Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η Πανελλαδική Συνάντηση τoυ Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η
Πανελλαδική Συνάντηση τoυ Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής

Διάλογος για τις θέσεις της Συνδιάσκεψης του ΜΑΑ

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία
η Πανελλαδική Συνάντηση τoυ Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής στην Αθήνα, το
Σάββατο 17 και σήμερα Κυριακή 18 Δεκέμβρη. Κεντρικό θέμα της Συνάντησης ήταν
οι σκέψεις και πρωτοβουλίες για την ενότητα της Αριστεράς και τη δημιουργία
μιας πλατιάς μετωπικής συμπαράταξης του λαού,με στόχο την προώθηση μιας
εναλλακτικής ριζοσπαστικής πολιτικής, από την οποία έχουν να ωφεληθούν άμεσα ο
κόσμος της εργασίας και μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Δημοσιεύουμε μερικές
ενδιαφέρουσες συνεισφορές που έγιναν κατά τη διάρκεια του Διαλόγου, πριν τη
Συνδιάσκεψη. (Από το
site του ΜΕΤΩΠΟΥ

ΕΔΩ .)

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Η ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ

ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡ.ΑΛΑΒΑΝΟΥ

Μια αριστερά που θέλει να είναι
ειλικρινής απέναντι στον κόσμο και ταυτόχρονα να κάνει πολιτική στο επίμαχο
και όχι σε φανταστικά ζητήματα πρέπει να πει σταράτα και επιχειρηματολογημένα
ότι επιβίωση των εργαζόμενων, βελτίωση της θέσης τους, ανασυγκρότηση της
οικονομίας και δημοκρατία αποκλείονται υπό την καταδίκη του όλο και
αυξανόμενου δημόσιου χρέους και μέσα στην Ευρωζώνη.

Να έχει σαφές πρόγραμμα, ώστε
ακόμη και σε ενδεχόμενο αποβολής ή άτακτης φυγής της χώρας να μπορεί να κρίνει
ο κόσμος ποια βήματα πρέπει να γίνουν και να μπορεί να τα υποστηρίξει χωρίς
πανικό. Κανονικά, μια αριστερά που σέβεται τον εαυτό της και αντιλαμβάνεται
τις ιστορικές ευθύνες της έπρεπε να συζητά σήμερα τι θα γίνει με τις
τράπεζες, πώς θα λυθούν προβλήματα που σχετίζονται με τις εισαγωγές τροφίμων,
φαρμάκων και πετρελαίου, πού θα απευθυνθεί η χώρα ώστε να εξασφαλίσει τα
στοιχειώδη της διαβίωσης και κίνησης της οικονομίας και να προτείνει λύσεις
μετά τη στάση πληρωμών προς τους δανειστές και εκτός της ζώνης του ευρώ.

Η σχεδιαζόμενη "δημοσιονομική
ένωση" --το δημοσιονομικό σύμφωνο-- που περιλαμβάνει 26 από τις 27 (πλην
Βρετανίας) χώρες της Ε.Ε., με δρακόντειους όρους, τους αναφέρει η Όλγα
Μοσχοχωρίτου στο μήνυμά της, και αυτόματες κυρώσεις ουσιαστικά επεκτείνει τους
υποδουλωτικούς όρους της ευρωζώνης σε όλη την Ε.Ε. και καθιστά ακόμη πιο
αμφίβολή την παραμονή στην Ε.Ε. προκειμένου να επιβιώσουν οι χώρες ιδίως της
περιφέρειας.

Είναι επείγον να μιλήσει η
αριστερά με σαφήνεια και να προτείνει ένα πρόγραμμα διεξόδου.

Το χειρότερο που μπορεί να
συμβεί σήμερα , και συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό, είναι μια αριστερά που λέει
στον εργαζόμενο κόσμο ότι μπορεί να γίνει αναδιανομή εισοδήματος, ότι μπορεί
να υπάρξει κοινωνικό κράτος κ.λπ. και ότι εξασφαλίζονται τα δημοκρατικά του
δικαιώματα εντός αυτών των υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών οργανισμών που του
έφεραν τον τραπεζίτη της Goldman Sachs για πρωθυπουργό και σχεδιάζουν εκτροπές
επί εκτροπών. Η οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό της προσωπικό έχουν
συμφέροντα που ικανοποιούνται από αυτή την κατάσταση ή μάλλον, και ιδίως μετά
το ξέσπασμα της κρίσης, θα βρίσκονταν σε πολύ δυσμενή θέση στον κοινωνικό
συσχετισμό δυνάμεων αν δεν υπήρχε η Ευρωζώνη και η θεσμική ισχύς της μέσω της
οποίας επέβαλαν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και δυναμώνουν τη θέση τους .

Αυτοί και άλλοι που τώρα
βρίσκονται εκτός νομής εξουσίας και φαντασιώνονται ότι μπορεί να
διαπραγματευτούν ίσοις όροις με τη Μέρκελ έχουν τους ιδιοτελείς λόγους τους ή
τις αυταπάτες τους να διαχέουν ψεύδη επί ψευδών, η μαχόμενη αριστερά όμως;

Κι ας μην μπερδεύουμε μονίμως
ορισμένα πράγματα: το αριστερό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση δεν αποτελεί
όρο απαράβατο για τους λαϊκούς αγώνες ή τον ξεσηκωμό του κόσμου, που μπορεί να
προκληθεί ακόμη και από μια δευτερεύουσα αφορμή, όταν το ποτήρι θα έχει
ξεχειλίσει, είναι όμως απαραίτητο για την ευόδωσή του.

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ [ΕΖ, ΕΕ] ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ

ΤΟΥ Δ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ

Να διευκρινίσω ότι δεν
αναφέρομαι στη συζήτηση που γίνεται εδω στο site, όπου ευτυχώς λείπουν τα
στοιχεία που αναφέρω, αλλά στα επιχειρήματα ή μάλλον στα δήθεν επιχειρήματα
διαφόρων χώρων ( ιδιαίτερα ΣΥΝ, ΚΚΕ και ΑΝΤΡΣΥΑ ).

Η συζήτηση για την έξοδο ή όχι
από το ΕΕ, την ΕΖ, την ΕΕ έχει ανάψει για τα καλά. Πράγμα λογικό και
αναμενόμενο. Αποτελεί μια από τις πιθανές εξελίξεις και μια αναγκαία πορεία αν
θέλουμε να βρούμε εργαλεία ( πχ νομισματική πολιτική ) που θα διευκολύνουν τον
λαϊκό αγώνα και τη σωτηρία της χώρας.

Όμως ο τρόπος που γίνεται το
μεγαλύτερο μέρος της σχετικής συζήτησης, αφήνει μια αίσθηση αντιπαράθεσης που
«πετά τη μπάλα στην εξέδρα».( Μιας αντιπαράθεσης από αυτές στις οποίες είναι
συνηθισμένη η ιστορική αριστερά, μια συζήτηση ελληναράδων στο καφενείο της
γειτονιάς. Πάθος, επιμονή και ... στο δια ταύτα, τι; ).

Νομίζω ότι η «αύρα» πολλών
συζητήσεων είναι ότι: ο στόχος «έξοδος από € και ΕΕ» αποτελεί μια από τις
κόκκινες γραμμές, από τους όρους «εκ των ων ουκ άνευ » για τη δημιουργία του
λαϊκού μετώπου ( Σε αντίστιξη με την ευρωπαϊστική εμμονή του ΣΥΝ ). Κατά τη
γνώμη μου δεν μπορεί να είναι τέτοιος όρος! Μπορεί και οφείλει να
προβάλλεται, να συζητιέται και να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτήν την προοπτική.
Και σε συσχέτιση με τις υπόλοιπες πολιτικές εξόδου από την κρίση(χρέος,
μνημόνια, αναδιανομή κλπ ).

Το ότι , κατά τη γνώμη μου, δεν
μπορεί να είναι «κόκκινη» γραμμή, έχει να κάνει, και σε σχέση με το βαθμό
προετοιμασίας και αποδοχής από το λαϊκό παράγοντα όσο και – ίσως και κυρίως
- γιατί η έξοδος από το € αλλά και την ΕΕ, είναι πολιτικές κινήσεις στις
οποίες θα προχωρήσουμε ως λαϊκό κίνημα και ως κυβέρνηση, όταν ξεκινήσει να
υλοποιείται ένα λαϊκό πρόγραμμα σύγκρουσης με την πολιτική της κρίσης.

Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
«δικαιολογούνται» να το θέτουν ως όρο. Εξυπηρετείται η λογική της
αυτοπεριχαράκωσης και είναι αποτέλεσμα του αριστερισμού τους.

Να κάνω ένα φλασμπακ. Ο τρόπος
συζήτησης μου θυμίζει μια άλλη, συγκεκριμένα. Την συζήτηση επί 1-1μιση χρόνο
στο ΣΥΡΙΖΑ ( 2008-2009 ) περί «κεντροαριστεράς» και κυβερνητισμού. Συζήτηση
επί ιδεολογικού επιπέδου αλλά αποστασιοποιημένη από την τότε τρέχουσα
συγκυρία. Η κρίση ξέσπαγε, ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε τη δημοσκοπική άνοδό
του και αποτελούσε επί ένα χρόνο ( 2008 ) πόλο έλξης, και αρκούνταν σε
γενικόλογες διακήρυξεις περί μη συνεργασίας με το ασθμαίνον ΠΑΣΟΚ ή σε
προτάσεις ( Σεπτέμβριος 2008 ) που δεν είχαν καμία αγκυροβόληση στην
πραγματικότητα της στιγμής. Κοινώς : είχαμε μια ευκαιρία να κάνουμε πολιτική
με μαζική απήχηση και διεμβόλιση των συσχετισμών, και την πετάξαμε σαν καυτή
πατάτα, μένοντας στην κλασσική εύκολη λύση της «απλής» αντιπολίτευσης και
ενός «ροζ» αριστερισμού.

ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ,ΜΕΣΑ Η ΕΞΩ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΓΑ ΜΟΣΧΟΧΩΡΙΤΟΥ

Σύντροφοι, νομίζω ότι κι εμείς
, εξ αιτίας της βίαιης κατάρρευσης τόσο του πολιτικού όσο και του οικονομικού
συστήματος του αστισμού και της ευρωκρατίας, έχουμε τρομάξει, γιατί ούτε η
κοινωνία, ούτε η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές είχαν προετοιμαστεί για τέτοιας
έκτασης αλλαγές και απαιτήσεις.

Απ’ αυτήν την άποψη τις
μεγαλύτερες ευθύνες έχει το ΚΚΕ που θολώνει τα νερά. Όμως δεν πρέπει τις δικές
μας ανεπάρκειες να τις ιδεολογικοποιούμε και είτε να φταίει η κοινωνία που δεν
καταλαβαίνει τον επαναστατικό μας λόγο, είτε να πρέπει να «χρυσώνουμε» το χάπι
(βλ. ζυμώσεις).

Αντίθετα πρέπει με ειλικρίνεια
να απευθυνθούμε στο λαό και να του ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση. Ακόμα και με
ρίσκο. Γιατί Πολιτική είναι και η τέχνη της πρόβλεψης. Πρ΄πει η αριστερά να
προβλέψει πιο είναι το πιο «πιθανό σενάριο» της άρχουσας τάξης για τη χώρα και
να προειδοποιήσει το λαό.

Και εξηγούμαι:

Η τελευταία απόφαση της Συνόδου
των Ευρωπαίων ηγετών αποφάσισε ότι όποιες χώρες θέλουν να παραμείνουν στη Ζώνη
του Ευρώ θα πρέπει έως το 2015 να έχουν χρέος έως 60% του ΑΕΠ τους και
έλλειμμα που θα φτάνει έως το 0,5% .

Ταυτόχρονα η απόφαση της 26ης
Οκτωβρίου που υπέγραψε η εθνικά υπερήφανη Κυβέρνησή μας (πρώην και νυν) με τα
Μνημόνια και τα μέτρα που τη συνοδεύουν, προβλέπει ότι μετά το κούρεμα του
χρέους και την απόλυτη εφαρμογή και επιτυχία των μέτρων και τους
πλεονασματικούς προϋπολογισμούς που θα εκτελούνται κατά γράμμα, το «βιώσιμο»
δημόσιο χρέος θα ανέρχεται το 2020 στο 120% του ΑΕΠ!!!

Ποιο ευρώ λοιπόν;

Ποιος «σκληρός γερμανικός»
πυρήνας, ποια Ευρώπη των 17 θα ανεχτεί την υπερχεωμένη Ελλάδα;

Η πύλη εξόδου από την Ευρωζώνη
έχει ανοίξει διάπλατα και όλοι αυτοί το κρύβουν!!!

Το μόνο που ενδιαφέρει τις
ευρωπαϊκές ελίτ είναι να κερδίζουν χρόνο για να «τσιμεντάρουν» τις τράπεζές
τους και να ανταλλάξουν τα «ιδιωτικά χρέη» της χώρας προς τις τράπεζες, σε
«δημόσια» προς κράτη δηλαδή και μάλιστα «ενυπόθηκα», με εμπράγματες
διασφαλίσεις και που θα διέπονται από το Αγγλικό δίκαιο και όχι το Ελληνικό.
Παράλληλα και μιας κατά την λαϊκή ρήση «δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ’ ανέβη
στο κρεβάτι», ας πάρουν παρεμπιπτόντως οι Γερμανικές επιχειρήσεις ό,τι φιλέτο
δημόσιας περιουσίας υπάρχει, ας βάλουν χέρι στον τομέα της ενέργειας, του
ορυκτού πλούτου, στις παραλίες και τα δάση προς τουριστική εκμετάλλευση,
νησιά και θάλασσες για την ηλιακή ενέργεια κι ας φτιάξουν γι αυτό και το
κατάλληλο περιβάλλον. Ειδικές οικονομικές ζώνες, χωρίς εγγυημένους κατώτατους
μισθούς, εργατικά δικαιώματα, περιττούς περιβαλλοντολογικούς ελέγχους (λέγε
με πάταξη της γραφειοκρατίας), με ελάχιστη φορολόγηση και κυρίως χωρίς
δημοκρατικά δικαιώματα και φληναφήματα περί εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής
κυριαρχίας. Αυτή είναι η ανάπτυξη που μας επιφυλάσσουν για μετά το 2020!!!

Η αμηχανία των κάθε είδους
«ευρωπαϊστών», αριστερών και δεξιών, οικονομολόγων και πολιτικών, μπροστά στην
κυνική απόφαση του Διευθυντηρίου των Βρυξελών για λεηλασία και μετατροπή της
χώρας σε «οικονομικό χώρο» προς εκμετάλλευση, βάζει όλες τις αριστερές
δυνάμεις της χώρας μπροστά σε μια τεράστια ευθύνη.

Αν δεν μπορούν να την
αναλάβουν, να το πουν καθαρά στον Ελληνικό λαό.

Και η ευθύνη είναι πρώτα να του
ξεκαθαρίσουν την κατάσταση. Να εξηγήσουν ότι πλέον δεν υπάρχει δίλλημα «ευρώ ή
δραχμή».

Ο,τι δυνατότητες είχαμε για
διαπραγμάτευση, τις έκαψε ο Παπανδρέου προ διετίας.

Υπάρχει μόνο «δεξιά έξοδος από
το ευρώ», ήτοι με πρωτοβουλία της άρχουσας τάξης, ή «αριστερή έξοδος», ήτοι με
πρωτοβουλία της κοινωνίας και των εργαζομένων.

Επομένως τώρα ήρθε η ώρα της
σύγκρουσης με την Ευρωζώνη. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Πάνω σ’ αυτό πρέπει να χτιστεί
το Μέτωπο του Λαού. Και οι αριστερές δυνάμεις πρέπει να τοποθετηθούν πάνω σ’
αυτό τώρα. Και να συνεργαστούν.

Τα ιδεολογικά προσχήματα που
εφευρίσκουν για να μην δημιουργηθεί τελικά αυτό το Μέτωπο, δείχνουν ακριβώς
την δική τους αμηχανία και αδυναμία μπροστά στην όντως μεγάλη καπιταλιστική
κρίση, που την προφήτευαν αλλά δεν πίστευαν ότι θα την αντιμετωπίσουν τόσο
σύντομα, τόσο ξαφνικά. Μια κρίση που βρήκε ανέτοιμη την κοινωνία και την
αριστερά, να την αντιμετωπίσει.

Όμως, όπως λέει και ο Δημήτρης Σεβαστάκης «Ξέρουμε, ότι οι επικλήσεις στην
Ιστορία ή η αναγωγή σε μεγάλα ιδεολογικά σχήματα, πολλές φορές, είναι η έξυπνη
απόκρυψη της συγκεκριμένης ευθύνης, η υπέρβαση της συγκεκριμένης συνθήκης, η
παρώθηση της συγκεκριμένης συλλογικής απαίτησης. Το αίτημα πολύπλευρης
προοδευτικής συνεργασίας δεν είναι εκλογικό ούτε τεχνικό, αλλά υπαρκτικό.
«...οι πιο ωραίες ιστορίες θα ειπωθούν για μας όταν δεν θα 'ναι πια κανείς να
τις ακούσει», μου λέει το βράδυ ο Τάσος Λειβαδίτης...

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΒΕΝΙΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΚΑΡΑΜΑΝΟΥ

Χρίστο, συμφωνώ μαζί σου. Για
να κερδίσεις το πρωτάθλημα πρέπει να εστιάζεις κάθε φορά στον επόμενο απγώνα,
προετοιμάζοντας τους υπόλοιπους. Στην πολιτική έχεις ένα επιπλέον καθήκον: να
επιλέξεις τον επόμενο αγώνα (αρκετές φορές βέβαια δεν έχεις την πολυτέλεια, ο
αντίπαλος στον επιβάλλει). Παραμονές της απριλιανης δικτατορίας μπήκε σα
σύνθημα άμεσης δράσης η νομιμοποίηση του ΚΚΕ.

Χαίρομαι που κάνεις τη
διάκριση μεταξύ στρατηγικής και τακτικής, βραχυπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου
(που μπορεί να είναι και πολύ κοντά αν η Ιστορία επιταχύνεται) - Πολλοί τα
ξεχνούν.

Στο συγκεκριμένο, πέρα από το
ότι την έξοδο από το ευρώ μπορεί να την αποφασίσουν οι κρατούντες αν θεωρήσουν
ότι τους συμφέρει, πώς απαντάμε στο ερώτημα "και τι θα γίνει με τις καταθέσεις
μας;" αν το θέσουμε σαν άμεσο στόχο; Αν μια αστική κυβέρνηση μας βγάλει από το
ευρώ κι εμείς την καταψηφίουμε (και καλά θα κάνουμε), δεν ξεφτιλιζόμαστε στα
μάτια του κόσμου ως ανακόλουθοι παρά τις όποιες δικαιολογίες; Όταν, αντίθετα,
ο Καραμανλής μας έβγαλε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (μετά τον Αττίλα)
εμείς ζητούσαμε να παραμείνουμε ή να φύγουμε ολοκληρωτικά;

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΡΩΤΟΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟ

1. Θα καταψηφίσουμε τους
υπαλλήλους της τρόϊκας μονάχα επειδή (ενδέχεται) θα μας βγάλουν από το ευρώ?
Το περιεχόμενο της εξόδου από το ευρώ είναι το ίδιο αν γίνει από την τρόϊκα ή
από μια αριστερή κυβέρνηση που θα προχωρήσει και σε στάση πληρωμών? Από την
αριστερά, τα αιτήματα αιχμής συνοδεύονται από ένα πρόγραμμα με στόχο την
ανεξαρτησία, την δημοκρατία, την ανασυγκρότηση προς όφελος του λαού κλπ.
Επίσης, και τμήμα της ακροδεξιάς στην χώρα μας μιλά ενάντια στην
παγκοσμιοποίηση και το μνημόνιο, αλλά δεν έχει καμμία σχέση με τον αριστερό
λόγο.

2. Με την διάλυση της εργασίας
και την εκποίηση του δημόσιου πλούτου για ποιές καταθέσεις μιλάμε και ακόμα
χειρότερα θα μιλάμε μετά από ένα χρόνο? Εξ' άλλου, στα πλαίσια της αναδιανομής
του πλούτου θα προστατεύσεις τις μικροκαταθέσεις. Πριν από τις καταθέσεις
έχεις όμως να προστατεύσεις την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στην εργασία, την
μόρφωση και την υγεία. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος απάντησης.

3. Ενα από τα
αντιφασιστικά-αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ήταν
η έξοδος από το ΝΑΤΟ. Ο ευρωκομμουνισμός είχε θέση εντός ΝΑΤΟ.

Καλή αντάμωση στους δρόμους.

Σήμερα, μετά από την δεκαετία του '40

του Κωστή Παπαιωάννου

Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι ο
κόσμος σήμερα βρίσκεται στο κατώφλι μιας παγκόσμιας κοινωνικής σύγκρουσης.
Είναι η συνέχεια, η επόμενη φάση, μετά την σύγκρουση της δεκαετίας του '40 και
θα είναι η τελευταία παγκόσμια σύγκρουση πάνω στον πλανήτη. Δεν μπορούμε να
ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει αλλά οι άνθρωποι που θα επιβιώσουν της σύγκρουσης
και αυτοί που θα γεννηθούν μετά από αυτήν θα ζήσουν σε μια άλλη κοινωνία.

Η εξουσία ως μανία

Στην κοινωνία αυτή, η μανία της
εξουσίας μπορεί να υπάρχει ακόμα σε μερικούς ανθρώπους αλλά δεν θα έχει νόημα
ύπαρξης. Ήδη σήμερα, η μανία της εξουσίας, από υλική άποψη, δεν έχει νόημα
ύπαρξης. Ωστόσο ακόμα και όποιος δεν είναι μανιακός πρέπει να παίρνει υπόψη
του ότι ο εξουσιαστικός χαρακτήρας των κοινωνικών σχέσεων έχει βαθειές ρίζες
στο παρελθόν, και αναπαράγεται μέσω της γλώσσας σε όλες τις μορφές οργάνωσης.

Τα μέτωπα που ξεφυτρώνουν εδώ
και εκεί είναι προτάσεις για μορφές εξουσιαστικών οργανώσεων. Με εξαίρεση τον
Αλαβάνο, αυτοί που "σερβίρουν" τα σημερινά μέτωπα απλά λιγουρεύονται την αίγλη
του ΕΑΜ και προσπαθούν να το μιμηθούν. Η μίμηση όμως (και) στην πολιτική
οδηγεί αναπόφευκτα στην αντιγραφή των λαθών του πρωτότυπου και όχι στην
ευεργετική "κλοπή" της πείρας του.

Ειπώθηκαν μερικά πράγματα για
τα σημερινά μέτωπα γενικά και πολλά ακόμα μπορούμε να πούμε εξετάζοντας το
κάθε "μέτωπο" ξεχωριστά. Έχω προσπαθήσει να εξηγήσω (όχι με πολλή μεγάλη
επιτυχία) το ενδιαφέρον που έχει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής σαν τόπος
συνάντησης του πολιτικού πατριωτισμού με την ιδεολογική ηγεμονία στον οποίο
(τόπο) συγκροτούν έναν άξονα, υποχρεωτικό στις συνθήκες της κρίσης και της
αλλαγής.

Η σύγχυση τότε και σήμερα

Η οδυνηρή για την Ελληνική
κοινωνία έκβαση της σύγκρουσης της δεκαετίας του '40, κρίθηκε από την σύγχυση
που επικράτησε καθώς αναπτυσσόταν με επιτυχία η πολιτική λειτουργία αυτού του
άξονα. Το μέγεθος του κόστους της σημερινής μεγάλης πορείας μέχρι την αίσια
έκβαση της σύγκρουσης, θα κριθεί από την έγκαιρη διάλυση της σύγχυσης που
υπάρχει από την αρχή της συγκρότησης αυτού του άξονα.

