"Σώστε μας από τους σωτήρες": Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ για την Ευρώπη και τους Έλληνες

"Σώστε μας από τους σωτήρες": Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ για την Ευρώπη και τους Έλληνες

Προδημοσίευση από την εφημερίδα "η ΑΥΓΗ

Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους στοχαστές, ο ριζοσπάστης διανοητής Σλαβόι Ζίζεκ θα μιλήσει την Κυριακή σε ανοιχτή συζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ Την Κυριακή το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή συζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ με ομιλητές τον Σλαβόι Ζίζεκ και τον Αλέξη Τσίπρα. Υπενθυμίζουμε ότι ο Σλοβένος φιλόσοφος δήλωσε τη στήριξή του στον ΣΥΡΙΖΑ με άρθρο που δημοσίευσε χθες στο διαδίκτυο λέγοντας χαρακτηριστικά πως "το να σωθεί η Ελλάδα από τους αυτόκλητους σωτήρες της, θα σωθεί και η ίδια η Ευρώπη". Δείτε κι εδώ

Σλάβοϊ Ζίζεκ

Ανοιχτή συζήτηση ΣΥΡΙΖΑ με Ζίζεκ την Κυριακή

Φανταστείτε μια σκηνή δυστοπικής ταινίας που περιγράφει την κοινωνία μας στο κοντινό μέλλον. Φύλακες με στολές περιπολούν μισο-ερειπωμένους δρόμους του κέντρου την νύχτα, για κυνήγι μεταναστών, εγκληματιών και αλητών. Αυτοί που βρίσκουν είναι άγρια κακοποιημένοι. Αυτό που μοιάζει με ευφάνταστη Χολιγουντιανή εικόνα είναι πραγματικότητα στην Ελλάδα του σήμερα. Την νύχτα, αυτόκλητοι προστάτες με μαύρες μπλούζες της νέο-φασιστικής Χρυσής Αυγής που αρνείται το Ολοκαύτωμα – η οποία κέρδισε το 7% των ψήφων στον τελευταίο γύρο των εκλογών, και είχε την στήριξη, όπως λέγεται, από το 50% της αστυνομίας της Αθήνας – περιπολούν τους δρόμους και ξυλοκοπούν κάθε μετανάστη που βρίσκουν μπροστά τους: Aφγανούς, Πακιστανούς, Αλγερινούς. Οπότε, κάπως έτσι αμύνεται η Ευρώπη την άνοιξη του 2012.

Το πρόβλημα με την υπεράσπιση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού ενάντια στην απειλή της μετανάστευσης έγκειται στο ότι η θηριωδία της υπεράσπισής αποτελεί μεγαλύτερη απειλή στον «πολιτισμό» από όποιον αριθμό Μουσουλμάνων. Με τέτοιους υπερασπιστές και φίλους, η Ευρώπη δεν χρειάζεται εχθρούς. Πριν από 100 χρόνια, ο G. K. Chesterton όρισε το αδιέξοδο στο οποίο παγιδεύονται οι επικριτές της θρησκείας: “Oι άνθρωποι που ξεκινούν να πολεμούν την Εκκλησία για το καλό της ελευθερίας και της ανθρωπότητας καταλήγουν να παραμερίζουν την ελευθερία και την ανθρωπότητα αρκεί να μπορούν να πολεμήσουν την Εκκλησία… Οι αντικληρικοί δεν έχουν καταστρέψει θεία αντικείμενα, έχουν όμως καταστρέψει εγκόσμια αντικείμενα, αν αυτό τους παρέχει κάποια ικανοποίηση.» Πολλοί φιλελεύθεροι πολεμιστές είναι τόσο πρόθυμοι να παλέψουν τον αντιδημοκρατικό φονταμεταλισμό που καταλήγουν να καθιστούν περιττές την ελευθερία και την δημοκρατία αρκεί να μπορούν να πολεμήσουν τον τρόμο. Αν οι «τρομοκράτες» είναι έτοιμοι να καταστρέψουν αυτόν τον κόσμο επειδή αγαπούν κάποιον άλλον, οι πολεμιστές μας κατά του τρόμου είναι έτοιμοι να καταστρέψουν την δημοκρατία επειδή μισούν τον Μουσουλμάνο άλλο. Κάποιοι από αυτούς αγαπούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τόσο πολύ που είναι έτοιμοι να νομιμοποιήσουν τον βασανισμό για να την υπερασπιστούν. Είναι μια αντιστροφή της διαδικασίας μέσω της οποίας οι φανατικοί υπερασπιστές της θρησκείας ξεκινούν με επιθέσεις κατά της σύγχρονης κοσμικής κουλτούρας και καταλήγουν να θυσιάζουν τα ίδια τους τα θρησκευτικά διαπιστευτήρια μέσα στην προθυμία τους να εξαλείψουν τις πτυχές της κοσμικότητας που μισούν.

Αλλά οι υπερασπιστές της Ελλάδας από τους μετανάστες δεν είναι ο πρωταρχικός κίνδυνος: είναι απλά υπο-προϊόν της αληθινής απειλής, των πολιτικών λιτότητας δηλαδή που έχουν προκαλέσει την τραγική κατάσταση στην χώρα. Ο επόμενος γύρος των Ελληνικών εκλογών θα λάβει χώρα στις 17 Ιουνίου. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο μας προειδοποιεί πως αυτές οι εκλογές είναι ζωτικής σημασίας: όχι μόνο η μοίρα της Ελλάδας, αλλά ίσως και η μοίρα ολόκληρης της Ευρώπης διακυβεύεται. Το ένα αποτέλεσμα – το σωστό όπως ισχυρίζονται – θα επιτρέψει στην επίπονη αλλά απαραίτητη διαδικασία της ανάκαμψης μέσω της λιτότητας να συνεχιστεί. Το εναλλακτικό αποτέλεσμα – αν το «ακραίο αριστερό» κόμμα ΣΥΡΙΖΑ νικήσει – θα είναι μία ψήφος υπέρ του χάους και θα επιφέρει το τέλος του (Ευρωπαϊκού) κόσμου όπως τον ξέρουμε.

Οι προφήτες του ολέθρου έχουν δίκιο, αλλά όχι όπως το εννοούν. Οι επικριτές των δημοκρατικών διαδικασιών που ήδη υπάρχουν παραπονιούνται πως οι εκλογές δεν προσφέρουν πραγματική επιλογή καθώς καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό κόμμα, τα προγράμματα των οποίων είναι σχεδόν ταυτόσημα. Στις 17 Ιουνίου, η επιλογή θα είναι πραγματική: το κατεστημένο (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ) από τη μία, ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Και, όπως γίνεται συνήθως όταν τίθεται θέμα πραγματικής επιλογής, το κατεστημένο είναι σε πανικό: λένε πως θα ακολουθήσει το χάος, η φτώχεια και η βία αν κάνει ο κόσμος την λάθος επιλογή. Μόνο η πιθανότητα μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ λέγεται πως προκαλεί ρίγη φόβου στις παγκόσμιες αγορές. Η ιδεολογική «προσωποποιία» έχει την τιμητική της: oι αγορές μιλούν λες και είναι άνθρωποι, εκφράζοντας την «ανησυχία» τους για το τι θα συμβεί αν οι εκλογές αποτύχουν να σχηματίσουν μια κυβέρνηση με εντολή να συνεχίσει το πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας της Ε.Ε και του ΔΝΤ καθώς και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Οι πολίτες της Ελλάδας δεν έχουν χρόνο να ανησυχούν για αυτές τις προοπτικές: έχουν αρκετά για να ανησυχούν στην καθημερινότητα τους που γίνεται ολοένα πιο άθλια, σε βαθμό που δεν έχουμε δει στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες.

Τέτοιες προβλέψεις είναι αυτό-εκπληρούμενες, προκαλούν πανικό και κατά συνέπεια οδηγούν στις πιθανότητες κατά των οποίων προειδοποιούν. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ νικήσει, το Ευρωπαϊκό κατεστημένο θα ελπίζει πως θα μάθουμε με τον δύσκολο τρόπο τι συμβαίνει όταν γίνεται μια απόπειρα με στόχο να διαταράξει τον φαύλο κύκλο της αμοιβαίας συνενοχής ανάμεσα στους τεχνοκράτες των Βρυξελλών και τον αντιμεταναστευτικό λαϊκισμό. Γι’ αυτό το λόγο, ο Αλέξης Τσίπρας, αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, διευκρίνισε σε πρόσφατη συνέντευξη του πως πρώτη του προτεραιότητα, στην περίπτωση που κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι να αντισταθμίσει τον πανικό: “Oι άνθρωποι θα υπερνικήσουν τον φόβο. Δεν θα υποκύψουν, δεν θα εκβιαστούν». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα σχεδόν ακατόρθωτο έργο. Η φωνή τους δεν είναι η φωνή της «τρέλας» της άκρας αριστεράς, αλλά της λογικής που ορθώνει το ανάστημα της ενάντια στην τρέλα της ιδεολογίας της αγοράς. Στην ετοιμότητα τους να αναλάβουν, έχουν εξοβελίσει τον φόβο που έχει η αριστερά να αναλάβει την εξουσία, έχουν το κουράγιο να καθαρίσουν το χάος που άλλοι δημιούργησαν. Θα χρειαστεί να ασκήσουν έναν τρομερό συνδυασμό αρχών και πραγματισμού, δημοκρατικής δέσμευσης και ετοιμότητας να δράσουν γρήγορα και αποφασιστικά όπου χρειάζεται. Αν είναι να έχουν έστω και μία ελάχιστη ευκαιρία να πετύχουν, θα χρειαστούν μια παν-Ευρωπαϊκή εκδήλωση αλληλεγγύης: όχι μόνο αξιοπρεπή μεταχείριση από μέρους κάθε ευρωπαϊκής χώρας, αλλά ακόμη πιο δημιουργικές ιδέες, όπως την προώθηση του τουρισμού αλληλεγγύης φέτος το καλοκαίρι.

Στις Σημειώσεις για τον ορισμό της Κουλτούρας, ο Τ. Στ. Έλιοτ επεσήμανε πως υπάρχουν στιγμές που η μόνη επιλογή βρίσκεται ανάμεσα στην αίρεση και την μη-πίστη – π.χ όταν ο μόνος τρόπος να κρατηθεί μια θρησκεία ζωντανή είναι να συντελεστεί ένας κοσμικός διχασμός. Αυτή είναι κατάσταση σήμερα στην Ευρώπη. Μόνο μια νέα «αίρεση» - που αυτή την στιγμή εκπροσωπείται από τον ΣΥΡΙΖΑ- μπορεί να σώσει ότι αξίζει να σωθεί από την Ευρωπαϊκή κληρονομία: την δημοκρατία, την πίστη στους ανθρώπους, την ισότητα , την αλληλεγγύη, κλπ. Η Ευρώπη με την οποία θα καταλήξουμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί είναι μια «Ευρώπη με Ασιατικές αρχές» - οι οποίες βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με την Ασία αλλά κάθε ομοιότητα με την τάση του σύγχρονου καπιταλισμού να αναστέλλει την δημοκρατία.

Ιδού το παράδοξο που συγκρατεί την «ελεύθερη ψήφο» στις δημοκρατικές κοινωνίες: κάποιος είναι ελεύθερος να επιλέξει με τον όρο πως κάνει την σωστή επιλογή. Να γιατί, όταν γίνεται η λάθος επιλογή (όπως έγινε όταν η Ιρλανδία απέρριψε το Ευρωσύνταγμα), η επιλογή αντιμετωπίζεται ως λάθος και το κατεστημένο ζητά άμεσα την επανάληψη της «δημοκρατικής» διαδικασίας ώστε το λάθος να διορθωθεί. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Έλληνας πρωθυπουργός, πρότεινε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το πακέτο διάσωσης της ευρωζώνης στα τέλη του περασμένου έτους, το ίδιο το δημοψήφισμα απορρίφθηκε ως λανθασμένη επιλογή.

Είναι δύο οι βασικές ιστορίες αναφορικά με την Ελληνική κρίση στα ΜΜΕ: η Γερμανο- ευρωπαϊκή ιστορία (οι ‘Έλληνες είναι ανεύθυνοι , τεμπέληδες, σπάταλοι, φοροφυγάδες κλπ και πρέπει να τεθούν υπό έλεγχο και να διδαχθούν δημοσιονομική πειθαρχία) και η Ελληνική ιστορία ( η εθνική μας κυριαρχία απειλείται από τους νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες του κέντρου αποφάσεων των Βρυξελλών). Όταν κατέστη δυνατό να αγνοηθεί η δεινή κατάσταση των Ελλήνων, μια τρίτη ιστορία έκανε την εμφάνιση της: οι Έλληνες πλέον απεικονίζονται ως τα θύματα μιας ανθρωπιστικής καταστροφής που χρειάζονται βοήθεια, λες και ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή χτύπησε την χώρα. Ενώ και οι τρεις ιστορίες είναι λανθασμένες, η τρίτη είναι ενδεχομένως η πιο αηδιαστική. Οι Έλληνες δεν είναι παθητικά θύματα: βρίσκονται σε πόλεμο με το Ευρωπαϊκό οικονομικό κατεστημένο, και αυτό που χρειάζονται είναι αλληλεγγύη στον αγώνα τους, γιατί είναι και δικός μας αγώνας.

Η Ελλάδα δεν είναι η εξαίρεση. Αποτελεί ένα από τα κύρια πεδία δοκιμών ενός νέου κοινωνικό-οικονομικού μοντέλου μιας δυνητικά καθολικής εφαρμογής: μιας από-πολιτικοποιημένες τεχνοκρατίας στην οποία οι τραπεζίτες και άλλοι ειδήμονες θα δύνανται να κατεδαφίσουν την δημοκρατία. Σώζοντας την Ελλάδα από τους φερόμενους διασώστες της, σώζουμε και την ίδια την Ευρώπη.

25 Μαϊου

(Μετάφραση Αναστασία Γιάμαλη)

Ανοιχτή συζήτηση ΣΥΡΙΖΑ με Ζίζεκ την Κυριακή

http://www.left.gr/article.php?id=1659

Αντιφασιστική αντιρατσιστική διαδήλωση στην Καλλιθέα

Αντιφασιστική αντιρατσιστική διαδήλωση στην Καλλιθέα

ΣΎΝΤΡΟΦΕ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ

Το αντιφασιστικό μέτωπο στην Καλλιθέα προχωρά ακάθεκτο και ανεπηρέαστο από την προεκλογική περίοδο. Έχουμε κάνει ένα μεγάλο άνοιγμα στις κοινότητες των μεταναστών και σηκώνουμε τεράστιο βάρος...

πραγματοποιούμε πια μαζί τους συνελεύσεις και παίρνουμε από κοινού τις αποφάσεις. Οι μετανάστες εδώ δεν έχουν καμιά οργάνωση μέχτι τώρα και γίνεται και μια προσπάθεια να αυτοοργανωθούν με τη στήριξή μας και με σεβασμό στην αυτονομία τους. Το καλό είναι πως η πρωτοβουλία έχει άνοιγμα στα εργατικά σωματεία και όχι μόνο, και είναι πολύ συγκινητικό που μοιραζόμαστε με τους συντρόφους μας από όλο τον κόσμο τα όνειρά μας και τους αγώνες μας.

Για το Σάββατο 2 Ιουνίου συναποφασίσαμε διαδήλωση στην Καλλιθέα.
Σας επισυνάπτω αφίσα και κείμενο (ελληνοαραβικό) και ζητούμε τη στήριξη και τη συμπαράστασή μας με όποιον τρόπο μπορείτε και προσωπικά από σας αλλά και από το καφενείο.

Θα σας ήταν δύσκολο να τα δημοσιεύατε όπου έχετε πρόσβαση;

Σας στέλνω την αγάπη μου και αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Άρτεμις από την
Πρωτοβουλία Ενάντια στο Φασισμό και τη Ρατσιστική Βία

http://enantiastofasismo.blogspot.com/


Ελληνοαραβικό κείμενο για την αντιρατσιστική διαδήλωση στις 2 Ιούνη στην Καλλιθέα

Κυβερνώντας από τα παρασκήνια. Η δολοφονία ενός ενοχλητικού κοινοτάρχη

Κυβερνώντας από τα παρασκήνια. Η δολοφονία ενός ενοχλητικού κοινοτάρχη

Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,

αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ρθει"

Πάμπλο Νερούντα

To απόγεμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986 έξω από το χωριό Πόμπια, στα νότια του νομού Ηρακλείου, το αυτοκίνητο που κινείται αργά στον άδειο και επικίνδυνο επαρχιακό δρόμο αναγκάζεται να σταματήσει όταν σε μία στροφή κάποιοι έχουν πετάξει κλαδιά και πέτρες που κλείνουν τον δρόμο. Ο οδηγός γνωρίζει καλά την περιοχή, είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Πηγαδάκια. Ανυποψίαστος βγαίνει από το αυτοκίνητο για να δει τι συμβαίνει, όταν δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό. Τραυματισμένος προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δολοφόνος πλησιάζει και τον εκτελεί μπροστά στα έντρομα μάτια της οικογένειάς του. Η δολοφονία του κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη, άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους, έβαλε τίτλους τέλους σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση, και είναι χαρακτηριστική για το πως λειτουργεί το παρακράτος στην χώρα μας. Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

jungle-report

Το μοναστήρι της Οδηγήτριας κατέχει μεγάλες εκτάσεις, τις οποίες νοικιάζει ή παραχωρεί σε βοσκούς της περιοχής.
Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης, αξιωματικός τότε του πολεμικού ναυτικού, βρίσκεται ξαφνικά ιδιοκτήτης 4.400στρεμμάτων στην συγκεκριμένη περιοχή, μόνο που δεν τα αγοράζει από τον νόμιμο ιδιοκτήτη (την μονή δηλαδή) αλλά από τους βοσκούς ενοικιαστές για ένα κομμάτι ψωμί.
Παρά τις διαμαρτυρίες που έφτασαν τότε μέχρι και το κοινοβούλιο, το σκάνδαλο κουκουλώνεται μια που η οικογένεια διαθέτει ισχυρή πολιτική κάλυψη.

Η κομπίνα ολοκληρώνεται με την μυστηριώδη...«εξαφάνιση» των τίτλων ιδιοκτησίας που είχε στην κατοχή της η μονή, έτσι ώστε να μην μπορεί να στοιχειοθετηθεί η απάτη σε βάρος του δημοσίου.

