Έφοδο εφορίας και αρπακτικών στην ιδιωτική περιουσία

Έφοδο εφορίας και αρπακτικών στην ιδιωτική περιουσία

Νέος γύρος εξαθλίωσης με μαζικούς πλειστηριασμούς σπιτιών και εξώσεις

Νέος κύκλος αίματος ανοίγει από Σεπτέμβρη για τους εργαζόμενους και τα μεσαία στρώματα στην Ελλάδα. Βασικό χαρακτηριστικό της νέας επίθεσης, που θα επιδεινώσει απότομα τους όρους ζωής και την κοινωνική τους θέση, θα είναι η βίαιη αρπαγή της ιδιωτικής τους περιουσίας. Μέχρι στιγμής τα τεράστια νέα βάρη που έχει προκαλέσει η συνέχιση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και η εκτίναξή του τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει αναμφισβήτητα να επιδεινώσει την εισοδηματική κατάσταση της πλειοψηφίας όπως μαρτυρούν δια γυμνού οφθαλμού πολλά στοιχεία.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Μένοντας στα πιο πρόσφατα ξεχωρίζουμε τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την επεξεργασία των φορολογικών δηλώσεων βάσει των οποίων το δηλωθέν εισόδημα μισθωτών και συνταξιούχων το 2012 μειώθηκε κατά 18,3% ως προς το 2011 ενώ την ίδια στιγμή η φορολογική τους επιβάρυνση αυξήθηκε κατά 52%. Η επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης υπογραμμίζεται κι από τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας βάσει των οποίων κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013 το διαθέσιμο εισόδημα μειώθηκε κατά 6,2% (σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του προηγούμενου έτους) λόγω της πτώσης των αποδοχών των εργαζομένων, που μειώθηκαν κατά 11,1% και της πτώσης των κοινωνικών παροχών, κατά 11,7%. Η συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών, που από Σεπτέμβρη θα γνωρίσει νέες δόξες, επισημαίνεται κι από έκθεση του ΟΟΣΑ όπου αναφέρεται ότι την τελευταία 5ετία η Ελλάδα είναι πρωταθλητής (σε σχέση με άλλες χώρες του ΟΟΣΑ) στη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους καθώς οι κοινωνικές παροχές μειώθηκαν από 24% του ΑΕΠ το 2009 στο 22% το 2013.

Παρότι ωστόσο οι κοινωνικές παροχές μειώθηκαν, τα φορολογικά βάρη εκτοξεύθηκαν, η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη και οι μισθοί καταβαραθρώθηκαν (42% συρρίκνωση μισθών στις μικρές επιχειρήσεις καταγράφει η εξαμηνιαία έκθεση οικονομικής συγκυρίας της Εθνικής Τράπεζας), η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων παρέμεινε κατά βάση άθικτη. Εξαίρεση σίγουρα αποτελεί το μικρό εμπόριο, όπου ο τζίρος με βάση την ίδια έκθεση της Εθνικής μειώθηκε σωρευτικά κατά 50% τα τελευταία χρόνια, οδηγώντας στο κλείσιμο χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, προς όφελος φυσικά των μεγάλων και δη των πολυεθνικών. Το ποσοστό ιδιοκατοίκησης ωστόσο, που εξακολουθεί να είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη ξεπερνώντας το 80%, έμεινε άθικτο όπως και η κατοχή γης στην ύπαιθρο, σε βάρος της κινητής περιουσίας (πχ καταθέσεις) που θυσιάστηκε, λειτουργώντας σαν απορροφητήρας κραδασμών, στο βωμό διατήρησης της ακίνητης περιουσίας. Έτσι η κατανομή της ακίνητης περιουσίας εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι περισσότερο «δημοκρατική», διατηρώντας τα γνωρίσματα που είχε πριν την λυσσαλέα επίθεση του κεφαλαίου όπως ξεδιπλώθηκε την τελευταία 4ετία. Αυτό ακριβώς είναι που θα αλλάξει απότομα τους επόμενους μήνες. Η ιδιωτική περιουσία θα βρεθεί στο κέντρο μιας συνδυασμένης επίθεσης του κράτους και του ιδιωτικού κεφαλαίου. Το ελληνικό δημόσιο, αρωγός και εγγυητής κατά το παρελθόν του κάθε «νοικοκύρη», θα μετατραπεί σε εκτελεστή της ιδιωτικής περιουσίας δίνοντας αρχικά το πράσινο φως στις εφορίες για να προχωρούν σε συντηρητικές κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων προσώπων με φορολογικές εκκρεμότητες, για ποσά που υπερβαίνουν ακόμη και τα 1.000 ευρώ. Πρόκειται για δυνατότητα που κατοχυρώθηκε με κάθε επισημότητα στο άρθρο 46 του φορολογικού νόμου που ψηφίσθηκε την Πέμπτη. Οι διευκρινίσεις του υφυπουργού Οικονομικών Γ. Μαυραγάνη ότι δεν πρόκειται να θιχτεί «η πλατιά μάζα» των φορολογουμένων ακόμη κι η επαναδιατύπωση του επίμαχου άρθρου δεν πείθουν για τις αγαθές προθέσεις της κυβέρνησης Σαμαρά που λειτουργεί σαν άβουλο όργανο των πιστωτών.

Στο στόχαστρο κυβέρνησης και τραπεζών μπαίνει η ιδιωτική κατοικία

Το κράτος θα σημάνει την λήξη μιας ολόκληρης περιόδου κατά την οποία οι κοινωνικές συμμαχίες του κεφαλαίου στηρίχθηκαν στην «κοινωνικοποίηση» της ιδιοκτησίας και δη της κατοικίας μέσω επίσης της μη ανανέωσης της προστασίας που εξακολουθεί να χαίρει η πρώτη κατοικία με το νόμο Κατσέλη για μετά τις 31.12.2013. Να θυμίσουμε ότι η Τρόικα από πέρυσι πίεζε για να αρχίσουν οι κατασχέσεις κατοικιών. Όμως, όχι μόνο το 2012 αλλά ακόμη και το πρώτο εξάμηνο του 2013 οι κατασχέσεις μπορούσαν να περιμένουν λόγω του ότι δεν είχε ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Πλέον όμως ο τραπεζικός χάρτης ξανασχεδιάστηκε, στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του. Η ολοκλήρωση των ελέγχων της Blackrock στις ελληνικές τράπεζες στο επόμενο δίμηνο το μόνο που θα βγάλει μετά βεβαιότητας είναι σοβαρή πίεση για να τελειώνουν πια με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, η αξία των οποίων ανέρχεται σε 57 δισ. ευρώ. Αυξάνουν μάλιστα με ραγδαία ταχύτητα. Από 14,7% του συνόλου τον Σεπτέμβριο του 2011 (με τα μη εξυπηρετούμενα στα καταναλωτικά να φτάνουν το 26,4%, στα επιχειρηματικά το 13% και στα στεγαστικά το 14%), έφτασαν το 21,4% τον Ιούνιο του 2012 (35,7% στα καταναλωτικά, 19,6% επιχειρηματικά και 19,9% στεγαστικά) και 27,8% τον Μάρτιο του 2013 (42,4% καταναλωτικά, 22,9% επιχειρηματικά και 27,5% στεγαστικά). Η συνέχεια μάλιστα αναμένεται εξ ίσου δραματική, λόγω του ότι οι τραπεζικές καταθέσεις έχουν εξαντληθεί και κάθε λογής αποθέματα έχουν τελειώσει, ενώ η ανεργία αυξάνεται.

Εντελώς, μα εντελώς …τυχαία σε αυτή την συγκυρία έκαναν την εμφάνισή τους στην Αθήνα κεφάλαια – γύπες (distress funds) που εξειδικεύονται στην αγορά «κόκκινων δανείων» από τις τράπεζες, τα οποία θα αγοράσουν μη εξυπηρετούμενα δάνεια στο 50% ακόμη και στο 20% της αρχικής τους αξίας, ελαφρύνοντας τους ισολογισμούς των τραπεζών. Το νέο τους …απόκτημα πιθανότατα θα καταλήξει στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες διαχείρισης ακίνητης περιουσίας (πχ Remax) που τότε θα υποβάλουν μια πολύ, πολύ …συμφέρουσα πρόταση σε καθέναν από τους 300.000 δανειολήπτες που καθυστερούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους: Να υπογράψουν μια συμφωνία πώλησης και επαναμίσθωσης (sale and lease back). «Τόσες χιλιάδες επιχειρήσεις που το κάνουν συστηματικά τα τελευταία χρόνια δεν ξέρουν;» θα είναι το συντριπτικό τους επιχείρημα… Έτσι, το σπίτι θα περάσει στους μεγάλους ιδιοκτήτες και διαχειριστές ακίνητης περιουσίας κι ο δανειολήπτης θα έχει μετατραπεί σε νοικάρη, πληρώνοντας όμως ένα μίσθωμα σημαντικά υψηλότερο αυτού που επικρατεί στην αγορά. Κι αν αδυνατεί τότε …έξωση και πλειστηριασμός!

Το σχέδιο της κυβέρνησης θα αλλάξει άρδην τις κοινωνικές ισορροπίες στην Ελλάδα. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι θα δημιουργήσει δεκάδες χιλιάδες άστεγους και απόγνωση σε χιλιάδες οικογένειες φτωχών και ανέργων. Αν το επιτρέψουμε φυσικά…

(Πριν, 28 Ιουλίου 2013)

«Κασιδιάρη δεν είσαι ο Λεωνίδας. Είσαι ο Αρτέμης Μάτσας»

«Κασιδιάρη δεν είσαι ο Λεωνίδας. Είσαι ο Αρτέμης Μάτσας»

Με βάση ένα αυθαίρετο άλμα λογικής, τα στελέχη της Χρυσής Αυγής, αυτοί οι εκπρόσωποι του “πατριωτισμού” των πολεμικών τεχνών και της τεστοστερόνης, είναι απευθείας απόγονοι του Λεωνίδα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, των ηρώων του 1821, των σύγχρονων εθνικοφρόνων στους οποίους συμπεριλαμβάνεται ο πατήρ Πλεύρης και άλλοι συνεργάτες της Χούντας, αλλά τους λείπει μια περίοδος. Η περίοδος της ελληνικής κατοχής. Ποιοί είναι οι πρόγονοί τους την εποχή εκείνη; Ποιοι εκφράζουν τον πατριωτισμό και τα ήθη τους; Ποιοι την βαριά και ασήκωτη ιδεολογία τους;

του Κώστα Βαξεβάνη

Σε αυτό το άλμα λογικής, οι ηρωικοί “πρόγονοι” του Κασιδιάρη και του Παναγιώταρου, αυτοί που είναι πολύ μακρινοί για να ταυτοποιηθούν ιδεολογικά μαζί τους και πεθαμένοι για να διαψεύσουν, εμφανίζονται να μεταφέρουν όλο το βαρύ φορτίο της δόξας, το οποίο προφανώς καταθέτουν στα πόδια του Μιχαλολιάκου, του μόνου ικανού να το σηκώσει.

Επειδή όμως οι ιστορικές αναγωγές στο μακρινό παρελθόν δεν παρέχουν ασφαλή στοιχεία πατριωτικής ταυτοποίησης για τους Φύρερ της διπλανής πόρτας (για να μην σημειώσουμε πως ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος, διαθέτει το σκούρο με το οποίο κατηγορεί τους άλλους ως ακάθαρτους έλληνες), ας σταθούμε στις πρόσφατες περιόδους, που οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα. Με βάση αυτή την ανάλυση λοιπόν, οι Χρυσαυγίτες δεν μοιάζουν ούτε με τον Λεωνίδα, ούτε με τον Κολοκοτρώνη, αλλά με τον Αρτέμη Μάτσα των ελληνικών ταινιών. Με αυτό τον δοσίλογο που είχε ασπαστεί τον εθνικοσοσιαλισμό, φόραγε κουκούλα και πρόδιδε έλληνες πατριώτες. Είναι προφανές πως όταν μάλιστα το έκανε, όταν οδηγούσε ανθρώπους σε αποσπάσματα ή σε φούρνους, ταυτόχρονα θαύμαζε και το αρχαίο κάλλος που άλλωστε και ο Χίτλερ αποτιμούσε και θεωρούσε την πράξη του πατριωτισμό και όχι προδοσία.

Αυτό το “είναι φίλοι μας οι Γερμανοί” που έχει στοιχειώσει τις ελληνικές ταινίες, αφού πρώτα τύποι σαν τον Αρτέμη Μάτση στοίχειωσαν την ίδια τη χώρα, είναι η μοναδική δίκαιη πατριωτική ταυτοποίηση που μπορεί να γίνει με τη Χρυσή Αυγή. Όλα τα άλλα είναι πολύ μακρινά και μπορεί να τα επικαλείται ο κάθε έλληνας ως καταγωγή και πρότυπο. Σε αυτό όμως που ο καθένας διαφοροποιείται και ελέγχεται, το πρόσφατο, ο Κασιδιάρης και η παρέα του είναι οι λάτρεις του Εθνικοσοσιαλισμού, των εγκληματικών θεωριών και βέβαια εξ” αυτών και οι προδότες ενός λαού που μάτωσε για να αντιμετωπίσει το έγκλημα.

