληψη του σχεδίου Ανάν επί το δυσμενέστρο μάλιστα, στη βάση των νέων ισορροπιών που δεν προσδιορίζονται μόνο από την οικονομική κρίση στην Κύπρο, αλλά και από τα πλήγματα που έχουν δεχτεί οι σχέσεις της Λευκωσίας με την Μόσχα, με αποτέλεσμα η Ρωσία να έχει πάψει πλέον να αποτελεί αντίβαρο σε ΗΠΑ και ΕΕ!

Όλα επομένως συντείνουν πως είναι θέμα χρόνου ένα νέο συνταγματικό αυτή τη φορά πραξικόπημα σε βάρος της Κύπρου, που θα την μετατρέψει σε σύγχρονο προτεκτοράτο ώστε να μπορέσει η Γερμανία να επεκτείνει την επιρροή της στην Μεσόγειο και να πάρει υπό τον έλεγχό της φυσικά και τα ενεργειακά κοιτάσματα.

ΠΡΙΝ 7 ΑΠΡΙΛΗ 2013