Φαντάσματα Τζανετάκη και… Ανδρουλάκη

Φαντάσματα Τζανετάκη και… Ανδρουλάκη

ΤΟΛΜΑ ΝΑ ΜΙΛΑ Ο ΠΕΡΙΣΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΄89! Τότε διέγραψε την αριστερή διαφωνία, τώρα κάθε διαφορετική φωνή

Πριν λίγες ημέρες, η ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, σε συνέντευξη τύπου για τις Θέσεις του κόμματος μπροστά στο 19ο Συνέδριό του, απάντησε ως εξής σε ερώτηση του «Πριν» για την κοινή δράση του κόμματος με άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και τη δυνατότητα συνεργασίας του με κόμματα κομμουνιστικής αναφοράς που διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ: «Στις Θέσεις γράφουμε ότι αν εμφανιστούν πολιτικές δυνάμεις που στον έναν ή τον άλλο βαθμό συμφωνούν με την εργατική λαϊκή εξουσία κλπ θα αναπτύξουμε κοινή δράση μέσα στις γραμμές της συμμαχίας, μέσα στις γραμμές των μαζικών οργανώσεων της συμμαχίας. Λέμε όμως κάτι πάρα πολύ καθαρά. Ότι με δυνάμεις πολιτικές και ομάδες που προέκυψαν από διάσπαση του ΚΚΕ, όχι δεν συνεργαζόμαστε.

Μιχάλης Ρίζος*

Δεν πάνε να λένε ζήτω η δικτατορία του προλεταριάτου. Και θα στο εξηγήσω. Μιλάμε συγκεκριμένα τώρα, '89, '90, '91, μην πάμε μακριά. Αυτές οι δυνάμεις, τη δύσκολη ώρα, των μεγάλων ερωτημάτων και των συγχύσεων γιατί ανατράπηκε ο σοσιαλισμός και δεν μιλάμε τώρα για μέλη και για τον απλό κόσμο, μιλάμε για στελέχη, που εκείνη την ώρα άφησαν το καράβι, έκαναν άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Και εμείς ρωτάμε, δεν έχει σημασία αν ήταν μεγάλοι ή μικροί φορείς, να βγάλουμε τι είπανε για το ΚΚΕ; Μέχρι που λέγανε ότι τάχα έσερνε ο Χαρίλαος τα τσουβάλια με τα ρούβλια στην αυλή του Περισσού και τα τρώγαμε, τα μοιράζαμε μεταξύ μας, τα κάναμε βίλες και κότερα. Δεν ήταν μια απλή ιδεολογική αντιπαράθεση, να πεις εγώ διαφωνώ, άλλαξα γνώμη».

Δεν θα ασχολούμασταν με τοποθετήσεις που ξεπερνούν τα όρια της πολιτικής κριτικής - πολεμικής και υποβιβάζουν την αντιπαράθεση (που κουβέντα για διάλογο;) μεταξύ αγωνιστών και κομμουνιστών στα όρια της πιο χυδαίας μικροαστικής διαμάχης. Όμως είναι πρόκληση, ειδικά στη σημερινή περίοδο της κρίσης και της καπιταλιστικής επίθεσης, όπου η κομμουνιστική και επαναστατική στράτευση για τον πρωτοπόρο εργάτη, άνεργο ή νεολαίο είναι απείρως πιο δύσκολη και πιο αναγκαία συνάμα, να χρησιμοποιείται η ιερή έννοια της «κομματικότητας» ως μέσο για την παραχάραξη της πρόσφατης ιστορίας του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και την οχύρωση των κομματικών μελών στην προγραμματική και ιδεολογική ημιμάθεια.

Ας δούμε ορισμένα ζητήματα πιο συγκεκριμένα:

-Η γραμματέας του ΚΚΕ, στέλεχος του Πολιτικού Γραφείου και γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του κόμματος την περίοδο εκείνη (’89-’91), ήταν στην ηγετική ομάδα που συνυπέγραψε και στήριξε πολιτικά-οργανωτικά (άρα και «κομματικά») το πιο δεξιό κοινωνικό συμβόλαιο της  ελληνικής αριστεράς (και του ΚΚΕ) από τη μεταπολίτευση. Δηλ. το κοινό πόρισμα ΚΚΕ-ΕΑΡ, τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΚΚΕ-ΕΑΡ (γνωστή ως κυβέρνηση Τζανετάκη), καθώς και την οικουμενική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΚΚΕ-ΕΑΡ, αμέσως μετά. Και το ’89 δεν ήταν μια απλή ημερομηνία. Τότε άρχιζε η επιδίωξη επιβολής και στην Ελλάδα του νεοσυντηρητικού χειμώνα, που σε συνδυασμό με την κατάρρευση του ανύπαρκτου σοσιαλισμού πήρε τη μορφή χιονοστοιβάδας, όμως η ΓΓ του ΚΚΕ μαζί με την πλειοψηφία της ΚΕ παραμύθιαζε(«κομματικά» πάντα) τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ότι ερχόταν η «άνοιξη της αριστεράς» και οι διαφωνούντες δεν την βλέπουν γιατί είναι «αντικομματικοί». Αυτές βέβαια οι κυβερνήσεις δεν σχετίζονταν με τη σημερινή «τρόικα εσωτερικού» ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ, ας προβληματιστούμε όμως για τη μήτρα από την οποία προέρχεται η σημερινή κυβερνώσα αριστερά και για την πολιτική διαπαιδαγώγηση του κινήματος και των κομμουνιστών στις κρίσιμες πολιτικές καμπές. Ας μην ζητάμε μόνο από άλλους τα ρέστα για την μονοσήμαντη προσήλωση στην «κυβερνητική λύση», τις εκλογές και την ευρωδιαχείριση του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.

-Η γραμματέας του ΚΚΕ, στέλεχος του Πολιτικού Γραφείου και γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του κόμματος την περίοδο εκείνη (’89-’91), ήταν αυτή που μαζί με τα σημερινά απολειφάδια του ΠΑΣΟΚ (Ανδρουλάκης, Δαμανάκη και σία), αλλά και πολλά από τα σημερινά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (πάλι λόγω «κομματικότητας»), διέγραψαν ομόφωνα τα μισά σχεδόν μέλη του κόμματος στις ηλικίες κάτω των σαράντα και το σύνολο σχεδόν της ΚΝΕ, επειδή διαφωνούσαν από τα αριστερά στην επιλογή Τζανετάκη κλπ. Ως δια μαγείας τότε η Αριστερά ενώθηκε απέναντι στην αριστερή διαφωνία, τώρα δεν μπορεί να κάνει κοινή δράση ούτε μέτωπο όλων των αντιΕΕ, αντιδιαχειριστικών, αντιιμπεριαλιστικών, κομμουνιστικών δυνάμεων για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και την επιβίωση του λαού μας.

- Η γραμματέας του ΚΚΕ, στέλεχος του Πολιτικού Γραφείου και γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του κόμματος την περίοδο εκείνη (’89-’91), κάνει ότι δεν άκουσε την ιδεολογική και πολιτική κριτική της αριστερής διαφωνίας τότε (που λίγο μετά συγκροτήθηκε στο ΝΑΡ) και που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από τις μετέπειτα εξελίξεις. Και τότε και σήμερα  δυσκολεύεται να ξεχωρίσει τη δεξιά από την αριστερή κριτική. Και τότε και σήμερα τσουβαλιάζει το ΝΑΡ και την αντικαπιταλιστική αριστερά με τους ΠΑΣόκους, ακόμα και με τον «αυριανισμό». Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το ΣΥΡΙΖΑ, τον ταξικό εργατικό αγώνα με (για όνομα του ΜΑΡΞ!) την απεργοσπασία. Γιατί; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί πάνω απ’ όλα υπάρχει  «κομματικότητα». Δεν έχει σημασία το πρόσημο ούτε το περιεχόμενο της διαφωνίας. Από τη στιγμή που φέρεται κατά της κομματικής απόφασης – γραμμής, είναι εξ ορισμού σύμφωνη με τα καπιταλιστικά σχέδια. Άμεση συνέπεια αυτής της λογικής βέβαια, είναι ότι η κυβέρνηση Τζανετάκη κλπ ήταν με τα επαναστατικά σχέδια!

- Η γραμματέας του ΚΚΕ, στέλεχος του Πολιτικού Γραφείου και γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του κόμματος την περίοδο εκείνη (’89-’91), συνεχίζει όμως ακάθεκτη την απάντησή της:

«Έχουν σχέση αυτές οι ομάδες, αυτά τα στελέχη με το αδυνάτισμα του κινήματος; Ξέρεις καμιά φορά ο αντίπαλος δεν μπορεί να σου κάνει τη ζημιά που μπορεί να σου κάνει αυτός που είναι μέσα σου. Αυτές οι δυνάμεις παρά το μικρό ή μεγάλο μέγεθός τους έχουν ευθύνη για το αδυνάτισμα του κινήματος». Τώρα πλέον, στο όνομα της «κομματικότητας», η αντικαπιταλιστική αριστερά όχι μόνο γίνεται πραγματικός εχθρός του κόμματος – περισσότερο μερικές φορές και από τον αστικό αντίπαλο – αλλά έχει ευθύνη και για το αδυνάτισμα του κινήματος. Βεβαίως: Όταν η αυτοκριτική (όχι μόνο για το ’89 αλλά και γενικά) απουσιάζει, όταν ωριμάζει σε πολλούς αγωνιστές ότι χωρίς προγραμματικά, μετωπικά, οργανωτικά εφόδια και σύγχρονη κομμουνιστική στρατηγική – τακτική το κίνημα δεν μπορεί να νικήσει, τι πιο εύκολο (και δοκιμασμένο) να λες στα μέλη και στελέχη σου ότι για τις ανεπάρκειες του κινήματος φταίνε οι αντικομματικοί εχθροί και δη οι αριστεροί.

- Η γραμματέας του ΚΚΕ, στέλεχος του Πολιτικού Γραφείου και γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του κόμματος την περίοδο εκείνη (’89-’91), δεν ξεχνά βέβαια και τη διεθνιστική διάσταση της «κομματικότητας». Που δεν είναι άλλη από την «υπεράσπιση του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα» και των επιλογών του. Και μάλιστα η πραγματικότητα αντιστρέφεται σε όλο της το μεγαλείο. Αντί να προβληματιστούμε όλοι για τα αίτια της κατάρρευσης, για μια σύγχρονη μαρξιστική λενινιστική προσέγγιση της μεταβατικής κοινωνίας, για τον «άλλο δρόμο» απέναντι στο βάρβαρο, ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας, η ευθύνη για τη δυσκολία να πειστούν οι εργαζόμενοι για την κομμουνιστική αναγκαιότητα οφείλεται λίγο πολύ στους αντικαπιταλιστές που δεν υπερασπίζουν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε: «Μα ποιοι τα λένε; Τα λένε αυτοί που λένε ότι είναι κομμουνιστές. Όταν λένε δεν υπήρχε σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ, αλλά υπήρχε γραφειοκρατία. Ε, όχι. Μέσα στο κίνημα με όποιον συναντιόμαστε δεν θα του ζητήσουμε ταυτότητα. Αλλά θα πάμε δηλαδή να συνεργαστούμε με αυτούς που φτύνουν το σοσιαλισμό του 20^ου αιώνα και εμείς θα καθόμαστε να συζητάμε ή θα τσακωνόμαστε μπροστά στο λαό; Όχι δεν συνεργαζόμαστε με αυτούς. Τελείωσε. Και να ανασκουμπωθούμε εμείς οι κομμουνιστές υπάρχουν μάζες εργατικές, φτωχές λαϊκές, νεότερης ηλικίας που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, θα πάμε να συνεργαστούμε μαζί τους, δηλαδή μέσα στα σωματεία, μέσα στους φορείς κι εκεί θα έχουμε μεγάλο στομάχι. Όχι να τσακωνόμαστε τώρα, οι νυν και οι πρώην, για το τί ήτανε ο 20ος αιώνας».

Ας μας συγχωρήσει η ΓΓ του ΚΚΕ, αλλά αυτό που αναφέρει ως «κομματικότητα» είναι απλώς ο απολογητισμός ρεφορμιστικών επιλογών του κόμματος είτε παίρνουν τη μορφή του τακτικισμού και της υποταγής στην αστική στρατηγική (ανοιχτό διαζύγιο με την επαναστατική στρατηγική) είτε του σεχταρισμού (ανοιχτό διαζύγιο με την επαναστατική τακτική). Ένας  κομμουνιστικός φορέας, ως πρωτοπορία της εποχής μας, πρέπει να επεξεργαστεί και να οργανώσει ένα σύγχρονο πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής και εργατικής απελευθέρωσης, με γνώση, ανανεωτική τόλμη αλλά και σεβασμό στον επιστημονικό μαρξισμό, ως διαλεκτική ενότητα αντικειμενικής ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης και οργάνωσης της υποκειμενικής δράσης στο δοσμένο συσχετισμό δυνάμεων (και με στόχο την τροποποίησή του σε όφελος των επαναστατικών δυνάμεων).

Εξάλλου, μια βασική αντίληψη που προώθησε ο Λένιν στο «Τι να κάνουμε» είναι ότι οι εργάτες δεν γίνονται αυθόρμητα σοσιαλιστές, αλλά ρέπουν πιο πολύ προς τον συνδικαλισμό (και αν μιλάμε για μικροαστούς διανοούμενους προς τον ιδεολογισμό και την ουτοπία). Υπό αυτή την έννοια η σοσιαλιστική συνείδηση, το πολιτικό πρόγραμμα και η κομμουνιστική ιδεολογία θα λέγαμε σήμερα, προσφέρεται στην εργατική τάξη απέξω, από τους επαναστάτες διανοούμενους και το κόμμα – συλλογικό διανοούμενο.

Το σημερινό ΚΚΕ αδυνατεί να παίξει αυτό τον ιστορικό ρόλο. Η έλλειψη ιστορικής αυτοκριτικής (που μονότονα ονομάζει «κάποια λάθη»), δημιουργικής κριτικής στο «σοσιαλισμό» που κατέρρευσε, επαναστατικής προγραμματικής επεξεργασίας (και όχι λογοκοπίας και εξυπνακίστικης κριτικής για το τι μπορεί και δεν μπορεί να κατακτηθεί στον καπιταλισμό) και οργάνωσης της εργατικής τάξης σε πολιτικό κίνημα ανατροπής, το απομακρύνει από αυτή την συμβολή. Και αυτή την τάση δεν μπορεί να την αντιρροπήσει η εντατική δόση «κομματικότητας».