Μπορεί όταν ο Ηλίας Κασιδιάρης βλέπει στο DVD την γνωστή ταινία “300” να θεωρεί πως είναι αυτός που αναφωνεί το “this is Sparta” και το ίδιο να θεωρούν και οι εθνικόπληκτοι φίλοι του. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι τίποτα άλλο από τον Αρτέμη της Finos Films.

Όσες φορές τους ακούς να μιλάνε, είναι οι ηρωικοί απόγονοι των πιο ηρωικών στιγμών. Αλλά την μοναδική περίοδο που μπορείς να τους ζυγίσεις και να τους ταυτίσεις ιστορικά, είναι κουκουλοφόροι, ταγματασφαλίτες και μαυραγορίτες.

http://www.koutipandoras.gr/40307/%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B7-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BB%CE%B5%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BF.html

Reuters: Έρχεται νέο δάνειο για την Ελλάδα το 2014

Reuters: Έρχεται νέο δάνειο για την Ελλάδα το 2014

Χρηματοδοτικό κενό ύψους 3,8 δις προβλέπεται για το 2014

Νέα δάνεια για την Ελλάδα ή πρόωρη επιστροφή στις αγορές με βραχυπρόθεσμα ομόλογα είναι οι πιθανές επιλογές που συζητήθηκαν από τους δανειστές για να καλύψουν ένα χρηματοδοτικό κενό € 3.8 δις του επόμενου έτος στο πακέτο διάσωσης της χώρας, δήλωσε ένας ανώτερος αξιωματούχος της ΕΕ. Τα παραπάνω ανα φέρονται σε δημοσίευμα του πρακτορείου Reuters. «Η κυβέρνηση στην Αθήνα και η τρόικα των διεθνών δανειστών της από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα συζητήσουν τις επιλογές για συμπληρωματική χρηματοδότηση σε λίγους μήνες», είπε ο αξιωματούχος.

Μετάφραση: LEFTeria-news

«Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους η διαφορά αυτή θα μπορούσε να κλείσει. Είτε τα κράτη μέλη να παράσχουν νέα δάνεια (ή) ... να μην χρειαστούν όλα τα κεφάλαια που βρίσκονται σήμερα στο πρόγραμμα, (ή) ... αργότερα το επόμενο έτος, εάν η Ελλάδα μπορεί να είναι σε θέση να επιστρέψει στις αγορές, να προχωρήσει σε έκδοση ομολόγων μικρής διάρκειας », είπε ο αξιωματούχος, σύμφωνα με το Reuters.
Το κενό θα εμφανιστεί κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2014, επειδή, όταν το τρέχον πρόγραμμα σχεδιάστηκε στα τέλη του περασμένου έτους, οι υπεύθυνοι για την πολιτικής της ζώνης του ευρώ ανέμεναν ότι οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης θα επανατοποθετούνταν (roll over) επάνω στις τοποθετήσεις τους στα ελληνικά ομόλογα που λήγουν κατά τη διάρκεια της διάσωσης.
Αλλά οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης πιστεύουν ότι αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως νομισματική χρηματοδότηση δημόσιου δανεισμού, η οποία απαγορεύεται από το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης θα συζητήσουν τρόπους για να κλείσει το κενό μετά τις καλοκαιρινές διακοπές στο τέλος του Αυγούστου.
Μια άλλη επιλογή, που αναφέρθηκε προηγουμένως από την Κομισιόν, θα μπορούσε να είναι να δωθούν τα αχρησιμοποίητα κεφάλαια της διάσωσης που προορίζονταν αρχικά για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στην Ελλάδα.
Ο αξιωματούχος δήλωσε ότι το ποσό που μπορεί να είναι διαθέσιμο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα γίνει γνωστό μόνο στις αρχές του 2014, όταν θα τελειώνει η αναθεώρηση των κεφαλαιακών αναγκών των τραπεζών και το «τεστ κοπώσεως» των στοιχείων του ενεργητικού τους.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να εξετάσει το ενδεχόμενο να δανειστεί από την αγορά και πάλι, επειδή η προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης θα μπορούσε να αποδειχθεί ότι πετυχαίνει νωρίτερα από τα προβλεπόμενο. Η χώρα οφείλει κατά το τρέχον έτος να δημιουργήσει πρωτογενές δημοσιονομικό ισοζύγιο - το οποίο αποκλείει το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους της - και ένα πρωτογενές πλεόνασμα το 2014.
"Η δημοσιονομική εξυγίανση βρίσκεται σε καλό δρόμο. Δεν θα απέκλεια ότι μπορεί να υπάρξει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα ήδη από φέτος, ώστε η Ελλάδα να επιτύχει ξεπεράσει τον στόχο της", είπε ο αξιωματούχος.
Οι Υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης υποσχέθηκαν ότι αν η Ελλάδα φτάσει σε πρωτογενές πλεόνασμα και πληροί όλες τις άλλες προϋποθέσεις της διάσωσης, θα εξετάσουν περαιτέρω βοήθεια για να βεβαιωθούν ότι το χρέος της χώρας θα μειωθεί σημαντικά κάτω από 110% του ΑΕΠ το 2022.
Σύμφωνα με ένα έγγραφο του Eurogroup από τον περασμένο Δεκέμβριο, αυτό γίνεται για να συμπεριληφθεί η περαιτέρω μείωση των επιτοκίων για τα διμερή δάνεια που χορηγήθηκαν στην Ελλάδα στο πλαίσιο του πρώτου πακέτου διάσωσης και για τη μείωση της Ελληνικής συνεισφοράς στα χρηματοδοτούμενα από την ΕΕ έργα στην Ελλάδα.
Κάποιοι στην Ελλάδα πιστεύουν ότι η περαιτέρω βοήθεια μπορεί να σημαίνει ότι θα σβηστούν κάποια από τα δάνεια διάσωσης, καθώς οι περισσότεροι κάτοχοι του Ελληνικού χρέους είναι τώρα με οι κυβερνήσεις της ζώνης του ευρώ και φορείς της.
Όμως, ο αξιωματούχος δήλωσε ότι οποιεσδήποτε συζητήσεις για το Ελληνικό χρέος θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν μόνο τον Απρίλιο του επόμενου έτους, όταν η στατιστική υπηρεσία της ΕΕ θα δημοσιεύσει την έκθεση για το χρέος του 2013 και τα νούμερα του ελλείμματος.
«Μια συζήτηση για το χρέος πρέπει να γίνει τον επόμενο Απρίλιο. Το Eurogroup δεν μιλάει για ελάφρυνση χρέους αλλά για περαιτέρω στήριξη, εφόσον αυτό είναι αναγκαίο και εφόσον πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις», είπε ο αξιωματούχος.
Μετάφραση: LEFTeria-news

Καταργούν τη Βουλή: Με προεδρικά διατάγματα οι απολύσεις στο δημόσιο

Καταργούν τη Βουλή: Με προεδρικά διατάγματα οι απολύσεις στο δημόσιο

Ειδική τροπολογία των Μητοστάκη - Στουρνάρα επιτρέπει την κατάργηση θέσεων στο Δημόσιο μέσω Προεδρικών Διαταγμάτων και χωρίς την προηγούμενη έγκριση της Βουλής.

Τροπολογία με την οποία εφεξής επιτρέπεται με Προεδρικά Διατάγματα να καταρτίζονται οι Οργανισμοί των υπουργείων, των αυτοτελών δημοσίων υπηρεσιών, των αποκεντρωμένων διοικήσεων αλλά και των ΝΠΔΔ, κατατέθηκε σήμερα στη Βουλή από τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκο Μητσοτάκη και τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα. Δύο εκ των στυλοβατών του μνημονίου και της διάλυσης του δημόσιου τομέα ανοίγουν το δρόμο για την παράκαμψη της Βουλής. Σύμφωνα με τη σκανδαλώδη ροπολογία, με Προεδρικά Διατάγματα θα είναι δυνατό επίσης να αντικαθίστανται ή να τροποποιούνται οι Οργανισμοί, αλλά και να καταρτίζονται ενιαίοι οργανισμοί για κατηγορίες νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου. Προβλέπεται, επίσης, ότι είναι δυνατόν με τα ίδια Προεδρικά Διατάγματα να αντικαθίσταται, να καταργείται ή να τροποποιείται κάθε ισχύουσα διάταξη νόμου ή κανονιστικής πράξης, σχετική με την οργάνωση και λειτουργία των προαναφερόμενων φορέων.

Πηγή: ΑΜΠΕ

Η κατάρτιση των Οργανισμών θα βασίζεται σε εκθέσεις αξιολόγησης των οργανικών μονάδων τους που συνοδεύονται από περιγράμματα αποστολής και θέσεων καθώς και από σχέδια στελέχωσης, τα οποία έχουν εγκριθεί από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Μεταρρύθμισης. Ανάμεσα στα όσα θα προβλέπουν οι Οργανισμοί μπορεί να είναι και η σύσταση νέων θέσεων προσωπικού, καθώς και η κατάργηση, κατά κατηγορία και κλάδο, υφιστάμενων θέσεων που πλεονάζουν ή ακόμα και η μεταφορά θέσεων προσωπικού σε άλλους κλάδους.

Πρόκειται ουσιαστικά για την καθιέρωση των Προεδρικών Διαταγμάτων ως πάγιας πρακτικής για την οργάνωση και λειτουργία του στενού δημόσιου τομέα και των ΝΠΔΔ, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη έγκριση της Βουλής. Παρά την ευελιξία που παρέχει στην κυβέρνηση η έκδοση Προεδρικών Διαταγμάτων, πρέπει να σημειωθεί ότι η διαδικασία της έκδοσης τους προϋποθέτει ότι γνωμοδοτεί προηγούμενως το ΣτΕ για τη συνταγματικότητα των προβλεπομένων.

Όπως αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση, στόχος της τροπολογίας είναι η ορθολογική και αποτελεσματική αναδιοργάνωση των δημοσίων πολιτικών υπηρεσιών ώστε να παρέχουν τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες στους πολίτες. Ο νέος χάρτης της ελληνικής δημόσιας διοίκησης θα αποτυπωθεί κανονιστικά με τα προεδρικά διατάγματα στα οποία θα καθοριστεί το περιεχόμενο, η έγκριση και η τροποποίηση των οργανισμών των δημοσίων υπηρεσιών, αναφέρεται στην έκθεση τονίζεται όμως ότι «προηγουμένως θα έχει ελεγχθεί διοικητικά και πρακτικά ως προς την εφαρμοσιμότητά του, καθώς θα έχει προκύψει με βάση υλικοτεχνικές μελέτες, σύμφωνα με τις μεθόδους της σύγχρονης διοικητικής επιστήμης».

Η επέκταση της έκδοσης Προεδρικών Διαταγμάτων ως πάγια πρακτική για το νέο χάρτη της δημόσιας διοίκησης αποτυπώνεται ουσιαστικά στην επισήμανση της αιτιολογικής έκθεσης σύμφωνα με την οποία «η επιλογή του νομικού εργαλείου του προεδρικού διατάγματος για τη θέση σε ισχύ των νέων οργανισμών υπαγορεύεται από την ανάγκη της ευελιξίας και της ύπαρξης διακριτικής ευχέρειας της διοίκησης ως προς την οργάνωσή της αλλά και από τη δικαιοκρατική εγγύηση προηγούμενου ελέγχου των Προεδρικών Διαταγμάτων από το Συμβούλιο της Επικρατείας».

Πηγή: ΑΜΠΕ

ΚΚΕ: Περιμένοντας την επανάσταση

ΚΚΕ: Περιμένοντας την επανάσταση

Υποτίμηση των αγώνων

Η Κομμουνιστική Επιθεώρηση (4/13) και ο Ριζοσπάστης (14/7) αφιέρωσε αρκετές σελίδες στην κριτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον ΝΑΡ, στην τακτική και τη στρατηγική μας. Στην κριτική δεσπόζει η μεταφυσική μονομέρεια, ο δογματισμός, ο σεχταρισμός... Το ΚΚΕ, δέσμιο του γραφειοκεντρισμού του, εξετάζει την εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων μόνον καθ' εαυτήν και όχι κύρια από την άποψη των δυνατοτήτων για το κίνημα. Παραπέμπουμε στη στάση του Λένιν σε παρόμοιες ψευτοδιλημματικές καταστάσεις: «Παλεύουμε κατά του Κορνίλοφ, ακριβώς όπως κάνουν τα στρατεύματα του Κερένσκι, αλλά δεν υποστηρίζουμε τον Κερένσκι»...

Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Μονότονα ανακυκλούμενα σχήματα, σοφιστική συλλογιστική, εξυπνακίστικη χωρίς γείωση στη σύνθετη, αντιφατική, κινούμενη πραγματικότητα.

Ας προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε αυτή τη λογική: «Αντικειμενικά, η οριοθέτηση ως άμεσου πολιτικού στόχου της ανατροπής της κυβέρνησης δίνει αέρα στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ στην προοπτική ανάδειξης του σε κυβέρνηση, καθιστώντας όσες δυνάμεις το υιοθετούν όπως και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δορυφόρο του ενός πόλου».

Η προβολή τον συνθήματος «μπορούμε να τους ρίξουμε» αντικειμενικά καταλήγει στην υποστήριξη της εναλλαγής τον κυβερνητικού διαχειριστή. Σύμφωνα μάλιστα με τους αναλυτές του ΚΚΕ, αυτή η πολιτική είναι απότοκη του αντικαπιταλιστικού προγράμματος των ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΝΑΡ.