Στην σχέση μεταξύ πολιτικού
πατριωτισμού και ιδεολογικής ηγεμονίας έχω ήδη (πλημμελώς) αναφερθεί. Το θέμα
δεν είναι καθόλου εύκολο να συζητηθεί. Οι πάντες έχουν πεισθεί ότι δεν υπάρχει
ζήτημα ιδεολογικής ηγεμονίας παρά μόνο επειδή κάποιοι ήθελαν τότε και θέλουν
και σήμερα να την ασκήσουν. Ας δούμε λοιπόν πώς τέθηκε το ζήτημα στο πλαίσιο
του ΕΑΜ και πώς τίθεται σήμερα.

Η αναλογία ανάμεσα στις δύο
ιστορικές καμπές είναι ότι οξύνεται πάλι και σήμερα όπως και τότε η παγκόσμια
κρίση των κοινωνικών σχέσεων και επομένως τίθεται και πάλι όπως τότε μπροστά
στην κοινωνία το ίδιο επείγον ερώτημα της κοινωνικής αλλαγής.

Η βάση των διαφορών

Η ιστορική αναλογία ανάμεσα
στις δύο εποχές είναι το βασικό στοιχείο της σημερινής κατάστασης και η βάση
του οποιουδήποτε σημερινού πολιτικού σχεδιασμού. Απαιτείται επομένως η βαθειά
μελέτη των ιστορικών αναλογιών και όχι η ρητορική εκμετάλλευση κάποιων
επιφανειακών ομοιοτήτων. Τελικά, η αποτελεσματική κατανόηση των ιστορικών
αναλογιών προϋποθέτει την βαθύτερη κατανόηση των πολιτικών διαφορών.

Η βάση των διαφορών, έξη
ολόκληρες δεκαετίες μετά το τέλος του πολέμου είναι η αφάνταστη ανάπτυξη της
τεχνολογίας που τελικά είναι η βάση της κοινωνικής ανάπτυξης. Αυτή η
αναμφισβήτητη αλήθεια αγνοείται από τους μανιακούς της εξουσίας γιατί η
ανάπτυξη της επικοινωνίας και του αυτοματισμού έχουν πετάξει ήδη στα σκουπίδια
τις λογικές του συγκεντρωτισμού, του σκοταδισμού, της πλουτοκρατίας και των
διακρίσεων.

Οι χειριστές του πολιτικού
συστήματος προσπαθούν να αξιοποιήσουν την τεχνολογία προς όφελος του
εξουσιαστικού ελέγχου και οι επιτελείς προσπαθούν να κρύψουν την αχρηστία τους
αφαιρώντας από τον πολιτικό λόγο την παραμικρή νύξη για την παραγωγική
αφθονία, μέσα στο πλαίσιο της οποίας επιχειρείται η υποδούλωση της κοινωνίας
δια του τεχνητού αποκλεισμού των ανθρώπων από την πλημύρα των υλικών αγαθών.

Οι βασικές διαφορές

Πρώτη διαφορά: Η όξυνση της
κρίσης που άρχισε το '29 (και οδήγησε στην σύγκρουση της δεκαετίας του '40)
εκδηλώθηκε στον τομέα της παραγωγής των αγαθών. Η όξυνση της ίδιας κρίσης που
έχει αρχίσει σήμερα (και οδηγεί σε μια νέα σύγκρουση) εκδηλώνεται στον τομέα
της διανομής των συσσωρευόμενων αγαθών. Η διαφορά είναι τεράστια και αν δεν
ανασχεθεί η τάση της Αριστεράς να την αποσιωπά, η ελληνική κοινωνία θα οδηγεί
σε σοβαρότατες καταστροφές.

Επιστρατεύεται σήμερα ένα σώμα
πνευματικών "αυθεντιών", μερικοί από τους οποίους είναι (επιεικώς) αμφιβόλου
ποιότητας και μέσω αυτών επιστρέφει στα συνθήματα της "ανάπτυξης" και της
"ανεξαρτησίας" που υποβάλλονται από τους χειριστές του συστήματος για να
δικαιολογήσουν τον βάρβαρο εκσυγχρονισμό των κοινωνικών σχέσεων.

Δεύτερη διαφορά: Το πολιτικό
διακύβευμα στην δεκαετία του '40 ήταν ποιο μεταβατικό πολιτικό καθεστώτος,
ανάμεσα στην φασιστική και στην μπολσεβίκικη δικτατορία, θα μπορούσε να
υπηρετήσει την κοινωνία στον δρόμο προς την αλλαγή. Ποιο από τα δυο καθεστώτα
θα μπορούσε να εξασφαλίσει την αυτοτέλεια (εθνική ανεξαρτησία) της κάθε
κοινωνίας στον αναπτυξιακό δρόμο προς το μέλλον.

Σήμερα όμως σχεδόν ολόκληρο το
μεταβατικό στάδιο έχει διανυθεί υπό την κυριαρχία του φασιστικού καθεστώτος
που επικράτησε στην σύγκρουση της δεκαετίας '40. Επομένως το σημερινό πολιτικό
διακύβευμα της σύγκρουσης δεν είναι ποια δικτατορία θα επικρατήσει αλλά με
ποιο τρόπο θα αποστρατευθούν τα επιτελεία και η σύγκρουση μεταξύ Δεξιάς και
Αριστεράς μεταφερθεί στην κοινωνική βάση.

Τρίτη διαφορά: Η πολιτική
οργάνωση των δυνάμεων (δεξιών και αριστερών) που αντιπαρατάχθηκαν στην
σύγκρουση της δεκαετίας του '40, ήταν υποχρεωτικά ιεραρχική, πυραμιδική,
συγκεντρωτική. Οι άνθρωποι που συγκροτούσαν αυτές τις οργανώσεις μεταβίβαζαν
τον λόγο τους σε ένα κέντρο και το κέντρο τον επεξεργαζόταν και τον μεταβίβαζε
ακτινωτά στους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης.

Με δεδομένο ότι ο λόγος των
ανθρώπων και τότε και σήμερα αποτελεί ένα μείγμα επαναστατικών και
συντηρητικών ιδεών, η επεξεργασία συντελούνταν υπό την ηγεμονία της
συντηρητικής ή επαναστατικής ιδεολογίας αντίστοιχα. Το ζήτημα της οργάνωσης
σήμερα είναι πως θα λειτουργήσει στην εποχή των δικτύων, αυτή η απαραίτητη
επεξεργασία με τον τρόπο που λειτουργεί μια οργάνωση, χωρίς κέντρο.

Από τα μέτωπα στα δίκτυα

Από τις τρείς διαφορές που
εκτίθενται πιο πάνω αυτή που κυριαρχεί είναι η τρίτη. Η ανάπτυξη του
διαδικτύου ανέδειξε (και αναδρομικά) την ουσία της ανθρώπινης επικοινωνίας και
οργάνωσης σαν επικοινωνία από κόμβο σε κόμβο δηλαδή από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι στο πραγματικό κοινωνικό σύστημα η έννοια των
κέντρων, των προσωπικοτήτων και των αυθεντιών έχει ήδη (ευτυχώς)
γελοιοποιηθεί.

Σε ότι αφορά το θεσμικό, το
εξουσιαστικό σύστημα, η κυβερνώσα φασιστική συντηρητική πλευρά του
εξουσιαστικού συστήματος προσαρμόστηκε στην λογική αυτή αναθέτοντας τις
κεντρικές θέσεις σε διάφορους ηλίθιους (αρχίζοντας από την θέση του
πλανητάρχη) και δημιουργώντας διάφορες ομαδικές συγκροτήσεις ελευθέρων ατόμων
(think tanks, forums, brain storming groups) που δρουν με δυνητικούς (virtual)
τρόπους: παράγοντας δηλαδή αποτέλεσμα όταν μπορεί να παραχθεί και μη
παράγοντας τίποτα όταν δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.

Ενώ η προσαρμογή του
χειριστικού μηχανισμού ήταν αναγκαστική, διότι οι χειρισμοί των μηχανισμών
πρέπει να γίνονται ακόμα και όταν είναι βλακώδεις, η προσαρμογή ολόκληρου του
εξουσιαστικού συστήματος στην κοινωνική πραγματικότητα, η δημιουργία ενός
πλήρους εξουσιαστικού δικτύου, δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί με την πλήρη
ενσωμάτωση της Αριστεράς, διότι τότε το εξουσιαστικό σύστημα θα ξέκοβε τελείως
από το πραγματικό κοινωνικό σύστημα.

Επιτελεία και βάση

Η διαλεκτική αντίθεση ανάμεσα
στην τάση των επιτελών της υπαρκτής Αριστεράς να αναρριχηθούν στους
χειριστικούς μηχανισμούς του εξουσιαστικού συστήματος και να απορροφηθούν από
αυτό και στην τάση των αριστερών της κοινωνικής βάσης να διαχυθούν στο
κοινωνικό σώμα, είναι το πλαίσιο των διεργασιών που βρίσκονται σήμερα σε
εξέλιξη.

Στις μέρες που έρχονται η
διαλεκτική αντίθεση θα παραμένει και θα δυναμώνει, αποβάλλοντας τις περιοχές
όπου η αντίθεση αποβάλλει τον διαλεκτικό χαρακτήρα της και μεταβάλλεται σε
ανταγωνιστική αντίφαση, ισχυροποιώντας εξ άλλου τους δεσμούς ανάμεσα στους
ανθρώπους που παραμένουν στον άξονα της Αριστεράς.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο μπορούν
να ερμηνευτούν οι εξελίξεις, τόσο στην Αριστερά των επιτελείων όσο και στο
άμορφο πλήθος των αριστερών της κοινωνικής βάσης που συγκροτούν την υπαρκτή
Αριστερά. Στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής εντείνεται αν και συγκεχυμένη η
διαλεκτική αντίθεση ανάμεσα στην αναγκαιότητα της ιδεολογικής ηγεμονίας και
στην αναγκαιότητα του πολιτικού πατριωτισμού.

Όποια κι αν είναι η έκβαση
αυτής της αντίθεσης η εκδήλωσή της ήδη παράγει καρπούς και θα συνεχίσει να
παράγει ακόμα περισσότερους.

ΤΟ ΦΕΤΙΧ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΣΤΗ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑ Συμβολή του ΑΚΕΠ στο
διάλογο για τις θέσεις της Πανελλαδικής Συνάντησης του ΜΑΑ

του Αντώνη Χάλαρη

ΑΚΕΠ: Το Φετίχ του
χρέους στη σχεδία της Μέδουσας

Η σημερινή πραγματικότητα
διατυπώνει μια από τις πιο κρίσιμες και πιο εφιαλτικές περιόδους της
νεοελληνικής ιστορίας.

Οι τοκογλύφοι δανειστές του
ελληνικού κράτους -εγχώριοι και ξένοι, οι κερδοσκόποι που ονομάζονται
«αγορές», οι κάτοχοι του υπερσυσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου και οι
πολιτικοί τους εκπρόσωποι, οδηγούν με βεβαιότητα, την Ελλάδα και το λαό της,
στον εξανδραποδισμό και στον όλεθρο.

Η εθνική ανεξαρτησία έχει
φαλκιδευτεί! Η λαϊκή κυριαρχία έχει φαλκιδευτεί! Η δημόσια περιουσία και οι
πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας παζαρεύονται και εκποιούνται αντί πινακίου
φακής! Οι θεσμικές και οι οικονομικές κατακτήσεις των μισθοσυντήρητων και του
λαού έχουν καταπατηθεί και αναιρεθεί!

Το σωτήριον έτος 2011, η
μεταψυχροπολεμική Ελλάδα, η Ελλάδα του «ελεύθερου κόσμου», της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και της ζώνης του ευρώ, προσομοιάζει, χωρίς καμιά υπερβολή, με τη
σχεδία του ναυάγιου της γαλλικής φρεγάτας «Μέδουσα» το 1816, που ενέπνευσε ένα
από τα κορυφαία δημιουργήματα της παγκόσμιας τέχνης, το ζωγραφικό πίνακα «Η
σχεδία της Μέδουσας» του Τεοντόρ Ζερικό.

Ο ιμπρεσιονιστής Ζερικό
αποτυπώνει στο μεγαλοφυές έργο του, με απαράμιλλο ρεαλισμό, την κοινωνική και
πολιτική κατάσταση της μεταναπολεόντειας περιόδου της Γαλλίας, και ασκεί
οξύτατη, μέσω της Τέχνης, ιδεολογική και πολιτική κριτική στην άρχουσα τάξη
και στην πολιτική εξουσία για την αναλγησία της.

Η πυραμιdική, σε τρία επίπεδα,
αφήγηση του πίνακα ιστορεί τις ποιοτικές διαφορές στη συνείδηση των λαϊκών
στρωμάτων της Γαλλίας την περίοδο της Παλινόρθωσης, όπου αντιπαρατίθενται στη
μοιρολατρία και στην ηττοπάθεια, η ενεργητικότητα και η ελπίδα.

Όπως στο ναυάγιο της φρεγάτας
«Μέδουσα» το πλήρωμα κι οι επιβάτες που ανήκαν στην άρχουσα τάξη της εποχής
επιβιβάστηκαν σε σωσίβιους λέμβους κι οδηγήθηκαν με ασφάλεια στην ακτή, έτσι
και στο οικονομικό και πολιτικό «ναυάγιο» του ελληνικού καπιταλισμού που
βιώνουμε καθημερινά: η ελίτ του πλούτου της ελληνικής κοινωνίας έχει μεταφέρει
τα δισεκατομμύρια ευρώ υπερκέρδη σε ασφαλή «λιμάνια» (τις τράπεζες της
Ελβετίας, του Λιβάνου, της Σιγκαπούρης κλπ).

Όπως το ναυάγιο της φρεγάτας
«Μέδουσα» το πλήρωμα και τους επιβάτες που ανήκαν σε φτωχότερα λαϊκά στρώματα
τους εγκατέλειψαν σε μια σχεδία με λίγες προμήθειες κι αποδεκατίστηκαν οι
περισσότεροι -φτάνοντας μέχρι και τον κανιβαλισμό, έτσι και στο οικονομικό και
πολιτικό «ναυάγιο» του ελληνικού καπιταλισμού: οι μισθοσυντήρητοι και ο λαός,
με τα βάναυσα αντιλαϊκά μέτρα της κυβερνητικής εξουσίας και της περιλάλητης
τρόικας, αφαιμάσσεται, ρημάζει κι εξαθλιώνεται στ’ όνομα ενός «ναυάγιου», τα
αίτια του οποίου, ψευδώνυμα και σκόπιμα, ονόμασαν -τα καθεστωτικά κόμματα και
η ιντελιγκέντσια του καθεστώτος- «δημόσιο χρέος».

Το δημόσιο χρέος έχει γίνει
φετίχ, έχει αποκτήσει τις ιδιότητες του φετίχ της εμπορευματικής παραγωγής∙
έχει δαιμονοποιηθεί, έχει γίνει σαν τον καταστροφικό Αριμάν της ζωροαστρικής
θρησκείας που κάποτε θα ηττηθεί από τον ηθικό Αχούρα Μάζντα -θα ηττηθεί από
μία ικανή, δημιουργική και ηθική διαχείριση της κρατικής εξουσίας.

Το δημόσιο χρέος σκόπιμα
προσεγγίζεται από το καθεστώς «υποκειμενικά», και σκόπιμα διερμηνεύεται
ανάλογα με τον Καντιανό θεωρητικό διαχωρισμό της πραγματικότητας -σύμφωνα με
τον οποίο, η πραγματικότητα υπάρχει όπως την αντιλαμβανόμαστε και τη
γνωρίζουμε με τις γενικές μορφές που εισάγονται από τη νόηση και τις αισθήσεις
μας (χώρο, χρόνο, κατηγορίες). Μάλιστα, στην προπαγάνδα των οδηγητών γνώμης,
που «βλέπουν» στα αίτια και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσιονομικών
προβλημάτων ν’ αποκρυσταλλώνονται, να εξαντικειμενικοποιούνται οι αντιλήψεις
και η βούληση των φορέων της εξουσίας και του λαού, το δημόσιο χρέος
αντιμετωπίζεται με τις φιλοσοφικές κατηγορίες του Σοπενχάουερ «σαν βούληση και
σαν παράσταση» -δηλαδή, αντιμετωπίζεται σαν κοινωνικό γεγονός στο οποίο
μορφοποιείται και προβάλλεται η βούληση των υποκειμένων (κυβερνητική
εξουσία-λαός).

Τα δημοσιονομικά προβλήματα,
δημόσιο χρέος, έλλειμμα προϋπολογισμού, καθώς κι αυτά του ισοζυγίου τρεχουσών
συναλλαγών, πληρωμών κλπ., δεν είναι η αιτία του «ναυαγίου» του ελληνικού
καπιταλισμού, είναι το αποτέλεσμα του «ναυαγίου», είναι η επιφάνεια που
εκδηλώνει τα υπόγεια ρεύματα που υπάρχουν στο βυθό, είναι το αποτέλεσμα που
περιέχει κι εκδηλώνει την αιτία. Όσοι και όποιοι επιχειρούν ν’ αντιμετωπίσουν
τ’ αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τις
αντικειμενικές αιτίες της κρίσης, ματαιοπονούν. Θυμίζουν «το μάγο εκείνο», που
αναφέρει ο Μαρξ στο Μανιφέστο, «που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω
στις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος». Όταν μάλιστα οι επιχειρούντες
ανήκουν στον προοδευτικό ή στο ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο προσφέρουν κακές
υπηρεσίες στην εργατική τάξη και το λαό, και καλές υπηρεσίες στην άρχουσα τάξη
και το καθεστώς.

Γράφουν οι Μαρξ-Ένγκελς στο
Μανιφέστο: «Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις
ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα
παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με το μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να
κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος. Εδώ και δεκάδες
χρόνια, η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτα άλλο παρά
η ιστορία της εξέγερσης των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις
σύγχρονες παραγωγικές σχέσεις, ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που αποτελούν
τους όρους ύπαρξης της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της».

Η σημερινή παγκόσμια οικονομική
κρίση, τμήμα της οποίας είναι και η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, είναι
δομική. Οι ποιοτικά νέες τεχνικές στα μέσα παραγωγής ανέτρεψαν τα ποιοτικά
χαρακτηριστικά στην οργανική και τεχνική σύνθεση του κεφάλαιου στην πραγματική
οικονομία, ιδίως των κρατών του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, επέτειναν την
πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, όξυναν την θεμελιώδη αντίθεση
«κοινωνικοποίηση της παραγωγής-ατομική ιδιοποίηση», και εξωθούν στα άκρα την
ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη των χωρών της παγκόσμιας
καπιταλιστικής αλυσίδας.

Από την αυγή του καπιταλιστικού
τρόπου παραγωγής το δημόσιο χρέος υπηρετούσε την αριστοκρατία του πλούτου. Τα
δάνεια προς το κράτος, ιδίως των ανεπτυγμένων χωρών, ήταν ο προνομιακός χώρος
επένδυσης του χρηματικού κεφάλαιου.

Το επιτόκιο, με το οποίο το
χρηματικό κεφάλαιο δανείζει το κράτος ή τους ιδιώτες, επιμερίζει την
παραγομένη στην πραγματική οικονομία υπεραξία σε τόκο και επιχειρηματικό
κέρδος.

Όταν το επιχειρηματικό
κεφάλαιο, π.χ. βιομηχανικό – εμπορικό, βρίσκεται σε περίοδο ύφεσης-κρίσης, το
επενδυμένο τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο υποτιμάται, το προς επένδυση χρηματικό
κεφάλαιο υπερτιμάται, μειώνονται τα κρατικά έσοδα, αυξάνει το κόστος του
χρήματος, και δημιουργείται αυτό που ονομάζεται «παγίδα ρευστότητας» ή κρίση
ανάπτυξης.

Από την αυγή του καπιταλισμού,
μόνον οι ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες-κράτη εμφάνιζαν υψηλό δημόσιο χρέος,
γιατί μόνο αυτές είχαν αποκτήσει ιδιωτικές οικονομικές ελίτ και δανειστές
ικανούς να δανείζουν τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη κι έτσι ν’ αυξάνουν
ακόμη περισσότερο και χωρίς λειτουργικά έξοδα τον υπερπλουτισμό τους, γιατί
μόνο αυτές είχαν την οικονομική δυνατότητα και τα εχέγγυα να πληρώνουν τα
τοκοχρεολύσια στους εγχώριους -κατά κύριο λόγο- αλλά και στους διεθνείς
δανειστές τους.

Γράφει ο Μαρξ : «Το δημόσιο
χρέος, δηλαδή το ξεπούλημα του κράτους -αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό,
συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος- βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική
εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους
λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. Γι’
αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός
γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος
γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η
χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το
οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο
δημόσιο χρέος.» (Μαρξ, ΚΕΦ. τόμ. I, σελ.779, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»)

Το δημόσιο χρέος, στην Ελλάδα,
την Ευρώπη και τον κόσμο, έγινε κυρίαρχο πρόβλημα, μόνο όταν η καπιταλιστική
ανάπτυξη μεγιστοποίησε τις οικονομικές συνέπειες της πτωτικής τάσης του μέσου
ποσοστού κέρδους, μόνο όταν η ποσοτική αναντιστοιχία μεταξύ της
υπερσυσσώρευσης του κεφάλαιου και της παραγωγικής επανεπένδυσής του αλλοίωσε
τα εκτατικά και εντατικά χαρακτηριστικά του νόμου της υπεραξίας όπως
εμφανίζονται στο γενικό και απόλυτο νόμο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης,
δηλαδή όπως εμφανίζονται στη σχέση συσσώρευση-συγκέντρωση-ολοκλήρωση, μόνο
όταν εμφανίστηκε σαν καθολικό φαινόμενο η τάση του αποπληθωρισμού των κρατικών
χρεογράφων. Με λίγα λόγια, μόνο όταν το υπερσυσσωρευμένο τοκοφόρο χρηματικό
κεφάλαιο, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, έτεινε να αποπληθωριστεί, να
υποτιμηθεί και να απαξιώσει με την υποτίμησή του αυτή ολόκληρο το
καπιταλιστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Οι κυρίαρχες πολιτικές στην
Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, ένα μόνο στόχο έχουν: ν’ αποτρέψουν την
απαξίωση του χρηματικού κεφάλαιου, την απαξίωση των χρηματοπιστωτικών
κεφαλαίων, τον αποπληθωρισμό των κρατικών χρεογράφων. Η πολιτική της
κυβέρνησης της κάθε καπιταλιστικής χώρας αυτό έχει σαν κύριο μέλημα και σκοπό,
και τον επιδιώκει άλλοτε με συμμαχίες κι άλλοτε ανταγωνιστικά προς ομογάλακτες
καπιταλιστικές κυβερνήσεις και συμφέροντα. Πρωτίστως όμως τον επιδιώκει με
οικονομικές πολιτικές που τείνουν ν’ αντιρροπήσουν την πτωτική τάση του μέσου
ποσοστού κέρδους, με πολιτικές που εμφανίζουν τους παγκόσμιους και εγχώριους
ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς με τη μορφή του «ανταγωνισμού του μισθώματος
εργασίας» -έτσι ώστε το επιχειρηματικό κεφάλαιο να μπορεί ν’ ανταποκριθεί
άμεσα κι έμμεσα στις απαιτήσεις του τοκοφόρου κεφάλαιου, με πολιτικές που
ανατρέπουν πρακτικά όλα τα κατακτημένα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των
ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας. Και δημιουργούν, έτσι, σε χώρες
όπως η Ελλάδα εφιαλτικές κοινωνικές συνθήκες -που μόνο με μεγάλα έργα τέχνης,
όπως αυτό της «Σχεδίας της Μέδουσας» του Τεοντόρ Ζερικό, μπορούν να
περιγραφούν.

Σήμερα, η Ελλάδα και ο λαός της
βρίσκονται στο επίκεντρο της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης των ιμπεριαλιστικών
κέντρων δύναμης, στο επίκεντρο του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού
ΗΠΑ/δολαρίου-Γερμανίας/Ε.Ε./ευρώ.

