To πειραματόζωο Ελλάς και η κρίση της Ευρωζώνης

To πειραματόζωο Ελλάς και η
κρίση της Ευρωζώνης

Θα με συγχωρήσει ο Σταύρος Καπάκος για την αντιγραφή που θα ακολουθήσει, αλλά πραγματικά δεν θα είχα τίποτε να προσθέσω (ή σχεδόν τίποτε) στα όσα εμπεριστατωμένα γράφει στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής σε άρθρο με τον προαναφερόμενο τίτλο, εάν δεν διαπίστωνα μια κραυγαλέα αντίφαση στα γραφόμενά του. Μια αντίφαση χωμένη στα ψιλά μιας μικρής φράσης. Και εξηγούμαι: Στο άρθρο, αφού παραθέσει όλα τα επίσημα οικονομικά στοιχεία, τις παραδοχές των μνημονίων και της νέας δανειακής σύμβασης, αποδεικνύει πως «ακόμα κι αν κάνουμε μια αφαίρεση και παραβλέψουμε τις κατακλυσμιαίες επιπτώσεις που έχει το νέο Μνημόνιο για τις δυνάμεις της εργασίας και τις σαρωτικές αλλαγές που επιφέρει στο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και τις ανατροπές των εργασιακών δικαιωμάτων που κορνιτοποιούνται. Ακόμα κι αν τα παραβλέψουμε όλα τα ζοφερά που επιφέρουν οι νεοφιλελεύθερες εμμονές και ο βίαιος μετασχηματισμός του ελληνικού καπιταλισμού, οι οικονομικές προβλέψεις του νέου μνημονίου για τη βιωσιμότητα του χρέους θα πέσουν έξω».

Και περεταίρω αφού ξετινάξει κυριολεκτικά τα στοιχεία και έχει κολλήσει στον τοίχο τους υποστηριχτές των πολιτικών των μνημονίων, αποδεικνύοντας κυριολεκτικά ότι «η Χώρα είναι πλέον σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας και έχουν τεράστια ευθύνη όσοι στην Ελλάδα και την Ευρώπη επέλεξαν αυτόν τον δρόμο» και ότι «τηρουμένων των αναλογιών θυμίζει (αυτή η στάση) την τιμωρία της ηττημένης Γερμανίας μετά τις Βερσαλλίες», ξαφνικά από το πουθενά, μπαίνει και η φράση «Εχει σημασία η Ελλάδα να παραμείνει στον πυρήνα της Ευρώπης έστω και ασθμαίνουσα. Ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις όμως για την οικονομική αποτελεσματικότητα του νέου Μνημονίου»!!!

Και διερωτάται καλοπροαίρετα κανείς: Εφόσον η πορεία είναι απόλυτα καταστροφική για τη χώρα, την οικονομία της και τους εργαζόμενους (για να μην μιλήσουμε αναλυτικά για όσα έχουν γίνει κοινά αποδεκτά και αφορούν στα ζητήματα της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της κατάλυσης της δημοκρατίας, της απόλυτης δέσμευσης όλων των κοινωνικών πόρων υπέρ των δανειστών μας για τις επόμενες δεκαετίες κλπ), για ποιόν «έχει σημασία να μείνει η Ελλάδα στον πυρήνα της Ευρώπης»;

Για να μην σχολιάσουμε το γεγονός ότι δεν αναγράφεται το σωστό «στον πυρήνα της ευρωζώνης» άρα και του νομίσματός της του ευρώ, αλλά η λέξη «Ευρώπη» που η ανάκλησή της παίρνει θετικό πρόσημο στο θυμικό του αναγνώστη (ποιος δεν θέλει να είναι Ευρωπαίος), ενώ αντίθετα στη νέα διαμορφούμενη συνείδησή του, το «ευρώ» αρχίζει να παίρνει την τρομοκρατική μορφή ενός σκιάχτρου.

Ο αρθρογράφος δεν μπαίνει στον κόπο να προχωρήσει τη σκέψη του πιο πέρα, αφήνοντας έτσι τον αναγνώστη με την απορία «και τι θα συμβεί στη χώρα εάν ενώ εμείς θέλουμε «Ευρώπη της αλληλεγγύης», το σύστημα επιμένει σε μια «Ευρώπη των ζόμπι του νεοφιλελευθερισμού»;

Ποια είναι η θέση της αριστεράς σ’ αυτήν την περίπτωση;

Γιατί σήμερα το σύστημα δεν σου αφήνει χώρο για ψευδαισθήσεις και επιλογές. «Η με την βαρβαρότητα του ευρώ ή με την κόλαση της εξόδου από το κοινό νόμισμα – χρεοκοπίας» βροντοφωνάζει. Η αριστερά κάνει ότι δεν ακούει;

Τώρα που διαπιστώνεται πέραν κάθε αμφιβολίας ότι η επιλογή που προκρίνει το σύστημα είναι «και ευρώ και χρεοκοπία», η πρόταση της αριστεράς εξαρτάται από την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Φιλανδία κλπ;

Τελικά με αυτόν τον τρόπο που τίθεται το θέμα από μερίδα της αριστεράς, επιβεβαιώνονται οι πολιτικοί του «Μαύρου Μετώπου» που δικαιολογούν τα όσα τερατικά έως τώρα έχουν υπογράψει και εκτελέσει σε βάρος του λαού αλλά και της χώρας, ακριβώς με αυτό το επιχείρημα , ότι «η Ελλάδα πρέπει πάσει θυσία να παραμείνει στον πυρήνα της Ευρωζώνης». Δεν υπάρχει ζωή «έξω από το ευρώ».

Οσο κι αν είναι δικαιολογημένος ο φόβος της αριστεράς μπροστά στο ανεπάντεχο «χτύπημα» εφ’ όλης της ύλης από την πλευρά του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και το «σπάσιμο» του κοινωνικού συμβολαίου συνολικά από την αστική τάξη, αυτός δεν επιτρέπεται να καλύπτεται με δήθεν επαναστατικούς μανδύες που ντύνουν ένα κενό περιεχόμενο.

Ηρθε η ώρα να συζητήσουμε και να θέσουμε στην κοινωνία τα πραγματικά διλλήματα. Κι αυτά περιέχουν βεβαίως τη σύγκρουση με την Ευρωζώνη σε όλα τα επίπεδα και επομένως και το θέμα της νομισματικής πολιτικής.

Εκτός κι αν κανείς πιστεύει σοβαρά ότι μπορούμε να προχωρήσουμε είτε σε «αναστολή πληρωμής των χρεών», είτε σε καταγγελία των έως τώρα δανειακών συμβάσεων και Μνημονίων, είτε σε Δημόσιο Πυλώνα Τραπεζών και η ΕΚΤ θα συνεχίζει να χρηματοδοτεί τις ελληνικές τράπεζες. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα.

Καλύτερα να δεχτούμε αυτό που λένε οι ψυχαναλυτές. Τους φόβους σου τουeCF� ξεπερνάς μόνον όταν τους αντιμετωπίσεις κατάφατσα.

Όλγα Μοσχοχωρίτου

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2016

http://www.tometopo.gr/home/news/502-2012-03-06-19-00-45.html