ΑΦΙΕΡΩΜΑ: 60 χρόνια από την εκτέλεση Μπελογιάννη – Μπάτση

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε
στην Αμαλιάδα το 1915. Από μικρή ηλικία εντάχθηκε στο ΚΚΕ και φυλακίστηκε στην
Ακροναυπλία στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά. Το 1941 παραδόθηκε στις
γερμανικές αρχές Κατοχής μαζί με άλλους αριστερούς κρατουμένους. Το 1943
κατάφερε να δραπετεύσει και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο στο πλευρό
του Άρη Βελουχιώτη. Κατά τον Εμφύλιο πόλεμο που επακολούθησε ήταν Πολιτικός
Επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και μετά την
ήττα ήταν ένας από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τη χώρα το 1949. Τον
Ιούνιο του 1950 επέστρεψε κρυφά στην Ελλάδα με σκοπό να ξαναφτιάξει τις
οργανώσεις του παράνομου τότε ΚΚΕ στην Αθήνα, που είχαν διαλυθεί από τις
συλλήψεις πολλών στελεχών του.

Μιχάλης Λυμπεράτος – Γιώργος Τοζίδης – Πολυμέρης Βόγλης

Νίκος Μπελογιάννης: Οι μακρινές ρίζες της νεοελληνικής λογοτεχνίας – Διαβάστε
το

Ολόκληρη η ταινία: Ο άνθρωπος με το γαρύφαλο

Η Αριστερά και το Σχέδιο Μάρσαλ

Η Βαρειά Βιομηχανία στην
Ελλάδα: Η επικαιρότητα του έργου του Δημήτρη Μπάτση

Συζητώντας το Σχέδιο Μάρσαλ

ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ 31 ΜΑΡΤΗ
2012

Ρατσιστική επίθεση: Στοχεύουν τους μετανάστες, χτυπούν το λαό Δεν ενοχλεί η φτώχεια και η ανεργία, αλλά οι μετανάστες;

Ρατσιστική επίθεση: Στοχεύουν
τους μετανάστες, χτυπούν το λαό

Δεν ενοχλεί η φτώχεια και η
ανεργία, αλλά οι μετανάστες;

Φάτε κύριοι, φάτε, αυτή η όρεξη είναι δική σας / Μέχρι να μπουχτίσετε, να σκάσετε, να αηδιάσετε / Και αν σηκώσουν το κεφάλι / Βασανίστε, σκοτώστε, διώξτε, φυλακίστε». Μαζί με την καπιταλιστική κρίση οι κυρίαρχες τάξεις εξαπέλυσαν τεράστιες επιθέσεις σε κάθε επίπεδο, με γκεμπελίστικες μεθόδους, με δημαγωγία και μαύρη προπαγάνδα γύρω απ’ τον πατριωτισμό, μία «νέα κοινωνία», «ή βουλιάζουμε ή αλλάζουμε» κ.λπ. Κι όπου δεν έφτασαν τα ψέματα και η πολιτική τους έδειξαν τα δόντια τους: γκλομπ, βόμβες, προβοκάτσια και κάθε είδους βία. Κι από κοντά βομβάρδισαν τις μάζες με ψέματα. Τα ΜΜΕ άνοιξαν τη βρύση της δηλητηρίασης. Ψευτοδιλήμματα, αποπροσανατολισμός… Ένα από τα αγαπημένα τους ζητήματα είναι το θέμα των μεταναστών. Ειδικά αυτές τις μέρες είναι στην ημερήσια διάταξη το μεταναστευτικό ζήτημα.

Σχεδόν σε καθημερινή βάση τα ΜΜΕ κάνeCE�υν αναφορά στην «ιστορική Αθήνα», το «κέντρο που στενάζει» το κλείσιμο των επιχειρήσεων, τη δημόσια ασφάλεια. Μαύρο πρόβατο είναι ο μετανάστης. Τα αστικά κόμματα ανακοινώνουν σχέδια απαλλαγής απ’ τους μετανάστες και συναγωνίζονται ποιος θα δείξει πιο σκληρό πρόσωπο. Ταυτόχρονα, συνεχίζονται οι επιχειρήσεις σκούπα και η τρομοκρατία.

Δεν είναι τυχαίο βέβαια, το ότι επιτίθενται τώρα με τον πιο άγριο τρόπο στους μετανάστες. Μια πέτρα, πολλά πουλιά. «Να φύγουν οι μετανάστες» για να έχουν δουλειά οι Έλληνες, «η οικονομία δεν σηκώνει αυτό το βάρος», «οι μετανάστες δυναμιτίζουν την δημόσια γαλήνη» κλπ.

Σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποι του για να εξουδετερώσουν και να αποπροσανατολίσουν τις μάζες δεν δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν προβοκάτσια, τεχνητές σκευωρίες, βία, ψέματα. Σκοτώνουν, λεηλατούν, τρομοκρατούν, αλλά ποτέ δεν φταίει το σύστημα τους. Πάντοτε υπάρχουν αποδιοπομπαίοι τράγοι. Αν δεν υπάρχουν θα δημιουργήσουν.

Ας πούμε, η ανεργία, η φτώχεια, η κατάργηση των δικαιωμάτων δεν είναι τρομοκρατία. Τρομοκρατία είναι ένα κυπελλάκι γιαούρτι που τρώει ο Πάγκαλος. Η πρώτη περίπτωση είναι εφαρμογή των βρόμικων πολιτικών του κεφαλαίου, που πρέπει να αποδεχτούν οι εργαζόμενοι ως μοίρα. Η δεύτερη, συζητείται μέρες ολόκληρες και να «αναλύεται» απ’ τα παπαγαλάκια του κεφαλαίου ως καταπάτηση των δημοκρατικών θεσμών, περιορισμό των ελευθεριών.

Το επόμενο διάστημα το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του θα καλλιεργήσουν μια συστηματική προπαγάνδα εναντίον των μεταναστών. Ο Καρατζαφέρης βγήκε ανοικτά και στοχοποίησε τους μετανάστες. Δεν δημιουργούνται κίνδυνοι δολοφονιών μεταναστών; Ο αρχηγός του ΛΑΟΣ ζήτησε να οπλιστεί ο κόσμος. Δηλαδή σε μία «δημοκρατική» χώρα έδειξε τους μετανάστες ως αιτία των κακών, όπου ο κάθε πολίτης μπορεί να πάρει τα όπλα και να τους καθαρίσει. Καταρχήν, ο Καρατζαφέρης και κάθε Καρατζαφέρης πρώτα είναι εχθρός του λαού του και ύστερα του μετανάστη. Να είσαι με τον εργάτη και τον εργαζόμενο και να είσαι εχθρός του μετανάστη, δεν γίνεται. Αυτή η εχθρότητα προέρχεται από την ταξική ουσία, η οποία φορά την μάσκα του πατριωτισμού.

Ξέρουμε τον πατριωτισμό τους. Ο πατριωτισμός τους εκφράζεται ενάντια στους φτωχούς μετανάστες, αλλά μπροστά στις μονοπωλιακές εταιρίες μοιάζουν σαν βρεγμένες γάτες. Αυτοί πούλησαν τον ελληνικό λαό και την Ελλάδα στις μονοπωλιακές διεθνές εταιρίες κεφαλαίων, στην ΕΕ, στο ΔΝΤ.

Όταν καταδίκασαν τον κόσμο στην πείνα, την ανεργία και την εξαθλίωση, ο κόμπος δεν είχε φτάσει στο χτένι αλλά έφτασε με τους μετανάστες. Στάζει βρομιά από το στόμα της αστικής τάξης. Βάζουν μπρος όλους τους μηχανισμούς της προπαγάνδας για να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι δήθεν τον σκέφτονται και προσπαθούν να φροντίζουν για την ασφάλεια του. Αυτοί που δεν προστάτεψαν τον ελληνικό λαό από ΔΝΤ και ΕΕ, τον προστατεύουν από τον εξαντλημένο μετανάστη. Δεν κάλεσαν, φυσικά, τον ελληνικό λαό να αρνηθεί τις βάρβαρες επιθέσεις του κεφαλαίου, αλλά τον καλούν να εξοπλιστεί ενάντια στους μετανάστες για να σκοτώσει.

Από την άλλη, δεν είναι περίεργο που κανένας εισαγγελέας δεν έκανε ούτε μία ερώτηση στον Καρατζαφέρη, γιατί στοχοποιεί τον μετανάστη εργαζόμενο και γίνεται έτσι υποκινητής δολοφονιών κ.α. Φυσικά δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο...

Οι εργάτες και οι εργαζόμενοι δεν κινδυνεύουν από τον μετανάστη, αλλά από την πολιτική του κεφαλαίου. Ποιος είναι ο πραγματικός κίνδυνος; Είναι να διωχτούν ακόμα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι απ’ τη δουλειά, να καταργηθούν οι κατακτήσεις και οι συλλογικές συμβάσεις, να μπει σε υποθήκη το μέλλον των παιδιών, να καταντήσουν οι συνταξιούχοι να ψάχνουν τρόφιμα στα σκουπίδια, να φοβούνται οι εργαζόμενοι μήπως ήρθε η σειρά τους, να μπουν στον μακρύ κατάλογο της ανεργίας, να φοβούνται να αρρωστήσουν, να πληρώσουν χαράτσια. Μήπως όλα αυτά τα έκαναν οι μετανάστες; Θες δεν θες αναρωτιέσαι. Πως και δεν πήραμε χαμπάρι ότι το μέλλον του ελληνικού λαού μπήκε σε υποθήκη από μετανάστες και όχι από το κεφάλαιο;

Τρομοκρατία είναι να χάνεις το ψωμί σου

Η κυβέρνηση ασκεί μια τεράστια τρομοκρατία ενάντια των μαζών: Να φοβούνται οι γονείς πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να φοβούνται πώς θα πληρώσουν το ενοίκιο, να φοβούνται ότι θα χάσουν το σπίτι τους. Αυτή η τρομοκρατία προέρχεται από το κεφάλαιο και όχι από τους μετανάστες. Ο όρος της τρομοκρατίας δεν σημαίνει μόνο φυσική βία. Μεγαλύτερη τρομοκρατία είναι να χάνει κανείς το ψωμί, την δουλειά, τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του.

Οι μετανάστες δεν είναι ανεξάρτητοι απ’ αυτά. Το κεφάλαιο πάντοτε προωθεί τον αποπροσανατολισμό των μαζών για να διαιωνίσει το σύστημά του, όπου δεν χωρούν οι ανθρώπινες αξίες. Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες προσέφεραν στην ελληνική οικονομία και συνεχίζουν να προσφέρουν. Στις αγροτικές δουλειές, σε οικοδομές, μεταφορές, καθαριότητα και σε πολλούς άλλους κλάδους, εργάστηκαν και εξακολουθούν να εργάζονται οι μετανάστες. Στην ανάπτυξη της οικονομίας είχαν ένα σημαντικό μερίδιο. Όμως, ως μάζα φτηνής εργασίας και ως μέσον ανταγωνιστικότητας ενάντια στην ντόπια εργατική τάξη. Είναι μία μάζα που πάντα είναι κατάλληλη για άγρια εκμετάλλευση, ψέματα και προπαγάνδα του καπιταλισμού για να μπορέσει να κρύψει την πραγματικότητα.

Ακούμε συχνά αυτές τις μέρες ότι κλείσανε επιχειρήσεις και λόγω των μεταναστών έχει αλλάξει η εικόνα του «ιστορικού κέντρου». Πάνω από 150.000 επιχειρήσεις έκλεισαν εξαιτίας της κρίσης, δηλαδή λόγω της πολιτικής του κεφαλαίου. Οι τεράστιες ναυπηγικές μονάδες έβαλαν λουκέτο λόγω του πολιτικού σχεδιασμού του καπιταλισμού, αλλά και των ιδιωτικοποιήσεων. Χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, παντού φτώχεια, εξαθλίωση των συνταξιούχων, παύση της λειτουργίας των υπηρεσιών, τα συσσίτια, άστεγοι και πολλά άλλα δεν αλλάζουν την εικόνα της ιστορικής πόλης. Την αλλάζουν οι μετανάστες. Τετρακόσια ευρώ μισθός δεν αλλάζει τη διάθεση των ανθρώπων, την αλλάζει η εξαντλημένη εικόνα των μεταναστών.

Η διεθνής φήμη της Ελλάδας δεν άλλαξε, δήθεν, με την πολιτική των κυβερνήσεων, άλλαξε εξαιτίας των μεταναστών. Και να ζούσε ο Γκέμπελς και να ήταν σύμβουλος της ελληνικής κυβέρνησης δεν θα μπορούσε να πει τίποτα παραπάνω απ’ αυτά που λένε οι «Καρατζαφέρηδες» (του ΛΑΟΣ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της Χρυσής Αυγής), που υποστηρίζουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στους εργάτες και εργαζόμενους, μετανάστες, αγρότες, συνταξιούχους κ.α.

ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Ως αποτέλεσμα της πολιτικής του κεφαλαίου ήδη δεκάδες χιλιάδες Έλληνες εγκατέλειψαν την πατρίδα και την οικογένειά τους και ζουν σαν μετανάστες στο εξωτερικό. Απ’ τη μία μεριά χτυπάνε τους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα και απ’ την άλλη καταδικάζουν τους Έλληνες στη μετανάστευση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ εδώ και δύο χρόνια, σχεδόν σε καθημερινή βάση, δηλώνουν ότι οι μισθοί πρέπει να κατέβουν στο επίπεδο της Βουλγαρίας, του Μπαγκλαντές, της Τουρκίας κ.α.

Το άλλο ζήτημα είναι ότι προσπαθούν να ανεβάσουν τον πήχη στο πιο ψηλό σημείο. Οι κυρίαρχοι πάντοτε χρησιμοποιούσαν τον εθνικισμό ως το πιο ισχυρό όπλο. Ωστόσο, αυτό το σκουριασμένο και σάπιο όπλο τους χρειάζεται περισσότερο σε συνθήκες κρίσης.

Ότι και να υποστηρίζουν τα αφεντικά του συστήματος, οι μετανάστες είναι πια ένα κομμάτι της εργατικής τάξης της Ελλάδας και όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο, δημιουργούν μία παράδοση κοινής συμπεριφοράς, στάσης και φιλίας. Όσο είναι ειλικρινής το κεφάλαιο ενάντια στους ντόπιους εργάτες και εργαζόμενους τόσο ειλικρινής είναι ενάντια στο μεταναστευτικό ζήτημα. Μία σημαντική μερίδα των μεταναστών έχει καταλάβει ότι η θέση τους είναι δίπλα στους έλληνες συναδέλφους και πρέπει να αποτελούν ένα κομμάτι του οργανωμένου αγώνα.

ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Αναμφισβήτητα, σήμερα το ζήτημα των μεταναστών είναι πολύ πιο σημαντικό απ’ όσο ήταν χτες. Δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να χρησιμοποιήσουν τους μετανάστες ως μία δύναμη απειλής ενάντια στους έλληνες εργάτες και εργαζόμενους. Γι’ αυτό χρειάζεται μία πολλή σαφής στάση και ενωτική πολιτική με τον κύριο όγκο των εργαζομένων. Εδώ και πολλά χρόνια, η αστική τάξη έβλεπε τους μετανάστες ως έναν στρατό φτηνής εργασίας. Αλλά και τα συνδικάτα που ακολούθησαν το δρόμο του συμβιβασμού και της συνεργασίας με την αστική τάξη δεν έκαναν τίποτα ουσιαστικό, πέρα απ’ τα λόγια της τάχα συμπαράστασης.

