Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα και ηγεμονία της Εργατικής Τάξης

Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα και ηγεμονία της Εργατικής Τάξης


«Όταν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, μέσα από τις γραμμές του «Μανιφέστου», έθεταν σαν προϋπόθεση της συγκρότησης του επαναστατικού υποκείμενου και της κοινωνικής επανάστασης να καταστεί η εργατική τάξη «εθνική τάξη-ηγέτιδα τάξη του έθνους», θεμελίωναν την διαλεκτική θεωρία της ηγεμονίας, θεμελίωναν την θέση πως για να γίνει η εργατική τάξη κυρίαρχη πρέπει πρώτα και κύρια να γίνει διευθυντική. – Μ. Γρηγοριάδης». Κάποιοι σύντροφοι τότε μου έγραψαν ότι οι θέσεις αυτές του μέλους της ΣΟ του ΠΚ είναι… εθνικιστικές!!! Τους απάντησα ότι μπορούσαν να συμβουλευτούν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Καρλ Μαρξ και Φ. Ένγκελς όπου οι εν λόγω «εθνικιστές» γράφουν: «Η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή είναι κατ’ αρχήν εθνική»! Οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, επέμεναν πώς κεντρικό, κομβικό καθήκον για το σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα ήταν η ανύψωση του προλεταριάτου σε ηγεμονική, κυρίαρχη τάξη του έθνους…

Η συζήτηση για την ηγεμονία της εργατικής τάξης και την κατάκτηση της εξουσίας έχει ξεκινήσει πολύ καιρό πριν, εδώ στο ΠΚ. Ο σ. Μανώλης Γρηγοριάδης, μέλος της ΣΟ του ΠΚ, σε άρθρο του αναφέρει:

«Όταν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, μέσα από τις γραμμές του «Μανιφέστου», έθεταν σαν προϋπόθεση της συγκρότησης του επαναστατικού υποκείμενου και της κοινωνικής επανάστασης να καταστεί η εργατική τάξη «εθνική τάξη-ηγέτιδα τάξη του έθνους», θεμελίωναν την διαλεκτική θεωρία της ηγεμονίας, θεμελίωναν την θέση πως για να γίνει η εργατική τάξη κυρίαρχη πρέπει πρώτα και κύρια να γίνει διευθυντική.

Όταν οι μπολσεβίκοι και ο Λένιν διαμόρφωναν την στρατηγική της αστικοδημοκρατικής επανάστασης νέου τύπου, όπου την ηγεμονία του πολιτικού αγώνα για την ανατροπή της φεουδαρχίας και του τσαρισμού δεν την είχε η αστική τάξη (όπως συνέβη π.χ. στην γαλλική επανάσταση), θεμελίωναν την διαλεκτική θεωρία της προτεραιότητας της πολιτικής έναντι της οικονομίας και της ιδεολογίας έναντι της πολιτικής.

Σʼ ένα διεθνή καπιταλιστικό περίγυρο, όταν η εργατική τάξη καταστεί ηγεμονική γίνεται εθνική τάξη επειδή προεκτείνει τα δικά της ταξικά συμφέροντα σε άλλα στρώματα –έστω και με συμβιβασμούς, και ταυτόχρονα, επειδή μέσα από τις ειδικές και ιδιόμορφες συνθήκες εμφανίζει έναν πλούτο οικουμενικό και δι-εθνικό, ενοποιείται με την παγκόσμια εργατική τάξη.

Στον αντίποδα της σθεναρής πολιτικής και ιδεολογικής στάσης των κυρίαρχων τάξεων του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, το ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα και οι αντικαπιταλιστικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, και στην Ελλάδα αλλά και στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που κάνει τα πήλινα πόδια του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού να τρίζουν, παρουσιάζουν μια διπλή έλλειψη: από την μια έχουν σταθεί ανίκανες να εμφανιστούν ως αυτόνομη ηγεμονική δύναμη με συγκεκριμένο πολιτικο-ιδεολογικό πρόγραμμα και αποφασιστική πολιτική καθοδήγηση, και από την άλλη δεν έχουν αποκτήσει πραγματικό οργανικό δεσμό με τους μισθοσυντήρητους και το λαό. Δηλαδή, δεν βρίσκουμε, προς το παρόν, στο ριζοσπαστικό κίνημα την θέληση να γίνει ηγεμονικό, κομματικό και ηγετικό».

http://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?t=20258&highlight=

Οι Μαρξ-Ένγκελς στο απόσπασμα που αναφέραμε στην αρχή «Η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή είναι κατ’ αρχήν εθνική»! συνεχίζουν ως εξής: «Είδαμε κιόλας πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε κυρίαρχη τάξη, η κατάκτηση της δημοκρατίας». Αυτό βέβαια μόνο με τη «βοήθεια» του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης μπορεί να επιτευχθεί.