Το πρόγραμμα αυτό, αφού για την υλοποίηση του δεν απαιτείται η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, «στρώνει χαλί για την κυβέρνηση στο έδαφος της αστικής εξουσίας που θα το υλοποιήσει».

Θεωρητική βάση αυτής της κριτικής αποτελεί η ακρογωνιαία αντίληψη του ΚΚΕ ότι οι μεταβατικοί-ανατρεπτικοί στόχοι, όπως αυτοί που περιλαμβάνει το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι δυνατοί μόνο με την κατάκτηση της εξουσίας.

Πρώτο: Η άποψη που υποστηρίζει ότι ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΡΙΖΑ συγκλίνουν στην προώθηση της κυβερνητικής προοπτικής του δεύτερου, παραπέμπει στο γνωστό σόφισμα που ταυτίζει μπουζούκι και αστυφύλακα, επειδή κι οι δύο είναι όργανα.. Ταυτίζει, δηλαδή, δύο ολότητες με τη σύμπτωση τους σ' ένα δευτερεύον στοιχείο τους. Θαυμάστε λογική!

Αποκλείεται άραγε κάποιος που αγωνίζεται για την ανατροπή μιας άστικτη κυβέρνησης να είναι αντίπαλος μιας άλλου τύπου αστικής κυβέρνησης και να έχει ως γνώμονα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, που και η μια και η άλλη αστική διαχείριση αντιστρατεύεται;

Μπορούν να σκεφτούν ότι με τους λαϊκούς αγώνες που θα αναπτυχθούν για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της μπορεί να προκύψει μια ισχυρή λαϊκή αντικαπιταλιστική δυναμική (με την κοινή δράση των αντικαπιταλιστικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμει , θα δημιουργήσει ρωγμές στο σύστημα θα αποσπάσει παραχωρήσεις από τη διάδοχο αστική κυβέρνηση, θα ανοίξει δρόμο προς τη ρήξη και την ανατροπή;

Το ΚΚΕ, δέσμιο του γραφειοκεντρισμού του, εξετάζει την εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων μόνον καθ' εαυτήν και όχι κύρια από την άποψη των δυνατοτήτων για το κίνημα.

Παραπέμπουμε στη στάση του Λένιν σε παρόμοιες ψευτοδιλημματικές καταστάσεις: «Παλεύουμε κατά του Κορνίλοφ, ακριβώς όπως κάνουν τα στρατεύματα του Κερένσκι, αλλά δεν υποστηρίζουμε τον Κερένσκι»...

ΚΚΕ: Περιμένοντας την επανάσταση

Στις αναλύσεις του ΚΚΕ υποβόσκει η δογματική αντίληψη ότι ακόμη και ανατρεπτικοί στόχοι όταν υλοποιούνται στο πλαίσιο του σημερινού κοινωνικοπολιτικού συστήματος, τότε εκφυλίζονται σε καπιταλιστικές ρυθμίσεις, με αποτέλεσμα το ίδιο το ΚΚΕ να αυτοαναιρείται.

Δεύτερο: Η προηγούμενη ανάλυση δεν θα χρειαζόταν, αν το ΚΚΕ καλοπροαίρετα αναγνώριζε ότι άξονας πάλης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ (σύμφωνος με τη γραμμή Λένιν), χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση, είναι η ανατροπή της συγκυβέρνησης, αλλά και της κάθε κυβέρνησης ή συγκυβέρνησης με το όποιο πρόσημα που θα διαχειρίζεται την επίθεση του κεφαλαίου.

Τρίτο: Η ουσία της κριτικής του συνίσταται στο ότι το μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι ριζοσπαστικό, γιατί δεν συνδέεται με (δεν προϋποθέτει) τη λύση του ζητήματος της εξουσίας και της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής.

Θεωρεί ότι χωρίς αυτό το πλαίσιο το μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ απλώς «εντάσσεται σε ένα άλλο μίγμα διαχείρισης της κρίσης».

Αναλύοντας τους στόχους του μεταβατικού προγράμματος, σύμφωνα με το παραπάνω σκεπτικό «αποδεικνύουν» ότι δεν είναι στόχοι αντικαπιταλιστικοί, αλλά συστημικοί, εφαρμόσιμοι από ένα μίγμα αστικής διαχείρισης.

Η συγκεκριμένη ανάλυση των μεταβατικών στόχων είναι άκρως στρεβλωτική. Αναλυτική αναφορά σε μια τέτοια κριτική παρέλκει.

Ενδεικτικά αναφέρουμε την άποψη του αρθρογράφου της ΚΟΜΕΠ για «την παντελή απουσία αναφοράς στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής» (σ. 55), ενώ στην ίδια σελίδα και στην προηγούμενη εκθέτοντας τους στόχους του μεταβατικού προγράμματος αυτοανασκευάζεται, παρουσιάζοντας δύο θέσεις από το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αναφέρονται στην εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό - λαϊκό έλεγχο, χωρίς αποζημίωση, στην υπεράσπιση των συλλογικών παραγωγικών δυνατοτήτων, για να μείνουν ανοιχτές επιχειρείς και εργοστάσια με εργατικό έλεγχο, για να ζήσουν τα αυτοαπασχολούμενα λαϊκά στρώματα με τους συνεταιρισμούς τους.

Με απουσία λογικού ειρμού, ενώ μετά βδελυγμίας ελεεινολογεί «την απουσία αναφοράς στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής», από την άλλη, την απαξιώνει, θεωρώντας την απλώς μορφή καπιταλιστικής ρύθμισης, χωρίς να την διφοροποιεί από τις ιδιωτικοποιήσεις, που εξυπηρετεί σε κάθε περίπτωση τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων.

Πέρα όμως από τις στρβλώσεις και τις παιδαριώδεις αντιφάσεις, σε αυτές τις αναλύσεις υποβόσκει η δογματική αντίληψη ότι ακόμη και ανατρεπτικοί στόχοι, όταν πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του συστήματος εκφυλίζονται σε καπιταλιστικές ρυθμίσεις. Έτσι, όμως, το ΚΚΕ αυτοαναιρείται, γιατί και οι αμυντικοί αγώνες (εισοδηματικοί κυρίως) στους οποίους ειδικεύεται, όταν επιτυγχάνουν, θεσμοποιούνται από το κράτος που (την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενο) τους ιδιοποιείται επιχειρώντας να εξωραΐσει τη φυσιογνωμία του.

Το κυριότερο: Ο χαρακτήρας των αλλαγών δεν καθορίζεται μόνο ή και κύρια από το οικονομικοπολιτικό σύστημα. Αλλά κύρια και από το συσχετισμό δυνάμεων στους αγώνες και από το ποιος ηγεμονεύει στις πραγματοποιούμενες αλλαγές.

Έτσι, ακόμη και επουσιώδεις στην κοινωνική κλίμακα παράγοντες, όπως η αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στη Βραζιλία, μπορεί σε συνθήκες οξυμένων κοινωνικών αντιθέσεων να πυροδοτήσουν εξεγέρσεις. Το πιο χαρακτηριστικό ιστορικά παράδειγμα: Οι στόχοι του κεντρικού συνθήματος των μπολσεβίκων «ψωμί, γη, ειρήνη» κάλλιστα μπορούσαν να εκπληρωθούν στο πλαίσιο του ρωσικού καπιταλισμού.

Όμως η οξυδέρκεια και η διαλεκτική εικονοκλαστική σκέψη του Λένιν διείδε σε αυτά τα προβλήματα την αδυναμία της εξουσίας στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία να λύσει αυτά και παρόμοια προβλήματα και την εκρηκτική επενέργεια αυτής της εκκρεμότητας στις μάζες.

Θα μπορούσαν βέβαια οι θεωρητικοί του ΚΚΕ να αντιστρέψουν το επιχείρημα και να ισχυριστούν ότι αυτά τα προβλήματα λύθηκαν, επειδή συνδέθηκαν με την επανάσταση. Συνέβη το εκ διαμέτρου αντίθετο. Οι μπολσεβίκοι δεν περίμεναν την επανάσταση για να αρχίσουν να λύνουν τα οξυμένα προβλήματα. Απεναντίας, τα μετέτρεψαν σε πολιορκητικό κριό της ταξικής πάλης, που οδήγησε στην επανάσταση και τη νίκη της. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Απρίλιο του 1917 ο Λένιν μιλώντας για το αγροτικό ζήτημα, καλούσε τους αγρότες «να εφαρμόσουν την αγροτική μεταρρύθμιση αμέσως οι ίδιοι και να απαλλοτριώσουν αμέσως τα τσιφλίκια με αποφάσεις των τοπικών αντιπροσώπων των αγροτών».

Οι μπολσεβίκοι, αντίθετα με το ΚΚΕ, δεν περίμεναν την επανάσταση. Την προετοίμαζαν δημιουργώντας σοβιέτ, προωθώντας τον επαναστατικό ντεφετισμό στο στρατό, ενισχύοντας τα σοβιέτ των στρατιωτών, θέτοντας τα εργοστάσια υπό τον έλεγχο των εργατών (ενώ σύμφωνα με την ΚΟΜΕΠ, σ. 57 «οι φράσεις περί εργατικού - λαϊκού ελέγχου είναι κενές περιεχομένου όταν κυριαρχεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία»!!! (Καημένε Λένιν)...

Πώς όμως εξηγείται αυτός ο συντηρητισμός των κομμουνιστικών κομμάτων και των συνδεδεμένων με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» αλλά και των ευρωκομμουνιστικών, η απεμπόληση της επαναστατικής παράδοσης, των ανατρεπτικών και ρηξιακών στόχων, των εξεγέρσεων;

Σε μια απόπειρα ερμηνείας καθοριστικό ρόλο έπαιξε η αυτονόμηση του κόμματος από την εργατική τάξη και την κοινωνία, η απολυτοποίηση της διατήρησης του, η αύξηση της δύναμης του, χωρίς επιλογές με διακύβευμα.

Συγκεκριμένα, ο περιορισμός σήμερα του ΚΚΕ σε αμυντικούς στόχους και στην περιχαράκωση εκφράζει ακριβώς την απροθυμία για οξυμένη και ανατρεπτική πάλη, το φόβο για το επαναστατικό διακύβευμα, τον αυτοεγκλεισμό του σ' έναν αμυντικό ρεφορμισμό, που είναι κραυγαλέα αναντίστοιχος στις αγωνιστικές απαιτήσεις ενός υπεραντιδραστικού ολοκληρωτικού καπιταλισμού και που αποκλείεται να ανυψωθεί σε επαναστατικό υποκείμενο.

Η όξυνση της επίθεσης του καπιταλισμού ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν συνάδει με την επικέντρωση μόνο στα άμεσα ζητήματα (αποδοχές, συνθήκες εργασίας) αλλά στα μεταβατικά - προωθημένα ζητήματα, που η επίλυση τους κλονίζει τον καπιταλισμό και συγκεντρώνει τις δυνάμεις της επαναστατικής μετάβασης. Ακόμη και τα άμεσα προβλήματα αποκτούν την όξυνση μεταβατικών στόχων.

Δεν είναι άμοιρη αυτού του κλίματος η απόφαση ενός όχι ριζοσπαστικού κλάδου (καθηγητές Δημοσίου) να υιοθετήσει μια δυναμική μορφή πάλης (απεργία διαρκείας).

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, που το ΚΚΕ με τη συντηρητική οπτική του και το φόβο μιας «ανεξέλεγκτης» έκρηξης του κινήματος, χαρακτήρισε την απεργία τους τυχοδιωκτισμό... (ΚΟΜΕΠ, σ. 64).

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ 21/7/13

Αναδημοσίευση από: Βαθύ Κόκκινο

Τι πυροδότησε την άνοδο της Ακροδεξιάς στη νεολαία

Τι πυροδότησε την άνοδο της Ακροδεξιάς στη νεολαία

Έρευνα επισημαίνει ότι η αυξημένη επιρροή μεταξύ της νεολαίας οφείλεται στην απαξίωση των δημοκρατικών αξιών, αλλά και στην ολιγωρία αντιμετώπισης του φαινομένου. Στη μελέτη τονίζεται ότι οι δημοκρατικές δυνάμεις πρέπει να απαιτήσουν όχι απλώς την τιμωρία όσων αγνοούν τους θεσμούς, αλλά και να προστατεύσουν τα θύματα των διαρκώς αυξανόμενων ρατσιστικών επιθέσεων. Η άνοδος της απήχησης της Χρυσής Αυγής στη νεολαία είναι ένα φαινόμενο αναμφισβήτητα ανησυχητικό (ενδεικτική η δημοσκόπηση της Pulse για την «Εφ.Συν.» και άλλες μετρήσεις που δείχνουν ότι η Χ.Α. υπερέχει ακόμη και της Ν.Δ. στις νέες ηλικίες), το οποίο ωστόσο δεν μπορεί να απαντηθεί με επιφανειακό και επιπόλαιο τρόπο.

