Ελλάδα: η κυβερνητική κρίση και οι νέες εκλογές

Ελλάδα: η κυβερνητική κρίση και οι νέες εκλογές

Οι τελευταίες τρεις ημέρες διαπραγματεύσεων και επαφών υπό την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, αφού ο Ε. Βενιζέλος παρέδωσε την εντολή του το Σάββατο 12 Μαΐου, οδήγησαν σε κρίσιμες εξελίξεις στην ελληνική κρίση και την ροσπάθεια να βρεθεί μια κυβερνητική λύση. Μερικές από αυτές κάνουν μια κωμική εντύπωση, αλλά αυτό δεν τις εμποδίζει από το να αποβούν ενδεχόμενα πολύ επικίνδυνες για τον ελληνικό λαό. Ωστόσο, το συνολικό αποτέλεσμα, η αποτυχία να σχηματιστεί κυβέρνηση και η προκήρυξη νέων εκλογών που θα διεξαχθούν τον Ιούνιο μπορεί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να προσφέρει μια πραγματική ελπίδα στον ελληνικό λαό.

Χρήστος Κεφαλής (Συνεργάτης του Πολιτικού Καφενείου)

Μια «οικουμενική κυβέρνηση»;

Ο Πρόεδρος Παπούλιας, ο ίδιος ένας συντηρητικός πολιτικός που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, επικέντρωσε αρχικά τις προσπάθειές του στη δημιουργία μιας "οικουμενικής κυβέρνησης" που θα υποστηριζόταν από το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία, τη Δημοκρατική Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη συνεδρίαση των τριών πολιτικών ηγετών την Κυριακή, του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Τσίπρα (ο Κουβέλης δεν ήταν παρών), έδειξε ένα ανεπίσημο και ανυπόγραφο (!) σημείωμα του Λουκά Παπαδήμου, του προηγούμενου πρωθυπουργού, ο οποίος έκανε μια πολύ απαισιόδοξη παρουσίαση της οικονομικής κατάστασης, προβλέποντας την κατάρρευση του ελληνικού κράτους και την αδυναμία να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του στη διάρκεια του Ιουνίου.

Αυτό το χρησιμοποίησε για να πιέσει για μια κυβέρνηση με συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και των τριών άλλων κομμάτων, ως μια «εθνική ανάγκη». Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία εμφανίστηκαν πρόθυμοι να δεχτούν ακόμα και μια «αριστερή κυβέρνηση» που θα σχηματιζόταν από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Δημοκρατική Αριστερά, την οποία θα στήριζαν χωρίς να συμμετέχουν. Ωστόσο, μια τέτοια κυβέρνηση θα έκανε στην πραγματικότητα τον ΣΥΡΙΖΑ όμηρο στα άλλα κόμματα, δεδομένου ότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ έχουν μόνοι τους 149 έδρες στο Κοινοβούλιο, και η Δημοκρατική Αριστερά είναι πολύ πιο κοντά σε αυτούς από ό,τι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η προσπάθεια απέτυχε χάρη στην καλά θεμελιωμένη αρνητική απόκριση του ΣΥΡΙΖΑ, μια στάση που επίσης κράτησε ο Πάνος Καμμένος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ο οποίος δήλωσε ότι δεν μπορούσε να δεχθεί ένα άτυπο έγγραφο ως βάση για να λάβει πολιτικές αποφάσεις.

Έγινε έτσι σαφές ότι δεν υπήρχε πραγματική προοπτική να σχηματιστεί μια «οικουμενική κυβέρνηση». Μετά από αυτό, οι προσπάθειες της Προεδρίας στράφηκαν στη δημιουργία μιας μη-πολιτικής, τεχνοκρατικής κυβέρνησης τύπου Μόντι, που προτάθηκε από τον ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας, Α. Σαμαρά. Ο σχηματισμός μιας τέτοιας κυβέρνησης θα σήμαινε μια παραπέρα ρήξη με τους δημοκρατικούς κανόνες και τις διαδικασίες από αυτή που επέφερε η προηγούμενη κυβέρνηση Παπαδήμου. Επιπλέον, στη σοβαρή κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, σίγουρα θα οδηγούνταν σε πλήρη αποτυχία, αφού δεν υπάρχει ούτε μια ισχνή προοπτική σταθεροποίησης με ένα τεχνοκρατικό τρόπο έστω και προσωρινά, όπως στην Ιταλία.

