Αριστερά ή Δεξιά το πραγματικό δίλημμα

Αριστερά ή Δεξιά το πραγματικό δίλημμα

Ο Σαμαράς στην αυριανή συνάντηση με Βενιζέλο και Κουβέλη θα επιδιώξει να κάμψει τις διαφωνίες ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, διαμηνύοντας ότι δεν πρόκειται να περάσει το σχέδιο Ρουπακιώτη, και στη συνέχεια να βάλει μπροστά τη στρατηγική του για την ανασυγκρότηση του μνημονιακού πόλου στη βάση ενός σχεδίου που θα το βαφτίσει "εθνικό σχέδιο για τη χώρα". Με τις πλάτες της τρόικας, που αναβάλει για αργότερα τα νέα μέτρα, ο Σαμαράς θα επιδιώξει να διεμβολίσει την Ακροδεξιά, κάνοντας άνοιγμα σε στελέχη του χώρου αυτού, ενώ θα παίζει με πολιτικά θέματα από την ακροδεξιά ατζέντα. Στην ίδια κατεύθυνση θα επιδιώξει να ενσωματώσει και στελέχη του κεντρώου χώρου. Η ανασυγκρότηση του πόλου της συντήρησης ενέχει όμως μεγάλο βαθμό αβεβαιότητας εξαιτίας του αστάθμητου παράγοντα που ονομάζεται ΠΑΣΟΚ και της διαμάχης που έχει ξεσπάσει μεταξύ των άλλοτε κραταιών στελεχών του.

Λιονάκης Νίκος - Μελιγγώνης Γιώργος - Σταθάκης Γιώργος

Στον αντίποδα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει, μέσα και από το συνέδριό του, να συγκροτήσει τον αριστερό πόλο εξουσίας για τη δημοκρατική ανατροπή, μετατρέποντας την κοινωνική πόλωση σε πολιτική, για να βάλει τέλος στη σκληρή λιτότητα και να ξεκινήσει την ανασυγκρότηση της χώρας. Στην κατεύθυνση αυτή αναλαμβάνει σημαντικές πρωτοβουλίες και αύριο ο Αλέξης Τσίπρας θα παρουσιάσει το σχέδιο για τη δημοκρατία στην ενημέρωση, που αποτελεί κομβικό στοιχείο της νέας δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Από το ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου στη... μνημονιακή "Κεντροαριστερά"

Οι ραγδαίες εξελίξεις στον χώρο (ή από τον χώρο) του ΠΑΣΟΚ αποτυπώνουν την κατάσταση κατάρρευσης που αντιμετωπίζει το μέχρι πρότινος κραταιό κόμμα εξουσίας. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος μοιάζει εγκλωβισμένος και χωρίς διέξοδο διαφυγής από τη διαρκή δημοσκοπική κάθοδο του ΠΑΣΟΚ και η μοιραία τροχιά που διέγραψε για το κόμμα ο προκάτοχός του μοιάζει αναπότρεπτη από τη στιγμή που ο ίδιος εξάρτησε τη σωτηρία του ΠΑΣΟΚ από την επιτυχία του Αντ. Σαμαρά, ταυτίζοντάς το έτσι μαζί του.

Ταυτόχρονα, όμως, οι εξελίξεις προδίδουν και την προσπάθεια αυτού του χώρου να ανασυνταχθεί και να αυτοπαρουσιαστεί ως "αναβαπτισμένος" και... απαγκιστρωμένος από τη μνημονιακή "ρετσινιά", τώρα μάλιστα που οι συνθήκες ευνοούν τέτοιες μεταμορφώσεις, με τους δανειστές να έχουν αποσύρει, προς το παρόν, από το άμεσο μέλλον τις απαιτήσεις τους για νέα μέτρα, προσφέροντας πολιτικό χρόνο στην κυβέρνηση.