Γιατί η κομματικότητα είναι ιστορική, διαλεκτική έννοια. Δεν είναι ούτε ιδιοκτησία, ούτε θεοκρατική πίστη ούτε κωλοτουμπισμός χωρίς αρχές (υποκειμενισμός). Δεν μπορεί να είναι κομματικό και το ’89 (ως πολιτική επιλογή) και το 2012. Και η αντι ΕΕ πάλη και ο Χριστόφιας. Και ο Άρης και η Βάρκιζα. Και ο Οκτώβρης και ο ιστορικός συμβιβασμός. Και η εργατική δημοκρατία και οι δίκες της Μόσχας. Και ο Λένιν και ο Μπρέζνιεφ.

Σήμερα η κομματικότητα ταυτίζεται με τη στράτευση στα μεγάλα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας. Για να συγκροτηθεί το πολιτικά ανατρεπτικό, ανώτερα οργανωμένο, ταξικά ανασυγκροτημένο μαζικό εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, με τα ανεξάρτητα όργανα αγώνα κι επιβολής της λαϊκής – εργατικής θέλησης. Για ισχυρό αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο και πόλο της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής Αριστερά, με την αυτοτέλεια και την ενωτική του πολιτική. Για αποφασιστικά βήματα σχεδιασμού και οικοδόμησης σύγχρονου φορέα- ΚΟΜΜΑΤΟΣ για τον κομμουνισμό της εποχής μας. Που θα ενώνει σε ανώτερο επίπεδο και θα ενισχύει τον ανατρεπτικό πολιτικό ρόλο του κινήματος. Για να αναπτύσσεται στρατηγικά και να πλαταίνει κοινωνικά και πολιτικά το αντικαπιταλιστικό μέτωπο.

Που θα έχει την ικανότητα να φέρει και να προβάλει την κομμουνιστική ιδεολογία στις εργατικές-λαϊκές μάζες, να μπορεί να οργανώσει και να προγραμματίζει τις κινήσεις του σύμφωνα με τις γενικές τάσεις της κοινωνικής αλλαγής, να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες, να προβλέπει τις κινήσεις του αντιπάλου και γενικά να αποτελεί το πιο προωθημένο τμήμα της εργατικής τάξης, το οποίο γι’ αυτό θα πρέπει να διαθέτει μια πνευματική και ηθική υπεροχή.

Δεν εξαργυρώνεται αυτή η Κομματικότητα σε κυβερνητικές διαχειρίσεις, δεν χωράει στην Ε.Ε. και στη διαπραγμάτευση με τα καπιταλιστικά συμφέροντα, δεν πασχίζει για να κερδίσει λίγοι παραπάνω τηλεθέαση και δημοσκοπική ενίσχυση, ούτε θέσεις και ποσοστά στους κομματικούς μηχανισμούς.

Όπως λέγαμε και στο Πανελλαδικό Σώμα του ΝΑΡ για το επαναστατικό πολιτικό υποκείμενο, για μας βασικά στοιχεία της εργατικής δημοκρατίας (της κομματικότητας) είναι η πλατιά συλλογική συζήτηση για κάθε ζήτημα, η ελεύθερη έκφραση άποψης, ο συντροφικός διάλογος, το ανοιχτό και δημιουργικό πνεύμα (ιδιαίτερα σε εποχή αλλαγών, όπου πολλές βεβαιότητες καταρρέουν και άλλες πρέπει να επαναπροσεγγιστούν), ο σεβασμός και η συλλογική αξιολόγηση κάθε άποψης, η συντροφική κριτική και αυτοκριτική. Και, πάνω απ’ όλα, η διαμόρφωση ισχυρού θεωρητικού υπόβαθρου, η υπέρβαση των μορφών που αναπαράγουν τη διάκριση χειρωνακτικής-πνευματικής εργασίας, παραγωγών-υλοποιητών της πολιτικής μέσα στο κόμμα, η οικοδόμηση κριτηρίων και κατάλληλου οργανωτικού πολιτισμού στα μέλη, η δημοσιοποίηση όλων των απόψεων. Αν δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις, κάθε αναφορά στην εσωοργανωτική δημοκρατία και το ρόλο των μελών είναι κενό γράμμα. Αυτό συμβαίνει όταν η οργανωμένη και συλλογική δημοκρατική συζήτηση-απόφαση ακυρώνεται, δίνοντας τη θέση της στη «σιγή ιχθύος» που επικρατεί στο «κόμμα-φρούριο» ή στην «εικονική δημοκρατία» που επικρατεί στο «κόμμα στούντιο» των «ειδημόνων», των ατομικοτήτων, που διατηρούν περίκλειστα το προνόμιο του αλάθητου.

Το ΝΑΡ θα στρατευτεί σε αυτή την προσπάθεια με όλες του τις δυνάμεις. Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και θα συνεργαστεί με όλες τις αντιΕΕ, αντιδιαχειριστικές, αντιιμπεριαλιστικές, κομμουνιστικές δυνάμεις που θέλουν ειλικρινά να συμβάλλουν στην πάλη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Είτε θέλει, είτε δεν θέλει η ΓΓ του ΚΚΕ, η ταξική πάλη έχει τους δικούς της νόμους που δεν χωράνε στην ιδιοκτησία του κομματικού μηχανισμού.

*ένας αντικομματικός διαγραμμένος το ’89, νέος κομμουνιστής 23 ετών τότε. Μια συντομευμένη εκδοχή του άρθρου δημοσιεύτηκε στο «Πριν» 30/12/2012

Περισσότερα διαβάστε εδώ:

Ποιος θυμάται τις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα;

Δύο κυβερνησούλες, μια σταλίτσα η κάθε μία!-Οι κυβερνήσεις Τζανετάκη, Ζολώτα στον (έμμεσο) απολογισμό του ΚΚΕ

Θέσεις του ΚΚΕ: Τελικά, στραβός είν’ ο γιαλός…

Θέσεις του ΚΚΕ: Τελικά, στραβός είν’ ο γιαλός…

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ – 29 Δεκέμβρη 2012

Επιμονή στην ίδια πορεία οι Θέσεις του ΚΚΕ ενόψει του 19^ου Συνεδρίου

Το πιο αξιοσημείωτο στις Θέσεις για το 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ είναι ότι δεν επισημαίνεται καμιά ανάγκη διόρθωσης στις εκτιμήσεις και την πολιτική του κόμματος. Ο προσανατολισμός της ηγεσίας μπροστά στις καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων ετών που οδήγησαν και στην εκλογική συρρίκνωση του κόμματος, θεωρείται γενικά σωστός. Η σημαντική υποχώρηση της επιρροής του αποδίδεται στις αντικειμενικές συνθήκες, στην επίθεση του συστήματος και σε δευτερεύουσες υποκειμενικές αδυναμίες, αλλά όχι στον προσανατολισμό.

Τ. Τ. 

      

ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2012

Μια προσωπική καφκική ιστορία

Μια προσωπική καφκική ιστορία

Ζούμε μια ιστορική περίοδο σήμερα στην Ελλάδα. Από προτεκτοράτο που ήταν μέχρι την ένταξη στην τότε ΕΟΚ, μετατρέπεται, με αμετάκλητους όρους σε αποικία της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης. Η ιστορία της Ευρώπης, μετά τη διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν ένας διαρκής πόλεμος για το ποια χώρα θα κατακτήσει την άλλη. Αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχαμε το φαινόμενο μια ευρωπαϊκή χώρα να κάνει αποικία της μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Και η αρχή έγινε από την Ελλάδα και θα επεκταθεί στον Νότο και την Κεντρική Ευρώπη. Γιατί ειδικά η Ελλάδα, όταν η Σουηδία έχει το ίδιο χρέος με μας; Γιατί η διαφθορά της πολιτικής στην Ελλάδα είναι συγκρίσιμη με τους δικτάτορες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Και προϋπόθεση μιας νεοαποικιοποίησης μέσω του χρέους, είναι μια υποτελής και διεφθαρμένη κυβέρνηση. Σε δύο χρόνια και κάτι μήνες σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, τα πραγματικά στοιχεία είναι πολύ παραπάνω, έχουμε 3.403.000 ανθρώπους που βιώνουν τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Το 11,2% του πληθυσμού βρίσκεται σε πλήρη εξαθλίωση. Και το 70% δεν τα βγάζει πέρα. Το χρέος που δημιούργησαν διεφθαρμένοι πολιτικοί πρέπει να πληρωθεί με τη διάλυση της κοινωνίας και την καταστροφή ενός λαού που ζει καθημερινά δράματα. Και αυτά πρέπει να τα καταγράψουμε για να σωθεί η μαρτυρία ενός λαού. Και εδώ θα ήθελα να κάνω μια πρόταση στον Δρόμο της Αριστεράς. Να δημιουργήσει ένα χώρο για προσωπικές επώνυμες εμπειρίες για το πώς βίωσε αυτός ο λαός την αποικιοποίησή του. Θα αρχίσω με μια προσωπική ιστορία με την ελπίδα πως θα ακολουθήσουν και άλλες. Κάτι σαν δόλωμα. Αν ναι, τότε θα έχουμε πολύτιμες μαρτυρίες για το πώς οι άνθρωποι έζησαν τη νέα υποδούλωσή τους και ίσως πως οργάνωσαν την αντίστασή τους. Να σημειώσουμε πως το 65% των αστέγων είναι έργο των μνημονίων.

Περικλής Κοροβέσης

ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2012 

Τα χιλιάδες νέα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι υποχείρια

Τα χιλιάδες νέα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι υποχείρια

Σκέψεις με αφορμή το πρόσφατο άρθρο Να αφήσουμε την αριστερή μελαγχολία (Κώστας Δουζίνας, Αυγή 09/12/2012)

Στην Ψυχανάλυση, η μελαγχολία είναι η προσκόλληση του ψυχισμού του ατόμου σε ένα αντικείμενο (πρόσωπο ή άλλο) που δεν υπάρχει πια. Δεν πρέπει να συγχέεται με το πένθος που είναι φυσικό επακόλουθο της απώλειας και μάλιστα αναγκαίο για τη «μετάβαση» στην επόμενη φάση, η οποία είναι η συναισθηματική επένδυση σε νέο αντικείμενο. Αν σας φαίνονται πολύ μπερδεμένα όλα αυτά, ας τα κάνουμε συγκεκριμένα στη δικιά μας περίπτωση. Τον προηγούμενο αιώνα η Αριστερά έχασε, μέσα από διάφορες διαδικασίες, συγκρούσεις σε πραγματικό και σε ιδεολογικό επίπεδο, πάντως, έχασε. Ακολούθησε σπαραγμός: να μην μπορεί να πει κανείς τη λέξη κομμουνισμός, να έχει τελειώσει η ιστορία, να διαλύονται τα κόμματα της Αριστεράς, να ξεπουλιούνται και λοιπά και λοιπά.

Δανάη Κοκορίκου

Να αφήσουμε την αριστερή μελαγχολία (Αυγή)

Αφενός με τις ερμηνείες - ψυχαναλυτικές (και μη)- για την κατάσταση μας και αφετέρου με τις απειλές, είναι κοινός παρονομαστής ότι αν δεν ανταποκριθούμε θα μας ξεράσει η ιστορία, θα συνθλιβούμε και ενδεχομένως να βρεθούμε υπό νεοναζιστικά καθεστώτα. Ακριβώς, όπως οι αυτοκαταστροφικοί ασθενείς προσπαθούν να κάνουν κάτι αυτο-σαμποταριζόμενοι και μετά βυθίζονται βαθύτερα στη μελαγχολία επειδή απέτυχαν. Παρ’ όλο που πιστεύω πως η ερμηνευτική δύναμη της ψυχανάλυσης δεν είναι τόσο μεγάλη σε κοινωνικό επίπεδο όσο σε ατομικό, ας κάνουμε έναν παραλληλισμό. Στη θεραπεία από τη μελαγχολία, η λύση έρχεται όταν αναδυθεί στην επιφάνεια η ασυνείδητη εσωτερική σύγκρουση. Ο βαθύτερος λόγος, δηλαδή, για τον οποίο το άτομο προσκολλάται στο χαμένο αντικείμενο. Ο λόγος είναι, συνήθως, ότι το άτομο ταυτιζόταν με αυτό το αντικείμενο, άρα αν το αφήσει θα χαθεί και το ίδιο. Συγκρούεται λοιπόν η ταύτιση με το παλιό-χαμένο αντικείμενο με τη νέα πραγματικότητα.

Κατά συνέπεια, η Αριστερά ταυτίζει τον εαυτό της με την παλιά Αριστερά και δεν μπορεί να επενδύσει στη νέα κατάσταση. Στην περίπτωση μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ένα ενιαίο πράγμα: έχει τη βάση του, που κατά κοινή ομολογία έχει τη θέληση και σε ένα μεγάλο βαθμό αποτελείται από καινούργιο κόσμο, και έχει και τους μηχανισμούς που φέρουν τις παλιές αντιλήψεις. Ας πούμε, ότι αυτά ισχύουν σε γενικές γραμμές, αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι ολόκληρη η βάση του ΣΥΡΙΖΑ πρωτοπορία των κινημάτων των 2 τελευταίων χρόνων, ούτε όλη η ηγεσία με αντιλήψεις των δεκαετιών '80-'90.

Στη θεραπεία, η κρίση είναι ευκαιρία γιατί βγάζει τις συγκρούσεις στη φόρα. Αν υποθέσουμε ότι ώς εδώ, έχουμε περιγράψει την πραγματικότητα καλά, τότε η πρόβλεψη είναι ότι επίκειται σύγκρουση. Τα 25.000 νέα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγιναν μέλη για να χάσκουν μπροστά σε ηγεσίες που παίζουν παιχνίδια. Και επίσης, δεν είναι η μελαγχολική Αριστερά. (Ειλικρινά, με εκνευρίζει η διαρκής υποτίμηση). Δεν θα κάτσουν να κοιτάνε τον ΣΥΡΙΖΑ να το πάει δεξιά, όπως και δεν πείθονται ότι οι πολύ αριστερές θέσεις στα χαρτιά διασφαλίζουν τη ριζοσπαστικότητα του εγχειρήματος στην πράξη.

Οπότε, αν ήμουν στη θέση κάποιου που φαντάζεται απλή διαχείριση της κατάστασης μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ή υιοθέτηση 60 θέσεων a priori θεωρημένων από τις παλιές καραβάνες του ριζοσπαστισμού ή οτιδήποτε άλλο που, τελοσπάντων, δεν είναι στη θέληση των μελών του και του κόσμου που ελπίζει σε αυτόν, θα φοβόμουν πολύ τους 25.000 ανθρώπους αυτούς, γιατί απλούστατα δεν είναι διαχειρίσιμοι.