Αυτή η προσπάθεια απέτυχε επίσης, λόγω της επιμονής της Δημοκρατικής Αριστεράς ότι δεν θα συναινέσει σε οποιαδήποτε λύση, εκτός αν την υποστηρίξει και ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να κάνει.

Τα γεγονότα της Κυριακής έδωσαν την ευκαιρία στους Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη (οι τρεις τους είχαν μια κοινή συνάντηση ενώπιον του Προέδρου αργότερα το βράδυ της Δευτέρας) να κατηγορήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ για τη λήψη μιας ανεύθυνης και άκαμπτης στάσης, ευρισκόμενης σε παραφωνία με τη σοβαρή κατάσταση και τη θέληση του λαού. Ωστόσο, το να ακούει κανείς τέτοιες κατηγορίες από τους εκπροσώπους των πρώην δύο μεγάλων κομμάτων, που είχαν προσκολληθεί εδώ και δεκαετίες σε μια αλαζονική μονοκομματική διοίκηση, κάνει μια ειρωνική εντύπωση.

Στην πραγματικότητα, η αλαζονεία χαρακτήριζε τη στάση των δύο πρώην κυβερνώντων κομμάτων, τα οποία, παρά τη μετριόφρονη φρασεολογία τους, επέμεναν για μια λύση που θα παρέτεινε την κυριαρχία τους. Η κρυφή πρόθεσή τους ήταν να σύρουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα είδος κυβέρνησης που θα διέφερε μόνο ελάχιστα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις των μνημονίων. Με τον τρόπο αυτό θα έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ να πληρώσει για την αποτυχία να βγούμε από την κρίση και, κυρίως, θα απέφευγαν την «επικίνδυνη» προοπτική μιας περαιτέρω ριζοσπαστικοποίησης και αυξανομένων διαμαρτυριών από το λαό, για την οποία οι πρόσφατες εκλογές έδωσαν πολλές υποσχέσεις. Η Δημοκρατική Αριστερά αναπαρήγαγε αυτούς τους ισχυρισμούς εξαιτίας του μινιστεριαλισμού της, συνεπικουρώντας στην πραγματικότητα τα αντιδραστικά σχέδια με μια αριστερή ρητορική.

Και τα τρία κόμματα, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και Δημοκρατική Αριστερά, ήταν εντελώς απρόθυμα να σχηματίσουν κυβέρνηση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, βασισμένη μόνο στη δική τους υποστήριξη. Έκριναν σωστά ότι αν προχωρούσαν με αυτό τον τρόπο, η κυβέρνηση δεν θα στεκόταν για πολύ και τα κόμματά τους θα έρχονταν αντιμέτωπα με τον αφανισμό σε οποιεσδήποτε νέες εκλογές.

Μια κυβέρνηση της δεξιάς;

Αφού οι προοπτικές μιας κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ είχαν ξεθωριάσει, η προσοχή μετατοπίστηκε ξαφνικά στη διάρκεια της Δευτέρας στη δυνατότητα σχηματισμού μιας κυβέρνησης που να υποστηρίζεται από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου. Αυτή στην πραγματικότητα θα ήταν μια κυβέρνηση της δεξιάς, όπως η προηγούμενη κυβέρνηση Παπαδήμου, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες να παίρνουν τη θέση του ΛΑΟΣ. Θα ήταν ακόμη πιο αδύναμη, δεδομένου ότι θα διέθετε μια πολύ μικρότερη πλειοψηφία σε μια πιο σοβαρή κατάσταση.