Λίγο αργότερα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη δημιουργεί την εταιρία ΣΕΚΑ και αγοράζει με αποικιοκρατικές διαδικασίες από το Ελληνικό δημόσιο το νησάκι "Άγιος Παύλος" στην είσοδο του όρμου των Καλών Λιμένων, έναντι 78.000 δραχμών.

Στην συνέχεια, με υποθήκη το νησί που αγόρασαν, παίρνουν δάνειο 36 εκατομμυρίων δρχ. (!) από Αμερικανική τράπεζα, και σε συνεργασία με την Mobil δημιουργούν στην περιοχή εγκαταστάσεις υγρών καυσίμων και ανεφοδιασμού πλοίων (βλέπε αμερικανικός 6ος στόλος).

Μοναδικό αγκάθι στα μεγαλεπήβολα σχέδια της οικογένειας ήταν ο μικρός οικισμός των Καλών Λιμένων και οι λιγοστοί ψαράδες κάτοικοί του.

Οι κάτοικοι του οικισμού βρέθηκαν ξαφνικά περικυκλωμένοι από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας.
Πολλοί εγκαταλείπουν την περιοχή και μεταναστεύουν, ενώ οι εναπομείναντες έχουν να αντιμετωπίσουν έναν συνεχή και ψυχοφθόρο πόλεμο νεύρων από την εταιρία και τους τραμπούκους της.
Βροχή οι ξυλοδαρμοί και οι μηνύσεις για ανύπαρκτες πολεοδομικές παρατυπίες ακόμα και όταν κάποιος προσπαθούσε να επιδιορθώσει την τουαλέτα του, ενώ την ίδια στιγμή η εταιρία έχτισε παράνομα διάφορα κτίρια, ένα ξενοδοχείο, και μια βίλλα για την οικογένεια Βαρδινογιάννη.

Η εκλογή του Γιάννη Κουτσάκη το 1978 δίνει ελπίδα στους κατοίκους.
Το πρώτο του μέλημα είναι να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος από τα Πηγαδάκια στους Καλούς Λιμένες.
Ο δρόμος είχε χαραχθεί το 1962, οι απαλλοτριώσεις είχαν τελειώσει το 1966, αλλά η εταιρία παρόλο που είχε πληρωθεί, δεν άφηνε τα συνεργεία της νομαρχίας να προχωρήσουν.

Το 1981 μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ ο Κουτσάκης πιστεύει πως θα μπορέσει επιτέλους να ξεπεράσει τα εμπόδια και την τρομοκρατία της ΣΕΚΑ, τελειώνει τον δρόμο και ξεκινά να φτιάχνει δίκτυο ηλεκτρισμού και ύδρευσης στην περιοχή, δίνοντας καθημερινά μάχη με τους μπράβους της ΣΕΚΑ που τα βράδια καταστρέφουν ότι φτιάχνουν τα κρατικά συνεργεία την ημέρα.
Τα έργα του κοινοτάρχη έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κύμα επιστροφής των εκδιωγμένων κατοίκων, σε μια προσπάθεια να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους.
Η ΣΕΚΑ τους κάνει την ζωή δύσκολη, με ένα καταιγισμό μηνύσεων προσπαθώντας έτσι να κατεδαφίσει τα σπίτια των κατοίκων ως αυθαίρετα!

Οι Βαρδινογιάννηδες ασκούν αφόρητη πίεση στον νομάρχη να γκρεμίσει τα σπίτια των ανθρώπων, όμως όλα πέφτουν πάνω στην άρνηση του κοινοτάρχη ο οποίος απαντά ότι πρώτα θα γκρεμιστούν τα αυθαίρετα της εταιρίας, οι βίλες των Βαρδινογιάννηδων κλπ.
Τον χειμώνα του 1985 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του κοινοτάρχη όταν ένα άγνωστο αυτοκίνητο προσπαθεί να ρίξει το αυτοκίνητο του Κουτσάκη σε γκρεμό, ενώ σε μια συνάντηση του με τους εκπροσώπους της εταιρίας, οι μπράβοι ξυλοκοπούν τον ανυπόταχτο κοινοτάρχη.
Ο Κουτσάκης σχεδιάζει να επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη σε μια προσπάθεια να εντοπίσει τα εξαφανισμένα συμβόλαια της μονής Οδηγήτριας και να ξεσκεπάσει την απάτη των Βαρδινογιάννηδων, μόνο που τον πρόλαβαν οι πληρωμένοι δολοφόνοι.
Ενδιαφέρον έχει και ο διάλογος μεταξύ Βαρδή Βαρδινογιάννη και Δημήτρη Κουφοντίνα στη δίκη της 17 Νοέμβρη.

Οι συγγενείς του δολοφονημένου κοινοτάρχη περιμένουν εδώ και δεκαετίες να πέσει φως στην υπόθεση, ενώ οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του Κουτσάκη.

Το κόλπο με την αρπαγή κρατικής περιουσίας με την βοήθεια μοναστηριών ήταν τόσο πετυχημένο που ο όμιλος Βαρδινογιάννη το επανέλαβε και στην Χαλκιδική.

Η περίπτωση της Σιθωνίας

Πρόκειται για τη μονή Ξενοφώντος και μια έκταση 57.000 στρεμμάτων στην Σιθωνία.
Το 1965 η μονή υποβάλλει αίτηση αναγνώρισης ιδιοκτησίας στο Ελληνικό δημόσιο, η οποία και φυσικά απορρίπτεται.
Επί χούντας όμως η μονή κάνει και δεύτερη προσπάθεια και με την βοήθεια ... του θεού και της χούντας, ως εκ θαύματος δικαιώνεται.
Αμέσως μεταβιβάζει την έκταση για ένα συμβολικό ποσό -μαντέψτε που- στην ...ΣΕΚΑ!

Με την μεταπολίτευση, και μετά από τις έντονες αντιδράσεις τοπικών φορέων και κατοίκων, το 1974 η πολιτεία ακυρώνει την χουντική απόφαση και ανακηρύσσει την έκταση δημόσια.
Από τότε η μονή σε συνεργασία με την ΣΕΚΑ έχουν ξεκινήσει ένα δικαστικό αγώνα κατά του δημοσίου με τα γνωστά κόλπα, ψευδομάρτυρες, απειλές, δωροδοκίες, κλπ.

Οι απάτες με τις εκκλησιαστικές περιουσίες δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνονται μέχρι και τις μέρες μας, με διάφορες εκδοχές, όπως πχ με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, τη μονή Τοπλού, και άλλες.

Έτσι λοιπόν δύο απόστρατοι του ναυτικού βρέθηκαν ξαφνικά με τεράστιες περιουσίες με την βοήθεια των Αμερικανών που τόσο τους εξυπηρέτησαν στο εμπάργκο της Ροδεσίας. Ας θυμηθούμε και αυτό το ..κατόρθωμα.

Τα χρόνια της πειρατείας

Η οικογένεια Βαρδινογιάννη ...διαπρέπει στο σπάσιμο του αποκλεισμού του ρατσιστικού καθεστώτος της Ροδεσίας από τον ΟΗΕ που έγινε παγκόσμια γνωστός ως "Beira Patrol", προμηθεύοντας πετρέλαιο την κυβέρνηση του Ιαν Σμίθ με την υποστήριξη της CIA.

Οι Αμερικανοί θέλοντας να πάρουν κάτω από την σφαίρα επιρροής τους τις πρώην αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας αλλά αποφεύγοντας να συγκρουστούν μετωπικά με τους Βρετανούς συμμάχους, βοηθούν τους Βαρδινογιάννηδες να δράσουν ως πειρατές χωρίς αυτοί να χρειαστεί να λερώσουν τα χέρια τους.
Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι μία από τις μαύρες σελίδες της ελληνικής ναυτιλίας: περιφρόνηση ψηφισμάτων του ΟΗΕ, αλλαγή σημαίας από λιμάνι σε λιμάνι, αλλαγή ονόματος του καραβιού μεσοπέλαγα, κλπ.

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Το 1972, επί χούντας δηλαδή, ιδρύουν την Μότορ Όιλ.
Το 1979 με υπουργό συντονισμού τον ...Μητσοτάκη τους δίνεται πεσκέσι ο Παναθηναϊκός.
Και αυτό το κόλπο ήταν τόσο πετυχημένο που το μιμήθηκε κάθε σωστός απατεώνας (Κοσκωτάς κλπ) που θέλησε να κάνει καριέρα στο ελληνικό Ελ Ντοράντο.

Κατά τραγική σύμπτωση, πάλι επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, αποκτούν την τράπεζα Πειραιώς, καταπίνουν την Μακεδονίας-Θράκης, ενώ ας μην ξεχνάμε πως μερικές μόνο μέρες μετά τον σχηματισμό της Οικουμενικής Kυβέρνησης του Ξενοφώντα Ζολώτα, το 1989, ξεκινά το MEGA Channel ...

Το "τηλεοπτικό πλυντήριο" όχι μόνο βοηθά στις μπίζνες της οικογένειας προσφέροντας δωρεάν διαφήμιση με το γνωστό κόλπο των ..αγαθοεργιών της φιλεύσπλαχνης οικογένειας ως υποκατάστατο της ανύπαρκτης δικαιοσύνης, αλλά και ελέγχοντας έτσι έμμεσα το πολιτικό σύστημα δίνοντας τηλεοπτικό χρόνο σε άτομα της αρεσκείας τους.

Και έτσι φτάσαμε σήμερα στα γελοία ψευτοδιλήμματα "ευρώ ή μνημόνιο" και τα καταστροφολογικά σενάρια του παρακράτους και των παπαγάλων τους, που ευτυχώς αρχίζουν να ξεθωριάζουν στα μάτια της κοινής γνώμης.

Ο μόνος τρόπος πια για να κρατηθούν στην εξουσία είναι πουλώντας φόβο.

«Δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο, τρόφιμα, οδοντόβουρτσες, αν βγει η αριστερά" φωνάζουν χωρίς να ντρέπονται, αυτοί που κατέστρεψαν τον τόπο επί τόσες δεκαετίες.
Σε μία χώρα που έχει τόσο ανάγκη από ριζικές αλλαγές, προσπαθούν απελπισμένα να περάσουν το μήνυμα ότι «δεν είναι τώρα εποχή για αλλαγές, ας κάτσουμε στα αυγά μας»

Σταθεροί στις ..αξίες τους ως γνήσια τέκνα ενός συστήματος Φρανκεστάιν, προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι τίποτα δεν πρέπει να γίνεται για πρώτη φορά.
Τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις μιας κομματοκρατίας που απέτυχε σε όλα πουλώντας ταυτόχρονα πατριωτική ηθική, ενώ ακόμα και τώρα που όλα έχουν καταρρεύσει γύρω τους, αδυνατούν να ψελλίσουν έστω και δυο κουβέντες ουσιαστικής αυτοκριτικής.

«Οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν προήλθαν από την ανυπακοή, αλλά από την υπακοή», είχε πει κάποτε ο Χάουαρντ Ζίν, ενώ ο ίδιος υπερασπιζόμενος πριν αρκετά χρόνια μια ομάδα οικολόγων που είχε εισβάλει σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, είχε πει απευθυνόμενος προς τους δικαστές:

«Χωρίς την πολιτική ανυπακοή, εσείς σήμερα δεν θα ήσαστε εδώ»

http://jungle-report.blogspot.com/2012/05/h.html

Ω φοιτητή, που είσαι;

Ω φοιτητή, που είσαι;

Από τις 5 Μαΐου του 2010 ο λαός βιώνει μια δραματική εξαθλίωση της ζωής του. Από ένα επίπεδο μιας “σχετικής άνεσης” σε μισθούς πείνας, ανεργία στο 20% και ακόμη πιο σκοτεινές προοπτικές. Η απότομη μείωση της ποιότητας ζωής οδήγησε σε ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων ενός μεγάλου μέρους του λαού, συνοδευόμενη από αγώνα ενάντια στο ξεπούλημα της χώρας και της ζωής του. Σημαντικές στιγμές αυτού του αγώνα οι Γενικές Απεργίες, οι αγανακτισμένοι, καθώς και επί μέρους αγώνες “σύμβολα” όπως αυτός της Κερατέας ή οι χαλυβουργοί σήμερα. Αυτοί οι αγώνες διέπονται από διάφορα φαινόμενα, που δεν θα μας απασχολήσουν εδώ, πέραν ενός. Σε όλους αυτούς τους αγώνες η παρουσία της φοιτητικής νεολαίας ήταν αρκετά μικρή.

Κώστας Μπατής (μέλος της ΣΟ του ΠΚ – Θεσσαλονίκη)

Στις Γενικές Απεργίες δεν συμμετείχαν ως σώμα, και όποτε υπήρχαν αποφάσεις των σχολών αυτές διέπονταν από σχετικά μικρή συμμετοχή. Στους λεγόμενους “αγανακτισμένους”, παρότι κυριαρχούσε η νεολαία, ήταν κυρίως μια νεολαία που έχει ήδη φύγει από τα Πανεπιστήμια και ζει στην ανεργία. Η μέχρι στιγμής συμβολή της ήταν ένας μήνας καταλήψεων ενάντια στον νόμο Διαμαντοπούλου, καταλήψεις που δεν είχαν την μαζικότητα και την δυναμική των καταλήψεων προ 5ετίας περίπου.

Δημιουργείται λοιπόν το ερώτημα, πως είναι δυνατόν τι στιγμή που η νεολαία έχει να “επιλέξει” ανάμεσα σε τρεις δρόμους, αυτόν της ανεργίας, της μετανάστευσης και τον 500 ευρώ μισθό, να μην έχει μέχρι σήμερα μαζική ενεργό συμμετοχή στην πάλη; Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε μερικές απαντήσεις.

Πτυχές της ιστορικής εξέλιξης του Πανεπιστημίου

Η ουσιωδέστερη διάσταση της παιδείας είναι αυτή της παραγωγής και αναπαραγωγής του ανθρώπου ως βασικής παραγωγικής δύναμης. Η ανάπτυξη των εργαλείων και του καταμερισμού εργασίας σε κάποιο σημείο οδήγησαν στον διαχωρισμό της άμεσης παραγωγής από την εκπαίδευση των υποκειμένων αυτής. Αυτή γίνεται κύρια (αλλά όχι μόνο) διαμέσου θεσμοθετημένων διαδικασιών, όπου η θέση και ο ρόλος τους, διαφέρει κατά τα στάδια εξέλιξης της κοινωνίας.

Η πρώτες (προ- ταξικές) κοινωνίες εμφανίζονται όταν είναι αναγκαία η σταθερή εργασιακή επενέργεια του ανθρώπου με την φύση. Με αργούς ρυθμούς, αναπτύσσεται ο καταμερισμός εργασίας (με πρώτη πράξη καταμερισμού εργασίας αυτή του άντρα και της γυναίκας), ο οποίος όταν φτάνει σε ορισμένο επίπεδο απαιτείται η εκπαίδευση διαμέσου της κοινότητας για διάφορες λειτουργίες (τελετουργίες, αποτελεσματική συνεργατική δουλειά για το κυνήγι κλπ.). Σταδιακά κάτοχοι των γνώσεων (παραδόσεων, μυθολογίας, μεθόδων) γίνονται οι γηραιότεροι και ο μάγος της κοινότητας που στην εξέλιξη τους, θα οδηγήσουν στις ταξικές κοινωνίες.

Στην πρώτη ταξική κοινωνία, την δουλοκτησία, ο δούλος εκπαιδεύεται υποτυπωδώς για απλή χειρωνακτική εργασία. Η εκπαίδευση διαχωρίζεται πλήρως από την εργασιακή δραστηριότητα (οι ελεύθεροι πολίτες απεχθάνονται την εργασία). Είναι χαρακτηριστικό, πως όποιες γνώσεις φυσικής (από τον Αριστοτέλη κ.α.) δεν μαθηματικοποιούνται μέχρι τον 13ο αιώνα (με την εμφάνιση του μηχανικού ρολογιού και την δυνατότητα μετρήσεων). Στην ακαδημία του Πλάτωνα, οι πολίτες με τον χιτώνα φιλοσοφούσαν για τα ζητήματα του κόσμου, χωρίς πρακτική εφαρμογή, ενώ το Λύκειο του Αριστοτέλη ήταν μια περιπατητική σχολή με ίδια θεματολογία.

Αργότερα με την εμφάνιση των σοφιστών (την περίοδο προς το τέλος της ελληνιστικής και αρχή της ρωμαϊκής περιόδου) η εκπαίδευση γίνεται πιο συστηματική και αφορά την πολιτική σταδιοδρομία των πολιτών. Πλέον, διδάσκονται οι ελευθέριες τέχνες, δηλαδή οι τρεις βασικές: γραμματική, ρητορική και λογική και οι υπόλοιπες 4: αριθμητική, γεωμετρία, αστρονομία και μουσική.

Επί φεουδαρχίας, ο ρόλος της εκπαίδευσης παραμένει ο ίδιος (εν πολύς εκτός εργασιακής δραστηριότητας) μονάχα που το ρόλο αυτό αναλαμβάνει κατεξοχήν η Εκκλησία για τους δουλοπάροικους, οι οποίοι δεν έμαθαν ποτέ γραφή και ανάγνωση. Όμως, ο ρόλος της Εκκλησίας, για την γνώση, δεν ήταν μονάχα αυτός, καθώς η δουλειά των μοναχών για την αντιγραφή βιβλίων μετέδωσε την γνώση σε όλη την Ευρώπη. Από τον 12ο αιώνα, εμφανίζεται το πανεπιστήμιο (universitas) σε κεντρικές ευρωπαϊκές πόλεις (Μπολόνια, Παρίσι, Καίμπριτζ, Οξφόρδη, Βερολίνο κλπ.) όπου διδάσκονται οι ελευθέριες τέχνες (τα 3 πρώτα χρόνια οι 3 βασικές και σε μεταπτυχιακό επίπεδο οι υπόλοιπες μαζί με την ιατρική. Μάλιστα, η ιατρική απαιτούσε μεταπτυχιακές σπουδές 8 χρόνων) κυρίως στην κυρίαρχη τάξη. Παρά την στήριξη της Εκκλησίας, το πανεπιστήμιο σε σύντομο χρονικό διάστημα αποκτά μια σχετική αυτονομία που δημιουργεί γόνιμες αντιπαραθέσεις. Τέλος, με την ανάπτυξη των πόλεων οι συντεχνίες παίζουν σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση των νέων εντός του επαγγέλματος της συντεχνίας. Στις συντεχνίες οφείλουμε πάρα πολλές τεχνολογικές ανακαλύψεις. Προς το τέλος της φεουδαρχίας, επαγγέλματα με κύρος θεωρούνται αυτά της θεολογίας, νομικής και φιλοσοφίας. Από την Αναγέννηση και μετά, το πανεπιστήμιο παίζει ρόλο στην ταξική πάλη μεταξύ φεουδαρχών και της αναδυόμενης αστικής τάξης.