Του Δημήτρη Κουκλουμπέρη

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η κρίση και τα συνεπακόλουθα αίτιά της αποτελούν καταλυτικούς παράγοντες που λαμβάνει υπόψη κάθε σχετική επιστημονική μελέτη, όμως η διευρυμένη επιρροή που ασκεί εσχάτως στους νέους ο ρατσιστικός λόγος του νεοναζιστικού μορφώματος και τα προσκλητήρια βίας ενάντια σε κάθετι διαφορετικό θα πρέπει να αναζητηθούν σε βαθύτερους και περισσότερους του ενός λόγους.
Οι συντελεστές της έρευνας
Σύμφωνα με την έρευνα «Νεολαία και Ακρα Δεξιά στην Ελλάδα», την οποία εκπόνησαν για το Ιδρυμα Friedrich-Ebert οι Αθανάσιος Μαρβάκης, Μαριάνθη Αναστασιάδου, Ιωάννα Πετρίτση και Τάνια Αναγνωστοπούλου και αποσπάσματά της δημοσιεύει σήμερα η «Εφ.Συν.», «η ακροδεξιά κατεύθυνση ενός μέρους της νεολαίας δεν αποτελεί νέο φαινόμενο, όπως δεν αποτελεί νέο φαινόμενο η ευρύτερη απήχηση που έχουν ακροδεξιοί λόγοι και πρακτικές στη νεολαία τα τελευταία χρόνια», υπό την έννοια ότι στη χώρα μας ακροδεξιές πολιτικές υιοθετούνται από πολιτικές δυνάμεις που υπερβαίνουν τα στενά όρια των ακροδεξιών κομμάτων.
Οπως συμπεραίνουν οι ερευνητές, «η νέα Ακρα Δεξιά δεν αιφνιδίασε αλλά εξαπλώθηκε και εμπεδώθηκε ως συγκεκριμένη λογική αντιμετώπισης κοινωνικών ζητημάτων, στηρίχθηκε δε στην έμπρακτη απαξίωση δημοκρατικών αξιών αλλά και στην ολιγωρία εναντίον της Ακρας Δεξιάς».
Παράλληλα γίνεται αναφορά στην «ολομέτωπη νεοφιλελεύθερη επίθεση» με την οποία έρχεται αντιμέτωπη η νεολαία στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να καταστρέφονται ολοσχερώς οι «ούτως ή άλλως συρρικνούμενες προοπτικές της».
«Η καταγεγγραμμένη δυσαρμονία μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής τάξης, το έλλειμμα νομιμοποίησης, η κρίση αντιπροσώπευσης, συνοπτικά η απαξίωση της δημοκρατίας στην πράξη δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι διευκολύνει την ανάδυση νέων επιθετικών εθνικισμών. Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο, ένα μέρος της νεολαίας μετατρέπει την ήδη υπαρκτή απονομιμοποίηση της δημοκρατίας σε ακροδεξιά πολιτική τοποθέτηση» εκτιμούν οι τέσσερις ερευνητές.
Επιπλέον υπογραμμίζεται ότι για ένα μέρος των νέων ανθρώπων «η αποδοχή ακροδεξιών θεωριών φαντάζει προσιτή αλλά και «νόμιμη» διέξοδος για την αντιμετώπιση κοινωνικών ζητημάτων».
Πάντως ένα στοιχείο το οποίο μπορούσε να θεωρηθεί αισιόδοξο και διευκρινίζεται στη μελέτη είναι ότι δεν πρέπει να γίνεται λόγος για νέους που ρέπουν συνολικά προς την Ακρα Δεξιά, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύσσονται αντιδιαμετρικά αντίθετες δυναμικές μέσα στη νεολαία αναφορικά με τον πολιτικό προσανατολισμό των νέων, α) όσων αποδέχονται ακροδεξιές πρακτικές και β) όσων αντιστέκονται στα νεοναζιστικά επιχειρήματα και τις αντίστοιχες πράκτικές και προτάσσουν ως όπλο την αλληλεγγύη στα θύματα των ρατσιστικών επιθέσεων.
Η ατιμωρησία
Εν κατακλείδι, οι συντάκτες της μελέτης σημειώνουν ότι «όσο οι δημοκρατικοί θεσμοί επιτρέπουν την ανενόχλητη εκτέλεση και ατιμωρησία ακροδεξιών λογικών και πράξεων, υποσκάπτουν την ίδια την ισχύ της δημοκρατίας και την πίστη σε αυτή». Μάλιστα, συμπληρώνουν ότι οι δημοκρατικές δυνάμεις πρέπει να απαιτήσουν όχι απλώς την τιμωρία όσων αγνοούν τους θεσμούς, αλλά και να προστατεύουν τα θύματα των διαρκώς αυξανόμενων ρατσιστικών και μισαλλόδοξων επιθέσεων και να τους εξασφαλίσουν συνθήκες ισότιμης συμμετοχής τους στην κοινωνική ζωή.
Το πλήρες κείμενο της έρευνας «Η νεολαία δείχνει το δρόμο – προς τα πού όμως; Νεολαία και Ακρα Δεξιά στην Ελλάδα» έχει δημοσιευτεί στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Friedrich-Ebert στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://library.fes.de/pdf-files/id/10156.pdf
Πηγή: efsyn.gr

48 χρόνια από τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα

48 χρόνια από τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα

Σαν σήμερα, πριν από 48 χρόνια, δολοφονήθηκε από τους ένστολους πραιτωριανούς της ιουλιανής εκτροπής ο νεολαίος αγωνιστής, στέλεχος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, Σωτήρης Πέτρουλας. Το όνομά του γίνεται τραγούδι και σύνθημα. Η θυσία του πιο επίκαιρη παρά ποτέ. Ο Σωτήρης Πέτρουλας γεννήθηκε στο Οίτυλο της Μάνης το 1942 από γονείς αγρότες. Τέσσερα μόλις χρόνια μετά τη γέννησή του, το 1946, η οικογένεια Πέτρουλα αναγκάζεται να καταφύγει στην Αθήνα προκειμένου να διασωθεί από τη δολοφονική μανία των ενόπλων συμμοριών της Δεξιάς. Κατά τη διάρκεια των μαθητικών του χρόνων στην Αθήνα, ο Σωτήρης εργάζεται, σημειώνει εξαιρετικές επιδόσεις στο σχολείο και παράλληλα συμμετέχει δραστήρια στο μαζικό μαθητικό κίνημα.

Left.gr

Αφιέρωμα του Πολιτικού Καφενείου στο γελαστό παιδί

(ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ http://left.gr/news/48-hronia-apo-ti-dolofonia-toy-sotiri-petroyla )

Ήταν λίγο πριν τελειώσει το σχολείο, όταν ο Σωτήρης, μαζί με άλλους συμμαθητές του, αρνήθηκε να γράψει μία έκθεση που του ζητήθηκε με σοβινιστικό και αντιλαϊκό περιεχόμενο. Αντιλαμβανόμενος την αξία της οργανωμένης πάλης, αποφασίζει να οργανωθεί στη Νεολαία της ΕΔΑ. Λίγο αργότερα, τον Οκτώβριο του 1960, έδωσε εξετάσεις και πέτυχε να εισαχθεί στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή. Τραγική λεπτομέρεια: ο Σωτήρης Πέτρουλας κατάφερε να εισαχθεί στη σχολή με υποτροφία 12.000 δραχμών, η κρατική καταστολή όμως δεν τον άφησε να ολοκληρώσει τις σπουδές του...

Ο Σωτήρης Πέτρουλας εξελίχθηκε σε μεγάλο αριστερό αγωνιστή και στέλεχος του φοιτητικού κινήματος. Πρωτοστάτησε στους αγώνες για το 114 και το 15%. Μάλιστα, ήταν Ιούλιος του 1962 όταν ο ίδιος μαζί με άλλους αγωνιστές ύψωσε τη σημαία του 114 στο βράχο της Ακρόπολης, στο υπουργείο Βιομηχανίας και στο Πανεπιστήμιο. Η προσφορά του στο κίνημα εκτιμήθηκε από τους συναδέλφους του, οι οποίοι τον εξέλεξαν γραμματέα της οργάνωσης της Ανωτάτης Εμπορικής. Η πολιτική του δραστηριότητα και το θάρρος του να συγκρούεται με την τρομοκρατία που επικρατούσε στα Πανεπιστήμια (ιδίως με την παρακρατική ΕΚΟΦ) ενοχλούσε πολύ το κράτος της Δεξιάς. Γι' αυτό το λόγο αποβλήθηκε για ένα χρόνο από τη σχολή του.

Π2 Π3

Την ταραγμένη χρονιά του 1965, στις 21 Ιούλη, η ΕΦΕΕ κάλεσε τους φοιτητές σε συγκέντρωση στα Προπύλαια ενάντια στις αυθαιρεσίες του βασιλιά με κεντρικά συνθήματα "Να φύγει η αυλόδουλη κυβέρνηση", "Την κυβέρνηση εκλέγει ο λαός και όχι το παλάτι και οι αμερικανοί" κ.ά. Κατά τη διάρκεια της μαζικότατης διαδήλωσης, οι αστυνομικοί, κατόπιν εντολής του υπουργού δημόσιας τάξης, ναύαρχου Τούμπα, επιτέθηκαν στους διαδηλωτές με δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς. Ο απολογισμός τραγικός: 200 τραυματίες, 258 συλληφθέντες, μεταξύ των οποίων 28 μαθητές, και ένας νεκρός. Ο 23χρονος τότε Σωτήρης έπεσε νεκρός στη συμβολή των οδών Σταδίου και Λαδά, χτυπημένος από τη δολοφονική επίθεση της αστυνομίας.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟ

Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, η αστυνομία αρνούνταν να παραδώσει τη σωρό του Σωτήρη στην οικογένειά του, σε μία προσπάθεια η ταφή να γίνει μυστικά, πριν καν ανατείλει ο ήλιος, ώστε να αποσιωπηθεί η αλήθεια γύρω από τη δολοφονία του. Η επίσημη κρατική ιατροδικαστική εκδοχή έκανε λόγο για θάνατο από ασφυξία λόγω των δακρυγόνων που είχαν ρίξει οι κρατικές δυνάμεις καταστολής. Γιατί, όμως, υπήρχαν σχισίματα στο λαιμό του Σωτήρη, τα οποία βρήκαν οι δικοί του, όταν πήραν το πτώμα; Μήπως οι αστυνομικοί προσπάθησαν να καλύψουν ίχνη στραγγαλισμού του 23χρονου αγωνιστή; Εξάλλου, γιατί η διαπίστωση του θανάτου έγινε από αστυνομικούς, ντυμένους με στολές γιατρών; Και γιατί δεν επετράπη στην οικογένεια του Σωτήρη να πραγματοποιήσει με δικά της έξοδα νεκροψία; Και είναι αλήθεια αυτό που η ίδια η μητέρα του Σωτήρη αποκάλυψε, ότι δηλαδή η εκταφή της σωρού απέδειξε πως το κρανίο του είχε δεχθεί ραφή από χειρουργική επέμβαση; Πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα. Ή μήπως όχι; ...

Η κηδεία του Σωτήρη στις 23 Ιουλίου εξελίχθηκε στην πιο ηχηρή διαδήλωση ενάντια στο παλάτι, σε μια διαδήλωση οργής 500.000 ανθρώπων, που ακολουθούν τη σωρό του από το σπίτι της οικογένειας στον Κολωνό, ενώ ακούγεται το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη που γράφτηκε ειδικά γι' αυτόν. Εκδηλώσεις για να τιμηθεί η μνήμη του έγιναν και σ’ άλλες πόλεις της Ελλάδας με εντυπωσιακή συμμετοχή του κόσμου.

ΠΕΤΡΟΥΛΑ ΣΩΤΗΡΗ κηδεία

Ο Σωτήρης ήταν ένας μεγάλος αγωνιστής της αριστεράς, που πάλευε για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς φτώχεια και χωρίς αποκλεισμούς, για μια κοινωνία ελεύθερη και δημοκρατική. Ήταν ένας φοιτητής που δολοφονήθηκε σε μία διαδήλωση, ενώ πάλευε να κάνει τα οράματά του πραγματικότητα. Θα μπορούσε να είναι ο καθένας από μας. Το μήνυμα της θυσίας του, ένα μήνυμα αντίστασης που μας παίρνει το φόβο, μας εμψυχώνει, μας εμπνέει, μας οδηγεί.

Ξανά στη θέση της η προτομή του Πέτρουλα

Συναγωνιστές και συμφοιτητές του Σωτήρη Πέτρουλα αποφάσισαν πριν από λίγες ημέρες να τοποθετήσουν νέα αναμνηστική ανάγλυφη προτομή του, στο ίδιο σημείο από το οποίο κάποιοι ανιστόρητοι την είχαν αφαιρέσει, στη διασταύρωση των οδών Σταδίου και Εδουάρδου Λω.