Όπως αναφέρει η Κ. Γκλύκσμαν:

«Στην περίπτωση μιας πετυχημένης ηγεμονίας μια τάξη προωθεί το σύνολο της κοινωνίας (εθνική λειτουργία). Η έλξη που ασκεί στις σύμμαχες τάξεις (ακόμα και εχθρικές) δεν είναι παθητική αλλά ενεργητική. Όχι μόνο δεν εξαρτάται από απλούς διοικητικούς μηχανισμούς καταναγκασμού, αλλά ούτε εξαντλείται σε μηχανισμούς ιδεολογικής επιβολής-ιδεολογικής υποταγής (Αλτουσέρ) ή νομιμοποίησης μέσω μια συμβολικής βίας (Μπουρντιέ).

Αν η κοινωνιολογία των λειτουργιών και η κοινωνιολογία των ελέγχων είναι ʽάσπονδες φίλεςʼ, υπάρχει συμφωνία σʼ ένα βασικό σημείο: την κοινωνική ενσωμάτωση. Η επαναστατική διαλεκτική του Γκράμσι ξεφεύγει από κάθε δομικολειτουργιστικό μοντέλο στο οποίο οι τρόποι ενσωμάτωσης σε μια δομή (λειτουργία) παγιώνουν τους τρόπους θεσμοποίησης των ελέγχων. Αυτό μας κάνει να σκεφτούμε ότι κάθε χρησιμοποίηση ενός μοντέλου ενσωμάτωσης απαιτεί ένα μοντέλο διάσπασης, γιατί τα θεωρητικά και μεθοδολογικά ζεύγη του Γκράμσι είναι διπολικά. Με δυό λόγια δεν υπάρχει θεωρία της ηγεμονίας χωρίς θεωρία της κρίσης ηγεμονίας (της λεγόμενης οργανικής κρίσης). Δεν υπάρχει ανάλυση της ενσωμάτωσης των υποδεέστερων τάξεων σε μια κυρίαρχη τάξη, χωρίς θεωρία των τρόπων ανεξαρτητοποίησης και ταξικής συγκρότησης, που επιτρέπουν σε μια τάξη, υποδεέστερη ήδη, να γίνει ηγεμονική».

Η εργατική τάξη με το Κόμμα της για να πραγματοποιήσει το σκοπό της και να κατακτήσει την πολιτική εξουσία για το συμφέρον όλων των μελών της κοινωνίας, πρέπει να δώσει στις ιδέες της τη μορφή της καθολικότητας, να τις παρουσιάζει σαν τις μόνες λογικές και καθολικά έγκυρες!

Γράφει ο σ. Μ. Γρηγοριάδης: «Πολλοί, σήμερα, στο ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο αντιμετωπίζουν την ιδεολογία και την πολιτική με μια οικονομίστικη παρέκκλιση του μαρξισμού, μη αντιλαμβανόμενοι τη διαλεκτική σημασία της ρήσης «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα». Έτσι, καταλήγουν στην πράξη να πραγματεύονται την ιδεολογία ως απλή αντανάκλαση χωρίς ειδική αποτελεσματικότητα, αποκρύβοντας ένα στρατηγικό πεδίο των ταξικών αγώνων, που ο Γκράμσι αποκαθιστά σε όλη του την έκταση».

H «παραδοσιακή» αριστερά όσο και η εξωκοινοβουλευτική και επαναστατική προτάσει τα «ταξικά συνδικάτα», το «ταξικό Κόμμα»(!), συγχέοντας την ανάγκη να έχουμε μαχητικότερα συνδικάτα για την καλύτερη πώληση της εργατικής δύναμης με το καθήκον της ηγεμονίας, που τα συνδικάτα όσο «ταξικά» και αν είναι δεν μπορούν να την κάνουν πράξη.

Για την ηγεμονία πρώτος μίλησε ο παρεξηγημένος Μακιαβέλλι και στη συνέχεια οι κλασσικοί, Λένιν «Τι να κάνουμε», Γκράμσι «Ο ηγεμόνας».

Ο Γκράμσι λέει:

« Ως ιστορικά αναγκαίες αυτές (οι οργανικές ιδεολογίες) έχουν μια αποτελεσματικότητα που είναι ʽʽψυχολογική αποτελεσματικότηταʼʼ, οργανώνουν τις ανθρώπινες μάζες, διαμορφώνουν το πεδίο όπου κινούνται, όπου αποκτούν συνείδηση της θέσης τους, όπου αγωνίζονται κλπ»…

«Το ιστορικοπολιτικό κριτήριο όπου πρέπει να βασίσω τις έρευνές μου είναι τούτο: μια τάξη κυριαρχεί με δύο τρόπους, δηλαδή είναι διευθυντική και κυρίαρχη. Είναι διευθυντική σε σχέση με τις σύμμαχες τάξεις και κυρίαρχη σε σχέση με τις αντίπαλες. Γιʼ αυτό, μια τάξη μπορεί (και πρέπει) να είναι διευθυντική πριν πάρει την εξουσία. Όταν πάρει την εξουσία γίνεται κυρίαρχη, αλλά εξακολουθεί επίσης να είναι διευθυντική».