Επειδή, όμως, η ερμηνευτική δύναμη της ψυχανάλυσης δεν είναι τόσο μεγάλη σε κοινωνικό επίπεδο όσο σε ατομικό, υπάρχει και μια σειρά από άλλους παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν αυτή την κατάσταση. Πάντως, πιστεύω ότι αν θέλουμε να διασφαλίσουμε τη ριζοσπαστικότητα του εγχειρήματος, πρέπει να δουλέψουμε με λύσσα για να είναι οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ μαζικές, μαχητικές, απαιτητικές προς την ηγεσία, αυτόνομες στη σκέψη, ενωτικές στη λειτουργία και όλο και πιο απειλητικές απέναντι στην αριστερή μελαγχολία.

Δανάη Κοκορίκου

ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Οι κρυμμένες αλήθειες πίσω από την “δόση” Σαμαρά

Οι κρυμμένες αλήθειες πίσω από την “δόση” Σαμαρά

Η δόση ... δόθηκε, που είναι η δόση ; Η αριθμητική της κυβερνητικής προπαγάνδας τα τελευταία 24ωρα σχετικά με την περιβόητη δόση των 52 δισ. ευρώ από το συνολικό δάνειο των 109 δισ. ευρώ μοιάζει με παραμορφωτικό καθρέπτη. Πίσω από τον καθρέπτη η εικόνα είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που προβάλλεται από τα διθυραμβικά σχόλια των ελληνικών και ευρωπαϊκών ΜΜΕ. Αυτό που αποφάσισε τελικά του Συμβούλιο Υπουργών την προπερασμένη Πέμπτη είναι οτι η περιβόητη επαναγορά χρέους (δηλαδή η πρόωρη εξόφληση με έκπτωση 70% περίπου των κρατικών ομολόγων που είχαν κερδοσκοπικά ταμεία και τράπεζες) συνολικού ύψους 32 δισ. ευρω, θα γίνει με λεφτά της ήδη εγκεκριμένης δόσης και όχι με νέο επιπλέον δάνειο.

Νέα Προοπτική

Και τα λεφτά αυτά κόβονται από την (δανειακή) χρηματοδότηση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού του 2013 – 2014, δηλαδή των δαπανών για μισθούς – συντάξεις – παιδεία – υγεία, κ.λ.π.

Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει οτι δόθηκε η “άδεια” στο ελληνικό κράτος να χρησιμοποιήσει 11 δισ. ευρω (από αυτά της δόσης των 34 δισ. ευρω, που εκταμιεύθηκαν αυτή την εβδομάδα) για να βγει στην αγορά ομολόγων και να αγοράσει σε τρέχουσες τιμές μέρος των υποτιμημένων χρεών (ομόλογα) ύψους 32 δισ. ευρω.

Έτσι εμφανίζεται να μειώνει/σβήνει χρέος 20 δισ. Ευρω.

Μόνο που τα λεφτά αυτά που χρησιμοποιούνται για να διαγράψει το χρέος αυτό, κρύβει οτι τα “κόβει” από τις δόσεις που θα πήγαιναν για να καλυφθεί το πρωτογενές έλλειμμα, δηλαδή οι δαπάνες για μισθούς - συντάξεις και λειτουργικές δαπάνες στην παιδεία και την υγεία.

Και όλα αυτά για να κριθεί σύμφωνα με το ΔΝΤ το χρέος βιώσιμο.

Η αλήθεια αυτή επιχειρήθηκε να κρυφτεί πίσω από την κατανομή της δόσης των 34 δισ. ευρω, όπου αντί των 23 δισ. που επρόκειτο να δοθούν αρχικά για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τωρα φαίνεται να δίνουν μόνο 16.

Δεν είναι όμως από τις τράπεζες που κόβονται τα χρήματα, γιατί τον Ιανουάριο θα δοθούν σ' αυτές άλλα 7 δισ. Ευρω, δηλαδή συνολικά και πάλι 23 δισ. ευρω.

Αντίθετα τα 8,2 δισ. ευρω που θα πήγαιναν για το έλλειμμα περιορίζονται σε 7 δισ. ευρω και το μεγαλύτερο μέρος τους κατευθύνεται στους φαρμακέμπορους των γερμανικών και ελβετικών εταιρειών.

Και από που θα κοπούν τα υπόλοιπα 9 με 10 δισ. ευρώ που λείπουν για να καλυφθεί το κόστος της επαναγοράς ομολόγων; Μα από τα χρήματα (δόσεις) που θα πήγαιναν για την κάλυψη των πρωτογενών ελλειμμάτων του προϋπολογισμού το 2013 και 2014, δηλαδή από τις δημόσιες δαπάνες της επόμενης διετίας...

Με άλλα λόγια σαν τον μάγο Χουντίνι επιχειρούν να κρύψουν το γεγονός οτι με την επαναγορά και διαγραφή χρέους μειώνουν ακόμα περισσότερο τις δημόσιες δαπάνες των επόμενων ετών για να παραχωρήσουν πρωτοφανή κέρδη στα κερδοσκοπικά ταμεία που βγαίνουν από αυτή την συναλλαγή με κέρδη 100 – 200% συμμετέχοντας στην περιβόητη επαναγορά...

Και όλα αυτά τα “κρύβουν” πίσω από την απόφαση εκταμίευσης των 34 δισ. ευρώ που αφορούν μία δόση που θα έπρεπε να είχε δοθεί από τον περασμένο Ιούνιο.

Η Κύπρος στα χέρια της Τρόικας

Η Κύπρος στα χέρια της Τρόικας

Το Κυπριακό Μνημόνιο χειρότερο του πρώτου ελληνικού!

Το ερώτημα υπήρχε (σε θεωρητική έστω βάση) πολύ πριν χρειαστεί να απαντηθεί από μια κυβέρνηση που αναφέρεται στην Αριστερά, όπως του ΑΚΕΛ στην Κύπρο: Μπορεί να υπάρχει ένα ανεκτό, ένα υποφερτό για τους εργαζόμενους Μνημόνιο στην περίπτωση εκείνη που η πολιτική ηγεσία διαπραγματευτεί σθεναρά και δεν συμφωνεί εκ των προτέρων σε οποιοδήποτε αίτημα της Τρόικας πριν καν αυτό διατυπωθεί, όπως συνέβη από το 2010 και συνεχίζει να συμβαίνει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα; Υφίστανται με άλλα λόγια περιθώρια ώστε οι κοινωνικές του συνέπειες να μην είναι τόσο δραματικές; Το συμπέρασμα που εξάγεται αν διαβάσει κανείς το Μνημόνιο δυστυχώς δεν αφήνει περιθώρια για αμφιταλαντεύσεις ούτε επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης. Περιθώρια διαπραγμάτευσης και υπογραφής ενός υποφερτού Μνημονίου δεν υπάρχουν! Όπως δεν υφίσταται ενδεχόμενο η λιτότητα, οι μειώσεις μισθών και οι περικοπές κοινωνικών δαπανών να αποκτήσουν ποτέ «ανθρώπινο πρόσωπο». Γιατί, αυτά ακριβώς είναι που περιλαμβάνει το Μνημόνιο το οποίο συμφώνησε η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ με την Τρόικα.

Λεωνίδας Βατικιώτης

Οι ευθύνες μάλιστα του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, αποδεικνύονται ιστορικές κι ούτε φυσικά παραγράφονται ή μειώνονται με αφορμή τα κάθε άλλο παρά ειλικρινά δάκρυα του από το βήμα της Παγκύπριας Ομοσπονδίας Εργαζομένων, όταν επανέφερε το τετριμμένο δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Επιπλέον, η προσπάθεια του να δημιουργήσει συνειρμούς με τα δάκρυα του Τάσσου Παπαδόπουλου άγγιζε τα όρια της ύβρεως, αν σκεφτεί κανείς πως ο τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είπε Όχι, δεν είπε Ναι όπως ο Δημήτρης Χριστόφιας που καμιά τιμή πλέον δεν του αρμόζει μια και με τις πράξεις του εντάσσεται σε αυτούς που έβλαψαν τον κυπριακό λαό και την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία. Γιατί, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αποδοχή του Μνημονίου όπως ακριβώς έκανε την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας να δέχεται αδιαμαρτύρητα και την πιο παράλογη απαίτηση της Τρόικας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα αναγκάσει και την Κυπριακή πολιτική ηγεσία να δεχθεί αργά ή γρήγορα ένα διχοτομικό σχέδιο…

Ξεχωρίζει για τον κυνισμό του

Η διάψευση όσων αφελώς ή εκ του πονηρού πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρχουν και «Μνημόνια με ανθρώπινο πρόσωπο» ή ότι μπορεί να κοροϊδέψουν τους εκπροσώπους των δανειστών έρχεται από τις πρώτες κιόλας σελίδες του Μνημονίου που έχει συμφωνηθεί με την Τρόικα. (Το πλήρες κείμενο του Μνημονίου κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες μεταφρασμένο από το επιτελείο του υποψηφίου για τις προσεχείς προεδρικές εκλογές Γιώργου Λιλλήκα). Ομολογείται λοιπόν ότι «βασικοί στόχοι του προγράμματος είναι: Η αποκατάσταση της ευρωστίας του κυπριακού τραπεζικού τομέα με την αναδιάρθρωση… και την μείωση του μεγέθους των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων… Να συνεχίσει την εν εξελίξει διαδικασία της δημοσιονομικής εξυγίανσης… (και) Να εφαρμόσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». Για κάποιον που έχει υποστεί το μαρτύριο να διαβάζει τα αλλεπάλληλα ελληνικά Μνημόνια όχι μόνο από τα συγκεκριμένα παραθέματα αλλά από όλο το ύφος και την δομή του κειμένου διακρίνει ότι το κυπριακό Μνημόνιο ξεχωρίζει για τον κυνισμό του. Δεν είναι ηπιότερο από το πρώτο ελληνικό, του Μαΐου του 2010! Από την αρχή λέει πως θέλει να σώσει τις τράπεζες! Οι όροι μάλιστα που θα το κάνει αυτό θα είναι εξόχως επιβλαβείς για την κυπριακή κοινωνία και μάλιστα χειρότεροι από τους όρους που αυτό έγινε στην Ελλάδα. Αρκεί να δούμε τι γράφει στην παράγραφο 1.11: «Αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου και ελαχιστοποίηση των διοικητικών εμποδίων ώστε οι τράπεζες να μπορούν να εκποιούν ακίνητα τα οποία έχουν ως εξασφαλίσεις δάνεια που δεν εξυπηρετούνται σε μέγιστη περίοδο 1½ χρόνου από τη μέρα που αρχίζουν οι νομικές ή οι διοικητικές διαδικασίες». Στη συνέχεια αναφέρει το κυπριακό Μνημόνιο, το οποίο αποδεικνύεται πολύ χειρότερο του ελληνικού: «Αλλαγή του ορισμού των μη εξυπηρετούμενων δανείων και να θεωρούνται ως μη εξυπηρετούμενα αυτά τα οποία δεν εξυπηρετούνται για περίοδο 90 ημερών. Η αλλαγή αυτή θα εισαχθεί μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2012» (1.12). Δε χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις για να γίνει εμφανές ότι στην Κύπρο οι Τροϊκανοί θέλουν να βάλουν κατ’ ευθείαν χέρι στην ιδιωτική περιουσία και τα ακίνητα, χωρίς να κάνουν τα λάθη που έκαναν στην Ελλάδα, όπου η εκκίνηση της διαδικασίας των κατασχέσεων ακινήτων έχει αποδειχθεί χρονοβόρα. Το πάθημα (στην Ελλάδα) έγινε μάθημα (στην Κύπρο)…

Δρακόντεια ωστόσο αποδεικνύονται και τα μέτρα λιτότητας που αφορούν τον δημοσιονομικό τομέα. Για το 2012 (βλέπετε δεν ήθελαν να πάνε χαμένες ούτε κι αυτές οι λίγες μέρες που υπολείπονται μέχρι να φύγει το έτος) περιλαμβάνουν: Μόνιμη κλιμακωτή μείωση απολαβών στον κρατικό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, περαιτέρω χρονική επέκταση της αναστολής της ΑΤΑ σε όλο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, επέκταση του παγώματος των μισθών (προσαυξήσεων και γενικών αυξήσεων μισθών) στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά τουλάχιστον 5.000 κατά την περίοδο 2012-2016, αύξησης της φορολογίας ακινήτων και καθιέρωση μηχανισμού για την τακτική επανεξέταση των ειδικών φόρων κατανάλωσης.

Αύξηση φόρων, μείωση κοινωνικών δαπανών

Για το 2013 το Μνημόνιο προβλέπει τα ακόλουθα μέτρα: Κατάργηση επιδομάτων όπως το επίδομα μάνας, οικογενειακά επιδόματα και εκπαιδευτικές χορηγίες, πάγωμα συντάξεων, αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 έτη, αύξηση της ελάχιστης ηλικίας για την εξασφάλιση του δικαιώματος σύνταξης, μείωση λειτουργικών δαπανών των ημικρατικών οργανισμών, αύξηση φόρων κατανάλωσης στα προϊόντα καπνού, τα αλκοολούχα ποτά και τα καύσιμα κίνησης, αύξηση του ΦΠΑ κατά μία ποσοστιαία μονάδα από 17% σε 18%, γενική αύξηση όλων των τελών της κυβέρνησης κατά 17%, μείωση των δαπανών για την υγεία, καθιέρωση εισφοράς ασφαλισμένων για ορισμένες υπηρεσίες και φάρμακα, κ.α.

Για το 2014 τα δημοσιονομικά μέτρα που συμφωνήθηκαν μεταξύ κυβέρνησης ΑΚΕΛ και Τρόικας περιλαμβάνουν μείωση των κοινωνικών παροχών κατά 28,5 εκ ευρώ, περαιτέρω καθολική μείωση των απολαβών του ευρύτερου δημόσιου τομέα κατά 3%, επιπλέον αύξηση κατά μία μονάδα ακόμη τόσο του βασικού συντελεστή ΦΠΑ από (18% σε 19%) όσο και του μειωμένου (από 8% σε 9%), επιπλέον αύξηση του φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα κίνησης και των ασφαλιστικών εισφορών.