Στην πράξη παρατηρείται η προσπάθεια συγκρότησης κινήσεων ή κομμάτων - "αστερισμών" ή και προσωπικοτήτων που είτε επικαλούνται ένα όραμα για μια "Κεντροαριστερά", με άξονα τη ΔΗΜ.ΑΡ. ή το ΠΑΣΟΚ, είτε με τον ανομολόγητο στόχο να συμβάλουν όταν θα έρθει η ώρα στην κατεύθυνση της πτέρυγας της Κεντροδεξιάς, στην οποία στοχεύει να ηγεμονεύσει ο Αντ. Σαμαράς. Κοινός παρανομαστής τους ότι εκκινούν από το πρόσφατο μνημονιακό παρελθόν και συνεχίζουν χωρίς να έχουν εγκαταλείψει αυτές τις πολιτικές, ωστόσο φροντίζοντας παράλληλα να τις "βαφτίζουν" ως "σχέδιο ανασυγκρότησης" ή "ολοκληρωμένο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση" ή κάτι παρεμφερές.

Αυτό έκανε ίσως πρώτος, εκ των μνημονιακών που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ, ο Ανδ. Λοβέρδος. Με την ανεξαρτητοποίησή του δήλωσε ότι στο επίμαχο υπουργικό συμβούλιο είχε διαφωνήσει με την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ και μετέπειτα, με την ίδρυση του κόμματός του, ότι πρέπει να αγωνιστούμε για να φύγει η τρόικα. Μόλις την Παρασκευή, ξαφνικά, η Άν. Διαμαντοπούλου που παρέμενε στο παρασκήνιο μετά την αποτυχία επανεκλογής της, έσπευσε να δηλώσει παρούσα στις εξελίξεις. Αφού επιχείρησε να... αναβαπτίσει το προφίλ της και να εμφανιστεί αυτοκριτικά για την άκαμπτη μνημονιακή στάση και το κούνημα του δακτύλου προς την κοινωνία, ζήτησε και εκείνη "να φύγει η τρόικα", διότι "τρόικα τέλος" και πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά "τρεις υπάλληλοι".

Περισσότερο αποκαλυπτική, η πρώην υπουργός είπε ότι ο έλεγχος για την πρόοδο (σ.σ.: εννοείται των στόχων του Μνημονίου) θα μπορεί να γίνεται από την ίδια τη χώρα, δηλαδή από τις επιτροπές της Βουλής. Έτσι, δεν διαφοροποιήθηκε από τη σημερινή πολιτική και άρα εκείνη που υπηρέτησε επί Γ. Παπανδρέου, ενώ μάλιστα έδειξε να συμμερίζεται και την επικοινωνιακή διαχείριση της κυβέρνησης που θέλει το Μνημόνιο να έχει εξαφανιστεί ως διά μαγείας από το λεξιλόγιό της και να έχει αντικατασταθεί από κάποιο "πρόγραμμα".

Την ίδια ημέρα, ο Γ. Παπανδρέου δήλωνε "παρών" μέσω συνεργατών του, οι οποίοι αφενός επισήμαιναν ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν μετατοπίζεται από τις αρχικές του θέσεις για την "αναγκαιότητα" του Μνημνονίου, προσθέτοντας ωστόσο ότι τώρα υποστηρίζει πως η χώρα δεν μπορεί να βγει από την κρίση αν συνεχίσουν να εφαρμόζονται πολιτικές λιτότητας. Μόνο ως τυχαία δεν μπορεί να εκληφθεί η επιλογή του Γ. Παπανδρέου να διαμηνύσει ότι ο κύκλος του εξωτερικού ολοκληρώθηκε και πως πλέον θα παρεμβαίνει στο εσωτερικό. Παρόλο που συνεργάτες του αποφεύγουν μακροπρόθεσμες εκτιμήσεις, το γεγονός ότι εμφανίζονται πολύ απαισιόδοξοι για την προοπτική του σημερινού ΠΑΣΟΚ αφήνει ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα, ακόμα και εκείνο του να επιδιώξει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο εντός του κόμματος.