Ο πολιτικο-οικονομικός πόλεμος
για ανακατανομή των σφαιρών επιρροής οξύνεται επικίνδυνα. Το πέρασμα από τον
«πόλεμο επιτοκίων» στον «πόλεμο νομισματικών ισοτιμιών» αυξάνει την ένταση και
δημιουργεί ενδεχόμενα θερμοπολεμικών επεισοδίων, με ανοιχτές στρατιωτικές
παρεμβάσεις και άσκηση πολιτικής δυνάμεως στις θερμές ζώνες επιρροής του
πλανήτη.

Η Ελλάδα, χώρα-κράτος
«ευρωπαϊκό- μεσογειακό- βαλκανικό», βρίσκεται γεωστρατηγικά και οικονομικο-πολιτικά
στο επίκεντρο του πολύμορφου ανταγωνισμού, επειδή βρίσκεται στον άξονα των
προσβάσεων των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων προς την Ανατολική Μεσόγειο, την
Ευρασία και τις χώρες του Ινδικού και του Κάτω Ειρηνικού, όπου μετατοπίζεται
το κέντρο βάρους της παγκόσμιας πολιτικής.

Κατά την άποψη του ΑΚΕΠ, "η
κυβέρνηση Παπαδήμου είναι το προϊόν του εκβιασμού των κεντρικών ευρωπαϊκών
δυνάμεων προς την μεγαλοαστική τάξη και τα κόμματα που την υπηρετούν και
μετέχουν στην παρούσα κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Είναι το προϊόν του
συγκυριακού συμβιβασμού μεγάλων τμημάτων της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας με
τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της ζώνης του ευρώ. Είναι το
συγκυριακό αποτέλεσμα της ψυχροπολεμικής διελκυστίνδας
ευρώ/Γερμανίας-δολαρίου/ΗΠΑ. Έρχεται να επικυρώσει τελεσίδικα και να εφαρμόσει
απαρέγκλιτα την επαίσχυντη δανειακή συμφωνία της 26ης-27ης Οκτωβρίου και να
ολοκληρώσει την ολέθρια, για τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα, πολιτική της
κυβέρνησης Παπανδρέου.

Η Ελλάδα και ο λαός έχουν
καταστεί πλέον, με τον πιο σκαιό και βάρβαρο τρόπο, αντικείμενο εκμετάλλευσης
από τις πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν το ελληνικό, ευρωπαϊκό και πολυεθνικό
τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο.

Πράγματι, η αντίληψη που
υποστηρίζει ότι, δεν είναι η άρχουσα τάξη, ο καπιταλιστής εκείνος που διορίζει
τη συμπεριφορά του κεφάλαιου, αλλ' αντίθετα, το κεφάλαιο είναι εκείνο που
διορίζει τη συμπεριφορά της άρχουσας τάξης, του καπιταλιστή, αποδεικνύεται για
μια ακόμη φορά επιστημονικά έγκυρη και αληθινή.

Τα δημοσιονομικά προβλήματα του
ελληνικού κράτους, δημόσιο χρέος κλπ., νομοτελειακό αποτέλεσμα της οργανικής
κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στην Ελλάδα και τον κόσμο, είναι
αδύνατον να αντιμετωπιστούν και να επιλυθούν από τους οποιουσδήποτε
οικονομετρικούς και τεχνοκρατικούς σχεδιασμούς της πολιτικής εξουσίας. Το
καθεστώς ματαιοπονεί. Η κυβέρνηση Παπαδήμου θ’ αποτύχει οικτρά.

Στη σημερινή συγκυρία, το
ενεργητικό υποκείμενο της ταξικής ελληνικής κοινωνίας, η αστική τάξη, δεν
εκπροσωπείται συνολικά από τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, ενώ, το παθητικό
υποκείμενο της ταξικής ελληνικής κοινωνίας, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά
στρώματα, στην πλειοψηφία τους δεν εκφράζονται πλέον από τους παραδοσιακούς
πολιτικούς χώρους.

Στον Αστικό Συνασπισμό
Εξουσίας, η ηγεμονική-διευθυντική διάταξη έχει ανατραπεί καθοριστικά. Οπότε,
ιδρύεται με βεβαιότητα πολιτικό κενό στην εκπροσώπηση πλειοψηφικών τμημάτων
του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να
εμφανιστούν νέα πολιτικά υποκείμενα, κόμματα, κινήματα, με δυνατότητα ν’
ανατρέψουν τη σημερινή πολιτική κατάσταση".

Όπως αναφέρουν οι θέσεις του
Συντονιστικού του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την 2η Πανελλαδική
Συνάντηση της 17-18 Δεκεμβρίου 2011: «Ο λαός έχει πεισθεί ότι μια «ένωση
δυνάμεων» αποτελεί προϋπόθεση για να αντιπαρατεθούμε στις πολιτικές
καταστροφής της οικονομίας και κοινωνίας από την τρόικα. Η «ενότητα» υπάρχει
ήδη, εν δυνάμει, μέσα στο λαό και εκφράζεται πολλαπλά: με τη συνύπαρξη πολιτών
με τις πιο διαφορετικές πολιτικές καταγωγές και κοινωνικές εντάξεις, από όλο
το φάσμα των ηλικιών, στις απεργίες, στις διαδηλώσεις και στις πλατείες. Στα
κινήματα «δεν πληρώνω». Στις επιτροπές γειτονιάς. Στις ομάδες αλληλεγγύης.
Στις κινήσεις καλλιτεχνών και διανοουμένων. Στις ιστοσελίδες αμφισβήτησης.

Όλα αυτά αποτελούν σε μεγάλο
βαθμό «αναπάντητες επιστολές» προς τις πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να
συμβάλουν στην επίτευξη της «ένωσης».

Η απάντηση των δυνάμεων της
Αριστεράς είναι να επαναλαμβάνουν τη λέξη «μέτωπο» σε όλες τις πτώσεις και με
όλα τα προσδιοριστικά επίθετα. Τις περισσότερες φορές το ορίζουν γύρω από τον
εαυτό τους, ως επέκταση της κομματικής τους επιρροής.

Όμως η αμφισβήτηση του
πολιτικού συστήματος από το λαό, όπως εκφράστηκε κατεξοχήν στις πλατείες και
στις εργατικές κινητοποιήσεις, έδειξε ότι η κοινωνία έχει συνειδητοποιήσει το
πολιτικό χρέος των στιγμών -την Ανατροπή- και βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από
τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς».

Κατά την άποψη του ΑΚΕΠ, "αν το
μέτωπο «δυνάμει υπάρχει ήδη μέσα στο λαό» (που σίγουρα υπάρχει)… αν, οι
αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας έχουν
δημιουργήσει τους όρους της εμφάνισής του στο εποικοδόμημα (που σίγουρα τους
έχουν δημιουργήσει)… αν, η πολιτική κατεύθυνση και οι στόχοι του Μετώπου
Αλληλεγγύης και Ανατροπής ενέχουν την ηγεμονική, ηγετική, συλλογική βούληση
του ιστορικά αναγκαίου… τότε, καμία ιδιοτελής κομματική σκοπιμότητα ή στάση
των φορέων του αριστερού και εν γένει του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου δε
μπορεί ν’ αποτρέψει την ευόδωση των σκοπών και των στόχων του Μετώπου Α-Α…
τότε, η πορεία του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής προς το λαό είναι η ικανή
συνθήκη, ο καταλύτης, που θα πυροδοτήσει, με όρους κινήματος, τη σύσταση της
ηγεμονικής ηγετικής δύναμης που έχουν ανάγκη οι περιστάσεις και απαιτούν οι
καιροί".

Πώς βλέπουμε το ΜΑΑ

Κείμενο προβληματισμού ενώπιον της Β΄ πανελλαδικής συνάντησης και
πέραν αυτής – Δεκέμβριος 2011

Η ιδέα της συγκρότησης μιας
πολιτικής πρωτοβουλίας που θα είχε ως αντικείμενο δραστηριότητας την ενότητα
της μαχόμενης αριστεράς και τη δημιουργία ενός πλατιού λαϊκού μετώπου
αλληλεγγύης και ανατροπής αποτέλεσε μια τομή πριν από δύο σχεδόν χρόνια, γιατί
συνέλαβε δύο κομβικά ζητήματα τη στιγμή που άρχισε να εκδηλώνεται με βιαιότητα
η οικονομική κρίση που μοιραία θα τρεπόταν σε πολιτική.

Το ΜΑΑ κατόρθωσε, στα δικά του
μικρά μέτρα, κυρίως με τη φιλότιμη πολιτική δουλειά πολλών σ/σ στην κοινωνία
και με τις παρεμβάσεις του συντονιστικού, να συμμετέχει στις εξελίξεις, να
δημιουργεί “πολιτικά γεγονότα”, να διαμορφώνει σταδιακά θέσεις όσον αφορά την
κρίση και την αριστερή πολιτική απέναντί της, που σήμερα έχουν υιοθετηθεί από
πολλές αριστερές αναλύσεις, και οι δυνάμεις του να βρίσκονται στα κινήματα.
Ταυτόχρονα, προώθησε με επιμονή, στον επιτρεπτό βαθμό, την επαφή μεταξύ των
αριστερών οργανώσεων, τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων σε ορισμένα ζητήματα
αιχμής (χαράτσια).

Σήμερα το ΜΑΑ είναι εδραιωμένο
ως “ταυτότητα” διακριτή μέσα στο χώρο της αριστεράς ( αλλά όχι σε ευρύτερα
τμήματα αγωνιστών και της κοινωνίας ) και οι θέσεις του αποτελούν μια
προωθητική αριστερή/ριζοσπαστική σύνθεση, χωρίς εκπτώσεις, που θεωρούμε ότι
ανταποκρίνεται στις ανάγκες τόσο για την ενότητα της αριστεράς όσο και για μια
αριστερά όχι αυτοαναφορική, αλλά ως τμήμα ενός πολύ ευρύτερου μετώπου του
λαού.

Την ιδέα αυτή του ΜΑΑ την
κακομεταχειριστήκαμε. Δεν την κάναμε “υλική δύναμη”. Γι' αυτό υπάρχουν
διαφόρων ειδών και βαθμού ευθύνες σε όλους μας. Η κυριότερη είναι ότι
ολιγωρήσαμε να τη διαδώσουμε μέσα στην κοινωνία. Όπως ολιγωρήσαμε να
συζητήσουμε ανοιχτά με τον κόσμο πολιτικές θέσεις και πρόγραμμα διεξόδου από
την κρίση. Επιτρέψαμε να υπάρχει το ΜΑΑ χωρίς δομή και πρόγραμμα δράσης. Οι
ερμηνείες είναι διαφορετικές για τα αίτια αυτής της ολιγωρίας, το συμπέρασμα
όμως κοινό: Κάναμε λάθος που δεν δώσαμε αυτή τη μάχη.

Η ιστορία δεν γράφεται με “αν”,
αλλά ποιος μπορεί να μην αναρωτιέται “αν” είχαμε δημιουργήσει παντού μετωπικές
πρωτοβουλίες με περιεχόμενο και δράση δεν θα ήταν διαφορετική η γενικότερη
κατάσταση μέσα στην αριστερά; Απ' αυτή την άποψη, είναι, πραγματικά, ειρωνεία
να ακούμε σήμερα διαφόρους να μιλούν έκθαμβοι για διάφορα φαινόμενα
τυχάρπαστων ...

Όμως δεν είναι ακόμη αργά.
Ούτως ή άλλως είναι εποχή ρευστότητας και τίποτε δεν θα μείνει το ίδιο στο
επόμενο διάστημα. Οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις βάζουν
όλες τις αριστερές δυνάμεις σε δοκιμασία αρχών, πολιτικής, αξιών, ιδεών,
ειλικρίνειας.

Αυτές τις ημέρες, π.χ.,
γινόμαστε μάρτυρες μιας τυχοδιωκτικής πολιτικής από ορισμένους φορείς της
αριστεράς, όπως η ηγεσία του ΣΥΝ, που συνομιλούν και αναγγέλλουν συνεργασία με
ορισμένες δυνάμεις εκ του ΠΑΣΟΚ απόλυτα υπεύθυνες για την κατάσταση που
βρίσκονται οι εργαζόμενοι, για την ανεργία και την καταστροφή κάθε κοινωνικής
κατάκτησης, χωρίς συγκεκριμένες προγραμματικές δεσμεύσεις και με προφανή την
επιδίωξη εκλογικών οφελών. Υπ' αυτό το πρίσμα, πόσο μπορούν να θεωρούνται
αξιόπιστες προηγούμενες εκκλήσεις τους περί “συνεργασίας της αριστεράς”;
Φαίνεται πως επιδιώκουν απλώς συμμετοχή στο πολιτικό παιχνίδι, οι όροι του
οποίου αλλάζουν άρδην στο σημερινό τοπίο με την κατάρρευση των δύο μεγάλων
κομμάτων, τη συμμετοχή της ακροδεξιάς στην τρικομματική κυβέρνηση και ενώπιον
μιας απροσδιόριστης περιόδου εκτροπής, όπως εκπροσωπείται από την κυβέρνηση
Παπαδήμου.

Βλέπουμε, από την άλλη, φορείς
της ριζοσπαστικής αριστεράς να μιλούν για εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία ,
για απαλλαγή από την τρόικα, διαχωρισμένα από τη ρήξη με συνθήκες και
υπερεθνικές σχέσεις υποτέλειας (Ευρωζώνη, Ε.Ε., στρατιωτικοί οργανισμοί).
Χάνουν από τα μάτια τους το γεγονός ότι αυτές οι σχέσεις αποτελούν ακριβώς τα
εργαλεία μέσω των οποίων καταστρατηγείται η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή
κυριαρχία και χρησιμοποιούνται στο εσωτερικό της χώρας για να αλλάξει
συντριπτικά ο συσχετισμός δυνάμεων υπέρ του κεφαλαίου και των πολιτικών του
επιλογών ιδίως με αφορμή την κρίση και μέσω της κρίσης. Η ελληνική κυρίαρχη
τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι στηρίζονται στον ξένο παράγοντα, στη
θεσμική ισχύ της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, έχοντας εκχωρήσει εθνική κυριαρχία,
για να καβατζάρουν την κρίση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, να
ανασυνταχθούν και να βγουν πιο ενισχυμένοι έναντι των εργαζομένων. Με
συρρίκνωση της δημοκρατίας και επιστροφή σε συνθήκες ακραίας εκμετάλλευσης ,
πλήρους κυριαρχίας του κεφαλαίου σε όλους τους τομείς της ζωής που
ιδιωτικοποιούνται και εμπορευματοποιούνται.

Ταυτόχρονα, μαχόμενες αριστερές
δυνάμεις ακολουθούν μια τακτική περιχαράκωσης και αυτάρκειας, χάνοντας από το
οπτικό τους πεδίο την ανάγκη να δοθεί μια άμεση λύση επιβίωσης των
εργαζόμενων, ανοιχτή σε πιο βαθιές κοινωνικές αλλαγές, με τη συμμετοχή των
ίδιων.

Παρ' όλα αυτά, η αριστερά
είναι αυτή που καλείται να δώσει λύση. Αλλιώτικα, ή θα περιμένουμε, στην
καλύτερη περίπτωση, ένα ριμέικ του '80, κακογυρισμένο στο πλαίσιο μιας
παρακμάζουσας και τραπεζιτοκρατούμενης Ευρώπης, με παραλλαγές φτώχειας,
αυταρχισμού, μετανάστευσης, ή, στη χειρότερη, μια κοινωνική αποδιοργάνωση και
παρακμή και ακροδεξιές συμμορίες να λυμαίνονται μεγάλα τμήματα της
κοινωνίας. Με βαρύ τίμημα για τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Εδώ χρειάζεται να κάνουμε μια
παρένθεση. Για να μιλήσουμε για την αξία της αριστεράς και των αριστερών
ανθρώπων. Όχι για να βλογήσουμε τα γένια μας, αλλά γιατί η αριστερά, ως ιδέα,
ως αξίες, ως πρακτική και οργανωμένη δύναμη, που, παρά τα ελαττώματά της,
βρίσκεται στον πυρήνα όλων των κινημάτων αντίστασης στο καπιταλιστικό σύστημα
και την τρέχουσα περίοδο δέχεται καταιγιστικές επιθέσεις από το κατεστημένο
και τις ναυαρχίδες του Τύπου (πράγμα ευνόητο), αλλά και “φίλια πυρά”. Από
ορισμένες πλευρές, αμφισβητείται η έννοια του αριστερού πολιτικού υποκειμένου
γενικά και όχι η αναίρεση αρνητικών χαρακτηριστικών που έχει επισωρεύσει πάνω
στις αριστερές οργανώσεις η γραφειοκρατικοποίηση, το ιδεολογικό τέλμα, η τάση
αναπαραγωγής της στενής επιρροής και για ορισμένες η πλήρης αποδοχή των όρων
του κυρίαρχου αστικού κοινοβουλευτικού παιχνιδιού.

Την ίδια στιγμή η
πραγματικότητα βοά την έλλειψη της αριστεράς. Στην Ελλάδα, την Ισπανία, στις
χώρες της αραβικής άνοιξης, ακόμη και στη Βρετανία εκατομμύρια εργαζομένων
κινητοποιούνται, ματώνουν και οδηγούνται σε μια πολιτική εκπροσώπηση αντίθετη
με τα συμφέροντά τους. Το φαινόμενο είναι πολύπλοκο, σχετίζεται με τους
περιορισμούς του ίδιου του αστικού πολιτικού συστήματος, και με τις αναγκαίες
αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του αριστερού πολιτικού υποκειμένου, του λόγου
του και της πρακτικής του, αλλά επ' ουδενί λόγω με την εξαφάνιση ή την
υποβάθμισή του.

Το κείμενο του Συντονιστικού
προς την πανελλαδική συνάντηση τοποθετεί σωστά το ζήτημα: Δημιουργούνται
πρωτοφανείς και μοναδικές δυνατότητες για να γίνει μια ορμητική, επαναστατική,
ενωμένη αριστερά αυτή που θα συγκροτήσει την εναλλακτική λύση σήμερα. Όχι
λόγω της αριθμητικής, όσο λόγω της αξιοπιστίας που θα εμπνεύσει και της
δέσμευσης μπροστά στους εργαζόμενους ότι πραγματικά επιδιώκει βαθιές αλλαγές.
Και αυτές δεν γίνονται με το να διαιρείται ο λαϊκός κόσμος ανάλογα με το
“κομματικό μαγαζί” ακόμη και για τα πιο απλά αιτήματα. Το μέτωπο του λαού
είναι άμεση αναγκαιότητα. Και γι' αυτό άμεση αναγκαιότητα είναι η ενότητα της
αριστεράς πάνω σ' ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα

Σε τι μπορούμε να συνεισφέρουμε
εμείς ως ΜΑΑ; Σε αρκετά.

Απαραίτητη προϋπόθεση όμως
είναι η συγκρότηση ενός δικτύου ομάδων του ΜΑΑ, προκειμένου να προωθούνται
οργανωμένα και συντονισμένα πολιτικές πρωτοβουλίες με συνέχεια.

Η δράση αυτών των ομάδων εξ
αντικειμένου επικεντρώνεται στους δύο κατ' εξοχήν σκοπούς του ΜΑΑ:

Ενότητα της αριστεράς.

Μέτωπο του Λαού.

Ενότητα της αριστεράς πάνω σε
ένα πρόγραμμα συγκροτημένο, με θέσεις που ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της
εργαζόμενης πλειοψηφίας, όχι επειδή το υπαγορεύει κάποια ιδεοληψία ή
σκοπιμότητα, αλλά η επιβίωση, η βελτίωση της κοινωνικής θέσης της, η
αξιοπρέπειά της, κυρίως η ενίσχυση του ρόλου της στην πολιτική, η δημιουργία
καλύτερων συσχετισμών εις βάρος όλων όσοι εκμεταλλεύονται την εργασία και την
κοινωνικο /πολιτική αδυναμία των εργαζόμενων στρωμάτων. Μόνο όταν οι
εργαζόμενοι ξεφύγουν από το βυθό της κοινωνίας, του κατακερματισμού, της
αίσθησης αδυναμίας και έρθουν στο προσκήνιο συνειδητά, οργανωμένα μπορεί να
ανοίξει ο δρόμος για ριζικές κοινωνικές αλλαγές.

Ένα πρόγραμμα διεξόδου από την
κρίση προς όφελος των εργαζόμενων, ένα πρόγραμμα, δηλαδή, αριστερής
διεξόδου, μπορεί να περιέχει, ενδεικτικά, τα εξής στοιχεία στα οποία
συναντώνται, σύμφωνα με τα δικά τους προγράμματα, ρεύματα της ριζοσπαστικής
και κομμουνιστικής αριστεράς:

* Στάση πληρωμών προς τους
δανειστές, ως όρο επιβίωσης του ελληνικού λαού, έλεγχο και διαγραφή του
μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους.

* Εκδίωξη της τρόικας και των
ξένων επιτροπάτων που σήμερα ουσιαστικά διοικούν κατ' εντολή του ευρωπαϊκού
κέντρου, με συνεργασία και προς όφελος του εγχώριου οικονομικού και πολιτικού
κατεστημένου και των ξένων μονοπωλιακών ομίλων. Έξοδος από την Ευρωζώνη και
σταμάτημα των εφόδων του κεφαλαίου που μπαίνει και βγαίνει από τη χώρα
κερδοσκοπικά.

* Πέρασμα της ιδιοκτησίας των
τραπεζών και μεγάλων κλάδων της οικονομίας σε ένα Δημόσιο απαλλαγμένο από τη
διαφθορά και τον κομματικό εναγκαλισμό, με κοινωνικό έλεγχο.

* Κοινωνικό κράτος. Αναδιανομή
εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων και των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας,
αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων που κατεδάφισε το Μνημόνιο, οι
μνημονιακοί νόμοι και όλο το νομοθετικό οπλοστάσιο εδώ και 20 χρόνια.

* Ανασυγκρότηση και σχεδιασμό
της οικονομίας με πυρήνα τις δημόσιες επιχειρήσεις υπό εργατικό και κοινωνικό
έλεγχο. Εγγύηση της εργασίας. Αξιοποίηση των πόρων της χώρας για μια ανάπτυξη
προς όφελος της πλειοψηφίας. Δίκαιο φορολογικό σύστημα.

* Δημοκρατική ανασυγκρότηση.
Νέο σύνταγμα με στοιχεία άμεσης δημοκρατίας, όπως τα δημοψηφίσματα, πάνω σε
καίρια θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής . Απλή αναλογική,
περιορισμός θητειών, ανακλητότητα εκπροσώπων σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής
και συνδικαλιστικής ζωής. Συνθήκες ελευθερίας στους εργασιακούς χώρους.
Θέσμιση ουσιαστικών εξουσιών στο τοπικό επίπεδο, αναδιάρθρωση της Τοπικής
Αυτοδιοίκησης ώστε να μειώνεται η κρατική επιβολή και να αυξάνεται η συμμετοχή
των οργανώσεων των εργαζόμενων πολιτών.

* Αναθεώρηση όλου του πλέγματος
των συνθηκών, στρατιωτικών και μη, που έχει συνάψει το εγχώριο πολιτικό
κατεστημένο και δεσμεύουν τη χώρα σε πολεμικές και τυχοδιωκτικές επεμβάσεις σ'
όλο τον κόσμο, στερώντας πόρους που πάνε σε εξοπλισμούς και διατήρηση
στρατευμάτων μέχρι το Αφγανιστάν, αποχώρηση από τους πολεμικούς οργανισμούς
όπως το ΝΑΤΟ.

Αυτές είναι προϋποθέσεις και
ορίζουν την εθνική και τη λαϊκή κυριαρχία με δημοκρατικό κοινωνικό
περιεχόμενο.

Στη σύγχρονη εποχή και στο
σχεδόν νεο-αποικιακό πλαίσιο που έχει επιβάλει η ελληνική ολιγαρχία και το
ευρωπαϊκό κέντρο τίθεται έντονα το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας και της
δημοκρατίας, αλλά ο αγώνας για αυτές θα είναι ατελέσφορος, αν δεν βάζει στο
επίκεντρο τις εξουσιαστικές υπερεθνικές σχέσεις, δομές και συνθήκες.