Στο Μνημόνιο υπάρχει εκτενής αναφορά σε μια σειρά από αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις όπως για το συνταξιοδοτικό σύστημα, όπου μεταξύ πολλών άλλων προβλέπεται και «η εισαγωγή αυτόματης ρύθμισης της νόμιμης συντάξιμης ηλικίας κάθε 5 χρόνια, σύμφωνα με τις αλλαγές στο προσδόκιμο ζωής». Πρόκειται για έναν μηχανισμό αυτόματης αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης ο οποίος θα μεριμνά μόλις αυξηθεί το προσδόκιμο ζωής να το επαναφέρει στο προηγούμενο επίπεδο του… Επιδείνωση στο βιοτικό επίπεδο των Κυπρίων θα σηματοδοτήσει και η «αύξηση τελών για ιατρικές υπηρεσίες προς μη δικαιούχους κατά 30%». Εδώ παρατηρούμε το κράτος πρόνοιας με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω: Αυτοί ακριβώς που στερούνται κοινωνικής ασφάλισης κι έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη για φροντίδα, όπως οι μακροχρόνια άνεργοι, καλούνται να πληρώνουν επιπλέον χρήματα για να έχουν πρόσβαση στις σχετικές υπηρεσίες… Στον Καιάδα με άλλα λόγια μιας και στην πράξη τους απαγορεύεται η πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας! Μεταξύ άλλων προβλέπεται το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων», άρση των εμποδίων για μετακινήσεις των εργαζομένων στο δημόσιο, κατάργηση των αντικινήτρων για εργασία των ανέργων, δηλαδή μείωση των επιδομάτων ανεργίας, κ.α. Τέλος, σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις το μόνο που συμφώνησαν είναι στην «δημιουργία ενός καταλόγου με στοιχεία ενεργητικού συμπεριλαμβανομένης ακίνητης ιδιοκτησίας που ανήκουν στην κεντρική κυβέρνηση, στους δήμους και τις επαρχιακές διοικήσεις, με προοπτική πιθανής εκποίησης». Κάπου εκεί θα ενταχθούν η τηλεπικοινωνιακή εταιρεία Σίτα και τα κοιτάσματα ώστε στο επόμενο Μνημόνιο να πουληθούν έναντι πινακίου φακής…

Φαίνεται απ’ όλα τα παραπάνω ότι οι επιπτώσεις που θα σημάνει το Μνημόνιο στην καθημερινή ζωή των Κυπρίων άμεσα μάλιστα, γιατί έχουν ήδη προηγηθεί κι άλλες περικοπές, θα είναι δραματικές. Μισθοί, συντάξεις, ημερομίσθια θα μειωθούν, ενώ η ανεργία θα αυξηθεί ακόμη ταχύτερα μαζί με τους φόρους και το κόστος πρόσβασης στις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες.

Το πολιτικό κόστος που θα καταβάλει το ΑΚΕΛ απ’ αυτή του την καθαρά πολιτική και κοινωνικά ολέθρια επιλογή θα είναι τεράστιο!

Επίκαιρα 13-19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2012

Το φόρουμ των τιποτένιων της κεντροαριστεράς

Το φόρουμ των τιποτένιων της κεντροαριστεράς

Ο τίτλος του άρθρου είναι εμπνευσμένος από το έξοχο μυθιστόρημα του συγγραφέα Τζόναθαν Κόου, Η λέσχη των τιποτένιων, αλλά οι ομοιότητες ανάμεσα στις περιπέτειες των εφήβων ηρώων του βιβλίου και των – βαθιά διαφθαρμένων από την εξουσία – σοσιαλφιλελεύθερων πολιτικών εξαντλείται κυρίως στο πώς το προσωπικό και το πολιτικό διασταυρώνονται τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα. Η απόφαση της Δημοκρατικής Αριστεράς να μη συμμετάσχει τελικά στο φόρουμ «διαλόγου» του ΠΑΣΟΚ για την κεντροαριστερά θυμίζει έστω και λίγο τον περίφημο αφορισμό του Γκράουτσο Μαρξ: «Δεν θέλω να είμαι μέλος σε ένα φόρουμ (λέσχη) που θα έχει εμένα για μέλος».

Δημήτρης Τζιαντζής

ΠΡΙΝ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2012

Δοσ (η) ημίν σήμερον…

Δοσ (η) ημίν σήμερον…

Ή γιατί το πακέτο των 34,3 δισ. ευρώ δεν θα οδηγήσει στην «ανάκαμψη» της ελληνικής οικονομίας

«Το ψωμί μας δώσε μας

Σήμερα και άφησε

Τα χρέη μας, όπως

Και εμείς αφήνουμε τους

Χρεώστες μας».

Η παραπάνω φράση αποτελεί… μετάφραση στη νεοελληνική ενός χωρίου της γνωστής προσευχής «Πάτερ ημών». Παρόμοιο είναι και το νόημα της δόσης των 34,3 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα, η οποία συμφωνήθηκε στη σύνοδο του Eurogroupτης 12^ης Δεκέμβρη. Η δόση των 34,3 δισ. ευρώ δίνει σήμερα ένα μισοάδειο πιάτο με μασημένο φαγητό τους Έλληνες τραπεζίτες, στους κατόχους των απαξιωμένων ελληνικών κρατικών ομολόγων και στους μεγαλοκαπιταλιστές στους οποίους «χρωστά» το ελληνικό κράτος ενώ την ίδια στιγμή αδειάζει σχεδόν το πιάτο των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των βιοπαλαιστών αυτής της χώρας, όπως φαίνεται από τα μέτρα λιτότητας ύψους 18 δισ. ευρώ που έχει δεσμευτεί να περάσει η κυβέρνηση.

Δ. Κ.

ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2012

Οι δωσίλογοι της κατοχής και ο σύγχρονος φασισμός

Οι δωσίλογοι της κατοχής και ο σύγχρονος φασισμός

 

Τον Σεπτέμβριο του 1944 οι Γερμανοί είχαν ήδη ξεκινήσει τις προετοιμασίες τους για αποχώρηση από την Ελλάδα. Βοηθητικές υπηρεσίες, πολιτικές και οικονομικές υπηρεσίες, μονάδες που δεν χρειάζονταν πλέον στην κατεχόμενη χώρα, αποχωρούσαν ήδη προς τα βόρεια. Η Θεσσαλονίκη υποδεχόταν ήδη γερμανικές μονάδες από τα νησιά που προχωρούσαν γρήγορα προς τα σύνορα. Τα επιταγμένα από τους Γερμανούς κτίρια διακριτικά άδειαζαν. Καθώς προχωρούσε ο μήνας η υποχώρησή γινόταν όλο και πιο βιαστική, πιο αγχωμένη. Ο Κόκκινος Στρατός προχωρούσε πλέον βαθιά στη βαλκανική χερσόννησο και οι δρόμοι διαφυγής προς την Γερμανία δεν θα έμεναν για πολύ ανοικτοί. Οι ναζί κυρίαρχοι της Ελλάδας έφευγαν, η αγριότητα του συστήματος που έκτισαν δεν έλεγε να φύγει ακόμα. Στις 2 Σεπτεμβρίου, μαρτύρησε με τραγικό τρόπο ο Χορτιάτης, στις 14 Σεπτεμβρίου ήταν η μαύρη ώρα των Γιαννιτσών… Οι φασιστικές οργανώσεις στη χώρα μας παρουσιάζονται “φίλοι” του λαού και προστάτες των φτωχών. Στην πραγματικότητα διασπούν τους εργάτες με κριτήρια φυλετικά, με το χρώμα του δέρματος, και βάζουν τον εργάτη να μισεί τον εργάτη προς μεγάλη ικανοποίηση και όφελος του κεφαλαιούχου εργοδότη. Μοιράζουν επιδεικτικά ελεημοσύνη στο λαό, στους φτωχούς, με σκοπό να τους εκμαυλίσουν. Ζητούν πιστοποιητρικό αίματος και εθνικοφροσύνης για να δώσουν το ψωμί της ημέρας – στην πράξη ζητούν χαρτί υποταγής.

Γεώργιος Μαργαρίτης

Στα Γιαννιτσά δεν χρειάστηκε ιδιαίτερο πρόσχημα. Η πόλη είχε φυσικά ισχυρή οργανωμένη παρουσία του ΕΑΜ και πολλούς ανθρώπους της στο βουνό με τον ΕΛΑΣ, αλλά εκείνο τον καιρό αυτό δεν ήταν μια ασυνήθιστη κατάσταση. Για την πραγματικότητα της μαχόμενης Ελλάδας επρόκειτο, για την στράτευση όλου του ελληνικού λαού στην υπόθεση της εθνικής και κοινωνικής λευτεριάς του.

Στις 14 Σεπτεμβρίου γερμανικές στρατιωτικές μονάδες έφθασαν στην πόλη και ακροβολίστηκαν σε επίκαιρα σημεία. Η δική τους δουλειά ήταν να περιφρουρήσουν τα εκτελεστικά όργανα του εγκλήματος και να προετοιμάσουν το γενικό σκηνικό. ΄Εδωσαν τη διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι των Γιαννιτσών, ξεχωριστά οι άνδρες, ξεχωριστά οι γυναίκες και τα παιδιά. Την “βαριά” δουλειά την ανέλαβαν δύο θλιβερά διάσημα αποσπάσματα ταγματασφαλιτών: το απόσπασμα Πούλος, Poulos Verband, και το απόσπασμα κυνηγών Σούμπερτ, Jagdkommando Schubert. Πριν περιγράψουμε τα έργα τους ας σταθούμε λίγο στην προσωπικότητα των αρχηγών τους.

Ο Γεώργιος Πούλος ήταν αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Αποτάχθηκε για τη συμμετοχή του στο βενιζελικό στρατιωτικό πραξικόπημα του 1935. Η ζωή του περνούσε μάλλον άσημα αλλά η γερμανική κατοχή του έδωσε την ευκαιρία να υπηρετήσει τις ιδέες του: ποιές ήταν αυτές; η εξής μία, ο αντικομμουνισμός. Μέχρι τη άνοιξη του 1943 κινούνταν στους κύκλους των ελληνικών ναζιστικών κύκλων λάτρευαν την ναζιστική Νέα Ευρώπη, και που μιμούνταν – πιθηκίζοντας – τον αντικομμουνισμό και τον αντισημιτισμό των Γερμανών κατακτητών και κυρίων. Την άνοιξη του 1943, οι Γερμανοί έδωσαν σημασίας σε αυτούς τους κύκλους και μαζί τους στον Γεώργιο Πούλο. Γιατί την άνοιξη του 1943;

Στις 18 Φεβρουαρίου 1943, στον απόηχο της συντριβής του γερμανικού στρατού στο μακρυνό Στάλινγκραντ, στο κατάμεστο Παλάτι των Σπόρ (Sportpalast) του Βερολίνου, ο Γιόζεφ Γκαίμπελς εκφώνησε τον λόγο του για τον «ολοκληρωτικό πόλεμο». Το Ράϊχ είπε, η Ευρώπη, ο κόσμος και δύο χιλιάδες χρόνια «δυτικού» πολιτισμού απειλούνταν από την κόκκινη θύελλα που ερχόταν από τα ανατολικά. Ανάμεσα στον ευρωπαϊκό κόσμο και στα Σοβιέτ - και τους Εβραίους, μαζί τα έβαζε αυτά – στεκόταν μόνο, υπερασπιστής όλων των αξιών, το Ναζιστικό Κόμμα και ο Γερμανός στρατιώτης. Διαμέσου του τελευταίου ο γερμανικός λαός έχυνε το πολύτιμο αίμα του για να σώσει όχι μόνο την Γερμανία, το Ράϊχ, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη, ίσως και τον κόσμο. Φαινόταν αυτονόητο, με τη λογική του Γκαίμπελς, ότι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι όφειλαν να δουλέψουν σκληρά για να στηρίξουν τον γερμανικό ηρωϊσμό. Να εκχωρήσουν δηλαδή στο Βερολίνο τον πλούτο τους, το παραγωγικό τους δυναμικό, τις υποδομές και την παραγωγή τους και ακόμα, το εργατικό δυναμικό. Το τελευταίο προοριζόταν να γίνει φθηνή – ως δουλική - εργατική δύναμη, τόσο στην ίδια του τη χώρα, όσο και στο ίδιο το Ράϊχ, όπου παρουσιαζόταν ανάγκη γι αυτό.

Για την Ελλάδα αυτό σήμαινε πολλά πράγματα μαζί. Η ναζιστική κατοχή άλλαζε σελίδα, στη χώρα μας όπως και σε ολόκληρη την Ευρώπη βάδιζε πλέον στο δρόμο της απόλυτης βαρβαρότητας. Παραδόξως, για όποιον παίρνει τοις μετρητοίς τις ακατάχετες ρητορείες των αστικών ελίτ περί αξιών, πατρίδας, δημοκρατίας, ευημερίας και όλων των ανάλογων, δεν ήσαν μόνοι τους οι Ναζι σε αυτό τον μαύρο δρόμο. Οικονομικές και πολιτικές ελίτ σε κάθε χώρα τυης Νέας Ευρώπης στάθηκαν στο πλευρό τους και τους συνέδραμαν μέχρι το τέλος. Έτσι και στην Ελλάδα. Την ώρα αυτή της κρίσης, δέχτηκε η πολιτική ελίτ της χώρας να αναλάβει η ίδια, δια του επιφανούς εκπροσώπου της, του Ιωάννη Ράλλη, την κυβέρνηση στην Αθήνα και την υπηρεσία της Νέας Ευρώπης.

Την ίδια ώρα από κοινού επιλύονταν όλες οι εκκρεμότητες. Οι αμαξοστοιχίες που θα οδηγούσαν τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης έφευγαν η μια μετά την άλλη τον Μάρτιο για τα στρατόπεδα του θανάτου. Τον Μάρτιο κηρύχθηκε η πολιτική επιστράτευση που έθετε τον κάθε Έλληνα εργάτη και εργαζόμενο στη δουλική διάθεση του κατακτητή και των Ελλήνων εργολάβων που δούλευαν για λογαριασμό του. Τον Μάρτιο άρχισε η καταγραφή των χωραφιών για την νέα κατ’ αποκοπή προοδευτική φορολογία του υπολογιζόμενου αγροτικού προϊόντος. Τον Μάρτιο δόθηκε η πρώτη δέσμευση στον νέο πρωθυπουργό – ορκίστηκε με καθυστέρηση στις 7 Απριλίου για να μην επωμιστεί το βάρος της εξόντωσης των Εβραίων – για τη δημιουργία ενόπλων σωμάτων στην υπηρεσία του κατακτητή και της ελληνικής άρχουσας τάξης.