Συγκρούσεις στρατηγικής με φόντο το αντιρατσιστικό

Συνθήκες "ιδανικού ατυχήματος" για την τρικομματική κυβέρνηση έχει δημιουργήσει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και η αυριανή σύσκεψη κορυφής στο Μαξίμου προοιωνίζεται καθοριστική. Θεωρητικά, δεν είναι η πρώτη φορά που οι Αντ. Σαμαράς, Ευ. Βενιζέλος και Φ. Κουβέλης έχουν προσέλθει σε μία σύσκεψη εν μέσω συνθηκών αδιεξόδου και εμπλοκής και μετά οι δύο τελευταίοι έχουν κάνει πίσω. Όμως, τώρα, όλες οι πλευρές έχουν εκτεθεί πολύ, οι ελάσσονες κυβερνητικοί εταίροι βρίσκονται αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο πολιτικής "εξαέρωσης", ενώ μία κόντρα για το αντιρατσιστικό δεν θα σημάνει... ούτε χρεωκοπία, ούτε έξοδο από την Ευρωζώνη - ακόμη κι αν φτάσει στα άκρα...

Με δύο συσκέψεις θεσμικών "γαλάζιων" παραγόντων, το Μαξίμου και η Ν.Δ. επιβεβαίωσαν προχθές ένα κοινό μυστικό: ότι ο Αντ. Σαμαράς επ' ουδενί θέλει να εισαχθεί στη Βουλή το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη, προκειμένου να μη βρεθεί ο ίδιος και η "γαλάζια" Κ.Ο. να ψηφίζουν τα ίδια με τη Χρυσή Αυγή. Συν τοις άλλοις, αφ' ης στιγμής στο Μαξίμου έχει ριφθεί ο κύβος για διεύρυνση της Ν.Δ. προς τα δεξιά, ο πρωθυπουργός δεν επιθυμεί, όπως λένε συνομιλητές του, να υψώσει τείχος μεταξύ της Ν.Δ. και των ψηφοφόρων της Χ.Α.

o Διπλό "μπλόκο"

Γι' αυτό τον λόγο, εξάλλου, ο Αντ. Σαμαράς δεν έχει αποφασίσει απλώς να μην εισαγάγει η κυβέρνηση την πρόταση νόμου στη Βουλή, αλλά και να "απαγορεύσει" στους ελάσσονες κυβερνητικούς εταίρους να αναλάβουν οι ίδιοι αντίστοιχη νομοθετική πρωτοβουλία. Μάλιστα, ως την ώρα που γράφονταν τούτες οι γραμμές, συνεργάτες του Αντ. Σαμαρά όχι απλώς απέκλειαν την προώθηση της πρότασης νόμου, αλλά ταυτόχρονα υποβάθμιζαν πλήρως το θέμα, λέγοντας πως "δεν υπάρχει ούτε στην ατζέντα της κυβέρνησης, ούτε στην ατζέντα της σύσκεψης αρχηγών". "Η σύσκεψη θα γινόταν ούτως ή άλλως, ώστε να ενημερωθούν οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. για τις συμφωνίες με την Κίνα. Η τρόικα θα μας κρίνει για τη μείωση του Δημοσίου, τις ιδιωτικοποιήσεις και την εκτέλεση του προϋπολογισμού, όχι για το αντιρατσιστικό", σημείωναν οι ίδιες πηγές.
Άλλωστε, την Παρασκευή, το Μαξίμου συνέχισε τον "πόλεμο νεύρων" εναντίον του Αντ. Ρουπακιώτη σε δύο μέτωπα: πρώτα άφησε να διαρρεύσει κείμενο που είχε διαβιβάσει ο υπουργός Δικαιοσύνης στη Βουλή και αναφερόταν στο νομοθετικό πλαίσιο του 1979 για την αντιμετώπιση του ρατσισμού (δηλαδή στον ίδιο νόμο πίσω από τον οποίο "οχυρώνεται" η Ν.Δ.) και στη συνέχεια, ο Κ. Χατζηδάκης "μπλόκαρε" τη ρύθμιση για υποχρεωτική παράσταση δικηγόρου στη ρύθμιση δανείων υπερχρεωμένων νοικοκυριών.