Όλα αυτά θέτουν, όπως είναι
ευνόητο, το θέμα μιας άλλης πολιτικής εξουσίας που θα τα εφαρμόσει και θεσμών
λαϊκών που θα ελέγχουν και θα δημιουργούν το δικό τους αυτοτελή πολιτικό χώρο
εκτός του κράτους.

Μια τέτοια έκβαση των αγώνων
των εργαζομένων δεν αποτελεί οριστική λύση των προβλημάτων τους, όμως μπορεί
να εξασφαλίσει την επιβίωσή τους και τη βελτίωση της κοινωνικής τους
κατάστασης, και να δημιουργήσει την ιστορική δυνατότητα , με πιο ευνοϊκό
συσχετισμό δυνάμεων τόσο στο εσωτερικό όσο και ως προς τη διεθνή θέση της
χώρας, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, για το σοσιαλισμό, όπως ορίστηκε
ιστορικά.

Με βάση αυτά σε γενικές
γραμμές, θα μπορούσε το ΜΑΑ να επιδιώξει να ανοίξει τη συζήτηση με άλλες
αριστερές δυνάμεις και να συμβάλει στη συγκρότηση επιτροπών κοινής δράσης της
αριστεράς σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο.

Λαμβάνοντας υπόψη πάντα ότι
βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα που σε πολλές περιπτώσεις
παίρνει τη μορφή αδιεξόδου: Το ένα του σκέλος αφορά το ερώτημα “αριστερά και
εκλογές”: Θα μπορέσουν να διαμορφωθούν αριστερές ενωτικές λύσεις με βάση τις
παραπάνω γενικότερα αποδεκτές θέσεις και πώς;

Το άλλο σκέλος είναι το εξής: Η
κοινότητα θέσεων ανάμεσα σε τμήματα αριστερών συσπειρώσεων και κομμάτων είναι
δεδομένη, όμως πώς μπορεί να υπάρξει όσμωση, διάλογος, ανταλλαγή απόψεων, ένας
“χώρος” που θα προχωρεί σε βάθος τη συναντίληψη, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και
την επεξεργασία ενός ενωτικού αριστερού προγράμματος διεξόδου από την κρίση ;

Στις απαντήσεις αυτών των
ερωτημάτων πρέπει να συμβάλει το ΜΑΑ.

Μέτωπο του Λαού:

Όπως το κατανοούμε, με το
“Μέτωπο του Λαού” εννοείται η συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων όπως οι
εργαζόμενοι, οι βιοτέχνες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, μικροί και μεσαίοι
επιχειρηματίες και αγρότες, οι νέοι, οι συνταξιούχοι, οι προοδευτικοί
καλλιτέχνες και διανοούμενοι, μέσα από τους δικούς τους φορείς και εκφράσεις
–συνδικαλιστικές, αλλά και αυτές που δημιουργούνται στη γειτονιά (λαϊκές
συνελεύσεις, λαϊκές επιτροπές), ενδιαφερόντων (πολιτισμός, αθλητισμός,
σύλλογοι)-- πάνω σε θέματα άμεσης επιβίωσης, αλληλεγγύης και άσκησης
πολιτικής πίεσης για να μην εφαρμοστούν τα αντιλαϊκά μέτρα ή να καταργηθούν
στην πράξη. Μια συμμαχία που μπορεί, στις κατάλληλες συνθήκες, να διεκδικήσει
την εξουσία. Έμβρυα αυτής της συμμαχίας υπάρχουν εδώ κι εκεί. Ωστόσο, τα
προβλήματα είναι πολλά, εκ των οποίων δύο ξεχωρίζουν. Το ένα είναι η
καταστροφή ή παρακμή, τις τελευταίες δεκαετίες, των λαϊκών οργανώσεων βάσης
που είχαν ανθήσει τις δεκαετίες του 1970 και 1980. Των μαζικών οργανώσεων
νεολαίας. Ο μαρασμός των συνδικάτων βάσης. Των αγροτικών συλλόγων και
συνεταιρισμών. Των πολιτιστικών οργανώσεων. Η επικράτηση του ατομικισμού. Το
δεύτερο είναι η διαίρεση των αριστερών δυνάμεων και η αδυναμία τους να
συνεργαστούν ακόμη και σε στοιχειώδες επίπεδο, πολλές φορές.

Η ανασύσταση και δημιουργία
λαϊκών και εργατικών οργανώσεων κάθε μορφής, με σύγχρονους όρους, είναι ένα
τεράστιο έργο. Ένας βασικός λόγος για τη συνεργασία της αριστεράς.

Θα μπορούσαν να αφιερωθούν
σελίδες επί σελίδων για να γράψουμε πόσο επιζήμια είναι η άποψη που βλέπει το
λαό σαν κάτι ενιαίο, χωρίς διαφοροποιήσεις, αντιθέσεις και συγκρούσεις
συμφερόντων. Σαν ένα “χυλό”, χωρίς διαφορές πεποιθήσεων και ιδεών, παρά την
κοινή κοινωνική θέση διαφόρων στρωμάτων. Πάνω σ' αυτό παίζουν οι κυρίαρχες
δυνάμεις. Χρειάζεται πολλή δουλειά για να βρεθούν οι αρμοί ενότητας και
συμπύκνωσης βασικών, καθολικών συμφερόντων που ξεπερνούν τον κατακερματισμό
και τις διαιρέσεις που γεννά η ίδια η καπιταλιστική κοινωνία.

Μέσα σ' αυτό το Μέτωπο του
λαού, η αριστερά είναι μία συνιστώσα με ειδική βαρύτητα, αλλά όχι επιβολή, που
καταξιώνεται γιατί δίνει το προβάδισμα στους λαϊκούς αγώνες και την
αυτοοργάνωση του κόσμου και δουλεύει ανιδιοτελώς για το συντονισμό, την
πολιτικοποίηση και την ιδεολογική τους ανεξαρτησία από τα κυρίαρχα δόγματα.
Και σ' αυτή την καταξίωση μεγάλο ρόλο παίζουν οι αξίες και η δημοκρατικότητα
της αριστεράς. Τόσο στη λειτουργία της όσο και στη σχέση της με τον κόσμο.
Ιδίως με τους νέους ανθρώπους.

Ένα σημαντικό κομμάτι της
νεολαίας που ενεργοποιείται στα κινήματα, στις λαϊκές συνελεύσεις, στις
πλατείες αναδείχτηκε μέσα από την πάλη ενάντια στο ‘άρθρο 16’ και τον Δεκέμβρη
του 2008, οδηγήθηκε στην κοινωνική αντίσταση και ανυπακοή μέσα από την
ανεργία, τις υποβαθμισμένες συνθήκες εργασίας, την υπερεκμετάλλευση, την
περιφρόνηση που τους επιφυλάσσει αυτή η κοινωνία που βλέπει τα νιάτα ως
αναλώσιμα, την έλλειψη οραμάτων. Επιδεικνύει ιδιαίτερη άρνηση σε οποιαδήποτε
ηγετική επιβολή, άρνηση απέναντι στους κομματικούς μηχανισμούς -- που πολλές
φορές απευθύνεται στο σύνολο των κομμάτων της αριστεράς. Εδώ ευθύνη έχει η
ίδια η αριστερά, κατά τη γνώμη μας. Πρέπει να απευθυνθούμε με ιδιαίτερη
ευαισθησία προς τις επιλογές αυτών των συναγωνιστών νέων, αλλά και του πιο
μεγάλου τμήματός της νεολαίας που στέκει αμέτοχο, και να συνειδητοποιήσουμε
ότι δεν μπορεί να υπάρξει μέτωπο του λαού χωρίς τους νέους.

Το ΜΑΑ και το δίκτυο των
δυνάμεών του οφείλει να προωθήσει το “Μέτωπο του Λαού” με δικές του
δραστηριότητες αλλά κυρίως μέσα από την επιμονή να βρεθούν, να δράσουν από
κοινού οι δυνάμεις της Αριστεράς τοπικά και γενικά, να γίνει αυτή η κοινή
δράση η ραχοκοκαλιά των κινητοποιήσεων, να αναχαιτιστεί το φαινόμενο η κάθε
αριστερή δύναμη να φτιάχνει τις δικές της επιτροπές, τα δικά της ψηφοδέλτια ή
παρατάξεις στα σωματεία κ.λπ. που δρουν ασυντόνιστα και αντιπαραθετικά έως
και εχθρικά ή ο κάθε φορέας που “ελέγχει” κάθε αριστερή δύναμη να τραβάει
μοναχικό δρόμο. Ας διδαχτούμε από τον αγώνα και την αλληλεγγύη που εκφράζεται
προς τους εργαζόμενους στην “Ελληνική Χαλυβουργία”.

Το ΜΑΑ πρέπει επίσης να
ανοίγει το δρόμο για την έκφραση του λαϊκού αγωνιστικού αυθορμητισμού, αλλά
και για τη σύγκλισή του με τις οργανωμένες μορφές. Και, με τρόπο δημοκρατικό
πάντα, να προωθεί μέσα από τις λαϊκές κινητοποιήσεις τους στόχους ενός
αριστερού προγράμματος διεξόδου από την κρίση.

Στο άμεσο διάστημα, είναι
ανάγκη να ενοποιούνται κυρίως οι δράσεις πάνω στο θέμα της στάσης πληρωμών,
κατά των δανειακών συμβάσεων, για τη διαγραφή του χρέους, οδηγώντας σε μια
γενική ανυπακοή και αντίσταση σε όλα αυτά που άμεσα συνδέονται με το χρέος:
στα χαράτσια, στην εκπτώχευση και την ανεργία, στην παρακμή και
ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών, της εκπαίδευσης και της περίθαλψης.
Αντίσταση που θα αφαιρεί πολιτικό έδαφος κάτω από τα πόδια του αντιδραστικού
συνασπισμού κομμάτων που κυβερνά και θα δημιουργεί συνθήκες πολιτικής
ανατροπής.

Πιστεύουμε ακόμη ότι η μαχόμενη
αριστερά μόνο με τη συνεργασία της μπορεί να δημιουργήσει θεσμούς
επιστημονικής έρευνας και σύγχρονης επαναστατικής ιδεολογικής αναζήτησης, μέσα
μαζικής επικοινωνίας που μπορούν να αντιταχθούν αποτελεσματικά σ' αυτή τη
δύναμη των αντιπάλων που παραλύει το νου και διασπείρει ψεύδη.

Δυο λόγια για τον πολιτισμό

Η γιγάντωση των πολιτισμικών
μηχανισμών, που συνέβη την τελευταία τριακονταετία, δεν στόχευσε μόνο στην
αναζήτηση του καπιταλιστικού κέρδους από την πρωτοφανή επένδυση του κεφαλαίου
στα πολιτιστικά προϊόντα μέσω της άκρατης εμπορευματοποίησης της πολιτισμικής
παραγωγής, αλλά κυρίως στόχευσε και εν μέρει κατάφερε την πλήρη ενσωμάτωση των
εργαζομένων στο κυρίαρχο αστικό πολιτιστικό μοντέλο και άρα στην ιδεολογία του
νεοφιλελευθερισμού , αναβαθμίζοντας επιθετικά τα χαρακτηριστικά της αστικής
ιδεολογίας. Ετσι όχι μόνο ενέταξε κάθε ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων και
κάθε ανθρώπινη διαδικασία στο καπιταλιστικό κέρδος, αλλά ενιαιοποίησε τον ίδιο
τον ανθρώπινο χρόνο και τον έθεσε υπό τον έλεγχό του, προκειμένου να μην
αμφισβητείται ούτε στιγμή το κυρίαρχο μοντέλο.

Στη χώρα μας με την ισχυρή
αριστερή πολιτιστική παράδοση, το πρώτο που σημειώθηκε ήταν το «σπάσιμο των
κρίκων» που συνέδεαν τους διανοούμενους–καλλιτέχνες με το λαό και την
συνακόλουθη ένταξη των περισσοτέρων, ακόμη και αρκετών που συνδέονταν και
προσωπικά με την αριστερά, στο στρατόπεδο των «οργανικών διανοούμενων» του
συστήματος.

Παρ' όλα αυτά, ακόμα και σήμερα
πολλοί δημιουργοί, κυρίως νέοι καλλιτέχνες, ασφυκτιούν μέσα στο αστικό πλαίσιο
και το αμφισβητούν δημιουργώντας «έναν πολιτισμό των από κάτω».

Άμεση λοιπόν προκύπτει η ανάγκη
αφενός μεν της στήριξης και της ανάδειξης της αντισυστημικής καλλιτεχνικής
δημιουργίας , αφετέρου δε της ερασιτεχνικής δημιουργίας των νέων και των
εργαζομένων.

Ταυτόχρονα οφείλουμε να
εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα όσμωσης των λαϊκών οργανώσεων και πρωτοβουλιών με
τον κόσμο της σύγχρονης διανόησης και της τέχνης, οικοδομώντας εκ νέου και με
σύγχρονους όρους το πολιτιστικό δίκτυο της εποχής των Λαμπράκηδων και της
Μεταπολίτευσης

Πρακτικά ζητήματα για το
ΜΑΑ

Σάιτ: Το σάιτ χρειάζεται
ενίσχυση με ανθρώπινο δυναμικό, κυρίως για αρθρογραφία και ιδέες, προκειμένου
να υποστηρίξει τη δραστηριότητα, κεντρική και τοπική, του ΜΑΑ και να ανοίξει
τα θέματα που θίγονται πιο πάνω. Πρέπει να παίξει ρόλο στην καθημερινή
ενημέρωση, στο διάλογο μεταξύ των αριστερών, στο συντονισμό των
δραστηριοτήτων. Η πείρα έχει δείξει ότι αυτή η ανάγκη δεν καλύπτεται από τα
δημοσιογραφικά μέσα που έχουν στα χέρια τους οι οργανώσεις που δηλώνουν πως
συμμετέχουν στο ΜΑΑ.

Οικονομικά: Για να μπορέσει το
ΜΑΑ να λειτουργήσει στοιχειωδώς χρειάζεται οικονομικά μέσα. Γι' αυτό
προτείνουμε την καθιέρωση μιας ελάχιστης μηνιαίας συνδρομής.

Συντονισμός: Το δίκτυο των
ομάδων του ΜΑΑ για να επιβιώσει χρειάζεται επίσης στοιχειώδη συντονισμό,
ανταλλαγή εμπειρίας και αλληλοβοήθειας και άμεση επαφή με το συντονιστικό.
Είναι αναγκαίο να γίνεται μία φορά το μήνα σύσκεψη μελών από αυτές τις
ομάδες, που θα ορίζονται κάθε φορά, στην περιφέρεια της Αττικής μαζί με τις
κοντινές περιοχές, και κάθε 6 μήνες μελών από ομάδες που υπάρχουν ή θα
συγκροτηθούν σε όλη τη χώρα.

13.12.2011

Βαγγέλης Αντωνίου

Αμαλία Μέντζου

Νίκος Γιάκος

Ελένη-Αλίκη Μηνακάκη

Αλκμήνη Ψιλοπούλου

Κώστας Κότσιαλος

Τασία Σταματοπούλου

Γιάννης Αποστολάς

Δημήτρης Οικονομίδης

Κατερίνα Θεοχάρη

Αικατερίνη Δουρέκα

Δημήτρης Δημόπουλος

Αυγή Θεοδόση

Αριάδνη Αλαβάνου

Τάσος Σταυρόπουλος

Γιάννης Καλιντεράκης

Χρύσα Φαρδέλα

Βαγγελιώ Σωτηροπούλου

Κλεμάνς Ζαβιτσάνου

Δημήτρης Ζαγορίτης

Αφροδίτη Νικολοπούλου

Όλγα Μοσχοχωρίτου

Γιώργος Ματθαίου

Kώστας Παπουλής

Σκέψεις για τη 2η παν/κη μας συνάντηση

του Δ.Οικονομίδη

Α. Σύντομη αναδρομή

Το ΜΑΑ ξεκίνησε σαν μια
πολιτική πρωτοβουλία από τα πάνω, μέσα στις συνθήκες που, με την ολομέτωπη
και πολύπλευρη επίθεση του κεφαλαίου, των τραπεζών και των ελληνικών και
ευρωπαϊκών ελίτ, απαιτούνταν μια πιο μαχητική, αποφασιστική, συγκρουσιακή και
αντισυστημική παρουσία και στα πλαίσια των πολιτικών και δημοκρατικών
αδιεξόδων όπου είχε βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τις αρχές 2009 ( μετά το Δεκέμβρη του
’08 ). Το ΜΑΑ αυτά τα 2 χρόνια χαρακτηρίστηκε από πρωτοβουλίες και
τοποθετήσεις , των οποίων το «διάγραμμα του ΗΚΓ του » έχει τη μορφή μερικών
σημαντικών αιχμών σε μια συνολική πορεία «βραδυκαρδίας»: ταλάντευση, ατολμία
και παρακολούθησης έως και συρσίματος των τεκταινομένων και ισορροπιών μέσα
στο ΣΥΡΙΖΑ.

Σχετικά με τις Περιφερειακές
Εκλογές του 2010

Η αποτυχία στις περιφερειακές
εκλογές και το ότι εμφανιστήκαμε ως ένα ακόμη διασπαστικό ψηφοδελτίου στην
αριστερά, δεν ήταν απρόσμενη. Είχαν προϋπάρξει οι πρώτες μαζικές και
επιτυχημένες συγκεντρώσεις ( Χολαργός, Γραμματικό, Πατήσια ), όπου φαινόταν
ότι οι θέσεις μας και η παρουσία μας είχαν αποδοχή, διεισδυτικότητα, απήχηση
σε κόσμο – επιτέλους – και εκτός της αριστεράς και ,επίσης, έσπαγε το μπαράζ
του απομονωτισμού και οι πικρίες και διαφωνίες ως προς το «2009». Ακολούθησε
το ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ ( Μάιος 2010 ) , όπου η αξιοπρεπής μεν αλλά άτονη και μέτρια
μαζικότητα μαζί και με την διβουλία του πολιτικού στίγματος μας , αποτέλεσε
ένα σημείο, που θα έπρεπε να προειδοποιήσει για την κάμψη του αρχικής θετικής
αύρας του ΜΑΑ. Αντί να τεθούν οι βάσεις μια πιο μαχητική εξόρμηση δικτύωσης
κόσμου στα πλαίσια του, μιας αυτοτελούς και διακριτής παρουσίας ξεδιπλώνοντας
ταυτόχρονα τις ενωτικές , μετωπικές πρωτοβουλίες, υπήρξε μια αναδίπλωση και
στάση αναμονής μπροστά στο 6ο συνέδριο του ΣΥΝ, τις παρασκηνιακές και μη
συζητήσεις για τις εκλογές και την ονοματολογία γύρω από τους υποψηφίους του
ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ,κύρια σε Αττική και Αθήνα, στις ισορροπίες και την
αμφιταλαντευόμενη στάση των οργανώσεων και συντρόφων που είναι στο ΣΥΡΙΖΑ.
Ειδικά οι διεργασίες «περί ονοματολογίας» ( Τσακνής, Σακοράφα κλπ ) έριξαν τη
«λίγδα» της συστημικότητας και των παρασκηνιακών συνεννοήσεων καθώς και τη
σκιά της απογοήτευσης του αριστερού ριζοσπαστικού κόσμου και στην ΕΑ,
συνεπικουρούμενες και από τις καθυστερήσεις και ταλαντεύσεις μας , που
προανέφερα. Από τη στιγμή που δεν κατατέθηκε με αποφασιστικό τρόπο και
έγκαιρα η πολιτική πρόταση για την περιφέρεια Αττικής και προς το ΣΥΡΙΖΑ και
προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και προς ανεξάρτητες δυνάμεις, οι επιλογές ήταν: η ΕΛΕΥΘΕΡΗ
ΑΤΤΙΚΗ θα έπρεπε να είχε κάνει την πολιτική της πρόταση ( πολιτική πλατφόρμα,
προτάσεις προς τις άλλες αρ. δυνάμεις, πρόσωπα ) με σαφή και διακριτό τρόπο
από τον Ιούνιο ‘10και ,αναλόγως της ανταπόκρισης, να αποφασιζόταν πριν το
καλοκαίρι η κάθοδος ή όχι ή, φθάνοντας στο Σεπτέμβριο, να μην κατέβει
καθόλου.

Β. Το ΜΑΑ είναι πρέπει να
γίνει μια δικτύωση, που φιλοδοξία και ελπίδα μας είναι ,σε πολύ σύντομο
διάστημα να μπορέσουμε να ενωθούμε, να διαχυθούμε σε ένα πραγματικό, πλατύ,
δημοκρατικό μέτωπο του λαού. Μέχρι τότε όμως, υπάρχουν δεκάδες σύντροφοι που
είτε συμμετέχουν ενεργά είτε, πολλοί περισσότεροι, βρίσκονται στις παρυφές
του ΜΑΑ και αναζητούν μια πιο συγκροτημένη δικτύωση , «εν αναμονή» μιας
ευρείας μετωπικής σύγκλισης. Η οργανωτική ανυπαρξία μας από την 1η ΠΣ, οδήγησε
από το «ανοιχτό πολιτικό σχέδιο »σε μια κατάσταση χυλού και
αναποτελεσματικότητας.

Η προοπτική ενός ευρέος,
πραγματικού Μετώπου και ο ρόλος του ΜΑΑ ως ένας από τους πολλούς καταλύτες και
θρυαλλίδες για την δημιουργία του, δεν αντιτίθενται με το να έχει το ΜΑΑ μια
πιο σταθερή και συγκροτημένη ύπαρξη, όντας παράλληλα «έτοιμο» να αυτοδιαλυθεί
και να συγχωνευθεί σε μια ευρύτερη συγκρότηση., ή θα έχουν μια πιο
συγκροτημένη λειτουργία και δικτύωση ή θα διαλυθούμε τελείως. Απέναντι στις
βυζαντινολογικές συζητήσεις: «θα έχουμε τοπικές συσκέψεις ή επιτροπές ; »,
απέναντι σε συζητήσεις που έρχονται από τις δεκαετίες του ’30 άντε και του ’50
για το «πως φτιάχνονται τα μέτωπα», ας μην λειτουργούμε με το «δεν» και με
ευνουχισμό της δημιουργικότητάς μας αλλά με θετική πρόταση. Όσοι ήμασταν ή
είναι ακόμη στο ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίσαμε αυτό το στείρο διάλογο με ψευδοθεωρητικές
«αναλύσεις» του ποδαριού, ήδη από την 1η ΠΣ ( Μάρτιος του 2008 ) και
ιδιαίτερα από το καλοκαίρι του 2009 ( 2η ΠΣ, εμφάνιση της ΠΑΣΑ ) ως την 3η ΠΣ
( ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα, να διαφυλάξουμε την αυτοτέλεια των συνιστωσών σε
συνάρτηση με τα δικαιώματα των ανένταχτων, μπλα,μπλα,μπλα ) που μοναδικό σκοπό
είχαν τη διατήρηση της γραφειοκρατικής και αντιδημοκρατικής δομής του. Μιας
δομής που πήγαινε χέρι-χέρι με τη συστημική πολιτική στροφή από το 2009 (
τελευταία δείγματα γραφής : το κράτημα αποστάσεων ασφαλείας από την «πλέμπα»
του Συντάγματος και τις δυνατότητες ανατροπών που δόθηκαν και, τώρα, η
συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ- «καλού» ΠΑΣΟΚ ). Τόσο η προσπάθειά μας για τη δημιουργία
ενός Μετώπου αλλά και ο κόσμος έχει ανάγκη από μια στοιχειώδη συγκρότηση , που
δεν θα είναι «σκέτες » λέσχες συζήτησης και υλοποίησης της γραμμής του Σ/κου.
Ακόμη κι αν αυτή η δομή ,αυτοδιαλυθεί σύντομα – και μακάρι ! – σε ένα
πραγματικό Μέτωπο, πρέπει να υπάρξει. Ένα ΜΑΑ δικτυωμένο και δημοκρατικό που
θα προωθεί πιο αποτελεσματικά του τρεις κεντρικούς πολιτικούς του στόχους :
ενότητα των αριστερών και των οργανώσεων της Αριστεράς – δημιουργία του Λαϊκού
Μετώπου και εκπαίδευσή μας σε νέους τρόπους λειτουργίας και συνύπαρξης.