Η κατάσταση αλλάζει άρδην με την άνοδο της κεφαλαιοκρατίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας εφαρμόζεται η καθολική υποχρεωτική εκπαίδευση (αρχικά 6 χρόνια και μετά 9). Αυτό έγινε διότι, στην βιομηχανική παραγωγή ακόμα και η ποιο απλή χειρωνακτική εργασία απαιτεί βασικές γνώσεις. Στο πανεπιστήμιο, κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου, εκπαιδεύονται κυρίως νέοι που προέρχονται από την αστική τάξη και ανώτερα στρώματα, με ανάλογο προορισμό..

Η επαφή με τους εργατικούς αγώνες είναι είτε σποραδική είτε εχθρική. Σε περιόδους ηρεμίας φαίνεται να συμμετέχουν ποιο ενεργά, αλλά όσο εντείνεται η ταξική πάλη φαίνεται η συμπεριφορά τους να είναι αντίθετη. Διαβάζουμε από τον Έρνεστ Μαντέλ «Θα μπορούσε κανείς, αναμφίβολα, να αποδείξει στατιστικά ότι στα 1880 υπήρχαν, στη Γερμανία, σχετικά περισσότεροι αριστεροί, σοσιαλδημοκράτες και σοσιαλιστές φοιτητές και καθηγητές από όσο το 1910… ενώ στη δυτική Ευρώπη της δεκαετίας του 20, δεν υπάρχει ούτε μια απεργία που οι οργανώσεις των φοιτητών και της ιντελιγκέντσιας (ΣΣ. Διανόησης) να μην προσπάθησαν να διασπάσουν… Έτσι, κατά τη διάρκεια των μεγάλων απεργιακών κινημάτων του 1919 και 1923, στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, οι εργοδοτικές απεργοσπαστικές οργανώσεις, όπως η «Τεχνική Βοήθεια» και η «Orgesch», αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από φοιτητές και από την ιντελιγκέντσια των τεχνικών. Η γενική απεργία του 1926 στην Αγγλία – το πιο σημαντικό κίνημα της πάλης των τάξεων στη ταγή της κυβέρνησης Ουίνστον Τσόρτσιλ και των εργοδοτικών οργανώσεων. Από φοιτητές, που προσπάθησαν να ελέγξουν τα πιο ευαίσθητα σημεία της απεργίας, τα πιο επικίνδυνα για την αστική κοινωνία, να εξασφαλίσουν τη συνέχιση των πληροφοριακών μηχανισμών, όπως ο καθημερινός τύπος, να εμποδίσουν περικοπές του ηλεκτρικού και του γκαζιού, καταλαμβάνοντας βίαια τις κατεχόμενες από τους απεργούς θέσεις». (1).

Η τσαρική Ρωσία μας δείχνει καλύτερα πόσο αντιφατικά είναι τα πράγματα. Στα τέλη του 19ου αιώνα, το κόμμα που θα ηγηθεί της Οκτωβριανής επανάστασης δημιουργήθηκε κατεξοχήν από φοιτητές (και άλλους διανοούμενους όπως δασκάλους) διαμέσου των ομίλων μελέτης που δημιουργήθηκαν από τον Πλεχάνοφ, και σε διάφορες στιγμές έβγαλε το στελεχικό δυναμικό του μπολσεβίκικου κόμματος. Περίπου 20 χρόνια αργότερα, οι φοιτητές θα συμμετέχουν ενεργά στην επανάσταση του Φλεβάρη, αλλά θα κάνουν το ακριβώς αντίθετο τον Οκτώβρη. Ένας μπολσεβίκος, ο Ostrovityanov, αναφέρει: "Κατά την περίοδο των μαχών του Οκτώβρη [στη Μόσχα]... οι ταξικές αντιθέσεις φαίνονταν με μια εξαιρετική ευκρίνεια και εκφράστηκαν τόσο καθαρά που ήταν σχεδόν σαν γλυπτό. Από την πλευρά της επανάστασης ήταν οι εργάτες και οι στρατιώτες, ενώ στην πλευρά της αντεπανάστασης, λούμπεν, διευθυντές και η συντριπτική μάζα των φοιτητών... Έτσι, οι φοιτητές ήταν σταθερά συνεργαζόμενοι με τους Λευκούς, που κατά τη διάρκεια των οδομαχιών ήταν σε θέση να διασχίσουν τις γραμμές των Λευκών απλά επιδεικνύοντας τη φοιτητική τους ταυτότητα" (2). Στην προεπαναστατική Ρωσία το 1914-15 υπήρχαν 105 ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα στα οποία φοιτούσαν 127.400 φοιτητές που προέρχονταν από τις κυρίαρχες νομοκατεστημένες τάξεις (3). Μάλιστα στο Πανεπιστήμιο, όπου στους καθηγητές κυριαρχούσαν οι Καντέτοι, θα υπάρξουν σημαντικές απεργίες στα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης πάνω στο ζήτημα της αυτονομίας από καθηγητές και φοιτητές (και να σημειώσουμε πως αντίστοιχες κινητοποιήσεις ενάντια στην σοβιετική κυβέρνηση είχαν και οι δάσκαλοι των σχολίων, που επίσης δεν ήταν με τους μπολσεβίκους στην επανάσταση) (4). Τα παραπάνω μπορούν, ως ένα βαθμό, να γίνουν κατανοητά από το γεγονός πως οι φοιτητές αποτελούν μέρος της διανόησης. Ως τέτοιοι, αναπτύσσουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για θέματα που αφορούν το εποικοδόμημα, δηλαδή στην επανάσταση του Φλεβάρη η «πολιτική επανάσταση» και η αστική δημοκρατία καλύπτει τις ανάγκες για “ελευθερία της έκφρασης”, ενώ στην Οκτωβριανή επανάσταση η «κοινωνική επανάσταση» αφορά περισσότερο ζητήματα σε σχέση με την βάση της κοινωνίας, θέματα τα οποία δεν συνειδητοποιούνται τόσο εύκολα από τα κομμάτια της διανόησης που σχετίζονται με την εκπαίδευση. Τουλάχιστον για αυτήν την εποχή φαίνεται πως είχε δίκιο ο Τρότσκι όταν έλεγε ότι “Όσο μεγάλωνε η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, όσο μεγαλύτερη μάζα εργατών ενώνονταν γύρω της, τόσο εξασθενούσε (όχι μονάχα σχετικά αλλά και απόλυτα) η εισροή φρέσκων στοιχείων από τη διανόηση” (5). Ακόμα, η άποψη του Λένιν για τους φοιτητές ή καθηγητές που συμμετείχαν στην επανάσταση, ως στοιχεία που αποσπάστηκαν από την τάξη τους, φαίνεται σωστή επίσης. Την δεκαετία του 1930 όμως θα δούμε την πρώτη πιο μαζική συμμετοχή του φοιτητικού κινήματος στα πλαίσια της πολιτικής του αντιφασιστικού-λαϊκού μετώπου, πολιτική που διαμόρφωσε η Τρίτη Διεθνής (6).

Από τα μέσα του 20ου αιώνα, η κατάσταση αλλάζει ριζικά λόγο των τεραστίων αλλαγών που πραγματοποιούνται στην παραγωγή διαμέσου της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης (ή 3ης βιομηχανική επανάστασης), δηλαδή των απαρχών της αυτοματοποίησης της εργασίας. Πλέον, στην παραγωγή, δεν απαιτούνται οι τεράστιες μάζες εργαζομένων σε απλή επαναλαμβανόμενη χειρωνακτική εργασία, αλλά χρειάζονται μισθωτοί εργάτες, φορείς επιστημονικών γνώσεων. Πλάι στην βιομηχανική εργατική τάξη, όπως την γνωρίσαμε στον 19ο και 20ο αιώνα, αναπτύσσεται ένας κόσμος της μισθωτής διανόησης. Εδώ, συναντάμε πλέον την πιο συστηματική σύνδεση εκπαίδευσης και εργασίας, που εντός της κεφαλαιοκρατίας πραγματοποιείται αντιφατικά (δεν θα αναφερθούμε σε αυτό στο κείμενο). Το πανεπιστήμιο, τις αρχές του οποίου διαμόρφωσε ο Humboldt, που έκφραζε τις προοδευτικές αλλαγές της περιόδου ανάπτυξης της κεφαλαιοκρατίας, δεν μπορεί να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Αυτό μαζικοποιείται και αλλάζει η σύνθεση και η συμπεριφορά των φοιτητών. Πλέον, εντάσσονται σε αυτό μεγάλα κομμάτια της νεολαίας, προερχόμενης από μικροαστικά στρώματα, καθώς και ένα σημαντικό ποσοστό φοιτητών που προέρχονται από αγρότες και εργάτες. Για παράδειγμα, η Γαλλία είχε 5.000 φοιτητές το 1900, 61.000 το 1924, 69.000 το 1939 και 558.000 το 1980 (7). Αντίστοιχες αλλαγές έχουμε σε όλες τις χώρες (8). Στο Πανεπιστήμιο, δεν εκπαιδεύεται μονάχα η άρχουσα τάξη, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της μισθωτής εργασίας.

Έτσι από το 1960 περίπου μέχρι σήμερα, συναντάμε συνεχώς φοιτητικές κινητοποιήσεις ανά τον κόσμο, γεγονός που δεν συνέβαινε στο παρελθόν. Αρχικά, γίνονται κινητοποιήσεις για θέματα του Πανεπιστημίου. Η σπουδάζουσα νεολαία όμως θα συμμετέχει μαζικά σε αντιπολεμικά και αντί-ιμπεριαλιστικά κινήματα, καθώς και αντιδικτατορικά - δημοκρατικά κινήματα. Στην γνωστή σε όλους μας περίπτωση του Μάη του 1968, θα προχωρήσει σε κριτική της κεφαλαιοκρατίας, έστω και από μια σκοπιά που δεν σχετίζεται τόσο με τον σοσιαλισμό αλλά με την αυτονομία. Υπάρχουν γόνιμες απόψεις που θεωρούν ότι η βαθύτερη ουσία των κινητοποιήσεων ήταν τελικά το αίτημα για περισσότερη δημοκρατία (γεγονός που σχετίζεται με την φύση της διανόησης όπως εξηγήθηκε παραπάνω) (9). Ακόμα, ακόμα και ο ίδιος ο Κον Μπεντίν δήλωνε ότι ο κόσμος δεν ήθελε εκείνη τη στιγμή την επανάσταση. Δηλώνεται σωστά ότι ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ “ναι μεν ήθελε το φοιτητικό κίνημα πυροκροτητή του ευρύτερου εργατικού – λαϊκού κινήματος, αλλά -κάτι πολύ συνηθισμένο για τον επαναστατημένο μικροαστό- αναζητούσε πρωτοπόρους εργάτες κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των φοιτητών. Όπως έγραφε ο Κλοντ Πρεβό, είναι ίδιον του ριζωμένου στα πανεπιστήμια αριστερισμού, που κατά βάση αγνοεί την πραγματική εργατική τάξη, να φτιάχνει ένα μυθικό προλεταριάτο των ονεί­ρων του, απομονώνοντας κάποια πραγματικά ή φανταστικά τμήματα του, κάποιες πραγμα­τικές ή φανταστικές εκδηλώσεις του, που προσεγγίζουν τα μποέμικα στοιχεία της φοιτητικής ζωής” (10)

Οι μαρξιστές ορθά προτείνουν την σύνδεση με το εργατικό κίνημα και είναι όντως ζήτημα πολιτικής πάλης. Ακόμα και το Μάη του 68 είναι ζητούμενο αν τελικά αυτό επιτεύχθηκε. Φαίνεται ότι η εργατική τάξη περισσότερο αξιοποίησε την περίοδο, ζητώντας αυξήσεις στους μισθούς και μείωση ωρών εργασίας, παρά υιοθέτησε τα αιτήματα των φοιτητών (που παρακίνησαν τους εργάτες σε ξεσηκωμό) (11). Υπό αυτήν την έννοια η σχέση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό ήταν σαφώς μια σχέση εξωτερική, αλλά όχι εσωτερική, δηλαδή ουσιώδους σύνδεσης με κοινά αιτήματα και προοπτική. Σε άλλες περιπτώσεις κατάφερε να εκφράσει την αλληλεγγύη του σε εργατικούς αγώνες.

Συνεχίζοντας την προβληματική μας, οφείλουμε να δηλώσουμε πως “ότι κινείται” δεν σημαίνει ότι θα συμμετέχει αναγκαστικά στην επανάσταση.

Η Ελληνική περίπτωση

Στην Ελλάδα έχουμε φοιτητικές κινητοποιήσεις σε ολόκληρη τη μεταπολίτευση. Το τελευταίο διάστημα στην χώρα μας, αλλά και αλλού οι αντιδράσεις εστίαζαν στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και τον λεγόμενο “ακαδημαϊκό καπιταλισμό”, κινητοποιήσεις που γίνονται μέχρι και σήμερα (δεν έχουμε παρά να δούμε τι γίνεται στον Καναδά). Όμως ενώ μετά καταλήψεις του 2006-07 οι φοιτητές δεν συμμετείχαν στον αγώνα ενάντια στις αλλαγές στο ασφαλιστικό την επόμενη χρονιά, και τον Δεκέμβρη του 2008 συμμετείχαν κυρίως τα σχολεία, ενώ τα πανεπιστήμια δεν συμμετείχαν τόσο έντονα.

Στις μέρες μας λοιπόν, εντυπωσιάζει αρνητικά, το γεγονός ότι ενώ οι συνθήκες διαβίωσης τα τελευταία δύο χρόνια έχουν αλλάξει ριζικά, η επίσημη ανεργία είναι 20%, και 50% για τους νέους κάτω των 25 χρονών, τα περισσότερα μέρη της κοινωνίας βρίσκονται σε αναβρασμό, όπου Γάλλοι εργαζόμενοι αναγκάζονται να εργάζονται σε συνθήκες ελληνικού δικαίου με ελληνικό μισθό (12) και η νέα γενιά είναι σίγουρο πως θα ζήσει σε συνθήκες χειρότερες από την προηγούμενη γενιά, οι φοιτητές δεν είχαν μέχρι σήμερα πολιτική δράση ενάντια στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί.

Η Ελλάδα, πριν το 2010, είχε περίπου 900.000 επιχειρήσεις και 500.000 εργοδότες σε ένα ενεργό πληθυσμό 5.000.000 (το 2010 και 2011 έχουν κλείσει περίπου 100.000 επιχειρήσεις, και υπολογίζεται ότι το 2012 θα κλείσουν άλλες 60.000, όμως για την εξέταση της μορφής συνείδησης τα στοιχεία προ του 2010 είναι σωστά δεδομένου ότι ο τύπος συνείδησης δεν αλλάζει από την μια στιγμή στην άλλη). Πάνω από 700.000 είναι μικροεπιχειρήσεις. Η Ελλάδα είναι μια κεφαλαιοκρατική χώρα φτωχά ανεπτυγμένη με παραγωγική βάση που σχετίζεται σημαντικά με τον ορυκτό πλούτο, οικοδομικές δραστηριότητες, τρόφιμα, ενέργεια και τηλεπικοινωνίες. Πρόκειται για μια χώρα μικροαστική με την «λογική του μικρομάγαζου» όπου φερ' ειπείν το οράριο μπορεί να ξεκινάει στις 8.00 αλλά η πραγματική δουλειά να ξεκινάει κατά τις 8.30, σε αντίθεση πχ με την Γερμανία της βαριάς βιομηχανίας με την αντίστοιχη εργασιακή πειθαρχεία που ξεκινάει η δουλειά απευθείας. Είναι από τις λίγες χώρες της Ευρώπης όπου στα χωριά θα βρεις ψιλικατζίδικο έναντι της μεγάλης πολυεθνικής σούπερ μάρκετ. Η Ελλάδα είναι μια μικροαστική χώρα και η μικροαστική συνείδηση που δημιουργείται από τον τρόπο παραγωγής μεταφέρεται σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Όσον αφορά την ταξική διαστρωμάτωση των φοιτητών «Οι φοιτητές/ τριες με πατέρα στην κατηγορία "Γεωργικά, Αλιευτικά, Δασικά επαγγέλματα κλπ" με 19,4% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 4,9% ! Παράλληλα οι φοιτητές/ τριες με πατέρα στην επαγγελματική κατηγορία "Εργάτες, Τεχνίτες, Χειριστές κ.λ.π." με 29,2% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 17,9%» (13). Ο εγωκεντρικός χαρακτήρας των φοιτητών αποτελεί σαφώς ένα ανασταλτικό παράγοντα δραστηριοποίησης.

Η φοίτηση αποτελεί ένα μεταβατικό στάδιο της ζωής του ανθρώπου προς την εργασιακή δραστηριότητα. Άνθρωποι όπου το σώμα τους έχει αναπτυχθεί και όχι απλώς είναι ικανό για εργασία, αλλά “ψοφάει” για δραστηριότητα, η εκπαίδευση απαιτεί από αυτούς να παραμείνουν στα έδρανα για μεγάλο χρονικό διάστημα, για να ενταχθούν στην παραγωγή. Είναι χαρακτηριστικό πως στις λιγότερο ανεπτυγμένες κοινωνίες (πχ. επί φεουδαρχίας) δεν υπήρχε η «κρίση της εφηβείας», καθώς οι νέοι ενσωματώνονταν γρήγορα στην κοινωνία. Οι φοιτητές ζούνε σε έναν κόσμο δημιουργημένο από τους μεγαλύτερους, ένα κόσμο που λόγο της θέσης τους (έξω από την παραγωγή) δεν τον καταλαβαίνουν. Το Πανεπιστήμιο λειτουργεί αρκετά απομονωμένο από την υπόλοιπη κοινωνία (πολύ περισσότερο από ότι πχ. το σχολείο). Στον υπόλοιπο ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο, το ποσοστό της νεολαίας που εργάζεται κατά τη διάρκεια των σπουδών του είναι πολλαπλά μεγαλύτερο (πχ. 45% στον Καναδά) κυρίως λόγο των διδάκτρων. Στην Ελλάδα όμως στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχουν άλλες συναναστροφές πέραν άλλων μη – εργαζόμενων φοιτητών (ακόμα και τα κέντρα διασκέδασης είναι διαφορετικά). Από πολιτικής σκοπιάς η σχέση με τους εργαζομένους χωρίς μια μεγάλη αριστερά είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει, ακριβώς λόγο του γεγονότος πως ο φοιτητικός πληθυσμός αλλάζει συνεχώς.

