Active Member: Μπορούμε κι αλλιώς…

Active Member: Μπορούμε κι αλλιώς…

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου δίσκου των Active Member, με τίτλο Αρσενάλι, ο B.D. Foxmoor μας παραχώρησε αυτή τη συνέντευξη, όπου καταπιάνεται με την τρέχουσα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και φυσικά τη δική του καλλιτεχνική συμβολή.

Στον κόσμο πρέπει να πεις σήμερα «ξέρεις ποιος είμαι, τη λογική μου την ξέρεις, είμαι ατόφιος και δεν αλλάζω και σε καλώ να βαδίσουμε σε μια νέα πορεία που δεν μπορώ να σου πω ακριβώς πώς θα γίνει με πλήρες πρόγραμμα και χρονοδιάγραμμα, γιατί ούτε εγώ το ξέρω ακριβώς. Θα βαδίζουμε σε ένα δρόμο που άλλοτε θα είναι δύσκολος, άλλοτε πιο λυρικός και πιο ονειρικός, αλλά θα είμαστε ελεύθεροι και θα τον φτιάξουμε μαζί». Η Αριστερά πρέπει να σταματήσει να μιμείται τις λογικές της εξουσίας που σου δίνουνε προγράμματα βασισμένα σε πλάνα άλλων. Έρχεται τώρα και η Αριστερά που θέλει να κυβερνήσει και μας δίνει πλάνα άλλων με τις δικές της εγγυήσεις. Έτσι δεν αλλάζει το πράγμα.

Συνέντευξη του Β.D Foxmoor στον Μιχάλη Παπαμακάριο

– Γιατί Αρσενάλι;

– Ήθελα να βρω έναν τίτλο που να δείχνει ό,τι είναι μαζεμένο αυτά τα χρόνια, σαν αίσθηση και δυναμική. Αυτό το οπλοστάσιο (σ.σ. αυτό σημαίνει η λέξη αρσενάλι) χρησιμοποιήθηκε για να φτιαχτεί κάτι φρέσκο. Συνέπεσε και με το κλείσιμο 20 χρόνων για τους Active Member και έτσι θέλαμε κάτι που να συγκεντρώνει ό,τι σκεφτόμασταν τόσο καιρό. Είναι ο δικός μας οπλισμός και τα «όπλα» του είναι διαφορετικά, γι’ αυτό και υπάρχουν και 4 αρσενάλια στο δίσκο που συμβολίζουν διαφορετικά πράγματα.

– Το πρώτο κομμάτι του δίσκου λέγεται «Μπορούμε και αλλιώς». Ζούμε όμως σε μια εποχή που ακούμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος…

– Γι’ αυτό και εμείς θέλουμε να υπενθυμίσουμε ότι γίνεται και αλλιώς. Η δουλειά κάθε συστήματος εξουσίας άλλωστε είναι να σου υποβάλει ότι υπάρχει μόνο ο δικός του δρόμος. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν άλλοι δρόμοι. Το θέμα είναι ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μια απάθεια και δεν δοκιμάζουμε το δρόμο που δεν έχουμε περπατήσει ξανά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ειδικά τα νέα παιδιά δεν βλέπουν ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι. Το θέμα είναι να τολμήσουν να τους δοκιμάσουν. Δεν το λέω με τη κλασική πολιτική έννοια. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα υποδείξω ένα δρόμο. Είμαι σίγουρος ότι αν ο κόσμος γύρω μας δοκιμάζει διαφορετικούς δρόμους, όλοι θα γίνουμε καλύτεροι. Το κακό είναι ότι εμείς οι παλιότεροι θέλαμε να δοκιμάζουμε με εγγυήσεις. Οι εγγυήσεις όμως πια δεν υπάρχουν.

– «Εγώ πάντα τους μισούσα γι’ αυτό δεν αγανάκτησα», λες σε ένα τραγούδι. Αποτελεί αυτό μια κριτική στο κίνημα των αγανακτισμένων;

– Όχι, απλώς επειδή πολλοί με ρωτούσαν εκείνες τις ημέρες (σ.σ. των πλατειών) γιατί δεν συμμετείχα, το έγραψα αυτό. Αυτά που έχουν γίνει από τους επάνω δεν με αγανάκτησαν, αλλά με στεναχώρησαν. Ήταν όμως πολύ όμορφο να βλέπεις ξανά την πλατεία γεμάτη, να βλέπεις φάτσες στο δρόμο που δεν τις υπολόγιζες, οι περισσότεροι πρέπει να έβγαιναν για πρώτη φορά. Σκέφτηκα λοιπόν να στηρίξω αυτό που γινόταν εκείνες τις ημέρες με τα τραγούδια μου, γιατί βλέπεις λειτουργώ λίγο παράξενα σε αυτές τις καταστάσεις, δηλαδή δεν μπορώ να κάτσω μπροστά από το μπάτσο να με ψεκάσει, θα κοιτάξω να τον βρω και έτσι μπορεί να μη βοηθούσα και πολύ με τη συμμετοχή μου.