Όμως, ήδη αποδείχτηκε, ότι οι εργάτες και εργαζόμενοι σ’ αυτό το ζήτημα πρέπει να έχουν μία ξεκάθαρη στάση. Σε πάρα πολλούς κλάδους η συμμετοχή των μεταναστών στον αγώνα έχει καθοριστική σημασία. Φυσικά αυτό είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης, όμως το σίγουρο είναι ότι οι μετανάστες πρέπει να ενταχθούν εκεί που ανήκουν.


* Ανταποκριτής στην Αθήνα της ημερήσιας τουρκικής εφημερίδας Εβρενσέλ.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ

GAPing Idiot’s University

GAPing Idiot’s
University

Διακόσια σαράντα χιλιάδες μέλη του Κινήματος των Αμετανόητων (κατ’ άλλους διακόσια σαράντα, σκέτο), εξέλεξαν νέο πρόεδρο τον Ευάγγελο Α’ τον Βλοσυρό.

Κατόπιν τούτου, ο πρώην πρόεδρος Γεώργιος Γ’, ο Βραχύς, απηλλάγη πλέον από τα άγχη και προσανατολίζεται οσονούπω στην υλοποίηση του μεγάλου ονείρου της πολυκύμαντης ζωής του: της δημιουργίας μιας International Σχολής Επιτυχημένων Ηγετών (Leader’s Administration). Σκοπός της είναι η αλτρουιστική μεταλαμπάδευση των ανυπέρβλητων ιδεών, της αξιοθαύμαστης γνώσης και του αξιοζήλευτου ταλέντου του Δούναβη της Σκέψης, του Αλιάκμονα της Σύνεσης, του Αχελώου της Αποφασιστικότητας, στους επίδοξους ηγέτες της οικουμένης.
Η Σχολή θα διοικείται από δεκαεξαμελή Διοικούσα Επιτροπή στην οποία, πλην του ίδιου του Γεωργίου, θα συμμετέχουν οι Μάργκαρετ, Αντρίκος, Νίκος και Άντα Παπανδρέου καθώς και όλοι οι πρώτου βαθμού συγγενείς τους. Οι συγγενείς 2ου και 3ου βαθμού θα τοποθετηθούν σε άλλα επιτελικά πόστα του Ιδρύματος. Ο τρόπος διοίκησης της Σχολής θα βασίζεται στο επιτυχημένο μοντέλο της Ελληνίδας πρώην υπουργού Παιδείας και Διά Βίου Μάθησης, κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, μεταξύ των μαθημάτων των δυο πρώτων εξαμήνων περιλαμβάνονται και τα εξής: Οικογένεια και Κρατική Διαχείριση (Familiocrasy), Οσφυοκαμψία και Ευέλικτη Εθνική Κυριαρχία (Flexicure Dosilogism), Συνδυαστική Ρητορική (Paparology - Sardamology), Ηγετικό Ύφος (Spinthirobolo Vlemma Ageladas), Δημοσιονομική Αποδιάρθρωση (Destroy the Fuckinng Economy), Ψυχοπαθολογία του Στέμματος (Psonares Kareklokentavri), Κουλτούρα της Δημιουργικής Λιτότητας (Mona, zyga, dika mas), Οικονομική Ιστορία (Back to the 19th century), Μετριοφροσύνη της Εξουσίας (We are the fuckers of the world), Χημική Δημοκρατία (Kroto’s and Lampsi’s Democracy), Πολιτική Κηπουρική (Garden’s Policy).
Τον κατάλογο των διδασκόντων θα κοσμήσουν τα ονόματα των κ.κ. Παπακωνσταντίνου, Πεταλωτή, Παπουτσή, Πετσάλνικου, Χρυσοχοΐδη, Μόσιαλου, Ανδρουλάκη, Μπεγλίτη κ.ά. Επισκέπτες καθηγητές οι κ.κ. Σόιμπλε, Λαγκάρντ, Ράιχενμπαχ, Τόμσεν, Φούχτελ, Παπαδήμος, Βενιζέλος, Παπούλιας, Σαμαράς, Καρατζαφέρης κ.ά. Επίτιμοι -μετά θάνατον- διδάκτορες ορίζονται οι αλησμόνητοι Έλληνες πρωθυπουργοί του πρώτου μισού του 20ού αιώνα Τσολάκογλου και Ράλλης, καθώς και ο αξέχαστος υπουργός Μανιαδάκης.
Η σχολή θα λειτουργήσει υπό την αιγίδα του διεθνούς εκπαιδευτικού ομίλου Troikana State and Private Banking Internasional Schools. Τα συμβολικά δίδακτρα δεν αναμένεται να υπερβούν το συμβολικό ποσό των 300.000 ευρώ ετησίως και θα αποδίδονται ιδιοχείρως στους υπεύθυνους Οικονομικής Διαχείρισης της Σχολής κ.κ. Νίκο και Αντρίκο Παπανδρέου.

Ν. Κουνενής
kounenik@yahoo.gr

ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΝΙΑ

ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΝΙΑ

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ
12:00 Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΗΔΕΙΑ

Στα 73 του χρόνια, πέθανε αργά τη νύχτα στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου επί ενάμιση μήνα έδωσε άνιση μάχη με τον καρκίνο. Ο Γιάννης υπήρξε ηγετική προσωπικότητα της Αριστεράς, με πάνω από μισό αιώνα συμμετοχή στους αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων, με αντιδικτατορική δράση, γραμματέας του ΚΚΕ εσωτερικού, ηγετική φυσιογνωμία της ΑΚΟΑ και του ΣΥΡΙΖΑ, διετέλεσε βουλευτής του. Σταθερός στις αξίες της Αριστεράς, συνομιλητής με επιχειρήματα, ανθρώπινος και καταδεκτικός. Η πολιτική κηδεία του Γ. Μπανιά θα γίνει το Σάββατο 31 Μαρτίου στις 12 το μεσημέρι από το Α΄ Νεκροταφείο Αθήνας.

Ο Γιάννης Μπανιάς γεννήθηκε στους Μελισσουργούς της 'Αρτας το 1939, υπήρξε στέλεχος της προδικτατορικής Αριστεράς, είχε αναπτύξει έντονη αντιδικτατορική στάση στα χρόνια της Χούντας, είχε συλληφθεί και είχε βασανιστεί.
Έντονη ήταν η συνδικαλιστική και πολιτική του δράση ήδeCE� κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Γκρατς της Αυστρίας, όπου πήγε μετά τις σπουδές του στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Εκεί γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, ενώ κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα εντάσσεται στην οργάνωση της σπουδάζουσας παράταξης της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, στην οποία εκλέγεται γραμματέας.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του στις Ένοπλες Δυνάμεις, επί Χούντας, το 1968 εντάσσεται πολιτικά στο ΚΚΕ Εσωτερικού και μετά την απόλυσή του από τον στρατό, το 1969, αναπτύσσει αντιδικτατορική δράση στις γραμμές της νεολαίας του Ρήγα Φεραίου του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Πανελλήνιου Αντιδικτατορικού Μετώπου.
Είναι τον ίδιο χρόνο που θα συλληφθεί και θα φυλακισθεί στο στρατόπεδο πολιτικών εξόριστων στο Παρθένι της Λέρου.
Η πολιτική του δράση στο ΚΚΕ Εσωτερικού συνεχίζεται κατά τη Μεταπολίτευση και το 1982 εκλέγεται γραμματέας του κόμματος. Παράλληλα μετέχει ήδη ως συνδικαλιστής στο συνδικαλιστικό κίνημα των Πολιτικών Μηχανικών και του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας.
Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, συνεχίζει στο ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά, όπου γίνεται γραμματέας του κόμματος και στη συνέχεια εντάχθηκε στην Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ), η οποία από το 2004 αποτελεί συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.

Από αυτή τη θέση, το 2007 εκλέγεται βουλευτής επικρατείας με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2226

Δημόσιο χρέος, οικονομικά προβλήματα, θεσμοί (1994: Θέσεις ΑΚΕΠ)

Ευρωεκλογές 1994: Οι θέσεις
του ΑΚΕΠ. Δημόσιο χρέος, οικονομικά προβλήματα, θεσμοί

Αναδημοσιεύουμε τις θέσεις του ΑΚΕΠ όπως παρουσιάστηκαν στις Ευρωεκλογές του 1994 -πριν δηλαδή την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη και όταν το μεγαλύτερο τμήμα του δημόσιου χρέους, των κρατικών χρεογράφων, ανήκε σε Έλληνες μεγαλοεπενδυτές τοκοφόρου χρηματικού κεφάλαιου- επειδή νομίζουμε πως, αν κι έχουν περάσει 18 χρόνια από τότε, όχι μόνο εμπεριέχουν επιβεβαιωμένες από την ίδια τη ζωή αλήθειες, αλλά περιέχουν σκέψεις και προβληματισμούς που ενισχύουν την άποψη για «παύση πληρωμών στους τοκογλύφους δανειστές του ελληνικού κράτους» και την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός ριζοσπαστικού δημοκρατικού πολιτικού κινήματος, ικανού ν’ αντιμετωπίσει τα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας και της σημερινής συγκυρίας, και να εκπροσωπήσει και υπηρετήσει, ρεαλιστικά και αποτελεσματικά, τα δικαιώματα των μισθοσυντήρητων και των λαϊκών στρωμάτων, και μέσα και έξω από το αστικό κοινοβούλιο. Οι θέσεις του ΑΚΕΠ αναδημοσιεύονται μαζί με βίντεο από το τότε 10λεπτο του ΑΚΕΠ στην ΕΤ1. Οι παρακάτω προγραμματικές προτάσεις δεν αποτελούσαν το πλήρες οικονομικό και θεσμικό πρόγραμμα του ΑΚΕΠ για μια ευημερούσα δημοκρατική κοινωνία. Οι παρακάτω προτάσεις αποτελούσαν δέσμη μέτρων και κατευθύνσεων για την αποτροπή των εφιαλτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Δυστυχώς δεν εισακουστήκαμε από κανέναν, ούτε από αριστερούς, ούτε από δεξιούς, ούτε από κεντρώους…