Αυτή η σταυροφορία ενάντια σε κομμουνιστές, σε Εβραίους, σε αγρότες και εργάτες προσέλκυσε όλες τις ύαινες του γύρω χώρου, του φασιστικού χώρου σε πρώτη σειρά. Όλοι, ο Γεώργιος Πούλος ανάμεσά τους, έσπευσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον κατακτητή. Τους τραβούσαν κοντά στον κατακτητή οι εβραϊκές περιουσίες που έμειναν πίσω και οι “μεσεγγυήσεις” των σπιτιών και των καταστημάτων. Τους τραβούσε η εξουσία και τα οικονομικά τυχερά της. Τους τραβούσαν οι προοπτικές για γρήγορο πλουτισμό μέσα από τη λεηλασία της χώρας και την εκμετάλλευση της εργασίας των ανθρώπων της. Στον κατακτητή θα πήγαιναν τα περισσότερα. Κάποια ψίχουλα όμως θα έμεναν και σε αυτούς.

Θα ήθελα εδώ να προσθέσω ότι η δήθεν επιστημονική θέση των αναθεωρητών της ιστορίας και απολογητών του δωσιλογισμού, ότι δηλαδή η εμφάνιση των πολιτικών και στρατιωτικών μορφών του δωσιλογισμού – των ποικιλόμορφων Ταγμάτων Ασφαλείας – οφειλόταν στην τρομοκρατική δράση των κομμουνιστών, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, και ότι αυτοί πήγαν στους Γερμανούς για να διασώσουν το κεφάλι τους που από απλή κακία το ήθελε κομμένο ο ΕΛΑΣ, διαψεύδεται από μια απλή χρονολογική ταξινόμηση των γεγονότων. Την άνοιξη του 1943, μόλις έχει αρχίσει να δημιουργείται σε μαζική κλίμακα το αντιστασιακό κίνημα και μάλιστα ως αντίδραση στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα των Λογοθετόπουλου – Ράλλη. Στις 5 Μαρτίου, λόγου χάρη, έχουμε τις μαζικές διαδηλώσεις στην Αθήνα ενάντια στο μέτρο της “πολιτικής επιστράτευσης” – που αποτελούν την αφετηρία του μαζικού ΕΑΜ εκεί. Στις 5 Μαρτίου επίσης έχουμε την εξέγερση των αγροτών της Δυτικής Μακεδονίας ενάντια στην συγκέντρωση των αγροτικών προϊόντων και την κλιμακωτή φορολογία με βάση την καλλιεργούμενη έκταση (που μετριέται ακριβώς αυτήν την εποχή), εξέγερση που κατέληξε στην αιχμαλωσία του ιταλικού τάγματος στον Φερδύκαμπο και στην απελευθέρωση ουσιαστικά μεγάλων ζωνών στην περιοχή. Δεν ήταν λοιπόν ο φόβος για το ακόμα σε φάση συγκρότησης αντιστασιακό κίνημα που έφερε αυτά τα πρόσωπα κοντά στους Γερμανούς: το κάλεσμα στην λεηλασία της χώρας και την δουλική εκμετάλλευση της εργασίας τους έφερε εκεί – φασίστες ήταν.

Ο Γεώργιος Πούλος, για να επιστρέψουμε στον ήρωά μας, είχε λοιπόν έντονη φασιστική δραστηριότητα πολύ πριν εμφανιστεί απειλητικό το ΕΑΜ στη Θεσσαλονίκη. Ήταν στέλεχος της νεκραναστηθείσας στα κατοχικά χρόνια ναζιστικής οργάνωσης Τρία Έψιλον (ΕΕΕ-Εθνική Ένωσης Ελλάς) που έδρασε σε αντισημητικές και αντεργατικές επιχειρήσεις στα 1927-1936 (οι πιο διάσημες παρεμβάσεις της ήταν στο συνοικισμό Κάμπελ στην Θεσσαλονίκη κατά των Εβραίων εργατών και στη Νέα Ιωνία της Αθήνας κατά των υφαντουργών). Πρωτοστάτησε σε κάθε πρωτοβουλία ενάντια σε Εβραίους και εργάτες. Από την άνοιξη κιόλας έβαλε τις βάσεις της συμμορίας του, του Εθνικού Ελληνικού Στρατού (ΕΕΣ) σε απόλυτη συνεργασία με τους Γερμανούς και την καθοδήγηση του αξιωματικού Kurt Tobias – συνδέσμου των γερμανικών υπηρεσιών με τον ΕΕΣ. Τον Σεπτέμβριο του 1943 η συμμορία του αναβαθμίστηκε σε Poulos Verband (ομάδα μάχης Πούλος), μπήκε κάτω από την καθοδήγηση της SD (πολιτική αστυνομία καταστολής των Ναζί) και έγινε μάλιστα οργανικό τμήμα του 20ου Συντάγματος Βrandenburg, της ειδικής στρατιωτικής μονάδας που χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί για τον αγώνα ενάντια στους αντάρτες, για την απαγωγή εργατών για τα στρατόπεδα εργασίας στην Ελλάδα και την Γερμανία και για τα εκδικητικά αντίποινα.

Αυτή η τραγική μορφή, αυτός ο παρεξηγημένος ήρωας – όπως τον εξυμνούν ιστοσελίδες που πρόσκεινται στους ναζιστές της Χρυσής Αυγής – έδρασε έκτοτε σε κάθε περίσταση όπου υπήρχε δράση και αγριότητες ενάντια στον ελληνικό λαό. Εγκαταστάθηκε στη Κρύα Βρύση, κοντά στα Γιαννιτσά, με το τάγμα-συμμορία του των 300-350 “εθελοντών”, εγκατέστησε καθεστώς τρομοκρατίας, θανατικού και οργανωμένης ληστείας στην περιοχή και, όπου χρειάζονταν μαζικά εγκλήματα, έσπευδε να τα διαπράξει. Στα Γιαννιτσά, στις 14 Σεπτεμβρίου 1944, ήταν πρωταγωνιστής

– αυτός και η συμμορία του.

Οι Γερμανοί είχαν πιο καθαρή αντίληψη για τη δράση και τον ποιόν του: Σε γερμανικό υπηρεσιακό σημείωμα τον Μάιο του 1944 αναφέρεται: «Τον Συνταγματάρχη Πούλον εχρησιμοποίησε εντατικώς η υπηρεσία ενεργού προπαγάνδας. Πρέπει να τονισθή ότι πρόκειται περί ενός τύπου λίαν φιλοδόξου ο οποίος αποβλέπει ν’ ανέλθη εις τα ανώτατα αξιώματα χωρίς όμως και να διαθέτη τα απαραίτητα προς τούτο πνευματικά εφόδια… Μέχρι της υπηρεσίας ημών όμως καταφθάνουν πληροφορίαι ότι ο Πούλος χρηματίζεται ασυστόλως λεηλατών και αυτάς ακόμη τας προίκας κορασίδων εις τα χωρία όπου δρώσι τα τμήματά του. Το Τμήμα Τύπου της υπηρεσίας μου βομβαρδίζεται παρ’ αυτού και με διάφορα άρθρα. Δεν είναι δημοσιεύσιμα. Εκτός του ότι στερούνται ειρμού λειβανίζουν με τοιούτον ταπεινόν τρόπον το Ράιχ ώστε τυχόν δημοσίευσίς των θα επέφερε ενάντια των προσδοκομένων αποτελέσματα. Δεν είναι δυνατόν Έλλην να εκφράζεται κατά τοιούτον τρόπον δια την πατρίδα του».

Αργότερα, για να κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο, ακολούθησε τους Γερμανούς στην υποχώρησή τους στα Βαλκάνια. Υπήρξε μέλος της κυβέρνησης Τσιρονίκου που οι Γερμανοί εγκατέστησαν ως “εξόριστη ελληνική κυβέρνηση” στην Αυστρία και πολέμησε τους παρτιζάνους και τους συμμάχους. Αιχμαλωτίστηκε από τους Αμερικανούς και στάλθηκε, μαζί με 180 περίπου μέλη της συμμορίας του, σιδηροδέσμιος στην Αθήνα για να δικαστεί. Τελείως παραδόξως η Αστυνομία έχασε τα ίχνη σχεδόν όλων των κρατούμενων αυτών – διότι δεν κατάλαβε ποιοί ήσαν – όπως ειπώθηκε στους Αμερικανούς. Ο Πούλος όμως δικάστηκε, όχι από τον λαό, όπως θα του έπρεπε, αλλά από τα δικαστήρια των μετά την Βάρκιζα κυβερνήσεων. Το 1947 εκτελέστηκε. Σήμερα αποκαταστάθηκε από τους κύκλους του ελληνικού ναζισμού και αποτελεί ένα από τα ηρωϊκά πρότυπα που καλεί να μιμηθούμε η Χρυσή Αυγή και οι προσκείμενες σε αυτήν έντυπες ή ηλεκτρονικές σελίδες.

Ο έτερος των “ηρώων” της εθνικοφροσύνης στα Γιαννιτσά ήταν ο Friedrich (Fritz) Schubert ο οποίος ίσως έφερε και το ελληνικό όνομα Πέτρος Κωνσταντινίδης. Ίσως ήταν γιός μικρασιάτη καπνεμπόρου που εγκαταστάθηκε στην Γερμανία μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Ο Σούμπερτ ήταν τότε 26 χρονών. Υπήρξε δραστήριο μέλος του Ναζιστικού Κόμματος και λόγω της πολυγλωσσίας του – εκτός από ελληνικά, μιλούσε και τούρκικα και πιθανώς και άλλες γλώσσες – υπηρέτησε στις μυστικές γερμανικές υπηρεσίες. Στην κατοχή ήρθε φυσικά στην Ελλάδα, το 1941 και ξεκίνησε την σταδιοδρομία του ως διερμηνέας στην στρατιωτική διοίκηση του Ρεθύμνου. Είχε τον βαθμό του Sonderfuhrer Sdf (δηλαδή υπαξιωματικός ειδικών αποστολών- αξίωμα αστυνομικό και πολιτικό περισσότερο παρά στρατιωτικό). Λίγο αργότερα διαδέχθηκε τον Hartmann στη θέση του στελέχους στα δίκτυα της γερμανικής αντικατασκοπείας στο νησί. Η αποστολή του ήταν να οργανώσει αντικομμουνιστικά αποσπάσματα, στόχο που πέτυχε με τη συνδρομή της οικογένειας Τζούλια από τον Κρουσώνα του Ηρακλείου. Το απόσπασμα που δημιούργησε την άνοιξη του 1943 έφερε τον τίτλο Εθνικό Απόσπασμα Καταδιώξεως Κομμουνιστών (ΕΑΚΚ) και έγινε θλιβερά διάσημο ως “Σουμπεραίοι” ή “Σουμπερίτες”. Ήταν η πλέον εφιαλτική στη δράση της ομάδα του ελληνικού δωσιλογισμού στην Κρήτη. Πήρε μέρος σε αμέτρητες αγριότητες, στην καταστροφή και τη λεηλασία χωριών και στην εκτέλεση εκατοντάδων ανθρώπων.

Στα 1944 το κλίμα έγινε αφόρητο γι αυτόν και την ομάδα του στο νησί της Κρήτης. Η εκτέλεσή του είχε γίνει ζήτημα τιμής για τις αντιστασιακές ομάδες και για πολλούς Κρητικούς. Αποφασίστηκε λοιπόν η μεταφορά του Σούμπερτ και του τμήματός του στη Θεσσαλονίκη, στην Μακεδονία όπου αμέσως εντάχθηκε στις γερμανικές μονάδες καταδίωξης του κομμουνισμού. Επικεφαλής της μονάδας του Jagdkommando Schubert (απόσπασμα κυνηγών Σούμπερτ) πήρε πρωταγωνιστικό μέρος στο Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη και στο μαζικό φονικό των Γιαννιτσών. Ακολούθησε τους Γερμανούς στην υποχώρησή τους και τα ίχνη του, μετά από αυτό χάθηκαν. Ένα σχεδόν χρόνο αργότερα, στις 4

Σεπτεμβρίου 1945, αναγνωρίστηκε στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας όπου επέστρεφε κρυμμένος ανάμεσα σε μια ομάδα πρώην κρατούμενων σε ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης. Θεωρούσε ίσως ότι στην Ελλάδα είχε περισσότερες ελπίδες να κρυφτεί ή περισσότερους φίλους να τον κρύψουν. Δικάστηκε, καταδικάστηκε 271 φορές σε θάνατο και σε μερικές χιλιάδες χρόνια φυλάκισης και εκτελέστηε στις 22 Οκτωβρίου 1947.

Στα χέρια αυτών των ηρώων του ελληνικού ναζισμού και της εθνικοφροσύνης, η τύχη του λαού των Γιαννιτσών ήταν δραματική στις 14 Σεπτεμβρίου 1944. Ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια, βιασμοί και κακοποιήσεις κοριτσιών, λεηλασία, κλοπή και κάθε είδους μαρτύριο έζησαν οι κάτοικοι της πόλης τη σκοτεινή εκείνη ημέρα. Κατόπιν οι Έλληνες ναζί μάζεψαν μερικούς νέους και τους έβαλαν να ανοίξουν λάκκο για να χωρέσει πεντακόσιους νεκρούς, όπως τους είπαν. Τελικά εκτέλεσαν ή σκότωσαν 110 άτομα, προσθέτοντας το όνομα των Γιαννιτσών στην μακρά σειρά των μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδας και της ναζιστικής Νέας Ευρώπης.

Τι να πρωτομνημονεύσει κανείς: τα Καλάβρυτα των 700 τόσων θυμάτων, τη Βιάννο των 460 θυμάτων, το Κομμένο Άρτας των 320 θυμάτων, το Δίστομο των 230 θυμάτων, το Αμάρι της Κρήτης, το Δομένικο (από Ιταλούς φασίστες αυτό – έτσι ως απάντηση στον κύριο Μιχαλολιάκο που “εξήγησε” ότι δεν έφταιγαν οι Ναζί αλλά αόριστα οι Γερμανοί) και το Μεσόβουνο της Δυτικής Μακεδονίας (όπου, ενδιαφέρον και αυτό, δεν βοήθησαν τους σφαγείς κατακτητές οι ταγματασφαλίτες, αλλά η κρατική Χωροφυλακή – στα 1941 ήμασταν, οι δωσίλογοι είχαν άλλη μορφή, η πολιτική επιλογή των ιθυνόντων της άρχουσας τάξης ήταν η ίδια: με τους κατακτητές πάντα, ποτέ με τον λαό!)….