Γ. Μία παράμετρος πάνω στην
οποία οφείλουμε να προβληματιστούμε ώστε να κατανοήσουμε τόσο την μη υλοποίηση
των αποφάσεων στο οργανωτικό επίπεδο της 1ης Συνάντησης του Απριλίου αλλά και
να βρούμε δρόμους για τη συνέχεια, είναι η στάση μας των «από κάτω». ( Οι
ευθύνες των συνιστωσών είναι γνωστές και «χρόνιο» ζήτημα. Το γνωρίσαμε και στο
ΣΥΡΙΖΑ. Μένει να δούμε αν η συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα δώσει κάποιους νέους
καρπούς προς την κατεύθυνση της προοδευτικής ώσμωσης των συνιστωσών και
μετατροπής τους σε ιδεολογικά ρεύματα, αφήνοντας πίσω τα «μαζαγάκια» που
έχουν προτεραιότητα την αυτοτελή ανάπτυξη τους . Μήπως γίνεται εύκολη
δικαιολογία το να περιμένουμε από «τα πάνω» ( συνιστώσες, ηγεσίες ) την
«άδεια» προχωρήματος; Μήπως αυτό που διακηρύσσουμε στις ΛΣ για αυτοοργάνωσης
και αποδέσμευση από τους «πάνω» είναι ο δρόμος και μέσα στην αριστερά; Ας
αφήσουμε τις μάταιες εκκλήσεις και ας δούμε τα έμπρακτα βήματα που ανήκουν σε
μας.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

του Χρήστου Καπάταη-περιφερειακού συμβούλου Αττικής

Η περιφερειακή αυτοδιοίκηση ως
θεσμός ξεκίνησε όπως αναμενόταν με πολλά προβλήματα και ελάχιστες
αρμοδιότητες. Αρκετές από τις αρμοδιότητες άρχισαν να περνάνε από την κεντρική
διοίκηση προς την περιφερειακή μετά την 01/07/2011 και άλλες θα περάσουν μετά
την 01/01/2012. Στο διάστημα που πέρασε η περιφέρεια λειτούργησε περισσότερο
ως μεσάζων παρά σαν πολιτικό όργανο. Αξίζει να σημειωθεί ότι σχεδόν το 95% των
θεμάτων που απασχολεί το Περιφερειακό Συμβούλιο αφορούσε θέματα
περιβαντολογικών μελετών αδειοδότησης εγκαταστάσεων. Παρόλα αυτά εξαντλήσαμε
τα περιθώρια παρέμβασης.

Έτσι λοιπόν καταγράφουμε
ενδεικτικά παρεμβάσεις της Ελεύθερης Αττικής.

1)Απορρίμματα και εναλλακτική
διαχείριση. Πολύ νωρίς διοργανώθηκε με μεγάλη επιτυχία ημερίδα που αφορά το
παραπάνω θέμα. Τα αποτελέσματα της ημερίδας κατέδειξαν το τεράστιο πρόβλημα
(εργολάβοι, ανακύκλωση, κόστος, κ.τ.λ.). Αργότερα τα αποτελέσματα αυτά μαζί με
τις προεκλογικές μας απόψεις και σε συνεργασία με την ΠΡΟΣΥΝΑΤ καταθέσαμε τις
θέσεις μας στο Περιφερειακό Συμβούλιο.

2)Με πρόταση της Ελεύθερης
Αττικής έγινε προσπάθεια ανάδειξης των μεγάλων προβλημάτων της ευρύτερης
περιοχής του ΘΡΙΑΣΙΟ πεδίου. Έγινε σοβαρή παρέμβαση του σ. Αλέκου Αλαβάνου και
διοργανώθηκε έκτακτο Περιφερειακό Συμβούλιο στην Ελευσίνα για την ανάδειξη των
προβλημάτων.

3)Κατόπιν συνεννόησης με τους
εργαζόμενους της περιφερειακής Αττικής έγινε παρέμβαση με τροποποιήσεις στον
οργανισμό της περιφέρειας οι οποίες έγιναν δεκτές. Αναμένεται το επόμενο
εξάμηνο αναθεώρηση του οργανισμού.

4)Παρόλο που καταψηφίσαμε τη
διαδικασία πρόσληψης από Μ.Κ.Ο. εργαζομένων για 4μηνη εργασία, συμβάλλαμε με
δική μας πρόταση ώστε να υπάρχει έλεγχος ουσίας στις Μ.Κ.Ο. Συγκεκριμένα
επιβάλαμε ελέγχους στο ΙΚΑ, στις καταστάσεις επιθεώρησης εργασίας, στα μέλη
Δ.Σ. των Μ.Κ.Ο., πληρωμές εργαζομένων μέσω τραπεζών κ.λ.π.

5)Έγινε μεγάλη προσπάθεια για
συνεννόηση και σύγκλιση με τις αριστερές, προοδευτικές και οικολογικές
δυνάμεις για τα θέματα δημοκρατικής εκπροσώπησης στην περιφέρεια. Καταφέραμε
τουλάχιστον μία φορά να υπάρχει κοινό ψήφισμα αλλά το σημαντικότερο είναι ότι
υπάρχει γόνιμο έδαφος συνεννόησης. Σε πολλά θέματα γίνεται προσπάθεια
κατάθεσης κοινών προτάσεων για συζήτηση που άλλοτε καρποφορούν και άλλοτε όχι.
Επίσης στα πλαίσια αυτά γίνεται προσπάθεια κοινών δράσεων που ακόμα δεν έχουν
καρποφορήσει σε σοβαρά θέματα.

6)Με κοινή πρόταση στην οποία
καταθέσαμε ελπίζουμε να γίνει συζήτηση στο Π.Σ. για τα χαράτσια και
συντονισμός δράσεων με άλλα περιφερειακά και δημοτικά σχήματα

Τα παραπάνω αποτελούν μερική
σύνοψη από τα πεπραγμένα της Ελεύθερης Αττικής.

Είναι άραγε αυτοί οι κρίκοι ;

του Χρήστου Καραμάνου[από το Δρόμο]

Για το σύνθημα «στάση πληρωμών –έξοδος από το ευρώ»

Στις συζητήσεις που γίνονται
στην Αριστερά προβάλλεται από ορισμένους σ. η άποψη ότι η στάση πληρωμών και η
έξοδος από το ευρώ είναι τα δυο κεντρικά ζητήματα για τη στρατηγική της
Αριστεράς. Πιο χαρακτηριστικά απ’ όλους ο σ. Π. Λαφαζάνης λέει: «αυτά τα δύο
θέματα είναι οι κρίκοι πάνω στους οποίους μπορεί να πιαστεί κανείς για να
ανοίξει καινούργιους δρόμους στη χώρα μας… Η Αριστερά πρέπει να βγει δυνατά,
θαρρετά, ενωμένα, δυνατά και αποφασιστικά και να αναδείξει αυτούς τους δύο
κεντρικούς κόμβους, ως τους κρίκους πάνω στους οποίους μπορεί να οικοδομηθεί
μια νέα προοδευτική πρόταση σοσιαλιστικής προοπτικής για την Ελλάδα. Η οποία
μπορεί να λειτουργήσει ως ντόμινο και για τη υπόλοιπη Ευρώπη, για το σύνολο
της ΕΕ» (από την ομιλία στην εκδήλωση της ιστοσελίδας ISKRA, 24.11.11).

Δεν αμφιβάλλουμε για τη σημασία
των δύο αυτών ζητημάτων. Το ζήτημα που πρέπει να διερευνήσουμε όμως είναι το
πώς συναρθρώνονται σε ένα πρόγραμμα διεξόδου για τη χώρα και το λαό, το αν
όντως αποτελούν τους κεντρικούς κόμβους και τους αποφασιστικούς κρίκους για τη
δράση της Αριστεράς και πολύ περισσότερο για ένα παλλαϊκό Μέτωπο.

Η συστημική ιδεολογία του
ευρωπαϊσμού εμπόδισε ακόμη και τη συζήτηση για τις πραγματικές συνέπειες από
τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ευρώ. Μια πορεία 30 χρόνων, μια
στρατηγική επιλογή του αστισμού ήδη από τη δεκαετία του ’60, ουδέποτε
αντιμετωπίστηκε από την Αριστερά με πραγματικά ανταγωνιστικό τρόπο. Παράλληλα
ο ευρωπαϊσμός παραμένει το ισχυρό όπλο του συστήματος, παρά το πλήγμα που έχει
δεχθεί στη λαϊκή συνείδηση το τελευταίο χρόνο, παρά τη βαθιά και εντεινόμενη
κρίση στην ευρωζώνη. Το ζήσαμε αυτό και πρόσφατα: «Θέλετε να μείνει ή να φύγει
η Ελλάδα από το ευρώ;» ήταν το εκβιαστικό δίλημμα -απάντηση στην πρωτοφανή
πανελλαδική κινητοποίηση του λαού στις 28 Οκτώβρη.

Σίγουρα χρειάζεται γύρω από το
ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ να γίνει συστηματική δουλειά από την Αριστερά και
να προβληθεί μέσα στο λαό: τεκμηρίωση, αποκάλυψη των συνεπειών, διερεύνηση με
συστηματικό τρόπο του ποιος είναι ο εναλλακτικός δρόμος, ποιες οι
αντικειμενικές δυνατότητες, ποια κοινωνικά μπλοκ μπορούν να τον στηρίξουν. Ένα
πρώτο συμπέρασμα είναι αυτό. Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι η έξοδος
από το ευρώ είναι το κεντρικό σύνθημα δράσης ή ένα από κεντρικά «συνθήματα
δράσης» για το λαϊκό κίνημα. Στις τωρινές συνθήκες μάλλον αποτελεί «ζήτημα
ζύμωσης». Συνεπώς χρειάζεται η Αριστερά να κάνει ουσιαστική δουλειά
ετοιμασίας, υποδομής και ζύμωσης. Άμεσα, όχι στο μέλλον. Σε συνδυασμό και με
ιεράρχηση σε σχέση με τα άλλα καθήκοντα, δίνοντας φυσικά κύριο βάρος στα
ζητήματα της δράσης. Μόνον έτσι μπορεί να γίνει ώστε σε μια πορεία τα ζητήματα
ζύμωσης να συμβάλλουν κι αυτά σε μια διαδικασία ανατροπής συσχετισμών, να
μετατραπούν σε επόμενη φάση σε ζητήματα μαζικής λαϊκής δράσης. Από εκεί και
πέρα υπάρχουν μια σειρά ζητήματα που χρειάζεται να εξετάσουμε.

για την κεντρική στόχευση
της Αριστεράς

Η κεντρική στόχευση της
Αριστεράς οφείλει να είναι, συνολικά και ενιαία, το ζήτημα της Αντίστασης στο
ειδικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα, στο καθεστώς των Μνημονίων και
της Τρόικας, αυτό που εύστοχα ο λαός χαρακτηρίζει χούντα και νέα κατοχή
–σίγουρα εκεί τείνει η κατάσταση. Η Ανατροπή αυτού του ειδικού καθεστώτος, το
ολοκληρωτικό και συθέμελο γκρέμισμα του μέσα από τον παλλαϊκό ξεσηκωμό, μια
νέα αυθεντικά λαϊκή κατάσταση πραγμάτων, η Μεταπολίτευση του Λαού, οφείλει να
αποτελεί την κεντρική στόχευση της Αριστεράς. Η κεντρική πολιτική σημασία, η
αμεσότητα –αλλά και το εφικτό- αυτού του στόχου, προκύπτουν άμεσα από τις
μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του λαού, τόσο στις πλατείες όσο και την 28η
Οκτωβρίου.

Ο αδύναμος κρίκος του
συστήματος στην Ελλάδα είναι αυτό το ίδιο το ειδικό καθεστώς που επιβάλλεται,
η χούντα και η «νέα κατοχή». Συνολικά και ενιαία παρμένο αυτό το ειδικό
καθεστώς, πρέπει να αποτελέσει την κεντρική στόχευση της Αριστεράς και όχι το
σύνθημα «στάση πληρωμών –έξοδος από το ευρώ». Αυτό είναι ένα δεύτερο
συμπέρασμα.

Το να γκρεμιστεί το ειδικό
καθεστώς, έχει μια θεμελιώδη προϋπόθεση: την οργάνωση του λαού και παραπέρα
την οργάνωση του λαϊκού ξεσηκωμού. Αυτό το κεντρικότατο καθήκον θα όφειλε να
αναληφθεί από την Αριστερά. Δυστυχώς αυτό δεν φαίνεται να γίνεται τουλάχιστον
μέχρι στιγμής –άλλοι από συστημισμό άλλοι γιατί φοβούνται ότι ο στόχος δεν
είναι αρκούντως αντικαπιταλιστικός.

Τρίτο συμπέρασμα: είναι μάλλον
αυταπάτη ότι αν ρίξουμε ένα σύνθημα, όπως το «στάση πληρωμών –έξοδος από το
ευρώ», ξεμπερδεύουμε και βάζουμε το νερό στ’ αυλάκι. Ο κεντρικός πολιτικός
κόμβος δεν είναι αυτός σήμερα, αλλά η οργάνωση του λαού και παραπέρα η
οργάνωση του λαϊκού ξεσηκωμού.

ζύμωση -δράση

Μιλώντας για την τωρινή
κατάσταση, το αίτημα για έξοδο από την ευρωζώνη και συνολική ρήξη με την ΕΕ
δεν έχει τον ίδιο επείγοντα χαρακτήρα, σαν κατεύθυνση δράσης μέσα στο λαϊκό
κίνημα, με τη στάση πληρωμών. Το ζήτημα της στάσης πληρωμών στους τοκογλύφους
δανειστές μπορεί γρήγορα να αποτελέσει ένα παλλαϊκό αίτημα. Συνδεδεμένο
μάλιστα με τη μη αναγνώριση του χρέους σαν υποχρέωση του ελληνικού λαού. Το
είδαμε αυτό να γίνεται στην Ισλανδία.. Αυτό πρέπει να συνοδεύεται, κυρίως σε
επίπεδο ζύμωσης, από το «μπορούμε να ζήσουμε και έξω από το ευρώ», έχουμε τις
δυνάμεις, το φυσικό πλούτο, το ανθρώπινο δυναμικό, έχουμε γείτονες και άλλες
χώρες με τους οποίους μπορούμε να συνεργαστούμε σε ισότιμη βάση, χρειαζόμαστε
μόνο νέους, ριζικά διαφορετικούς, πολιτικούς όρους, για να οικοδομήσουμε ένα
παραγωγικό μοντέλλο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας, πρώτα
και κύρια, σήμερα, στην ανάγκη της επιβίωσης της.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι για
το παλλαϊκό Μέτωπο, στις τωρινές συνθήκες, το μεν ζήτημα της στάσης πληρωμών
αποτελεί βασική κατεύθυνση, η δε έξοδος από την ευρωζώνη δεν αποτελεί απόλυτη
προϋπόθεση. Αυτό είναι ένα τέταρτο συμπέρασμα.

για τον «άλλο δρόμο»

Ανάγοντας το σύνθημα «στάση
πληρωμών –έξοδος από το ευρώ» σαν κύριο περιεχόμενο της Ανατροπής γίνεται ένα
ακόμη πιο σοβαρό λάθος, από τα προηγούμενα. Χάνεται η κεντρική πολιτική
στόχευση, προβάλλεται ένας επιμέρους στόχος σαν κεντρικός και αποκόπτεται από
την πολιτική προϋπόθεση της Ανατροπής. Γίνεται έτσι το λάθος του οικονομισμού.
Υποτιμάται η ανατρεπτική και επαναστατική διάσταση, που έχει σήμερα η
διεκδίκηση της Ανεξαρτησίας και της πραγματικής Δημοκρατίας.

Σήμερα στην Ελλάδα μπορεί να
σχηματιστεί μια ευρύτατη συμμαχία, με πυρήνα το σύγχρονο και διευρυνόμενο
προλεταριάτο του χεριού και του μυαλού και με ισχυρή ενότητα με τα υπό
συμπίεση και προλεταριοποίηση μικροαστικά στρώματα. Μια ευρύτατη συμμαχία,
χωρίς αστικές προσμείξεις, σε ολοκληρωτική ρήξη με το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας,
που να θέσει πρώτα και κύρια τα ζητήματα της Ανεξαρτησίας, της πραγματικής
Δημοκρατίας, της άλλης πορείας του τόπου και της κοινωνικής επιβίωσης μέσα από
την απαλλαγή από τη θηλειά του χρέους και από όλο το αντιδραστικό, αντιλαϊκό
και αντεργατικό πλαίσιο.

Αν γίνει αυτό, αν τα πράγματα
σπρωχτούν από τις δυνάμεις του κομμουνισμού και της Αριστεράς στην Ελλάδα,
μέσα από ένα πλατύ παλλαϊκό Μέτωπο, ως το πιο προχωρημένο σήμερα ορατό και
εφικτό σημείο του παλλαϊκού ξεσηκωμού, κι αν παράλληλα κάνουμε από τώρα όλη
εκείνη την αναγκαία δουλειά υποδομής και ζύμωσης, ακριβώς για να υπάρξει μια
σύγχρονη νοηματοδότηση των εννοιών του σοσιαλισμού, του δημόσιου, του
συλλογικού, του ταξικού, αν σήμερα περπατήσουμε αυτό το δρόμο, τότε θα
είμαστε κοντά, αύριο, μέσα από ένα μεγάλο παρατεταμένο αγώνα και θυσίες, να
νικήσουμε και να διώξουμε τη μαύρη αντίδραση της Τρόικας και των ντόπιων
υπηρετών της, να επιβιώσουμε και να διασώσουμε τη χώρα και τις επόμενες
γενιές, και να αποκτήσουμε εκείνη τη θέση δύναμης, ώστε, μεθαύριο, να βάλουμε
μπροστά, πάλι μέσα από ένα παρατεταμένο αγώνα, το χτίσιμο μια κοινωνίας της
ζωντανής εργασίας του χεριού και του μυαλού.

Συνεπώς ο εστιασμός στο δίπολο
«στάση πληρωμών –έξοδος από το ευρώ», ως του βασικού κρίκου για να ανοίξουν
καινούργιοι δρόμοι στη χώρα μας, για να οικοδομηθεί μια πρόταση σοσιαλιστικής
προοπτικής, είναι λαθεμένος, οδηγεί στον οικονομισμό, κυρίως γιατί υποτιμά τον
κεντρικό άξονα της Ανατροπής: Ανεξαρτησία, πραγματική Δημοκρατία, άλλη πορεία
του τόπου, κοινωνική επιβίωση. Αυτό είναι ένα πέμπτο συμπέρασμα.

Το σύνθημα «στάση πληρωμών
–έξοδος από το ευρώ» έχει μια θεμελιώδη προϋπόθεση και εξίσου θεμελιώδη
επόμενα βήματα. Η θεμελιώδης προϋπόθεση είναι η Ανατροπή μέσα από τον παλλαϊκό
ξεσηκωμό του ειδικού καθεστώτος και η ανάδειξη μιας νέας πολιτικής κατάστασης
(κάποιας νέας μορφής διακυβέρνησης), που αυτή θα επιβάλει τη στάση πληρωμών.
Τα εξίσου θεμελιώδη επόμενα (ή και συνυφασμένα) βήματα είναι η παραγωγική
ανασυγκρότηση, η ολόπλευρη ανασυγκρότηση του τόπου (πολιτιστική, θεσμική), το
ξήλωμα του ιμπεριαλισμού στη χώρα, βαθύτεροι μετασχηματισμοί στην παραγωγική
διαδικασία, στην πολιτική λειτουργία αλλά και σε κάθε έκφανση της κοινωνικής
ζωής. Όμως, οι διάφορες δυνάμεις που υποστηρίζουν το σύνθημα κάθε άλλο παρά
έχουν κοινή αντίληψη τόσο για τις προϋποθέσεις του όσο και για τα επόμενα
βήματα. Άλλοι υποτιμούν το δημοκρατικό και ανεξαρτησιακό περιεχόμενο της
Ανατροπής, ενώ δεν αναφέρονται στην παραγωγική ανασυγκρότηση (καθώς τάχα
αποπνέει παραγωγικισμό). Μπορεί άραγε να πείσεις μαζικά λέγοντας έξω από το
ευρώ αλλά μη απαντώντας στο μετά τι; Άλλοι παραμένουν προσανατολισμένοι στον
κοινοβουλευτικό δρόμο, σε μια εκλογική ανατροπή συσχετισμών. Άλλοι συνεχίζουν
να εκπροσωπούνται κεντρικά πολιτικά από μια ευρωπαϊστική αντίληψη την ίδια
στιγμή που αναγγέλλεται σαν κεντρικός πολιτικός κόμβος η έξοδος από το ευρώ.
Αυτές οι αντιφατικές πολιτικές προσεγγίσεις οδηγούν το κοινό σύνθημα να μένει
ξεκρέμμαστο, να μην μπορεί να συγκροτήσει ένα άλλο σχέδιο, πειστικό για το
λαό. Αυτό είναι ένα έκτο συμπέρασμα.

Συμπερασματικά, είναι σημαντικά
για την Αριστερά τα ζητήματα της στάσης πληρωμών και της εξόδου από το ευρώ
και την ΕΕ, αλλά δεν πρέπει να ταυτίζονται μεταξύ τους, έχουν διαφορετική
διάσταση με κριτήριο τις κύριες αντιθέσεις στη χώρα την κατάσταση στο λαϊκό
κίνημα. Το κυριότερο δεν μπορούν να υποκαταστήσουν, να υπερκεράσουν, την
αναγκαία κεντρική πολιτική στόχευση απέναντι στο ειδικό καθεστώς που μας
επιβάλλεται και τον παλλαϊκό ξεσηκωμό. Από την άποψη αυτή δεν μπορούν να
αποτελέσουν τον πυρήνα για ένα στοιχειωδώς συνεκτικό σχέδιο της Αριστεράς.

Η «στάση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ» είναι οι σημαντικοί
κρίκοι; Σκέψεις πάνω στο ομότιτλο άρθρο του σ. Χρ. Καραμάνου στο «Δρόμο»
10/12/2011

Του Βαγγέλη Αντωνίου

Διαβάζοντας προσεκτικά το άρθρο
του σ. Χρ. Καραμάνου στο χτεσινό φύλλο του «Δρόμου», αμέσως μπήκα στον
πειρασμό να ανατρέξω στο διαδίκτυο και να αναγνώσω πάλι τα υλικά της ημερίδας
της πρωτοβουλίας ‘Stop euro ee’ που έγινε μόλις πριν από δυο μήνες, το Σάββατο
8/10/11 στην Πάντειο, προκειμένου να επιβεβαιώσω αν πράγματι τα όσα, από τη
δια ζώσης ακρόαση της παρέμβασης του σ. Καραμάνου, είχα συγκρατήσει σωστά στη
μνήμη μου ή όχι.

Στην παραπάνω παρέμβασή του ο
σ. Καραμάνος, με πλήθος στοιχείων απέδειξε ότι τα όσα συντελέστηκαν στη – μετά
Μάαστριχτ – 20ετία και ειδικότερα στη δεκαετία του ευρώ συνέβαλαν
αποφασιστικά: α) στην εκτόξευση του εμπορικού ελλείμματος και του ελλείμματος
τρεχουσών συναλλαγών της χώρας (σαν απόλυτο μέγεθος διαμορφώθηκαν σε
τετραπλάσιο ύψος από τις μεταβιβαστικές πληρωμές της Ε.Ε. προς την Ελλάδα), β)
στην κατεδάφιση του παραγωγικού ιστού της χώρας (με αδιάσειστα στοιχεία για
τον - μέσα σε μια 20ετία - υποδιπλασιασμό της σχέσης εξαγωγών της προς τις
εισαγωγές από χώρες της Ε.Ε., αλλά και για την απώλεια τεράστιου μεριδίου της
εγχώριας αγοράς από την ελληνική παραγωγή), γ) στην ενοχοποίηση του ευρώ (η
ακριβής διατύπωσή του ήταν «το ευρώ βασικότατη αιτία του χρέους και οι
ευρωπαϊκοί θεσμοί για τη λειτουργία της ‘χρεοκρατίας’») για τη θηριώδη
μεγέθυνση του ελληνικού δημόσιου - εγώ θα προσέθετα και ιδιωτικού - χρέους και
δ) στον αφελληνισμό της ιδιοκτησίας του κορμού της παραγωγικής βάσης της
χώρας.