Μέσα στο πλέγμα των διεθνών συγκρούσεων, των προβλημάτων και των ανταγωνισμών, η Ελλάδα και ο λαός της απειλούνται θανάσιμα.
Η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού από τις κυβερνήσεις των Μεγάλων δυνάμεων και των γειτονικών χωρών, η γενικευμένη οικονομική, κοινωνική και θεσμική κρίση της χώρας, η εξωτερική και εσωτερική πολιτική των κομμάτων της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, η ραστώνη και ο εφησυχασμός της ελληνικής διανόησης, η παθητικοποίηση των μισθοσυντήρητων και του λαού στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που τους αφορούν, συνθέτουν τους κινδύνους που απειλούν θανάσιμα τη βιωσιμότητα της ελληνικής κοινωνίας, τη βιωσιμότητα της Ελλάδας και του λαού της.
Στους δύσκολους αυτούς καιρούς εμείς, το ΑΚΕΠ, με τις λίγες αλλά σημαντικές ηθικά και πολιτικά δυνάμεις μας και με τις πατριωτικές πολιτικές θέσεις μας για την οικονομία, τους θεσμούς και τα εθνικά θέματα, αγωνιζόμαστε: για την επίτευξη μιας πατριωτικής συσπείρωσης όλων των πατριωτικών, δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων του Ελληνισμού με στόχο:
α) την αντιμετώπιση του εξωτερικού και εσωτερικού εχθρού της χώρας
β) την άμεση ρεαλιστική επίλυση των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας
γ) τη δημιουργία των πολιτικών προϋποθέσεων για μια ευημερούσα δημοκρατική κοινωνία.
Εξωτερικός εχθρός είναι: οι κυβερνήσεις και τα οικονομικά συμφέροντα του κατεστημένου των Μεγάλων δυνάμεων, οι κυβερνήσεις και ο εθνικισμός του κατεστημένου των γειτονικών χωρών.
Εσωτερικός εχθρός είναι: η εξωτερική και εσωτερική πολιτική των κομμάτων της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, η γενικευμένη οικονομική και θεσμική κρίση της χώρας και ο οικονομικοκοινωνικός και πολιτισμικός μαρασμός του ελληνικού λαού.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Τα αίτια της οικονομικής κρίσης και των οικονομικών προβλημάτων της χώρας είναι οι δυσχέρειες της οικονομικής ανάπτυξης και της παραγωγικής αξιοποίησης του κεφάλαιου, είναι οι δυσχέρειες της παραγωγικής επανεπένδυσης των μυθικών κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα και των κατόχων χρήματος, είναι, δηλαδή, οι δυσχέρειες της πραγματοποίησης της παραγόμενης υπεραξίας και της μετατροπής της υπερσυσσώρευσης σε συγκέντρωση και συγκεντροποίηση.
Η σημερινή μορφή της οικονομικής κρίσης εκδηλώνει, με την κλασσική έννοια της θεωρίας, την αντίθεση των υλικών κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων της χώρας στις υπάρχουσες κοινωνικές παραγωγικές σχέσεις. Οι υπάρχουσες κοινωνικές παραγωγικές σχέσεις και η νομική έκφρασή τους στο Δημόσιο τομέα, από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, έχουν μεταβληθεί σε εμπόδιο και δεσμά της ανάπτυξής τους.
Όλες οι ανισορροπίες στα μακροοικονομικά μεγέθη και ιδιαίτερα αυτή που ονομάζεται δημόσιο χρέος, εκδηλώνουν τα δεσμά των υφιστάμενων παραγωγικών σχέσεων και της νομικής τους έκφρασης στο Δημόσιο τομέα, που στραγγαλίζουν κάθε προσπάθεια για οικονομική ανάπτυξη και μεγέθυνση.
Συγκεκριμένα: η δημοσιονομική ανισορροπία που ονομάζεται δημόσιο χρέος είναι οι οφειλές του ελληνικού κράτους σε Έλληνες μεγαλοεπενδυτές χρηματικού κεφάλαιου. Μικρό μόνο μέρος του δημοσίου χρέους προέρχεται από εξωτερικό δανεισμό.
Το δημόσιο χρέος προήλθε από χαριστική μεταφορά πόρων από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα με φοροαπαλλαγές, κρατικές προμήθειες, αναθέσεις έργων, φθηνή παροχή υπηρεσιών και πρώτων υλών, δάνεια, επιδοτήσεις, σκανδαλώδεις εξαγορές από το δημόσιο υπερχρεωμένων μη βιώσιμων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα, σκανδαλώδεις μεταπωλήσεις κερδοφόρων κρατικών επιχειρήσεων σε ιδιώτες κλπ., και από τους χαριστικά αφορολόγητους τόκους των ομολόγων και των εντόκων γραμματίων του δημοσίου. Το δημόσιο χρέος βρίσκεται σε άμεση αντιστοιχία με τη σημερινή μορφή της οικονομικής κρίσης, επειδή δεν δημιουργήθηκε από κάποιους ανέντιμους διαχειριστές της δημόσιας περιουσίας και του δημόσιου χρήματος, αν και υπήρχαν πολλοί από δαύτους, αλλά από την νομοτελειακή ανάγκη της ελληνικής οικονομίας και των οικονομικοπολιτικών της εκφραστών να υποτιμούν ορισμένα τμήματα του κεφάλαιου για να αντισταθμίζεται η πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους σε άλλα τμήματα και να αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και των ελληνικών προϊόντων στην παγκόσμια αγορά. Από το 1974 μέχρι το 1989, η μεταφορά πόρων από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα εξυπηρετούσε τις οικονομικές σκοπιμότητες στις οποίες αναφερθήκαμε παραπάνω και πάντα συνδυαζόταν με μια πολιτική προστατευτισμού των ελληνικών προϊόντων, αλλά και κοινωνικές πολιτικές "στάχτη στα μάτια" που στόχευαν σε πολιτικές συμμαχίες με δημιουργούμενα προνομιούχα μεσαία στρώματα και δημιουργούμενες εργατικές αριστοκρατίες. Οι αντιλαϊκές, αντιαναπτυξιακές συνέπειες της οικονομικής πολιτικής αυτής της περιόδου αναφύονται σήμερα κρυστάλλινα.
Από το 1990 μέχρι σήμερα, τα πολιτικά κόμματα, πολιτικοί εκφραστές του οικονομικοκοινωνικού κατεστημένου, ασκούν οικονομικές πολιτικές που συνδυάζουν την υποτίμηση του κόστους εργασίας, τη μείωση των μισθών και των κοινωνικών παροχών, με αυξημένα και σταθερά πάνω από τον πληθωρισμό επιτόκια, καθώς και πολιτικές στήριξης της δραχμής για να υπερτιμούν -και απόλυτα και σχετικά- το μεγάλο τοκοφόρο κεφάλαιο και να καλύπτουν έτσι την αδυναμία της οικονομικής ολιγαρχίας να προσποριστεί με παραγωγικές επενδύσεις το μέσο κοινωνικό ποσοστό κέρδους. Μάλιστα, διαγκωνίζονται και παρουσιάζουν προγράμματα και φορολογικά νομοσχέδια που εγγυώνται την απρόσκοπτη και ασφαλή συνέχιση της ροής των τόκων. Φτάνουν δε μέχρι του σημείου να μη διστάζουν να προσφεύγουν στον εξωτερικό δανεισμό και στην αύξηση του εξωτερικού χρέους, όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση, προκειμένου να αποδίδουν έγκαιρα τα τοκοφόρα υπερκέρδη στους δικαιούχους.
Έτσι, η γενικευμένη οικονομική κρίση της χώρας και η πολιτική των σημερινών κομμάτων τείνει να μεταβάλλει εξ' ολοκλήρου το κράτος σε ένα μηχανισμό απόσπασης φόρων από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους αγρότες αλλά και από τις παραγωγικές επιχειρήσεις, για να τους αποδίδει, αφορολόγητα ή με πολύ μικρούς φόρους, στο πιο αντιπαραγωγικό, αλλά και ταυτόχρονα το πιο κερδοφόρο σήμερα τμήμα του κεφάλαιου, στο τοκοφόρο κεφάλαιο και τους ιδιοκτήτες του.
Η δημαγωγική προσπάθεια των οδηγητών γνώμης, της τηλεόρασης και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που ελέγχονται εξ' ολοκλήρου από την οικονομική ολιγαρχία, να πείσουν τον ελληνικό λαό να υποστεί με καρτερικότητα τις θυσίες για την απάλειψη ενός χρέους, για τη δημιουργία του οποίου ο ίδιος δεν ευθύνεται και από την απάλειψη του οποίου τίποτα δεν πρόκειται να ωφεληθεί, έχει υποκαταστήσει την επίσημη πολιτική των κομμάτων της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς και αποτελεί την μεγαλύτερη πολιτική απάτη και το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο όλων των εποχών.
Τα σημερινά πολιτικά κόμματα διαφοροποιούν τον πολιτικό τους λόγο μόνο ως προς τη διαφορετικότητα των τμημάτων του οικονομικοκοινωνικού κατεστημένου που το καθένα από αυτά υπηρετεί. Οι κοινωνικές τους πολιτικές "στάχτη στα μάτια", σοσιαλιστικές, ριζοσπαστικά φιλελεύθερες κλπ., εξυπηρετούν βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες οικονομικές προσδοκίες και συνδυάζουν το αίτημα για βελτίωση των δημόσιων οικονομικών και της απάλειψης του επενδυτικού ελλείμματος, με το αίτημα για επίτευξη ενός κοινωνικά αποδεκτού σημείου ισορροπίας μεταξύ του πληθωρισμού και της ανεργίας, που να καταργεί το πληθωριστικό έλλειμμα ειδικευμένης εργασίας και να αναδιαρθρώνει τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό και την απασχόληση. Οι εποχές που οι διαφορετικές κοινωνικές πολιτικές των κατεστημένων κομμάτων είχαν κάποια πρακτική αξία για τα προνομιούχα μεσαία στρώματα του πληθυσμού και την εργατική αριστοκρατία έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Η σημερινή, λοιπόν, οικονομική και πολιτική κατάσταση υποβαθμίζει και αποδιαρθρώνει τeCE�ν οικονομική βάση της χώρας: απομυζά όλους τους πόρους που προορίζονται για παραγωγικές επενδύσεις και εκσυγχρονισμό, υποτιμά τα κεφάλαια των αναπτυξιακών επιχειρήσεων, επιτείνει την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους σε παραγωγικούς, αναπτυξιακούς τομείς, μειώνει την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, ενισχύει εις βάρος της χώρας τις άνισες ανταλλαγές στην παγκόσμια αγορά, αυξάνει την ανεργία, μειώνει το βιοτικό επίπεδο των συνταξιούχων και των μισθωτών, φτωχαίνει και εξαθλιώνει τα ασθενέστερα οικονομικά τμήματα του πληθυσμού.
Το ΑΚΕΠ, την αντιπατριωτική και άκρως επικίνδυνη για τη χώρα οικονομική πολιτική των σημερινών κομμάτων, αντιπαλεύει με το σύνθημά του "Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ, Ο ΛΑΟΣ ΠΕΙΝΑΕΙ, ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΠΛΟΥΤΙΖΕΙ", με την πρότασή του για την άμεση ρεαλιστική επίλυση των οικονομικών προβλημάτων της χώρας.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ του ΑΚΕΠ ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ, ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

α) Άμεση φορολόγηση των ρέπος, των αμοιβαίων κεφαλαίων, των ομολόγων και των εντόκων γραμματίων του Δημοσίου με συντελεστή φορολογίας ανάλογο με αυτό των ιδιωτικών επιχειρήσεων, με ταυτόχρονη νομοθετική απαγόρευση της ρευστοποίησής τους πριν από την επίσημη ημερομηνία λήξης τους.
Η υλοποίηση αυτής της πρότασης λύνει άμεσα το δημοσιονομικό πρόβλημα του δημοσίου χρέους και των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού. Διαμορφώνει κλίμα κοινωνικής δικαιοσύνης, αφού το τμήμα αυτό του κεφαλαίου, το πλέον κερδοφόρο και αντιπαραγωγικό, φορολογείται ισοδύναμα με όλες τις άλλες παραγωγικές δραστηριότητες και, τέλος, παροτρύνει την παραγωγική αξιοποίηση του κεφάλαιου και τις επενδύσεις.

β) Μείωση των συντελεστών φορολόγησης της οικονομικής δραστηριότητας στη βιομηχανία, τις νέες τεχνολογίες και στο εξαγωγικό εμπόριο, καθώς και μείωση των συντελεστών φορολογίας των συνταξιούχων και των μισθωτών. Η υλοποίηση αυτών των μέτρων πρέπει να συνδυαστεί με πολιτικές σταθερών ισοτιμιών της δραχμής και με αντιπληθωριστικές αναπτυξιακές πολιτικές, μείωση του κόστους του χρήματος σε παραγωγικές επενδύσεις, μείωση των επιτοκίων, διαμόρφωση επιστημονικών οικονομοτεχνικών και φοροτεχνικών συντελεστών φορολόγησης των οικονομικών δραστηριοτήτων κατά κλάδο κλπ.
Η υλοποίηση αυτών των μέτρων θα διευκολύνει την ανάπτυξη σε τομείς αιχμής, θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων, θα μειώσει την ψαλίδα του εμπορικού ισοζυγίου, θα ανακουφίσει τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα του πληθυσμού και θα συμβάλλει στη δυνατότητα μείωσης των άμεσων φόρων και φορολόγησης του εισοδήματος στην πηγή.

γ) ΟΤΕ - ΔΕΗ και όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις (εργοστάσια, υπηρεσίες, οργανισμοί) στους εργαζόμενους σε αυτές: διοικητικούς, τεχνικούς, επιστήμονες, εργάτες. Η αμοιβή στις επιχειρήσεις αυτές να γίνεται όχι με μισθό, αλλά με συντελεστή συμμετοχής στα κέρδη. Τους συντελεστές να τους καθορίζει η συνέλευση των εργαζομένων της επιχείρησης, με γνώμονα τις γενικές οικονομικές και νομικές κατευθύνσεις της κοινωνίας, ανάλογα με την κάθε ειδικότητα και την κάθε προσφορά. Οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις έχουν όλο το ρίσκο και την ευθύνη από την οικονομική δραστηριότητα των επιχειρήσεών τους και προσπορίζονται τη νομή του αποτελέσματος της εργασίας τους χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η ιδιοκτησία των κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων είναι εξ' αδιαιρέτου ιδιοκτησία όλου του ελληνικού λαού. Η ιδιοκτησία των κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων δεν είναι ούτε κρατική, ούτε ιδιωτική. Οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις αυτές είναι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεών τους μόνο μέσα από το πρίσμα της εξ' αδιαιρέτου συμμετοχής τους στην κοινωνική ιδιοκτησία. Δεν έχουν το δικαίωμα να τις πουλήσουν και νέμονται τα κέρδη μόνο κατά το διάστημα που είναι εργαζόμενοι σε αυτές. Οι κοινωνικοποιημένες αυτές επιχειρήσεις πρέπει, με νομοθετική ρύθμιση να επενδύουν υποχρεωτικά το 30% των καθαρών κερδών τους και να συμβάλλουν έτσι στον εκσυγχρονισμό, την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Η πρόταση του ΑΚΕΠ για τις δημόσιες επιχειρήσεις είναι άκρως αντίθετη, ανταγωνιστική και εχθρική με όλες τις ιστορικές και σύγχρονες προτάσεις της Αριστεράς και των κομμάτων της για τον δημόσιο τομέα. Είναι η πρακτική και θεωρητική εχθρότητα προς κάθε μορφή κρατισμού, είτε αυτός παίρνει τις μορφές του δυτικού τύπου (μικτές οικονομίες), είτε παίρνει τις μορφές του ανατολικού τύπου κρατισμού που πρόσφατα κατέρρευσε. Είναι επίσης η θεωρητική και πρακτική εχθρότητα προς όλες τις οικονομικές εκδοχές του φιλελευθερισμού για την οικονομία, το δημόσιο τομέα και την ανάπτυξη.
Η υλοποίηση της πρότασης του ΑΚΕΠ για τις δημόσιες επιχειρήσεις θα γίνει η ατμομηχανή που θα σύρει το τρένο της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, θα αναβαθμίσει ποσοτικά και ποιοτικά την οικονομική υποδομή, θα εξαλείψει το επενδυτικό έλλειμμα, θα βελτιώσει τα δημόσια οικονομικά, θα κατασφαλίσει και θα αξιοποιήσει στο έπακρο τη δημόσια περιουσία και θα συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός μοντέλου ανάπτυξης, στο οποίο δεν θα υπάρχει αντίθεση μεταξύ του ατομικού και του συλλογικού συμφέροντος.

δ) Νομοθετική ρύθμιση για υποχρεωτική επανεπένδυση του 30% των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα, με τρόπο που να εξυπηρετεί με αντίστροφα μέτρα, ανάλογες αντικρισιακές οικονομικές σκοπιμότητες με αυτές των αντιμονοπωλιακών ρυθμίσεων στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη μετά την κρίση του 1929.
Η υλοποίηση της πρότασης αυτής θα αναπτύξει εντατικά-εκτατικά την παραγωγική βάση της χώρας, θα ανακόψει την αντιαναπτυξιακή και αντικοινωνική δραστηριότητα του κεφάλαιου, θα ελαχιστοποιήσει προοπτικά τις εις βάρος της χώρας άνισες ανταλλαγές στην παγκόσμια αγορά, θα αυξήσει τα κέρδη των επιχειρήσεων αυτών και των ιδιοκτητών τους, θα συμβάλλει στην αύξηση των δημοσίων εσόδων λόγω διεύρυνσης της φορολογητέας ύλης και θα δώσει την δυνατότητα για ανθρώπινους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας στους εργαζόμενους σε αυτές, αφού ο ανταγωνισμός δεν θα επιτελείται μέσω της μείωσης του κόστους εργασίας και της αύξησης της εντατικότητάς της, αλλά μέσω της εισαγωγής νέων τεχνολογιών στην παραγωγή και τη βελτίωση της οργανικής σύνθεσης του κεφάλαιου.

ε) Καρτελοποίηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ουσιαστική υποστήριξη του εκσυγχρονισμού τους με θεσμικά και οικονομικά μέτρα, μείωση φορολογικών συντελεστών λόγω εκσυγχρονισμού, αναπτυξιακά κίνητρα κλπ.
Η υιοθέτηση αυτής της πρότασης θα εξασφαλίσει φθηνές πρώτες ύλες, χρήση νέων τεχνολογιών, υπεργολαβίες, ποιοτικά, φθηνά και ανταγωνιστικά προϊόντα και θα καταστήσει τους σημερινούς φθίνοντες μικρομεσαίους επιχειρηματίες, ιδιοκτήτες σύγχρονων τμημάτων μεγάλων, αναπτυξιακών και κερδοφόρων επιχειρήσεων. Θα δώσει επίσης τη δυνατότητα στους επιχειρηματίες αυτούς να παρέχουν αξιοπρεπείς μισθούς στους εργάτες και τους υπαλλήλους τους.
Οι εκσυγχρονιζόμενες μικρομεσαίες επιχειρήσεις μπορεί επίσης να αποτελέσουν την υποδοχή υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων του ιδιωτικού τομέα και να δώσουν αναπτυξιακή διέξοδο στη σημερινή κρίση μετατροπής της συσσώρευσης σε συγκέντρωση, συγχώνευση και ολοκλήρωση, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη, τη μείωση της δομικής και διαρθρωτικής ανεργίας, την ελάττωση των μεταβιβαστικών πληρωμών του δημόσιου τομέα και τη βελτίωση των δημόσιων οικονομικών.

στ) Ενίσχυση και ανάπτυξη του συνεταιριστικού κινήματος στην αγροτική οικονομία και της συλλογικής συνεταιριστικής καλλιέργειας και εμπορίας των αγροτικών προϊόντων. Δημιουργία σύγχρονων κέντρων βιοτεχνολογίας σε κάθε νομό της χώρας, που θα επιβοηθήσει την έρευνα και την επιστημονική και παραγωγική αναδιάρθρωση των καλλιεργειών. Τη δημιουργία αποκεντρωμένων βιομηχανικών και βιοτεχνικών μονάδων μεταποίησης και συσκευασίας αγροτικών προϊόντων, καθώς και τη δημιουργία σύγχρονων κτηνοτροφικών, σηροτροφικών, ιχθυοτροφικών, αλιευτικών, υλοτομικών κλπ. επιχειρήσεων, με τη συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης, των συνεταιρισμένων αγροτών και της κοινωνικοποιημένης Αγροτικής Τράπεζας. Οι περιφερειακές αυτές επιχειρήσεις θα λειτουργούν με την οικονομική φιλοσοφία των επιχειρήσεων του κοινωνικού τομέα στην οποία αναφερθήκαμε παραπάνω. Παροχή της καλλιεργήσιμης δημόσιας και εκκλησιαστικής γης σε ακτήμονες και σε αγρότες με μικρό κλήρο. Συντάξεις στους αγρότες και τις αγρότισσες ισοδύναμες με αυτές του Ι.Κ.Α.
Η υλοποίηση αυτής της πρότασης θα αναβαθμίσει την περιφέρεια, θα αναζωογονήσει την ύπαιθρο, θα μειώσει και θα αναστρέψει την αστυφιλία, θα βελτιώσει την ποιότητα και ανταγωνιστικότητα των ελληνικών αγροτικών προϊόντων, θα μεγεθύνει, και απόλυτα και σχετικά, τα μακροοικονομικά αξιακά μεγέθη της αγροτικής οικονομίας, καθώς και τα εισοδήματα των αγροτών.

