ΑΤΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ (Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ)

ΑΤΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ (Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ)

Απαντάμε σε ερωτήσεις που μας γίνονται

Λοιπόν είμαστε υπέρ ή κατά στην ατομική τρομοκρατία;

Το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ έχει λάβει πολλές επιστολές σχετικά με την ατομική τρομοκρατία και τη θέση μας απέναντι σε αυτή. Ορισμένοι φίλοι και σύντροφοι δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι άλλο είναι η αλληλεγγύη σε αγωνιστές που δικάζονται αυτή την ώρα ή βρίσκονται στις φυλακές σαν μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων και άλλο η αντίθεσή μας με αυτή τη μορφή πάλης ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Η αντίθεσή μας στην ατομική τρομοκρατία με κανένα τρόπο δεν σημαίνει υποστήριξη για τους τρομονόμους και τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», υποστήριξη στην ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση και τα τσιράκια των καπιταλιστών τρομοκρατών σε ολόκληρο τον πλανήτη. Θέση μας είναι η κατάργηση όλων των αντιτρομοκρατικών νόμων και νομοσχεδίων, όπως και η απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων. Γνωρίζουμε ότι σε μια κοινωνία θεμελιωμένη στην εκμετάλλευση μιας τάξης από μια άλλη και το μονοπώλιο της ιδιοκτησίας από μια τάξη, δεν είναι δυνατή καμία ειρηνική αλλαγή εξουσίας. Αντίθετα, η ιστορία του καπιταλισμού δείχνει ότι η βία και ο τρόμος είναι αναπόφευκτα και σύμφυτα στο σύστημα. Ο καπιταλισμός – περισσότερο από κάθε άλλο προηγούμενο κοινωνικό σύστημα – έχει μειώσει την αξία της ανθρώπινης ζωής αντιστρόφως ανάλογα με την παραγωγική – και καταστροφική – δύναμη του κεφαλαίου. Στην περίοδο που ζούμε της Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Κεφαλαίου πρέπει να προειδοποιήσουμε την εργατική τάξη ότι «για να κάνουμε το άτομο ιερό, πρέπει να καταστρέψουμε την κοινωνική τάξη που το σταυρώνει. Κι αυτό το πρόβλημα μπορεί να λυθεί μόνο με το αίμα και το σίδερο», (Τρότσκι: «Τρομοκρατία και Κομμουνισμός). (Το άρθρο γράφτηκε στις 11/03/2005)

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 

Λοιπόν είμαστε υπέρ ή κατά στην ατομική τρομοκρατία;

Σαν επαναστάτες Μαρξιστές όπως ο Λένιν κι ο Τρότσκι εκπαίδευσαν τους ρώσους μαρξιστές ξεσκεπάζοντας τηματαιότητα και τη χρεοκοπία της τρομοκρατίας των Ναρόντνικων και προετοίμασαν το έδαφος για τη σοσιαλιστική επανάσταση, έτσι πρέπει και οι μαρξιστές του σήμερα να εκτιμήσουν κριτικά και να παλέψουν ασυμβίβαστα ενάντια σε όλες τις μεθόδους που συσκοτίζουν τον επαναστατικό στόχο και καθυστερούν ή διαστρεβλώνουν την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής συνείδησης.

Ο Μαρξισμός, σαν η διαλεκτική υλιστική θεωρία της γνώσης, αναγνωρίζει χωρίς όρους ότι η βάση κάθε πολιτικής αλλαγής στην κοινωνία είναι η ταξική πάλη που βασίζεται πάνω στα θεμέλια συγκεκριμένων υλικών σχέσεων παραγωγής που καθορίζονται από τη συγκεκριμένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τη συγκεκριμένη κατανομή της εργασίας μέσα στην κοινωνία.

Αυτές οι σχέσεις ανάμεσα στις τάξεις καθορίζονται αντικειμενικά στη διάρκεια της ιστορίας σύμφωνα με τους γενικούς νόμους της κοινωνικής εξέλιξης που δεν μπορούν να αντικατασταθούν αυθαίρετα ή να αλλάξουν από τις εμπνευσμένες ενέργειες ατόμων ή μικρών ομάδων.

Οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, όπως οι επαναστάσεις και οι εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι, καθορίζονται βασικά από τη σύγκρουση των παραγωγικών δυνάμεων και των σχέσεων ιδιοκτησίας και προϋποθέτουν τη συνειδητή δράση εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι μάζες είναι οι πραγματικοί δημιουργοί της ιστορίας. «Το πιο αναμφισβήτητο χαρακτηριστικό μιας επανάστασης είναι η άμεση επέμβαση των μαζών στα ιστορικά γεγονότα»,  (Τρότσκι). Η εποχή μας, εποχή της καπιταλιστικής χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης, που απειλεί ολόκληρες χώρες σαν χώρες τρομοκρατικές (!!!) έχει φέρει αυτή την πάλη στο ψηλότερό της σημείο και βάζει μπροστά στην εργατική τάξη το επείγον καθήκον της καταστροφής των δεσμών των καπιταλιστικών σχέσεων  ιδιοκτησίας και του καπιταλιστικού εθνικού κράτους και την αντικατάστασή τους με σοσιαλιστικές σχέσεις και σχεδιασμένη οικονομία βασισμένη πάνω σε ένα παγκόσμιο σύστημα σοσιαλιστικών κρατών. Αυτός ο αγώνας μπορεί να διεξαχτεί μόνο από τη δράση εκατομμυρίων και εκατομμυρίων εργατών και αποικιακών λαών κάτω από την ηγεσία της επαναστατικής πρωτοπορίας που οι ιδέες και οι πράξεις της δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το κίνημα των μαζών αλλά μπορούν και πρέπει να εκφράζουν τις βαθύτερες ανάγκες της ιστορικής εξέλιξης.

Ο μαρξισμός παλεύει ασυμβίβαστα ενάντια σε κάθε έκφραση ιδεαλιστικού υποκειμενισμού στην επαναστατική θεωρία και πράξη. Σαν η μόνη επιστημονική κοινωνιολογία βασισμένη στη θεωρία των γενικών νόμων της κοινωνικής εξέλιξης, ο ιστορικός υλισμός, ο μαρξισμός έχει αποδείξει ότι «η ανάπτυξη των σχηματισμών της κοινωνίας είναι ένα προτσές φυσικής ιστορίας», (Λένιν, Απαντα, Τόμος 1, σελ. 140-141). Αυτή η αντίληψη είναι διαμετρικά στον υποκειμενισμό του τρομοκράτη που δρα περιφρονώντας τις μάζες και αψηφώντας τους νόμους της ιστορίας. Ο μαρξισμός είναι η υψηλότερη θεωρητική έκφραση της αυτοχειραφέτησης της εργατικής τάξης. Η τρομοκρατία είναι η άρνησή της.

Ο μαρξισμός όμως δεν απορρίπτει το ρόλο των ατόμων και των ομάδων στη δημιουργία της ιστορίας. Η δημιουργική δράση και ιδέες των μεμονωμένων ηγετών μπορούν να παίξουν και παίζουν ένα δυναμικό και αποφασιστικό ρόλο μόνο στο βαθμό που το υποκειμενικό του πάθος, οι θυσίες τους και οι προσπάθειές τους εκφράζουν το αντικειμενικό περιεχόμενο της κοινωνικής εξέλιξης. «Ο μαρξισμός διαφέρει από όλες τις άλλες κοινωνικές θεωρίες από τον αξιοσημείωτο τρόπο που συνδυάζει την πλήρη επιστημονική νηφαλιότητα στην ανάλυση της αντικειμενικής κατάστασης των πραγμάτων και της αντικειμενικής εξέλιξης με την πιο συγκεκριμένη αναγνώριση της σημασίας της επαναστατικής ηγεσίας, της επαναστατικής δημιουργικής ιδιοφυίας και της επαναστατικής πρωτοβουλίας των μαζών – και επίσης, βεβαίως, των ατόμων, των ομάδων, των οργανώσεων και των κομμάτων που είναι ικανά να ανακαλύψουν και να εξασκήσουν επαφή με τις διάφορες τάξεις», (Άπαντα, Τόμος 13, σελ. 36). Οι κοινωνικοί νόμοι δεν δρουν ανεξάρτητα από τη δραστηριότητα του ανθρώπου στην παραγωγή και την ταξική πάλη. Αυτοί οι νόμοι μορφοποιούνται μέσα από την κοινωνική δραστηριότητα του ανθρώπου που επιδιώκει τους σκοπούς του που καθορίζονται αντικειμενικά μέσα και από τη φύση. Η πραγματική ελευθερία βρίσκεται στη συνείδηση αυτής της ιστορικής αναγκαιότητας, στη συλλογική πάλη της εργατικής τάξης για να καταλάβει συνειδητά και να ελέγξει τους κοινωνικούς νόμους και να αναλάβει την αντικειμενική σημασία των ιστορικών της πράξεων. «Το ιστορικό καθήκον της εποχής μας βρίσκεται στο να αντικαταστήσουμε το ανεξέλεγτο παιχνίδι της αγοράς με τον ορθολογικό σχεδιασμό, πειθαρχώντας τις παραγωγικές δυνάμεις, αναγκάζοντάς τες να δουλεύουν μαζί αρμονικά και να υπηρετούν υπάκουα τις ανάγκες της ανθρωπότητας», (Τρότσκι: «Στην Υπεράσπιση του Οχτώβρη).