o Αδιέξοδο

Ενόσω, λοιπόν, είναι σαφές ότι ο Αντ. Ρουπακιώτης είναι "ξένο σώμα" για την κυβέρνηση, οι δύο ελάσσονες κυβερνητικοί εταίροι υπερασπίζονταν με πάθος το αντιρατσιστικό, ως την ώρα που η "Αυγή" έπαιρνε τον δρόμο για το τυπογραφείο. Το ΠΑΣΟΚ προανήγγελε ότι θα αναλάβει, από κοινού με τη ΔΗΜ.ΑΡ., νομοθετική πρωτοβουλία, στελέχη της Αγίου Κωνσταντίνου έλεγαν στην "Αυγή" ότι "το νομοσχέδιο θα πάει στη Βουλή είτε θέλει, είτε δεν θέλει ο Σαμαράς", ενώ ο Δ. Χατζησωκράτης, δημοσίως, προειδοποιούσε την κυβέρνηση ότι "οι 151 βουλευτές χρειάζονται και για άλλα νομοσχέδια". Εξάλλου, κύκλοι της ΔΗΜ.ΑΡ., σχολιάζοντας τη "γαλάζια" διαρροή για το έγγραφο Ρουπακιώτη στη Βουλή, παραλλήλιζαν την πρωτοβουλία της Ν.Δ. με "τα χαλκεία της Συγγρού που έκαναν κοπτοραπτική στις δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Ευ. Διαμαντόπουλου" - καθώς στο ίδιο κείμενο, ο Αντ. Ρουπακιώτης δεν αναφέρεται μόνο στο νομικό πλαίσιο του '79, αλλά προαναγγέλλει αυστηροποίησή του.

o Ώρα μεγάλων αποφάσεων

Ο Αντ. Σαμαράς, πάντως, αύριο το απόγευμα θα προτείνει στους κυβερνητικούς του εταίρους να γίνουν, εν ευθέτω χρόνω, ορισμένες συμπληρωματικές παρεμβάσεις στο νόμο του 1979 και να λήξει το θέμα εκεί. Στο Μαξίμου, μάλιστα, θεωρούν ότι αυτή η πρόταση αποτελεί "χρυσή τομή" (για τους ίδιους), αφού και στους Βενιζέλο - Κουβέλη θα δοθεί το "πάτημα" για να υποχωρήσουν, αλλά και οι ακροδεξιές "ευαισθησίες" των ναζί θα παραμείνουν ανέγγιχτες. Αν οι εταίροι δεν δεχθούν να υποχωρήσουν, στο τραπέζι του πρωθυπουργού υπάρχει το χαρτί της "απειλής" με πρόωρες εκλογές, αλλά και η "προχωρημένη" ιδέα να ζητήσει επαναβεβαίωση της εμπιστοσύνης της Βουλής προς την κυβέρνηση.

Με άλλα λόγια, η κυβερνητική κρίση δεν γίνεται για ένα "καπρίτσιο", αλλά επειδή κάθε πλευρά έχει διαφορετική στρατηγική στόχευση: ο Αντ. Σαμαράς δεν θέλει να ναρκοθετήσει την (ακρο)δεξιά διεύρυνση της Ν.Δ., οι Ευ. Βενιζέλος και -κυρίως- Φ. Κουβέλης θέλουν να οριοθετήσουν πολιτικά και ιδεολογικά τα κόμματά τους από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ.
Δηλαδή, για τους ελάσσονες εταίρους το θέμα είναι ακόμη πιο σύνθετο, καθώς τυχόν υποχώρησή τους θα καταδείξει ότι δεν συγκυβερνούν με τη Δεξιά "για να μη χρεωκοπήσει η χώρα", αλλά επειδή έχουν κάνει μία στρατηγική επιλογή. Και τα περί "Ελιάς", "ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς", και άλλα ηχηρά παρόμοια θα μείνουν ένα πουκάμισο αδειανό.