Η μαζική κακοποίηση και θανάτωση ανθρώπων, η μαζική καταστροφή πόλεων, χωριών, περιουσιών, δεν ήταν μια πολιτική που περιοριζόταν στην ελληνική ύπαιθρο και στις συνοικίες της Αθήνας. Όλη η λειτουργία, η διαχείρηση της Νέας Ευρώπης του Άξονα στηριζόταν στην καλλιέργεια του τρόμου. Οι μόνες διαβαθμίσεις που υπήρχαν στην πολιτική αυτή ήσαν όσες εκπορεύονταν από την ρατσιστική αντίληψη των ιθυνόντων του Ναζισμού. Οι Άρειοι, οι γερμανικοί λαοί, απολάμβαναν ένα είδος ειδικής ασυλίας. Ούτε στη Νορβηγία, ούτε στη Δανία, ούτε στην Ολλανδία δεν γίνονταν αγριότητες όπως αυτές που έζησαν τα ελληνικά χωριά. Σε άλλες ζώνες της Ευρώπης όμως συνέβαιναν χειρότερα. Στην Πολωνία, στην Ουκρανία, στη Σερβία, στα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης η θανάτωση ήταν η ΜΟΝΗ πολιτική. Στις περιοχές αυτές κατοικούσαν Σλαύοι, Εβραίοι και Τσιγγάνοι – υπάνθρωποι κατά το Ναζισμό – και μόνο ο θάνατός τους εξυπηρετούσε την οικονομία και το μεγαλείο της γερμανικής φυλής, του Τρίτου Ράϊχ και της Νέας Άρειας Ευρώπης.

Να σταθούμε μόνο στις λιτανείες των μελοθανάτων που έφθαναν στη χαράδρα του Μπάμι Γιαρ, έξω από το Κίεβο. Στο χείλος της χαράδρας απλώνονταν σε ατελείωτες σειρές, δολοφονούνταν με μια σφαίρα στο κεφάλι από τους άνδρες των Einsatzgruppen και των Sondercomando και ρίχνονταν, πεθαμένοι ή ημιθανείς, κάτω στο γκρεμνό για να πάρουν τη θέση τους οι επόμενοι μελοθάνατοι. Περίπου 150.000 άτομα – Μπολσεβίκοι, στελέχη του Σοβιετικού κράτους, Εβραίοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά - σκοτώθηκαν με τον τρόπο αυτό στα 1941, οι 33.800 από αυτούς, οι Εβραίοι του Κιέβου, σε δύο μόλις ημέρες, στις 29 και 30 Σεπτεμβρίου του 1941.

Υστερότερες έρευνες για την ψυχολογική κατάσταση των δημίων που πήραν μέρος στα συνοπτικά αυτά συνεργεία εκτελέσεων, διαπίστωσαν με έκπληξη ότι οι φονιάδες δεν αντιμετώπισαν κανενός είδους τύψεις ή εφιάλτες στην υστερότερη ζωή τους. Επρόκειτο για “κανονικούς ανθρώπους” – πολλοί από αυτούς οικογενειάρχες με παιδιά – και συνέχισαν τη ζωή τους ως “κανονικοί άνθρωποι”. Ο Ναζισμός, αυτό είναι μοναδικό σκοτεινό επίτευγμα στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου, είχε συμφιλιώσει τους πιστούς του με το έγκλημα. Όποιων διαστάσεων και να ήταν αυτό το τελευταίο.

Εκτός από την ψυχική ισορροπία των δημίων, εκείνο που προφανώς επίσης δεν διαταράχτηκε ήταν η γενική αντίληψη περί πατρίδας, λαού, αντίστασης, δικαίου, ανθρωπισμού, πολιτισμού και αξίας της ανθρώπινης ζωής που πρέσβευε η άρχουσα τάξη. Στην Ελλάδα, όπως και σε όλη την υπόλοιπη Νέα Ευρώπη του ναζισμού, η λεηλασία των χωρών και η άγρια εκμετάλλευση του μόχθου των λαών, δεν ωφελούσε μόνο τους Γερμανούς. Οι τελευταίοι ήσαν ευγνώμονες σχεδόν για την πρόθυμη συμπαράσταση που βρήκαν, σε κάθε ευρωπαϊκό κράτος, από τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές ελίτ. Βιομήχανοι, επιχειρηματίες, μεγαλέμποροι, τραπεζίτες, εργολάβοι, εργάστηκαν με το αζημίωτο για την Ευρώπη του Άξονα. Σε μερικές χώρες η σύμπραξη με τους κατακτητές έφθασε το απόλυτο. Στη Νορβηγία η τοπική κυβέρνηση συνεργασίας έκανε τόσο καλά τη δουλειά της ώστε το Ράϊχ δεν απέσπασε παρά μόνο 800 τεχνικούς και διοικητικούς υπαλλήλους για την διαχείρηση και την εκμετάλλευση της χώρας. Στη Γαλλία των 40.000.000 χρειάστηκαν μόνο 1.500 Γερμανοί στην οικονομία και στη διοίκηση και μόνο 6.000 προσωπικό ασφαλείας για την προστασία των πολυάριθμων συμφερόντων του Ράϊχ στην χώρα αυτή. Τα υπόλοιπα τα έκανε πολύ καλά η γαλλική διοίκηση και τα βιομηχανικά, εμπορικά, τεχνικά και άλλα επιμελητήρια της χώρας. Στην Ελλάδα τα επιτελεία της κυβέρνησης, της Χωροφυλακής του Σπηλιωτόπουλου, της Αστυνομίας του Έβερτ και των Ταγμάτων Ασφαλείας του Δερτιλή, αγχώνονταν μη τυχόν τους ξεφύγει κανείς κομμουνιστής και πέσει βαρύτερη δουλειά στους κατακτητές της χώρας. Όπως αγχώνονται σήμερα οι ομόλογοί τους μη τυχόν και δυσαρεστηθεί κάποιος υπάλληλος της Τρόϊκα ή κάποιος επιφανής “φίλος” της Ελλάδας….

Όταν ήρθε η απελευθέρωση αυτό το άγχος της εξυπηρέτησης του κατακτητή έπρεπε να εξηγηθεί και να νομιμοποιηθεί. Υπήρχε συνέχεια στην κοινωνική, την ταξική εκμετάλλευση. Υπήρχε συνέχεια στην παρουσία ξένων στρατευμάτων και ξένων συμφερόντων στην χώρα. Η επιχείρηση αποκατάστασης της φήμης των κατακτητών και φυσικά των συνεργατών τους ξεκίνησε σχεδόν αμέσως. Ο πρώτος στόχος της επιχείρησης ήταν να συκοφαντηθεί, να διαπομπευτεί η Εθνική Αντίσταση και οι σκληροί αγώνες του λαού μας.

Αμέσως λοιπόν μετά την Κατοχή και την Βρετανική στρατιωτική επέμβαση στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 1944, ξεκίνησε μια επιχείρηση απενοχοποίησης των γερμανικών, των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής και, φυσικά των Ελλήνων συνεργατών τους. Για τις καταστροφές στα χωριά, για τις εκατόμβες των αθώων θυμάτων δεν έφταιγε, έλεγε αυτή η λογική, ο στρατός κατοχής και οι ντόπιοι συνεργάτες του. Όσα συνέβησαν ήταν, είτε προϊόν της “κακιάς ώρας”, είτε αποτέλεσμα παράφρονων ενεργειών εκ μέρους της ένοπλης Αντίστασης, του ΕΛΑΣ πιο ειδικά.

Στις απολογίες τους μάλιστα οι περισσότερο ή λιγώτεροι σημαντικοί των δωσιλόγων ισχυρίστηκαν ότι η Αντίσταση ενάντια στον κατακτητή είχε σκοπό ανθελληνικό, να αφανίσει δηλαδή τους “υγιείς” Έλληνες προκαλώντας τα αντίποινα του κατακτητή. Έγραφε ο γνωστός πολιτικός και από τους ιδρυτές της Νέας Δημοκρατίας Γεώργιος Ράλλης στο απολογητικό για τον πατέρα του, τον τελευταίο πρωθυπουργό της Κατοχής, Ιωάννη Ράλλη, βιβλίο (Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου, Αθήνα, 1947):

“…εφόνευον αι συμμορίαι του [του ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ εννοεί], όταν το εγχείρημα δεν παρουσιάζετο δυσχερές, διότι επιμελώς απέφευγον την εμπλοκήν εις πραγματικόν αγώναν, απομονωμένους στρατιωτικούς Γερμανούς ή Ιταλούς δι ενέδρας πάντοτε.

Δια των τοιούτων πράξεων επεδίωκον την εξαπάτησιν των συμμάχων, την σκύλευσιν των δολοφονουμένων, αλλά προπάντων την δια των Γερμανών και Ιταλών ενίσχυσίν των εις το έργον της εξοντώσεως του εθνικιστικού της Ελλάδος πληθυσμού.

Διότι είχον αποκτήση την πείραν ότι ο στρατός της κατοχής, άμα τη ευρέσει πτωμάτων ανδρών ανηκόντων εις τας δυνάμεις του, προέβαινεν εις ομαδικά αντίποινα, φονεύων δι’ ένα στρατιώτην του δεκάδας αθώων Ελλήνων πολιτών και πυρπολών, ολοκλήρους κώμας και χωρία, ενώ οι φονευόμενοι και τιμωρούμενοι ουδεμίαν είχον συνήθως σχέσιν προς το έγκλημα, πλην του ότι κατώκουν ή ευρίσκοντο τυχαίως ουχί μακράν του τόπου ένθα τούτο είχε διαπραχθεί.

Ούτω είχεν εύρη το ΕΑΜ σπουδαίον συνεργάτην του εις το κύριον σχέδιόν του της εξοντώσεως του υγιούς της χώρας πληθυσμού, αυτόν τούτον τον στρατόν κατοχής”.

Το γενικό πνεύμα του δωσιλογισμού πηγάζει διάφανο από το παραπάνω εδάφιο. Οι στρατιώτες των στρατών κατοχής που σκοτώνονταν από την ένοπλη Αντίσταση “εδολοφονούντο” ύπουλα, σε ενέδρα,, με τα πλέον ταπεινά των εγκληματικών ενστίκτων να ωθούν τους “δολοφόνους” – η “σκύλευση των πτωμάτων”, η λήστευση των νεκρών λόγου χάρη. Αντίθετα οι αρχές κατοχής, όργανα νόμου και τάξης, αντιδρούσαν απλά, εφαρμόντες άθελά τους σχέδια του ΕΑΜ – την εξόντωση του ελληνικού εθνικισμού…. Το γεγονός ότι ο ελληνικός εθνικισμός, ειδικά τα Τάγματα Ασφαλείας που δηγμιούργησε η κυβέρνηση Ράλλη, βρισκόταν πάντοτε στο πλευρό των στρατευμάτων κατοχής όταν ξεθεμελιώνονταν τα χωριά και εκτελούνταν οι κάτοικοί τους, αυτό απλά διέφυγε της προσοχής του στοργικού ως προς τον δωσίλογο πατέρα υιού….

Ο ΕΛΑΣ οπωσδήποτε δεν χρειάζεται ν’ απολογηθεί σε κανένα δωσίλογο και σε κανένα υιό και απολογητή δωσιλόγου. Ήταν ένας λαϊκός στρατός που συγκροτήθηκε από το μηδέν και πολέμησε χωρίς να έχει τίποτα απ’ όσα ένας σύγχρονος στρατός έχει ανάγκη. Τα όπλα του, τα πυρομαχικά του τα έπαιρνε από τον εχθρό, όλα τα υπόλοιπα από τον λαό, τα συμφέροντα του οποίου μαχητικά υπηρετούσε. Μάτωσε καίρια τον κατακτητή και τον έκανε να πληρώσει ακριβά την υποδούλωση της Ελλάδας. Κάτιι ανάμεσα σε πέντε με έξι χιλιάδες ήταν οι νεκροί των Γερμανών στις συγκρούσεις τους με την ένοπλη Αντίσταση στην κατεχόμενη Ελλάδα, πέντε φορές περισσότεροι απ’ ό, τι κόστισε στο Ράϊχ η εκστρατεία του 1941 για την κατάληψη της χώρας. Και φυσικά δεν μετράμε Ιταλούς και Ταγματασφαλίτες.

Η προπαγάνδα του δωσιλογισμού όμως δεν λέει να πεθάνει. Ζει και ανανεώνεται όσο η άρχουσα τάξη είναι, στη λειτουργία της, στα συμφέροντα και στις αξίες που πιστεύει η ίδια με εκείνη που έθρεψε άλλοτε την προδοσία και την σκύλευση του κατακτημένου από τα ξένα όπλα λαού μας. Έτσι η εκστρατεία αποκατάστασης των κατακτητών, του Ναζισμού και των συνεργατών τους όχι μόνο δεν τελείωσε αλλά ανανεώνεται συνεχώς. Παραεπιστημονικά δίκτυα με τα “αρχηγεία” τους στα διάσημα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, με άφθονα υλικά μέσα, με προπαγανδιστές που κάθε σχεδόν Κυριακή φιλοξενούνται στις ναυαρχίδες του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου στη χώρα μας – είτε συμφερόντων Λαμπράκη, είτε συμφερόντων Αλαφούζου – έχουν εργολαβικά αναλάβει τον αντικομμουνισμό και το μαγάρισμα όλων των λαμπρών σελίδων στην ιστορία των αγώνων του λαού μας. Και από κοντά τους οι “πρόθυμοι”. Οι “ενδιάμεσοι” που δεν δέχονται φυσικά την “εγκληματική φύση του κομμουνισμού” αλλά είναι πάντοτε έτοιμοι να αναπτύξουν ιστορίες “περί των άκρων” και του κακού φανατισμού που προκαλεί ακρότητες. Μαθήματα καλής συμπεριφοράς και από τις διάφορες εκδοχές της “κυβερνητικής-διαχειριστικής αριστεράς” που υποκρύπτουν άσχημα τα μηνύματα του συμβιβασμού, της ταξικής συνεργασίας και της “βελούδινης” υποδούλωσης στον ιμπεριαλισμό.

Ζούμε σήμερα σε δύσκολες εποχές. Η χώρα μας έχει οδηγηθεί από τις κυρίαρχες ελίτ, την μεγαλοαστική της τάξη, μέσα σε ένα σύμπλεγμα άγριων ανταγωνισμών και συμφερόντων που εύηχαν και ψευδώνυμα ονομάζεται “ένωση” – Ευρωπαϊκή Ένωση ισότιμων κρατών μελών. Έχει αποδειχθεί σήμερα πλέον ότι πρόκειται για λυκοσυμμαχία και ότι οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, εκτός από όσα καταθέτουν στο εκμεταλλευτικό σύστημα των ντόπιων κεφαλαιοκρατών, υφίστανται και την τοκογλυφική λεηλασία των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των ισχυρών της Ευρωπαϊκής – τρομάρα μας! – “Ένωσης”.