Η συγκρότηση μιας τέτοιας κυβέρνησης θα ήταν σαφώς πιο δύσκολη από ό,τι μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, δεδομένου ότι ο Καμμένος προεκλογικά πήρε μια πολύ πιο ισχυρή "αντι-μνημονιακή» στάση από τη Δημοκρατική Αριστερά. Υποστήριξε μια άμεση και μονομερή καταγγελία του μνημονίου, σε σύγκριση με την "επαναδιαπραγμάτευση" και "σταδιακή απεμπλοκή» του Κουβέλη. Ο Καμμένος διατύπωσε 7 όρους για να λάβει μέρος σε μια κυβέρνηση, επαναλαμβάνοντας το αίτημα για μονομερή καταγγελία, σε συνδυασμό με την εθνικοποίηση της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας, το αίτημα για λογιστικό έλεγχο του χρέους και κάποια άλλα σημεία που τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα είχαν αποφύγει για χρόνια και δεν ήταν πραγματικά πρόθυμα να δεχτούν. Επιπλέον, ο Καμμένος θα είχε προφανώς μεγάλο πρόβλημα να δικαιολογήσει στους ψηφοφόρους του μια τόσο δραματική στροφή, και αν κρίνουμε από την τύχη του ΛΑΟΣ και το γεγονός ότι το μόλις πρόσφατα ιδρυμένο κόμμα του δεν έχει καμία παράδοση και σταθερή μαζική υποστήριξη, θα διέτρεχε ένα προφανή κίνδυνο να συντριβεί στις επόμενες εκλογές, ίσως μετά από μερικούς μήνες. Αυτό εξηγεί γιατί η προοπτική της δεξιάς κυβέρνησης δεν είχε εμφανιστεί στις αρχικές συζητήσεις και δεν θεωρούνταν ρεαλιστική εναλλακτική λύση από τους περισσότερους σχολιαστές.

Ωστόσο, ο Καμμένος άφησε ανοικτό το θέμα μιας τέτοιας κυβέρνησης κατά την επίσκεψή του στον Πρόεδρο Παπούλια, αποκαλώντας την "οικουμενική". Αργότερα, τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Βενιζέλος συναίνεσαν να συζητηθούν τα 7 σημεία του Καμμένου, γεγονός ενδεικτικό της σοβαρής πίεσης που ασκήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης και την αποφυγή νέων εκλογών. Ο Καμμένος συμφώνησε να επισκεφθεί τον Πρόεδρο Παπούλια Τρίτη πρωί, υποτιθέμενα για να του παρουσιαστεί η επίσημη ενημέρωση που ζητούσε για την οικονομική κατάσταση. Υπήρχαν ακόμη και φήμες για τη θέση του πρωθυπουργού στη σχεδιαζόμενη κυβέρνηση να καταλαμβάνεται από τον Βασίλη Μαρκεζίνη, γιο του Σπύρου Μαρκεζίνη (ενός αντιδραστικού πολιτικού που έγινε πρωθυπουργός της χούντας του Παπαδόπουλου το 1973) και ένθερμου αντιδραστικού εθνικιστή.

Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πιο ενδιαφέροντα, όμως, όταν η Προεδρία δημοσιοποίησε τα πρακτικά των συνομιλιών του Παπούλια με τους πολιτικούς αρχηγούς. Αποκαλύφθηκε ότι, μαζί με τους 7 όρους του, ο Καμμένος είχε παραδώσει στον Πρόεδρο ένα έγγραφο αναφερόμενο στα πιθανά κυβερνητικά σενάρια που διέφερε σημαντικά από τις επίσημες και ανοιχτές του προτάσεις.

Ο Καμμένος είχε αρνηθεί κατηγορηματικά ότι έπαιρνε μέρος σε οποιεσδήποτε μυστικές διαπραγματεύσεις, επιμένοντας ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες κάνουν τα πάντα στο φως της ημέρας. Το έγγραφο αυτό εκθέτει με σαφήνεια το ψέμα του, αποκαλύπτοντας την αποσύνθεση του πολιτικού κατεστημένου. Ο Καμμένος αντέδρασε στη δημοσίευση των πρακτικών λέγοντας ότι το συγκεκριμένο έγγραφο δεν παραδόθηκε εν γνώσει του από τον ίδιο στον Πρόεδρο, μη αρνούμενος έτσι την αυθεντικότητά του, αλλά υπονοώντας ότι δεν ήταν επίσημο και κατά λάθος αναμείχθηκε με τα 7 σημεία του, ενώ πρόσφερε ταυτόχρονα μια εναλλακτική εξήγηση ότι θα μπορούσε να είχε χαλκευτεί. Ωστόσο, το όλο θέμα τον εξέθεσε σοβαρά και σίγουρα θα του κοστίσει πολιτικά. Το άμεσο αποτέλεσμα ήταν η ακύρωση της ιδιωτικής συνάντησής του με τον Πρόεδρο Παπούλια, πράγμα το οποίο σήμαινε επίσης την αποτυχία της προοπτικής της δεξιάς κυβέρνησης.