Μετά το Μνημόνιο τι;

Το ελληνικό Μνημόνιο λήγει σε έναν χρόνο από τώρα, τον Μάιο του 2014. Τότε προβλέπεται να δοθεί η τελευταία δόση από τη δανειακή σύμβαση. Το Μνημόνιο προβλέπεται τότε να έχει ολοκληρωθεί, με εξαίρεση έναν στόχο που έχει επεκταθεί μέχρι το 2016: τη δημιουργία ενός πλεονάσματος στον προϋπολογισμό, της τάξης του 5%, προκειμένου να πληρώνονται οι τόκοι του δημόσιου χρέους.

Η αποπληρωμή του ίδιου του δημόσιου χρέους, ως κεφάλαιο των 330 δισ., έχει μεταφερθεί στο απώτερο μέλλον, από το 2020 και μετά, μέχρι το 2040 - μέρος του, μάλιστα, θα φθάσει στο 2050. Οι τόκοι για το χρέος προς πληρωμή μέχρι το 2020 ήταν αρχικά 100 δισ., μειώθηκαν στα 80 δισ., με την απόφαση του Νοεμβρίου, και θα μειωθούν με το αναμενόμενο νέο "κούρεμα", αργότερα, πιθανόν σε 50 δισ., ή κάτι της τάξης των 7-8 δισ. ετησίως.

Όσο και να έχει προχωρήσει η απομείωση των τόκων, εντούτοις δεν κλείνει στα χαρτιά το "κενό" που υπάρχει για την περίοδο 2014-2016. Μόνο για το 2014 υπάρχει κενό της τάξης των 10 δισ. Συνεπώς, θα υπάρξουν δύο τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος: Η περαιτέρω απομείωση των τόκων και η χρονική μετατόπισή τους ή κάποια νέα χρηματοδότηση. Στη δεύτερη περίπτωση θα υπάρξει, μετά βεβαιότητας, νέο Μνημόνιο. Διαφορετικά, εάν η αναδιάρθρωση του χρέους είναι επαρκής, τότε το Μνημόνιο θα λήξει και η χώρα θα ενταχθεί στην παραδοσιακή δημοσιονομική επιτήρηση, προσαρμοσμένη στις νέες ευρωπαϊκές ρυθμίσεις που θα ισχύουν για το σύνολο των χωρών.

Τούτων δοθέντων, το κρίσιμο σημείο παραμένει η πορεία της πραγματικής οικονομίας, η περαιτέρω συρρίκνωσή της ή και οι όροι ανάκαμψής της. Όσο η Ελλάδα κινείται εντός της τροχιάς των πολιτικών του Μνημονίου, η καθοδική πορεία θα συνεχίζεται. Η όποια σταθεροποίηση φαίνεται να προέρχεται από παράγοντες που δεν έχουν σχέση με το Μνημόνιο. Μία καλή χρονιά για τον τουρισμό (11 δισ.), μία σχετική σταθεροποίηση των εξαγωγικών επιδόσεων (9 δισ.), μία αξιοπρεπής συγκράτηση των συναλλαγματικών εσόδων από τη ναυτιλία (8 δισ.).