Όσον αφορά την ταξική συνείδηση των φοιτητών, φαίνεται να σχετίζεται περισσότερο με την θέση των γονέων τους (και ως εκ τούτου είναι αρκετά “χαλαρή”), παρά με την εργασιακή του προοπτική. Θεωρώ ότι η άποψη ότι οι φοιτητές αντιδρούν ως “μελλοντικοί εργαζόμενοι” δεν έχει μέχρι σήμερα αποδειχθεί στην πράξη.

Η μέχρι τώρα εμπειρία του φοιτητικού κινήματος δείχνει ότι αυτό χαρακτηρίζεται από ξαφνικά μαζικά ξεσπάσματα, όπου υιοθετούνται αρκετά ριζοσπαστικά συνθήματα και αιτήματα, τα οποία όμως όσο γρήγορα αναπτύσσονται, άλλο τόσο γρήγορα ξεφουσκώνουν (και οδηγούν στην απάθεια). Με βάση τις προηγούμενες παραγράφους, φαίνεται ότι αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό νομοτελές, όμως οι συσχετισμοί εντός και εκτός του πανεπιστημίου το επιτείνουν. Είναι ιδιαίτερα πιθανό πως όσο η πολιτική πάλη γίνεται πιο συνειδητή, ο φοιτητικός ακτιβισμός να περιορίζεται.

Επίσης, σε σχέση με τις παραπάνω ιδιότητες (νεολαία, διανοούμενοι, χωρίς να γνωρίζουν τον κόσμο κλπ.) οι φοιτητές διψάνε για ιδεολογικά ζητήματα, είτε αυτά σχετίζονται άμεσα με τους σκοπούς μας (οι προοπτικές της ανθρωπότητας, έστω και αν αυτό γίνεται σε περιορισμένο βαθμό), είτε εντάσσονται στην προβληματική που θέτουν οι μαρξιστές, όπως η θρησκεία, το ζήτημα των ναρκωτικών, οι διαπροσωπικές σχέσεις. Από αυτήν την άποψη η αναγκαιότητα για ιδεολογική πάλη στην νεολαία είναι μονίμως αναβαθμισμένη.

Οι φοιτητές σήμερα

Σε ένα κόσμο τεράστιας παραγωγής εμπορευμάτων, όπου ξοδεύονται τρις για το χρέος, τα πανεπιστήμια δεν έχουν λεφτά, και δεν ανοίγονται προοπτικές για την νεολαία. Αν είχαμε στατιστικές θα βλέπαμε πως το ποσοστό της νεολαίας που σκοπεύει να μεταναστεύσει μετά το πτυχίο είναι εντυπωσιακά μεγάλο. Οι δεξιοί καθηγητές μην έχοντας τίποτα άλλο να πουν στους φοιτητές τους, προτείνουν συνεχώς να μεταναστεύσουν έξω. Σε όλο και περισσότερες περιπτώσεις, το ίδιο πράττουν και οι γονείς (πράγμα ιδιαίτερα εντυπωσιακό αν σκεφτούμε τι σημαίνει “Ελληνίδα μάνα”). Μεγάλο κύμα μετανάστευσης εμφανίζεται όταν στην χώρα σου δεν έχεις προοπτικές. Όταν όμως βλέπεις τον εαυτό σου στο εξωτερικό, είναι δύσκολο να συμμετέχεις ενεργά στον αγώνα στον τόπο σου. Από αυτήν την άποψη το ρεύμα μετανάστευσης είναι ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι φοιτητές. Η μεγάλη εξατομίκευση παραμένει ένα τεράστιο πρόβλημα της νεολαίας.

Στις καταλήψεις ενός μηνός τον Σεπτέμβρη του 2011 έγινε μια προσπάθεια σύνδεσης με το υπόλοιπο κίνημα. Αυτή δεν πέτυχε, γεγονός που οφείλεται συν των άλλων στην μικρή διάρκεια των καταλήψεων. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως, η εκπαίδευση των σημερινών φοιτητών στον αγώνα δημιουργεί τις καλύτερες συνθήκες για το αύριο.

Επίλογος

Την ίδια στιγμή όμως, η επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση ίσως να αποτελέσει το κατάλληλο μίγμα για να κερδηθεί ένα τεράστιο κομμάτι της νεολαίας. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει αυτόματα χωρίς την αναγκαία συνειδητή πολιτική δράση. Είναι μια πολύ ωραία ειρωνεία το γεγονός πως αρκετές φορές στην ιστορία όταν πολλοί είχαν την νεολαία “ξεγραμμένη”, αυτή να τους αποδεικνύει το αντίθετο. Μακάρι αυτή η ειρωνεία να επαναληφθεί.

Κώστας Μπατής

Σημειώσεις:

1. Έρνεστ Μαντέλ «Φοιτητές, διανοούμενοι και πάλη των τάξεων» εκδόσεις Εργατική πάλη σελ 100

2. “Education and Social Mobility in the Soviet Union 1921 – 1934” Sheila Fitzpatrick Cambridge University Press σελ 87

3. http://foithtikokinhma.blogspot.com/2011/01/blog-post_22.html#more

4. Sheila Fitzpatrick “The commissariat of Enlightenment” Cambridge University Press

5. http://bhxospan.blogspot.com/2011/09/blog-post_5136.html

6. http://www.marxists.org/history/etol/writers/callinicos/1975/02/students.htm

7. http://www.marxists.org/history/etol/writers/callinicos/1975/02/students.htm

8. πχ http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=change+student+population&source=web&cd=30&ved=0CHAQFjAJOBQ&url=http%3A%2F%2Fwww.educationalpolicy.org%2Fpdf%2F40Years.pdf&ei=_FRGT8u9L7LZ4QTp67XaDg&usg=AFQjCNGezmkOsFKKGwAwZij0WINZ5pOZig , http://foithtikokinhma.blogspot.com/2010/12/blog-post_23.html, http://www.insidehighered.com/news/2007/04/09/cirp http://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/0157603830050102

9. (http://yorku.academia.edu/ChristopherWebb/Papers/390642/Two_Months_That_Shook_The_Fifth_Republic_Student_and_Worker_Militancy_in_the_Spring_of_1968

10. http://kokkinhshmaia.wordpress.com/2008/06/15/απο-τη-νεα-αριστερα-στο-νεοσυντηρητισ/

11. http://yorku.academia.edu/ChristopherWebb/Papers/390642/Two_Months_That_Shook_The_Fifth_Republic_Student_and_Worker_Militancy_in_the_Spring_of_1968

12. http://www.mediagate.gr/World-News/item/17087-Le-Parisien-Galliki-etaireia-proteinei-se-apolymenoys-ellinikoys-misthoys

13. http://foithtikokinhma.blogspot.com/2010/12/blog-post_23.html

http://left-nerd.blogspot.com/2012/05/blog-post_28.html

Το άλμα του ΣΥΡΙΖΑ: Από τις συνιστώσες στην κοινωνική εξέγερση!

Το άλμα του ΣΥΡΙΖΑ: Από τις συνιστώσες στην κοινωνική εξέγερση!

Αναμφίβολα, ο βαρύς τραυματισμός της κοινωνίας από τις πολιτικές των μνημονίων και η απογοήτευση από τη σαπίλα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, είναι οι βασικοί παράγοντες που έκαναν πάρα πολλούς πολίτες να δώσουν την ψήφο τους σε άλλα κόμματα. Αλλά, γιατί ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ και πολύ λιγότερο στη ΔΗΜΑΡ ή το ΚΚΕ; Σε επίπεδο οριοθετημένης φυσιογνωμίας και οργανωτικής συγκρότησης, το ΚΚΕ υπερέχει. Και η ΔΗΜΑΡ, με δημοφιλή ηγέτη, είναι πιο κοντά από κάθε άλλο κόμμα στο ΠΑΣΟΚ, προσφέροντας ένα βολικό μαξιλάρι στους αποσκιρτούντες. Τι βρήκε, λοιπόν, όλος αυτός ο κόσμος, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, στον ΣΥΡΙΖΑ και τον εκτόξευσε από το 3% στο οποίο τον υπολόγιζαν μετά την αποχώρηση της τάσης των «ανανεωτικών», σχεδόν στο 17% πανελλαδικά και σε πρώτο κόμμα σε Αττική και Θεσσαλονίκη, όπου έχουν την κύρια επιρροή τους το ΚΚΕ και η ΔΗΜΑΡ; Δεν έχω πλήρη απάντηση στο ερώτημα, αλλά μπορώ να κάνω μερικές επισημάνσεις που ίσως ανοίξουν ένα χρήσιμο διάλογο.

Στέλιος Ελληνιάδης

Σίγουρα, φάνηκε ότι η «εικόνα» του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στη συνείδηση πολλών ανθρώπων καλύτερη απ’ αυτήν που πιστεύαμε όλοι ότι έχει. Αλλά η εικόνα αυτή έχει μια αληθινή και μια κατασκευασμένη πλευρά. Η φτιαχτή πλευρά είναι αυτή που προβαλλόταν από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Στρεβλή. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πίσω από κάθε ταραχή και αναστάτωση που συνέβαινε στη χώρα, σε αντίθεση με τους άλλους που πάντα (η ΔΗΜΑΡ) ή σχεδόν πάντα (το ΚΚΕ) χαρακτηρίζονται από σύνεση και εγκράτεια. Για την κατάχρηση του πανεπιστημιακού ασύλου, τις καταστροφές των καταστημάτων, τις αλλεπάλληλες διαδηλώσεις στο εμπορικό κέντρο της πόλης, τους μετανάστες κ.λπ. Γιατί άραγε αυτή η αρνητική εικόνα δεν λειτούργησε τόσο αρνητικά όσο φοβόμασταν; Ίσως γιατί, καθώς η κρίση βάθαινε και οι πραγματικοί υπαίτιοι αποκαλύπτονταν, η καταχωρημένη στις συνειδήσεις των πολιτών αρνητική εντύπωση για την Αριστερά αναιρέθηκε τελικά από την αληθινή πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ που έστω και με το σταγονόμετρο γινόταν αντιληπτή από την κοινωνία. Δηλαδή, τη συνεπή υποστήριξη κάθε δίκαιου αγώνα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των φοιτητών κ.ά.

Έχει δε ενδιαφέρον ότι αυτή η αληθινή πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει πάρα πολλά σε ανθρώπους, κινήματα και ιδέες έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ ή από τις παρυφές του. Κινήματα και ιδέες που είτε υιοθετήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ είτε συνδέθηκαν στη συνείδηση του κόσμου με τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα κι αν προέρχονταν από χώρους με μεγάλες διαφορές απ’ αυτόν. Χωρίς να υποτιμήσει κανείς την εσωτερική ισορροπία μεταξύ των συνιστωσών που δεν επιτεύχθηκε χωρίς κόπο και απώλειες.

Με βάση τα κινήματα

Παρέχοντας στήριξη ή κρατώντας ανοιχτή στάση απέναντι σε διάφορα κινήματα, ο «όλος» ΣΥΡΙΖΑ ευεργετήθηκε από το απόσταγμα των αγώνων τους. Τα κινήματα «δεν πληρώνω», για τα διόδια και τα χαράτσια, κόντρα στην οικοπεδοποίηση του αεροδρομίου στο Ελληνικό, στη μόλυνση του Ασωπού από βιομηχανικές μονάδες και την νταμαροποίηση της Χαλκιδικής από τις εταιρίες χρυσού ή το κίνημα της πατάτας, καθώς και δεκάδες άλλα σε όλη την Ελλάδα, που οργανώθηκαν από ντόπιους ακτιβιστές ή/και από μέλη συνιστωσών, όπως η ΚΟΕ ή/και ο ΣΥΝ, «χρεώθηκαν» από την κοινωνία στον ΣΥΡΙΖΑ που ταυτίστηκε με αυτό που αποκαλούμε κινηματική Αριστερά. Χωρίς να παραλείπουμε ότι ορισμένες σημαντικές τοπικές δράσεις με πανελλαδική ή παναττική εμβέλεια, δικαίως αποδίδονται σε παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η μετά πολλών εμποδίων και βασάνων «απελευθέρωση» της παραλίας του Αγίου Κοσμά από τον δήμαρχο Αργυρούπολης-Ελληνικού Χ. Κορτζίδη. Αλλά και άλλες, με τοπικό χαρακτήρα, π.χ. ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας, συνέβαλαν στο γενικότερο κλίμα αντίστασης στην αυθαιρεσία των πολιτικών και των εργολάβων.

Η υπεράσπιση του ασύλου και των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων, η ματαίωση της αναθεώρησης του άρθρου 16 και η ακύρωση του Νόμου της Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια και άλλες δυναμικές καμπάνιες, όσο κι αν χρησιμοποιήθηκαν από το σύστημα για να υπογραμμίσουν τις «ακρότητες» της Αριστεράς, τελικά και δίκαια, αποδόθηκαν ως εύσημα στην Αριστερά.

Βέβαια, κορυφαίο γεγονός στη διαμόρφωση ενός μαζικότερου κλίματος διαμαρτυρίας, καταγγελίας και ανατροπής, είναι η κατάληψη της πλατείας Συντάγματος που ξεκίνησε στην κυριολεξία από τα «κάτω», εκτός κομμάτων, και επεκτάθηκε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας ξαφνιάζοντας τους πάντες. Παράλληλα, συνέβαιναν και άλλα πρωτοφανή γεγονότα, όπως «η απαγόρευση εξόδου» υπουργών και βουλευτών από τα σπίτια τους μπροστά στον κίνδυνο να φάνε γιαούρτια, αυγά, ζαρζαβατικά και ενίοτε σκληρότερα αντικείμενα. Όσο κι αν κάποιοι βιάστηκαν χαιρέκακα να αποφανθούν ότι οι πλατείες ξέφτισαν άδοξα, ο σπόρος τους είχε πιάσει.

Επίσης, η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ σε «επικίνδυνες» διαδηλώσεις, που είχαν κόστος στην επικοινωνιακή αρένα, μάλλον δικαιώθηκε σε συνδυασμό με τις άλλες τροπές που έλαβαν εντωμεταξύ χώρα.

Επικίνδυνες, συνήθως, θεωρούνται οι κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας εξαιτίας της συμμετοχής του αντιεξουσιαστικού χώρου. Και είναι πράγματι επικίνδυνες γιατί ο αντιεξουσιαστικός χώρος περιλαμβάνει «τμήματα» άκρως συγκρουσιακά. Όμως, δεν είναι μονοδιάστατος. Μάλιστα, ένα από τα κύρια γνωρίσματα του αντιεξουσιαστικού χώρου, τα τελευταία χρόνια, είναι οι θετικές εναλλακτικές ιδέες και δράσεις που έχουν χειροπιαστά αποτελέσματα και ευρύτερο συμβολισμό. Οι δεκάδες καταλήψεις εγκαταλειμμένων χώρων σε όλη την Ελλάδα, οι καλλιτεχνικές ομάδες μουσικής, θεάτρου, χορού, γκράφιτι κ.λπ., το εναλλακτικό εμπόριο, οι εκδόσεις, οι βιολογικές καλλιέργειες, αλλά και οι εναλλακτικές μορφές πολιτικού στοχασμού και συνύπαρξης/συγκρότησης, όπως η άμεση δημοκρατία και η αυτοθέσμιση, βρίσκουν ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση κυρίως μεταξύ των ευαίσθητων, ανήσυχων και μπουχτισμένων από την υποκρισία νέων. Για μια μακριά περίοδο που η Αριστερά έβραζε στο ζουμί της, με πολιτικές άτονες και εποχιακές αναλαμπές, οι αντιεξουσιαστές αργά και βασανιστικά έχτιζαν σαν τα μυρμήγκια τους πόλους αναφοράς τους, που συχνά πυκνά θάβονταν ή υποτιμούνταν κάτω από τις εκδηλώσεις κρότου και θραύσης στις οποίες επιδίδονταν οι συγκρουσιακοί τού εδώ και τώρα «να πά να γαμηθείτε όλοι», ανεξαρτήτως πολιτικού αποτελέσματος.

Όμως, η αποτροπή γκαραζοποίησης του πάρκου Κύπρου και Πατησίων, η μετατροπή του πάρκινγκ της Ναυαρίνου και Ζ. Πηγής σε αλσύλιο, η δημιουργική αναβίωση του εγκαταλειμμένου Βοτανικού Κήπου στην Πετρούπολη, η εύρυθμη λειτουργία του πολυχώρου Νοσότρος στα Εξάρχεια και η δημιουργία δεκάδων αντίστοιχων στεκιών σε όλη την Ελλάδα, με αφετηρία πριν από είκοσι-και χρόνια, καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό το στίγμα της εναλλακτικής πολιτικής δράσης, με στοιχεία που υιοθετήθηκαν όχι μόνο από τις «πλατείες», αλλά και από τα κόμματα, τις οργανώσεις και τους ανθρώπους της Αριστεράς. Πολλές καινούριες ιδέες προήλθαν από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, μέσα από διαρκείς ζυμώσεις και δράσεις όπως το Φεστιβάλ Βαβυλωνίας που κάθε χρόνο φιλοξενεί εξαίρετους διανοητές από το εξωτερικό.