Ο Λένιν στο Ο Μαρξισμός και το περιοδικό Νάσια Ζαριά (1911), περιγελά τους συντάκτες του περιοδικού, γράφοντας: «Το να λέει κανείς: Στο παρελθόν υπήρχε ηγεμονία, ενώ στο μέλλον πρέπει να υπάρχει «ταξικό κόμμα», σημαίνει ότι δείχνει καθαρά τη σύνδεση του λικβινταρισμού με την απάρνηση της ηγεμονίας και την απόσπαση αυτού του ρεύματος από το μαρξισμό».

Στο Ο ρεφορμισμός στη Ρωσική σοσιαλδημοκρατία, που γράφτηκε και δημοσιεύθηκε το 1911, Λένιν γράφει: «…ευνόητο ότι η περίφημη διατύπωση ενός από τους νεαρούς ηγέτες του δικού μας ρεφορμισμού, του κ. Λεβίτσκι, του Νάσα Ζαριά….ότι η ρωσική σοσιαλδημοκρατία πρέπει να είναι “όχι ηγεμόνας, αλλά ταξικό κόμμα”, είναι διατύπωση του πιο συνεπούς ρεφορμισμού. Και κάτι περισσότερο. Είναι διατύπωση ολοκληρωτικής απάρνησης. Το να λέει κανείς “όχι ηγεμονία, αλλά ταξικό κόμμα” σημαίνει ότι περνάει με το μέρος της αστικής τάξης, με το μέρος του φιλελεύθερου, που λέει στο σκλάβο της εποχής μας, το μισθωτό εργάτη, αγωνίσου για τη βελτίωση της θέσης σου, σαν σκλάβου, να θεωρείς όμως, βλαβερή ουτοπία την ιδέα της εξαφάνισης της σκλαβιάς»!!! ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ (Β.Ι. ΛΕΝΙΝ)

Ο Λένιν πάλι στο «Τι να κάνουμε, γράφει: «Το να προπαγανδίζει κανείς στους εργάτες ότι τους χρειάζεται “όχι ηγεμονία, αλλά ταξικό κόμμα”, σημαίνει να παραδίνει την υπόθεση του προλεταριάτου στους φιλελεύθερους, σημαίνει να προπαγανδίζει την αντικατάσταση της σοσιαλδημοκρατικής εργατικής πολιτικής με τη φιλελεύθερη εργατική πολιτική. Η απάρνηση, όμως, της ιδέας της ηγεμονίας είναι η πιο χοντροκομμένη μορφή ρεφορμισμού»…

Σήμερα λοιπόν, ο θεωρητικός-ιδεολογικός αγώνας του φιλοσοφικού μαρξισμού ενάντια στα κυρίαρχα ρεύματα της αστικής φιλοσοφίας αποτελεί κυρίαρχο καθήκον και προϋπόθεση για την ανασύνταξη του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου και την σύσταση της διευθυντικής-ηγεμονικής, κομματικής και ηγετικής δύναμης, που σαν συλλογικός διανοούμενος θα εκδηλώσει τις ιδιότητες του επαναστατικού υποκείμενου.

Ο συλλογικός διανοούμενος λοιπόν, για να είναι τέτοιος, δηλαδή συλλογικός, πρέπει να ιεραρχεί στο εσωτερικό του τις κοινωνικές συμμαχίες με όρους συνεκτικούς, δηλαδή πολιτικούς. Να ενοποιεί την διάχυτη και διαλελυμένη αρνητικότητα του πληθυσμού προς το κοινωνικό σύστημα και το Κράτος με σχέσεις κύρους προς την κοσμοαντίληψη που έχει φτάσει στο επίπεδο της ιδεολογίας, που έχει γίνει δηλαδή υλική δύναμη ανατροπής και άρνησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Χρέος μας είναι να αγωνιστούμε για την ανύψωση της εργατικής τάξης σε κυρίαρχη, ηγεμονική τάξη μέσα στην κοινωνία. Στο τι να κάνουμε που παραθέσαμε ολόκληρο το βιβλίο, μπορεί ο κάθε αγωνιστής να βρει έναν κατάλογο «καθηκόντων» που καμία οργάνωση ή Κόμμα δεν μπορεί να κάνει σήμερα.

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ


http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=8935