Σε οτιδήποτε αφορά το ίδιο το Μνημόνιο, υπάρχει πλήρης αποτυχία. Τα δημόσια οικονομικά μειώνουν το έλλειμμα αλλά με διαδοχικές βαθιές περικοπές δαπανών και έκτακτους φόρους, με προφανή τα σημάδια μιας εύθραυστης κατάστασης. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και η μικρή ανάκαμψη των καταθέσεων αδυνατεί να τις σταθεροποιήσει, καθώς εκκρεμεί η υπόθεση των τεράστιων κόκκινων δανείων. Η "αναπτυξιακή" ατζέντα του Μνημονίου, δηλαδή το τρίπτυχο συρρίκνωση των μισθών στα επίπεδα του 1997, ιδιωτικοποιήσεις και εκποίηση δημόσιας γης και, τέλος, διαρθρωτικές αλλαγές, έχει πρακτικά παράξει μηδενικά αποτελέσματα.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές, κακοσχεδιασμένες και εκτός τόπου και χρόνου, απλά βαλτώνουν. Οι μισθοί μειώνονται και η αγορά εργασίας έχει διαλυθεί. Αντί να αναζωογονούνται οι επενδύσεις, αυξάνει η ανεργία. Οι ιδιωτικοποιήσεις και η δημόσια γη από 50 δισ. έγιναν 10 και τώρα με δυσκολία 7,5. Έχουν εισπραχθεί λιγότερα από 1 δισ.

Οπότε, η πολιτική μεταστρέφεται σε μια επικίνδυνη τροχιά, της εκποίησης δηλαδή, με κάθε μέσο και ανεξαρτήτως τιμής, οποιασδήποτε δημόσιας περιουσίας σε κοινή ωφέλεια, υποδομές ή οτιδήποτε άλλο βρει εν δυνάμει κάποιον αγοραστή. Η τελευταία φάση του Μνημονίου φαντάζει και η πιο επικίνδυνη από τη σκοπιά του δημόσιου συμφέροντος, καθώς η αποτυχία τείνει να οδηγήσει την τρόικα και την κυβέρνηση σε πράξεις απόγνωσης. Αυτό υποδηλώνουν και τα πρόσφατα ταξίδια της κυβέρνησης. Αυτή δεν καταθέτει ένα αναπτυξιακό σχέδιο της χώρας -καλό ή κακό δεν έχει σημασία-, με βάση το οποίο να καλεί και ξένους επενδυτές να συμβάλουν. Αντίθετα, προσφέρει μία λίστα υποδομών, εν τάχει φτιαγμένη, προς εκποίηση.

Οι παραπάνω διατυπώσεις δεν λαμβάνουν υπόψη τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, στις οποίες αρκετοί έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για αλλαγή πολιτικής μετά τις γερμανικές εκλογές και που θα συμπέσουν με την ελληνική προεδρία το πρώτο εξάμηνο του 2014. Μόνο που αυτό το θέμα επιδέχεται διπλής ανάγνωσης. Και ίσως είναι και πρόωρη η ανάλυσή του.

Εφαλτήριο για πολιτικές ανατροπές

Με την οικονομία να έχει εισέλθει σε περίοδο άνωθεν κατευθυνόμενης οικονομικής αισιοδοξίας, το ενδιαφέρον των πολιτικών κομμάτων μεταφέρεται στις διεργασίες για την ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος. Το "αγκάθι" με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο φέρνει στην επιφάνεια τη σταθερή επιδίωξη Σαμαρά να κρατήσει ως δορυφόρους το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ. και να προσεταιριστεί το ακροδεξιό κοινό που διεκδικεί η Χρυσή Αυγή. Ωστόσο η επιδίωξη αυτή μπορεί να προκαλέσει "κυβερνητική πλειοψηφία μεταβλητής γεωμετρίας". Άλλα νομοσχέδια να ψηφίζουν ή να μην ψηφίζουν οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι, άλλα νομοσχέδια να απειλεί να καταψηφίσει η εκ δεξιών αντιπολίτευση. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο προφανώς επισπεύδει τις εκλογές το φθινόπωρο.

