Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα, υπάρχει τόπος και για μένα;

Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα, υπάρχει τόπος και για μένα;

Ενώ υπάρχει νεκρός
διαδηλωτής από την κρατική καταστολή, σήμερα το «κίνημα» μετράει τα στενά
κομματικά «οφέλη» και ζημιές από τα γεγονότα, αντί να ξεχυθεί ξανά στο δρόμο
ενάντια στο καθεστώς που δολοφονεί.
Η χθεσινή μέρα ήταν ένα μεγάλο δώρο προς την κυβέρνηση και
το καθεστώς. Το μεγαλύτερο μετά τη μεταπολίτευση, σε μαζικότητα, οργή και
αποφασιστικότητα, απεργιακό διήμερο αποσυντέθηκε «εκ των έσω». Ιστορική η
ευθύνη του ΚΚΕ που λειτούργησε ανοιχτά και απροκάλυπτα ως βραχίονας του
κράτους, αναλαμβάνοντας με στρατιωτικό τρόπο την περιφρούρηση της Βουλής
απέναντι στα πλήθη των διαδηλωτών. Δικαιολογημένη η οργή χιλιάδων διαδηλωτών
που βρέθηκαν αντιμέτωποι, αντί με τις αλυσίδες των ΜΑΤ, με τις κρανοφόρες και
καδρονοφόρες διμοιρίες του ΚΚΕ. Αλλά λαθεμένη, εγκληματική και εξίσου
«εξουσιαστική» ήταν και η επίθεση με μάρμαρα και μολότοφ στην «περιφρούρηση»
του ΚΚΕ και σε πλήθος κόσμου. Απογοητευτικά αποκαλυπτική η στάση της
αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που έσπευσε να συνταχθεί με το ΚΚΕ, μην τολμώντας
να υπερασπιστεί την, στα λόγια, πολύτιμη «αυτοτέλειά» της.

Κώστας Χαριτάκης

Αυτό που εκφράστηκε χθες με
δραματικό τρόπο είναι η ανεπάρκεια όλων μας (κοινοβουλευτικής και
εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αντιεξουσιαστικού χώρου, αναρχικών, αυτονομίας)
να ανοίξουμε έναν πραγματικό δρόμο ανατροπής του καθεστώτος της κοινωνικής
λεηλασίας.

Κι αν για την κοινοβουλευτική
Αριστερά, και όσους από την αντικαπιταλιστική Αριστερά θέλουν να της μοιάσουν,
η κρίση την οδηγεί να λειτουργεί απροκάλυπτα ως προστάτης του συστήματος, για
τους αγωνιστές της κοινωνικής επανάστασης και της άμεσης δημοκρατίας (όπου κι
αν βρίσκονται αυτοί) η πρόκληση είναι να υπερβούν στην πράξη αυτόν τον τύπο
αστικής πολιτικής, δίνοντας σήμερα «δείγματα γραφής»μιας άλλης πολιτικής της
χειραφέτησης και της συλλογικής δημιουργίας.

Ας σταματήσουμε να κρύβουμε τις
ανεπάρκειές μας, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τις επιλογές και τα λάθη των άλλων.

Ας σταματήσουμε να αναπαράγουμε
τους ρόλους που το θέαμα του συστήματος μας έχει μοιράσει...

Η κρίση μας ξεσκεπάζει όλους.

Ο εχθρός είναι εκεί, στην
κυβέρνηση, στο κράτος, στην εκμετάλλευση και την αγορά, και πρέπει να τον
στοχεύσουμε, παραμερίζοντας όχι μόνο τους τόνους των δακρυγόνων αλλά και όλο
το παραπέτασμα των φετιχισμών που μας εμποδίζουν να τον πετύχουμε.

http://efimeridadrasi.blogspot.com/