Από το «True Blood» στο Ταξικό Βlood ή μάλλον στην ταξική αιμοδοσία του ΠΑΜΕ

Από το «True Blood» στο Ταξικό Βlood ή μάλλον στην ταξική αιμοδοσία του ΠΑΜΕ

«Αίμα για τις ανάγκες της τάξης μας και όχι για τα κέρδη της πλουτοκρατίας». Πολλοί το άκουσαν και πάγωσε το αίμα τους. Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση που είδαμε στο 902.gr, «αιμοδοσία διοργανώνει το ΠΑΜΕ, απευθυνόμενο σε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις ομοσπονδίες και τις Επιτροπές Αγώνα του ΠΑΜΕ Αττικής», με το παραπάνω σύνθημα, «δείχνοντας το δρόμο της έμπρακτης αλληλεγγύης και της εμπιστοσύνης στο δίκιο της εργατικής τάξης». Πολλές φορές στο παρελθόν έχουν οργανωθεί αιμοδοσίες από συνδικάτα και άλλους κοινωνικούς φορείς, π.χ., για τα θύματα ενός σεισμού ή μιας ένοπλης σύρραξης, όμως για πρώτη φορά η εθελοντική αιμοδοσία παίρνει έναν τόσο κραυγαλέο «ταξικό» χαρακτήρα. Το αίμα που χορηγείται στα γραφεία του ΠΑΜΕ δεν προορίζεται για τα κέρδη της πλουτοκρατίας, εξηγεί η ανακοίνωση, αλλά για τις ανάγκες της τάξης. Πώς θα συμβεί αυτό; Ο ασθενής, ο τραυματίας που έχει ανάγκη από αίμα θα επιδεικνύει τη φορολογική του δήλωση; Και όταν δίνουμε αίμα «στα τυφλά», αυτό προορίζεται για τα κέρδη αυτών που μας ρουφάνε το αίμα; Τι νόημα έχει αυτή η αντιπαράθεση; Μα αν δεν κάνουμε λάθος, η αγοραπωλησία αίματος δεν ισχύει στην Ελλάδα, αν και πολλά πολύτιμα πράγματα, όπως η υγεία, πουλιούνται και αγοράζονται.

Μαριάννα Τζιαντζή

Σίγουρα δεν είμαστε όλοι ίσοι στο κρεβάτι του πόνου. Κάποιοι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά στο δρόμο, άλλοι σε ράντζα, σε διαδρόμους, όμως ο ανθρώπινος πόνος καταλύει τα όρια ανάμεσα σε προνομιούχους και αδικημένους. Ο σεβασμός μας για τον πάσχοντα άνθρωπο δεν θα έπρεπε να έχει ταξικές διαχωριστικές γραμμές. Σίγουρα το ιδιωτικό και το δημόσιο σύστημα υγείας δεν είναι ταξικά ουδέτερα, όμως η προσφορά αίματος είναι μια πράξη που θα έπρεπε να υπερβαίνει τα ταξικά, τα φυλετικά ακόμα και τα εθνικά σύνορα.

Θέλω να πιστεύω ότι η πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ είναι απλώς ένα επικοινωνιακό φάουλ. Ότι θέλει να δείξει πως η εργατική τάξη εκφράζει έμπρακτα την ευαισθησία της απέναντι στον πάσχοντα άνθρωπο. Άλλο όμως, σύντροφοι, η ταξική πάλη, που πρέπει να βαθαίνει και να αποκτά επαναστατικό περιεχόμενο, και άλλο το πρωτόγονο, το ακατέργαστο ταξικό μίσος. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ρουκέτες, με πυροτεχνήματα ταξικού μίσους και όχι με τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης».

Η συνειδητοποίηση, η πολιτικοποίηση της εργατικής τάξης δεν έχει ανάγκη από επίθετα, από ρητορικά σχήματα. Κάτι παρόμοιο συναντάμε στην πρόσφατη ανακοίνωση-σχόλιο του ΠΑΜΕ μετά τη διπλή μαστεκτομή της Αντζελίνας Τζολί, με αφορμή, όπως εξηγεί «την προσπάθεια των αστικών μέσων μαζικής ενημέρωσης να παρουσιάσουν την ηθοποιό ως πρότυπο γυναίκας αγωνίστριας» και όχι, όπως αναφέρεται σε μεταγενέστερο διευκρινιστικό σχόλιο, την υποτίμηση της δοκιμασίας της γνωστής ηθοποιού.