Πηγή left.gr

Γιούργκεν Χάμπερμας: «Οι συνθήκες στην Ελλάδα θυμίζουν πρώιμη Δημοκρατία Βαϊμάρης»

Γιούργκεν Χάμπερμας: «Οι συνθήκες στην Ελλάδα θυμίζουν πρώιμη Δημοκρατία Βαϊμάρης»

Γιούργκεν Χάμπερμας, καθηγητής Φιλοσοφίας

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου – Επιμέλεια μετάφρασης από τα γερμανικά Θεόδωρος Γεωργίου

Το χάσμα μεταξύ των πολιτών και της πολιτικής είναι μεγαλύτερο από ποτέ και ο ευρωσκεπτικισμός μοιάζει να είναι η μόνη βάση για την ένωση των Ευρωπαίων πολιτών σήμερα. Μπορεί η Ευρώπη να μετασχηματιστεί σε μια πολιτική οντότητα με τη συμμετοχή των λαών;

Οι ευρωπαϊκές Συνθήκες προδιαγράφουν τον δρόμο για τη συνταγματική αναθεώρηση. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στο οποίο συνέρχονται οι αρχηγοί των κυβερνήσεων, αναλαμβάβει την πρωτοβουλία να συγκαλέσει σύνοδο, στην οποία τα κράτη-μέλη επεξεργάζονται ένα Σύνταγμα στενότερης συνεργασίας μεταξύ τους και το προσχέδιο αυτό τίθεται προς έγκριση από όλα τα συμμετέχοντα κράτη. Μια τέτοια εξέλιξη προκαλεί στην κοινή γνώνη κάθε χώρας μια πολωτική, θα μπορούσε να πει κανείς, ακόμη και άγρια αντιπαράθεση απόψεων. Στην περίπτωση αυτή, το θέμα μας είναι ο σχηματισμός ευρείας δημοκρατικής βούλησης. Και αυτό είναι το τελευταίο το οποίο μπορεί να μας απασχολεί. Η διαδικασία τροποποίησης των Συνθηκών απαιτεί φυσικά τον χρόνο της και η ατζέντα της κρίσης θα πρέπει να συντονιστεί μ’ αυτή την αλλαγή. Αλλά, εάν οι κυβερνήσεις είχαν επιλέξει αυτό τον δρόμο τον Μάιο του 2010, τότε που είχε κορυφωθεί η ελληνική κρίση, τα πράγματα σήμερα θα ήταν διαφορετικά.

Η δική σας εναλλακτική στην ευρωπαϊκή κρίση είναι να εξελίξουμε τη νομισματική ένωση σε μια πραγματική πολιτική ένωση. «Αυτό θα οδηγούσε, για πρώτη φορά, σε μια διαφοροποίηση μεταξύ ενός “ευρωπαϊκού πυρήνα” και μιας “περιφέρειας”», όπως δηλώσατε πρόσφατα. Γιατί;

Κοιτάξτε, χωρίς τις οικονομικές πιέσεις δεν θα μπορούσε να προχωρήσει μια ευρεία πολιτική ολοκλήρωση. Και τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης καλούνται να βαθύνουν την συνεργασία τους υπό την πίεση της κρίσης. Μία άλλη πρόταση, πέρα απ’ αυτήν της πολιτικής ένωσης για τον ευρωπαϊκό πυρήνα της ζώνης του ευρώ, δεν θα ήταν ρεαλιστική.

Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό;

Η γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση οφείλει να σταματήσει να ασκεί μια πολιτική συγχύσεων χωρίς προοπτικές και να θέσει σε εφαρμογή τη διαδικασία τροποποίησης των Συνθηκών. Μια διορατική κυβέρνηση, την οποία δυστυχώς δεν έχουμε, θα παραδεχόταν ότι μόνο μέσω μιας κοινής πολιτικής μπορεί και πάλι να σταθεί στα πόδια της η Ευρώπη. Η Γερμανία και τα άλλα λεγόμενα «κράτη-μέλη» θα έπρεπε στην περίπτωση αυτή, έναντι του μακροπρόθεσμου ιδίου συμφέροντός τους, να δεχθούν βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα αναδιανεμητικά αποτελέσματα εις βάρος τους. Εάν η Γερμανία μπορούσε να ηγηθεί μιας τέτοιας προσπάθειας «αλληλεγγύης», η κοινή γνώμη των περισσότερων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναμένεται ότι θα ανταποκρινόταν θετικά στον απαιτούμενο περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Όταν όλα τα υπέρ και τα κατά τεθούν επί τάπητος, είμαι βέβαιος ότι θα προκύψουν καθαρά και ευκρινή αποτελέσματα. Ακόμη και οι αναστολές του βαθιά ριζωμένου γαλλικού εθνορεπουμπλικανισμού πιθανότατα να ξεπεραστούν μπροστά τις οικονομικές πιέσεις.

Και εάν η Βρετανία και κάποιες άλλες χώρες έθεταν βέτο σε κάτι τέτοιο;

Στον βαθμό που στην ευρωζώνη υφίσταται πολιτική βούληση για «περισσότερη Ευρώπη», ακόμη και στην πιο ακραία περίπτωση, θα μπορούσαμε να παρακάμψουμε τα νομικά εμπόδια

οι οποίες πρέπει να γίνουν και να αντιμετωπισθούν από τους ίδιους τους Έλληνες. Η πολιτική κρίση επιταχύνεται εάν δεν αναρωτηθεί κάποιος πρώτα πού κάνει ο ίδιος λάθη, χωρίς να τα φορτώνει στους άλλους. Από την άλλη, μια δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν το σύνολο του πληθυσμού έχει την αίσθηση ότι κηδεμονεύεται από μια τρόικα, η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να «μεταφράζει» τις προσταγές των τραπεζών και των χρηματαγορών, σε μέτρα λιτότητα και πακέτα διάσωσης. Με αυτό τον τρόπο οι Έλληνες πολίτες δεν θα κερδίσουν τη δημοκρατική αυτοσυνειδησία τους, την οποία χρειάζονται για να αντισταθούν στην κατάρρευση του πολιτικού πολιτισμού τους. Απαιτείται οξυδερκής ευρωπαϊκή ατζέντα διαχείρισης της κρίσης. Κάτι τέτοιο θα δώσει και στους Έλληνες μελλοντικές προοπτικές, καθώς και την αίσθηση ότι αντιμετωπίζονται με σεβασμό, ως συμπολίτες, από τους αλληλέγγυους πολίτες των άλλων χωρών-μελών.

Πριν από λίγες μέρες είδαμε τις αποκαλύψεις, σύμφωνα με τις οποίες η αμερικανική μυστική υπηρεσία NSA έχει ευρεία πρόσβαση στο Ίντερνερ: στο «ιστορικό» των επισκέψεων, στο περιεχόμενο των e-mail, στη μεταφορά δεδομένων και στις «ζωντανές συζητήσεις» μεταξύ χρηστών. Ζούμε ήδη σε μια ογουολιανή κοινωνία καθολικής επιτήρησης και παρακολούθησης;

Ανήκω σε μια γενιά που θυμάται ακόμη ότι η αντιαμερικανική στάση, τουλάχιστον σε εμάς στη Γερμανία, συνδέεται με τα χειρότερα πολιτικά κινήματα και τα πιο έντονα αισθήματα μνησικακίας. Αποδίδω τη συμπεριφορά της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ στην ιδιαίτερη συγκυρία και στο μοιραία πολιτικό κλίμα που διαμορφώθηκε στις ΗΠΑ μετά την επίθεση της 11^ης Σεπτεμβρίου. Ο τότε πρόεδρος Τζόρτζ Γ. Μπους και οι σκληροπυρηνικοί του επιτελείου του βασίστηκαν στην υστερία ενός πληγωμένου έθνους, όχι μόνο να διεξάγουν έναν πόλεμο αντίθετο προς το διεθνές δίκαιο, αλλά και για να συντάξουν τον προβληματικό νόμο «Patriotic Act». Για τη νομοθεσία αυτή υπάρχει πάντοτε η υποψία ότι παραβιάζει θεμελιώδη δικαιώματα των αμερικανών πολιτών. Υποθέτω ότι, βάσει αυτής της νομοθεσίας, η αμερικανική Υπηρεσία Ασφαλείας έχασε εντελώς τον μπούσουλα κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων της. Κάτι τέτοιο μπορεί να διορθωθεί μόνο στις ιδέες των ΗΠΑ. Και εμείς τολμάμε να ασκούμε ανοιχτά την κριτική μας.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Στο μυαλό του Αντώνη Σαμαρά

Στο μυαλό του Αντώνη Σαμαρά

Αποκαλύπτουμε τις προσωπικές σημειώσεις του πρωθυπουργού, για τη συζήτηση που έκανε στο Μέγαρο Μαξίμου με τον Β. Σόιμπλε

Ντοκουμέντο: Πλήρη αναφορά για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, αλλά και τη γενικότερη πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, έδωσε στον «επικυρίαρχο» Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ο Αντώνης Σαμαράς, όπως αποκαλύπτουν οι σημειώσεις. Πλήρη αναφορά για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, αλλά και τη γενικότερη πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, έδωσε στον «επικυρίαρχο» Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ο Αντώνης Σαμαράς, όπως αποκαλύπτουν οι σημειώσεις στα αγγλικά που είχε μπροστά του κατά τη διάρκεια της συνάντησης. Η «Εφ.Συν.» κατάφερε να διαβάσει, από φωτογραφία πρακτορείου, το πρωθυπουργικό «ραπόρτο» προς τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, μεγεθύνοντας και στη συνέχεια αποκρυπτογραφώντας μέρος των σημειώσεων που είχε μπροστά του, και το προσφέρει στους αναγνώστες της, ώστε να ξέρουν τι ακριβώς έχει στο… κεφάλι του ο πρωθυπουργός. Ομολογουμένως μάς βγήκαν τα μάτια, αλλά ιδού τι καταφέραμε να διαβάσουμε:

Των Ελλης Πάνου, Γιώργου Τσιάρα, Γιάννη Μπαζαίου

Το σημείωμα…
«[Βρισκόμαστε στο] σημείο μη επιστροφής. Δεν μπορούμε να αποτύχουμε τώρα. Δεν θα εφησυχάσουμε. Φαίνεται ότι πρέπει να επιταχύνουμε τον ρυθμό για να τελειώσουμε τη δουλειά το συντομότερο δυνατό», τόνισε ο πρωθυπουργός, βέβαιος ότι κάτι τέτοιο ήθελε να ακούσει ο Σόιμπλε, και συνέχισε:
»(…) Αν παραμείνουμε πιστοί στο πρόγραμμα, η ανάκαμψη κάποια στιγμή [θα έλθει] (…) και οι πολιτικές μας θα δικαιωθούν στα μάτια του λαού (…) και ο εξτρεμισμός και λαϊκισμός κάθε είδους θα ηττηθούν για πάντα. Αυτό θα είναι σίγουρα μια ελληνική επιτυχία. Θα είναι επίσης μια μεγάλη ευρωπαϊκή επιτυχία. Εχουμε δείξει αποφασιστικότητα και αντοχή. Αλλά δεν είμαστε ακόμη 100% ασφαλείς. Εξακολουθούμε να βαδίζουμε σε τεντωμένο σκοινί».
Τον Αντώνη Σαμαρά, σύμφωνα πάντα με το κείμενο που είχε μπροστά του, φαίνεται να τον ανησυχούν δύο πράγματα: «Πρώτον, εξωτερικά προβλήματα που μπορεί να μας βγάλουν εκτός ισορροπίας.
Παράδειγμα: η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και οι ρωσικές προσφορές» (εδώ σημειώνει και το όνομα του Ολι Ρεν, χωρίς άλλη διευκρίνιση).
Και συνεχίζει: «Αλλο παράδειγμα: η πιθανότητα μιας πλήρους ανάφλεξης στη Συρία. Ενα τελευταίο παράδειγμα: μερικές δημόσιες δηλώσεις (…) δημοσιεύσεις στον ξένο Τύπο, που θα θέτουν σε αμφιβολία τη δυνατότητά μας να τα καταφέρουμε και θα γεννήσουν αστήρικτους φόβους πως θα υπάρξει νέο κύμα μέτρων λιτότητας. Αυτό (…) μπορεί να μας “σκοτώσει”».
Το δεύτερο, όμως, που τον ανησυχεί ιδιαίτερα, είναι η «εσωτερική κοινωνική αναταραχή», για την οποία όμως διαβεβαιώνει τον Γερμανό υπουργό ότι «Καταφέραμε να την ξεπεράσουμε. Μόλις χθες περάσαμε το (…) νομοσχέδιο από τη Βουλή».
Ιδιαίτερα επικριτικός ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο, σύμφωνα πάντα με το αγγλικό κείμενο: «Η αντιπολίτευση προσπάθησε να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους για τρεις συνεχείς μέρες. Το αποτέλεσμα ήταν σοκαριστικό γι’ αυτούς. Μόνο τρεις χιλιάδες άνθρωποι εμφανίστηκαν στο αποκορύφωμα των διαδηλώσεων. Γιατί; Οχι γιατί οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι. (…) Οι περισσότεροι δεν εμπιστεύονται τους λαϊκιστές και τους εξτρεμιστές. Σταματήσαμε την άνοδό τους στις δημοσκοπήσεις, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση ψηφίζει πολύ αντιδημοφιλή μέτρα. Τώρα σέρνονται πίσω μας σε όλες τις δημοσκοπήσεις, παρά τις δυσκολίες.
Επιπροσθέτως, έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζουν και εσωτερικά προβλήματα».
Στο κείμενο υπάρχουν σημειώσεις με τα ονόματα: «Τσίπρας-Παπούλιας, γερμανικές αποζημιώσεις!» και προφανώς ο Ελληνας πρωθυπουργός δίνει αναφορά για τη συνάντηση στο διπλανό Προεδρικό Μέγαρο.
Και καταλήγει με τη γνωστή θεωρία των δύο άκρων: «Το πραγματικό πρόβλημα είναι με το αντίθετο άκρο, τους νεοναζί της αποκαλούμενης Χρυσής Αυγής. Ο κύριος λόγος που κερδίζουν έδαφος είναι ο συνδυασμός της υψηλής ανεργίας-ρεκόρ και της (…) χωρίς προηγούμενο εισροής παράνομων μεταναστών. Εχουμε (…) στην Ελλάδα σήμερα περισσότερους παράνομους μετανάστες απ’ ό,τι ανέργους!»
Πηγή: efsyn.gr

ΙΟΥΛΙΑΝΑ 1965

ΙΟΥΛΙΑΝΑ 1965

«Μέρες του ’65» ή εικόνες από το μέλλον;

Πριν από 48 χρόνια, Ιούλιος του 1965, η «Αποστασία» συγκλόνιζε την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Το Παλάτι και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος επέλεξαν να συγκρουστούν με τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου και τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου. Οι μηχανορραφίες του Παλατιού, οι «αποστάτες» βουλευτές της Ενωσης Κέντρου με επικεφαλής «βαριά ονόματα», όπως των Κ. Μητσοτάκη, Ηλ. Τσιριμώκου και άλλων, ο λαός που ξεχύθηκε στους δρόμους και επί δίμηνο διαδήλωνε υπέρ της δημοκρατίας συνέθεσαν μία από τις πιο ταραγμένες περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας. Στρώνοντας ουσιαστικά τον δρόμο στη δικτατορία…

Του Δημήτρη Αρβανιτάκη*

Η αλυσιδωτή σειρά αυθαιρεσιών της εξουσίας, η εξόφθαλμα πραξικοπηματικού τύπου νομοθετική πρακτική, ο εξευτελισμός του Συντάγματος, η σοβούσα κοινωνική δυσαρέσκεια, ο «Ανένδοτος» που έχει κηρύξει ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν πολλούς να μιλούν για «κλίμα Ιουλιανών», για «Μέρες του ’65». Αλλά, είναι έτσι; Νομίζω πως όχι.