ζ) Η πρόταση για την ανεργία έχει δύο σκέλη : 1) Άμεση εγγραφή όλων των ανέργων στο ταμείο ανεργίας με αμοιβή ίση με αυτή της ειδικότητάς τους στην παραγωγή, μέχρι η πολιτεία ή οι ίδιοι να εξασφαλίσουν εργασία 2) Ελαχιστοποίηση και βαθμιαία εξάλειψη του προβλήματος της ανεργίας, με την υλοποίηση του πακέτου των οικονομικών μέτρων που προτείνουμε. Η υλοποίηση αυτών των μέτρων δεν εξαλείφει μόνο την ανεργία, αλλά μειώνει σταδιακά τις ώρες εργασίας, αυξάνοντας σταθερά τον ελεύθερο χρόνο.
Επιδότηση των γεννήσεων για κάθε παιδί, για την αποκατάσταση του ρόλου της μητρότητας στην κοινωνία, την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας και την άμβλυνση του κρίσιμου για την Ελλάδα δημογραφικού προβλήματος. Η πρόταση για το δημογραφικό πρέπει να τύχει άμεσης προτεραιότητας, λόγω του ότι η Ελλάδα διανύει σήμερα το στάδιο της λεγόμενης δημογραφικής μετάβασης.
Αξιοπρεπή σύνταξη σε κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα που υπερβαίνει το εξηκοστό έτος της ηλικίας του, ανεξάρτητα από το αν έχουν εξασφαλίσει τα αναγκαία συντάξιμα χρόνια εργασίας.
Δωρεάν και χωρίς όρους ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, που θα παρέχεται μόνο με την επίδειξη της αστυνομικής του ταυτότητας.
Οι προτάσεις αυτές δεν βρίσκονται μόνο στην κατεύθυνση της αποκατάστασης της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά πρώτα και κύρια στην κατεύθυνση ευνοϊκών κοινωνικών όρων για την πραγματοποίηση του επιδιωκόμενου στόχου, της οικονομικής μεγέθυνσης. Οι αναλύσεις των μεγαλύτερων οικονομολόγων του κόσμου, καθώς και των σύγχρονων οικονομικών σχολών έχουν αποδείξει πως οι άνισες ανταλλαγές στην παγκόσμια αγορά λειτουργούν εις βάρος των χωρών που έχουν χαμηλό κόστος εργασίας και χαμηλή κοινωνική προστασία και υπέρ των χωρών με ανεβασμένο κόστος εργασίας και υψηλές κοινωνικές παροχές. Οι δαπάνες για την υλοποίηση των παραπάνω μπορούν εύκολα να προέλθουν από την εκμετάλλευση των πόρων των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων, που σήμερα εξανεμίζονται και κατασπαταλώνται σε αντιπαραγωγικές, αντικοινωνικές δραστηριότητες.

η) Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 15% του προϋπολογισμού για δωρεάν ποιοτική εκπαίδευση και βαθμιαία κάλυψη των υλικών κοινωνικών όρων σπουδών, που είναι : 1) εντατική και εκτατική ανάπτυξη της υλικοτεχνικής υποδομής και των προγραμμάτων παρεχόμενης γνώσης, άμεση σύνδεση του εκπαιδευτικού συστήματος με την παραγωγική διαδικασία 2) άμβλυνση της ανισότητας στους όρους σπουδών, με την παροχή οικογενειακών επιδομάτων στις οικογένειες των μαθητών που προέρχονται από χαμηλές εισοδηματικά τάξεις και με την κάλυψη των εξόδων του τμήματος των σπουδαστών, φοιτητών που έχουν οικονομική αδυναμία να καλύψουν τις ανάγκες τους σε στέγη, τροφή, ένδυση κλπ., για χρονικό διάστημα ίσο με τα χρόνια σπουδών.
Οι επενδύσεις στο χώρο της εκπαίδευσης είναι, από οικονομική άποψη, οι πλέον παραγωγικές και αποδοτικές, συμβάλλουν αποφασιστικά στην πρόοδο ενός λαού, στην οικονομική, πολιτισμική και πολιτιστική ανάπτυξη μιας χώρας. Οι έννοιες παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, οικονομική ανάπτυξη και μεγέθυνση παραμένουν χίμαιρες ή το πολύ ευσεβείς πόθοι χωρίς ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να ανταποκρίνεται ποιοτικά στις ανάγκες της εποχής.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΣΜΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Τα αίτια της θεσμικής κρίσης της χώρας είναι: η αρνητική συμβολή των θεσμών στην έκφραση του αναλλορίωτου και αδιαίρετου της λαϊκής κυριαρχίας, είναι η αρνητική συμβολή στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας, είναι η αρνητική συμβολή, δηλαδή, στην ελεύθερη πολιτική και κοινωνική έκφραση του ελληνικού λαού.
Η πολιτειακή λειτουργία των θεσμών και όλα όσα ονομάζονται δημόσιος βίος της χώρας, έχουν καταστήσει τον ελληνικό λαό και τους Έλληνες από κυρίαρχο και πολίτες, φορείς δηλαδή δικαιωμάτων, σε υποτελή και υπηκόους, φορείς δηλαδή μόνο υποχρεώσεων. Ο δημόσιος βίος της χώρας κατ' όνομα μόνο είναι δημοκρατία, στην ουσία δε μιας ισχυρής οικονομικοκοινωνικής και πολιτικής μειοψηφίας αρχή. Η πολιτεία και οι νόμοι αντιμετωπίζουν τους άνισους ίσα, τους διαφορετικούς άνισα και το δικαίωμα των πολλών ως πρόφαση για επαναβεβαίωση, με δημοκρατική επίφαση, της κυριαρχίας των ολίγων. Η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει αποστερηθεί τη δυνατότητα συμμετοχής στα κοινά και την πολιτική. Το δικαίωμα του "εκλέγεσθαι" έχει υποκατασταθεί από την προσχηματική πρακτική του "εκλέγειν". Ο λαός καλείται κάθε τέσσερα χρόνια από την πολιτεία να εκλέξει τους αντιπροσώπους του, υποστηρίζοντας κάποιο από τα κατεστημένα κόμματα ή να απέχει. Κάθε νέα άποψη που δεν εγκρίνεται από την ολιγαρχία, κάθε φωνή διαμαρτυρίας, δεν χρειάζεται καν σήμερα να καταπνιχθεί, αφού ο έλεγχος από την ολιγαρχία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι τέτοιος που δεν μπορεί ούτε να ακουστεί, ούτε να διαδοθεί, άρα ούτε να υποστηριχθεί και να γίνει επικίνδυνη. Η μόνη δυνατότητα που έχει απομείνει στον Έλληνα να έρθει σε επαφή με την πολιτική είναι να χρησιμοποιηθεί από αυτή ή σαν ψηφοφόρος, ή σαν οπαδός, ή σαν μέλος κάποιου από τα κατεστημένα κόμματα, με αντάλλαγμα την εργασία, ή την φιλοδοξία του για κοινωνική άνοδο.
Η δικαιοσύνη είναι επίσης προνόμιο των λίγων μόνο, αφού τα έξοδα που απαιτούνται για την προσφυγή σε αυτή την καθιστούν απαγορευτική στην πλειοψηφία του πληθυσμού, που υπομένει έτσι αναγκαστικά την αδικία από τους ισχυρούς. Οι θεσμοί στη δικαιοσύνη, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στην παιδεία, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στη δημόσια διοίκηση, είναι τόσο αναχρονιστικοί που έχουν καταστήσει τις σημαντικές αυτές περιοχές της κοινωνίας φέουδο συντεχνιακών και πολιτικών συμφερόντων, που καταπνίγουν κάθε δημοκρατική λειτουργία, κάθε καινοτόμο πνεύμα, κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού.
Τα κατεστημένα πολιτικά κόμματα, με τη συνηγορία του αναχρονιστικού θεσμικού πλαισίου και του εκάστοτε εκλογικού νόμου ευημερούν. Όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση πράττουν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υπόσχονται προεκλογικά. Όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση μοιράζουν υποσχέσεις και βυσσοδομούν.
Μέσα στις άθλιες αυτές συνθήκες του δημόσιου βίου, ο ελληνικός λαός, ως νέος Σίσυφος, παραμένει στο περιθώριο της πολιτικής, αδύναμος να παρέμβει.

ΑΚΕΠ (μέλος της ΣΟ του Πολιτικού Καφενείου)

Δείτε το VIDEO εδώ

Σιδηρόφρακτοι πολιτικοί

Σιδηρόφρακτοι
πολιτικοί

Στο άψε - σβήσε τελείωσε στην πλατεία Συντάγματος η κωμικοτραγική χθεσινή στρατιωτική παρέλαση. «Είμαστε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα!», φανταζόμαστε ότι θα αναφώνησαν ανακουφισμένοι οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και οι πάσης φύσεως υπόλοιποι πολιτειακοί και πολιτικοί παράγοντες που έβγαλαν αυτή τη σεμνή τελετή μεταξύ τους, χωρίς καθόλου «πλέμπα», με αστυνομικούς μπροστά τους, πίσω τους, δίπλα τους, γύρω τους, αλλά και... από κάτω τους, καθώς είχαν κλείσει και όλους τους κεντρικούς σταθμούς του μετρό για να μην ξεπηδήσουν οι «κολασμένοι»! Ουδέποτε, κανένα καθεστώς της χώρας μας -με εξαίρεση τα χρόνια της ναζιστικής κατοχής- δεν θεώρησε αναγκαία την δια μέσου χιλιάδων αστυνομικών πλήρη απαγόρευση της προσέλευσης του ελληνικού λαού προκειμένου να εορτάσει την επέτειο της Επανάστασης του 1821 με στρατιωτική παρέλαση. Σχεδόν διακόσια (!) χρόνια τώρα, πρώτη φορά οι πολιτικοί προύχοντες χρειάστηκαν κυριολεκτικά χιλιάδες αστυνομικούς για να τους πάνε και να τους φέρουν σώους από τον χώρο των παρελάσεων. Ούτε από το... Κολωνάκι (!!!) δεν τόλμησαν να περάσουν πεζή οι υπουργοί.

Έσπασε κάθε ρεκόρ η ταχύτητα διεκπεραίωσης των παρελάσεων. Στην Αθήνα διήρκεσε μόλις... 35 (ναι, τριάντα πέντε!) λεπτά - και για καφέ να πήγαιναν οι επίσημοι, περισσότερος χρόνος θα χρειαζόταν για να τους σερβίρουν! Στη Θεσσαλονίκη, όλες οι παλιές καραβάνες της πολιτικής την είχαν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια από την εξέδρα των επισήμων και είχαν «αναμειχθεί με τον λαό», αφήνοντας μόνον του έναν δυστυχή υφυπουργό Υγείας πάνω στην εξέδρα, ο οποίος άκουσε τα μύρια όσα κατά της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στη βάση του Μνημονίου.

Τη μεγαλύτερη ίσως πολιτική σημασία έχει το γεγονός ότι οι σφοδρότερες διαμαρτυρίες και συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία έγιναν στο Ηράκλειο της Κρήτης και στην Πάτρα - δύο ισχυρότατα επί δεκαετίες προπύργια του ΠΑΣΟΚ. Στην Κρήτη είχαμε μάλιστα επεισόδια και στα Χανιά και στο Ρέθυμνο, κάτι που δεν προοιωνίζεται ίσως ευτυχή αποτελέσματα στις εκλογές για το κυβερνών κόμμα.

Σημασία δεν έχουν ούτε οι λεπτομέρειες των επεισοδίων ούτε οι απώλειες του άλφα ή του βήτα κόμματος της συγκυβέρνησης στη μια ή στην άλλη περιοχή, οι οποίες άλλωστε μόνο τη νύχτα των εκλογών θα μετρηθούν αξιόπιστα στην κάλπη και μόνο σ' αυτήν. Αυτά θα συζητηθούν στον καιρό τους.

Εκείνο όμως που με βεβαιότητα μπορεί να ειπωθεί από τώρα και το οποίο επαναβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά χθες στις παρελάσεις, είναι ότι πλέον οι πολιτικοί πρώτης γραμμής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν μπορούν να εμφανιστούν σε δημόσιο χώρο χωρίς την προστασία ισχυρότατης αστυνομικής δύναμης προκειμένου να αποτραπούν εκδηλώσεις εντονότατης αποδοκιμασίας εις βάρος τους.

Στον βαθμό που αυτό δεν αφορά τέσσερα - πέντε άτομα με διαβλητή προσωπική συμπεριφορά, αλλά το σύνολο των ηγετικών στελεχών των δύο κυβερνητικών κομμάτων, η ευρύτατη λαϊκή αντιπάθεια και εχθρότητα σηματοδοτούν την ύπαρξη πρωτοφανούς στα μεταπολιτευτικά χρόνια ρήγματος μεταξύ των πολιτών και της πολιτικής ηγεσίας.

Μόνο στη βρώμικη εποχή της οργανωμένης από τη Δεξιά, το Παλάτι και τους Αμερικανούς «Αποστασίας» του 1965-1967 είχαμε ανάλογη διάσταση λαού και πολιτικών, αν και ακόμη και τότε το μίσος στρεφόταν εναντίον μόνο των πολιτικών της Ενωσης Κέντρου, που εξαγοράζονταν και περνούσαν στο στρατόπεδο της Δεξιάς και της ανωμαλίας, όχι εναντίον του συνόλου των βουλευτών των δύο και τότε κυβερνητικών κομμάτων.

Τώρα η απαξίωση των πολιτικών των κομμάτων εξουσίας στα μάτια της κοινής γνώμης είναι ευρύτερη και χειρότερη από εκείνες της αποφράδες ημέρες, εβδομάδες, εποχές. Το ρήγμα υφίσταται, αλλά ακόμη δεν έχει παγιωθεί. Οσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες, από την πολιτική που θα εφαρμοστεί θα κριθεί αν αυτό το ρήγμα θα καταστεί αγεφύρωτο χάσμα με απρόβλεπτες, αλλά σίγουρα συγκλονιστικές, συνέπειες για την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Ερχονται δύσκολοι, πολύ δύσκολοι καιροί.