Ο φασισμός και ο ναζισμός εμφανίστηκαν και αναδείχθηκαν στην εξουσία σε εποχές έντασης της εκμετάλευσης της εργασίας των ανθρώπων. Σε εποχές υπεξαίρεσης, λεηλασίας και αρπαγής όσων οι εργαζόμενοι με το μόχθο τους κατασκεύαζαν και όσα από το μόχθο τους είχαν αποταμιεύσει. Εμφανίοστηκαν για να υπηρετήσουν το κεφάλαιο. Τα Τάγματα Ασφαλείας, οι εθνικόφρονες συμμορίες, τα αντικομμουνιστικά αποσπάσματα, τα ΕΑΣΑΔ, η ΠΑΟ, οι “Λεωνίδες”, οι Σουμπεραίοι, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: στους λογαριασμούς των Τραπεζών από τους οποίους χρηματοδοτούνταν η εγκληματική δράση τους, συνεισέφεραν όλοι οι μεγαλοπαράγοντες του πλούτου, της μαύρης αγοράς, της ρέμουλας και της πολύμορφης οικονομικής συνεργασίας με τον κατακτητή. Στη Βόρειο Ελλάδα ειδική συνεισφορά και στήριξη πρόσφεραν οι “μεσεγγυούχοι” και οι σκοτεινές μορφές που σφετερίζονταν τις περιουσίες που άφησαν πίσω τους οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης.

Σήμερα ο φασισμός με τη μορφή της “Χρυσής Αυγής” αλλά και άλλων πολιτικών χώρων που καπηλεύονται πότες το Έθνος, πότε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του λαού, βρίσκεται στο κατώφλι της ελληνικής κοινωνίας. Θέλει να την αποπροσανατολίσει, να ευνουχίσει τη δύναμη των αγώνων της, να διασπάσει τους εργαζόμενους και να την παραδώσει βορρά στα συμφέροντα ξένων και ντόπιων κεφαλαιούχων.

Οι φασιστικές οργανώσεις στη χώρα μας παρουσιάζονται υπέρμαχοι της Ελλάδας και του Έθνους. Στην πραγματικότητα προστατεύουν ένα σύστημα ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης και εκμετάλλευσης της πατρίδας μας και του λαού της.

Οι φασιστικές οργανώσεις στη χώρα μας παρουσιάζονται “φίλοι” του λαού και προστάτες των φτωχών. Στην πραγματικότητα διασπούν τους εργάτες με κριτήρια φυλετικά, με το χρώμα του δέρματος, και βάζουν τον εργάτη να μισεί τον εργάτη προς μεγάλη ικανοποίηση και όφελος του κεφαλαιούχου εργοδότη. Μοιράζουν επιδεικτικά ελεημοσύνη στο λαό, στους φτωχούς, με σκοπό να τους εκμαυλίσουν. Ζητούν πιστοποιητρικό αίματος και εθνικοφροσύνης για να δώσουν το ψωμί της ημέρας – στην πράξη ζητούν χαρτί υποταγής. Είναι ίδιες οι “φιλόπτωχες” πράξεις τους με εκείνες της Βουλγαρικής Λέσχης στη Θεσσαλονίκη της Κατοχής, όπου για να έχει ο φτωχός και πεινασμένος πρόσβαση στο συσσίτιο έπρεπε να δηλώσει Βούλγαρος ή ό, τι άλλο του ζητούσαν ετούτοι οι κατακτητές.

Οι φασιστικές οργανώσεις στην χώρα μας παρουσιάζονται ως πρότυπα λεβεντιάς, θάρρους και μαχητικότητας. Στην πράξη κτυπούν τον φτωχό και ανυπεράσπιστο, κτυπούν το θύμα που ο μεγάλος θύτης – ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός - έχει ήδη γονατίσει. Ποτέ δεν κτυπούν τον ισχυρό, ποτέ δεν του εναντιόνονται. Αντίθετα σε αυτόν σκύβουν πειθήνια και δουλικά το κεφάλι.

Οι φασιστικές οργανώσεις στη χώρα μας, παραποιούν και βεβηλώνουν την ιστορία, όπως ακριβώς πράττουν και οι επίσημοι Καθηγητές του Γαίηλ, ή όπου άλλου αμερικανοδεξιού προπαγανδιστικού – αδυνατώ να πω εκπαιδευτικού – οργανισμού: τους γερμανοντυμένους τους βαφτίζουν πατριώτες, τα αποβράσματα τα βαπτίζουν ήρωες, τους Σουμπεραίους του Χορτιάτη που ξεγελούσαν με τα ελληνικά τους τα υποψήφια θύματα και τα οδηγούσαν με μεγαλύτερο από των κατακτητών μίσος στο ολοκαύτωμα, τα θεωρούν ηθικά υποδείγματα της Νέας τους Τάξης.

Η χρονική απόσταση που χωρίζει την Νέα Ευρώπη του Ναζισμού από την Ενωμένη Ευρώπη του σήμερα είναι μικρή και οι βασικοί πρωταγωνιστές, τα βασικά προβλήματα και τα μεγάλα συμφέροντα δεν έχουν κατά πολύ αλλάξει. Όπως το βάρος της κρίσης μετακυλίεται στα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας και σαρώνει δικαιώματα και απολαβές εργαζόμενων και παραγωγών, έτσι και σε επίπεδο κρατών, τα πλούσια και ισχυρά – όλως τυχαίως για τη Γερμανία πάλι μιλάμε – με την κηδεμονία και την προστασία των ΗΠΑ πλέον τώρα – μετακυλίουν το βάρος της κρίσης στους πιο φτωχούς εταίρους.

Μιλάμε για ανθρωποφάγες πολιτικές και πάντοτε τέτοιου είδους πολιτικές έχουν ως κύριο υποπροϊόν ανθρωποφάγους.

Επιτρέψτε μου να τελειώσω με κάτι “αισιόδοξο”. Ας μελετήσουμε τις εμφανίσεις του φασισμού στην Ελλάδα με τον τρόπο που οι σεισμολόγοι μελετούν την εκδήλωση των σεισμών. Οι τελευταίοι προσδιορίζουν το ρήγμα – πηγή του σεισμού – και εκτιμούν, με ιστορικά δεδομένα – την ισχύ του σεισμού που το κάθε ρήγμα μπορεί να προκαλέσει.

Η ελληνική κοινωνική και πολιτική ιστορία έχει διασταυρωθεί με το φασιστικό φαινόμενο αρκετές φορές. Οι πιο χαρακτηριστικές από αυτές είναι η Τρία ‘Εψιλον (Εθνική Ένωση Ελλάς), στα 1927-1936 και μετά πάλι στα 1941-1944, η “Χ” (1944-1948) και μαζί της όλα τα σχετικά μορφώματα που γεννήθηκαν τον καιρό της ναζιστικής κατοχής, η Χρυσή Αυγή σήμερα. Παρατηρώντας αυτές τις φασιστικές οργανώσεις παρατηρούμε τα ακόλουθα.

Πρώτο ότι δεν μοιάζουν με τα μαζικά κινήματα που έδωσαν τα φασιστικά καθεστώτα στην Ιταλία (1922) και στη Γερμανία (1933). Στις δύο αυτές χώρες, στον μεσοπόλεμο, ο φασισμός στηρίχθηκε σε προϋπάρχοντα μαζικά κινήματα που είχε δημιουργήσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος – το Κίνημα των Παλαιών Πολεμιστών στην Ιταλία, τα ένοπλα σώματα των Freikorps (μονάδες εθελοντών που προήλθαν από τον γερμανικό στρατό και πολέμησαν στα ανατολικά σύνορα της χώρας και στην καταστολή των κομμουνιστικών επαναστάσεων στο εσωτερικό) στην Γερμανία. Στην Ελλάδα μόνο η “Χ” θα μπορούσε να μετατρέψει σε φασιστικό κίνημα την κληρονομιά των Ταγμάτων Ασφαλείας, για ιστορικούς λόγους όμως ούτε το επεδίωξε, ούτε το έκανε.

Στις δύο αυτές χώρες επίσης ο φασισμός και ο ναζισμός ήρθαν στην εξουσία με τη συναίνεση και την άμεση στήριξη των συντηρητικών πολιτικών ελίτ (βασιλιάς στην Ιταλία, συντηρητικοί, κεντρώοι στη Γερμανία) και των ισχυρών μονοπωλιακών οικονομικών ελίτ (Σύνδεσμος Γερμανών Βιομηχάνων, συγκρότημα FIAT-ANSALDO στην Ιταλία). Το μέτρο της στήριξης που απόλαυσαν τα εκεί κινήματα δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε αντίστοιχο στην Ελλάδα.

Στην τελευταία, ακριβώς επειδή τα φασιστικά κινήματα δεν στηρίχθηκαν ούτε σε προϋπάρχοντα μαζικά σχήματα, ούτε βρήκαν υποστηρικτές σε ισχυρά μονοπωλιακά και ιμπεριαλιστικά οικονομικά κέντρα, δεν μαζικοποιήθηκαν και δεν πλησίασαν την κεντρική πολιτική σκηνή. Αντίθετα μετατράπηκαν σε μηχανισμούς τύπου Μαφίας (ειδικά όταν διαχειρίστηκαν οικονομικούς πόρους – βοήθεια Ερυθρού Σταυρού ή ΟΥΝΡΑ στην περίπτωση της Χ) και σε άθροισμα τρομοκρατικών συμμοριών.

Τα φασιστικά κινήματα στην Ελλάδα δεν πήραν ποτέ τις διαστάσεις που ανάλογες κινήσεις πήραν σε συγκρίσιμα – ως προς την ανάπτυξη και την κοινωνική ένταση – κράτη: δεν έγιναν ούτε ισπανική “Φάλαγγα”, ούτε ρουμανική “Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ”. Επίσης δεν απόλαυσαν ποτέ την σύμπραξη πνευματικών ελίτ (διανοούμένων) όπως έγινε σε όλες τις άλλες περιπτώσεις.

Με βάση αυτά τα ιστορικά δεδομένα ο ελληνικός φασισμός μπόρεσε μόνο “εργαλειακά” να υπάρξει στην ελληνική κοινωνική και πολιτική ζωή. Δηλαδή λειτούργησε ως εργαλείο τρίτων και υπήρξε όσο οι τρίτοι αυτοί το είχαν ανάγκη. Όλα τα σχετικά με τη Χρυσή Αυγή στοιχεία δείχνουν ότι τέτοιου είδους διαδρομή ακολουθεί και αυτή: τρομοκρατικές συμμορίες και μαφιόζικες πρακτικές. Αυτά δεν συναρθρώνουν μαζικό κίνημα με κυριαρχικές πολιτικές φιλοδοξίες.

Αρκεί φυσικά να μην γενικευθεί η “εργαλειακή” χρήση του φαινομένου. Η τελευταία δεν προέρχεται μόνο από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ που μέσα από τις ακρότητες της Χρυσής Αυγής διαμορφώνουν τεχνητά το δικό τους “δημοκρατικό” προφίλ. Προέρχεται και από το κομμάτι εκείνο της αριστεράς που προσπαθεί να εμπλέξει το ΚΚΕ σε ένα αντιφασιστικό μέτωπο που θα στρέφεται ενάντια στον φασισμό ξεχνώντας τις πολιτικές που τον γεννούν και τον ενισχύουν: τις πολιτικές της άρχουσας τάξης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Τρόϊκας και γενικά όλα όσα ζούμε τον τελευταίο καιρό. Αυτά τα παιχνίδια είναι επικίνδυνα.

*Ομιλία του Γιώργου Μαργαρίτη καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης σε εκδήλωση - διάλεξη της Νομαρχιακής Οργάνωσης Πέλλας του ΚΚΕ, την περασμένη Τετάρτη, Πηγή: 902.gr

Το Σχέδιο Β και ο Θανάσης Βέγγος

Το Σχέδιο Β και ο Θανάσης Βέγγος

 

Γράφοντας στην κουνιάδα του Τατιάνα μόλις είχε αρχίσει την έκτιση της ποινής της εικοσαετούς φυλάκισης ο Αντόνιο Γκράμσι προέβλεπε για το μελλοντικό εμπνευσμένο διανοητικό του έργο, τα «Τετράδια της Φυλακής» τέσσερις άξονες. Τους διανοούμενους. Τη συγκριτική γλωσσολογία. Τον Πιραντέλο. Και τέταρτο, με αφορμή το θάνατο του Serafino Renzi, ενός λαοφιλή ιταλού Θανάση Βέγγου των αρχών του προηγούμενου αιώνα, τη λαϊκή κουλτούρα. Όπως γράφει στην επιστολή: «Η παράσταση ήταν διπλή: η αγωνία και η έκφραση των παθών και γενικά η επέμβαση του κοινού ήταν το ίδιο ενδιαφέρουσα όσο και η καθαυτό παράσταση». Αυτό το δίπολο, η «έκφραση των παθών του κοινού» και «η καθαυτό παράσταση» είναι ίσως η προδρομική ιδέα για την επαναστατική «διπλή παράσταση» του Γκράμσι: την πάλη για την πολιτιστική ηγεμονία πλάι στη μάχη για την εξουσία. Αυτές τις έννοιες φέρνει πολύ ζωντανά και πολύ επίκαιρα στο ελληνικό προσκήνιο το βιβλίο του Γιώργου Ρούση «Από την κρίση στην Επανάσταση – Πόλεμος Θέσεων»

Αλέκος Αλαβάνος

Είναι εντυπωσιακό πώς συνηχούν με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα επισημάνσεις πριν ογδόντα χρόνια, από ένα σαραντάρη επαναστάτη διανοούμενο, ανάπηρο πια, φθισικό, ξεδοντιασμένο μέσα στην απομόνωση του μουσολινικού κάτεργου, για τον οποίο ο εισαγγελέας είχε ζητήσει «να σταματήσουμε για είκοσι χρόνια το επικίνδυνο μυαλό του να δουλεύει». Όπως ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί. Ότι η κρίση του καπιταλισμού δεν οδηγεί κατ’ ανάγκην στην κατάρρευσή του, ούτε η αμφισβήτησή του από το λαό κατ’ ανάγκην στην εξέγερσή του. Ότι κρίσιμη σημασία έχει «ο Πόλεμος Θέσεων», η αποδόμηση της ιδεολογικής ηγεμόνευσης της άρχουσας τάξης. Ότι για να υπάρξει ρήξη και εργατική νίκη χρειάζονται υπεροχή και νίκες στο επίπεδο της λαϊκής κουλτούρας, των ιδεών, των αξιών.