Το κίνημα των καταλήψεων επηρέασε την Αριστερά. Η λειτουργία της Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης, βασικά από συναγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί άνοιγμα, όπως και η δημιουργία κοινωνικών ιατρείων στην Πρέβεζα και το Ρέθυμνο, χωρίς όμως, να αποκτήσει το χαρακτήρα πανελλαδικού κινήματος, ίσως γιατί ο εθελοντισμός στους κόλπους της Αριστεράς βρισκόταν επί χρόνια σε ύφεση. Σε άλλους χώρους, π.χ. στη Λαμπηδόνα, στο Βύρωνα, η κατάληψη προέκυψε ως αποτέλεσμα συνύπαρξης διαφορετικών τάσεων.

Όταν το φαινομενικά αρνητικό είναι θετικό

Θα μπορούσε με ασφάλεια να πει κανείς ότι και τα κινήματα στις αραβικές χώρες, την Ισπανία ή την Αμερική, έπαιξαν το ρόλο τους, μερικές φορές αμφίδρομα.

Κι αν πάει κανείς πιο πίσω, θα δει ότι επιλογές και γεγονότα σε παρελθόντα χρόνο επηρέασαν καθοριστικά και μη προβλέψιμα τις εξελίξεις.Φαίνεται, σήμερα, ότι η ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα από τον Αλέκο Αλαβάνο, που τότε προκάλεσε διχογνωμίες και αργότερα κατέληξε στη ρήξη ανάμεσά τους, ήταν γεγονός ξεχωριστής σημασίας. Όπως και οι σκληρές αντιπαραθέσεις για το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, μελών ή όχι, η αποκόλληση της ΔΗΜΑΡ και η πιο πρόσφατη απομάκρυνση ομάδας στελεχών και μελών από την ΚΟΕ που διαφωνούσαν με τη μορφή και τη γραμμή που επικρατούσε στο ΣΥΡΙΖΑ.

Η παντελής απουσία ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ από τα κινήματα γειτονιάς, περιβάλλοντος κ.λπ., αλλά και η άμεση ή έμμεση αποδοκιμασία αυτών των μορφών λαϊκής δράσης, όπως έκανε το ΚΚΕ με το «κίνημα της πατάτας», επέσπευσαν τη δημιουργία ευδιάκριτων διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στα βασικά κόμματα της Αριστεράς, με τον ΣΥΡΙΖΑ σαφώς κερδισμένο.

Αναπάντεχα ίσως, το καταστάλαγμα των αντιπαραθέσεων μέσα στους κόλπους της Αριστεράς είχε θετικά αποτελέσματα. Όλα τα κινήματα, πάσης φύσεως, εργατικές διεκδικήσεις, περιβαλλοντικοί ακτιβισμοί κ.λπ. συνέτειναν στην καλλιέργεια του εδάφους για τη διαμόρφωση της σημερινής φυσιογνωμίας της ρισζοσπαστικής Αριστεράς, την έξοδό της από την καταγγελτική στασιμότητα και την απότομη διεύρυνση της επιρροής της.

Όλη αυτή η ζύμωση και η κινητικότητα, συντόνισε την Αριστερά με τις δυνάμεις της κοινωνίας, την ανανέωσε και επιτάχυνε την ωρίμασή της. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τσίπρας με μερικές σωστές επιλογές και προτάσεις κατέστησε τον ΣΥΡΙΖΑ εκφραστή ενός μαζικού λαϊκού κινήματος κόντρα στα κόμματα εξουσίας και τα μνημόνια. Εκεί που έσπειραν πολλοί μαζί, ο ΣΥΡΙΖΑ θέρισε.

Η επίμονη πρόταση για τη συνεργασία των φορέων της Αριστεράς απέναντι στους καταστροφείς της χώρας, η πρόταση για κοινούς υποψηφίους στις μονοεδρικές περιφέρειες, η άρνηση σχηματισμού κυβέρνησης μειοψηφίας και η πρόταση διακυβέρνησης είναι εκφράσεις του νέου προσώπου της Αριστεράς, που χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ανάληψη σοβαρότερων ευθυνών και διατύπωση τολμηρών αλλά γειωμένων προτάσεων.

Ακόμα και η σθεναρή στάση της Αριστεράς για την ανθρώπινη μεταχείριση των μεταναστών, που συκοφαντήθηκε από την ακροδεξιά, δεν άφησε ανεπηρέαστα τα προοδευτικά ανακλαστικά της κοινωνίας, έστω κι αν εκφράστηκαν επιφυλάξεις και διαφορετικές προτάσεις για τη διαχείριση του δύσκολου αυτού προβλήματος.

Αυτό το νέο πρόσωπο, που διαχωρίζει με σαφήνεια την Αριστερά από τα κόμματα της διαπλοκής, αλλά και του αριστερού συντηρητισμού, ενσωματώνει τις κινηματικές επιρροές και δίνει μια ανάσα στο μαχητικό αντιμνημονιακό κίνημα, εξ ου και η στήριξή του από σημαντική μερίδα των «ανένταχτων», ενώ ταυτόχρονα δέχεται κύματα πολιτών που εγκαταλείπουν μαζικά τα κόμματα που μονοπώλησαν την εξουσία επί δεκαετίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μαθαίνει συνεχώς από την κοινωνία για να μην αποκοπεί από την πολύμορφη βάση του. Αν χάσει αυτή την επαφή, τη σχέση, την τροφοδοσία, την αιμοληψία από τα κινήματα βάσης, θα αφυδατωθεί. Οι μηχανισμοί που απειλούν κάθε οργανωμένο φορέα με τη γραφειοκρατική τους αντίληψη πρέπει να μεταβληθούν σε αποδέκτες και επεξεργαστές των κοινωνικών μηνυμάτων και να υπηρετούν το λαό. Αλλιώς, σε περίπτωση ανάληψης της διακυβέρνησης, θα συγχωνευτούν με τη γραφειοκρατία του κράτους και θα μπλοκάρουν το δρόμο της Αριστεράς για τη βαθύτερη και ουσιαστικότερη αλλαγή, για την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό.

Στέλιος Ελληνιάδης

Υ.Γ. Κυκλοφορεί και μια εναλλακτική θεωρία για την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Ανεπίσημοι επιστημονικοί κύκλοι υποστηρίζουν ότι η μεγάλη κοινωνική στροφή υπέρ της Αριστεράς οφείλεται σε συστηματικούς αεροψεκασμούς που εκπορεύονται από τα υπόγεια στα οποία διαβουλεύονται οι μυστηριώδεις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ!!!

ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Οφείλουμε να πάρουμε καθαρή θέση στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας

Οφείλουμε να πάρουμε καθαρή θέση στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας

Κείμενο Παρέμβαση 10 ενεργών πολιτών*

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως θα ασκηθούν απίστευτοι εκβιασμοί στο λαό μας για να υποταχτεί στις θελήσεις του ντόπιου και ξένου κυκλώματος εξουσίας. Του απαιτούν να ξεχάσει ποιος είναι, να ξεχάσει την ελευθερία και τα παλιά του έθιμα. Ο λαός μας βρίσκεται μπροστά σε μια μάχη ύπαρξης. Είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπίσουμε τα ελάχιστα των ελαχίστων από τις απαιτήσεις του, έτσι όπως διατυπώθηκαν με την ψήφο του. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρουν βαριά ευθύνη εάν παρεκκλίνουν από τις στοιχειώδεις λαϊκές απαιτήσεις, δηλαδή την άμεση ακύρωση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την κρατικοποίηση των τραπεζών και την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων. Η ευθύνη αυτή δεν είναι στιγμιαία, αλλά διαρκής και άρα ιστορική. Το παραμικρό τους πισωγύρισμα θα γιγαντώσει τη δεξιά όλων των μορφών στη χώρα μας και θα οδηγήσει σε περιπέτειες τον ελληνικό λαό απεχθέστερες από την ανέχεια και την φτώχεια. Βαριά ευθύνη επίσης θα φέρουν όλες οι άλλες δυνάμεις της αριστεράς, των κοινωνικών κινημάτων και των εργασιακών χώρων, που οφείλουν να ορθώσουν ανάστημα ενάντια στον εκβιασμό του λαού μας και υπέρ των πολιτικών δυνάμεων που δίνουν την μάχη επιβίωσης του.

Παναγιώτης Βήχος, Μουσικοσυνθέτης, Αθήνα, Αντώνης Ναξάκης, Μαθηματικός, Κολυμπάρι Χανίων, Βασίλης Βασιλειάδης, Πληροφορικός-Παιδαγωγός, Πύργος Ηλείας, Βασίλης Δημόπουλος, Φυσικός, Πάτρα Αχαΐας, Γιάννης Ρήγος, Μηχ. Μηχανικός, Αθήνα, Ηλίας Γεωργαλής, Οδοντίατρος, Αστακός Αιτωλοακαρνανίας, Νίκος Μπέκης, Φιλόλογος, Βέροια Ημαθίας, Παναγιώτης Μπούρδαλας, Φυσικός-Θεολόγος, Πάτρα Αχαΐας, Άκης Κατσούλας, Κοινωνιολόγος, Αθήνα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση καιρό τώρα βαδίζει σε δρόμους που οδηγούν στην αποικιοποίηση μεγάλων γεωγραφικών περιοχών της ευρωπαϊκής Ηπείρου (των χωρών που αυτές περιέχουν), ενώ οι κάτοικοί τους μετατρέπονται σταδιακά σε δουλοπάροικους. Όλα αυτά γίνονται υπέρ του τραπεζιτικού κεφαλαίου και του βορειοευρωπαϊκού καπιταλιστικού κέντρου που επιδιώκει να βρεθεί σε θέση ισχύος στον ανταγωνισμό του με τις άλλες ολοκληρώσεις Ασίας και Αμερικής.
Η πορεία αυτή τα τελευταία εκατόν είκοσι χρόνια, όσες φορές και αν ακολουθήθηκε στην Ευρώπη, οδήγησε σε μεγάλα δεινά και αιματοκύλισμα των λαών της, ενώ τελικά απέτυχε.
Είμαστε βαθιά πεισμένοι πως όσες φορές και αν επιχειρηθεί θα αποτύχει (όπως άρχισε να δείχνει η σημερινή πραγματικότητα), λόγω και των διαφορετικών πολιτισμικών ταυτοτήτων που «συνυπάρχουν» στην Ε.Ε., έχοντας η κάθε μια βαθιές ρίζες και ιστορικό παρελθόν.
Κατά την εκτίμησή μας λοιπόν η Ε.Ε. ή θα υπάρξει ως Συνομοσπονδία «ελεύθερων» και συνεργαζόμενων «ισότιμα» χωρών ή θα διαλυθεί.
Είμαστε το πρώτο πείραμα αποικιοποίησης μιας χώρας της Ο.Ν.Ε που συνοδεύεται με μετατροπή των κατοίκων της σε δουλοπάροικους. Η προσπάθειά τους αυτή έχει μεγάλη σημασία για την πολιτική μας ανάγνωση, γιατί αφορά χώρα με ιδιαίτερη πολιτισμική ταυτότητα, διαφορετική από τη βορειοευρωπαϊκή.
Η αποτυχία του πειράματός τους στη χώρα μας θα αποτελέσει μια μεγάλη συμβολή του ελληνικού λαού στη διαρκή προσπάθεια των λαών της Ευρώπης για ελευθερία και ισοτιμία, στη προσπάθειά τους να παράγουν και στο μέλλον πολιτισμό της καθημερινότητας.
Είμαστε από εκείνους που πιστεύουν πως στον αγώνα αυτό πρέπει να ενωθούμε με βάση τις ελάχιστες εκείνες προϋποθέσεις που απαιτούνται, ώστε η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας και η χώρα, να σπάσουν τις αλυσίδες και να βαδίσουν σε άλλο δρόμο από εκείνον της υποτέλειας.
Αυτές οι ελάχιστες προϋποθέσεις πιστεύουμε πως είναι:
- Η κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων που τις συνοδεύουν.
- Η μονομερής διαγραφή του χρέους.
- Η έξοδος από την Ο.Ν.Ε..
- Η κρατικοποίηση των τραπεζών και των βασικών τομέων της οικονομίας.
- Η άμεση αναδιανομή του πλούτου.
- Η επιστροφή σε μια σχετικά αυτοδύναμη πραγματική οικονομία, με οικολογικό και δημόσιο πρόσημο.
Πιστεύουμε πως για να γίνουν τα παραπάνω απαιτείται ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο με πυρήνα και αφετηρία την αριστερά. Πιστεύουμε ακόμα πως αυτά δεν απαιτούν την κρατικοποίηση ολόκληρης της οικονομίας, την πλήρη δηλαδή κατάργηση της αγοράς, όπως έγινε στην πρώην Σοβιετική Ένωση, την Κίνα, κλπ, γιατί ούτε αποτίμηση της αποτυχίας τους έχει γίνει, ούτε ένα πειστικό και λογικά βιώσιμο όραμα έχει ακόμα αναδυθεί.
Λίγες μέρες μετά τις εκλογές διαπιστώνουμε πάλι, πως η άποψη που πριν αναπτύξαμε και πιστεύουμε πως υιοθετείται από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, δεν κατάφερε να συγκροτηθεί σε πολιτικό και κοινωνικά ορατό μέτωπο. Η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τις πολιτικές οργανώσεις και τους ανένταχτους της αριστεράς, που ως φορείς της άποψης αυτής δεν κατάφεραν να ενωθούν στα πλαίσια του απαραίτητου λαϊκού μετώπου.
Ο ελληνικός λαός όμως απάντησε δια της ψήφου του με βάση τις δυνατότητές του και τις δυνατότητες που είχαν δημιουργήσει από πριν οι πολικές δυνάμεις της χώρας.
Η απάντηση αυτή δεν χωράει παρερμηνείες: «Κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων που τις συνοδεύουν. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Κρατικοποίηση των τραπεζών και αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων».
Γνωρίζουμε πολύ καλά πως θα ασκηθούν απίστευτοι εκβιασμοί στο λαό μας για να υποταχτεί στις θελήσεις του ντόπιου και ξένου κυκλώματος εξουσίας. Του απαιτούν να ξεχάσει ποιος είναι, να ξεχάσει την ελευθερία και τα παλιά του έθιμα.
Ο λαός μας βρίσκεται μπροστά σε μια μάχη ύπαρξης. Είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπίσουμε τα ελάχιστα των ελαχίστων από τις απαιτήσεις του, έτσι όπως διατυπώθηκαν με την ψήφο του.
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρουν βαριά ευθύνη εάν παρεκκλίνουν από τις στοιχειώδεις λαϊκές απαιτήσεις, δηλαδή την άμεση ακύρωση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την κρατικοποίηση των τραπεζών και την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων.
Η ευθύνη αυτή δεν είναι στιγμιαία, αλλά διαρκής και άρα ιστορική. Το παραμικρό τους πισωγύρισμα θα γιγαντώσει τη δεξιά όλων των μορφών στη χώρα μας και θα οδηγήσει σε περιπέτειες τον ελληνικό λαό απεχθέστερες από την ανέχεια και την φτώχεια.
Βαριά ευθύνη επίσης θα φέρουν όλες οι άλλες δυνάμεις της αριστεράς, των κοινωνικών κινημάτων και των εργασιακών χώρων, που οφείλουν να ορθώσουν ανάστημα ενάντια στον εκβιασμό του λαού μας και υπέρ των πολιτικών δυνάμεων που δίνουν την μάχη επιβίωσης του.
Οι δυνάμεις του συμβιβασμού, όπου και αν βρίσκονται (ΔΗΜΑΡ, εσωτερικό ΣΥΡΙΖΑ, κλπ), πρέπει να ηττηθούν, ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες να προδοθεί ο λαός. Όποιοι δεν βοηθήσουν για την ήττα αυτών των δυνάμεων θα φέρουν την ίδια ευθύνη που αναλαμβάνει σήμερα το ΚΚΕ με την πολιτική του. Μια πολιτική που προβάλλει τη ριζική ανατροπή του καπιταλισμού «εδώ και τώρα», όταν γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις. Έτσι η σημερινή πολιτική του ΚΚΕ στα μάτια του λαού είναι πολιτική για καλύτερη ζωή μετά θάνατον. Επομένως δημιουργεί λαϊκή απογοήτευση, παράλυση των λαϊκών αντιστάσεων, κατακερματισμό των δυνάμεων του αναγκαίου λαϊκού μετώπου, με ένα λόγο αντικειμενικά διευκολύνει τη λαϊκή ήττα από τις αντιδραστικές δυνάμεις.
Καλούμε τις δυνάμεις της αριστεράς, των κοινωνικών, εργασιακών και οικολογικών κινημάτων, να επιχειρήσουν σε όλη τη χώρα πλατιές λαϊκές συγκεντρώσεις με ανοικτό διάλογο για να εκφραστούν όλοι όσοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη ήττας του μαύρου δεξιού μπλόκ που συγκροτείται.
Καλούμε τις οργανώσεις της αριστεράς που αντιλαμβάνονται την ανεπάρκεια της συγκρουσιακής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν αμφιβολίες για την φερεγγυότητά του, να αντιληφθούν πως το κύριο σήμερα είναι η έστω και εκλογικά μικρή ήττα του ντόπιου και ευρωπαϊκού κατεστημένου.
Τέλος καλούμε από τώρα τις δυνάμεις που κατανοούν πως η κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων χωρίς την έξοδο από την Ο.Ν.Ε. δεν αρκεί για μια νίκη του λαού μας με μονιμότερα χαρακτηριστικά, σε προσπάθεια συγκρότησης του λαϊκού μετώπου της επόμενης μέρας.
* 25-5-2012
Παναγιώτης Βήχος, Μουσικοσυνθέτης, Αθήνα
Αντώνης Ναξάκης, Μαθηματικός, Κολυμπάρι Χανίων
Βασίλης Βασιλειάδης, Πληροφορικός-Παιδαγωγός, Πύργος Ηλείας
Βασίλης Δημόπουλος, Φυσικός, Πάτρα Αχαΐας
Γιάννης Ρήγος, Μηχ. Μηχανικός, Αθήνα
Ηλίας Γεωργαλής, Οδοντίατρος, Αστακός Αιτωλοακαρνανίας
Νίκος Μπέκης, Φιλόλογος, Βέροια Ημαθίας
Παναγιώτης Μπούρδαλας, Φυσικός-Θεολόγος, Πάτρα Αχαΐας
Τάσος Σχίζας, Πολ. Μηχανικός, Πάτρα Αχαΐας
Άκης Κατσούλας, Κοινωνιολόγος, Αθήνα

ΓΡ. ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ: Η πρώτη μαραθώνια πορεία ειρήνης

ΓΡ. ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ: Η πρώτη μαραθώνια πορεία ειρήνης

Δεκάδες ήταν οι συλλήψεις που έγιναν από την Αστυνομία εκείνη την ημέρα

Μια τεράστια θάλασσα από αστυφύλακες, χωροφύλακες και κυρίως παρακρατικούς τραμπούκους που λειτουργούσαν κατά διαταγή της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή κατάφερε να ξεπεράσει ο βουλευτής της Αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης στις 21 Απρίλη 1963 καταφέρνοντας να κατοχυρώσει την μαραθώνια πορεία ειρήνης. ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡ. ΛΑΜΠΡΑΚΗ

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΠΠΟΣ - Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Έχουν περάσει 54 χρόνια από την πρώτη Μαραθώνια Πορεία, που έγινε το 1963, και τα αιτήματά της μοιάζουν επίκαιρα όσο ποτέ. Η εμβληματική φιγούρα του αγωνιστή της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη, που δολοφονήθηκε από τα τρίκυκλα του κράτους και του παρακράτους της Δεξιάς, μας συντροφεύει σε κάθε βήμα για ειρήνη, πρόοδο, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Στις 10 Απρίλη 1963 ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης βρίσκεται στην Αγγλία με την ιδιότητα του βουλευτή και αντιπροέδρου της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη και παίρνει μέρος στην πασχαλινή πορεία ειρήνης στην περιοχή του Ολμτερμάστον. Δέκα μέρες αργότερα αποφασίζει να κάνει τα ίδια και στην Ελλάδα. Τα ξημερώματα της 21^ης Απριλίου 1963 κατεβαίνει στο αυτοκίνητό του και τοποθετεί το διάσημο μαύρο πανί με το σήμα του πυρηνικού αφοπλισμού και τη λέξη «ΕΛΛΑΣ». Το ίδιο πανί είχε εμφανιστεί και έντεκα μέρες νωρίτερα στην πορεία ειρήνης στην Αγγλία. Λίγο αργότερα ξεκινά. Στο ίδιο αμάξι βρίσκονται ο κύπριος φοιτητής Τεύκτρος Ανθίας, η γυναίκα του Σπύρου Λιναρδάτου, Ιουλία, και η γυναίκα του.