Δύο δρόμοι
Πολιτική πυγμής ή ενσωμάτωσης;

ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ βρίσκεται η Ελλάδα. Αν οι δημοσκοπήσεις επαληθευτούν και στις κάλπες σε λογικό βαθμό, τότε τουλάχιστον ο μισός ελληνικός πληθυσμός θα ψηφίσει κόμματα που τάσσονται κατά της πολιτικής των Μνημονίων. Αν επίσης δεν υπάρξουν συγκλονιστικές εκλογικές εκπλήξεις, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα έχουν από κοινού πάνω από 151 βουλευτές, πράγμα που σημαίνει ότι θα συγκυβερνήσουν και θα συνεχίσουν να ασκούν την ίδια πολιτική αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις, όπως κάνουν μέχρι τώρα. Το ερώτημα είναι αν θα επιχειρήσουν να αποτρέψουν το ενδεχόμενο κοινωνικών εκρήξεων προκαταβολικά, θέτοντας ως στόχο να ενσωματώσουν κοινωνικά στρώματα και ομάδες μέσω διαφοροποιήσεων της πολιτικής που υλοποιούν.

Γιώργος Δελαστικ

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2204

ΕΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ! ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ!

ΕΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ! ΚΑΤΩ Η
ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ!

Οι ίδιες σκηνές επανελήφθησαν σε ολόκληρη την Ελλάδα κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων για την 25η Μαρτίου. Μπορεί στη στρατιωτική παρέλαση της Αθήνας που μετέδωσε σήμερα η κρατική τηλεόραση όλα να φάνηκαν ήρεμα, ωστόσο η πραγματικότητα απέχει αρκετά από τα όσα συνέβησαν σήμερα στις περισσότερες περιοχές της χώρας. Δείτε στα VIDEO την μεγαλειώδη αντίσταση του λαού απέναντι στις ορδές των πραιτοριανών της χούντας ΠΑΣΟΚ/ΝΔ.

Βήχος Παναγιώτης

Δείτε VIDEO από
όλη την Ελλάδα

Σήμερα Κυριακή 25η Μαρτίου ο λαός να "παρελάσει" έξω από τη Βουλή!

Σήμερα Κυριακή 25^η
Μαρτίου ο λαός να "παρελάσει" έξω από τη Βουλή!

ΕΙΜΑΣΤΕ
ΌΛΟΙ
«ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ»!
ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ!
ΖΗΤΩ Η 25^η ΜΑΡΤΙΟΥ

Τα σιδηρόφρακτα ‘’κλουβιά’’,
η απίστευτη αστυνομοκρατία, οι παρακρατικοί «επίλεκτοι πολίτες» της «Ελληνικής
Πολιτοφυλακής», που υποτίθεται έχει διαλυθεί, οι χιλιάδες πραιτοριανοί της
κυβέρνησης, οι χαφιέδες και οι ασφαλίτες και η υποβόσκουσα οσμή χούντας ΔΕ ΜΑΣ
ΦΟΒΙΖΟΥΝ!

ΌΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ! NΑ
"ΠΑΡΕΛΑΣΕΙ" Ο ΛΑΟΣ!

Μπάτσοι, χαφιέδες «επίλεκτοι πολίτες» και δοσίλογοι "τιμούν" την 25 Μαρτίου

Μπάτσοι, χαφιέδες «επίλεκτοι πολίτες» και δοσίλογοι "τιμούν" την 25 Μαρτίου

Σιδεριές, σκοινιά, κιγκλιδώματα, κλούβες, κάγκελα παντού. Απουσιάζει ο λαός! Αυτό που βλέπουμε δεν είναι δημοκρατία. Είναι μια αδίστακτη κοινοβουλευτική δικτατορία. Όσοι πολίτες βρίσκονται σε ειδικούς χώρους διαμαρτύρονται φωνάζοντας συνθήματα, όπως "Δημοκρατία, δημοκρατία". Οι σταθμοί του Μετρό στο Σύνταγμα και αλλού είναι κλειστοί! Για πρώτη φορά στην ιστορία η ΕΡΤ δε θα μεταδώσει τις σημερινές εκδηλώσεις!!! Οι μπάτσοι έφτασαν στο σημείο χθες το βράδυ να κατεβάσουν ΟΛΑ τα νεράντζια που βρίσκονταν χαμηλά στις νεραντζιές στην περιοχή που θα γίνουν οι παρελάσεις! Ο υπουργός προστασίας του κράτους, των δοσίλογων και της Τρόικας ανήγγειλε το Δόγμα μηδενικής ανοχής! Η περίφημη ΚΥΠ έχει κι αυτή κινητοποιηθεί και βρίσκεται ανάμεσα στους πολίτες! Οι πραιτοριανοί με τις γουρουνίσιες μάσκες έχουν εντολή να ρίξουν χημικά ακόμα και κοντά στους επίσημους. Για να πας στο χώρο που θα παρελάσουν τα παιδιά σου πρέπει να έχεις ειδική άδεια από τις αρχές κατοχής. 150 «επίλεκτοι πολίτες» βρίσκονται σε απαγορευμένες περιοχές!!! Η Φιλαρμονική του στρατού και όχι του Δήμου Αθήνας παιανίζει το θούριο "Μακεδονία του Αλεξάνδρου χώρα"! Στην οδό Βουκουρεστίου πάντως τριάντα περίπου διαδηλωτές φωνάζουν συνθήματα «κάτω η χούντα. Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73! Απόστρατοι αξιωματικοί της αστυνομίας, κατέθεσαν μόλις τώρα... στεφάνι! Να δούμε αν θα καταθέσουν και οι συνταξιούχοι Ταγματασφαλίτες... Στην γωνία Σταδίου και Βουκουρεστίου έγιναν προσαγωγές τουλάχιστον 20 συντρόφων (πολλοί είναι και μέλη του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ). Κρατούσαν την τεράστια Ελληνική σημαία με μαύρο πλαίσιο που έγραφε «ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ»! Είχαν μαζευτεί για να διαδηλώσουν και χωρίς να κάνουν τίποτα περικυκλώθηκαν και τους συνέλαβαν!!!

Πολίτες της Ελλάδας. Έχουμε χούντα και κατοχή. Ενωθείτε να τους ανατρέψουμε και να τους διώξουμε.

Βήχος Παναγιώτης

Ποιοί φοβούνται την οργή του λαού;

Ποιοί φοβούνται την οργή του
λαού;

Κάγκελα παντού!!! Σιδεριές και 4.000 ΜΑΤατζήδες στο Σύνταγμα!!! Οι δοσίλογοι τρέμουν την οργή του λαού και η κοινοβουλευτική Αριστερά σιγοντάρει την τρομολαγνία και την προβοκατολογία. ΑΙΣΧΟΣ μαϊντανοί του συστήματος.

Βήχος Παναγιώτης

Οι μηχανισμοί χειραγώγησης και τρομοκράτησης του λαού, σε θέση
μάχης! 

Και πάλι για την ακροδεξιά και το κόμμα του κ. Καμμένου

Και πάλι για την ακροδεξιά και
το κόμμα του κ. Καμμένου

Δεν πάει πολύς καιρός που αναλύαμε, σε κείμενο που καταχωρήθηκε στην Ίσκρα, το Πολιτικό Καφενείο και σε μερικά ακόμη σάιτ1, το χαρακτήρα και τις προοπτικές του κόμματος του κ. Καμμένου. Εκεί είχαμε προσδιορίσει το κόμμα αυτό ως την «αριστερή» εκδοχή της ακροδεξιάς, ένα συνδετικό κρίκο ανάμεσα στην παραδοσιακή φιλελεύθερη δεξιά τύπου Νέας Δημοκρατίας και την επιθετική και φασιστική ακροδεξιά τύπου ΛΑΟΣ και Χρυσής Αυγής. Σημειώναμε δε ότι ο Καμμένος μοιάζει να κινείται σε μια συγχρονιζέ, διαδικτυακή εκδοχή της λεγόμενης Λαϊκής Δεξιάς και της ακροδεξιάς, που ενώ διατηρεί τα ορόσημα του χώρου (εθνικισμός, ορθοδοξία, αντιμεταναστευτισμός, κ.λπ.) τα λειαίνει ώστε να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινωνικό ακροατήριο. Σε αυτή τη συνάφεια συγκρίναμε το νέο κόμμα με τα ακροδεξιά κόμματα που εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια στη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη, σημειώνοντας ότι λόγω των στενών περιθωρίων του ελληνικού καπιταλισμού δεν μπορεί να έχει ανάλογα υψηλές προοπτικές ποσοστών της τάξης του 15-20% που πετυχαίνουν τα παραπάνω κόμματα.

Χρήστος Κεφαλής (Συνεργάτης του Πολιτικού Καφενείου)

Το κόμμα του Π. Καμμένου και οι προοπτικές της ελληνικής ακροδεξιάς-12/3/2012

Οι εξελίξεις στο διάστημα που μεσολάβησε επιβεβαίωσαν σε γενικές γραμμές αυτές τις εκτιμήσεις. Ιδιαίτερα η προσχώρηση στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» προσωπικοτήτων όπως ο Τ. Κουίκ, ο Χ. Ζώης, η Ε. Κουντουρά, τονίζει το «συγχρονιζέ» προφίλ του νέου κόμματος, αλλά και την ικανότητά του να συγκεντρώσει δυσαρεστημένα στοιχεία από το προσωπικό του συστήματος που επιζητούν να εκπληρώσουν έναν πιο ενεργό ρόλο. Ταυτόχρονα όμως αναδείχτηκαν μερικά νέα δεδομένα, από τα οποία πιο σημαντικό είναι η φημολογούμενη συνεργασία του Καμμένου με το Άρμα Πολιτών του Δημαρά και το ΕΠΑΜ του Καζάκη, ίσως δε και το ΕΛΛΑΔΑ του Μίκη Θεοδωράκη. Αν κάτι τέτοιο υλοποιηθεί – πράγμα καθόλου βέβαιο και υποθετικό για την ώρα – θα πρόκειται για μια επικίνδυνη εξέλιξη, μια προσπάθεια συγκρότησης ενός ψευδούς αντιμνημονιακού πόλου, του οποίου η πραγματική στόχευση θα είναι η Αριστερά.

Αυτό το περιστατικό μας αναγκάζει να επανέλθουμε στο θέμα. Όχι βέβαια για να το εξαντλήσουμε ούτε για να δώσουμε κάποια οριστική εκτίμηση: τα γεγονότα τρέχουν και οι οι ίδιες οι καταιγιστικές εξελίξεις που ανατρέπουν συχνά την επόμενη μέρα ό,τι θεωρούνταν βέβαιο την προηγούμενη δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Αλλά για να εκτιμήσουμε κυρίως τα πιθανά πολιτικά σενάρια και ενδεχόμενα, από τα οποία μπορεί να αντληθούν σημαντικά διδάγματα σχετικά με την τωρινή κατάσταση αλλά και τις προοπτικές της, ακόμη και αν κάποια από αυτά τελικά δεν υλοποιηθούν.
Η πρώτη εμφάνιση του κ. Καμμένου στο Δίστομο περιείχε μια διάσταση την οποία δεν είχαμε θίξει στο προηγούμενο άρθρο μας: την επίκληση της Εθνικής Αντίστασης ως πρότυπο για την αντίσταση ενάντια στους «νέους κατακτητές», τους σύγχρονους επεκτατιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό εμπεριείχε ως πρόθεση και μια προσπάθεια αποστασιοποίησης από την ακραία και φασιστική δεξιά, δεδομένου ότι γινόταν αναφορά σε ένα αντιναζιστικό κίνημα.

Αυτή η διάσταση είναι ιδιαίτερα σημαντική, καθώς αντιπροσωπεύει ένα κομβικό σημείο στο οποίο θα συμπέσουν ο Καμμένος με τους άλλους νέους «αντιστασιακούς» τύπου Δημαρά και Καζάκη και γύρω από το οποίο θα κτιστεί η προσέγγιση και η συνεργασία τους, αν τελικά επιτευχθεί.

Ας παραδεχτούμε ότι ο κ. Καμμένος ήταν, υποκειμενικά, εντελώς ειλικρινής στις διακηρύξεις του. Το ερώτημα που προκύπτει είναι: μπορεί διακηρύξεις αυτού του τύπου, να ανοίγουν ένα πραγματικά διαφορετικά δρόμο από την τωρινή κατάσταση και υπάρχει κάτι στο νέο κόμμα που να επιτρέπει ή να δικαιολογεί μια τέτοια εκτίμηση;
Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική. Το νέο κόμμα, αν εξαιρέσει κανείς τις ηχηρές διακηρύξεις γύρω από την ανάγκη να τιμωρηθούν «οι πρωταίτιοι της εθνικής προδοσίας» (θέμα στο οποίο έδωσε επίσης μεγάλη έμφαση στο Δίστομο και δίνει γενικά βάρος ο κ. Καμμένος), χαρακτηρίζεται από πλήρη ασάφεια στις κοινωνικές του θέσεις, όπου δεν λέει απολύτως τίποτα συγκεκριμένο. Ακριβώς ανάλογα ισχύουν δε για τις πολιτικές του δεσμεύσεις, όπου πέρα από τις επικλήσεις στη βοήθεια της Παναγίας2, δεν λένε τίποτα για το τι θα κάνουν και πώς θα αντιπαρατεθούν στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για πιστή τήρηση των όρων του Μνημονίου 2. Στις συνθήκες αυτές, οι ηχηρές αναφορές στην Αντίσταση, κ.λπ., δεν μπορεί να έχουν κάτι παραπάνω από το χαρακτήρα ενός φύλλου συκής, μιας προσπάθειας να καλυφθεί η γύμνια και η έλλειψη προοπτικής των συντηρητικών «κριτικών» του συστήματος.
Οι αποκαλύψεις των τελευταίων μηνών έφεραν σε φως την έκταση και την καθολικότητα της σήψης του ελληνικού πολιτικού συστήματος και της αστικής οικονομικής και διοικητικής ελίτ. Πέρα από τα γνωστά παλιά σκάνδαλα, Βατοπέδι, Ζίμενς, Χρηματιστήριο, για τα οποία δεν πλήρωσε και δεν τιμωρήθηκε κανείς από τους ενόχους, κάθε μέρα που περνά προσθέτει νέα: μανιπουλάρισμα των στοιχείων του προϋπολογισμού για να δικαιολογηθεί η εμπλοκή του ΔΝΤ και η επιβολή των μνημονίων, λεηλασία των δημόσιων ταμείων και οργανισμών με κάθε λογής καταχρήσεις, υπεξαιρέσεις τεράστιων ποσών από δημόσιους αξιωματούχους, παχυλές «αναπτυξιακές» μίζες, κοκ. Όλα δείχνουν ότι κάθε νοητή κομπίνα και απάτη που μπορούσε να διαπραχτεί, διαπράχτηκε τις πρόσφατες δεκαετίες. Μερικά ψίχουλα από το χορό της ρεμούλας (όπως οι «σικέ» συντάξεις τυφλών και αναπηρίας) τα καρπώθηκαν τα μικροαστικά στρώματα που σήμερα καταστρέφονται – ένα σημείο στο οποίο θα επανέλθουμε, καθώς μερίδες τους στρέφονται σήμερα σε κόμματα όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες». Η μερίδα του λέοντος όμως πήγε στους μεγαλοαπατεώνες επιχειρηματίες τύπου Λαυρεντιάδη και σε υψηλά ιστάμενους λειτουργούς του συστήματος, που είχαν άμεση πρόσβαση στον «κρατικό κορβανά» και σε κονδύλια της ΕΕ. Άλλωστε ήταν οι τελευταίοι και όχι οι παράνομα λαβαίνοντες τα επιδόματα αναπηρίας που έβγαλαν τα δις στις ελβετικές τράπεζες.