– Ένα μεγάλο κομμάτι του νέου σας δίσκου αναφέρεται στο φασιστικό φαινόμενο. Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό σε ένα δίσκο των Active Member.

– Μας έχουν προκύψει όλα αυτά τα αμίμητα και αταίριαστα, γι’ αυτό. Ζώντας εδώ όλες αυτές τις καταστάσεις, βιώνω αυτή την ιστορία σαν να βρίσκεται κάποιος μακριά και να περιγελά όλους αυτούς τους ηλίθιους. Δεν φοβάμαι τους φασίστες, από μικρός δεν μπορούσα να ανεχτώ τη λογική και την αισθητική τους. Βέβαια, πάντα νόμιζα ότι θα είναι λούμπεν. Τώρα θυμήθηκα ξανά αυτά που μου έλεγε ο παπούς μου, ότι αυτοί είναι κρυμμένοι δίπλα μας. Σε αυτή την κατάσταση, ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που θεωρεί χρέος του για να απαντήσει στους καιρούς. Εγώ το άμεσο που κάνω είναι τα τραγούδια μου και το έμμεσο η καθημερινή μου στάση. Παλιά το μοναδικό που θα σκεφτόμουνα γι’ αυτούς θα ήταν το ξύλο. Αλλά δεν είναι όπως παλιά, όπως στην Αγγλία και τη Γερμανία, το φαινόμενο είναι πιο επικίνδυνο. Βλέπω λαϊκά παιδιά, που παλιά θα τα έλεγα και δικά μας, να μεταμορφώνονται σε κτήνη.

– Πρώτη φορά ακούω σε τραγούδι σου να ανησυχείς, στο «Μη μ’ αφήνεις».

– Μα όντως ανησυχώ. Αν αυτοί οι άνθρωποι μπορούσαν να κάνουν αυτό που ονειρεύονται, άνθρωποι σαν και μένα θα ήταν πρώτοι στόχοι. Στο τραγούδι δεν μιλάω για μένα προσωπικά αλλά γενικά επειδή ξέρω ότι αυτά τα πράγματα μπορεί να συμβούν. Όταν τραγουδώ «μη μ’ αφήνεις» δεν εννοώ να με προσέχεις, αλλά να με νοιάζεσαι, το να ενδιαφέρεσαι δηλαδή γι’ αυτό που γίνεται γύρω σου είναι το θέμα. Εγώ θεωρούσα ότι είχα αφοβία σε σχέση με όλα αυτά, αλλά όταν κάνεις παιδιά και μπορεί να μεγαλώσουν σε αυτή τη μαύρη αφήγηση, αλλάζει το πράγμα. Είναι ένας αλλόκοτος φόβος, όπως αυτός που προκαλεί η αγανάκτηση του κόσμου στις εξουσίες. Είναι σαν να μας τον επιστρέφουν τώρα πίσω με αυτό τον τρόπο.

– Το κομμάτι «Στα δύσκολα μόνοι» εκφράζει μια έντονη κριτική στην Αριστερά.

– Το κομμάτι βγάζει μια πίκρα, βρήκαν δηλαδή οι φασίστες τρόπο να δουλέψουν στον κόσμο αυτά που πιστεύουν και δεν μπορεί η Αριστερά να δουλέψει στο νέο κόσμο πολιτισμό και αξίες. Ακόμα και μας, και δεν το εννοώ στενά για τους Active Member, αλλά για όλους όσοι στεκόμαστε δίπλα, δεν μας αξιοποιεί η Αριστερά όπως πρέπει. Χαίρομαι όταν ακούω τα παιδιά να φωνάζουν «φυσάει κόντρα» στις διαδηλώσεις για το σχέδιο «Αθηνά» και λέω ότι δεν πάνε χαμένα αυτά που κάνουμε, αλλά πιστεύω ότι τελικά η σχέση αυτή είναι περιστασιακή. Δεν μπορεί δηλαδή να έρχονται τα δικά σας τα παιδιά έξω από τις συναυλίες, να μοιράζουν φλάιερ για φεστιβάλ, διαδηλώσεις, εκδηλώσεις και δεν ξέρω τι άλλο και να μην μπαίνουν μέσα να δουν και να ακούσουν εμείς τι κάνουμε, αυτό είναι έλλειψη σεβασμού για μένα.