Στην ίδια παρέμβασή του, ο σ.
Καραμάνος, όχι λίγες φορές, αναφέρθηκε στις ιδεοληψίες της αριστεράς, που
σχετίζονται τόσο με την ιδεολογία του ευρωπαϊσμού όσο και με ζητήματα της
παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, για την οποία μάλιστα έκανε και μια
ιδιαίτερα αξιόλογη ανάλυση, τα κύρια σημεία της οποίας με βρίσκουν σύμφωνο και
είναι εξαιρετικά επίκαιρα.

Ξεκινώντας, τότε, την ομιλία
του ο σ. Καραμάνος αναφέρθηκε στον ευρωπαϊσμό και το ευρώ ως το θεμέλιο της
ιδεολογικής κηδεμονίας του αστισμού στη χώρα μας. Από το σύνολο δε της
παρέμβασής του προκύπτει το αβίαστο συμπέρασμα ότι το ευρώ και η πρόσδεση της
εγχώριας ελίτ στο «καθεστώς» του ευρωπαϊσμού είναι τα εργαλεία της εξάρτησης,
της οικονομικής καχεξίας (η εγχώρια καπιταλιστική ελίτ δεν θέλει και δεν
μπορεί την παραγωγική ανασυγκρότηση και γι’ αυτό έχει επιλέξει την πολιτική
των «ανοιχτών θυρών» και το ρόλο του υπεργολάβου και διαμεσολαβητή, ήταν
ορισμένα από τα επιχειρήματά του) αλλά και της διαρκούς επιδείνωσης της θέσης
των δυνάμεων της εργασίας. Κι όλα αυτά, τα τεκμηρίωσε ο σ. Καραμάνος
παραθέτοντας πίνακες και στατιστικά στοιχεία μέχρι το 2008, που δεν
περιλαμβάνουν δηλαδή την περίοδο της επιβολής του «ειδικού» νεοαποικιακού
«καθεστώτος» της τελευταίας διετίας, που οι ίδιες ξένες και εγχώριες δυνάμεις
οικοδομούν στη χώρα και που, κατά το σ. Χρ. Καραμάνο, αποτελεί το απόλυτο
επίδικο της συγκυρίας.

Αυτά έλεγε ο σ. Χρ. Καραμάνος
μόλις δυο μήνες πριν. Σήμερα όμως μας λέει ότι ο εστιασμός στο δίπολο «στάση
πληρωμών-έξοδος από το ευρώ», είναι λαθεμένος, οδηγεί στον οικονομισμό,
υποτιμά τον κεντρικό άξονα της ανατροπής: «ανεξαρτησία, δημοκρατία, άλλη
πορεία του τόπου, κοινωνική επιβίωση, παραγωγική ανασυγκρότηση». Δεν μπορούν
να αποτελέσουν τον πυρήνα για ένα στοιχειωδώς συνεκτικό σχέδιο της Αριστεράς
γιατί «δεν μπορούν να υποκαταστήσουν, να υπερκεράσουν την αναγκαία πολιτική
στόχευση απέναντι στο ειδικό καθεστώς», γιατί, εκτός των άλλων, «οι διάφορες
δυνάμεις που το υποστηρίζουν κάθε άλλο παρά έχουν κοινή αντίληψη [...] με
κριτήριο τις αντιθέσεις στη χώρα και την κατάσταση στο λαϊκό κίνημα».

Αν μη τι άλλο η σημερινή
τοποθέτηση του σ. Καραμάνου, συνιστά από την πλευρά του, κατά την ταπεινή μου
άποψη, οπωσδήποτε ένα βήμα πίσω, αναφορικά τουλάχιστον με τους όρους με τους
οποίους σήμερα το ‘μέτωπο’ πρέπει να απαντήσει απέναντι στον πυρήνα της
ιδεολογικής ηγεμονίας του αστισμού. Και ο πυρήνας αυτός, ακόμη περισσότερο
τώρα, δυο μήνες μετά, διακηρυγμένος άλλωστε με απόλυτη σαφήνεια από το σύνολο
των συντελεστών του θιάσου της πρόσφατης συστημικής παρθενορραφής, είναι η
διάσωση της στρατηγικής επιλογής του αστισμού για πάση θυσία παραμονή στην
ευρωζώνη.

Το απολύτως υπαρκτό δίλημμα
που τίθεται εκ μέρους του μπλοκ εξουσίας «παραμονή ή όχι στην ευρωζώνη»,
οδήγησε εν μια νυκτί στην απόσυρση της αντιμνημονιακής ρητορίας το Σαμαρά (δεν
είναι θέμα ήσσονος σημασίας, από την άποψη ότι οδηγεί στην αυτοακύρωσή του ως
«εναλλακτικής πρότασης», στο πλαίσιο της αναπαραγωγής του κυρίαρχου πολιτικού
συστήματος εξουσίας), δημιουργεί ισχυρές ρωγμές σε αντιμνημονιακούς
σχηματισμούς (ΔΗΜΑΡ, Πράσινοι), ενώ οδηγεί αμφότερες τις εκδοχές της
«επίσημης» αριστεράς σε φυγομαχία και στρεψοδικία μπροστά σε κρίσιμες-οριακές
στιγμές (π.χ. όξυνση της σύγκρουσης του κινήματος των πλατειών του
καλοκαιριού, δημοψήφισμα ΓΑΠ κ.ά.). Η οποία, για να αποφύγει όντως τη σαφή
τοποθέτηση απέναντι στο υπαρκτό ερώτημα, το βαφτίζει βολικά ψευδοδίλημμα. Κι
έτσι, όχι μόνο συνεχίζεται η ιδεολογική κηδεμονία του αστισμού αλλά και
κερδίζεται χρόνος και περιθώρια ελιγμών, μέσω της παραλυτικής ψυχολογίας που
επιφέρει σε μεγάλο τμήμα του λαού το δίλημμα, μη υπάρχουσας μάλιστα απάντησης
που να εκφέρεται από ισχυρά έστω τμήματα της αριστεράς.

Το «γερμανικό» ευρωπαϊκό σχέδιο
– πρόκειται βασικά για ένα πολιτικό συμβιβασμό με πιο έντονη τη γερμανική
σφραγίδα – δεν είναι στην ουσία τίποτε άλλο από το μόνο υπαρκτό συνεκτικό
πολιτικό σχέδιο, που είναι – ως εκδοχή της αναγκαίας διαδικασίας βαθέματος της
πολιτικής ενοποίησης – ταυτόχρονα και το μόνο συμβατό με τη γενετική δομή του
υβριδικού νομίσματος του ευρώ και την αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής οικονομικής
ενοποίησης. Κι αν μέχρι τώρα η εξάρτηση-αποικιοποίηση της χώρας έχει βαθύνει
τόσο με την οικοδόμηση αυτού του «ειδικού καθεστώτος», είναι ηλίου φαεινότερο
σε ποιον καιάδα οδηγούμαστε με τη ροπή που παίρνουν τα πράγματα στις
ευρωπαϊκές εξελίξεις.

Μπορεί λοιπόν να υπάρχει
απάντηση του λαού πάνω στο θέμα της ανεξαρτησίας χωρίς να σπάσει ο βασικός
κρίκος της αλυσίδας της εξάρτησης, που είναι πρώτα και κύρια η πρόσδεση της
χώρας στο ευρώ και στο βαμπίρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Μπορεί να ξηλωθεί το
ειδικό καθεστώς αν δεν απαντήσεις στο ερώτημα: πού θα βρει η χώρα τους πόρους
για να επιβιώσει (γιατί η χώρα έχει λεηλατηθεί άγρια) – πολύ περισσότερο για
να διασώσει οποιαδήποτε έστω και αυριανή δυνατότητα αρχικά ανάσχεσης της
ύφεσης και ύστερα επίτευξης της αναγκαίας αρχικής συσσώρευσης ώστε να
ξεκινήσει η παραγωγική ανασυγκρότηση; Κι αυτό είναι απλά οικονομισμός; Ή μήπως
η ανάκτηση των βασικών εργαλείων άσκησης οικονομικής πολιτικής είναι
απαραίτητος όρος για την εθνική ανεξαρτησία και το ξήλωμα των μηχανισμών
υποτέλειας;

Κάποιοι, εντός της αριστεράς,
απαντούν σ’ αυτά με τη διαχειριστική λογική «των συνολικών ευρωπαϊκών
ρυθμίσεων του χρέους, μέσα από αλλαγή (μια άλλη εκδοχή της ‘δευτέρας
παρουσίας’ του ΚΚΕ) των ευρωπαϊκών συσχετισμών», με εναλλακτικές προτάσεις στη
λογική πάντα των μεταβιβαστικών πληρωμών (ευρωομόλογα, διευθετήσεις στο ρόλο
της ΕΚΤ, έκδοση χρήματος κ.λ.π.). Προτάσεις που εν τέλει κατατείνουν όχι στην
άρνηση της υποτέλειας αλλά στη χαλάρωση των όρων της. Και αν δεν κάνω λάθος,
σ. Καραμάνο, αυτοί «εξακολουθούν να πολιτεύονται σαν να βρίσκονται στο Βέλγιο
ή το Λουξεμβούργο» (Ρ. Ρινάλντι – ‘Δρόμος’ 3/12/11) ή δεν έχουν βάλει καμία
κόκκινη γραμμή ανάμεσα στο πόσο είναι αριστερά και πόσο ευρωπαϊκή (Χ.
Κατσούλας στην πρόσφατη εκδήλωση της Iskra στο Γκάζι).

Υ.Γ. 1: Ποτέ και πουθενά η
στάση πληρωμών δεν ήταν επιτυχής χωρίς ταυτόχρονη ανάκτηση εργαλείων
οικονομικής πολιτικής (Ελλάδα 1932, με στάση πληρωμών και απεμπλοκή από το
«χρυσό κανόνα», Αργεντινή 2003 με κατάργηση της πρόσδεσης στην ισοτιμία
δολλαρίου-πέσος κ.λ.π.).

Υ.Γ. 2: Για ένα πράγμα που
έχεις δίκιο, με βεβαιότητα, είναι η αναφορά σου σ’ αυτούς που «ενώ αναγγέλλουν
ως κεντρικό πολιτικό κόμβο την έξοδο από το ευρώ, την ίδια στιγμή συνεχίζουν
να εκπροσωπούνται κεντρικά πολιτικά από μια ευρωπαϊστική αντίληψη». Όχι βέβαια
για την ορθότητα της θέσης τους, αλλά για την αυτοακύρωση της εκφοράς της λόγω
τη σχιζοειδούς πολιτικής τους στάσης.

Συντροφικά, Βαγγέλης
Αντωνίου 11/12/2011.

Μια απάντηση στο σχολιασμό του άρθρου για τους κρίκους

από τον Χρ.Καραμάνο

Κατά αρχήν ευχαριστώ για την
κριτική. Χρειαζόμαστε καλόπιστη, συντροφική κριτική. Ευχαριστώ για το χρόνο
που αφιερώθηκε για επιβεβαίωση διαφόρων τοποθετήσεων που έχουν γίνει στο
παρελθόν. Να πω ορισμένες σκέψεις, γιατί καλύτερα η συζήτηση να γίνει το
Σαββατοκύριακο. Και παρεμπιπτόντως να πω ότι το άρθρο αυτό συνδέεται στενά με
τη διαδικασία του ΜΑΑ και δεν θα μπορούσε να περιμένει, όπως έγραψε ένας σ.
στη λίστα.

Δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου
καμμία αντίφαση μεταξύ παλιότερων τοποθετήσεων και της τωρινής. Το
συγκεκριμένο βήμα που γίνεται με την τωρινή τοποθέτηση, είναι αυτό που αφορά
το ζήτημα «ζύμωση –δράση». Θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό το ζήτημα αυτό για τη
δουλειά της Αριστεράς. Το λάθος που γίνεται εκτεταμένα στην Αριστερά είναι το
μπέρδεμα των ζητημάτων ζύμωσης με αυτά που πρέπει να αποτελούν την κεντρική
στόχευση σε κάθε φάση. Το λάθος είναι τεράστιο –και για τις δυνάμεις της
συστημικής Αριστεράς μάλλον σκόπιμο. Πχ το ΚΚΕ θέτει σα ζήτημα άμεσης
στόχευσης τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό –παρεμπιπτόντως μέσα από τις
εκλογές. Έτσι αρνείται το Μέτωπο με δυνάμεις που δεν έχουν συγκεκριμένα τη
δική του αντίληψη για όλη την πορεία μέχρι τουλάχιστον τις πρώτες φάσεις του
σοσιαλισμού.

Το τι σε κάθε φάση βάζουμε σα
ζήτημα άμεσης στόχευσης και δράσης για το λαϊκό κίνημα είναι ζήτημα που πρέπει
με σοβαρό τρόπο να εξετάζεται κάθε φορά. Μάλιστα δεν αρκεί το τι βάζει ο
αντίπαλος σαν κεντρική αιχμή. Η Αριστερά οφείλει να εντοπίζει τον αδύναμο
κρίκο του αντίπαλου, όχι μόνο τα ισχυρά του όπλα. Λογικά, η κεντρική στόχευση
πρέπει να αφορά τους αδύναμους κρίκους του αντιπάλου, η ζύμωση τα ισχυρά του
όπλα, για του ροκανίσουμε την ισχύ.

Στη τοποθέτηση που υπάρχει στον
προχθεσινό Δρόμο ξεκαθαρίζεται ότι το ζήτημα της στάσης πληρωμών μπορεί άμεσα
να γίνει παλλαϊκό αίτημα, πρέπει να αποτελεί ζήτημα κεντρικής στόχευσης και
άμεσης δράσης, ενώ το ζήτημα της αποχώρησης από το ευρώ και της αποδέσμευσης
από την ΕΕ (για την περίπτωση της Ελλάδας νομίζω ότι αυτά είναι «πολύ κοντά»
από άποψη ουσίας) είναι κυρίως ζήτημα ζύμωσης. Το πρώτο κεντρικό ζήτημα που
θέτει το άρθρο–όπως γράφεται:

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι για
το παλλαϊκό Μέτωπο, στις τωρινές συνθήκες, το μεν ζήτημα της στάσης πληρωμών
αποτελεί βασική κατεύθυνση, η δε έξοδος από την ευρωζώνη δεν αποτελεί απόλυτη
προϋπόθεση.

Εδώ είναι το ζήτημα. Αν υπάρχει
διαφωνία σε αυτό, αν αυτή είναι η άποψη του σ. Αντωνίου, αν δηλαδή πούμε ότι η
έξοδος από την Ευρωζώνη είναι απόλυτη προϋπόθεση για τη διαμόρφωση ενός
Παλλαϊκού Μετώπου, προσοχή, στις τωρινές συνθήκες, τότε εντάξει, να το
συζητήσουμε. Αν όμως δεν υπάρχει διαφωνία σε αυτό, τότε, νομίζω, ότι μάλλον
δεν έχει βασιμότητα η κριτική που γίνεται στο άρθρο.

Λέει ο σ. Αντωνίου, μα ή στάση
πληρωμών δεν έχει σαν άμεση συνέπεια την έξοδο από το ευρώ; Ενδεχομένως, είναι
η απάντηση. Γιατί ενδεχομένως; Γιατί πολύ απλά, μπορεί να έχει διωχθεί η
Ελλάδα από την ευρωζώνη από τους ίδιους. Μην υποτιμούμε ο ζήτημα αυτό. Δεν
είναι καθόλου απίθανο. Γεννά μια σειρά ζητήματα, που θέλουν τοποθέτηση. Πχ
όλοι λένε ότι κάτι τέτοιο, η έξοδος από την ευρωζώνη με πρωτοβουλία των
ιμπεριαλιστών θα είναι καταστροφικό. Το είπε η Παπαρήγα, το λέει ο Τσίπρας, το
υπονοεί και το δικό μας κείμενο, του ΜΑΑ, δίνοντας όμως ένα διαφορετικό τόνο.
Είναι όντως έτσι;

Παρακάτω. Χρειάζεται προσοχή:
το ότι ένα ζήτημα έχει σαν συνέπεια κάτι άλλο, αυτό δεν σημαίνει ότι από την
άποψη της μαζικής δουλειάς έχουν την ίδια σημασία, ότι πρέπει να γίνεται ίδια
χρήση. Γιατί στο τέλος –τέλος, ας πούμε λαϊκή εξουσία και σοσιαλισμός. Όμως
δεν είναι αυτή η σωστή μέθοδος. Και το ξέρουμε από την ίδια την εμπειρία μας.
Για παράδειγμα, όταν λέμε εθνικοποιήσεις, όταν λέμε αύξηση των δημόσιων
δαπανών για Υγεία, Παιδεία κλπ αυτό δεν σημαίνει έξοδο από το ευρώ; Μόνο η
στάση πληρωμών σημαίνει έξοδο από το ευρώ; Δηλαδή θα μας αφήσουν να κάνουμε
«εθνικοποιήσεις των στρατηγικών τομέων της οικονομίας» -πράγμα που δεν ξέρω αν
ποτέ σταμάτησε η Αριστερά να το λέει, ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως το έθετε από το ιδρυτικό
κείμενο του 2007- και ο Μπαρόζο, η Μέρκελ και ο Τρισέ θα αδιαφορούν. Ενώ αν
πούμε στάση πληρωμών θα ξεσηκωθούν. Ε, δεν είναι έτσι.

Το συμπέρασμα είναι ότι για την
απλή λογική, ας αφήσουμε την Αριστερά, ας πάρουμε την ίδια την απλή λογική και
την καθημερινή πρακτική, ας σκεφθούμε πως μεγαλώνουμε ένα παιδί: το τι λες και
το σε τι καλείς έναν άνθρωπο, εξαρτάται από το επίπεδο της συνείδησης που έχει
ο άνθρωπος αυτός και από το σχέδιο που έχεις για την ωρίμανση της συνείδησης
αυτής. Φυσικά αυτή η διαδικασία έχει αντιφάσεις. Και αυτό ισχύει και για
όλους, ισχύει πρώτ’ απ’ όλα για τους πιο συνειδητοποιημένους. Παράδειγμα. Αυτό
που για εμάς έγινε θέση –πχ η στάση πληρωμών δεν ήταν θέση του ΜΑΑ στην 1η
Πανελλαδική Συνάντηση, παρότι ήταν θέση διαφόρων δυνάμεων μέσα στο ΜΑΑ, ενώ
ακόμη δεν είναι καν θέση η μη αναγνώριση του χρέους, λέμε έλεγχο του χρέους-
αυτό λοιπόν που για εμάς γίνεται θέση σε μια πορεία, ας μην επιμένουμε να
γίνει θέση του λαού, με μιας επειδή εμείς το θέλουμε. Θέλει δουλειά, όπως κι
εμείς θέλαμε δουλειά, θέλει δουλειά σοβαρή, που μπορεί να κρατήσει χρονικά,
ανάλογα με τις γενικότερες εξελίξεις, μικρό ή σχετικά μεγαλύτερο, πάντως
κάποιο διάστημα. Εδώ η αναγκαιότητα της ζύμωσης. Και φυσικά ζύμωση δεν
σημαίνει ότι δεν θέτουμε δημόσια το ζήτημα. Κάθε άλλο μάλιστα.

Το δεύτερο κεντρικό ζήτημα που
θέτει το άρθρο, είναι μια άποψη για τους κεντρικούς στόχους και κεντρικό
πολιτικό χαρακτήρα της Ανατροπής. Γράφεται:

Ανάγοντας το σύνθημα «στάση
πληρωμών –έξοδος από το ευρώ» σαν κύριο περιεχόμενο της Ανατροπής …χάνεται η
κεντρική πολιτική στόχευση, προβάλλεται ένας επιμέρους στόχος σαν κεντρικός
και αποκόπτεται από την πολιτική προϋπόθεση της Ανατροπής. Γίνεται έτσι το
λάθος του οικονομισμού. Υποτιμάται η ανατρεπτική και επαναστατική διάσταση,
που έχει σήμερα η διεκδίκηση της Ανεξαρτησίας και της πραγματικής Δημοκρατίας.

Σήμερα στην Ελλάδα μπορεί να
σχηματιστεί μια ευρύτατη συμμαχία, με πυρήνα το σύγχρονο και διευρυνόμενο
προλεταριάτο του χεριού και του μυαλού και με ισχυρή ενότητα με τα υπό
συμπίεση και προλεταριοποίηση μικροαστικά στρώματα. Μια ευρύτατη συμμαχία,
χωρίς αστικές προσμείξεις, σε ολοκληρωτική ρήξη με το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας,
που να θέσει πρώτα και κύρια τα ζητήματα της Ανεξαρτησίας, της πραγματικής
Δημοκρατίας, της άλλης πορείας του τόπου και της κοινωνικής επιβίωσης μέσα από
την απαλλαγή από τη θηλειά του χρέους και από όλο το αντιδραστικό, αντιλαϊκό
και αντεργατικό πλαίσιο.

Το ζήτημα που τίθεται εδώ, και
το οποίο υποτιμιέται στην κριτική που κάνει ο σ. Αντωνίου, είναι ότι οι στόχοι
της Ανεξαρτησίας και της πραγματικής Δημοκρατίας, δεν είναι στόχοι δεύτερης
σημασίας, που μάλιστα μπορούν να επιτευχθούν μέσα από κοινοβουλευτικές
διαδικασίες. Αρκετοί, σχεδόν όλοι όσοι υποστηρίζουν το σύνθημα «στάση πληρωμών
–έξοδος από το ευρώ», έχουν αυτήν την άποψη. Άλλοι από προσανατολισμό στον
κοινοβουλευτισμό, άλλοι γιατί θεωρούν τα ζητήματα αυτά ψιλο-ρεφορμιστικά.
Απέναντι σε αυτές τις δύο αντίθετες μεταξύ τους τοποθετήσεις, που όμως
συγκλίνουν στην υποτίμηση των κατευθύνσεων της Ανεξαρτησίας και της
πραγματικής Δημοκρατίας και αναγορεύουν σε κεντρικά ζήτημα το σύνθημα«στάση
πληρωμών –έξοδος από το ευρώ», εμείς τι λέμε: Ανατροπή της χούντας και της
«νέας κατοχής» και όλων των μηχανισμών τους, Ανεξαρτησία, κλπ και επίσης λέμε
ότι αυτό θα έρθει μόνο μέσα από ένα παλλαϊκό ξεσηκωμό. Αυτό είναι ο κεντρικός
πολιτικός κόμβος. Γράφουμε: είναι μάλλον αυταπάτη ότι αν ρίξουμε ένα σύνθημα,
όπως το «στάση πληρωμών –έξοδος από το ευρώ», ξεμπερδεύουμε και βάζουμε το
νερό στ’ αυλάκι. Ο κεντρικός πολιτικός κόμβος δεν είναι αυτός σήμερα, αλλά η
οργάνωση του λαού και παραπέρα η οργάνωση του λαϊκού ξεσηκωμού.