Δεν πρέπει να παραληφθεί, παρεμπιπτόντως, ότι ένα μέρος των μέσων ενημέρωσης του κατεστημένου, όχι τα mainline, αλλά αυτά τα οποία υποστηρίζουν ήδη την ακροδεξιά, πίεσε έντονα τον Καμμένο να αποφύγει να συναινέσει σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, με όποιους όρους και αν σχηματιζόταν. Αυτό περιλαμβάνει το δεξιό, εντελώς κίτρινο «Extra 3 Chanel» και τον περιβόητο λαϊκιστή δημοσιογράφο Γιώργο Τράγκα. Φαίνεται ότι αυτοί οι κύκλοι, υπολογίζοντας στην έλλειψη συνεργασίας στην αριστερά, κρίνουν ήδη ότι μια περαιτέρω επιδείνωση της κρίσης κατά τους προσεχείς μήνες θα βοηθήσει μακροπρόθεσμα την ακροδεξιά. Ο Καμμένος, ο οποίος απολαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της υποστήριξής τους, υποχρεώθηκε να εμφανιστεί το βράδυ της Δευτέρας στην τηλεοπτική εκπομπή του Τράγκα, για να δικαιολογηθεί αδέξια για τις ταλαντεύσεις του.

Η ηγεσία του ΚΚΕ σκληραίνει τη σεχταριστική, τυχοδιωκτική στάση της

Σε όλη τη διάρκεια των εξελίξεων, το ΚΚΕ διατήρησε την υπερ-σεχταριστική στάση του, επαναλαμβάνοντας τη θέση του ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα ήταν εξίσου επιζήμια για το λαό με μια κυβέρνηση της Δεξιάς. Η Αλέκα Παπαρήγα, η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ, το δήλωσε αυτό εκ νέου σε μια μαζική συγκέντρωση του ΚΚΕ που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στο Πεδίο του Άρεως τη Δευτέρα.

Ωστόσο, οι δηλώσεις της Α. Παπαρήγα κατά τη συνάντησή της την Κυριακή με τον Πρόεδρο Παπούλια είναι οι πιο ενδεικτικές, ώστε ο καθένας να σχηματίσει μια ιδέα για το πραγματικό περιεχόμενο της θέσης του ΚΚΕ, η οποία στην πράξη εξυπηρετεί άμεσα την ελληνική άρχουσα τάξη. Κατά τη συζήτησή της με τον Πρόεδρο, η κ. Παπαρήγα, δεν περιορίστηκε μόνο να καταγγείλει ως «δημαγωγία» την προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης. Ξεπερνώντας οτιδήποτε άλλο είχε πει το ΚΚΕ ως τότε, πήγε τόσο μακριά ώστε να καλέσει σε άμεση νομιμοποίηση του Μιχαλολιάκου, του αρχηγού του νεοναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής.

Στη διάρκεια της συζήτησης, ο Πρόεδρος Παπούλιας, αναφέροντας το παράδειγμα της συνεργασίας μεταξύ ΚΚΕ και των άλλων αριστερών δυνάμεων το 1989, έθεσε στην Παπαρήγα το ερώτημα:

"Δεν σας πέρασε από το μυαλό να κάνετε πάλι κάποια σύμπραξη;"1

Η απάντηση της Παπαρήγα ήταν:

"Τώρα όχι. Είναι άλλη φάση, άλλο θέμα, άλλο το αντικείμενο. Δεν συγκρίνεται. Τώρα εδώ έχουμε κρίση και η κρίση δεν ξεπερνιέται με αστεία πράγματα".

Γιατί οι συμμαχίες μπορεί να σχηματιστούν μόνο σε καλές περιστάσεις και όχι σε περιόδους κρίσης και γιατί μια συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εξ ορισμού «αστεία» ήταν το μυστικό της Γενικής Γραμματέα του ΚΚΕ, η οποία δεν θεωρούσε σκόπιμο να το αποκαλύψει στον ελληνικό λαό.

Αισθανόμενη τον παραλογισμό των ισχυρισμών της, η κ. Παπαρήγα συνέχισε υπενθυμίζοντας υποκριτικά το ηρωικό παράδειγμα του Δημήτρη Χριστούλα, του ίδιου Χριστούλα που τον περιφρονούσε το ΚΚΕ όταν αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα, παρουσιάζοντας τον ως δειλό και αποφεύγοντας να αναφέρει το μήνυμά του ή ακόμη και το όνομά του στον "Ριζοσπάστη", το επίσημο όργανο του ΚΚΕ.

