Θάνατος, κίνδυνος επιδημίας: θάψτε τους νεκρούς ποιητές βρομίζουν τις πλατείες και τα παγκάκια

Θάνατος, κίνδυνος επιδημίας: θάψτε τους νεκρούς ποιητές βρομίζουν τις πλατείες και τα παγκάκια

Όταν στους ποιητές αυτής της χώρας, τους φταίνε οι μετανάστες που τους πιάνουν τα παγκάκια, τότε τι μπορεί να πει ο απλός μέσος

ανθρωπάκος που ακούει τόσα και δέχεται αλλά τόσα στο πετσί του;;; Αλίμονο για μια χώρα, για ένα λαό, για ένα πολιτισμό, αν το επίπεδο των πνευματικών ταγών, της πνευματικής πρωτοπορίας είναι τέτοιο όπως αυτό της Κικής Δημουλά, τότε μάλλον τα μάτια μας θα δούνε χειρότερα πράγματα. Αλίμονο αν η ποίηση δεν τρέφεται από το μέλλον, από τον έρωτα, από την αγάπη, από την οικουμενικότητα, αλίμονο αν οι ποιητές δεν τρέφονται από μέλλον, από την αδελφότητα, από την πολυπολιτισμικότητα. Από την συνάντηση και την αναγνώριση του άλλου ως ίδιου, του άλλου ως αδερφού. Αλίμονο στους ποιητές που ακολουθούν το βουβό φοβισμένο πλήθος, αντί να μπαίνουν μπροστά και να διώχνουν το φόβο…, ανοίγοντας τις αγκαλιές τους που θα χωρούν τους πάντες και τα πάντα….. Τότε απλά είναι ήδη νεκροί και μένει μόνο να τους θάψουμε για να μην μας βρωμίσουν τα παγκάκια και τις πλατείες. Για να μην σαπίσουν κι άλλο την ήδη σάπια κοινωνία μας, για να μην μεταδώσουν τον καρκίνο που κουβαλούν στα νεκρά κύτταρα τους.., τα βρωμερά μυαλά τους… Θάψε τους και μετατρέψτε την ζωή σας σε ποίηση που θα τραγουδά το μέλλον. Ένα μέλλον που χωρά τους πάντες και που δεν θα περισσεύει κανείς να γίνει μια ρίμα έρωτα..αντίστασης, ανατροπής και εξέγερσης, ρίμα ανθρωπιάς, ρίμα φαντασίας, ρίμα ελευθερίας/// Ένα ταξίδι, ένα διαρκές ταξίδι ελευθερίας που διαρκώς θα συναντά το διαφορετικό.., άλλωστε πέρα από τα παγκάκια, υπάρχει και το γρασίδι…..!!!!!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ (Συνεργάτης του Π.Κ. – Γιάννενα)

Kική Δημουλά: Δεν αντέχω τους μετανάστες στην Κυψέλη

 

 

Και επειδή θέλω να είμαι αντικειμενικός αναμεταδίδω το βαθιά μικροαστικό φοβικό και κρυφορατσιστικό λόγο της ποιήτριας:

http://www.tanea.gr/news/greece/article/5016105/ti-akribws-eipe-h-kikh-dhmoyla-gia-thn-kypselh-kai-toys-metanastes/

Το πρωί της Κυριακής των Βαϊων οι Atenistas διοργάνωσαν περίπατο-ξενάγηση στην Κυψέλη με στάσεις και διηγήσεις σε μια σειρά ιστορικών κτιρίων της αστικής περιοχής. Η μαζική βόλτα ολοκληρώθηκε στο 21ο Δημοτικό Σχολείο της Κυψέλης στην οδό Κύπρο 46 (περιοχή Πλατεία Αμερικής, ουσιαστικά) και την παρακολούθησα όλη μαζί με τον συνάδελφο και φωτορεπόρτερ Κώστα Κατσίγιαννη στα πλαίσια ρεπορτάζ για ΤΑ ΝΕΑ.

Εκεί, στο γεμάτο σχολείο, η ηλιόλουστη αυλή γέμισε με κόσμο αφού τρεις γνωστοί Κυψελιώτες – και ο αρχιτέκτονας Νίκος Καβαδάς – θα μιλούσαν για την περιοχή: Η ποιήτρια Κική Δημουλά, ο συγγραφέας Μένης Κουμανταρέας και ο σκηνοθέτης Μενέλαος Καραμαγγιώλης. Παρακάτω – και λόγω της διαδικτυακής θύελλας που πυροδότησε άρθρο καθημερινής εφημερίδας για όσα είπε η Κική Δημουλά για τους ξένους στην Κυψέλη – παραθέτουμε ακριβώς όπως λέχθηκαν τα πράγματα από την ποιήτρια αφού απομαγνητοφωνήσαμε αυτούσια την συζήτηση που «άναψε» φωτιές στα κοινωνικά δίκτυα.