Είμαι βέβαιος ότι δεν είχε
κανένα πρόβλημα ο σ. Αντωνίου αν στην παραπάνω φράση δίπλα στην Ανεξαρτησία
και τη Δημοκρατία και την απαλλαγή από τη θηλεία του χρέους, έμπαινε
συγκεκριμένα το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ και το ευρώ. Συνειδητά δεν μπήκε
και θα ήταν λάθος να έμπαινε. Μιλάμε για τους κεντρικούς στόχους του λαϊκού
κινήματος σήμερα, για ένα μεγάλο κίνημα Ανατροπής που είναι αναγκαίο αλλά και
εφικτό. Για να σπρώξουμε τα πράγματα προς τα εκεί χρειάζεται να διαπιστώσουμε
ότι, σήμερα, ο λαός συνειδητοποιεί ότι η χώρα είναι υπό κατοχή, ανοιχτά του
λένε ότι πρέπει να δεχτεί τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Ξεσηκώνεται ο
λαός απέναντι σε αυτό το ζήτημα, το είδαμε στις 28 Οκτώβρη. Ο λαός ξέρει ότι
στη χώρα έχει επιβληθεί χούντα, το φωνάζει στις πλατείες. Ο λαός αντιστέκεται
στα χαράτσια, καταλαβαίνει ότι ξεζουμίζεται για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι.
Δυστυχώς –και είναι ευθύνη της Αριστεράς αυτό-, ο λαός έχει ακόμη ερωτηματικά,
φόβο, για την έξοδο από την ΕΕ. Όμως για να σπρώξουμε τα πράγματα προς τον
παλλαϊκό ξεσηκωμό, σήμερα, άμεσα και πρακτικά, δεν πρέπει να περιμένουμε να
ξεκαθαρίσει και αυτό το ζήτημα και μετά να πούμε ορμάμε. Είναι λάθος. Λέμε
λοιπόν: ξεσηκωμός, προμετωπίδα το Ανεξαρτησία, πραγματική Δημοκρατία, άλλη
πορεία του τόπου και κοινωνική επιβίωση μέσα από την απαλλαγή από τη θηλειά
του χρέους και από όλο το αντιδραστικό, αντιλαϊκό και αντεργατικό πλαίσιο.
Αυτό είναι εφικτό, σήμερα, μπορεί και πρέπει να πάρει πολύ μαζική διάσταση.
Και σε αυτό ολιγωρεί η Αριστερά. Και παράλληλα ζύμωση γύρω από τα ζητήματα της
ΕΕ, μόνον έτσι μπορεί να γίνει ώστε σε μια πορεία τα ζητήματα ζύμωσης να
συμβάλλουν κι αυτά σε μια διαδικασία ανατροπής συσχετισμών, να μετατραπούν σε
επόμενη φάση σε ζητήματα μαζικής λαϊκής δράσης –το γράφουμε κι αυτό στο άρθρο.

Να το πω λίγο πιο «χοντρά»,
παρότι δεν γράφτηκε στο άρθρο. Δεν είναι μόνο οικονομισμός ο εστιασμός στο
δίπολο «στάση πληρωμών –έξοδος από το ευρώ». Είναι υποτίμηση της άμεσης
ανάγκης και της εφικτότητας του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Να που η κριτική που μας
έγινε, βοηθά να πούμε κάτι παραπάνω. Δεν αρέσει σε μια ορισμένη ψυχολογία,
ένας λαϊκός ξεσηκωμός που να λέει «όχι στην νέα κατοχή», να έχει την αίσθηση,
έστω θολή προς το παρόν, ότι τούτος ο τόπος μπορεί να πάει αλλιώς. Δεν έχει
αυτή η ψυχολογία συναίσθηση, ότι μέσα από τον ξεσηκωμό θα ξεκαθαρίσουν τα
περισσότερα ζητήματα που είναι σήμερα θολά –και δεν είναι μόνο το ευρώ,
κεντρικότερο πχ είναι το ζήτημα του «νέου δημόσιου». Δεν χρεώνω στο σ.
Αντωνίου αυτήν την ψυχολογία, του χρεώνω όμως, με συντροφική διάθεση, ότι δεν
διαπιστώνει ότι υπάρχει δυστυχώς αυτή η ψυχολογία και ότι είναι βασικό
εμπόδιο.

Μια ακόμη απάντηση
–διευκρίνιση. Γράφει ο σ. Αντωνίου. Μπορεί λοιπόν να υπάρχει απάντηση του λαού
πάνω στο θέμα της ανεξαρτησίας χωρίς να σπάσει ο βασικός κρίκος της αλυσίδας
της εξάρτησης, που είναι πρώτα και κύρια η πρόσδεση της χώρας στο ευρώ και στο
βαμπίρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης;

Αφού πω ότι είναι πολύ γόνιμος
αυτός ο προβληματισμός να διευκρινίσω το εξής. Ουσιαστική πολιτική και
οικονομική, δηλαδή εθνική, Ανεξαρτησία χωρίς έξοδο από την ΕΕ δεν μπορεί να
υπάρξει. Αυτό είναι σαφές για την αντίληψη που υποστηρίζω. Ρήξεις στην
κατεύθυνση της Ανεξαρτησίας, πριν την ολοκληρωτική κατάκτηση της, πριν το
ολοκληρωτικό ξήλωμα του ιμπεριαλισμού στη χώρα, τέτοιες ρήξεις μπορεί να
υπάρξουν. Η ακύρωση των Μνημονίων είναι μια τέτοια σοβαρή ρήξη, που χρειάζεται
τεράστιο αγώνα και παλλαϊκό ξεσηκωμό για να κερδηθεί, για να «πέσει» το
Μνημόνιο και το ειδικό καθεστώς της Τρόικα, για να ανατραπεί η χούντα και οι
βασικοί μηχανισμοί της (πχ ιδιωτικά κανάλια και τράπεζες). Και προφανώς ένα
μεγάλο λαϊκό κίνημα, που θα το πετύχει αυτό σε πρώτη φάση, δεν θα σταματήσει
σε αυτόν τον, σε κάθε περίπτωση, κεντρικό πολιτικό στόχο. Έχοντας αποκτήσει
μεγάλη δύναμη και μεγάλη αυτοπεποίθηση (αυτό ονομάζουμε ανατροπή συσχετισμών),
έχοντας γίνει παράληλλα η δουλειά υποδομής και ζύμωσης μέσα στο λαό από την
Αριστερά, θα μπορεί να προχωρήσει μια διαδικασία με πιο βαθειές ρήξεις και
μετασχηματισμούς.

Ακόμη, να πω ότι για λόγους
χώρου στο άρθρο δεν υπήρξε αναφορά στα ζητήματα της εδαφικής ακεραιότητας και
κυριαρχίας, που άμεσα σχετίζονται και με την ΕΕ –βλ πχ την παράλειψη
Καστελλόριζου από το χάρτη. Τα ζητήματα αυτά είναι κρισιμότατα και αυτό δεν
έχει εντοπιστεί από την Αριστερά. Πρέπει να θεωρούμε σίγουρο ότι αν στην
Ελλάδα προχωρήσουν τα πράγματα προς τον ξεσηκωμό, η απάντηση των δυνάμεων του
ιμπεριαλισμού δεν θα έχει να κάνει μόνο με το δίλημμα «μέσα ή έξω από το ευρώ»
αλλά μάλλον με το φυτίλιασμα αντιπαραθέσεων με τις γειτονικές χώρες. Υπάρχουν
τόσα ανοιχτά ζητήματα. Έτσι έχει δράσει ο ιμπεριαλισμός παντού. Θα είναι
εξαίρεση η Ελλάδα; Με μια κατάσταση στην Αριστερά που ένα μεγάλο τμήμα της
ταυτίζει τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό, κάνει αυτό το τραγικό λάθος, θέλει
πολύ μυαλό για να σκεφθεί κανείς σε ποια δεινή θέση θα βρεθεί το λαϊκό κίνημα;
Και το ζήτημα είναι πόσο μας βοηθά ο εστιασμός στο δίπολο «στάση πληρωμών
–έξοδος από το ευρώ» σαν βασικού εργαλείου για το άνοιγμα μιας σοσιαλιστικής
προοπτικής, όπως λέει ο αγαπητός σ. Π. Λαφαζάνης, όταν σε ένα πιθανό
ενδεχόμενο ανοίγματος εθνικών ζητημάτων, οι υποστηρίζοντες το σύνθημα έχουν
εντελώς αντίθετες αντιλήψεις και επιπλέον αρκούνται στο να μην τις συζητούν
και να τις κρύβουν κάτω από το χαλί. Άλλο ένα πεδίο που χρειάζεται επειγόντως
σοβαρή δουλειά υποδομής.

Τέλος, αναγνωρίζω ότι υπάρχει
μια εύλογη ένταση, κατά την γνώμη μου παρανόηση, που όμως στην συγκεκριμένη
περίπτωση είναι κάπως άδικη. Ο κάθε άνθρωπος της Αριστεράς, ακούγοντας το
παραπάνω, περί ζύμωσης και δράσης, και έχοντας την εμπειρία των συστημικών
καμωμάτων της Αριστεράς, εύλογα όπως προείπα, πονηρεύεται. Λέει: αυτοί θέλουν
να το στρίψουν, γι’ αυτό το υποβαθμίζουν. Είναι κάτι που από συγκεκριμένους
χώρους είναι μόνιμη μέθοδος. Δεν ισχύει όμως αυτό για τη συγκεκριμένη άποψη
και για το χώρο από τον οποίο προέρχεται η άποψη αυτή. Κι αυτό αποδεικνύεται
από την πράξη, ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τις δηλώσεις. Γιατί; Γιατί
όταν λέμε «δουλειά ζύμωσης», την κάνουμε κιόλας. Δεν το αφήνουμε στην άκρη το
ζήτημα, δεν το ξεφορωνόμαστε, όπως είναι η συνήθης πρακτική. Και φαίνεται αυτή
η δουλειά. Όχι μόνο από τις παρεμβάσεις που αναφέρει ο σ. Αντωνίου –που δεν
είναι και λίγες- αλλά κυρίως, α) από τη συστηματική αρθρογραφία του «Δρόμου»,
σε κάθε φύλλο, πχ με εξαιρετικά άρθρα του Γιάννη Κιμπουρόπουλου, καθώς επίσης
β) από μια δουλειά τεκμηρίωσης που κάνουμε, από την οποία βγαίνουν σημαντικά
επιχειρήματα –πχ αποδείξαμε ότι η ροή των πόρων δεν είναι από την ΕΕ προς την
Ελλάδα αλλά το αντίστροφο, πράγμα στο οποίο όλη η Αριστερά αποδέχεται όλη την
αστική προπαγάνδα- καθώς επίσης γ) από ένα προπαγανδιστικό υλικό που συχνά
κυκλοφορεί (αφίσσες κλπ), καθώς επίσης δ) από σειρά από δημόσιες παρεμβάσεις.
Λίγο προσοχή: από ελάχιστες δυνάμεις, που έχουν πολλά άλλα καθήκοντα, βγήκε
και βγαίνει αυτή η δουλειά. Συνεπώς όταν λέμε ζύμωση, το εννοούμε, το κάνουμε,
το προωθούμε με τις περισσότερες δυνάμεις που μπορούμε να διαθέσουμε. Και
προσπαθούμε, παράλληλα, να κινηθούμε με όσο γίνεται πλατύτερο τρόπο μαζί με
άλλες δυνάμεις. Είναι λοιπόν, γι’ αυτό το λόγο, κάπως άδικη κατά τη γνώμη μου
η κριτική. Αν ήταν τα πράγματα, όπως τα λέει ο σ. Αντωνίου, τότε η κωλοτούμπα
που θα είχαμε κάνει θα ήταν πολύ μεγάλη αλλά δεν έχουμε ποτέ κάνει τέτοιες
κωλοτούμπες, ποτέ, πάρα πολλά χρόνια τώρα. Και αντέξαμε σε πολύ πιο δύσκολες
συνθήκες να κάνουμε μια δουλειά, με διακριτά και ποιοτικά χαρακτηριστικά,
θέτοντας με σύγχρονο τρόπο τα ζητήματα του ιμπεριαλισμού, της χρεομηχανής και
της ΕΕ. Έ, δεν θα το κλωτσούσαμε αυτό σήμερα.

Όπως είναι τελείως λαθεμένο, να
νομίζεις ότι η δουλειά είναι να πεις ένα σύνθημα και τελείωσες. Χωρίς να το
στηρίξεις με επιχειρήματα κοντινά στη συνείδηση του λαού. Αυτό το λάθος κάνει
κατ’ εξοχήν η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Αν θέλετε, αυτό το λάθος κάνουμε κι
εμείς, όταν πχ λέμε εθνικοποιήσεις και δεν λέμε πως είναι δυνατόν να υπάρξει
ένα σύγχρονο, αποτελεσματικό και κοινωνικά ελεγχόμενο «νέο δημόσιο». Κανέναν
δεν πείθουμε παρά τους πεισμένους και δυστυχώς έχουμε φθάσει στο σημείο να
είμαστε ευχαριστημένοι που το λέμε, να τσακωνόμαστε αν θα γίνει με αποζημίωση
ή χωρίς –αγνοώντας με ανετιά ότι τα λεφτά για την εθνικοποίηση των τραπεζών
έχουν ήδη πληρωθεί- και να θεωρούμε καθυστερημένο έναν άνθρωπο του λαού που,
μετά όση προπαγάνδα έχει φάει, ότι ρε παιδί μου το δημόσιο είναι πρόβλημα, δεν
λειτουργεί, και δυστυχώς αυτό το λέει πάρα πολύς κόσμος. Ενώ μπορούμε να πούμε
και να βάλουμε μέσα στο λαό εξαιρετικές ιδέες, που συνδέονται τις αξίες της
Αριστεράς με τα νέα δεδομένα του 21ου αιώνα και της τωρινής ανάπτυξης των
παραγωγικών δυνάμεων –άλλο ζήτημα που η Αριστερά έχει εντελώς «ξεχασμένο». Με
αυτήν την αφασία, πρέπει να ξεκόψουμε.

Και πάλι ευχαριστώ για την
κριτική το σ. Αντωνίου

Συντροφικά

χ.Κ

2ο Σχόλιο Β.Αντωνίου

Σύντροφε Χρήστο,η συζήτηση
πρέπει να ανοίξει και θεωρώ οτι οσα γράφεις συμβάλλουν σημαντικα.Μια μικρή
ένσταση.Γιατί πρέπει να μπαίνει ο στόχος της εθνικής ανεξαρτησίας σε
αντιπαράθεση με το θέμα του Ευρω.Η ριζοσπαστική αριστερά οφείλει [αυτή
τουλάχιστον] σήμερα κατα τη γνώμη μου,αντίθετα απο τους υπόλοιπους να
αναδεικνύει τη ρήξη με την ευρωζώνη,Κατα τα άλλα και επι της ουσίας [οπως και
για μια σειρά θέματα που θίγεις πχ δημόσιο κλπ,συμφωνω μαζί σου και αναγνωρίζω
οτι οι επεξεργασίες του χώρου ειναι δυσανάλογα σημαντικότερες απο το μέγεθός
του.Τέλος,να γνωρίζεις οτι διαφωνώ κάθετα με όσους ψάχνουν για κωλοτούμπες
μεσα στο δικό μας χώρο.

Σ(Φ)ΥΡΙΖΑ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ και η κριτική του ΚΚΕ

των Κ.Παπουλή, Τάσου Σταυρόπουλου, Βαγγελιώς Σωτηροπούλου

Oι τελευταίες εξελίξεις στις
«συνεργασίες» του ΣΥΝ, αποδεικνύουν ότι ο Συνασπισμός, αλλά και μεγάλο τμήμα
της αριστεράς, δεν μπορεί να ξεπεράσει τις ιδεοληψίες του, τα δόγματά του,
αλλά και την συστημικότητά του.

Για την «ανανεωτική» αριστερά
βέβαια, πάντα ο ευρωπαϊσμός και ο εκσυγχρονισμός ήταν οι κινητήριες ιδέες
της. Η «κριτική» υποστήριξη στην καπιταλιστική και νεοφιλελεύθερη ΕΕ και σε
ότι παρήγαγε πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά αυτή, καθοδηγούσε τη σκέψη
και την πράξη της. Αυτή η πολιτική συνεχίζεται σήμερα, ακόμη και τώρα που τα
γεγονότα μιλάνε από μόνα τους, και συνοδεύεται από την αμήχανη υποστήριξη του
ευρώ, και της Ε.Ε., μέσω μιας θαυματουργής επανίδρυσής της, και μετατροπής
της, από καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση στα πλαίσια της
παγκοσμιοποίησης, σε μηχανισμό ανάπτυξης του Νότου κλπ Δε βλέπουν, ότι το
πεδίο της ΕΕ και ιδιαίτερα του ευρώ, αποδείχτηκε μεν προνομιακό πεδίο ταξικού
αγώνα, αποκλειστικά όμως υπέρ του αντιπάλου.

O ΣΥΝ δεν αναγνωρίζει πια όχι
μόνο το μείζον, δηλαδή το τέλος του ευρωπαϊσμού, αλλά ούτε το αυτονόητο. Καμία
εθνική λύση στην ελληνική καταστροφή, καμία δυνατότητα αυτοτελούς απάντησης
των ελλήνων εργαζομένων, ανέργων, νέων και συνταξιούχων, εκτός του κλουβιού
της ζώνης του ευρώ, ενώπροτείνει πολιτικά ευχολόγια και μεταρρυθμίσεις σε
ευρωπαϊκές δομές και θεσμούς, ομόλογα, ΕΚΤ, που έχουν πραγματικό πολιτικό
βάρος, ανάλογο με αυτό των κηρυγμάτων των παπάδων τοπικής ενορίας.

Στην ουσία σφυρίζει εκλογικό
«κάλεσμα», σε ένα θολό συνονθύλευμα «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, που
προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Από την Σακοράφα (που τυγχάνει πλατιάς εκτίμησης,
για την τίμια στάση της), μέχρι τους Μητρόπουλο, Κουρουπλή, Κοτσακά, κλπ ,
έως και τον παλιό σύμβουλο του πρωθυπουργού (Κοτζιά), αλλά και διάφορους
άλλους πασοκογενείς. Ο ΣΥΝ ανοίγεται, σε έναν πολιτικό χώρο που-όπως και ο
ίδιος- ουσιαστικά δεν προβάλλει, καμία πολιτική απάντηση στο σήμερα, με
μοναδικό σκοπό, ένα «καλό ποσοστό», μια καλή θέση στο υπάρχον σύστημα. Μάλλον
το σχέδιο επανεκκίνησης μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας (σχήμα οξύμωρο για τη
νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και για την ευρωζώνη) ΣΥΝ, μαζί με «καλό»-«παλιό»
ΠΑΣΟΚ, συμβαδίζει με τη γραμμή της μαγικής επανίδρυσης της ΕΕ. Ο επερχόμενος
γάμος δεν είναι ψεύτικος. Οι σύζυγοι ταιριάζουν πολιτικά, ιδεολογικά, ίσως
τελικά τα χαλάσουν στην προίκα.

Σε τελική ανάλυση μπορούμε να
πούμε: Το ΠΑΣΟΚ,έρχεται, η ΡΙΖΑ, φεύγει.

Όμως τα πράγματα δεν είναι
απλά, γιατί ένα τέτοιο μόρφωμα σπέρνει τη σύγχυση, την αυταπάτη ότι η Ελλάδα
μπορεί να διαπραγματευτεί ένα άλλο ευρώ, προτείνει αναμονή, υπομονή, να
περιμένει ο ελληνικός λαός, ουσιαστικά με την πλάτη στον τοίχο, να
διαμορφωθούν άλλοι συσχετισμοί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ίσως όταν κάποιοι
τροτσκιστές ή μαοϊκοί, πάρουν την εξουσία στην Γερμανία, ή καλύτερα τα εγγόνια
της Ούλρίκε Μάινχοφ. Καθώς όμως ο καιρός περνάει, η χώρα καταστρέφεται, οι
άνθρωποι υποφέρουν, άλλοι μεταναστεύουν, η απελπισία μπορεί να δολοφονήσει την
ελπίδα. Ο χρόνος δουλεύει αντίστροφα.

Η κριτική του ΚΚΕ «για
τυχοδιωκτική ευκινησία στις πολιτικές συμμαχίες», από τον ΣΥΝ, δεν είναι
σωστή. Ο Συνασπισμός ιδεολογικά, συμβαδίζει απόλυτα με τον Κοτζιά ή και με τον
Μαριά, που με άρθρα τους στα επίκαιρα, παριστάνουν τους νέους Ντελόρ, και
περιγράφουν μια νέα ευρωζώνη που θα δουλεύει για την ισόρροπη ανάπτυξη, θα
έχει ομοσπονδιακούς προϋπολογισμούς και η γερμανική αλληλεγγύη θα στέλνει
τσουβάλια τα ευρώ στο φτωχό νότο-που θα ζει έτσι πλούσια-, κόντρα στα
συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών του κέντρου. Είκοσι χρόνια
μετά την συνθήκη του Μάαστριχτ, όχι μόνο το ευρώ δε «βελτιώθηκε»», αλλά
ισχυροποιείται σταδιακά, ο αρχικός μηχανισμός πόλωσης και καταστροφής της
περιφέρειας με τον οποίο το ίδιο ταυτίζεται. Όχι μόνο δεν καθιερώνεται η
δημοσιονομική ελευθερία των κρατών, αλλά επιβάλλεται και τιμωρία, όχι μόνο δεν
ενισχύεται ο περιβόητος και αναιμικός κοινοτικός προϋπολογισμός, αλλά αυτός
περικόπτεται. Οι οικονομίες, δεν συνέκλιναν, αλλά αποκλίνουν όλο και
περισσότερο, η συρρίκνωση της ευρωζώνης είναι πιθανό σενάριο. Η οικονομική
δύναμη, μετατρέπεται σε πολιτική δύναμη, ο Βορράς υποδουλώνει το Νότο, όχι
απλά οικονομικά αλλά και πολιτικά. Η Ελλάδα έγινε προτεκτοράτο. Τυχοδιωκτική,
μπορεί να χαρακτηριστεί η πρόταση για συνεργασία της αριστεράς, όταν γνωρίζεις
πολύ καλά, ότι σήμερα η κρίσιμη πολιτική κατεύθυνση είναι η θέση σου, για την
παραμονή στην πραγματική ευρωζώνη και όχι στην φανταστική, με ποια
συγκεκριμένη πολιτική θα πετάξεις την τρόικα στην θάλασσα και όχι γενικώς και
αορίστως, περί δημιουργίας ενός θολού αντιμνημονιακού μπλοκ.

Το ΚΚΕ έχει δίκιο για τους
διάφορους και αυξανόμενους έλληνες Ντελόρ, όταν λέει «πως κάνουν πως δεν
καταλαβαίνουν ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη, συνεπάγεται και ανισοτιμία στις
πολιτικές σχέσεις. Κάνουν πως δε βλέπουν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα
καπιταλιστικά κράτη, …». Λέει πολλά το ΚΚΕ για αυτή την συνεργασία που τα
περισσότερα είναι σωστά. Δυστυχώς ακυρώνει την κριτική του με την στάση του.

Αποφεύγοντας, όπως και ο ΣΥΝ,
μια ρεαλιστική πρόταση εξόδου από την κρίση, μέσα από ένα παλλαϊκό μέτωπο,
πολιτική πρόταση που να μπορεί να εφαρμοστεί αύριο το πρωί, έτσι ώστε να δοθεί
ώθηση στο λαϊκό κίνημα της πατρίδας μας, στην πραγματικότητα αφήνει ανενόχλητο
το σύστημα, και τη συμμαχία κυβέρνησης-ευρωπαϊκού κέντρου. Συνεπώς, μια που
στο διήμερο θα συζητήσουμε και για τις πολιτικές συμμαχίες, πρέπει να
ξεκαθαρίσουμε ότι με μια τέτοια συμμαχία Συν-Πασοκογενών, δεν έχουμε καμία
σχέση.

Υ.Γ: Ο Λένιν στον
«ιμπεριαλισμό», αναφέρεται στις «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης»: αν
δημιουργηθεί, ισχυρίζεται, μια πλατύτερη συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της
δύσης, των πιο ανεπτυγμένων βιομηχανικών κρατών, όχι μόνο δε θα προωθούσε τον
πολιτισμό αλλά θα αποτελούσε μεγάλο κίνδυνο για τους υπόλοιπους λαούς.
Δυστυχώς, το βιβλίο αυτό, πρέπει να ξαναδιαβαστεί και δύο και τρείς φορές.

Τα "νέα λαϊκά μέτωπα" και η Αριστερά της κοινωνικής βάσης

του Κωστή Παπαιωάννου

Η ιδέα της συγκρότησης ενός
"νέου λαϊκού μετώπου", στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνίας, έχει μια
(και μόνο μία) αναμφισβήτητη αξία: αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη ότι λειτουργεί
η αναγκαιότητα της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας, εν όψει των αλλαγών στις
οποίες οδηγεί (αναγκαστικά επίσης) η διαρκής κρίση των κοινωνικών σχέσεων.

Αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου
ότι όποιος παίρνει, (όπως οικονομολόγος κύριος Δημήτρης Καζάκης) την
«πρωτοβουλία συγκρότησης μετώπου για την σωτηρία του Λαού και την αναγέννηση
της Χώρας» ανταποκρίνεται σ' αυτή την αναγκαιότητα προς όφελος της κοινωνίας.
Αντίθετα αν το "μέτωπο" συγκροτείται με πολλές τυμπανοκρουσίες αλλά ερήμην της
αναγκαίας κατεύθυνσης της κοινωνικής αλλαγής, μπορεί και να ανταποκρίνεται
στην αναγκαιότητα της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας αλλά όπως την βλέπουν
οι χειριστές του εξουσιαστικού συστήματος.

Και επειδή τα μέτωπα που θα μας
ζητήσουν να στρατευτούμε υπό την στρατηγική αυθεντία κάποιου επιτελείου που θα
μας οδηγήσει στην μάχη, καλόν θα ήτο να μας πουν οι εμπνευστές τους, ποια
ακριβώς κοινωνική αλλαγή έχουν υπ' όψη τους, ποιος ακριβώς εμποδίζει αυτή την
αλλαγή, ποιος επομένως είναι ο εχθρός που μας δείχνουν και τελικά πώς ακριβώς
θα μας διατάξουν να τον πολεμάμε.

Όποιος δεν θέλει να
αυταπατάται, διαπιστώνει ότι κανείς δεν κάνει λόγο για αλλαγή κοινωνικού
συστήματος και επομένως κανείς δεν μπορεί απαντήσει στα επόμενα ερωτήματα.
Αντίθετα οι διάφορες "λύσεις για την έξοδο από την κρίση" του συγκεκριμένου
παρόντος συστήματος -- με τις οποίες ("λύσεις") οι αυθεντίες μονοπωλούν
αδίστακτα την δημόσια συζήτηση -- εμποδίζουν τους ανθρώπους της βάσης να
συζητήσουν μεταξύ τους, να βρουν απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει εξ
αντικειμένου η κρίση και με βάση αυτές να οργανωθούν.

Παρά το γεγονός ωστόσο ότι οι
πολιτικές και οι ακαδημαϊκές αυθεντίες αδυνατούν -- ακόμα κι αν το θέλουν
ειλικρινά -- να οργανώσουν τον "λαό" (άλλωστε και μόνο το γεγονός ότι μιλούν
ακόμα για "λαό", και όχι για "κοινωνία", αποδεικνύει την αδυναμία τους) η
αναγκαιότητα της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνικής βάσης παραμένει. Αντίθετα
οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης -- έστω και αν δεν συνειδητοποιούν ακόμα τον
ρόλο που πρόκειται να διαδραματίσουν -- θα αναγκαστούν να ανακαλύψουν, να
εφαρμόσουν και βελτιστοποιήσουν τις μεθόδους και

τις μορφές της οργάνωσης, που
θα είναι ικανή να προφυλάξει το κοινωνικό σύστημα από το πολύ πιθανό, με τα
σημερινά δεδομένα, ενδεχόμενο μιας τρομακτικής καταστροφής.

Προς το παρόν η κατάσταση της
Αριστεράς υπαγορεύεται από τις ανάγκες του εξουσιαστικού συστήματος. Έτσι κι
αλλιώς είναι αδύνατον στους επιτελείς της Αριστεράς να βρουν ακόμα και τις
λέξεις ενός σύγχρονου αριστερού πολιτικού λόγου. Είναι αναγκασμένοι να μιλούν
είτε με τον παρωχημένο λόγο του παρελθόντος που χρησιμοποιούν ιδίως οι
επιτελείς του ΚΚΕ, και οι συναφείς επιμένοντες μαρξιστικά-λενινιστικά (όπως
έλεγε ο μακαρίτης ο Χοντζέας) είτε με έναν πρόωρο λόγο του μέλλοντος τον οποίο
χρησιμοποιούν κατά τρόπο

ταχυδακτυλουργικό οι
ποικιλώνυμοι επιτελείς της αναρχίας.

Ανάμεσα στις δύο άκρες υπάρχει
ο αξονικός χώρος της υπαρκτής Αριστεράς. Αυτός που στην αρχή εκφράστηκε από το
"ενωτικό εγχείρημα" του ΣΥΡΙΖΑ που αποδείχτηκε μια αισχρή λυκοσυμμαχία
κορυφής. Αργότερα εκφράστηκε από την προσπάθεια δημιουργίας μιας "αριστερής
πτέρυγας" μέσα στην λυκοσυμμαχία που επίσης απέτυχε. Και τέλος άρχισε η
προσπάθεια "μετωπικής συμπαράταξης" του "λαού" με το ΜΑΑ, που δεν ήταν του
"λαού" αλλά ήταν αρκετά αισιόδοξη κίνηση κορυφής.

Τορπιλίστηκε όμως κι αυτή εν
τη γενέσει της από την ομιλία του Χρήστου Κατσούλα της ΚΟΕ και από το
παραδοσιακά κακομοιριασμένο ηρωικό ύφος της συγκέντρωσης στο Σπόρτινγκ.

Ο απολογισμός της πεντάχρονης
πορείας στον άξονα της υπαρκτής Αριστεράς δεν είναι εύκολη υπόθεση γιατί
περιέχει και την αντίστοιχη πορεία στην κοινωνική βάση την οποία δεν μπορούν
να εκτιμήσουμε. Δεν έχει άλλωστε νόημα, ούτε η χρέωση αρνητικών αποτελεσμάτων
ούτε η πίστωση θετικών αποτελεσμάτων στους επιτελείς: τα "αποτελέσματα" έτσι
κι αλλιώς δεν εξαρτώνται από τις "επιλογές" τους. Αντίθετα όμως η επίδραση του
πολιτικού λόγου τους μπορεί να αποβεί καταστροφική ή ευεργετική, σε ότι αφορά
όχι την ίδια την αλλαγή αλλά το κόστος της. Γι αυτό το λόγο είναι απαραίτητο
να αντιμετωπίζουμε με πολύ αυστηρή κριτική, τον πολιτικό λόγο από οποιονδήποτε
και αν εκφέρεται.

Η πορεία στον άξονα της
υπαρκτής Αριστεράς έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί από ιδεολογική άποψη
συγκεντρώνει, το μεγαλύτερο και το πιο ζωντανό κομμάτι των αριστερών της
κοινωνικής βάσης. Το μείγμα των ιδεολογιών που υπάρχουν στην βάση αυτής της
πορείας, μπορούμε να το σχηματοποιήσουμε νοητικά σαν ένα διαλεκτικό δίπολο,
σαν μια αντιθετική ενότητα, πατριωτισμού και ηγεμονίας, που άλλωστε συγκροτεί
το ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο της Αριστεράς.

Το πρόβλημα λοιπόν σ' αυτόν τον
άξονα της υπαρκτής Αριστεράς ήταν, πάντα, ότι η αντιθετική ενότητα της
κοινωνικής βάσης αντιπροσωπεύεται στην "κορυφή" από έναν ανταγωνιστικό
συνεταιρισμό μεταξύ ιδεολογικής ηγεμονίας, την οποία διεκδικούσαν οι επιτελείς
της ΚΟΕ και πατριωτικής πρωτοκαθεδρίας την οποία διεκδικούν οι επιτελείς του
περιβάλλοντος Αλαβάνου.

Η ρήξη σ' αυτό το κομμάτι της
υπαρκτής Αριστεράς ήταν από την αρχή αναμενόμενη. Γιατί, ενώ η αντιθετική
ενότητα είναι κυρίως ενότητα, ο ανταγωνιστικός συνεταιρισμός είναι κυρίως
ανταγωνισμός. Στην κοινωνική βάση ο πατριωτισμός (που διαβάζεται και ως
ανθρωπιά) και η ηγεμονία συνυπάρχουν λειτουργικά, με αμοιβαία εκτίμηση και
σεβασμό, εν γνώσει του ότι το ένα στοιχείο δεν μπορεί να μπορεί να υπάρξει
χωρίς το άλλο. Στην εξουσιαστική κορυφή όμως τα ίδια στοιχεία δεν αποτελούν
μέρη του οργανωτικού μηχανισμού αλλά όπλα στον

ανταγωνισμό των ηγετικών
ομάδων που τροφοδοτεί την διάλυση.

Η ρήξη που εκδηλώθηκε, δεν
μπορεί βεβαίως να ανακόψει την πορεία ούτε των επιτελών της υπαρκτής Αριστεράς
ούτε των αριστερών της κοινωνικής βάσης στον άξονα που αναφέρθηκε. Η
κοινοποίηση επομένως του διχασμού που υπάρχει στον εν λόγω άξονα, ανάμεσα στην
εξαθλίωση της ηγεμονίας των επιτελών της ΚΟΕ, και στην αφέλεια του
πατριωτισμού των επιτελών του ΜΑΑ, είναι ωφέλιμη για τους αριστερούς της
κοινωνικής βάσης για τους εξής λόγους:

1. Θα αποσείσει τις αυταπάτες
για την δυνατότητα κατασκευής ενός "μετώπου" σήμερα (σε μια εποχή που τα
μετωπικά σχήματα έχουν περάσει στην ιστορία) και μάλιστα ουσιαστικά ερήμην της
κοινωνικής βάσης.

2. Θα δώσει την ευκαιρία να
βγουν στο φως, τόσο οι άνθρωποι στα επιτελεία που αδικούνται από την θέση τους
σ' αυτά, όσο και οι άνθρωποι στην κοινωνική βάση που ενισχύουν την
εξουσιαστικότητα των επιτελείων.

3. Θα εντείνει την πίεση των
αριστερών της κοινωνικής βάσης προς τους αριστερούς των επιτελείων να
απαντήσουν, επί τέλους, ρητά στα ερωτήματα που έχει γεννήσει η κρίση και που
μέχρι στιγμής μένουν, εκ του πονηρού, αναπάντητα.

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο
θέλω να τονίσω, πως το κομμάτι της πορείας που θα διανυθεί μέχρι την 2η
Συνάντηση του ΜΑΑ, θα είναι μια αντιδραστική αναμέτρηση ανάμεσα στο στοιχείο
του πατριωτισμού και στο στοιχείο της ηγεμονίας. Κατά έναν τρόπο τα στοιχεία
αυτά έχουν διαταχθεί στο ΜΑΑ και στο ΕΠΑΜ αντίστοιχα, με τους επιτελείς της
ΚΟΕ να προσπαθούν να κερδοσκοπήσουν παριστάνοντας τους μπαλαντέρ στο ένα ή στο
άλλο. Χωρίς να ξεχνάμε όμως και την χαρτοπαικτική φαγωμάρα, κι αυτή
ευεργετική, που πρέπει να έχει ξεσηκωθεί και μέσα στο επιτελείο της ΚΟΕ, μετά
από τόση χασούρα.

Θα είναι πάντως, ανεξάρτητα από
προθέσεις, αυτό το κομμάτι της πορείας σημαντικό για την Αριστερά στην Ελλάδα
στον βαθμό που θα φέρει, λιγότερο ή περισσότερο αλλά πάντως, αναγκαστικά πιο
ψηλά στην επιφάνεια τα ιδεολογικά, πολιτικά και ιστορικά ζητήματα που είναι
ανοιχτά για συζήτηση ενώπιον της Αριστεράς και που συγκαλύπτονται λόγω των
ρόλων που προσπαθούν να παίξουν οι επιτελείς σ' αυτά τα παιχνίδια.

Οι αριστεροί της κοινωνικής
βάσης, στους οποίους συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου έχουμε να ελπίζουμε κάτι
από αυτόν τον "προσυναντησιακό διάλογο" και από την συζήτηση που θα διεξαχθεί
στην συνάντηση της 16 και 17 Δεκεμβρίου και δεν έχουμε να ελπίζουμε κάτι άλλο.

Δεν έχουμε να ελπίζουμε ότι ένα
από τα "μέτωπα" ή ακόμα χειρότερα μια "ομοσπονδία" μετώπων όπως το τραγελαφικό
"μέτωπο του ΟΧΙ" μπορεί να συνενώσει την Αριστερά και να "λύσει" το πρόβλημα
της ελληνικής κοινωνίας και όχι της χώρας όπως λέγεται κατά κόρον. Τα
"προγράμματα" των μετώπων είναι εναλλακτικά προγράμματα διαχείρισης που
απευθύνονται στους "χειριστές" του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος και δεν
έχουν ούτε μια λέξη που να αφορά τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης, πέρα
από το να στρατευτούν και να βγούνε "στους

δρόμους και στις πλατείες" για
να υποστηρίξουν τυφλά τις αποφάσεις των πολιτικών και τις αποφάνσεις των
επιστημονικών αυθεντιών της υπαρκτής Αριστεράς.

Έχουμε όμως να ελπίζουμε ότι
στο πλαίσιο των μετώπων μπορούν να δημιουργηθούν χώροι -- σαν καφενεία ή ακόμα
καλύτερα σαν πλατείες -- στους οποίους θα μπορέσουμε να απελευθερώσουμε την
συζήτηση, από την τυραννία των αυθεντιών, και να την απλώσουμε πάνω στις
διάφορες εκδοχές του θέματος της κρίσης και της κοινωνικής προοπτικής.

Να μην νομίσουμε βέβαια ότι,
ακόμα και οι πιο φιλικά διακείμενοι, σε κοινωνικό επίπεδο, σε κάποιον που έχει
διάθεση για ουσιαστική συζήτηση, θα του ανοίξουν διάπλατα τις πόρτες. Ακόμα
και αν θελήσουν να το κάνουν, ο θεσμός της διαδικασίας «καθυστέρηση έναρξης -
από καθέδρας διάλεξη - διευκρινιστικές ερωτήσεις - κλείσιμο - χειροκρότημα» θα
είναι εκεί να "φυλάσσει τις Θερμοπύλες" της αυθεντίας.

Ωστόσο το γκρέμισμα των ελπίδων
που δεν πρέπει να έχουμε είναι μια αναγκαιότητα που θα θεριέψει τις ελπίδες
που πρέπει να έχουμε και έτσι η πορεία του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής
προς την 2η Συνάντηση -- είτε την παρακολουθήσουμε από μέσα είτε την
παρακολουθήσουμε απ' έξω -- θα είναι μια ευκαιρία (με την καλή και όχι με την
καιροσκοπική έννοια) να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας για χάρη όλων.

* * *

Παρατηρήσεις και ενστάσεις

του Κώστα Ανδρικόπουλου

Στο πόκερ, το παιχνίδι ξεκινά
με κλειστά χαρτιά, τα οποία ανοίγουν σταδιακά. Το παιχνίδι τελειώνει είτε με
το άνοιγμα όλων των χαρτιών είτε και όχι. Δηλαδή μπορεί να τελειώσει το
παιχνίδι χωρίς ο νικητής να έχει αποκαλύψει το χαρτί του. Είτε έχει καλό
χαρτί, είτε μπλοφάρει. Η διπλωματία μπορεί και να μοιάζει με το πόκερ. Η
πολιτική στην αριστερά και ειδικά στις μέρες μας δεν πρέπει να μοιάζει με το
πόκερ. Τα χαρτιά πρέπει να είναι ανοιχτά από την αρχή.

Στην πανελλαδική πρέπει να πάμε
με ανοιχτά χαρτιά για να έχουμε ένα αποτέλεσμα θετικό ή αρνητικό. Για μένα
έχει σημασία η εξέλιξη του ΜΑΑ, αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει πως θα κοιτάω στα
μάτια τον οποιοδήποτε σύντροφό μου νυν ή πρώην και επίσης πως θα μιλάω με τον
ίδιο μου τον εαυτό. Για να πάμε παρακάτω. Δεν υπάρχει νομοτέλεια, αυτή ανήκει
μόνο στους θρησκευόμενους.

Και τα 8 σημεία του κειμένου
του συντονιστικού εν όψει της πανελλαδικής συνάντησης αποτελούν καλή αφετηρία
για προβληματισμό και συζήτηση. Δεν διαφωνώ επί της ουσίας. Ομως διακρίνω ότι
υπάρχει ένα έλλειμμα. Πάμε σε 2η πανελλαδική χωρίς να μιλάμε απολογιστικά για
το ενδιάμεσο διάστημα μεταξύ 1ης και 2ης συνάντησης. Ο σκοπός ενός απολογισμού
δεν είναι να απορροφηθούμε από μια παθολογική εσωστρέφεια, αλλά να εντοπίσουμε
τις αιτίες που οι συνιστώσες δυνάμεις του ΜΑΑ δεν λειτούργησαν σ' αυτό το
διάστημα με ψυχολογία Μετώπου.

Υπήρξαν αδυναμίες, ανεπάρκειες
και προβλήματα όλη την προηγούμενη περίοδο που οφείλονται κατά την γνώμη μου:

1. στην μη πολιτική βούληση των
οργανωμένων συνιστωσών να λειτουργούν πρωταρχικά ως μέτωπο και δευτερευόντως
ως αυτοτελείς συνιστώσες. Δεν έχει παρουσιαστεί στο προσκήνιο κανένα κομματικό
κείμενο (δημοκρατική απόφαση συνιστώσας) που να αποσαφηνίζει τον χαρακτήρα της
σχέσης κόμμα-μέτωπο και να βάζει ταυτόχρονα αναγκαίες προτεραιότητες στον
τρόπο δουλειάς. Δεν αρκεί η συμμετοχή εκπροσώπου μιας συνιστώσας στο
συντονιστικό του ΜΑΑ και εκεί να ολοκληρώνεται η δέσμευση της συνιστώσας στο
μέτωπο. Αν αφήσουμε να σέρνεται αυτή η μη δέσμευση, τότε οδεύουμε σε αποτυχία.

2. Παραμένει ένα έλλειμμα
αξιοπιστίας στον βαθμό που ενώ θεωρητικά αυτονομηθήκαμε από τον ΣΥΝ/Σύριζα για
συγκεκριμένους ιδεολογικούς, πολιτικούς και οργανωτικούς λόγους αψηφώντας τον
κίνδυνο να χρωματιστούμε με την ρετσινιά των διασπαστών, στην πραγματικότητα
μεγάλο μέρος του ΜΑΑ παραμένει στον ΣΥΝ/Σύριζα προκαλώντας τεράστια προβλήματα
σε όλα τα επίπεδα, από το πολιτικό έως τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των
μετωπικών συντρόφων.

3. υπάρχει ένα έλλειμμα
συγκεκριμένων πολιτικών και οργανωτικών δεσμεύσεων που αποτελούν βασικές
προϋποθέσεις ύπαρξης ενός οργανισμού που θέλει να παίξει έναν ρόλο πυρήνα
συγκρότησης ενός ευρύτερου μετώπου. Για να ξετυλίξεις το κουβάρι της αριστεράς
χρειάζεται σχέδιο και προγραμματισμός και πρώτα απ' όλα πολιτική βούληση. Σ'
αυτό το εγχείρημα το πρώτο βήμα πρέπει να είναι (ΜΕ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΟΛΩΝ) η
συγκρότηση του ΜΑΑ ως δείγμα που θα προβάλλει την λειτουργία ενός ευρύτερου
μετώπου της αριστεράς, που αποτελεί το δεύτερο βήμα. Το τρίτο βήμα είναι το
παλλαϊκό μέτωπο (μία οργάνωση τύπου ΕΑΜ) που θα διεκδικήσει την εξουσία. Είναι
πιθανό οι εξελίξεις, αλλά και οι αγκυλώσεις των μηχανισμών της αριστεράς να
μην επιβεβαιώσουν την ανάγκη υλοποίησης αυτών των τριών βημάτων και ο δρόμος
να είναι διαφορετικός. Αυτό όμως που είναι σίγουρο κατά την γνώμη μου, είναι
ότι ένας συγκροτημένος πυρήνας σαν το ΜΑΑ είναι απαραίτητος. Στην κοινωνική
αριστερά, αλλά και ευρύτερα, υπάρχει η ανάγκη για ένα πολιτικό παράδειγμα, ένα
υπόδειγμα πολιτικού υποκειμένου που θα αποπειραθεί με έντιμο τρόπο να
προβάλλει το κοινωνικό μοντέλο του μέλλοντος.

4. υπάρχει ένα έλλειμμα
συγκεκριμένου καταστατικού πλαισίου που θα περιλαμβάνει βασικούς κανόνες της
λειτουργίας του εγχειρήματος. Η πρώτη σύνταξη ενός τέτοιου καταστατικού καλό
είναι να αποτυπώνει αρχές και αξίες που θα περιλαμβάνονται σε έναν επιθυμητό
συντακτικό χάρτη λειτουργίας του πολιτικού συστήματος που θα αντικαταστήσει
την λεγόμενη αντιπροσωπευτική "δημοκρατία" του δυτικού κόσμου, όπως κυριαρχεί
σήμερα. Δεν μιλάω λοιπόν για κόμμα, αλλά για νέου τύπου πολιτικό οργανισμό που
θα γεφυρώσει τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό με την άμεση δημοκρατία. Η
αριστερά θα απαντήσει με πραγματική δημοκρατία την εποχή που οι κυρίαρχες ελίτ
αντικαθιστούν την δημοκρατία με την τεχνοκρατία.

5. υπάρχει ένα έλλειμμα σαφούς
οριοθέτησης από τον καπιταλισμό. Πρέπει στην ατζέντα να μπαίνει πιο επιτακτικά
ότι ο καπιταλισμός (με οποιοδήποτε επιθετικό προσδιορισμό - από τις ΗΠΑ, ΕΕ
έως Κίνα) καταστρέφει τις δύο πηγές πλούτου, όπως λέει και η Χάρνεκερ στο
βιβλίο της, τον εργάτη και την γη. Γίνεται λοιπόν βασικό καθήκον σήμερα,
λαμβάνοντας υπόψη την σύγχρονη πραγματικότητα (τρόπους παραγωγής, σχέσεις,
κρίσεις, κλπ), η εκπόνηση ενός σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού. Για να
γίνει όμως αυτό πραγματικότητα πρέπει να προτείνουμε από σήμερα συγκεκριμένες
ανατροπές και αλλαγές σε πρότυπα ζωής και οργάνωσης των κοινωνιών.

Στις μέρες μας, έχουν
διαμορφωθεί χοντρικά δύο πόλοι στην πολιτική αριστερά, κάθε ένας με τις
ιδιαιτερότητές του και τον κατακερματισμό του επίσης. Ο ένας πόλος είναι αυτός
της αποδέσμευσης από ΟΝΕ/ΕΕ και της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και ο
δεύτερος πόλος της επανίδρυσης της ΕΕ μέσα από ένα πανευρωπαϊκό εργατικό
κίνημα. Στην πραγματικότητα οι διατυπώσεις και αναλύσεις και των δύο πόλων,
που έντεχνα διαφοροποιούνται, είναι γενικότητες που δεν αφορούν την κοινωνία
και δεν δίνουν απάντηση στο πολιτικό. Το πολιτικό κεκτημένο του ΜΑΑ, όπως
εξελίχτηκε μέχρι σήμερα, μπορεί να αποτελέσει υπό προϋποθέσεις την μαγιά πάνω
στην οποία θα πραγματοποιηθούν συνθέσεις και γέφυρες και να δώσουν μια
προοπτική. Η πολιτική στήριξη οποιουδήποτε εκ των δύο πόλων είναι τακτικό
λάθος. Η όποια αυτοκριτική ότι η ταυτόχρονη παρουσία στο ΜΑΑ και στον
ΣΥΝ/Σύριζα δεν είναι "πολιτική σε δύο βάρκες" είναι πέρα για πέρα ανεπαρκής.

ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ "ΚΑΤΟΧΗΣ"
ΘΥΣΙΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ "ΖΩΗ" ΣΟΥ.

Καλή αντάμωση.

http://www.tometopo.gr/home/index.php?option=com_content&view=article&id=142:2011-12-05-22-04-14&catid=34:demo-content