Η κατάσταση τη συγκεκριμένη μέρα φαινόταν από την αρχή πως θα ήταν εκρηκτική. Σε όλο το δρόμο συναντούσαν αστυνομικούς. Από τα μεσάνυχτα της προηγούμενης μέρας όλη η περιοχή από το Γηροκομείο ως τον Τύμβο του Μαραθώνα ήταν αποκλεισμένη από δυνάμεις της Αστυνομίας και της Χωροφυλακής, μαζί με τους παρακρατικούς της ΕΡΕ, της ΕΚΟΦ της «Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας» και του «Σώματος Ελπιδοφόρων Νέων». Ισχυρά μπλόκα, σύμφωνα με τα στοιχεία της εποχής, υπήρχαν στη Λ. Κηφισίας, στο Πεντάγωνο, στην Αγία Παρασκευή, στην Παλλήνη, στο Πικέρμι, στη Ραφήνα, τη Νέα Μάκρη κ. ά.

Στις αρχές του 1963 είχε συγκροτηθεί μια επιτροπή από στελέχη της ΕΔΑ η οποία είχε ως βασικό αντικείμενο την οργάνωση της πρώτης Μαραθώνιας (θα ξεκινούσε από τον Μαραθώνα και θα τελείωνε στην Πνύκα) Πορείας. Στην επιτροπή συμμετείχε η ΕΕΔΥΕ, που είχε ιδρυθεί το 1955, και μέλη του «Συνδέσμου Νέων δια τον πυρηνικό αφοπλισμό Μπέρτραντ Ράσελ». Η συγκεκριμένη επιτροπή είχε δημιουργηθεί από νέους που αγωνίζονταν για την ειρήνη και τον αφοπλισμό και για να φύγουν οι ξένες βάσεις από την Ελλάδα. Ήταν φίλα προσκείμενοι στο κόμμα της ΕΔΑ αλλά χωρίς οργανωτική σχέση.

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ

Η πορεία είχε αποφασιστεί να γίνει στις 21 Απριλίου 1963, αλλά η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή ήθελε να την απαγορεύσει για…το φόβο των Ιουδαίων. Στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1960 η λέξη ειρήνη έμοιαζε με απαγορευμένο καρπό, σε μια χώρα όπου οι πόλεμοι, οι καταστροφές και ο θάνατος την είχαν ζώσει από παντού. Το πανανθρώπινο ιδανικό της ειρήνης και του αφοπλισμού πήγαινε κόντρα στα συμφέροντα των κρυφών προστατών των κυβερνήσεων της Δεξιάς, που από τον Εμφύλιο και μετά έσπερναν τον όλεθρο και την καταστροφή σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο άκρατος αντικομμουνισμός της εποχής και οι πασίγνωστες απειλές περί βίαιης καταστολής και μαζικών συλλήψεων από την πλευρά της κυβέρνησης ήταν μερικά από τα επιχειρήματα εναντίον όσων ήθελαν να λάβουν μέρος στην πορεία. Επίσης, με εντολή της αστυνομίας, στις 21 Απριλίου απαγορεύτηκαν όλες οι συγκεντρώσεις σε ανοιχτούς χώρους και οι ιδιοκτήτες πούλμαν δέχτηκαν τεράστιες πιέσεις για να μη διαθέσουν μέσα για μεταφορά στους χώρους των συγκεντρώσεων.

Τις μέρες εκείνες με την απειλή του πολέμου κατέπλευσε στη Μεσόγειο το «Σαμ Χιούστον», το πρώτο αμερικανικό πυρηνικό υποβρύχιο, και στην Αθήνα έφτασε ο στρατιωτικός αρχηγός του ΝΑΤΟ, στρατηγός Λέμνιτσερ, ο αρχηγός του μεικτού επιτελείου των αμερικανικών δυνάμεων, στρατηγός Τέιλορ, και ο διοικητής της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, ναύαρχος Ράσελ.

Σύμφωνα με στοιχεία των εφημερίδων εκείνων των ημερών, η Αθήνα βρισκόταν «επί ποδός πολέμου», και «δια πρώτην φορά τα περίφημα Τάγματα Ασφαλείας ενεφανίσθησαν επισήμως εις διάφορας περιοχάς περί τον Μαραθώνα, έτοιμα προς δράσιν εις περίπτωσιν ανάγκης. Ακόμα και ναύται του Λιμενικού εχρησιμοποιήθησαν δια τη φρούρησιν της παραλίας του Μαραθώνος δια τον φόβον προφανώς αποβάσεως των οπαδών του συνδέσμου “Μπέρτραντ Ράσελ”».

Οι αστυνομικοί Καραχάλιος και Καραμπέτσος, διοικητής Ασφαλείας και διευθυντής Αστυνομίας Αθηνών, βρίσκονταν στην αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών μαζί με τον αντιεισαγγελέα Ροδόπουλο. Οι σωματικοί έλεγχοι και οι συλλήψεις του κόσμου που πλησίαζε τα μπλόκα της Αστυνομίας στα διάφορα σημεία κατά μήκος του δρόμου ήταν σύνηθες φαινόμενο. Η κίνηση των ΙΧ είχε απαγορευτεί. Σύμφωνα με μαρτυρίες αγωνιστών της ειρήνης που βρίσκονταν κατά μήκος του δρόμου, «ο Λαμπράκης όταν σταματούσαν το αυτοκίνητο έλεγε μονολεκτικά “βουλευτικό” και προχωρούσε χωρίς να περιμένει απάντηση. Σε άλλες περιπτώσεις πατούσε τη μίζα και ανέπτυσσε ταχύτητα, περνώντας αστραπιαία από τους ελέγχους».

Τελικά, ύστερα από πολλές προσπάθειες κατάφερε να φτάσει στον Τύμβο του Μαραθώνα και να μιλήσει για την παγκόσμια ειρήνη μπροστά σε ένα «παράξενο» ακροατήριο, αποτελούμενο μόνο από τους χωροφύλακες που είχαν ζώσει τον Τύμβο, ύψωσε στον Τύμβο το λάβαρο του αφοπλισμού και ξεκίνησε την πορεία του. Τρέχοντας σε μερικές περιπτώσεις, περπατώντας σε άλλες και κάτω από τις απειλές των τραμπούκων και των παρακρατικών κατάφερε να φτάσει μέχρι τη διασταύρωση της Ραφήνας. Εκεί ήταν το κομβικό σημείο για τους χωροφύλακες και τους παρακρατικούς για να τον αποτελειώσουν στο παρακείμενο δάσος. Δεν τα κατάφεραν, χάρη στις επεμβάσεις των δημοσιογράφων και όλων όσων τον συνόδευαν.

Στο Πικέρμι θα σταματήσει και θα βάλει λίγα αγριολούλουδα στο μνημείο των εκτελεσμένων από τους Γερμανούς. Οι χωροφύλακες και οι παρακρατικοί θα τα τσαλαπατήσουν!!! Κοντά στο Πικέρμι θα συλληφθούν όλοι εκτός από τον ίδιο και την Ιουλία Λιναρδάτου. Λίγο αργότερα θα συλληφθεί και ο ίδιος και αφού «περιπλανηθεί» στα μισά Μεσόγεια θα τον εγκαταλείψουν οι διώκτες του στη Νέα Ιωνία.

Δεν ήταν όμως μόνο ο Λαμπράκης που υπέστη όλες αυτές τις διώξεις. Υπολογίζεται πως περισσότεροι από 1.000 φίλοι της ειρήνης υπέστησαν συλλήψεις, διώξεις και βασανιστήρια. Ανάμεσά τους οι Μίκης Θεοδωράκης, Αλέκος Αλεξανδράκης, Μάνος Κατράκης, Μίνως Αργυράκης, Στρατής Δούκας, Αλίκη Γεωργούλη.

Το παραπάνω κείμενο αφιερώνεται στον πρόσφατα αδικοχαμένο γενικό και οργανωτικό γραμματέα της ΕΕΔΥΕ, σύντροφο Γρηγόρη Πετρόπουλο.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΠΠΟΣ

****************************************************************

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, πολιτικός και υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, γεννήθηκε τo 1912 στην Κερασίτσα της Τεγέας όπου έβγαλε το Γυμνάσιο. Στη συνέχεια σπούδασε στην Ιατρική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τα νεανικά του χρόνια είχε ιδιαίτερη κλίση στον κλασικό αθλητισμό και ανακηρύχτηκε πολλές φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος. Μάλιστα κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ του αθλήματος αυτού για είκοσι τρία χρόνια (1936-1959).

Kατά την περίοδο της Γερμανοϊταλικής κατοχής έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση . Το 1943 ίδρυσε την "Ένωση των Ελλήνων Αθλητών" και διοργάνωσε αγώνες, από τα έσοδα των οποίων ενίσχυσε τα λαϊκά συσσίτια.Μετά τις σπουδές του έκανε το διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και αργότερα έγινε υφηγητής της Ιατρικής Σχολής στην έδρα της Γυναικολογίας. Δραστήριος, παράλληλα διατηρούσε κλινική στην οποία δέχεται δωρεάν τους φτωχούς.

Με προοδευτικό προσανατολισμό και αριστερή ιδεολογία, ο Γ. Λαμπράκης δραστηριοποιήθηκε έντονα στο φιλειρηνικό κίνημα της εποχής, το κίνημα ειρήνης, που μεταξύ άλλων έβαλε κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, και συνεργάστηκε με την ΕΔΑ. Στις εκλογές του 1961 εξελέγη βουλευτής Πειραιά με το Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος (Π.Α.Μ.Ε.). Τον ίδιο χρόνο με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε η "Επιτροπή για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη". Με την ιδιότητα του ως αντιπροέδρου της έλαβε μέρος σε διεθνείς ειρηνικές εκδηλώσεις. Δέχεται πολλές φορές απειλές για τη ζωή του, αλλά συνεχίζει απτόητος τη δράση του.

Στις 21-4-63 το κίνημα ειρήνης οργανώνει την πρώτη ειρηνιστική πορεία από το Μαραθώνα. Πρωτοστατεί ο Γ. Λαμπράκης. Η αστυνομία επεμβαίνει ανακόπτοντας την πορεία και κάνει πολλές συλλήψεις. Μεταξύ άλλων συλλαμβάνεται και ο Μ. Θεοδωράκης. Ο Λαμπράκης όμως, προστατευόμενος από τη βουλευτική του ασυλία, προχωρά θαρραλέα και φθάνει μόνος του στο τέρμα της πορείας κρατώντας ένα πλακάτ με το σύνθημα της ειρήνης. Οι αστυνομικοί στο τέλος, πέφτοντας επάνω του, τον συλλαμβάνουν.

Στις 22 Μαϊου του 1963 αμέσως μετά τη λήξη μιας συγκέντρωσης φιλειρηνιστών στη Θεσσαλονίκη, στην οποία ο Λαμπράκης ανέπτυξε τις θέσεις του για την ειρήνη, ένα τρίκυκλο με επιβαίνοντες τους παρακρατικούς Ε. Εμμανουηλίδη και Σ. Γκοτζαμάνηπέφτει επάνω του. Ο Λαμπράκης τραυματίζεται θανάσιμα και αργότερα, στις 27 Μαϊου, πεθαίνει. Την επομένη γίνεται πάνδημη κηδεία του στην Αθήνα όπου 500.000 κόσμου τον συνοδεύει με συνθήματα κατά της κυβέρνησης και του παρακράτους ¨("Δημοκρατία", "ο Λαμπράκης Ζεί!"). Η δολοφονία του προκαλεί σφοδρή λαϊκή αντίδραση και αποκαλύπτει τη δράση του παρακράτους με την ανοχή της κυβέρνησης της ΕΡΕ και τη κάλυψη των αρχών. Κεντρικό ρόλο στη διαλεύκανση και στις αποκαλύψεις του ρόλου των παρακρατικών παίζουν ο ανακριτής Χ. Σαρτζετάκης και ο εισαγγελέας Π. Δελαπόρτας αντιστεκόμενοι στις ασκούμενες πιέσεις.

Στη συνέχεια σηματοδοτούνται ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις με αποκορύφωμα την παραίτηση και την αποχώρηση του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή στο Παρίσι. Η πορεία ειρήνης στο Μαραθώνα από τότε θεσμοθετείται και γίνεται στη μνήμη του. Πολλοί νέοι πυκνώνουν τις τάξεις της "Νεολαίας Λαμπράκη", νεολαϊστικης οργάνωσης αριστερού προσανατολισμού, που έχει πρώτο γραμματέα το Μ. Θεοδωράκη. Η οργάνωση αυτή διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο αριστερό και δημοκρατικό κίνημα της εποχής.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μένει από τότε στη συνείδηση ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού σαν το σύμβολο του αγώνα ενάντια στην οπισθοδρόμηση, την πολιτική φίμωση, το παλάτι και την εξάρτηση από την αμερικανοκρατία. Σαν το εθνικό σύμβολο για τη Δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Η ζωή και ο θάνατος του Λαμπράκη ενέπνευσε το συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στη συγγραφή του πολιτικού μυθιστορήματος "Ζ". Το 1969 ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς γυρίζει το βιβλίο στην ομώνυμη ταινία που γνώρισε μεγάλη απήχηση και επιτυχία και βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών το 1969. Πρωταγωνιστούν ο Yves Montand στο ρόλο του Λαμπράκη, ο Jean-Louis Trintignant στο ρόλο του ανακριτή Σαρτζετάκη και η Ειρήνη Παπά στο ρόλο της συζύγου του Λαμπράκη.

Κάθε χρόνο τον Μάϊο οργανώνεται ειρηνιστική πορεία στη μνήμη του από την πατρίδα του την Κερασίτσα στην Τρίπολη.

Στα 40 χρόνια από την πρώτη Μαραθώνια πορεία

Ηταν Κυριακή 21 Απριλίου 1963. Δεν έχει ακόμη φέξει για τα καλά κι ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρ. Λαμπράκης κατεβαίνει στο αυτοκίνητό του όπου τοποθετεί ένα μαύρο πανί με το σήμα του πυρηνικού αφοπλισμού και τη λέξη ΕΛΛΑΣ. Το πανί αυτό πριν από 11 ημέρες είχε κάνει την εμφάνιση του στην Αγγλία, όπου ο βουλευτής ως αντιπρόεδρος της Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη είχε πάρει μέρος στην πασχαλινή πορεία ειρήνης του Ολντερμάστον.

Στο ίδιο αυτοκίνητο με τον Γρ. Λαμπράκη μπήκε η γυναίκα του, ο Κύπριος ποιητής Τεύκτρος Ανθίας και η Γιούλια Λιναρδάτου, κι όλοι μαζί ξεκίνησαν για το Μαραθώνα.

Από παντού φαινόταν πως τούτη η μέρα θα κυλούσε πολύ δύσκολα. Η παρουσία της αστυνομίας στους δρόμους ήταν εμφανέστατη. Για την ακρίβεια, από τα μεσάνυχτα της 20ής προς 21 Απριλίου όλη η περιοχή από το Γηροκομείο ως τον τύμβο του Μαραθώνα είχε αποκλειστεί από ισχυρές δυνάμεις της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας. Στην επιχείρηση είχαν κληθεί να «συνεισφέρουν» και διάφορες παρακρατικές οργανώσεις¹ όπως η «Αντικομμουνιστική Σταυροφορία», το «Σώμα Ελπιδοφόρων Νέων», τα μέλη της νεολαίας της ΕΡΕ, η περιβόητη ΕΚΟΦ κ.ο.κ.² Ισχυρά μπλόκα από τις δυνάμεις καταστολής, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των εφημερίδων της εποχής, είχαν στηθεί στη Λ. Κηφισίας, στο Χολαργό κοντά στο Πεντάγωνο, στην Εκάλη, στην Αγία Παρασκευή, στο Πικέρμι, στη διασταύρωση Ραφήνας, στη Νέα Μάκρη και αλλού, ενώ τα περιπολικά διέτρεχαν ολόκληρη την αποκλεισμένη περιοχή.