Ο κ. Καμμένος και οι συνεργάτες του θεωρούν πως καταδικάζοντας το Μνημόνιο και καλώντας σε τιμωρία των υπευθύνων για τις ασύμφορες εθνικά συμφωνίες και για τα σκάνδαλα υιοθετούν μια θαρραλέα εξυγιαντική στάση. Όμως, αυτό που οι ίδιοι θεωρούν επαρκές και πολύ, είναι στην πραγματικότητα πολύ λίγο.
Η εμπειρία δείχνει ότι όλα αυτά τα φαινόμενα που φραστικά καταγγέλλουν είναι στην πραγματικότητα αποτελέσματα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Τα προκαλεί η βαθιά κρίση και η παρακμή του, σε χώρες δε όπως η Ελλάδα τα επιτείνει ως τον παροξυσμό η καθυστερημένη, παρασιτική δόμησή του. Αυτός είναι ο λόγος που η διαφθορά και το επαπειλούμενο ξεπούλημα της χώρας δεν μπορεί να ελεγχθούν έστω και στοιχειωδώς μέσα στις δομές και τις διαδικασίες του ίδιου του ελληνικού καπιταλισμού. Η μόνη δύναμη ικανή να τα αποτρέψει είναι οι άμεσα θιγόμενοι, δηλαδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Και για να γίνει αυτό απαιτούνται βαθιές κοινωνικές αλλαγές: εθνικοποιήσεις τραπεζών, εργατικός έλεγχος στην παραγωγή, μονομερής παύση πληρωμών και ακύρωση ενός μεγάλου μέρους του χρέους.

Χωρίς αυτούς τους μίνιμουμ όρους είναι αδύνατη μια πραγματική εξυγίανση: απλά μπορεί να υπάρξει μια αντικατάσταση του τωρινού προσωπικού του συστήματος με κάποιους παραγκωνισμένους ως τώρα εκπροσώπους του, που μόλις βγουν στον αφρό θα ξεχάσουν τις «εξυγιαντικές» τους κορώνες και θα φανούν ακόμη πιο αντιδραστικοί από τους προκατόχους τους. Η ιστορική εμπειρία, με το παράδειγμα της επιχείρησης «καθαρά χέρια» και του μπερλουσκονισμού στην Ιταλία, το επιβεβαιώνει. Ακόμη περισσότερο, ο φασισμός στην Ιταλία και τη Γερμανία στη φάση της ανόδου του πρόβαλλε συστηματικά ανάλογα νεφελώδη αιτήματα κάθαρσης, κ.λπ., τα οποία στην περίπτωσή του συνδυάζονταν μάλιστα με μια σχετικά προχωρημένη κοινωνική δημαγωγία. Έτσι, ο Μουσολίνι ζητούσε το 1920 τη δίκη και την εκτέλεση του τότε πρωθυπουργού Τζιολίτι και την απομάκρυνση του βασιλιά για εσχάτη προδοσία. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον ίδιο τον Μουσολίνι να κατέβει σε μπλοκ ένα χρόνο μετά με το «Κόμμα της Τάξης» του Τζιολίτι στις εκλογές και με τον επάρατο βασιλιά αργότερα.

Εδώ, κατά τη γνώμη μας, βρίσκεται το μυστικό του κόμματος του κ. Καμμένου: ότι ο αντιμνημονιακός λόγος του περιορίζεται σε μια καθαρή φρασεολογία χωρίς σαφείς δεσμεύσεις, η οποία θα είναι πολύ εύκολο να αναιρεθεί στη συνέχεια. Αυτό το διαισθάνονται οι πολύπειροι δημοσιογράφοι όπως ο κ. Κουίκ, που ανέλαβε εσχάτως εκπρόσωπος τύπου στο κόμμα, και ζητούν να κρατηθούν χαμηλοί τόνοι μεταξύ των κομμάτων που είναι εναντίον του μνημονίου, κ.λπ. Στην πράξη, επιδιώκουν έτσι να μην εκτεθεί η γύμνια του αντιμνημονιακού λόγου του νέου κόμματος, ώστε να διευκολυνθεί η στροφή προς αυτό εκείνων των στρωμάτων που αναζητούν μια εύκολη, ανώδυνη και άμεση «λύση».

Η ασάφεια αποτελεί τον κοινό παρανομαστή του Κάμμενου με προσωπικότητες τύπου Δημαρά, Καζάκη, κ.λπ., και τη βάση στην οποία θα γίνει δυνατή η συνεργασία τους, αν και με όποιους από αυτούς τελικά επιτευχθεί. Αυτό αληθεύει ιδιαίτερα για τον Δημαρά, του οποίου η κριτική στα μνημόνια εκπορεύεται από μια ανάλογη συντηρητική μικροαστική σκοπιά. Είναι νωπές ακόμη οι μνήμες από τις δημοτικές εκλογές του 2010 όταν συνδύαζε σε συνεντεύξεις του την αντιμνημονιακή ρητορική με μια πεισματική άρνηση να αναλάβει οποιαδήποτε δέσμευση για το πώς θα αγωνιστεί εναντίον του Μνημονίου 1. Με τον Δ. Καζάκη, βέβαια, τα πράγματα φαίνεται να διαφέρουν, αλλά αυτό μόνο επιφανειακά. Ο Καζάκης είχε την τελευταία χρονιά μια καιροσκοπική πορεία, που συνδύαζε ένα δημαγωγικά «ριζοσπαστικό» λόγο εναντίον της «ξένης κατοχής» με συνεργασίες με κάθε λογής εθνικιστικές ομάδες στο στιλ του Άρδην και προτάσεις για ανάληψη της εξουσίας από τα σώματα ασφαλείας ώστε να διωχθούν οι «δοσίλογοι». Το έδαφος λοιπόν για μια συνεργασία μεταξύ αυτών των δυνάμεων κατ’ αρχήν υπάρχει. Και η τυχόν επίτευξή της, όντας μια νοσηρή εξέλιξη, θα δώσει τη δυναμική και τη «ριζοσπαστική» χροιά για να επιτευχθεί σε υπολογίσιμο βαθμό η μαζική απήχηση που δεν μπορεί ακόμη να αποκτήσει μόνο του το κόμμα του Καμμένου, αλλά και οι υπόλοιποι.
Μπαίνει το ερώτημα: Ποια είναι η βάση για τη δυνατότητα να βρίσκουν κινήσεις αυτού του είδους μια μαζική ανταπόκριση σε συνθήκες κρίσης και πώς μπορεί να αντισταθμιστούν από τη μεριά της μαχόμενης και γνήσια ριζοσπαστικής Αριστεράς;
Η απάντηση, κατά τη γνώμη μας, θα βρεθεί στην απότομη επιδείνωση της κατάστασης των μεσοστρωμάτων, των οποίων η συνείδηση καθυστερεί σε σχέση με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες της ύπαρξής τους. Αυτή η επιδείνωση είναι πολλές φορές χειρότερη από εκείνη που υφίστανται οι εργατικές οικογένειες. Όχι ότι και οι τελευταίες δεν θίγονται – εντελώς το αντίθετο – αλλά τουλάχιστον και στο παρελθόν ήταν μαθημένες σε ένα λιτό τρόπο ζωής, που επιτρέπει μια στοιχειώδη προσαρμογή στις νέες δυσκολίες. Αν μια εργατική οικογένεια υπολόγιζε σε δυο μισθούς των 900 ευρώ και τώρα υπολογίζει σε δυο των 700 ή σε ένα μισθό και ένα επίδομα ανεργίας, μπορεί εν μέρει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες της ύπαρξής της, περικόβοντας παραπέρα τις δαπάνες της και βρίσκοντας ίσως μια προσωρινή αναπλήρωση σε κάποιο είδος άσχημα αμειβόμενης μερικής απασχόλησης. Αλλά ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας που καταστράφηκε και φορτώθηκε χρέη από την κρίση ενώ πριν ήταν συνηθισμένος σε ένα μηνιαίο εισόδημα 3000 ευρώ, ένας μάνατζερ ή ανώτερο στέλεχος που απολύθηκε μετά τη χρεοκοπία μιας επιχείρησης, κ.ά., δεν έχουν καν αυτή τη δυνατότητα. Αυτά τα στρώματα ήταν συνηθισμένα σε ένα υψηλό επίπεδο ζωής με ανάλογες υποχρεώσεις, δάνεια, κ.λπ., και σήμερα βρίσκονται αντιμέτωπα με κατασχέσεις, χωρίς να είναι ικανά να βρουν οποιαδήποτε δουλειά που θα ανακούφιζε κάπως την κατάστασή τους. Άλλες ομάδες, όπως οι υψηλά αμειβόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι, μπορεί να μην έχουν φτάσει ακόμη σε μια εξίσου δεινή θέση, οπωσδήποτε όμως ήδη μετρούν σημαντικές απώλειες σε μισθούς, εφάπαξ, κ.λπ., ενώ βιώνουν μια έντονη ανασφάλεια για το αύριο.

Η καταστροφή των μεσοστρωμάτων αντικειμενικά τα φέρνει κοντά στην εργατική τάξη. Η οργή τους από την απότομη αλλαγή της κατάστασής τους είναι δικαιολογημένη και τείνει να τα ριζοσπαστικοποιεί. Από την άλλη μεριά, όμως, η παγιωμένη λογική τους, που είχε διαμορφωθεί για δεκαετίες πάνω στο βόλεμα και τον καταναλωτισμό, αντιστέκεται στο να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα. Αυτά τα στρώματα όχι μόνο δεν έχουν καμιά αντίληψη για το πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός, αλλά έτειναν να θεωρούν την προσωρινή και επισφαλή βολική θέση τους ως κάτι μόνιμο και απαραβίαστο. Ενώ αντικειμενικά βρίσκονταν στο περιθώριο του συστήματος, θεωρούσαν τη μικρή, ήσυχη γωνιά τους ως κέντρο του κόσμου και εκτιμούν τώρα την άλωσή της ως μια εκτροπή από την κανονική τάξη πραγμάτων.

Δεν θα πρέπει βέβαια να διαφύγει της προσοχής, ούτε να αφεθεί ασχολίαστο, το γεγονός ότι ενώ αυτές οι λογικές κυριαρχούν στην ανώτερη μερίδα των μικροαστών, δεν αφήνουν ανεπηρέαστα και ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Η πολιτική διαδρομή του Μίκη Θεοδωράκη, με τις κατά καιρούς παλινωδίες της, αν έχει κάποια αξία, είναι γιατί ακριβώς αποτυπώνει τα σκαμπανεβάσματα της λαϊκής ψυχής: τα «πάνω» και τα «κάτω» της, τις αναζητήσεις και τις συγχύσεις της, τις βλέψεις για ένα καλύτερο αύριο αλλά και τις ψευδαισθήσεις για το πώς αυτό μπορεί να επέλθει. Η γενικά θετική συμβολή του Μίκη την τελευταία περίοδο αντανακλά την ανοδική τάση της λαϊκής συνείδησης στην παρούσα στιγμή. Αλλά η συσπείρωση γύρω του αμφίβολων και σκοτεινών εθνικιστικών κύκλων, τους οποίους κατάγγειλε ο Στ. Ληναίος όταν αποχώρησε από την Σπίθα, φανερώνει τις αντιδραστικές προσμείξεις της και θα ήταν ένα πραγματικό πατατράκ για το κίνημα και μια τραγωδία για τον ίδιο τον Θεοδωράκη αν πρόσφερε το κύρος του στο να καλύψει ένα ανεδαφικό και εκ των προτέρων χρεοκοπημένο εγχείρημα.

Ποια θα πρέπει να είναι η στάση της μαχόμενης Αριστεράς απέναντι στους κινδύνους φασιστικοποίησης των μικροαστών;
Οπωσδήποτε η Αριστερά οφείλει να πάρει υπόψη και να ενσωματώσει προγραμματικά τα συμφέροντα αυτών των στρωμάτων, όχι με την έννοια της επιστροφής στην προηγούμενη κατάστασή τους, η οποία έχει οριστικά παρέλθει, αλλά της εξασφάλισης ενός στοιχειωδώς ικανοποιητικού επίπεδου διαβίωσης για όλους. Και πρέπει επίσης να διεξάγει μια συστηματική εργασία διαφώτισης για τη φύση του αναδυόμενου νεοφασισμού και της ακροδεξιάς, πείθοντας για τη δέσμευσή τους στην αντίδραση και την ανικανότητά τους να ικανοποιήσουν πραγματικά τα συμφέροντα ομάδων στο όνομα των οποίων μιλούν.

Όμως ούτε οι προγραμματικές προτάσεις, ούτε η διαφώτιση θα αρκέσουν από μόνες τους. Η πορεία των γεγονότων θα κριθεί από την ικανότητα της Αριστεράς να τεθεί τολμηρά επικεφαλής και να ενώσει το σύνολο των πηγαίων ριζοσπαστικών διαμαρτυριών και κινημάτων που αναπτύσσονται σε όλη τη χώρα λόγω της κρίσης, πάνω σε μια προοπτική που ξεκινώντας από την άρνηση πληρωμής του χρέους θα φτάνει τελικά στην αμφισβήτηση του ίδιου του καπιταλισμού. Για να γίνει αυτό, παράλληλα με την κριτική των συγχύσεων, είναι αναγκαία μια πολιτική ενιαίου μετώπου στη βάση και την κορυφή, ώστε να ξεχωριστούν και να συγκεντρωθούν τα πιο μαχητικά και προοδευτικά στοιχεία των κινημάτων, που δραστηριοποιούνται σήμερα σκόρπια και ασυντόνιστα, και να τραβήξουν πίσω τους υπόλοιπους.

Σε συνθήκες μεγάλων οικονομικών κρίσεων, ο κίνδυνος της στροφής των μικροαστών στο φασισμό αυξάνεται κατακόρυφα, καθώς οι αντικειμενικοί και υποκειμενικοί παράγοντες που τους ωθούν προς τα εκεί αποκτούν μια ισχυρή δυναμική. Βέβαια, η δυναμική του κινήματος μπορεί τελικά να αποδειχτεί ισχυρότερη, αλλά μόνο με τον όρο ότι θα αναπτυχθεί με συνέπεια, τόλμη και επινοητικότητα, ώστε να αντισταθμίσει και να υπερκεράσει στις κρίσιμες στιγμές τις αντίρροπες πιέσεις. Εδώ ακριβώς, η ηγεσία του ΚΚΕ, με το να συκοφαντεί τις πιο ελπιδοφόρες (παρά τις αδυναμίες τους) αντιστάσεις, όπως τα κινήματα των πλατειών, ως «κατευθυνόμενες», και να αρνείται την ενιαιομετωπική δράση και τις συμμαχίες, εκπληρώνει σήμερα έναν εγκληματικό, επονείδιστο ρόλο. Γιατί, όπως το έδειξε κλασικά και η σταλινική πολιτική στη Γερμανία του Μεσοπολέμου, μια τέτοια προσέγγιση κάνει κάθε τι αναγκαίο για να εμποδίσει τη συγκέντρωση των δυνάμεων του κινήματος, προσφέροντας στο πιάτο την νίκη στην άκρα αντίδραση και το φασισμό.