Συχνά, η ανάγκη για κατανόηση της πραγματικότητας, για αποκωδικοποίηση των γεγονότων, για ανάγνωση των σκοτεινών δρόμων του μέλλοντος βρίσκει ως πεδίο ασκήσεων το παρελθόν. Ο ανθρώπινος νους –και αυτό δεν είναι ούτε λάθος ούτε ασυνήθιστο– βοηθιέται από την παρελθούσα και άρα ερμηνευμένη και ταξινομημένη πραγματικότητα, ώστε να καταλάβει τον κόσμο, να βάλει μία τάξη στο χάος που λέγεται μέλλον. Η συχνά απλουστευτική όμως ανάγνωση του παρόντος, μέσω της μεταφοράς της παρελθούσης εμπειρίας, μαρτυρεί μία ψευδοϊστορική λογική. Γιατί, αν οι ιστορικές πραγματικότητες έχουν αναλογίες, το πιο σημαντικό είναι να εντοπίζουμε τη διαφορά: την ειδοποιό διαφορά που θα μας επιτρέψει να κατανοήσουμε τη δική μας ιστορική στιγμή.

Στις μέρες του ’65, οι αυθαιρεσίες του Παλατιού και της κυρίαρχης πολιτικής τάξης έρχονταν από το παρελθόν, ήταν απόρροια της «καχεκτικής δημοκρατίας» που είχε εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα του εικοστού αιώνα. Ο φόβος του Παλατιού, των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων και της οικονομικής ολιγαρχίας απέναντι στην ανάδυση του λαού, όπως αυτή είχε κρυσταλλωθεί με την Αντίσταση και κυρίως με την ισχυροποίηση της ΕΔΑ, η σκληρή σύγκρουση του Εμφυλίου, η σιδερένια γροθιά της Δεξιάς για την επιβολή της, αλλά και η ίδια η αντίληψη που είχαν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις για το ποιόν, τα όρια και τα εργαλεία της δημοκρατίας, μπορούν να εξηγήσουν εν πολλοίς τη στάση του κατεστημένου. Σήμερα, όμως;

Η γνώμη μου είναι ότι η σημερινή συμπεριφορά της πολιτικής εξουσίας και των μονοπωλίων του Τύπου πρέπει να κατανοηθεί όχι ως απόρροια της αμέσως προηγούμενης πολιτικής εμπειρίας, αλλά ως εικόνα από το μέλλον, ως προείκασμα της μελλοντικής πολιτικής: και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα.

Η νέα πολιτική είναι η κατάργηση της δημοκρατίας. Οχι «ελευθερία ανάπηρη», που έλεγε ο Μιχάλης Κατσαρός, αλλά «ανελευθερία»: η διαφορά είναι ιλιγγιώδης. Η νέα πολιτική βασίζεται στην κατάργηση του συστήματος των αξιών και των ηθικών, των πολιτικών δηλαδή αξόνων στους οποίους στηρίχτηκε η δημοκρατία στον δυτικό εικοστό αιώνα. Θεωρούμενη ως ιστορική κατάκτηση, η δυτική δημοκρατία παρήγαγε πολιτικό λόγο, κοινωνικές στάσεις, πραγματικότητες που ενείχαν εν πολλοίς και τους τρόπους υπέρβασής τους. Σήμερα δεν βρισκόμαστε σε μία φάση ανάλογη εκείνης των αρχών του εικοστού αιώνα, οπότε η ισχνή ακόμα δημοκρατία «κινδύνεψε να εξαφανιστεί» λόγω της ανάδυσης των ολοκληρωτισμών (Χομπσμπάουμ), ούτε σε μία φάση ανάλογη της χωλής δημοκρατίας της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Βρισκόμαστε, εντελώς διαφορετικά, σε μία φάση ολοκληρωτικής απόρριψής της, στην πορεία προς μία δήθεν αποϊδεολογικοποιημένη πολιτική, που θέλει την κατάργηση των λαών, την εκχυδαϊσμένη «κοινή λογική» ως πανάκεια και ως φύλο συκής, την αδιαμεσολάβητη πολιτική διαχείριση του κεφαλαίου και των τεχνοκρατών. Ετσι θα πρέπει να κατανοηθεί η αδιαφορία των εξουσιαστών απέναντι σε κείνο που οι ίδιοι, περισσότερο ως άλλοθι και λιγότερο λόγω αδράνειας, αποκαλούν «λαϊκή βούληση» ή απέναντι σε κείνο το κοινωνικό συμβόλαιο που, μας αρέσει-δεν μας αρέσει, αποτελεί το Σύνταγμα. Αν εξευτελίζουν όλα τα παραπάνω, αυτό δεν πρέπει να ερμηνευτεί ως μία «στιγμή αυθαιρεσίας», ως «έκτακτη κατάσταση», ως στιγμιαία «παρεκτροπή». Είναι λάθος να βλέπουμε τα καθημερινά πραξικοπήματα ως μεμονωμένες κινήσεις. Αυτές είναι απόρροια της νέας πολιτικής, είναι η νέα πολιτική: είναι το μέλλον. Το μοντέλο της Αυτοκρατορίας, αυτό στο οποίο εξελίσσεται η Ε.Ε., δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί με τη φιλοσοφία και τα προτάγματα της αστικής δημοκρατίας. Το πολιτικό μοντέλο είναι η τρομοκρατία και η βουβή υπακοή των υπηκόων – ατομικοτήτων. Η Ελλάδα είναι μόνο ένα βήμα στη διαδικασία αυτή.

Αλλά, η νέα πολιτική έχει ανάγκη τον λαό της, δεν γίνεται αλλιώς: έτσι αλλάζει η Ιστορία. Και αυτός ο «λαός» χτίζεται δεκαετίες τώρα. Η «κρίση» είναι μόνο το απόλυτο όπλο των εξουσιαστών, είναι η «περίοδος της γιακωβίνικης Τρομοκρατίας» της νέας αντιδραστικής επανάστασης του κεφαλαίου και των τεχνοκρατών, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, στην κατεύθυνση της παραπέρα εμπέδωσης του «λαού νέου τύπου». Πολύ πριν από τις μέρες μας, ο Τέρι Ιγκλετον εντόπιζε ήδη τη μεγάλη μετάλλαξη. Και αυτή ήταν η νέα έννοια της «διαφορετικότητας», η οποία ερχόταν να αντιπαρατεθεί επιθετικά όσο και δελεαστικά στην έννοια της «καθολικότητας», που υπήρξε το αίτημα της Γαλλικής Επανάστασης: «Η διαφορετικότητα [τα προνόμια δηλαδή του Παλαιού καθεστώτος] ήταν μια αντιδραστική ιδέα, ενώ η ομοιότητα, η ταυτότητα ήταν μια επαναστατική ιδέα [στο 1789]. Αν ήθελες να απορρίψεις τον ελιτισμό ή την απολυταρχία…, έπρεπε να γίνεις οπαδός αυτής της καθολικότητας» (The Illusions of Postmodernism, 1996).

Δεν χρειάζεται να επιμείνουμε. Αυτό το είχε πει νωρίτερα και η Θάτσερ: «Δεν υπάρχουν κοινωνίες, υπάρχουν μόνον άτομα». Αλλά, τα άτομα, που στις μέρες μας θεώρησαν την ατομικότητά τους ως ελευθερία, χτίστηκαν πάνω στην άρνηση των καθολικών αρχών, της συλλογικότητας, της ταξικής ή άλλης αλληλεγγύης. Τα άτομα, ναι, δεν συνιστούν κοινωνία – αλλά αυτά τα άτομα τώρα συντρίβονται: ένα-ένα. Γιατί αυτή είναι η σημερινή «λογική της Ιστορίας». Λοιπόν, είμαστε ήδη αυτός ο «λαός νέου τύπου»; Θα μείνουμε, θα γίνουμε αυτό το «άθροισμα ατόμων»; Αυτοί εκεί αυτό θέλουν – και μέχρι σήμερα σχεδόν τα καταφέρνουν.

……………………………

* Ιστορικός

http://www.efsyn.gr/?p=73838

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας στα ελληνικά της «Θεολογία της Απελευθέρωσης» του Γκ. Γκουτιέρες

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας στα ελληνικά της «Θεολογία της Απελευθέρωσης» του Γκ. Γκουτιέρες

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης στη Λατινική Αμερική

Ένα παράδειγμα γόνιμης συνάντησης Αριστεράς και χριστιανισμού

Το τελευταίο διάστημα έχει επανέλθει στο προσκήνιο η συζήτηση για τη σχέση ανάμεσα στην Αριστερά και τη θεολογία ή την Εκκλησία. Ωστόσο, από τα πολύ ενδιαφέροντα κείμενα που δημοσιεύονται, απουσιάζει συνήθως η αναφορά στην εμπειρία της πιο σημαντικής και γόνιμης συνάντησης μεταξύ Αριστεράς και χριστιανισμού, όπως εκφράστηκε στο ρεύμα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, ειδικά στη Λατινική Αμερική, και η οποία προήλθε από μια πραγματική ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων και ανθρώπων πιστών στον χριστιανισμό και από τη μετακίνησή τους προς το χώρο της Αριστεράς. Η Θεολογία της Απελευθέρωσης είναι ένα σώμα κειμένων που αποτελεί τη θεωρητική έκφραση ενός ευρύτατου κινήματος το οποίο εμφανίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 1960, πολύ πριν γραφτούν τα βασικά κείμενα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, και το οποίο θα μπορούσε να ονομαστεί Χριστιανισμός της Απελευθέρωσης — ένα κίνημα που περιλαμβάνει κοινότητες βάσης, λαϊκές (αγροτικές, εργατικές, ιθαγενικές) θρησκευτικές ομάδες, κινήματα γειτονιάς και ακτημόνων κ.λπ.

του Μικαέλ Λεβί και του Κώστα Αθανασίου

Αν θέλαμε να επιλέξουμε ένα χαρακτηριστικό της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, αυτό θα ήταν η ταξική επιλογή, η ταξική μεροληψία υπέρ των φτωχών. Η κρίσιμη διαφορά με τη φιλεύσπλαχνη φιλανθρωπία της επίσημης Εκκλησίας είναι ότι για τη Θεολογία της Απελευθέρωσης οι φτωχοί δεν νοούνται ως αντικείμενα (βοήθειας, συμπόνιας, ελεημοσύνης) αλλά ως δρώντα υποκείμενα της ιστορίας τους, ως δρώντα υποκείμενα της απελευθέρωσής τους.

Το κίνημα του Χριστιανισμού της Απελευθέρωσης εμφανίζεται για πρώτη φορά στη Βραζιλία, όταν αρχίζει να διατυπώνεται μια ριζοσπαστική πρόταση στο όνομα του χριστιανισμού για τον μετασχηματισμό της Λατινικής Αμερικής. Εκείνα τα χρόνια, στη Λατινική Αμερική υπήρχαν κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες που συνέβαλαν καθοριστικά στην ανάπτυξη του ρεύματος της Θεολογίας της Απελευθέρωσης. Η όξυνση της φτώχιας, του αποκλεισμού και της εξαθλίωσης σε ολόκληρη την ήπειρο, από τη μια πλευρά, και η σκληρή καταστολή από τα καθεστώτα της εποχής, από την άλλη, οδηγούσαν σε αύξηση της ριζοσπαστικοποίησης, η οποία όμως δεν είχε διαύλους και δυνατότητες να εκφραστεί, καθώς η πλειονότητα των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων ήταν στην παρανομία ή σε καθεστώς διώξεων. Επιπλέον, σημαντικός ήταν ο αντίκτυπος της Κουβανέζικης Επανάστασης και των αντάρτικων κινημάτων. Όλα αυτά συνέκλιναν σε μια μεγάλη ριζοσπαστικοποίηση κοινωνικών στρωμάτων και στη διοχέτευση των διαμαρτυριών μέσω των εκκλησιαστικών κοινοτήτων βάσης. Στη Βραζιλία, η «Εκκλησία των φτωχών» φαίνεται στα μάτια της δικτατορίας ως ο βασικός της αντίπαλος.