Τι έμελλε να συμβεί, εύκολα μπορούσε κανείς να το καταλάβει. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η απαγορευμένη πορεία

Στις αρχές του 1963, με την καθοδήγηση της ΕΔΑ, συγκροτήθηκε μια επιτροπή που σκοπό είχε να προετοιμάσει των πρώτη Πορεία Ειρήνης που θα ξεκινούσε από το Μαραθώνα και θα κατέληγε στην Πνύκα και ακριβώς γι' αυτό το λόγο ονομάστηκε «Μαραθώνια». Στην επιτροπή συμμετείχε η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ), που είχε ιδρυθεί το 1955 και τη στελέχωναν μεγάλες προσωπικότητες της εποχής με πρόεδρο τον Α. Ζάκα. Επίσης, μεταξύ άλλων, συμμετείχε στην επιτροπή και ο «Σύνδεσμος Νέων διά τον πυρηνικόν αφοπλισμόν Μπέρτραντ Ράσελ». Επρόκειτο για μια νεολαιίστικη φιλειρηνική οργάνωση που στελεχωνόταν από ΕΔΑΐτες, αλλά δεν είχε στενή σύνδεση με το κόμμα της ΕΔΑ ή άλλο κόμμα, και αγωνιζόταν για την ειρήνη και τον αφοπλισμό, εναντίον των ξένων στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα³.

Η πορεία ορίστηκε να γίνει στις 21 Απριλίου 1963 αλλά η τότε κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή φρόντισε να την απαγορεύσει, παρά το γεγονός ότι τέτοιες εκδηλώσεις γίνονταν σε ολόκληρη την Ευρώπη (στη Δυτική Γερμανία, στο Ολντερμάστον της Αγγλίας και αλλού) και το αντιπυρηνικό κίνημα λάμβανε τεράστιες διαστάσεις. Στην Ελλάδα του '63 η λέξη «Ειρήνη» ήταν απαγορευμένη και η κυβέρνηση δεν επιθυμούσε καθόλου να αντιληφθεί το γεγονός ότι το ιδανικό την παγκόσμιας ειρήνης ήταν - και δεν μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς - πολύ ισχυρό σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που είχε ζήσει τη φρίκη και τις επιπτώσεις του πολέμου όσο ελάχιστες χώρες.

Κύρια κυβερνητική επιχειρηματολογία εναντίον της πορείας ήταν ο πρωτόγονος αντικομμουνισμός, ενώ σε σταθερό μοτίβο εκτοξεύονταν απειλές πως οι διωκτικές αρχές θα αντιδρούσαν κατασταλτικά και θα συνελάμβαναν όχι μόνο τους Ελληνες αλλά και όσους ξένους έρχονταν στη χώρα μας για να συμμετάσχουν στη φιλειρηνική αυτή εκδήλωση. Παράλληλα, με κυβερνητική εντολή η Αστυνομία και η Χωροφυλακή ανακοίνωσαν ότι για τις 21 Απριλίου, για την ημέρα δηλαδή που θα πραγματοποιούνταν η πορεία, απαγορευόταν κάθε συγκέντρωση σε ανοιχτό χώρο, σε ολόκληρη τη χώρα. Τέλος, οι ιδιοκτήτες πούλμαν δέχτηκαν ανοιχτές πιέσεις να μη διαθέσουν μέσα για τη μεταφορά των φιλειρηνιστών στους χώρους συγκέντρωσης. Οσοι δε, είχαν κλείσει συμφωνίες υποχρεώθηκαν να τις ακυρώσουν.

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και προστέθηκε και η πρόκληση του πολέμου. Συγκεκριμένα, εκείνες τις μέρες εισέπλευσε στη Μεσόγειο το πρώτο αμερικανικό πυρηνικό υποβρύχιο, το «Σαμ Χιούστον», με πυραύλους «Πολάρις», ενώ στην Αθήνα έφταναν διαδοχικά ο αρχηγός του μεικτού επιτελείου των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγός Τέιλορ, ο στρατιωτικός αρχηγός του ΝΑΤΟ Αμερικανός στρατηγός Λέμνιτσερ και ο διοικητής της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ Αμερικανός ναύαρχος Ράσελ⁴. Και μόνο αυτό το γεγονός υπογράμμιζε την αναγκαιότητα της πορείας. Πώς όμως να πραγματοποιηθεί όταν επίσημοι και ανεπίσημοι κατασταλτικοί μηχανισμού του κράτους βρίσκονταν σε πρωτοφανή κινητοποίηση για την αποτρέψουν;

Ο Λαμπράκης πραγματοποιεί την πορεία

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Νέα»⁵ την 21^η Απριλίου του 1963 η πρωτεύουσα βρισκόταν «επί ποδός πολέμου», ενώ «διά πρώτην φοράν τα περίφημα Τάγματα Ασφαλείας ενεφανίσθησαν επισήμως εις διαφόρους περιοχάς περί τον Μαραθώνα, έτοιμα προς δράσιν εις περίπτωσιν ανάγκης. Ακόμα και ναύται του Λιμενικού εχρησιμοποιήθησαν διά τη φρούρησιν της παραλίας του Μαραθώνος, διά τον φόβον προφανώς... αποβάσεως των οπαδών του Συνδέσμου "Μπέρτραντ Ράσελ"». Να σημειωθεί ακόμη ότι η περιοχή του Μαραθώνα εφρουρείτο από δύναμη πάνοπλων ανδρών της Χωροφυλακής που σύμφωνα με το ρεπορτάζ των «Νέων» υπερέβαινε τους 3.000.

Η αστυνομία είχε στήσει το στρατηγείο της στην Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών με επικεφαλής τον Διευθυντή Αστυνομίας Αθηνών Καραμπέτσο και τον Διοικητή Ασφαλείας Καραχάλιο. Εκεί βρισκόταν από το πρωί της 21ης Απριλίου και ο αντιεισαγγελέας Ροδόπουλος. Η Χωροφυλακή είχε στήσει το στρατηγείο της στην Αγία Παρασκευή, στα γραφεία της Διοίκησης Χωροφυλακής Αθηνών, με επικεφαλής τον ανώτερο διοικητή Χωροφυλακής προαστίων Τομαρά. Εκεί είχε εγκατασταθεί και ο αντιεισαγγελέας Χατζής.

Για να εμποδίσουν το λαό να πάρει μέρος στην πορεία ειρήνης, οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν εξονυχιστικούς ελέγχους στους πολίτες που πλησίαζαν τα μπλόκα, προχωρούσαν σε συλλήψεις, σε σωματικές έρευνες, απαγόρευαν την κίνηση των Ι.Χ., δεν επέτρεπαν σε κανένα να πλησιάσει προς την απαγορευμένη περιοχή. Σε τέτοιες συνθήκες ξεκίνησε για το Μαραθώνα εκείνο το πρωί ο Γρ. Λαμπράκης. «Στο δρόμο - γράφει ο Σ. Αλεξάνδρου⁶ - η Χωροφυλακή είχε πιάσει όλα τα πόστα. Κάθε τόσο σταματούσαν το αυτοκίνητο. Ο Λαμπράκης έλεγε μονολεκτικά "βουλευτικό!" και προχωρούσε χωρίς να περιμένει απάντηση. Αλλού πάλι πατούσε τη μίζα και περνούσε με αστραπιαία ταχύτητα από τους ελέγχους». Τελικά, ύστερα από πλήθος εμποδίων, προκλήσεων και απαγορεύσεων, ο Λαμπράκης κατάφερε να υψώσει στον τύμβο του Μαραθώνα το λάβαρο του αγώνα για τον αφοπλισμό, που κουβαλούσε μαζί του. Κι αφού μίλησε για την ειρήνη στο μόνο ακροατήριο που του επιτράπηκε να έχει, δηλαδή στους εκατοντάδες χωροφύλακες που είχαν ζώσει τον τύμβο, ξεκίνησε συμβολικά την πορεία από τον Μαραθώνα προς την Πνύκα. Αλλοτε τρέχοντας και άλλοτε οδοιπορών με αναπεπτάμενο το πανό και κάτω από τις απειλές χωροφυλάκων και παρακρατικών, με συχνές στάσεις και συμπλοκές κατάφερε να φτάσει ως τη διασταύρωση της Ραφήνας.

Εκεί οι αρχές ασφαλείας και οι τραμπούκοι νεοφασίστες θα επιχειρήσουν να τον σταματήσουν και να τον σύρουν για τα... περαιτέρω στο παρακείμενο δάσος, αλλά η προσπάθειά τους θα αποτύχει χάρη στην επέμβαση όσων τον συνοδεύουν, των δημοσιογράφων και κατοίκων της περιοχής. Ο Λαμπράκης και οι συνοδοί του θα συνεχίσουν. Κοντά στο Πικέρμι ο πρωτομάρτυρας της ειρήνης θα μαζέψει λίγα αγριολούλουδα και θα τα τοποθετήσει στο μνημείο των απαγχονισθέντων από τους Γερμανούς. Οι χωροφύλακες θα τα τσαλαπατήσουν!!! Μισό χιλιόμετρο παρακάτω θα συλληφθούν όλοι όσοι ακολουθούν τον ειρηνοδρόμο βουλευτή, πλην του ιδίου και της Γ. Λιναρδάτου, και θα επιβιβασθούν με τη βία σε καμιόνια. Κοντά στο Χαρβάτι θα συλληφθεί και ο Λαμπράκης. Στην πραγματικότητα θα απαχθεί, θα επιβιβασθεί βιαίως σε καμιόνι κι αφού τον περιπλανήσουν στα χωριά της Νέας Μάκρης και Μαραθώνα, στο Σούλι, στο Γραμματικό και το Καπανδρίτι, μέσω της οδού Τατοΐου, ύστερα από μια διαδρομή τρεισήμισι ωρών, θα τον εγκαταλείψουν στη Νέα Ιωνία⁷.

Δεν ήταν, όμως, μόνο ο Λαμπράκης που δοκίμασε τη βάναυση συμπεριφορά των διωκτικών αρχών. Σε 1.100 υπολογίζονται οι ειρηνιστές που συνελήφθησαν, ενώ αρκετοί απ' αυτούς οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο με ελαφρά τραύματα. Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν γνωστοί καλλιτέχνες όπως ο Μ. Θεοδωράκης, ο ζωγράφος Μίνως Αργυράκης, οι ηθοποιοί Μ. Κατράκης, Α. Αλεξανδράκης, Αλίκη Γεωργούλη, ο λογοτέχνης Στρατής Δούκας κ.ά. Τέλος, η αστυνομία συνέλαβε και απέλασε τους ξένους φιλειρηνιστές που είχαν έρθει στη χώρα, ανάμεσά τους και τον αντιπρόσωπο του Μπέρτραντ Ράσελ, Ποτλ.

Η πορεία ειρήνης πραγματοποιήθηκε

Μετά την απελευθέρωσή του από τα αστυνομικά όργανα, ο Γρ. Λαμπράκης θα στείλει τηλεγράφημα προς τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, προς τον υφυπουργό Εσωτερικών, προς τον πρόεδρο της Βουλής και τους αρχηγούς των κομμάτων, προς την ΕΕΔΥΕ και το Σύνδεσμο «Μπ. Ράσελ», στο οποίο έλεγε: «Ο πόθος του δημοκρατικού λαού μας διά πορείαν ειρήνης από τον Μαραθώνα εις Αθήνας επραγματοποιήθη. Εκκινήσας από την κορυφήν του Τύμβου του Μαραθώνος, συνελήφθην εις το 28ον χιλιόμετρον και βιαίως επετάχθην εις στρατιωτικόν φορτηγόν αυτοκίνητον, κρατηθείς παρανόμως, αντισυνταγματικώς επί 3 1/2 ώρας. Εντολή του αντισυνταγματάρχου Πιστόλη και του ταγματάρχου Βραδή, φρουρούμενος υπό οκτώ χωροφυλάκων, με περιόδευσαν κατά γκανγκστερικόν τρόπον ώσπερ κατάδικον κοινού ποινικού δικαίου εις τα χωρία Ν. Μάκρη, Μαραθώνα, Σούλι, Γραμματικόν, Καπανδρίτι, Τατόιον όπου και με εγκατέλειψαν. Διαμαρτύρομαι εντονότατα διά την παράνομον κράτησίν μου, διά τη σκαιάν και βάναυσον συμπεριφοράν των μοιράρχων Φωτίου Τζουμάνη, Ιωάννου Λεοντσαράκου, ανθυπασπιστού, Τάκη Χαραλαμπόπουλου, Χωροφύλακος Ρ147, Αντωνίου Λαγοπάτη μοιράρχου και Αθανασίου Λαγοπάτη Ταγματάρχου, εναντίον των οποίων υποβάλλω μήνυσιν διά επενεχθείας ταλαιπωρίας μου. Δυστυχώς, διεπίστωσα ότι η Δημοκρατία δεν υπάρχει εις την Ελλάδα όταν εκλεκτοί του λαού κυριολεκτικώς καταρρακώνονται».

Στη συνέχεια ο Γρ. Λαμπράκης δήλωσε στον Τύπο: «Η πορεία ειρήνης, έστω και συμβολικά έγινε, μολονότι η κυβέρνησις έλαβε μέτρα που ούτε στην κατοχή είχαμε γνωρίσει. Ακολουθώντας πολιτική βάσεων και πυρηνικών υποβρυχίων "Πολάρις" δε θέλησε να επιτρέψη στο λαό να εκδηλώση τη θέλησί του για ειρήνη. Δεν το κατόρθωσε»⁸.

Ο Λαμπράκης είχε απόλυτο δίκαιο. Η μοναχική του ειρηνοδρομία συνοδευόταν νοερά από χιλιάδες αγωνιστές της ειρήνης. Ο σπόρος είχε πέσει στη γη και γρήγορα θα απέφερε καρπούς.

Αντί επιλόγου

Το φιλειρηνικό κίνημα στη χώρα μας, μετά την πρώτη μαραθώνια πορεία ειρήνης, είχε μπει σε μια νέα φάση αλματώδους ανάπτυξης. Είναι ένα κίνημα με πλούσια ιστορία αγώνων και θυσιών. Για δεκαετίες ολόκληρες βρέθηκε υπό διωγμό και ουσιαστικά ήταν απαγορευμένο, αφού η κυρίαρχη τάξη και οι κυβερνήσεις της το θεωρούσαν συνώνυμο του κομμουνιστικού κινήματος ή «παραφυάδα» του, κατά την επίσημη κρατική ορολογία. Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι το φιλειρηνικό κίνημα μπορεί να συσπειρώνει πλατιές λαϊκές μάζες ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη δράση του. Αυτό δε θέλουν οι κυρίαρχες τάξεις, γιατί αποτελεί ένα από τα πεδία συνειδητοποίησης της αναγκαιότητας κατάργησής τους, ως υπεύθυνες για τους άδικους πολέμους. Ετσι δεν είναι καθόλου ανεξήγητο το γεγονός ότι οι φιλειρηνιστές οδηγούνταν για τη δράση τους στο εκτελεστικό απόσπασμα - όπως ο Νικηφορίδης που εκτελέστηκε το Μάρτη του 1951⁹ - ή δολοφονούνταν από τις φασιστικές σκιώδεις οργανώσεις του κράτους - όπως ο βουλευτής Γρ. Λαμπράκης. Τέτοιο ήταν το μίσος του αμερικανόπνευστου μετεμφυλιοπολεμικού καθεστώτος στην Ελλάδα, με δεδομένο επίσης ότι από κοινού με τους αμερικανοΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστές είχε μετατρέψει την Ελλάδα σε πολεμικό προγεφύρωμα του διεθνούς ιμπεριαλισμού ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες και την ΕΣΣΔ.

Το ελληνικό κίνημα ειρήνης - όπως και κάθε προοδευτικό κίνημα σ' αυτό τον τόπο - πέρασε από φωτιά και σίδερο. Κι ασφαλώς η ιστορία του είναι άκρως διδακτική, με επίκαιρα μηνύματα, αφού η παγκόσμια ειρήνη σήμερα εξακολουθεί να είναι το ζητούμενο, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι γίνονται ολοένα και πιο συχνοί και η άρχουσα τάξη της Ελλάδας συμμετέχει ενεργά σ' αυτούς γιατί αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντά της. Η ειρήνη σήμερα απειλείται όσο ποτέ άλλοτε από τη Νέα Ιμπεριαλιστική Τάξη Πραγμάτων, την οποία προωθούν και προάγουν οι ΗΠΑ, η ΕΕ και άλλοι σύμμαχοί τους διεθνώς, στην περιοχή των Βαλκανίων, στη Μέση Ανατολή και αλλού, ενώ στόχοι γίνονται και τα σοσιαλιστικά κράτη της Κούβας και της ΛΔ της Κορέας. Η υπόθεση της ειρήνης εκτελείται καθημερινά με τον πιο βάναυσο τρόπο και με την καινούρια δικαιολογία της αντιμετώπισης τάχα της «τρομοκρατίας», δηλαδή των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων, των λαών που δεν ανέχονται και αντιπαλεύουν την κυριαρχία των μονοπωλίων.

Πριν από 40 χρόνια ο Γρ. Λαμπράκης, ένας άνθρωπος δημιουργημένος, ένας εξαίρετος επιστήμονας, αναγνωρισμένος για την επιστημονική και όχι μόνο προσφορά του, αντί να κάτσει στο σπίτι του περπάτησε για την ειρήνη στον κόσμο. Ενα μήνα μετά την Α' Μαραθώνια πορεία του, ο ίδιος άνθρωπος χάρισε στο δέντρο της ζωής, στο δέντρο δηλαδή της ειρήνης, τη δική του ζωή, δολοφονημένος από τα ανεπίσημα όργανα του κράτους για τα οποία συνήθως χρησιμοποιείται ο όρος παρακράτος. Η δυναμική όμως του αγώνα του παραμένει ακόμη και σήμερα ισχυρή, φωτεινός φάρος που δείχνει το δρόμο στις νεότερες γενιές αγωνιστών για έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, ειρηνικό, χωρίς ξένες βάσεις, έξω από το ΝΑΤΟ, ενάντια στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, χωρίς πόλεμο, έχθρες και μίση ανάμεσα στους λαούς, χωρίς στρατούς κατοχής σε άλλες χώρες, με συμμετοχή και ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων που πρέπει να επιστρέψουν. Το παράδειγμά του, η ζωή και η δράση του, η θυσία του προπαντός, αποτελούν - και πρέπει να αποτελούν - πηγή έμπνευσης ώστε οι γραμμές του φιλειρηνικού κινήματος να πυκνώσουν από χιλιάδες νέους αγωνιστές, στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα των οποίων βρίσκεται η εγγύηση ότι τα φιλοπόλεμα σχέδια του ιμπεριαλισμού στην περιοχή μας και γενικότερα θα ανατραπούν, όταν το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο των λαϊκών δυνάμεων αντεπιτεθεί στα μονοπώλια για την ανατροπή της εξουσίας τους, για τη λαϊκή εξουσία.