Ας πάρουμε το θέμα του ευρώ. Ακούγεται συχνά, δυστυχώς και μέσα στην αριστερά, η αφελής άποψη «δεν έχει σημασία το νόμισμα, φτάνει να υπάρχει στην τσέπη». Κι όμως το ευρώ είναι το πιο προηγμένο μικροτσίπ. Λίγα γραμμάρια μετάλλου περιέχουν τόνους χαρτιών με τις καταστροφικές για τον κόσμο της εργασίας και την περιφέρεια αποφάσεις της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Για την Ελλάδα η συμμετοχή στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση είναι η σπονδυλική στήλη στην ιδεολογία της άρχουσας τάξης από την πτώση της χούντας – και πιο πριν, από τη δεκαετία του ’60 – μέχρι σήμερα. Το ευρώ είναι το άγιο δισκοπότηρο. Είναι ο μαγικός αυλός για να συναινούν υπνωτισμένα οι λαϊκές μάζες με την πολιτική της. Είναι η βασική δίοδός για την κυριαρχία της στη λαϊκή κουλτούρα. Ως στοιχείο ταυτότητας για τους πιο νέους που το πρώτο χαρτζιλίκι τους ήταν σε ευρώ. Ως επιβεβαίωση νεοπλουτισμού για μεσαία στρώματα. Ως «ελευθέρας» για τα αεροδρόμια και δίπλα οι Ρώσοι στις ουρές. Συνδέεται με την λαϊκή ψυχαγωγία, την Euroleague, την Eurovision. Με την κουζίνα: το fois gras αντί για το λουκάνικο στο Κολωνάκι – μέχρι πριν λίγα χρόνια. Έτσι κτίζεται το ιδεολογικό «άβατο».

Eύστοχα ο Ρούσης συνοψίζει ως περιεχόμενο του «Πόλεμου Θέσεων» τη σταδιακή αποδυνάμωση της ιδεολογικής, πνευματικής, πολιτιστικής, αξιακής ηγεμόνευσης της άρχουσας τάξης επί της κοινωνίας κι έτσι της συναινετικής αποδοχής της κυριαρχίας της από τον κόσμο της εργασίας με προοπτική και στόχο την ανατροπή.

Με άλλα λόγια και πιο συγκεκριμένα: θέσεις όπως «η έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφή», σήμα κατατεθέν σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ενδυναμώνουν τον ιδεολογικό κλοιό του συστήματος, ενισχύουν τα παραλυτικά για τη λαϊκή δράση αξιακά στερεότυπά του και τις δεισδαιμονίες, ενσπείρουν φοβία και υποτακτικότητα στον λαό.

Το νόμισμα δεν είναι μόνο το κεντρικό θέατρο σύγκρουσης για τις δύο εναλλακτικές πολιτικές λύσεις που έχει μπροστά της η χώρα μας. Είναι και ένα περίπλοκο και εκτεταμένο πεδίο αναμέτρησης για την ηγεμονία στις λαϊκές αντιλήψεις.

Μόνο με μάχες και απελευθερώσεις στο επίπεδο της λαϊκής κουλτούρας και ιδεολογίας είναι δυνατό να προχωρήσει σε νίκες ο κόσμος της εργασίας. Σε αυτό προσπαθεί να συμβάλλει το Σχέδιο Β.

Πηγή Εφημερίδα των συντακτών , 19/12/2012

http://www.tometopo.gr/home/2012-12-14-08-51-46/1117-2012-12-20-07-17-40.html

Χρόνια Πολλά Πολιτικό Καφενείο

Χρόνια Πολλά Πολιτικό Καφενείο

Chrysa Tzinidaki

http://todaycal.progup.com/nHhq2I

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4070

Στο σταυροδρόμι της ιστορίας να δώσουμε διέξοδο

Στο σταυροδρόμι της ιστορίας να δώσουμε διέξοδο

Στο σημερινό πολιτικό τοπίο παρατηρούμε το παράδοξο το σύνολο σχεδόν της πολιτικής σκηνής, παρά την τεράστια πόλωσή του ως προς τη στάση απέναντι στα μνημόνια, απέναντι στο ερώτημα «ναι ή όχι στο ευρώ και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» να συμπεριφέρεται ως αυτό το ερώτημα να μην υπάρχει η ως εάν να είναι αυτονόητο ότι ο ορίζοντας των πολιτικών επιλογών είναι εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ. Εάν όντως σήμερα γύρω από το θέμα του ευρώ συμπυκνώνονται όλες οι αντιφάσεις και τα διλήμματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία , έπεται ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να χαραχτεί ένας άλλος δρόμος περνάει αναγκαστικά από την τοποθέτηση σε αυτό το ερώτημα. Αυτό σημαίνει ότι η προσπάθεια για τη συσπείρωση των ρευμάτων, των αγωνιστών, των συλλογικοτήτων που επιμένουν στην έξοδο από το ευρώ και τη ρήξη με την ΕΕ δεν είναι απλώς μια προσπάθεια αναδιάταξης δυνάμεων μέσα στην Αριστερά. Είναι, πάνω από όλα η προσπάθεια ένα υπαρκτό ιστορικό ενδεχόμενο, η έξοδος από το σημερινό ελληνικό αδιέξοδο, να βρει επιτέλους πολιτική αντιστοίχηση.

Παναγιώτης Σωτήρης

Υπάρχουν ορισμένες ιστορικές συγκυρίες όπου τα διλήμματα, οι διαφορετικοί δρόμοι που ανοίγονται για μια κοινωνία δεν αντιστοιχούνται σε πολιτικά ρεύματα, έστω και εάν αυτοί οι δρόμοι σαν υλικά, πραγματικά ενδεχόμενα εγγράφονται μέσα στην ίδια την ιστορική δυναμική των πραγμάτων.

Μια τέτοια κατάσταση ξεδιπλώνεται τώρα και στην ελληνική κοινωνία. Η συγκυρία των μνημονίων έχει δείξει ότι εκ των πραγμάτων δύο δρόμοι ανοίγονται: η συνέχιση της πρόσδεσης με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο σχέδιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (λιτότητα, υποχρεωτικός νεοφιλελευθερισμός, προσαρμογή στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, μειωμένη εθνική και λαϊκή κυριαρχία) και η αναζήτηση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μιας ρήξης με αυτό το σχέδιο.

Μικρή σημασία έχει το εάν αυτό το σταυροδρόμι έχει εκφραστεί συγκεκριμένα ως τέτοιο. Το βασικό είναι ότι μέσα στην ίδια την υλικότητα των κοινωνικών αντιπαραθέσεων έχει αναδειχτεί. Το βλέπει κανείς, πάνω από όλα, στον τρόπο που ο κυρίαρχος λόγος δύο χρόνια τώρα έχει ορίσει την προοπτική της εξόδου από το ευρώ ως το βασικό ιδεολογικό φόβητρο για να δικαιολογήσει το τρομαχτικό κόστος των μέτρων που έχουν αποφασιστεί. Αυτό που παρουσιάζουν ως επικίνδυνο «ατύχημα» προς αποφυγή είναι, επομένως, ένα πραγματικό ενδεχόμενο.

Αυτό σημαίνει ότι το ερώτημα είναι πραγματικό. Γιατί τα αυθεντικά ιστορικά διλήμματα δεν είναι ποτέ αυτά που ορίζονται απλώς ως τέτοια μέσα στη δημόσια σφαίρα, αλλά που αναδύονται ως χνάρια και ενδεχόμενα μέσα στην ίδια τη συγκυρία.

Όμως, υπάρχουν εποχές που τα διλήμματα αυτά δεν εκφράζονται άμεσα και ρητά ή εκφράζονται με ιδιαίτερα τεθλασμένο τρόπο. Αυτές είναι εποχές οδυνηρής ιστορικής κυοφορίας του νέου και συχνά γι’ αυτό το λόγο ανοιχτής πολιτικής κρίσης. Η Ελλάδα του Μεσοπολέμου είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, όπου η βαθιά ταξική πόλωση ανάμεσα στο λαϊκό μπλοκ και τις αστικές δυνάμεις δεν έπαιρνε τέτοια πολιτική μορφή, αλλά η πολιτική σκηνή σφραγιζόταν από τη διαμάχη δύο αστικών στρατηγικών και την αστική διχογνωμία για την αντιμετώπιση της πολιτικής κρίσης (παράδειγμα χαρακτηριστικό η διαρκής επαναφορά του ενδεχομένου της δικτατορίας μέχρι τελικά τη Μεταξική δικτατορία). Θα χρειαστεί να περιμένουμε την Κατοχή και την ΕΑΜική επανάσταση, μέσα σε μια συνθήκη αναγκαστικής αποδιάρθρωσης του αστικού μπλοκ ανάμεσα στο δωσιλογισμό και τη φυγή, για να πάρει η αντικειμενική ιστορική διχοτόμηση άμεση και σαφή πολιτική έκφραση.

Έτσι και στο σημερινό πολιτικό τοπίο παρατηρούμε το παράδοξο το σύνολο σχεδόν της πολιτικής σκηνής, παρά την τεράστια πόλωσή του ως προς τη στάση απέναντι στα μνημόνια, απέναντι στο ερώτημα «ναι ή όχι στο ευρώ και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» να συμπεριφέρεται ως αυτό το ερώτημα να μην υπάρχει η ως εάν να είναι αυτονόητο ότι ο ορίζοντας των πολιτικών επιλογών είναι εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ. Σε αυτό στρατεύεται το τρικομματικό μνημονιακό μπλοκ, εμμέσως η ακροδεξιά, ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τη θέση ότι η δική του πρόταση ρήξης με τη λιτότητα είναι και δρόμος για να παραμείνουμε μέσα στην ευρωζώνη, και εκ του αποτελέσματος το ΚΚΕ (εφόσον η θέση για έξοδο από την ΕΕ μετατίθεται μετά την ωρίμανση συνθηκών που θα καταστήσουν εφικτή την επαναστατική ανατροπή). Με αυτό δεν θέλω να αποσιωπήσω πραγματικές πολιτικές διαχωριστικές γραμμές, να μειώσω την ειλικρίνεια της αντιπολιτευτικής διάθεσης του ΣΥΡΙΖΑ ή της αντικαπιταλιστικής προσήλωσης του λόγου του ΚΚΕ. Αναφέρομαι στο ότι ένα ιστορικό ενδεχόμενο, ρητά εγγεγραμμένο στη ροή των πραγμάτων, δεν εκπροσωπείται πολιτικά, ακόμη και τώρα που μέχρι και σε δημοσκοπήσεις διαπιστώνεται για πρώτη φορά ένα ισχυρό ρεύμα απονομιμοποίησης του ευρώ, παρά τη συστηματική του δαιμονοποίηση στη δημόσια σφαίρα (συγκρινόμενη μόνο με την εμφυλιοπολεμική τερατολογία για τον «κομμουνισμό»).

Εάν ισχύει αυτή η διαπίστωση και εάν όντως σήμερα γύρω από το θέμα του ευρώ συμπυκνώνονται όλες οι αντιφάσεις και τα διλήμματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία (κοινωνία λιτότητας και μειωμένων προσδοκιών ή κοινωνία της αξιοπρέπειας των εργαζομένων, αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού εντός του νέου ευρωπαϊκού καταμερισμού εργασίας ή παραγωγική ανασυγκρότηση, μνημονιακή επιτροπεία και κατάλυση της λαϊκή κυριαρχίας ή αναζήτηση μιας σύγχρονης δημοκρατίας, νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα ή σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική), έπεται ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να χαραχτεί ένας άλλος δρόμος περνάει αναγκαστικά από την τοποθέτηση σε αυτό το ερώτημα.

Αυτό σημαίνει ότι η προσπάθεια για τη συσπείρωση των ρευμάτων, των αγωνιστών, των συλλογικοτήτων που επιμένουν στην έξοδο από το ευρώ και τη ρήξη με την ΕΕ δεν είναι απλώς μια προσπάθεια αναδιάταξης δυνάμεων μέσα στην Αριστερά. Είναι, πάνω από όλα η προσπάθεια ένα υπαρκτό ιστορικό ενδεχόμενο, η έξοδος από το σημερινό ελληνικό αδιέξοδο να βρει επιτέλους πολιτική αντιστοίχηση. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να αντιμετωπιστούν οι σχετικές πρωτοβουλίες ως «οικογενειακή υπόθεση» αλλά ως τόλμη και αυτοϋπέρβαση σε μια μαζική, ενωτική και πρωτότυπη εκδοχή αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου που να διεκδικήσει απέναντι και στο μνημονιακό μπλοκ και στα αδιέξοδα της εν δυνάμει κυβερνώσας Αριστεράς να συναντηθεί με ευρύτερες κοινωνικές δυναμικές, να συμβάλει –μέσα από την πρωτοπόρα δράση στην οικοδόμηση των αγώνων, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης– στην επεξεργασία και στον πειραματισμό για το αναγκαίο πρόγραμμα διεξόδου και τελικά να ανοίξει δρόμους ανατροπών και μετασχηματισμού. Για να αποφύγουμε τον κίνδυνο η όποια κυβερνητική αλλαγή προς τα Αριστερά, να είναι απλώς η ενδιάμεση φάση πριν την ακόμη πιο αντιδραστική αναδίπλωση του μνημονιακού μπλοκ με καταλύτη την άνοδο του φασιστικού κινήματος.

Γι’ αυτό το λόγο και το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι να πρυτανεύσει και στη ριζοσπαστική Αριστερά η εσωστρέφεια, η αναδίπλωση στην καχυποψία ότι όποιος δεν προσυπογράφει πλήρως τη μία ή την άλλη εγκεφαλική σύλληψη του «επαναστατικού προγράμματος» είναι ρεφορμιστής, η απροθυμία για ώριμα βήματα μετωπικής συσπείρωσης. Αντίθετα, απαιτείται η τόλμη εκείνη που αναλογεί στην κλίμακα των διακυβευμάτων, των ευκαιριών αλλά και των κινδύνων, και στην επίγνωση ότι ως πολιτικό ρεύμα η ριζοσπαστική Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια να πιστεύει ότι δεν έχει και αυτή ιστορικές ευθύνες.

(αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www.ektosgrammis.gr )