Η αντίθεσή μας όμως στην ατομική τρομοκρατία με κανένα τρόπο δεν σημαίνει υποστήριξη για τους τρομονόμους και τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που έχει εξαπολύσει ο Μπους και τα τσιράκια του σε ολόκληρο τον πλανήτη. Θέση μας είναι η κατάργηση όλων των αντιτρομοκρατικών νόμων και νομοσχεδίων, όπως και η απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων.

Γνωρίζουμε ότι σε μια κοινωνία θεμελιωμένη στην εκμετάλλευση μιας τάξης από μια άλλη και το μονοπώλιο της ιδιοκτησίας από μια τάξη, δεν είναι δυνατή καμία ειρηνική αλλαγή εξουσίας. Αντίθετα, η ιστορία του καπιταλισμού δείχνει ότι η βία και ο τρόμος είναι αναπόφευκτα και σύμφυτα στο σύστημα. Ο καπιταλισμός – περισσότερο από κάθε άλλο προηγούμενο κοινωνικό σύστημα – έχει μειώσει την αξία της ανθρώπινης ζωής αντιστρόφως ανάλογα με την παραγωγική – και καταστροφική – δύναμη του κεφαλαίου. Στην περίοδο που ζούμε της Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Κεφαλαίου πρέπει να προειδοποιήσουμε την εργατική τάξη ότι «για να κάνουμε το άτομο ιερό, πρέπει να καταστρέψουμε την κοινωνική τάξη που το σταυρώνει. Κι αυτό το πρόβλημα  μπορεί να λυθεί μόνο με το αίμα και το σίδερο», (Τρότσκι: «Τρομοκρατία και Κομμουνισμός).

Μόνο η ανατροπή αυτού του συστήματος από την ένοπλη εξέγερση της εργατικής τάξης με την ηγεσία ενός Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος και η δημιουργία ενός εργατικού κράτους βασισμένου σε εργατικά συμβούλια, μπορεί να βάλει τέλος στην απάτη της αστικής δημοκρατίας και, μαζί μ’ αυτήν, στο αδιέξοδο της ατομικής τρομοκρατίας. Εμείς δεν αρνούμαστε το αναπόφευκτο των βίαιων επαναστατικών μέτρων αυτοάμυνας, στην κρατική τρομοκρατία, την αντίσταση της εργατικής τάξης. Ο σκοπός όμως της επαναστατικής δράσης δεν είναι να προκαλέσει την δραστηριότητα των μαζών, αλλά να διεξάγει ένα νικηφόρο εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην άρχουσα τάξη και τους πράκτορές της. Είναι μέσο για ένα σκοπό, όχι σκοπός καθεαυτός. Το καθήκον ενός επαναστατικού κόμματος δεν είναι να αποφύγει τη βία, αλλά να καναλιζάρει και να κατευθύνει τη δίκαιη αμυντική βία των καταπιεζόμενων σύμφωνα με μια συνολική στρατηγική για την εργατική εξουσία και τον Κομμουνισμό. Αυτό δηλαδή που λέμε στην Εργατική Τάξη είναι πως για να γλυτώσει από τα δεσμά της κεφαλαιοκρατίας και της παγκόσμιας καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής τρομοκρατίας η μοναδική λύση είναι η Παγκόσμια Επανάσταση. Το Μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός. Είναι η Επανάσταση και ο Κομμουνισμός.

11/03/2005

http://www.politikokafeneio.com/oplostasio/atomiki110305.htm