1. Για την ιστορία των παρακρατικών οργανώσεων εκείνης της εποχής βλέπε: Α. Λεντάκη: «Παρακρατικές Οργανώσεις και 21^η Απριλίου», εκδόσεις «ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ».

2. Σπ. Λιναρδάτου: «Από τον Εμφύλιο στη χούντα», τόμος Δ', σελ. 226 - 232.

3 Κατερίνα Σάιν - Μαρτέν: «Λαμπράκηδες - ιστορία μιας γενιάς», εκδόσεις «ΠΟΛΥΤΥΠΟ», σε. 38- 39.

4. Γ. Βούλτεψη: «Υπόθεση Λαμπράκη», εκδόσεις «ΑΛΚΥΩΝ», τόμος Α', σελ. 55.

5. Τα ΝΕΑ 22/4/1963.

6. Σ. Αλεξάνδρου: «Μαραθωνοδρόμος της Ειρήνης», περιοδικό «Δόμοι της Ειρήνης», αριθμός τεύχους 66 (επανέκδοση Μάης 1988), σελ. 33.

7. «ΑΥΓΗ», 23/4/1963.

8. «ΑΥΓΗ», 23/4/1963.

9. Για την υπόθεση Νικηφορίδη βλέπε: Σπ. Κουζινόπουλου: «Η εκτέλεση της Ειρήνης - Υπόθεση Νικηφορίδη», εκδόσεις «Καστανιώτη».

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

***********************************************************

ΠΑΥΛΟΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ

αντεισαγγελέας Εφετών

Αγόρευση στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, Δεκέμβριος 1966

“Οι άνθρωποι που κλήθηκαν δύο μέρες πριν (από τη δολοφονία του Λαμπράκη) και βοήθησαν τους “Γορίλες” της προσωπικής ασφάλειας του στρατηγού Ντε Γκολ στο έργο τους, εκαλούντο για να παίξουν το βράδυ της 22ης Μαΐου 1963 τους Ρινόκερους του Ιονέσκο, εκ του φυσικού. Και πράγματι το έπαιξαν με μεγάλη επιτυχία.

Αποτελεί δεινή ύβρη και μείωση του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας, η καταφυγή προς ενίσχυσή τους στην ιδιωτική οργάνωση οιουδήποτε που αποτελείται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας που κυκλοφορούν δυστυχώς ακόμη στο ελληνικό αίμα, από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες τους οποίους μνημόνευσα πιο πάνω, και από άλλους φτωχούς διαβόλους που, σε κάθε περίσταση και ευκαιρία, “ζητούν οι ταλαίπωροι να μπαλωθούν” (κατά τον ποιητή)...

Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση “της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων”, κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη.

Άλλοτε, εκείνοι που καταδικάζονταν για ζωοκλοπή, στερούνταν της τιμής να υπηρετούν στο Στράτευμα, με τη σκέψη ότι η υπεράσπιση της Πατρίδας είναι έργο των αγνών, των τιμίων, των ανιδιοτελών και των ενάρετων ανθρώπων, με κορωνίδα μεταξύ αυτών των αρετών τη φιλοπατρία.

Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται -προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς- ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης.

Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;”

ΥΠΟΘΕΣΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ: ΕΙΣΑΓΩΓΗ

(απόσπασμα Παύλου Δελαπόρτα)

Πριν από 32 χρόνια, στις 22 Μαΐου 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, 51 ετών, υφηγητής της ιατρικής, βαλκανιονίκης, μαχητικός ειρηνιστής και ανεξάρτητος βουλευτής της Αριστεράς, δολοφονήθηκε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, με την εναρμονισμένη δράση του παρακράτους του κράτους και του υποκόσμου.

Οι πρωταγωνιστές του παρακράτους των ένστολων και μη, που δολοφόνησαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, ανεξάρτητα απ’ το εάν κινούνταν στο βούρκο των σαλονιών του “καλού κόσμου” ή τη λάσπη των λαϊκών σκυλάδικων, είχαν δύο κοινά χαρακτηριστικά που καθόριζαν το βαθμό της ομοιότητας και της αλληλεξάρτησής τους:

1. Ολοι τους σχεδόν είχαν σταδιοδρομήσει στο κλίμα του δοσιλογισμού, είχαν υπηρετήσει τους Ναζί κατακτητές και διασώθηκαν από τις ποινικές και ηθικές συνέπειες της προδοσίας τους μόνο χάρη στο γεγονός ότι με ευθύνη των ξένων δυνάμεων και του ελληνικού πολιτικού κόσμου της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς, η Ελλάδα σύρθηκε σ’ ένα ανθρωποβόρο εμφύλιο πόλεμο, που τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά απ’ αυτόν, οτιδήποτε γινόταν στο όνομα του “αντικομμουνισμού” ήταν αφ’εαυτού δικαιωμένο. Και

2. Ολοι τους σχεδόν είχαν αναγάγει την εθνικοφροσύνη σε χρυσοφόρα δραστηριότητα, που τους επέτρεπε να μεταμορφώνουν το προδοτικό και δοσιλογικό παρελθόν τους σε ύψιστη εθνική “προσφορά” δια του αντικομμουνισμού, να διασφαλίζουν τα προς το ζην και να μετέχουν στη νομή της εξουσίας σε διάφορα επίπεδα.

Η ιστορία κινείται σε δύο επίπεδα: Ενα εμφανές, που το βλέπουν και το ζουν όλοι, και ένα αφανές που είναι γνωστό σε πολύ λίγους μυημένους, που κινούν τα νήματα της πολιτικής ζωής.

Η ιστορία των δύο πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών σφραγίστηκε ανεξίτηλα από δύο σημαντικές δολοφονίες: Τη δολοφονία του αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ (1948) και τη δολοφονία του Έλληνα βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη (1963).

Η δολοφονία του Πολκ σηματοδότησε την εμπέδωση του κράτους του τρόμου.

Η δολοφονία του Λαμπράκη σήμανε την κατάρρευση του κράτους του τρόμου.

Η Υπόθεση Πολκ διέγραψε το πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η πρώτη μεταπολεμική γενιά.

Η Υπόθεση Λαμπράκη προσδιόρισε την πολιτική ενηλικίωσή της.

Κατά τη μεταφορά της σορού του Γρηγόρη Λαμπράκη από το ΑΧΕΠΑ στο σιδηροδρομικό σταθμό, η κοινωνία της Θεσσαλονίκης (και μέσω αυτής ολόκληρη η ελληνική) ξεπέρασε τους φόβους που της καλλιεργούσε μεθοδικά επί 15 χρόνια η συνδυασμένη δράση των ορατών συνταγματικών και των αόρατων εξω-συνταγματικών κέντρων εξουσίας.

Εκείνες τις ώρες, που βιώθηκαν ως “στιγμή της αλήθειας”, ενηλικιωθήκαμε ουσιαστικά, συνειδοποιώντας ότι ήμασταν Εμείς και Αυτοί.

Εμείς που διεκδικούσαμε εντελώς στοιχειώδη δικαιώματα στη ζωή και την ελευθερία. Και

Αυτοί, έκφραση του ερπετόμορφου μέρους του εγκεφάλου της κοινωνίας μας, που επιδίωκαν να μας καθηλώσουν σε συνθήκες που χαρακτήριζαν τον άνθρωπο πολύ πριν απ’ την είσοδό του στον πολιτισμό.

Κάτω από την επίδραση αυτής της συλλογικής συνειδητοποίησης, ήταν φανερό ότι οποιαδήποτε τρομοκρατική δράση του υπόκοσμου του κράτους και του παρακράτους, θα αναβίωνε γεγονότα παρόμοια μ’ αυτά του Μάη του 1936. Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη είχε διαλύσει το φόβο και είχε κόψει τις γέφυρες της φυγής, καθιστώντας αδύνατη οποιαδήποτε υποχώρηση.

23 ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ ΠΟΥ ΤΕΛΟΥΣΑΝ ΥΠΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

ΜΗΤΣΟΥ

Κων/νος υποστράτηγος

ΚΑΜΟΥΤΣΗΣ

Ευθύμιος συνταγματάρχης

ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Μιχαήλ αντισυντ/χης

ΔΟΛΚΑΣ

Κων/νος αντισυντ/χης

ΣΕΤΤΑΣ

Δημήτριος

ταγματάρχης

ΔΡΟΥΛΙΑΣ

Νικόλαος

μοίραρχος

ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ

Χρήστος

μοίραρχος

ΛΑΖΑΡΗΣ

Δημήτριος

μοίραρχος

ΠΑΠΑΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Τρύφων

μοίραρχος

ΒΑΛΕΡΓΑΚΗΣ

Εμμανουήλ

υπομοίραρχος

ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ

Εμμανουήλ

υπομοίραρχος

ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

Δημήτριος

υπομοίραρχος

ΚΛΩΝΑΡΗΣ

Κων/νος

υπομοίραρχος

ΚΟΥΚΟΣ

Οδυσσέας

υπομοίραρχος

ΣΧΙΝΑΣ

Αναστάσιος

υπομοίραρχος

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Νικόλαος

ανθυπομοίραρχος

ΓΡΙΒΑΣ

Κων/νος

ανθυπομοίραρχος

ΠΡΙΤΣΟΣ

Κων/νος

ανθυπομοίραρχος

ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Σάββας

ανθυπομοίραρχος

ΣΕΓΚΟΥΝΑΣ

Νικόλαος

ανθυπομοίραρχος

ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ

Λεωνίδας

ανθυπομοίραρχος

ΤΖΙΜΟΤΟΥΔΗΣ

Παναγιώτης

ανθυπομοίραρχος

ΤΣΟΥΤΣΑΣ

Περικλής

ανθυπομοίραρχος

10 ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ ΠΟΥ ΕΝΗΡΓΗΣΑΝ ΕΠΙΛΗΨΙΜΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΕΛΟΥΣΑΝ ΥΠΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

Oλοι -πλην ενός- ήταν υπομοίραρχοι διοικητές παραρτημάτων Ασφαλείας

ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ Σπυρίδων ταγματάρχης

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ Γεώργιος υπομοίραρχος

ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ Δημήτριος υπομοίραρχος

ΓΚΟΤΣΗΣ Πέτρος υπομοίραρχος

ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΣ Σωτήριος υπομοίραρχος

ΚΑΡΑΥΓΟΥΣΤΗΣ Αύγουστος υπομοίραρχος

ΚΑΡΥΔΑΚΗΣ Διονύσιος υπομοίραρχος

ΝΤΟΥΜΑΣ Γεώργιος υπομοίραρχος

ΤΑΓΑΡΗΣ Παναγιώτης υπομοίραρχος

ΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ Θωμάς υπομοίραρχος

ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΟΡΚΩΝ

27 Δεκεμβρίου 1966

Ανακοινώνεται η ομόφωνη ετυμηγορία των ενόρκων σύμφωνα με τη οποία

“ο Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε”

Ο εισαγγελέας ΠΑΥΛΟΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ σχολιάζοντας την απόφαση:

“Η απόφαση μοιάζει με φως εξαντλημένης ηλεκτρικής στήλης”

ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ:

ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΝ

ΕΙΣΑΓ. ΠΡΟΤΑΣΗ

Οι αξιωματικοί της χωρ/λακής:

ΜΗΤΣΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΣ

ΚΑΜΟΥΤΣΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ

ΔΟΛΚΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ

ΠΑΠΑΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΤΡΥΦΩΝ

ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ

ΣΕΤΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Για παράβαση καθήκοντος

Ενοχή των

ΜΗΤΣΟΥ Κων/νου

ΚΑΜΟΥΤΣΗ Ευθ. ΔΟΛΚΑ Κων/νου

ΓΙΟΣΜΑΣ ΞΕΝΟΦΩΝ, δοσίλογος

ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ ΕΜΜΑΝ. Υπομοίραρχος ως ηθικοί αυτουργοί

Ενοχή κατά το κατηγορητήριο

Οι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας

ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως

Ενοχή κατά το κατηγορητήριο

ΠΙΤΣΩΚΟΣ ΑΝΤΩΝΑΡΟΣ, οπορωπώλης για τον τραυματισμό του Γ. Τσαρουχά

Ενοχή

2. ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ:

ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗΣ Σπύρος για βαρειές σωματικές... κακώσεις 11 χρόνια

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ Εμμανουήλ για συνέργεια 8,5 χρόνια

ΦΩΚΑΣ Χρήστος (λιμενεργάτης) για τον τραυματισμό του Γ. Τσαρουχά 15 μήνες

Στους ΣΠΥΡΟ ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗ και ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗ αναγνωρίστηκαν τα ελαφρυντικά 1) Του “προτέρου εντίμου βίου”, και 2) Οτι “δεν διέπραξαν τα αδικήματα κινούμενοι από ταπεινά ελατήρια” (το τρίκυκλο επιστράφηκε στον Γκοτζαμάνη)

3. ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ:

Για την “αντισυγκέντρωση” (διατάραξη κοινής ειρήνης) ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ 10 (σε ποινές 3 έως 12 μηνών) και ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ 14

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ

ΓΙΟΣΜΑΣ Ξενοφών (12 μήνες)

ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗΣ Σπυρίδων

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ Εμμανουήλ

ΚΑΣΕΛΑΣ Βασίλειος

ΚΟΥΤΟΥΛΕΑΣ Παναγιώτης (3 μήνες)

ΛΕΟΝΑΡΔΟΣ Γεώργιος (10 μήνες)

ΝΤΟΓΚΑΣ Ι. (10 μήνες)

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλ. (3 μήνες)

ΠΑΡΑΠΑΡΑΣ Κων/νος (6 μήνες)

ΦΩΚΑΣ Χρήστος

ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ

ΓΑΛΑΝΗΣ Βασίλειος ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ Ιωάννης ΖΛΑΤΑΝΟΣ Σωκράτης ΚΑΣΕΛΑΣ Βασίλειος ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ Παύλος ΚΥΝΗΓΟΣ Ελευθέριος ΜΑΔΕΜΛΗΣ Αθανάσιος ΜΑΚΡΙΔΗΣ Χρήστος ΜΑΝΤΖΙΟΣ Κων/νος ΠΑΡΑΠΑΡΑΣ Νικόλαος ΤΖΙΤΖΟΓΛΟΥ Ιωάννης

ΤΟΥΛΗΣ Ανδρέας

ΤΟΥΛΗΣ Ιωάννης

ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ

ΓΑΛΑΝΗΣ Βασίλειος

ΓΙΟΣΜΑΣ Ξενοφών

ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗΣ Σπυρίδων

ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ Μιχαήλ

ΔΟΛΚΑΣ Κων/νος

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ Εμμανουήλ

ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ Ιωάννης

ΖΛΑΤΑΝΟΣ Σωκράτης

ΚΑΜΟΥΤΣΗΣ Ευθύμιος

ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ Εμμανουήλ

ΚΑΣΕΛΑΣ Βασίλειος

ΚΟΝΤΟΥΛΕΑΣ Παναγιώτης

ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ Παύλος

ΚΥΝΗΓΟΣ Ελευθέριος

ΛΕΟΝΑΡΔΟΣ Γεώργιος

ΜΑΔΕΜΛΗΣ Αθανάσιος

ΜΑΚΡΙΔΗΣ Χρήστος

ΜΑΝΤΖΙΟΣ Κων/νος

ΜΗΤΣΟΥ Κων/νος

ΜΟΛΟΔΟΒΑΝΙΔΗΣ Πολύκαρπος

ΝΤΟΚΑΣ Ιωάννης

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος

ΠΑΠΑΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ Τρύφων

ΠΑΡΑΠΑΡΑΣ Κων/νος

ΠΑΡΑΠΑΡΑΣ Νικόλαος

ΠΙΤΣΩΚΟΣ Αντώνιος

ΣΕΤΤΑΣ Δημήτριος

ΤΖΙΤΖΙΛΟΓΛΟΥ Ιωάννης

ΤΟΓΚΑΣ Γεώργιος

ΤΟΥΛΗΣ Ανδρέας

ΤΟΥΛΗΣ Ιωάννης

ΦΩΚΑΣ Χρήστος

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

23 Μαϊου 1963

Γεώργιος Παπανδρέου, αρχηγός της Ενωσης Κέντρου

“Η Ενωση Κέντρου καταγγέλλει τον αρχηγό της ΕΡΕ Κωνσταντίνο Καραμανλή ως ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη. Ο κ. Καραμανλής προβαίνει στην οργάνωση τρομοκρατικών ομάδων δια τα εγκλήματα των οποίων βεβαίως καθίσταται ηθικός αυτουργός”.

Κωνσταντίνος Καραμανλής, αρχηγός της ΕΡΕ, πρωθυπουργός

“Με τη σημερινή του δήλωση, ο Γ. Παπανδρέου θα ντρέπεται εις όλη του τη ζωή”.

Γεώργιος Παπανδρέου, αρχηγός της Ενωσης Κέντρου

“Ο κ. Καραμανλής προβαίνει στην οργάνωση τρομοκρατικών ομάδων δια τα εγκλήματα των οποίων βεβαίως καθίσταται ηθικός αυτουργός. Θα πρέπει δια τούτο όχι μόνο να εντρέπεται αλλά και να λογοδοτήσει ενώπιον του Λαού και της Δικαιοσύνης”.

Links

On the murder of Grigoris Lambrakis"

Movie "Z", by C. Gavras

"Z" by Costas Gavras

Οι Αθηναίοι θυμούνται τον Λαμπράκη

Δηλώσεις πολιτικών

Ημερολόγιο ζόφου

Παρακρατικές Οργανώσεις

Αρθρα από τον Τύπο

Η πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη

Τη νύχτα που έπεσαν οι Μάσκες

Το γελαστό παιδί (Μ. Θεοδωράκης)

Ορχηστρικό -midi (από την ταινία "Ζ")
Ορχηστρικό (Mp3) - downolad

Με την Μ. Μαρία Φαραντούρη (Mp3) - download

http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/culture/personalities/Lambrakis/GLambrakis.htm