Στο κλίμα ανανέωσης που κυριαρχούσε μετά τη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού (1962-1965), συνήλθε στο Μεντεγίν της Κολομβίας η Σύνοδος των Επισκόπων της Λατινικής Αμερικής, τον Αύγουστο του 1968, τα τελικά κείμενα της οποίας αποτελούν πραγματική τομή, καθώς στην ουσία θεμελιώνουν όλη την αντίληψη της Θεολογίας της Απελευθέρωσης. Για πρώτη φορά δεν καταγγέλλονται απλώς οι δομικές αιτίες της αδικίας και της παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων καθώς και η «θεσμοποιημένη βία», αλλά επιπλέον αναγνωρίζεται η νομιμότητα της εξέγερσης για την απελευθέρωση από κάθε είδους δουλεία και τονίζεται ο ρόλος των λαϊκών στην Εκκλησία. Σε αυτά τα συμφραζόμενα, το βιβλίο του Περουβιανού ιησουίτη Γκουστάβο Γκουτιέρες με τίτλο Θεολογία της Απελευθέρωσης [ελλ. έκδοση: μτφ. Κ. Παλαιολόγος, επιμ. Θ. Δρίτσας, εκδ. Άρτος Ζωής 2012], το 1972, ήρθε να θέσει τον θεωρητικό θεμέλιο λίθο που έλειπε. Νωρίτερα, το 1964, είχε πραγματοποιηθεί στο Ρίο ντε Τζανέιρο μια συνάντηση λατινοαμερικάνων θεολόγων, με επικεφαλής τον Γκουστάβο Γκουτιέρες, στην οποία διατυπώθηκε για πρώτη φορά η σύγκλιση χριστιανισμού και μαρξισμού. Ο προβληματισμός θα μπορούσε να συνοψιστεί στη διαπίστωση του βραζιλιάνου καρδινάλιου Ελντέρ Καμάρα: «όσο έλεγα πως έπρεπε να βοηθάμε τους φτωχούς, με θεωρούσαν άγιο· όταν ρώτησα γιατί υπήρχαν τόσοι φτωχοί, με αντιμετώπισαν ως κομμουνιστή».

Στην ανάπτυξη αυτού του κινήματος, εμβληματική υπήρξε η φιγούρα του ιερέα-αντάρτη Καμίλο Τόρες, στην Κολομβία, που σκοτώθηκε σε μάχη στις 15 Φεβρουαρίου 1966. Ο Καμίλο Τόρες, αφού αγωνίστηκε για χρόνια στην οργάνωση του μαχητικού λαϊκού κινήματος της εποχής, εντάχθηκε στις γραμμές του «γκεβαρικού» αντάρτικου του ELN (Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης), για να σκοτωθεί μετά από λίγο σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του στρατού. Η σορός του θάφτηκε σε σημείο που παραμένει άγνωστο μέχρι και σήμερα. Για την πολιτική σκέψη του Καμίλο, η δημιουργία μιας δίκαιης κοινωνίας σήμαινε μια εκ βάθρων επανάσταση που δεν θα ήταν απλώς υπέρ των φτωχών αλλά και κατά των πλουσίων και των εκμεταλλευτών, από τους οποίους θα αφαιρούσε τον πλούτο και την εξουσία τους. Σε αυτόν τον αγώνα κατά της ολιγαρχίας (και του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ), οι χριστιανοί, σύμφωνα με την αντίληψη του Καμίλο, δεν δικαιούνται αλλά υποχρεούνται να συμμετέχουν: «το καθήκον κάθε χριστιανού είναι να είναι επαναστάτης, και το καθήκον κάθε επαναστάτη είναι να κάνει την επανάσταση». Ή, όπως λέει σε μια συνέντευξή του το 1965, «ο καθολικός που δεν είναι επαναστάτης και δεν είναι με τους επαναστάτες διαπράττει θανάσιμο αμάρτημα». Με αυτή την έννοια, «οι μαρξιστές αγωνίζονται για μια νέα κοινωνία κι εμείς, οι χριστιανοί, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε στο πλευρό τους».

Το παράδειγμα του Καμίλο ακολούθησαν και άλλοι ιερείς, όπως ο Δομίνγκο Λαΐν και ο Μανουέλ Πέρες, που επίσης πολέμησαν στις γραμμές του ELN — ο δεύτερος μάλιστα έφτασε και στην ηγεσία του. Στη Χιλή, για παράδειγμα, οι «Ιερείς για τον Σοσιαλισμό» στήριξαν την άνοδο του Σαλβαδόρ Αλιέντε.

Ήδη, όμως, έχει αρχίσει η αντεπίθεση. Η έκθεση του Ν. Ροκφέλερ προς τον πρόεδρο Νίξον, το 1969, που αναφέρει ότι «αν υλοποιηθούν οι αποφάσεις του Μεντεγίν κινδυνεύουν τα συμφέροντά μας», κινείται παράλληλα με την απόφαση των ΗΠΑ και της CIA για συστηματική επέμβαση κατά του κινήματος του Χριστιανισμού της Απελευθέρωσης. Ένα από τα ντοκουμέντα της Σάντα Φε, που συντάσσονται τη δεκαετία του 1980 από συμβούλους της κυβέρνησης των ΗΠΑ και σκιαγραφούν την πολιτική προς τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, λέει με σαφήνεια ότι «η Θεολογία της Απελευθέρωσης πρέπει να αντιμετωπίζεται ως πολιτικό δόγμα μεταμφιεσμένο σε θρησκευτική πίστη, με περιεχόμενο ενάντια στον πάπα και ενάντια στην ελευθερία των επιχειρήσεων». Ήδη η βία κατά των χριστιανικών κοινοτήτων είναι πλέον συστηματική σε πολλές χώρες όπως η Αργεντινή (είναι η εποχή της δικτατορίας), στη Βραζιλία (όπου οι Εκκλησιαστικές Κοινότητες Βάσης συγκέντρωναν πάνω από 3 εκατομμύρια άτομα), στη Βολιβία κ.α. Στο Ελ Σαλβαδόρ, τον Μάρτιο του 1980, δολοφονείται ο επίσκοπος Όσκαρ Ρομέρο, την ώρα της λειτουργίας, ενώ τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς βιάζονται και δολοφονούνται από μέλη της Εθνικής Φρουράς τέσσερις καλόγριες.

Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή Ρίγκαν, στην εποχή της Νέας Θρησκευτικής Δεξιάς. Ταυτόχρονα, από το 1978 έχει αρχίσει η μαύρη εποχή για κάθε ριζοσπαστική λογική εντός της καθολικής Εκκλησίας, η εποχή Βοϊτίλα-Ράτσινγκερ. Τη στιγμή που η εκκλησιαστική ιεραρχία τιμωρούσε όσους υποστήριζαν τις θέσεις της Θεολογίας της Απελευθέρωσης (τον Λεονάρντο Μποφ ή τον Φερνάντο Καρδενάλ, που εκδιώχθηκε από το τάγμα των Ιησουιτών επειδή ήταν υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση των Σαντινίστας), επιδοκίμαζε επισκόπους που ευλογούσαν ως «ανθρώπινο δικαίωμα» την εξέγερση των ακροδεξιών Κόντρας στη Νικαράγουα. Όταν ιδρύεται το Ινστιτούτο για τη Θρησκεία και τη Δημοκρατία, ο Μιγκέλ Ντ’ Εσκότο, υπουργός Εξωτερικών της σαντινιστικής κυβέρνησης, υποστηρίζει καθαρά πως «το ΙΘΔ είναι προφανώς οργάνωση-βιτρίνα της CIA».

Τον Απρίλιο του 1982 πραγματοποιήθηκε στο Σαντιάγο (παρά την αντίθεση των χιλιανών επισκόπων) διεθνής συνδιάσκεψη των Χριστιανών για το Σοσιαλισμό, με συμμετοχή περίπου 400 ατόμων, ενώ το παρών έδωσε και ο Γκουστάβο Γκουτιέρες. Το τελικό ντοκουμέντο, με ορολογία καθαρά μαρξιστική, κατάγγελλε τη χρήση του χριστιανισμού για τη δικαιολόγηση του καπιταλισμού, ενώ έκλεινε με λόγια του Τσε Γκεβάρα.

Όταν, μετά την πτώση του Τείχους και την εκλογική ήττα των Σαντινίστας, ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ (Βοϊτίλα) διακήρυξε περιχαρής το θάνατο της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, η απάντηση ήρθε από τον Γκουστάβο Γκουτιέρες, το 1993, που δήλωσε ότι η κατάρρευση του υπαρκτού «είναι σημαντικό γεγονός αλλά δεν αλλάζει ριζικά τις απόψεις της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, επειδή αυτή αφορμάται από την κατάσταση φτώχιας της τεράστιας πλειονότητας του λατινοαμερικάνικου πληθυσμού». Στο μεταξύ, το 1985, το Βατικανό (διά του –μετέπειτα πάπα– Ράτσινγκερ) είχε καταδικάσει τη Θεολογία της Απελευθέρωσης ως αίρεση.

Παρ’ όλα αυτά, το κίνημα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης εξακολουθεί να έχει βαθιές ρίζες στα κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Στη Βραζιλία, αγωνιστές αυτού του κινήματος έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση του Κόμματος των Εργαζομένων αλλά και του Κινήματος των Χωρίς Γη (MST). Το ίδιο συμβαίνει και στους Σαντινίστας, στη Νικαράγουα, και στο Μέτωπο Φαραμπούντο Μαρτί, στο Ελ Σαλβαδόρ· σύμφωνα με τα Wikileaks, τηλεγράφημα από την πρεσβεία των ΗΠΑ στο Σαν Σαλβαδόρ υποστηρίζει ότι «το κίνημα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης βοήθησε σε σημαντικό βαθμό τις προσπάθειες [τον αγώνα του Μετώπου Φαραμπούντο Μαρτί κατά τον εμφύλιο]». Το 1989 δολοφονήθηκαν στο Ελ Σαλβαδόρ έξι ιησουίτες από το στρατό. Στη Γουατεμάλα δολοφονείται το 1998 ο υπερασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων επίσκοπος Χεράρδι.

Στην Τσιάπας του Μεξικού, η πολύχρονη δουλειά του («κόκκινου») επισκόπου Σαμουέλ Ρουίς οδήγησε στην οργάνωση 2.600 κοινοτήτων βάσης, με 7.800 ιθαγενείς κατηχητές, που δημιούργησαν ένα εξαιρετικά ευνοϊκό περιβάλλον όταν συγκροτήθηκαν οι Ζαπατίστας και ο ζαπατιστικός στρατός, ο EZLN, παρά την αντίθεση του Ρουίς στην επιλογή των όπλων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους Ζαπατίστας υπάρχουν πολλοί μαχητές που προέρχονται από τις χριστιανικές κοινότητες βάσης. Στο Εκουαδόρ, ο «επίσκοπος των Ινδιάνων» Λεόνιντας Προάνο μιλούσε σαφώς για απόρριψη του καπιταλιστικού μοντέλου. Η οργάνωση των κοινοτήτων βάσης στις ιθαγενικές κοινότητες συνέβαλε στη συγκρότηση της CΟΝΑΙΕ, της κινηματικής ιθαγενικής ομοσπονδίας του Εκουαδόρ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην εξέγερση των αγροτών και των ιθαγενών, το 1994, ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης για τη γη (εξέγερση που είχε τη στήριξη και του Βίκτορ Κοράλ, διαδόχου του Προάνο), ο στρατός έκλεινε τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Εκκλησίας, στην προσπάθειά του να καταστείλει την εξέγερση. Με τη Θεολογία της Απελευθέρωσης συνδεόταν και ο Φερνάντο Λούγο, πρόσφατος πρόεδρος της Παραγουάης μέχρι να ανατραπεί από το «συνταγματικό πραξικόπημα» της Δεξιάς. Τέλος, αγωνιστές του κινήματος αυτού είχαν σημαντική συμμετοχή και στην οργάνωση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ.

Από την άλλη πλευρά, όπως αποκαλύπτουν και τα Wikileaks, η Θεολογία της Απελευθέρωσης εξακολουθεί να βρίσκεται στο στόχαστρο των ΗΠΑ και του Βατικανού.

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης με τα χρόνια επέκτεινε το πεδίο ενασχόλησής της και πέρα από το ταξικό, διευρύνοντας την έννοια του «φτωχού» για να συμπεριλάβει ιθαγενείς, μαύρους, γυναίκες. Στο έδαφός της αναπτύχθηκε η «μαύρη θεολογία», η «φεμινιστική θεολογία», η «ιθαγενική θεολογία». Επιπλέον, ασχολήθηκε με ζητήματα όπως η οικολογία, ενώ αναπτύχθηκε επίσης και μια «οικονομική θεολογία», εμπνευσμένη από τον Μαρξ και την Παλαιά Διαθήκη.