Στο άρθρο του «Ενιαίο εργατικό μέτωπο ενάντια στο φασισμό – γράμμα στο γερμανό κομμουνιστή εργάτη, μέλος του Γερμανικού ΚΚ» ο Τρότσκι συνόψισε διορατικά τις δυνατότητες της τότε κατάστασης:

«Αν τοποθετήσει κανείς μια σφαίρα στην κορυφή μιας πυραμίδας», έγραφε, «τότε το παραμικρότερο σπρώξιμο μπορεί να την κάνει να κυλήσει είτε δεξιά είτε αριστερά. Σε μια τέτοια κατάσταση πλησιάζει τώρα από ώρα σε ώρα η Γερμανία. Υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να κυλήσει η σφαίρα προς τα δεξιά και να σπάσει τη ραχοκοκαλιά της εργατικής τάξης. Υπάρχουν δυνάμεις που επιθυμούν να μείνει η σφαίρα στην κορυφή. Αυτό είναι μια ουτοπία. Η σφαίρα δεν μπορεί να κρατηθεί στην κορυφή της πυραμίδας. Οι κομμουνιστές θέλουν να κυλήσει η σφαίρα αριστερά και να σπάσει τη ράχη του καπιταλισμού. Αλλά δεν φτάνει να θέλεις. Πρέπει να ξέρεις και πώς»3.
Δεν χρειάζεται ανώτερη πολιτική διάνοια για να αντιληφθεί κανείς ότι από μια τέτοια κρίσιμη στιγμή περνάμε τώρα στην ελληνική πολιτική ιστορία. Τα παραδοσιακά κόμματα του κατεστημένου, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αγωνίζονται για να κρατήσουν τη σφαίρα στην κορυφή. Τα κόμματα αυτά αντικειμενικά, παρά τις όποιες αναλαμπές, είναι καταδικασμένα σε μια ανέλπιδη και αδιέξοδη πορεία αποσύνθεσης. Η ακροδεξιά, στις διάφορες παραλλαγές της, προσπαθεί για να κυλήσει τη σφαίρα δεξιά και να τσακίσει το εργατικό κίνημα, εκεί που η αριστερά φιλοδοξεί ασφαλώς να την κυλήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ωστόσο, εδώ επιβεβαιώνεται η οξυδερκής κρίση της Κλάρας Τσέτκιν – κρίση διατυπωμένη σε μια εποχή όπου τα πράγματα στο κομμουνιστικό κίνημα λέγονταν με το όνομά τους, ακριβώς γιατί υπήρχαν ηγέτες με το αναγκαίο ιστορικό ανάστημα για να τα λένε – ότι «Η κυρίαρχη αστική τάξη είναι δυστυχώς πολύ σοφότερη και πιο έμπειρη στην εκτίμηση της κατάστασης και στην υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της από το ευρισκόμενο κάτω από το ζυγό προλεταριάτο»4. Αυτό το περιστατικό, και η οργανωμένη υποστήριξη του κατεστημένου εξηγεί τη θέση υπεροχής που μπόρεσε να καταλάβει στην αρχή της κρίσης η άκρα αντίδραση, μια θέση που όχι μόνο επιβεβαιώνεται άμεσα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά τείνει έμμεσα να εκφραστεί με τον περιορισμό της αρχικής ριζοσπαστικής δυναμικής, λόγω και της λαθεμένης τακτικής μέρους της Αριστεράς, ιδιαίτερα του νεοσταλινικού ΚΚΕ, στη χώρα μας.

Η ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών δίνει μια εικόνα έντονης κινητικότητας στον ακροδεξιό χώρο: η Χρυσή Αυγή βρίσκει ήδη πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης, καθώς δήθεν «αντιπολιτευόμενοι» ταγοί του συστήματος όπως ο Τράγκας καλούν τον επικεφαλής της Μιχαλολιάκο στο κανάλι τους· το ΛΑΟΣ ανακοίνωσε την προσχώρηση του γνωστού και μη εξαιρετέου Μαντούβαλου, ρεφάροντας κάπως τις απώλειες των Βορίδη-Γεωργιάδη· η τελευταία δημοσκόπηση της VPRC δίνει στο κόμμα του Καμένου ένα επιβλητικό 11%, ενώ η συνεργασία του με τον Δημαρά θεωρείται από κιτρινιστικά, φίλα προσκείμενα σε αυτό δεξιά σάιτ ήδη συμφωνημένη και δεδομένη5. Ακόμη όμως και αν δεν επιτευχθεί η συνεργασία του Καμμένου με τους Δημαρά, Καζάκη, κ.ά., από μόνες τους αυτές οι εξελίξεις πρέπει να αποτελούν σοβαρό λόγο ανησυχίας για κάθε προοδευτικό, σκεπτόμενο άνθρωπο.

Μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την εφησυχασμένη, εθελότυφλη λογική που απηχεί η δήλωση της Α. Παπαρήγα στη χτεσινή συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα, «Ανίσχυρη αστική κυβέρνηση σημαίνει ισχυρός λαός που θα της κάνει τη ζωή δύσκολη»6. Κάτι τέτοιο δεν συνάγεται καθόλου αυτόματα από τα πράγματα.
Όταν ένα φανάρι χαλά, αυτό μπορεί να σημαίνει ελευθερία διέλευσης στην απέναντι μεριά αν ο δρόμος είναι ελεύθερος, μπορεί όμως να σημαίνει και κίνδυνο να σκοτωθείς, αν περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα αυτοκίνητα με μεθυσμένους και ασυνείδητους οδηγούς, που δεν υπολογίζουν καθόλου τη ζωή των πεζών.
Η ιστορία γνωρίζει περιπτώσεις όπου – ακριβώς όπως τείνει να συμβεί σήμερα – οι αστικές κυβερνήσεις και ο κοινοβουλευτισμός ήταν ανίσχυρες, αλλά αυτό δεν σήμαινε καθόλου ισχυρό λαό. Στο Μεσοπόλεμο, οι κυβερνήσεις στη Γερμανία και την Ιταλία παρέπαιαν και έτειναν να παραμεριστούν, αλλά αυτό έφερε στο προσκήνιο όχι το λαό, αλλά το φασισμό, τους Χίτλερ και τους Μουσολίνι.

Η παραπάνω δήλωση της Α. Παπαρήγα σημαίνει λοιπόν δυο πράγματα. Πρώτον ότι η ΓΓ του ΚΚΕ θεωρεί δεδομένο ότι σε όλες τις περιπτώσεις από το κενό εξουσίας που θα είναι πολύ πιθανό να προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές θα ωφεληθεί ο λαός, αρνούμενη να πάρει υπόψη τον κίνδυνο να ωφεληθεί η αντίδραση και να υπολογίσει ακόμη την ύπαρξη ενός τέτοιου κινδύνου όταν αυτός είναι ολοφάνερος. Και δεύτερο, ότι εφόσον αρνείται ακόμη και να αναλογιστεί τον κίνδυνο, αρνείται επίσης πεισματικά να εξετάσει τους όρους για την αντιμετώπισή του και το κατά πόσο τους εκπληρώνει η τωρινή πολιτική του ΚΚΕ. Στην πράξη, όσοι υιοθετούν μια παρόμοια προσέγγιση σε στιγμές όπως οι τωρινές, πιστοποιούν πως είναι εντελώς άχρηστοι και ανίκανοι να συνεισφέρουν σε οτιδήποτε, εκτός από το να θέτουν εμπόδια.
Με δεδομένη τη στάση του ΚΚΕ, η μόνη άμεση θετική δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα αντίβαρο στις ανησυχητικές εξελίξεις φαίνεται να είναι η διενέργεια μιας σοβαρής συζήτησης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάνω στο θέμα της εκλογικής συνεργασίας. Αυτή η συζήτηση, χωρίς εκ των προτέρων όρους και με θετικό πνεύμα, δεν έχει δυστυχώς γίνει ως τώρα. Ίσως να μην είναι ακόμη αργά.

Σημειώσεις

1. Βλέπε Χρ. Κεφαλή, «Το νέο κόμμα του Π.
Καμμένου και οι προοπτικές της ελληνικής ακροδεξιάς», 12/3,
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2095.

2.«Τη βοήθεια της Παναγίας ζήτησε ο Καμμένος»,


www.pieria-gr.blogspot.com,
26/2/2012. Όπως εύστοχα σημειώνεται στο ίδιο σάιτ, όταν πολιτικοί όπως ο
Καμμένος ζητούν «την βοήθεια από τον Θεό ή την Παναγιά
τότε, επί της ουσίας, παραδέχονται ότι είναι αδύναμοι και ανίκανοι να φέρουν εις
πέρας το έργο που υποτίθεται ότι έχουν αναλάβει».

3. Λεόν Τρότσκι, Γερμανία, ο
Φασισμός και το Εργατικό Κίνημα, εκδ. Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, σελ. 57.

4. Κλάρα Τσέτκιν, «Ο αγώνας ενάντια
στο φασισμό», στο υπό έκδοση αφιερωμένο στο φασισμό τεύχος της Μαρξιστικής
Σκέψης, τόμ. 5, σελ. 18.

5. «Δημοσκόπηση: Πρώτη αλλά πτωτική η
ΝΔ. ΠΑΣΟΚ - ΚΚΕ στα ίσα και ο ΣΥΡΙΖΑ- Πτωτική η ΔΗΜΑΡ, σαρώνει ο Καμμένος»,

http://xronika05.blogspot.com/2012/03/blog-post_6632.html. Σχετικά με τις
συναντήσεις Καμμένου-Δημαρά καeCE� την επικείμενη συμφωνία τους, βλέπε π.χ. στα

http://www.inews.gr/203/esfixan-ta-cheria-kammenos-kai-dimaras.htm και

http://troktiko.eu/2012/03/ta-briskoun-kammenos-dhmaras/. Για σελίδες όπου
περιλαμβάνουν στο σχήμα και τον Καζάκη, κάνοντας λόγο και για στήριξή του από
τον Μίκη Θεοδωράκη, βλέπε «Ενώνονται Καμμένος, Δημαράς, Καζάκης (;)»,

http://anti-ntp.blogspot.com/2012/03/blog-post_8430.html.

6. «Ριζοσπάστης», 21/4/2012.

 

*Ο
Χρήστος Κεφαλής
είναι χημικός, μέλος της ΣΕ της «Μαρξιστικής Σκέψης».

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2163

ΣΑΒΒΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ

ΣΑΒΒΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ

Mια Συζήτηση στο blog
href="http://eleftheriahtipota.blogspot.com/">style="COLOR: red">http://eleftheriahtipota.blogspot.com/style="COLOR: black; FONT-SIZE: 14pt">
(Ελευθερία ή Τίποτα) Με Τον Σάββα Μιχαήλ (12/3/2012), γ.γ. Του
Ε.Ε.Κ.

style="FONT-FAMILY: Verdana; COLOR: red; FONT-SIZE: 14pt">ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ
(Συνεργάτης του Πολιτικού Καφενείου)

Πρώτο Μέρος

Σοβιετική Ένωση , Σταλινισμός, Γραφειοκρατία Και Μαρξική Διαλεκτική (01:31)

- Επαναστατική Και Μή Επαναστατική Αριστερά (07:08)

- Επαναστατική Αριστερά Και Κοινοβούλιο (09:03)

- Ο Λένιν και ο "Αριστερισμός" εν έτει 2012 (12:31)

- Η Σύμπλευση Με Τον Αναρχικό Χώρο, Η Τομή Του Δεκέμβρη Και Ο Διαχωρισμός (15:14)

- Τροτσκιστής Και "Διαρκής Επανάσταση" (17:35)

- Εγχώριος Τροτσκιστικός Χώρος Και Διάσπαση (19:17)

- Ναυτική Βάση Κροστάνδης / Ισπανική Επανάσταση (23:19)

- Ο "Κόκκινος Στρατός" Και... ο Στρατός (31:05)

Δεύτερο Μέρος

- Σοβιετική Ένωση , Σταλινισμός, Γραφειοκρατία Και Μαρξική Διαλεκτική (01:31)

- Επαναστατική Και Μή Επαναστατική Αριστερά (07:08)

- Επαναστατική Αριστερά Και Κοινοβούλιο (09:03)

- Ο Λένιν και ο "Αριστερισμός" εν έτει 2012 (12:31)

- Η Σύμπλευση Με Τον Αναρχικό Χώρο, Η Τομή Του Δεκέμβρη Και Ο Διαχωρισμός (15:14)

- Τροτσκιστής Και "Διαρκής Επανάσταση" (17:35)

- Εγχώριος Τροτσκιστικός Χώρος Και Διάσπαση (19:17)

- Ναυτική Βάση Κροστάνδης / Ισπανική Επανάσταση (23:19)

- Ο "Κόκκινος Στρατός" Και... ο Στρατός (31:05)

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2145

Χίτλερ

Χίτλερ

Ντιέγκο Ριβέρα, Παναμερικάνικη ενότητα, 1940.

Ένα σημαντικό έργο του μεγάλου μεξικανού ζωγράφου, σχόλιο πάνω στη φασιστική θηριωδία. Ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και ο Στάλιν εικονίζονται μέσα σε ένα αεριώδες δέντρο ως ενσαρκωτές του απατηλού κόσμου των δικτατόρων. Από εκεί βγαίνει το οπλισμένο χέρι του φασισμού, το οποίο προσπαθεί να συγκρατήσει η ανθρωπότητα. Ο Στάλιν αντί για το σφυροδρέπανο, κρατά στα χέρια του ένα μαχαίρι και μια αξίνα, βαμμένη κόκκινη σε μια αλληγορία για το φόνο του Τρότσκι. Ο Χίτλερ δείχνει τον Στάλιν για να δικαιολογήσει την εξαπόλυση της ναζιστικής βαρβαρότητας, ενώ ο «πρακτικός» Μουσολίνι κρατά ένα μπαλτά. Κάτω από τον Στάλιν διασταυρώνονται οι λέξεις «GPU» (η διαβόητη σταλινική μυστική αστυνομία) και «Gestapo» (το χιτλερικό ανάλογο του τρόμου). O Τσάρλι Τσάπλιν εμφανίζεται πάνω από ένα πεσμένο στρατιώτη ως ο εκπρόσωπος της ανθρωπότητας, σε μια έμμεση αναφορά στο «Μεγάλο Δικτάτορα», όπου σατίρισε τον Χίτλερ (δεξιά από το δέντρο, εικονίζεται σε ένα μη περιλαμβανόμενο εδώ στιγμιότυπο και ο Τζακ Όκι που υποδύθηκε στο ίδιο έργο τον Μουσολίνι). Αριστερά εικονίζεται κάτω από τη σβάστικα ο Χίμλερ, στον οποίο έχουν δοθεί όμως και γνωρίσματα αμερικανού ανθρώπου των μίντια, ενώ περιβάλλεται και από την αμερικάνικη σημαία. Κάτω δεξιά είναι μια σκηνή από την ταινία «Εξομολογήσεις ενός ναζί κατασκόπου» με τους Έντουαρντ Ρόμπινσον και Φράνσις Λέντερερ, την πρώτη αντιφασιστική ταινία που γυρίστηκε στις ΗΠΑ το 1939.

Στο δρόμο μου, σταμάτησα στο Βερολίνο και ζωγράφισα μερικά ενδιαφέροντα έργα εκεί. Ο φίλος και οικοδεσπότης μου, ο Βίλι Μίντσενμπεργκ (1), μου έθεσε πολλά ερωτήματα για τη ζωή και το έργο μου, και οι δηλώσεις μου ενσωματώθηκαν σε ένα εξαιρετικό βιβλίο από μια άλλη φίλη, τη Λότε Σβαρτζ. Τιτλοφορούμενος Das Werk Diego Riveras (Το έργο του Ντιέγκο Ριβέρα), ο τόμος αυτός καλύπτει τη σταδιοδρομία μου μέχρι τα έργα που μόλις είχα ολοκληρώσει. Δημοσιεύθηκε από τη Neuer Deutscher Verlag, τον εκδοτικό οίκο του Μίντσενμπεργκ.