Κική Δημουλά: «Καλησπέρα λοιπόν στους γείτονες τους αγαπητούς… Ε, όλοι γείτονες είστε, όλη η Αθήνα είναι μια γειτονιά… Τέλος πάντως εγώ ζω στην Κυψέλη 76 χρόνια και στον ίδιο δρόμο. Είναι κάπως μοιραία τα πράγματα,το δικό μου σπίτι ήταν λίγο πιο κάτω από το πατρικό οπότε ούτε ατμόσφαιρα ούτε δεσμά άλλαξα εύκολα.

Εζησα τα ωραία χρόνια της κυψέλης όσο μπορεί κανείς να δει το ωραίο όταν είναι παιδί που προέχει πάντα αυτή η νεότητα και φτιάχνει τα πράγματα πάντα όπως τα θέλει.

Η Κυψέλη ήταν παράδεισος, η οδός Πυθίας που έζησα ήταν ωραίες μονοκατοικίες με κήπους όλα τα σπίτια, γνώριμοι οι κάτοικοι πάρα πολύ, γραφική η Φωκίωνος Νέγρη όπου κατηφόριζα για το Γυμνάσιο το 6ο για την οδό Επτανήσου.

Τώρα έχουν φυτρώσει πάρα πολλά καφενεία εκεί ,τέλος πάντων έζησα εκεί αφού ήταν του πατέρα μου το σπίτι, μετά παντρεύτηκα το 1954, πήγα δυο γωνίες παρακάτω έζησα και εκεί για 15 χρόνια με μια συνεχή νοσταλγία καθώς άρχισαν να χαλάνε τα πράγματα στην περιοχή να φυτρώνουνε οι πολυκατοικίες οι άχαρες και να γκρεμίζονται εικόνες στην ουσία όχι σπίτια, εικόνες που είχαμε επί χρόνια ενστερνιστεί και άρχισα να γκρινιάζω και να λέω: «Θεέ μου θα φύγω από εδώ θα πάω κάπου αλλού».

Επεισα τον απρόθυμο Αθω Δημουλά και πήραμε ένα δάνειο και πήραμε ένα διαμέρισμα στην Αγία Παρασκευή όπου ζούσε και ο γιος μου εκεί παντρεμένος.

Αγοράσαμε λοιπόν με κόπο και ένα δάνειο ένα σπίτι στην Αγία Παρασκευή και σε έξι μήνες ξαναμετακόμισα στην οδό Πυθίας 26. Είχα μάλιστα καταφύγει σε έναν γιατρό στην γειτονιά, ορθοπεδικό-ποιητή, τον Δημητρη Παπαδίτσα – ήταν στην οδό Πατησίων – του λέω: «Κάτι μου συμβαίνει έχει πλακωθεί η καρδιά μου…»

Μου λέει: «Τα πεύκα σε πειράζουν», τέλος πάντων, με πολύ μεγάλη δυσαρέσκεια του Αθω Δημουλά μεταφέρθηκα πάλι στην οδό Πυθίας 26, ευφρόσυνα και ευδαίμων.

Εκείνος άπαξ και τον πήγα εκεί δεν είχε μεγάλη μανία, δεν άντεχε και τις μετακινήσεις δεν ήταν και της αντοχής άνθρωπος πάντα αλλά υπέκυψε αφού εγώ δεν ήμουν υποχωρητική κι έζησα αρκετά χρόνια ώσπου πριν εφτά χρόνια η κόρη μου αγόρασε ένα σπίτι, τρία σπίτια πιο κεί, από το πατρικό της Φαέθοντος δηλαδή, έμεινε εκεί οκτώ χρόνια, της ντάντεψα τα παιδιά της και αίφνης κατελήφθη κι αυτή από την μανία του προαστίου, έφυγε εντέλει και με πολύ λύπη το έζησα αυτό: συγχρόνως να εγκαταλείψω το συζυγικό μου σπίτι, διότι είχε πάρα πολλές σκάλες και όντως είχα μεγαλώσει πια αρκετά για να μην μπορώ να σαλτάρω.

Έτσι μεταφέρθηκα Φαέθοντος πάλι 26, γωνία Πυθίας. Επομένως η Πυθία δεν έφυγε από το οπτικό μου πεδίο και ζω τώρα εκεί όχι πάρα πολύ συμφιλιωμένη με την αλλαγή.