"Έτσι και αποφασίζαμε", είπε η ίδια, "τρελαινόμασταν – που ευτυχώς δεν έχουμε τρελαθεί – και λέγαμε τέτοια στον κόσμο, ότι θα έλθουμε εμείς, θα γίνουμε κυβέρνηση και θα του λύσουμε τα ζητήματα, θα προτιμούσα – λέω – να πάω σαν τον Χριστούλα, να πάω να αυτοκτονήσω στην Πλατεία Συντάγματος με ένα όπλο! " Ο λόγος που θα το έκανε αυτό, εξήγησε, είναι ότι εκείνοι που προτείνουν τέτοια πράγματα "κοροϊδεύουν τον κόσμο" και ότι " με το λαό στο σπίτι του να περιμένει να τα φτιάξεις, δεν γίνονται" πραγματικές αλλαγές. Γιατί μια αριστερή κυβέρνηση θα έπρεπε να κρατά το λαό στο σπίτι και να μην τον καλεί να συμμετάσχει ενεργά στον αγώνα για να αλλάξουν τα πράγματα, ήταν και πάλι το μυστικό της Α. Παπαρήγα.

Η Παπαρήγα κράτησε το μεγαλύτερο σόου της όμως για το τέλος, όταν τέθηκε το ερώτημα αν ο Μιχαλολιάκος θα λάβει μέρος στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο την Τρίτη. Όλοι οι άλλοι ηγέτες, όπως ο Σαμαράς της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και ο Καμμένος, είχαν αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο. Η Παπαρήγα εξέπληξε τον Πρόεδρο, δηλώνοντας ότι δεν θα δεχτεί μόνο πρόθυμα τη συμμετοχή του Μιχαλολιάκου, αλλά ακόμη και να στέκεται δίπλα της κατά τη συνάντηση.

Είπε ότι δεν θα της άρεσε, φυσικά, αλλά "δεν μπορώ «δεν κάθομαι». Αν χρειαστεί, θα καθίσουμε όλοι μαζί. Τι θα γίνει δηλαδή;" Η Παπαρήγα ανέφερε ότι τα μέλη του ΚΚΕ της ζήτησαν να μη λάβει μέρος αν καλούνταν ο Μιχαλολιάκος, αλλά δήλωσε ότι δεν θεωρεί καθήκον της να διαμαρτυρηθεί, όπως είχαν κάνει ήδη ο Τσίπρας και ο Κουβέλης, επειδή η Χρυσή Αυγή ψηφίστηκε από το λαό. Αν έπαιρνε μια τέτοια στάση, πρόσθεσε, το αποτέλεσμα θα ήταν ότι " θα δυναμώσουν [οι νεοναζί]. Δεν μπορείς να τους αποκλείσεις".

Αυτή η δήλωση της Παπαρήγα ήταν στην πραγματικότητα ένα μνημείο πολιτικής αφέλειας και δουλικότητας απέναντι στην αντίδραση. Το κόμμα της Χρυσής Αυγής βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην παρακρατική οργάνωσή του και τις διασυνδέσεις του με τις δυνάμεις ασφαλείας. Μπορεί να σημείωσαν μια επιτυχία στις πρόσφατες εκλογές, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι ακόμα αντιφασιστική, κατανοώντας ότι οι νεο-ναζιστικές συμμορίες αντιπροσωπεύουν μια απειλή για τη δημοκρατία και για τις πολιτικές ελευθερίες τους. Το να καλείς σε αποδοχή του Μιχαλολιάκου στο συμβούλιο αρχηγών, όπως προέτρεψε η Παπαρήγα, σημαίνει στην πραγματικότητα να προσφέρεις στο Μιχαλολιάκο δημοκρατικά εύσημα, και να βοηθάς τους νεοναζί να γίνουν αποδεκτοί από ένα μεγαλύτερο μέρος του λαού.

Η Παπαρήγα όχι μόνο απέτυχε να το καταλάβει αυτό, αλλά ήταν τόσο αφελής ώστε να επαναλάβει στον Πρόεδρο την απάντηση που έδωσε στα μέλη του κόμματος που την προέτρεψαν να αποφύγει τον Μιχαλολιάκο. "Έλεγα εγώ: «βρε παιδιά, αφού είμαστε δίπλα, άμα με βάλει ο Πρόεδρος δίπλα, τι θα πω, ότι δεν κάθομαι;»".