Ας έρθουν σ’ εμάς, λέει το ΠΑΜΕ στους «αστούς δημοσιογράφους και όχι μόνο» να τους δείξουμε καρκινοπαθείς αγωνίστριες και αγωνίστριες με μαστεκτομή, εκατοντάδες εργάτριες, άλλες λαϊκές γυναίκες που εξακολουθούν, παρά την αρρώστια, να δίνουν τη μάχη του μεροκάματου, τη μάχη του μεγαλώματος και της ανατροφής των παιδιών χωρίς νταντάδες, τη μάχη συμμετοχής στους καθημερινούς κοινωνικούς αγώνες. Αυτές οι γυναίκες, που όλοι εσείς, αστική τάξη και κολαούζοι, νιώθετε μίσος για αυτές, είναι τα αληθινά πρότυπα άξια θαυμασμού…»

Πάμπολλοι συνάνθρωποί μας σήκωσαν και σηκώνουν το σταυρό της μαρτυρικής αυτής ασθένειας και πολλοί το έκαναν και το κάνουν με αξιοπρέπεια και ευγένεια, ανεξάρτητα αν είναι ανώνυμοι ή επώνυμοι, επαναστάτες ή συμβιβασμένοι, αστοί ή κολαούζοι των αστών ή οπορτουνιστές. Συναισθηματική ξηρασία φανερώνει αυτός ο διαχωρισμός των ανθρώπων που βρίσκονται στο κατώφλι του θανάτου ή που ξέφυγαν απ’ αυτόν σε λαϊκούς αγωνιστές και σε τέκνα της πλουτοκρατίας. Με νταντάδες ή χωρίς νταντάδες, κάθε γυναίκα, σε όλο τον κόσμο, έχει δικαίωμα να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο ή την ύπαρξη καρκίνου του μαστού έχοντας κάθε βοήθεια που προσφέρει η ιατρική τεχνολογία και η επιστήμη. Έχει δικαίωμα στην απελευθέρωσή της από το φόβο της ασθένειας–και γι’ αυτό το δικαίωμα υποτίθεται ότι παλεύουν οι κομμουνιστές.

Επιπλέον, η αστική τάξη και οι κολαούζοι της ΔΕΝ νιώθουν μίσος για τις καρκινοπαθείς αγωνίστριες. Απλώς αδιαφορούν ή τις βλέπουν σαν αντικείμενο ελεημοσύνης. Ακόμα και ο Άνταμ Σμιθ, στη Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων, λέει ότι η φτώχεια είναι ταπεινωτική επειδή ο φτωχός είναι αόρατος για τους συνανθρώπους του. Για τους αστούς οι φτωχοί είτε δεν υπάρχουν είτε υπάρχουν σαν καθρέφτης των δικών τους φιλανθρωπικών συναισθημάτων. (Το κακό είναι ότι μερικές φορές οι ίδιοι οι φτωχοί δεν θέλουν να βλέπουν τους «άλλους φτωχούς», προτιμούν τις ιστορίες με πριγκίπισσες και Αντζελίνες παρά τις ιστορίες με μαγείρισσες και βοσκοπούλες.)

Το να πιστεύουμε ότι οι αστοί κοιμούνται και ξυπνούν με μίσος για το ΠΑΜΕ και με τρόμο για τη Λαϊκή Συμμαχία είναι ένας συνδυασμός ταξικού ή μάλλον παραταξιακού μεγαλοϊδεατισμού και συνδρόμου ταξικής καταδίωξης.

Από το τηλεοπτικό «True Blood» στο Ταξικό Blood ή μάλλον στην Ταξική Αιμοδοσία του ΠΑΜΕ. Πάμε καλά;

Πηγή: Mao

http://aristerovima.gr/details.php?id=4245