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης είναι ταυτόχρονα μια θρησκευτική, ηθική και κοινωνική διαμαρτυρία ενάντια στην αδικία και ένα κάλεσμα για ριζική κοινωνική αλλαγή. Υπήρξε μια αδυσώπητη πολιτικοκοινωνική και ηθική αμφισβήτηση του καπιταλισμού, χρησιμοποιώντας αφενός τα μαρξιστικά εργαλεία και αφετέρου μια νέα, ριζοσπαστική ανάγνωση της Βίβλου ως παραδείγματος του αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση. Ως εκ τούτου, για τους εκπροσώπους της καθεστηκυίας τάξης (κοινωνικοπολιτικής και εκκλησιαστικής) αποτέλεσε μια έμπρακτη αμφισβήτηση της εξουσίας τους.

Σύμφωνα με τον ουρουγουανό δημοσιογράφο Ραούλ Σιμπέτσι, τέσσερα μεγάλα ρεύματα είναι αυτά που αποτελούν τους πυλώνες του λαϊκού κινήματος στη Λατινική Αμερική: οι κοινότητες της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, η ιθαγενική αντίσταση, ο γκεβαρισμός και η λαϊκή εκπαίδευση. Στη Λατινική Αμερική η Θεολογία της Απελευθέρωσης υπήρξε έκφανση ενός ευρύτερου ρεύματος: της ανάδυσης των αποκλεισμένων στο προσκήνιο.

Αποτελεί, έτσι, ένα παράδειγμα γόνιμης συνάντησης Αριστεράς-χριστιανισμού σε κινηματικό αλλά και σε θεωρητικό επίπεδο, που προέκυψε από τη θεωρητική και πολιτική ριζοσπαστικοποίηση ενός κομματιού χριστιανών που κινήθηκε προς τα αριστερά, συναντώντας τις δυνάμεις της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς και μετατρεπόμενο σε αναπόσπαστο κομμάτι της.

Οπωσδήποτε είναι τεράστια η συζήτηση για το ρόλο της θρησκείας στη Λατινική Αμερική, για τις μορφές εκκοσμίκευσης και νεωτερικότητας που αναπτύχθηκαν στην ήπειρο κ.λπ. Ωστόσο, αν θέλει κανείς να κατανοήσει σε όλη της την έκταση την πολιτική πραγματικότητα της Λατινικής Αμερικής, είναι υποχρεωμένος να λαμβάνει υπόψη του αυτό το τεράστιο, ριζοσπαστικό –και ηρωικό, πολλές φορές– κίνημα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης.

[ΛΕΖΑΝΤΕΣ]

[5-a] Τοιχογραφία του Cerrero Barredo (του κατεξοχήν ζωγράφου της θεολογίας της απελευθέρωσης), στον καθεδρικό ναό της πόλης Sao Felix do Araguaia (Βραζιλία).

[5-b] Alfredo Rostgaard, « Ο Χριστός αντάρτης», 1969

Εφημερίδα των Συντακτών

Συκοφαντίες και ύβρεις αντί κριτικής

Συκοφαντίες και ύβρεις αντί κριτικής

Για την άποψη του Λένιν σε σχέση με τις συμμαχίες

(Επιστολή του Ευτύχη Μπιτσάκη προς τη διεύθυνση του Ριζοσπάστη)

Στις 2 του Ιούλη λάβαμε μία επιστολή του σ. Ευτύχη Μπιτσάκη με την σημείωση ότι έχει σταλεί για δημοσίευση στον «Ριζοσπάστη» και το «Πριν». Εμείς δεν δημοσιεύσαμε την επιστολή περιμένοντας να δημοσιευθεί πρώτα στις παραπάνω εφημερίδες. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη» τον κύριο αποδέκτη – ενώ αντίθετα δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Πριν». Κατόπιν τούτου μπορούμε να δημοσιεύσουμε την επιστολή, η οποία παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. (Παν. Βήχος)

Ευτύχης Μπιτσάκης

Σύντροφε Διευθυντή,

Φαίνεται ότι ο Ριζοσπάστης τρέφει αισθήματα αγάπης και εκτίμησης προς την ταπεινότητά μου. Παλαιότερα (04/08/01) με αφορμή ένα άρθρο μου στα Νέα για τους «Ηττημένους της ιστορίας», η εφημερίδα σας μου αφιέρωσε ένα πολύ συντροφικό σχόλιο: «Κύριε Μπιτσάκη, όσοι διαβάζουν τέτοια εμετικά, το μόνο που κάνουν είναι να σκέφτονται την κατρακύλα σου (…) Φύρδην-μίγδην τα έχεις όλα στο κεφάλι σου. Κοινώς σαλάτα». Και ακόμα: «Όποιος αριστερούτσικος ή «επαναστάτης», θέλει να δώσει τα διαπιστευτήριά του στην αστική τάξη, δεν έχει παρά να γράψει ότι και συ».

Στην απάντησή μου σε αυτές τις φιλοφρονήσεις, έγραφα «Φυσικά δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα. Να αντικρούσω οποιαδήποτε συκοφαντία. Η αγωνιστική και η ιδεολογική μου διαδρομή είναι γνωστή». Σε μεταγενέστερη περίπτωση πάλι, η εφημερίδα του κόμματος με αποκάλεσε «ναυάγιο της ταξικής πάλης, που χρησιμοποιούν οι αστικές εφημερίδες για να χτυπήσουν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε». Επίσης, ότι «όσοι με διαβάζουν τώρα με φτύνουν». Στα περί πτυέλων δεν άξιζε να απαντήσω.

Σήμερα, συντάκτης του Ριζοσπάστη(;) με αφορμή το τελευταίο βιβλίο μου, χωρίς να το έχει διαβάσει, με στολίζει με τα εξής συντροφικά: «Ο Ε. Μπιτσάκης πριν από δεκαετίες εγκατέλειψε την κομμουνιστική επιλογή». Εδώ χρειάζεται να αποκαταστήσω την αλήθεια: Δεν «εγκατέλειψα»! Έφυγα από το ΚΚΕ το 1989, μετά τη συνεργασία του με τη Δεξιά, ώστε να μπορώ να σκέφτομαι, να γράφω και να δρω σαν κομμουνιστής. Στη συνέχεια, ο ανώνυμος σχολιαστής με σχολιάζει με τα επίθετα οπορτουνιστής, καιροσκόπος κλπ. Ως προς αυτά δεν έχω πάλι να απαντήσω τίποτα. Η εβδομηντάχρονη διαδρομή μου, πάντα στην οργανωμένη κομμουνιστική Αριστερά, είναι γνωστή, όπως γνωστή είναι και η συνεισφορά μου στην ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας. Το μόνο που έχω να πω είναι η θλίψη μου για το επίπεδο της καθοδήγησης του ΚΚΕ και του ιστορικού Ριζοσπάστη.

Πέρα απ’ αυτά, στο σημερινό «σχόλιο», τίθενται δύο σημαντικά ζητήματα που αξίζει να σχολιαστούν. Στο βιβλίο μου αναφέρομαι στις γνωστές απόψεις του Λένιν, για το ζήτημα των συμμαχιών. Και ο Ριζοσπάστης: Τα περί Λένιν δεν ισχύουν σήμερα επειδή «αυτά γράφονταν σε περίοδο που η σοσιαλδημοκρατία δεν είχε ακόμη ολοκληρώσει τα χαρακτηριστικά της, ως αστικό κόμμα».

Φαίνεται ότι ο συντάκτης σας, αγνοεί τη σκληρή κριτική του Λένιν για την προδοσία των ηγετών της σοσοαλδημοκρατίας, οι οποίοι συντάχθηκαν με τους σωβινιστές στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επίσης, Φαίνεται να αγνοεί την ευθύνη των σοσιαλδημοκρατών για τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπνεχτ. Ξεπερασμένος λοιπόν και ο Λένιν; Και αθώα σ’ αυτή την περίοδο η σοσιαλδημοκρατία;

Το δεύτερο ζήτημα αφορά σχεδόν δισέλιδο άρθρο, στο ίδιο φύλλο του Ριζοσπάστη, με τίτλο: «Ο ΣΥΡΙΖΑ και το κάλπικο δίλημμα Δεξιάς-Αριστεράς». Οι δυο τολμηρές «αναθεωρήσεις» της κομμουνιστικής θέσης, δεν είναι σημερινό εφεύρημα. Από χρόνια είναι γνωστό ότι στο ΚΚΕ κυκλοφορούν αντιλήψεις για αναθεώρηση απόψεων του Λένιν και για το ξεπέρασμα της αντίθεσης Αριστεράς-Δεξιάς. Όσο και αν καλύπτει την αναθεώρηση αυτή του μαρξισμού ο ριζοσπάστης με επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να ρωτήσω: Σε τι είναι ξεπερασμένος ο σύντροφος Λένιν; Και η θεμελιακή μη αναγώγιμη αντινομία Αριστεράς – Δεξιάς έχει ξεπεραστεί;

Αλλά αυτό συνεπάγεται ότι ξεπεράστηκαν και οι αναλύσεις του Μαρξ στο Κεφάλαιο! Και σκέφτομαι: Ως που θα φτάσει ο εκφυλισμός του ιστορικού ΚΚΕ, ως συνέπεια του πλέγματος σεκταρισμού – οπορτουνισμού;

Και μια εώτηση: Γιατί ο Ριζοσπάστης δεν αναφέρει τον τίτλο του βιβλίου μου, Ανθρώπινη Φύση. Για έναν κομμουνισμό του πεπερασμένου; Ο λόγος είναι ότι το βιβλίο επιχειρεί να κάμει αυτό που δεν θέλει, ούτε μπορεί να την κάμει το ΚΚΕ. Να θεμελιώσει επιστημονικά τη θέση ότι η ανθρώπινη φύση είναι συμβατή με το σοσιαλισμό.

Και μια δεύτερη ερώτηση: Σκεφτήκατε άραγε ποτέ τι θα λένε διαβάζοντας αυτές τις ύβρεις, οι παλαιοί μου συγκρατούμενοι, οι συνάδελφοί μου κομμουνιστές πανεπιστημιακοί και οι δεκάδες χιλιάδες πρώην φοιτητές μου που μυήθηκαν στη μαρξιστική φιλοσοφία από την προφορική διδασκαλία και τα βιβλία μου;

Και νομίζετε ότι με συκοφαντίες και ύβρεις, αντί για κριτική προωθείτε τη μαρξιστική ιδεολογία και τη συνακόλουθη μαρξιστική και κομμουνιστική ηθική;

Αθήνα 1^η Ιουλίου 2013

Συντροφικά, Ευτύχης Μπιτσάκης

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5763

Άρια ευγένεια

Άρια ευγένεια

Όταν η Ντόρα συνάντησε το τέρας

Μπορεί η Ντόρα Μπακογιάννη (όπως και οι συμπορευόμενοι μαζί της στον εξαγνιστικό δρόμο του Μνημονίου) να είναι αμείλικτη με τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές. Μπορεί να είναι άτεγκτη με τους χρυσοκάνθαρους του δημοσίου. Με τους φοροφυγάδες γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς του Κολωνακίου και του Κέντρου ολόκληρου. Μπορεί να μη δείχνει έλεος στις συντεχνίες και όσους κρατούν την Ελλάδα στο παρελθόν. Αλλά, οφείλουμε να ομολογήσουμε, παραμένει ευγενής με όσους της «φέρονται με το σεις και με το σας», όπως δήλωσε για τους άριους του Μιχαλολιάκου. Το αποδεικνύει η αβρότητα της συνομιλίας που κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός στην πρόσφατη συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών. Με τον γνωστό Παναγιώταρο, αυτόν τον ευγενή πολιτικό άντρα, που μπορεί να είναι και αυτός λάβρος κατά των μεταναστών, των κομμουνιστών, των ομοφυλόφιλων, των τούρκων, των δημοσίων υπαλλήλων, των ακτιβιστών αλλά διατηρεί την προσήκουσα ευγένεια μπροστά σε μια κυρία όπως η κ. Μπακογιάννη. Γιατί άλλωστε κάποιοι ανόητοι βερμπαλισμοί, ένθεν κακείθεν, περί «νεοναζί», «άκρων», ή «προδοτών» και «τζακιών» να εμποδίσουν τη διάχυση της ευγένειας; Δε θα μπορούσε, άλλωστε, ο Παναγιώταρος, να μην μιμηθεί, πιθηκίζων όπως προστάζει ο Αρχηγός, τη βαθιά ευγένεια του ίδιου του Μιχαλολιάκου απέναντι στην αγαπητή πολιτευτή:

Τ.Γ.

Δεν είναι τώρα η (δημοσκοπική;) ώρα να χαλάσουν διαχωρισμοί του παρελθόντος τους κανόνες της ευγένειας στη μεγάλη πολυκατοικία... Ίσως μάλιστα πίσω από την ευγένεια αυτή, να κρύβεται η πολιτική αποδοχή της αντίληψης του, εξίσου ευγενικού, Σαμαρά για τις εκλεκτικές συγγένειες της «νέας Νέας Δημοκρατίας». Στη Νέα, ευγενική, Ελλάδα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των παράνομων προφυλακίσεων, των πραξικοπηματικών λουκέτων σε νόμιμα ΜΜΕ, της αστυνομικής αυθαιρεσίας και ατιμωρησίας, των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και τόσων άλλων ευγενών πραγμάτων, δε χωράνε, απ' ότι φαίνεται, παρά μόνο οι ευγενείς...

Τ.Γ