Στο οποίο ο Πρόεδρος Παπούλιας σχολίασε μονολεκτικά: "Ωραίο! "

Ο Παπούλιας είναι ένας πρώην αριστερός ο οποίος είχε λάβει μέρος στην Εθνική Αντίσταση και εμφανιζόταν ως προοδευτικός, πριν προσφέρει τις υπηρεσίες του στο σύστημα. Είναι επίσης ένας έξυπνος άνθρωπος. Δεν μπορούσε λοιπόν να αποτύχει να παρατηρήσει την προφανή αντίφαση στη θέση της Παπαρήγα, από τη μία μεριά να δηλώνει ότι δεν θα λάβει μέρος σε μια αριστερή κυβέρνηση, προκειμένου να μην προδώσει το λαό, και από την άλλη πλευρά να δέχεται πρόθυμα να σταθεί στο πλευρό του Μιχαλολιάκου, αν της το πει ο Πρόεδρος2. Αυτή την έννοια είχε το σχόλιό του.

Όλα αυτά ξεσκεπάζουν τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ ως μια αντιδραστική στάση, η οποία βοηθά άμεσα το σύστημα να βουλώνει τις τρύπες του και υποθάλπει ακόμη και ανοιχτά την ακροδεξιά. Ας αναφέρουμε παρεμπιπτόντως ότι τελικά η Παπαρήγα δεν έλαβε μέρος την Τρίτη στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, ίσως σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μη κλήση και του Μιχαλολιάκου…

Η τελική Πράξη

Η τελική πράξη του παρόντος επεισοδίου του ελληνικού δράματος έλαβε χώρα στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε μπροστά στον Πρόεδρο Παπούλια στις 2 η ώρα σήμερα, Τρίτη 15 Μάη. Όλοι οι ηγέτες των κοινοβουλευτικών κομμάτων συμμετείχαν, εκτός, όπως ήδη αναφέρθηκε, από τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής και την Παπαρήγα του ΚΚΕ. Η συνάντηση δεν κατέληξε σε συμφωνία για τον σχηματισμό κυβέρνησης, σε οποιασδήποτε από τις γραμμές που προτάθηκαν στη διάρκεια των τελευταίων ημερών. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα οδεύει προς νέες εκλογές. Θα διεξαχθούν τον Ιούνιο, όντας ανοικτές σε μια ποικιλία ομαδοποιήσεων και αποτελεσμάτων, αν και η περαιτέρω ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται πολύ πιθανή. Τα πρώην κυβερνητικά κόμματα, μαζί με τη Δημοκρατική Αριστερά, θα προσπαθήσουν να κατηγορήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ για την αποτυχία να σχηματιστεί κυβέρνηση, μειώνοντας έτσι την δυναμική του, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιτείνει ότι δικαιολογημένα αρνήθηκε να γίνει μέρος του μνημονιακού μπλοκ. Σαφώς, ισχυρά διλήμματα θα τεθούν στο λαό, πράγμα που σημαίνει ότι τα μικρότερα κόμματα, ιδιαίτερα αυτά που ηττήθηκαν ισχυρά, όπως το ΠΑΣΟΚ και, αντικειμενικά, το ΚΚΕ, θα είναι δύσκολο να επαναλάβουν τα αποτελέσματά τους στις εκλογές της 6 Μαΐου.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των νέων εκλογών, όμως, έχει καταστεί απολύτως σαφές ότι η ελληνική κρίση βαθαίνει και δεν υπάρχει εύκολη διέξοδος. Η Ελλάδα έχει μια μακρά παράδοση δικτατοριών κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του Πάγκαλου (1925), Μεταξά (1936) και των συνταγματαρχών με επικεφαλής τον Παπαδόπουλο (1967). Σχόλια εμφανίζονται ήδη στον ξένο Τύπο ότι αυτό μπορεί να είναι επίσης το αποτέλεσμα της σημερινής ανωμαλίας. Ωστόσο, αυτά τα σχόλια γίνονται με προφανή στόχο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να επιβεβαιώσουν ότι ο μόνος δυνατός δρόμος για την Ελλάδα είναι η παράταση των πολιτικών λιτότητας, όπως πολλοί κορυφαίοι Ευρωπαίοι πολιτικοί υποστήριξαν στη διάρκεια των δύο τελευταίων ημερών. Στην πραγματικότητα, οι άρχουσες τάξεις δεν είναι ακόμη έτοιμες να επιβάλουν μια δικτατορική λύση, η οποία γίνεται ακόμη πιο δύσκολη από τις διεθνείς συνθήκες καθώς και τη ριζοσπαστική στροφή του ελληνικού λαού προς τα αριστερά.