Βέβαια εννοώ την Αριστερά των δρόμων και όχι αυτή που θέλει να κυβερνήσει. Αυτή η Αριστερά είναι χαμένη και δεν έχει μουσική στο πλευρό της. Δεν το εννοώ στρατευμένα, αλλά ως το αισθητικό, το πολιτιστικό περιβάλλον που φτιάχνει γύρω της η Αριστερά. Εγώ έγινα μουσικός γιατί πιστεύω ότι ο τρομοκράτης είναι λίγος. Για μένα ένας στίχος μπορεί να γίνει η μάνα του μεγαλύτερου επαναστάτη.

Η Αριστερά να πάψει να μιμείται τις λογικές της εξουσίας

«Ο παλιός ο κόσμος καίγεται τώρα και ο καινούργιος θα χτιστεί σιγά σιγά»

– Δεν περιμένεις δηλαδή κάτι από την Αριστερά που θέλει να κυβερνήσει;

– Είπαμε να κοροϊδεύουμε τους άλλους, να κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας; Από την πρόταση για μια νέα σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη τι να περιμένω; Ξαναζεσταμένο φαΐ… Εντάξει, μπορεί να βοηθήσει ψυχολογικά όπως το ’81, αλλά τίποτα άλλο. Είναι σαν να προσπαθείς να πάρεις μετάλλιο σε έναν αγώνα όπου πρέπει να αλλάξεις τη λογική του αθλήματος.

– Τι μπορεί να γίνει κατά τη γνώμη σου;

– Η καινούργια διαλεκτική είναι ένας συνδυασμός του αόριστου, του χωρίς εγγυήσεις με το όνειρο για το αύριο. Να πούμε δηλαδή στα νέα τα παιδιά ότι προχωράμε για κάτι διαφορετικό και βλέπουμε τι θα κάνουμε, γιατί ο αντίπαλος είναι ισχυρός και έχει και Plan B και δεν ξέρουμε πώς θα γίνει η σύγκρουση. Στον κόσμο πρέπει να πεις σήμερα «ξέρεις ποιος είμαι, τη λογική μου την ξέρεις, είμαι ατόφιος και δεν αλλάζω και σε καλώ να βαδίσουμε σε μια νέα πορεία που δεν μπορώ να σου πω ακριβώς πώς θα γίνει με πλήρες πρόγραμμα και χρονοδιάγραμμα, γιατί ούτε εγώ το ξέρω ακριβώς. Θα βαδίζουμε σε ένα δρόμο που άλλοτε θα είναι δύσκολος, άλλοτε πιο λυρικός και πιο ονειρικός, αλλά θα είμαστε ελεύθεροι και θα τον φτιάξουμε μαζί». Η Αριστερά πρέπει να σταματήσει να μιμείται τις λογικές της εξουσίας που σου δίνουνε προγράμματα βασισμένα σε πλάνα άλλων. Έρχεται τώρα και η Αριστερά που θέλει να κυβερνήσει και μας δίνει πλάνα άλλων με τις δικές της εγγυήσεις. Έτσι δεν αλλάζει το πράγμα. Ο παλιός ο κόσμος καίγεται τώρα και ο καινούργιος θα χτιστεί σιγά σιγά και δεν ξέρω πώς ακριβώς. Το θέμα είναι να εκπαιδευτούμε στη ζωή. Γιατί όταν θα γίνει το «μπαμ» δεν θα παίξουν ρόλο τα κουκιά αλλά αυτοί που θα είναι έτοιμοι να σταθούνε δίπλα σου. Αυτό είναι το θέμα και όχι να μαζέψουμε τα κουκιά που τρέχουν από τα τρύπια σακιά των άλλων… Τον Αλέξη τον ξέρω χρόνια, πώς νιώθει άνετα με αυτό το 27%; Γιατί ο Λαφαζάνης και ο Δρίτσας δεν νιώθουν άνετα, το βλέπω στα μάτια τους αυτό, ξέρουν ότι δεν είναι δικό τους. Οι καπιταλιστές θα κοιτάξουν κάποια στιγμή να το παίξουν πιο ανθρώπινοι. Αν πέσουμε σε αυτή τη παγίδα, θα είναι πολύ επώδυνο. Δεν πρέπει να την πατήσουμε και αυτή τη φορά.

http://prin.gr/?p=1294