Καθώς απομακρύνεται η πίεση της τρόικας για τη λήψη πρόσθετων μέτρων προεκλογικά, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. αναζητούν εναγωνίως πολιτικά σωσίβια, προσπαθούν να οριοθετήσουν το εκλογικό κοινό τους πρωτίστως έναντι της Ν.Δ., αλλά και ο ένας έναντι του άλλου. Οι δύο ελάσσονες εταίροι του κυβερνητικού σχήματος έχουν συνειδητοποιήσει ότι η περίφημη πολιτική σταθερότητα γίνεται με τη δική τους πολιτική θυσία και ευνοεί την ανασυγκρότηση της Δεξιάς με άνοιγμα προς την Ακροδεξιά και με τη λεηλασία του Κέντρου. Γι' αυτό ο Σαμαράς, εν όψει του συνεδρίου της Ν.Δ. στο τέλος Ιουνίου, θα εμποδίσει τυχόν ενοποιητικές διαδικασίες στον κεντρώο χώρο. Με τις δημοσκοπήσεις να καταγράφουν αμφίρροπη εκλογική μάχη, για τον Σαμαρά προέχει η πρωτιά. Δεν έχει την πολυτέλεια στρατηγικών επιλογών σχετικά με την τύχη του Κέντρου. Γι' αυτό θα ενεργοποιηθεί το σχέδιο για τη μεγάλη ευρωπαϊκή - αστική παράταξη. Μια νέα εκδοχή Συναγερμού.

Πολλές ενδείξεις συγκλίνουν στην πιθανότητα το ΠΑΣΟΚ να μη φτάσει στις εκλογές υπό τη σημερινή μορφή και αρχηγία του. Κοινός παρονομαστής των δημοσίων παρεμβάσεων των απομακρυνόμενων ηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ είναι η θετική στάση τους έναντι του Αντ. Σαμαρά και η υπεράσπιση του Μνημονίου.

Η ανασυγκρότηση του κεντρώου χώρου δεν είναι ζήτημα συγκυρίας. Το Μνημόνιο παραμένει λυδία λίθος που προσδιορίζει πολιτικά τα κόμματα. Η κοινωνική πόλωση βαθαίνει και θα διατηρηθεί και στη "μετά Μνημονίου" εποχή, καθώς η όποια "ανάπτυξη" θα είναι αναιμική, επισφαλής, με πολλή ανεργία και με διάλυση των λαϊκών αλλά και των μεσαίων τάξεων. Κι όλα αυτά με την αβεβαιότητα να απλώνεται και στην Ευρώπη. Οι ιδεολογικοί ή οι ψυχολογικοί προσδιορισμοί του μετριοπαθούς χώρου δεν είναι ικανοί να του προσδώσουν εγκυρότητα και ανθεκτικότητα.

Αυτή την εγκατεστημένη κοινωνική πόλωση εξέφρασε τον Ιούνιο ο ΣΥΡΙΖΑ. Εξακολουθεί να εκπροσωπεί τον ριζοσπαστικό πόλο, διατηρώντας, παρά τις αυξομειώσεις, υψηλά ποσοστά αποδοχής. Κι αυτό, παρ' ότι η ψήφος δεν προέκυψε από ιδεολογική μετακίνηση, αλλά από κοινωνική απόγνωση. Το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, με την ενοποίηση του κόμματος και την επικαιροποίηση των πολιτικών θέσεών του, θα αποδειχθεί βήμα για τη συγκρότηση μιας λαϊκής πλειοψηφίας για την αριστερή - προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας. Σε μια περίοδο όπου περίπου ένας τους τρεις πολίτες αναζητεί πειστικότερες απαντήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να επιβεβαιώσει την πορεία του ως το νέο κόμμα, το αριστερό και δημοκρατικό κόμμα, που είναι ικανό να εμπνεύσει τη λαϊκή συμμετοχή και να αναποδογυρίσει την αδιέξοδη πορεία. Ο Ιούνιος θα αποδειχθεί μήνας - εφαλτήριο για τις εκλογές, το πιθανότερο το φθινόπωρο.

Πηγή: ΑΥΓΗ