Οι πιθανότητες είναι ότι κατά τους επόμενους μήνες θα εμφανιστεί μια ευκαιρία για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Η κυβέρνηση αυτή, η συγκεκριμένη μορφή της οποίας, τα κόμματα που θα συμμετέχουν, κλπ., δεν μπορεί να προβλεφθεί από τώρα, δεν θα έχει εύκολο έργο. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα να αποφύγει να περάσει το χειρότερο μέρος της εμπειρίας της Αργεντινής το 2001 και να βρει μια διέξοδο από την κρίση με το λιγότερο κόστος κινητοποιώντας το λαό. Αλλά μια αριστερή κυβέρνηση θα μπορούσε επίσης να έρθει μετά από μια πτώχευση και, ως αποτέλεσμα του περάσματος της χώρας από μια αιματηρή αναταραχή και αναστάτωση. Είναι το καθήκον των υπεύθυνων δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα να κάνουν ό, τι μπορούν για να ωθήσουν τα πράγματα προς την πρώτη κατεύθυνση, αλλά επίσης να είναι έτοιμες και για τη δεύτερη.

Η δημιουργία μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα θα μπορούσε να είναι το σήμα για μια ευρύτερη ριζοσπαστικοποίηση και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ο φόβος με τον οποίο η άρχουσα τάξη αντιδρά σε αυτή την προοπτική καθιστά σαφές ότι είναι μια έγκυρη προοπτική, η οποία ίσως δεν θα οδηγήσει σε άμεση ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά θα σημάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός.

Αν όμως η κυβέρνηση της αριστεράς δεν υλοποιηθεί ή αν δεν ακολουθηθεί σωστά, τότε όλα τα είδη των κινδύνων από την άκρα δεξιά και τη δεξιά θα ενταθούν. Το μέλλον της Ελλάδας θα είναι ζοφερό και η αριστερή άνοδος στην Ευρώπη θα λάβει μια μικρότερη ώθηση. Από την άποψη αυτή, το να εκτεθεί και να νικηθεί η τυχοδιωκτική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι ίσως το πιο επείγον καθήκον της ελληνικής αριστεράς. Γιατί αν αυτή η στάση διατηρηθεί οι δυνατότητες μιας αριστερής κυβέρνησης θα μειωθούν δραστικά ή και θα εκμηδενιστούν.

Σημειώσεις

1. Δείτε τα πλήρη πρακτικά της συζήτησης Παπούλια-Παπαρήγα στη διεύθυνση ΕΔΩ.pdf .

2. Η δουλικότητα της Παπαρήγα απέναντι στους νεοναζί σχολιάστηκε εύστοχα με ένα ανέκδοτο, που κυκλοφόρησε προφανώς με αφορμή τις περί Μιχαλολιάκου δηλώσεις της στη συνάντηση με τον Παπούλια:

«Μπαίνει ο Μιχαλολιάκος στη Βουλή και τα παλικάρια του φωνάζουν: "ΟΛΟΙ ΟΡΘΙΟΙ".

Ο Μιχαλολιάκος γυρνάει αγριεμένος στην Παπαρήγα: "ΟΛΟΙ ΟΡΘΙΟΙ ΕΙΠΑΜΕ. ΚΙ ΕΣΥ! ΣΗΚΩ!"

Και η Παπαρήγα χαμηλόφωνα: "Μα όρθια είμαι..."»

* Ο Χρήστος Κεφαλής είναι χημικός, μέλος της ΣΕ της Μαρξιστικής Σκέψης. Το παρόν άρθρο γράφτηκε αρχικά στα αγγλικά και πρόκειται να εμφανιστεί σε σάιτ όπως τα Links International Journal, Socialist Resistance, κ.ά.