Το 1928, η Γερμανία ήταν στα πρόθυρα μιας κρίσης που, κατά τον επόμενο χρόνο, θα γινόταν παγκόσμια. Τα μεγάλα γερμανικά καρτέλ κατρακυλούσαν στην πτώχευση, το ένα μετά το άλλο. Υπήρξε ένα κύμα αυτοκτονιών μεταξύ της αστικής τάξης. Ο Ούγκο Στίνες, επικεφαλής της βιομηχανίας χάλυβα, ο ναύαρχος φον Τίρπιτζ, ένας εφοπλιστής, και ο Δρ Σάιντεμαν, το αφεντικό της χημικής βιομηχανίας, όλοι έβαλαν τα περίστροφα στα κεφάλια τους και τίναξαν τα μυαλά τους.
Μια επιδημία τρέλας είχε εξαπλωθεί στη χώρα. Αισθάνθηκα την παρουσία της σε δύο ξεχωριστές, φαινομενικά άσχετες περιπτώσεις.
Μια νύχτα ο Μίντσενμπεργκ, μερικοί άλλοι φίλοι και εγώ μεταμφιεστήκαμε και με πλαστά πιστοποιητικά, παρακολουθήσαμε την πιο εκπληκτική τελετή που έχω δει ποτέ. Πραγματοποιήθηκε στο δάσος του Γκρούνβαλντ κοντά στο Βερολίνο.

Από πίσω από μια συστάδα δέντρων στη μέση του δάσους, εμφανίστηκε μια παράξενη πομπή. Οι πορευόμενοι άνδρες και γυναίκες φορούσαν λευκούς χιτώνες και στεφάνια από ιξό, το τελετουργικό δρυιδικό φυτό. Στα χέρια τους κρατούσαν πράσινα κλαδιά. Ο ρυθμός τους ήταν αργός και τελετουργικός. Πίσω τους τέσσερις άνδρες μετέφεραν έναν αρχαϊκό θρόνο στον οποίο καθόταν ένας άνθρωπος που αναπαριστούσε το θεό του πολέμου, τον Βόταν. Ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν άλλος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πάουλ φον Χίντεμπουργκ (2)! Ντυμένος με αρχαία ρούχα, ο Χίντεμπουργκ ύψωσε μια λόγχη στην οποία ήταν χαραγμένα δήθεν μαγικά γράμματα του ρουνικού αλφάβητου. Το κοινό, εξήγησε ο Μίντσενμπεργκ, εκλάμβανε τον Χίντεμπουργκ για μια μετενσάρκωση του Βόταν. Πίσω από τον Χίντεμπουργκ εμφανίστηκε ένας άλλος θρόνος τον οποίο κατείχε ο Στρατάρχης Λούντεντορφ (3), ο οποίος εκπροσωπούσε τον θεό του κεραυνού, Τορ. Πίσω από το “θεό” συγκεντρωνόταν ένας συρμός πιστών που αποτελούνταν από διακεκριμένους χημικούς, μαθηματικούς, βιολόγους, φυσικούς και φιλοσόφους. Κάθε πεδίο της γερμανικής “Κουλτούρας” εκπροσωπήθηκε στο Γκρούνβαλντ εκείνο το βράδυ.
Η πομπή σταμάτησε και άρχισε η τελετή. Για αρκετές ώρες η ελίτ του Βερολίνου τραγουδούσε και κραύγαζε προσευχές και τελετές από το βαρβαρικό παρελθόν της Γερμανίας. Εδώ ήταν η απόδειξη, αν κάποιος τη χρειάζεται, της αποτυχίας δύο χιλιάδων ετών ρωμαϊκού, ελληνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι αυτά που έβλεπα πραγματικά λάμβαναν χώρα μπροστά στα μάτια μου.

Κανείς ανάμεσα στους Γερμανούς αριστερούς φίλους μου δεν μπορούσε να μου δώσει κάποια ικανοποιητική εξήγηση για την παράξενη διαδικασία. Αντ’ αυτού, προσπάθησαν να ξεμπερδέψουν κοροϊδευτικά, αποκαλώντας τους συμμετέχοντες «τρελούς». Ως σήμερα, προβληματίζομαι με τη συλλογική τους έλλειψη αντίληψης. Ενθυμούμενος αυτό το όργιο ξηράς μέθης και ντελίριου, στάθηκε αδύνατο να φανταστώ τον ελάχιστα ευαίσθητο θεατή να απορρίπτει ό,τι είχα δει μόνο ως μια ακίνδυνη μασκαράτα.

Λίγες μέρες αργότερα είδα τον Αδόλφο Χίτλερ να απευθύνεται σε μια μαζική συνάντηση στο Βερολίνο, ένα τετράγωνο πριν από ένα κτίριο τόσο τεράστιο που καταλάμβανε το σύνολο του συγκροτήματος. Η οικοδομή αυτή ήταν η έδρα του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ένα προσωρινό ενιαίο μέτωπο ήταν τότε σε ισχύ ανάμεσα στους ναζί και τους κομμουνιστές, ενάντια στους διεφθαρμένους ρεφορμιστές και τους σοσιαλδημοκράτες.

Η πλατεία ήταν κυριολεκτικά πλημμυρισμένη με 25-30.000 κομμουνιστών εργατών. Ο Χίτλερ ήρθε με συνοδεία περίπου χιλίων ανδρών. Διέσχισαν την πλατεία και σταμάτησαν κάτω από ένα παράθυρο από το οποίο παρακολουθούσαν οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ήμουν μεταξύ τους, έχοντας προσκληθεί από τον Μίντσενμπεργκ, που ήταν στα δεξιά μου. Στα αριστερά μου στάθηκε ο Τέλμαν (4), Γενικός Γραμματέας του Κόμματος. Ο Μίντσενμπεργκ ερμήνευε τα σχόλιά μου για τον Τέλμαν, και μετέφραζε την ομιλία του Χίτλερ για μένα.
Οι κομμουνιστές φίλοι μου έκαναν κοροϊδευτικές παρατηρήσεις για τον «αστείο ανθρωπάκο» που επρόκειτο να εκφωνήσει λόγο στη συγκέντρωση, και θεωρούσαν εκείνους που έβλεπαν μια απειλή σε αυτόν δειλούς ή ανόητους.
Καθώς ετοιμαζόταν να μιλήσει, ο Χίτλερ ορθώθηκε άκαμπτα, σαν να περίμενε να διογκωθεί και να γεμίσει το μεγάλο αγγλικό στρατιωτικό αδιάβροχό του και να μοιάζει με γίγαντα. Στη συνέχεια έκανε μια κίνηση για σιωπή. Μερικοί κομμουνιστές εργαζόμενοι τον αποδοκίμασαν, αλλά μετά από λίγα λεπτά όλο το πλήθος έγινε απολύτως σιωπηλό.

Καθώς ζεστάθηκε, ο Χίτλερ άρχισε να ουρλιάζει και να κουνά τα χέρια του σαν επιληπτικός. Κάτι σε αυτόν πρέπει να ανατάραξε τα βαθύτερα κέντρα των Γερμανών ομοεθνών του, γιατί μετά από λίγο ένιωσα ένα περίεργο μαγνητικό ρεύμα να ρέει μεταξύ του και του πλήθους. Τόσο βαθύ ήταν που, όταν τελείωσε, μετά από δύο ώρες ομιλίας, υπήρξε ένα δευτερόλεπτο πλήρους σιγής. Ούτε καν οι κομμουνιστικές ομάδες νεολαίας, που είχαν εντολή να τον γιουχάρουν, δεν το έκαναν. Τότε η σιωπή έδωσε τη θέση της σε ένα τεράστιο, εκκωφαντικό χειροκρότημα από όλη την πλατεία.

Καθώς έφευγε, οι οπαδοί του Χίτλερ έκλεισαν τις γραμμές γύρω του με όλα τα σημάδια της αφοσιωμένης πίστης. Ο Τέλμαν και ο Μίντσενμπεργκ γελούσαν σαν σχολιαρόπαιδα. Όσο για μένα, ήμουν τόσο χαμένος και προβληματισμένος τώρα, όπως όταν είχα δει το παρακμιακό τελετουργικό λίγες μέρες πριν στο Γκρούνβαλντ. Δεν μπορούσα να δω τίποτα για να γελάσω. Αισθάνθηκα πραγματικά καταθλιπτικά.

Ο Μίντσενμπεργκ, ρίχνοντας μια ματιά σε μένα, ρώτησε, «Ντιέγκο, τι τρέχει με σένα;»
Αυτό που έτρεχε με μένα, τον ενημέρωσα, είναι ότι είχα γεμίσει με προαισθήματα. Είχα ένα προαίσθημα ότι, αν οι ένοπλοι κομμουνιστές εδώ επέτρεπαν στον Χίτλερ να φύγει από τον τόπο ζωντανός, θα μπορούσε να ζήσει για να κόψει τα κεφάλια και των δυο συντρόφων μου σε λίγα χρόνια.
Ο Τέλμαν και ο Μίντσενμπεργκ μόνο γέλασαν δυνατά. Ο Μίντσενμπεργκ με επαίνεσε για τη ζωηρή φαντασία μου ως καλλιτέχνη.

«Θα πρέπει να αστειεύεσαι», είπε. «Δεν άκουσες τον Χίτλερ να μιλά; Δεν κατάλαβες τι ανοησίες μετέφρασα για σένα;»
Και εγώ απάντησα: «Μα αυτές οι ανοησίες είναι επίσης στα κεφάλια των ακροατών, μανιασμένων από την πείνα και το φόβο. Ο Χίτλερ τους υπόσχεται μια αλλαγή, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική και επιστημονική. Λοιπόν, θέλουν αλλαγές, και μπορεί να είναι σε θέση να κάνουν ακριβώς ό,τι λέει, αφού έχει όλα τα καπιταλιστικά χρήματα πίσω του. Με αυτά μπορεί να δώσει τροφή στους πεινασμένους Γερμανούς εργάτες και να τους πείσει να πάνε με το μέρος του και να στραφούν ενάντια σε εμάς. Επιτρέψτε μου να τον πυροβολήσω εγώ, τουλάχιστον. Θα αναλάβω την ευθύνη. Είναι ακόμα εντός εμβέλειας».

Αλλά αυτό έκανε τους Γερμανούς συντρόφους μου να γελούν ακόμα δυνατότερα. Αφού ξεράθηκε στο γέλιο, ο Τέλμαν είπε, «Φυσικά, είναι καλύτερο να έχεις κάποιον πάντα έτοιμο να βγάλει από τη μέση τον κλόουν. Μην ανησυχείτε, όμως. Σε λίγους μήνες θα έχει τελειώσει, και τότε θα είμαστε σε θέση να πάρουμε την εξουσία».

Αυτό μου προκάλεσε μόνο περισσότερη κατάθλιψη, και επανέλαβα τους φόβους μου. Τώρα πλέον, ο Μίντσενμπεργκ δεν χαμογελούσε. Είχε παρακολουθήσει τον Χίτλερ, τότε σχεδόν στην άλλη άκρη της πλατείας. Είχε παρατηρήσει ότι ο κόσμος ακόμα χειροκροτούσε. Πριν αναχωρήσει από την πλατεία, ο Χίτλερ γύρισε και έδωσε το ναζιστικό χαιρετισμό. Αντί για αποδοκιμασίες, το χειροκρότημα γιγαντώθηκε. Ήταν σαφές ότι ο Χίτλερ είχε κερδίσει πολλούς οπαδούς ανάμεσα στους αριστερούς εργαζόμενους. Ο Μίντσενμπεργκ ξαφνικά έγινε χλωμός και έπιασε το χέρι μου.

Ο Τέλμαν κοίταξε έκπληκτος και τους δύο μας. Τότε χαμογέλασε αδύναμα και χάιδεψε το κεφάλι μου. Στα ρώσικα, που ακούγονταν βαριά με τη γερμανική προφορά του, είπε, «Νιτσεβό, νιτσεβό» - «Δεν είναι τίποτα, απολύτως τίποτα».
Η τρελή μου φαντασία του καλλιτέχνη αργότερα επιβεβαιώθηκε πικρά. Τόσο ο Τέλμαν όσο και ο φίλος μου Μίντσενμπεργκ (5) ήταν ανάμεσα στα εκατομμύρια των ανθρώπων που θανατώθηκαν από τον «κλόουν» που είχα παρακολουθήσει στην πλατεία εκείνη την ημέρα.

Σημειώσεις

1. Ο Βίλι Μίντσενμπεργκ (1889-1940) ήταν σύντροφος του Λένιν, από τους ηγετικούς προπαγανδιστές του ΚΚ Γερμανίας μετά το 1920, δημιουργός πολλών οργανώσεων και επιτροπών για την προπαγάνδα υπέρ της ΕΣΣΔ και εκδότης αριστερής φιλολογίας στη Γερμανία του Μεσοπολέμου.
2. Ο Πάουλ Χίντεμπουργκ (1847-1934), Πρόεδρος της Γερμανικής Δημοκρατίας στα 1925-34, αν και επανεξελέγη στα 1932 με τις ψήφους των σοσιαλδημοκρατών, παρέδωσε την εξουσία στον Χίτλερ.
3. Ο Έριχ Λούντεντορφ (1865-1937), στρατάρχης του γερμανικού στρατού στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ακραίος εθνικιστής, μυστικιστής και αντισημίτης.
4. Ο Ερνστ Τέλμαν (1886-1944), σταλινικός ηγέτης του ΚΚ Γερμανίας, εφάρμοσε πιστά την πολιτική της Κομιντέρν και του Στάλιν, που οδήγησε το κόμμα στην καταστροφή. Συνελήφθη από τους ναζί το 1933 και εκτελέστηκε το 1944. Η Κλάρα Τσέτκιν περιέγραψε τον Τέλμαν ως «ακατατόπιστο και αμόρφωτο θεωρητικά» και ως «βυθισμένο στην μη κριτική αυτό-εξαπάτηση και αυτομεγάλυνση που πλησίαζε τη μεγαλομανία» – μια εκτίμηση που επιβεβαιώνεται από τη μαρτυρία του Ριβέρα.
5. Ο Ριβέρα μάλλον κάνει κατά το ήμισυ λάθος σε αυτή του τη διαβεβαίωση. Οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι ο Μίντσενμπεργκ δολοφονήθηκε με εντολή του Στάλιν, από πράκτορες της NKVD ή πιστούς σταλινικούς του ΚΚ Γερμανίας, οι οποίοι τον παρέσυραν να δραπετεύσει από ένα στρατόπεδο στη Γαλλία όπου κρατούνταν τον Ιούνιο του 1940. Ο Δημητρόφ σημείωνε στο Ημερολόγιό του μια παρατήρηση του Στάλιν για το ότι «ο Μίντσενμπεργκ είναι ένας τροτσκιστής. Αν έρθει στη Μόσχα θα τον συλλάβουμε», ενώ ο Μίντσενμπεργκ είχε τότε διαγραφεί από το ΚΚ Γερμανίας.

* Ο Ντιέγκο Ριβέρα ήταν διακεκριμένος μεξικανός προοδευτικός ζωγράφος. Το παρόν είναι μέρος των αναμνήσεών του, My Art, my Life: an autobiography, Dover 1991, σελ. 84-87. Περιλαμβάνεται στο τελευταίο, αφιερωμένο στο φασισμό τεύχος της Μαρξιστικής Σκέψης, τόμος 5, σελ. 92-96. Δημοσιεύθηκε, ελαφρώς συντομευμένο, στα «Ενθέματα» της Αυγής, 18/3/2012.

του
Ντιέγκο Ριβέρα*

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2144