Τώρα όσοι αναρωτιούνται γιατί δεν ήθελα να φύγω…

Μα γιατί όλη μου η ζωή διεπράχθη σε αυτό το μέρος. Πουθενά αλλού. Ό,τι έζησα σημαντικό και δεν έζησα – και κακά και αρρώστιες και δυσάρεστα και εκπλήξεις – έγιναν σε αυτή την περίφημη Κυψέλη.

Θα πει κανείς, δεν έβλεπα τις παραμορφώσεις;

Ξέρετε, ο άνθρωπος έχει και μια φαντασία. Μπορούσε κανείς να γκρεμίζει τα εξαμβλώματα και να προκύπτουν από κάτω παλιές μορφές του τόπου. Νομίζω πως γεωγραφήθηκε αρκετά η αφοσίωσή μου στην Κυψέλη, αν έχετε κάτι άλλο ρωτήστε με…

Μην ξεχνάμε πως οι ξένοι που βρέθηκαν εδώ ήταν λόγω της φτώχειας των χωρών εκείνων. Ηλθαν να ζήσουν εδώ πέρα. Οι ξένοι (οι Αλβανοί τουλάχιστον) επιστρέφουν βέβαια στις πατρίδες τους. Το μόνο που κάνω για την Κυψέλη είναι να ζω ακόμη εκεί.

Θα πρέπει να το πούμε πάντως και αυτό, πρέπει να πω όμως ότι είναι και ένας συνεχής κίνδυνος, κινδυνεύουν οι ντόπιοι από κλοπές φοβερές ακόμη και στον δρόμο.

Σας λέω ένα πάρα πολύ συγκεκριμένο πράγμα: Πυθίας 42 ήταν το πατρικό μου όπου ζει σε ένα διαμέρισμα η αδελφή μου. Δύο φορές την πήγαν στο νοσοκομείο, δύο φορές την παραμόρφωσε ένας έξω από το σπίτι διότι δεν έβρισκε τα κλειδιά για να μπει μέσα…

Την πρώτη φορά και εκείνη και τον άνδρα της επί δύο ώρες τους έκλεισαν το στόμα, τους έκλεισαν στο μπάνιο και έκλεβαν το σπίτι ανενόχλητοι.

Περιορισμένα περιστατικά ναι αλλά ο φόβος είναι απεριόριστος. Δεν θέλω να πω ότι οι ξένοι της Κυψέλης είναι και ληστές.

Πάντως εάν πάει κανείς στην πλατεία της Κυψέλης, δεν έχει χώρο να πατήσει. Στα δε παγκάκια κάθονται άνθρωποι ξένοι – πολύ φυσικό βέβαια πώς να περάσουν την ώρα τους – και παίζουν κάτι δικά τους χαρτιά και με χαρτάκια γεμίζει ο τόπος.

Βεβαίως οι Κυψελιώτες έχουν εκτοπιστεί, αυτό είναι μια πραγματικότητα, βεβαίως τους αγάπαμε τους ξένους αφού φύγαν από εκεί για έλθουν και να ζήσουν να δουλέψουν αλλά κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι.

Παίζαμε πεντόβολα ώρες ολόκληρες στα σκαλάκια του σπιτιού. Ητανε μια άλλη κατάσταση, την νοσταλγώ πάρα πολύ και δεν ξέρω αν αυτός είναι ο λόγος που δεν ακολούθησα την κόρη μου στο προάστιο ή απλά ο φόβος να προσαρμοστώ στο καινούριο.

Εγώ συνήθισα με τους ξένους, να ξυπνώ και να τους βλέπω. Έχω συναντήσει πολλούς μαύρους με καρότσια του σούπερ μάρκετ… έχει όμως κι έναν μόδιστρο πακιστανό η γειτονιά μου που δεν τον φτάνει κανείς στο διόρθωμα, Φαέθοντος βρίσκεται… και ανδρικά και γυναικεία.

Είναι περιοχή μετάβασης η Κυψέλη, όλοι σχεδόν έχουν ζήσει εδώ. Φιλόξενη περιοχή.

Μετάβασης, διότι κρίθηκε αυτομάτως επειδή ήταν προσιτή, δεν μπορούσαμε να πάμε στο Κολωνάκι.

Μακάρι να μην υπήρχε αυτό το θέμα της πείνας, μακάρι οι φυλές του κόσμου να ήταν ανακατωμένες, εδώ πια είναι ένα πρόβλημα πώς συντηρούνται αυτοί οι άνθρωποι.

Ευχαριστήθηκα πολύ σήμερα που ήμουν με τους Κυψελιώτες, πάρα πολύ».

http://argiros.net/?p=4736