Παρέμβαση Α. Αλαβάνου στην Ημερίδα για το «Σχέδιο Β΄»

Παρέμβαση Α. Αλαβάνου στην Ημερίδα για το «Σχέδιο Β΄»

Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας, 13.12.2012

«Θα ήθελα να ανοίξω και εγώ τη συζήτηση σε αυτό τον τέταρτο κύκλο της πολύ πετυχημένης σημερινής μας ημερίδας αναφέροντας τηλεγραφικά πέντε σημεία: Πρώτο: Συνηθίζουμε, ειδικά αυτή την εποχή της κρίσης και των αδιεξόδων, να εξαντλούμε τις γνώσεις που έχει ο καθένας από το ελληνικό λεξιλόγιο σε άγρια πολεμική προς όσους έχουν την αντίθετη άποψη. Μπορεί να δικαιολογείται αυτό από τους σημερινούς καιρούς. Δεν θα το κάνω όμως. Θα κάνω κριτική σε μας. Και θα υπογραμμίσω ότι όσοι στην αριστερά έχουμε την άποψη για την αποχώρηση από την Ευρωζώνη έπρεπε να είχαμε δουλέψει περισσότερο σε αυτή την κατεύθυνση. Κι όχι μόνον ιδεολογικά ή σε μια γενική προσέγγιση. Αλλά όσο το δυνατό πιο συγκεκριμένα, παρότι με την παγκόσμια και ευρωπαϊκή αστάθεια όλα σχεδόν είναι μεταβλητές κι όχι σταθερές, τα λεπτομερειακά σχέδια είναι σχεδόν ανεδαφικά. Τα ερωτήματα όμως είναι δύσκολα. Θα έχουμε εκ των πραγμάτων κυκλοφορία δύο νομισμάτων μετά την έξοδο από το ευρώ; Θα υπάρχει μαύρη αγορά συναλλάγματος; Θα ελεγχθεί ο πληθωρισμός; Τι θα γίνει με τις καταθέσεις εξωτερικού; Με τα φάρμακα; Με το πετρέλαιο; Η κοινωνία πρέπει να κατανοήσει για να στηρίξει. Η σειρά ημερίδων που αρχίζει σήμερα το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής αποσκοπεί στη διερεύνηση απαντήσεων σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Έχουμε ευθύνη και δεν έχουμε ανταποκριθεί στο βαθμό που απαιτείται. Ας το κάνουμε τώρα. Φωτογραφικά στιγμιότυπα απο την ημερίδα για το "Σχέδιο Β΄" ΕΔΩ

Το γραφείο τύπου του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής

Δεύτερο: Υπάρχει μια κουλτούρα εξάρτησης στην Ελλάδα. Κουλτούρα όχι δεκαετιών, αλλά αιώνων. Η Ελλάδα μετά την ανεξαρτησία της ξεκίνησε με το ρωσικό, το αγγλικό, το γαλλικό κόμμα. Και έχει φτάσει σήμερα όλα σχεδόν τα κόμματα της Βουλής να είναι κόμματα της Ευρωζώνης. Η κουλτούρα αυτή ισχύει και για το αριστερό κίνημα. Ας θυμηθούμε μέχρι μερικά χρόνια πριν τη Μόσχα, το Πεκίνο, τα Τίρανα, τη Ρώμη, το Παρίσι. Σήμερα, που τα πράγματα ήρθαν έτσι που κεντρικές αντιφάσεις και συγκρούσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού έρχονται σε πρώτο επίπεδο στην Ελλάδα, οι πολιτικές δυνάμεις καλούνται να δώσουν απάντηση σε πρωτότυπα ζητήματα όπου δεν υπάρχει «γραμμή» έξωθεν ωφέλιμη για τον τόπο. Υπάρχει «γραμμή» έξωθεν ωφέλιμη για τις Βρυξέλλες και τη Bundesbank. Κυριαρχεί όμως ο κληρονομικός φόβος – πανικός καλύτερα – της δικής μας, εθνικής επιλογής, της επινοητικής σκέψης και της συγκρουσιακής δράσης, όταν είναι απαραίτητη. Αυτή είναι μια μεγάλη πρόκληση μπροστά μας. Να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας, χωρίς να παραγνωρίζουμε το διεθνή συσχετισμό και διεργασίες, αλλά ανακαλύπτοντας τις μοναδικές ίσως δυνατότητες στην ιστορία μας να τον επηρεάσουμε ουσιαστικά.

Τρίτο: Το «Σχέδιο Β» δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν, κλείσιμο στον εαυτό μας, εσωστρέφεια, αυτάρκεια, βαλκανικός επαρχιωτισμός – παρότι στην πρώτη φάση μέτρα προστασίας μιας εγχώριας παραγωγής και απασχόλησης που τις έχει καταντήσει κομμάτια και θρύψαλα η Ευρωπαϊκά Ένωση θα πρέπει να υπάρξουν και να είναι σκληρά. Είναι μια τολμηρή κίνηση θετικού μετασχηματισμού της συμμετοχής μας στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας. Αυτήν την έχουν στρεβλώσει πλήρως οι Βρυξέλλες καταδικάζοντας μας στη μόνιμη θέση του φτωχού, του οφειλέτη, του επαίτη και μας παρουσιάζουν κι από πάνω σα ρεμάλια. Ανάμεσα στις ίδιες τις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες βλέπουμε να έχουν προφυλαχθεί καλύτερα από τη διεθνή κρίση αυτές που έχουν εθνικό νόμισμα, η Σουηδία από την Ισπανία, η Δανία από την Πορτογαλία, η Πολωνία από την Σλοβακία. Για αυτό και η τομή που υποστηρίζει το «Σχέδιο Β» δεν είναι νοσταλγία για τη δραχμή της ΕΡΕ και της Ένωσης Κέντρου, αλλά ανοικτή πρόταση για μια νέα ισότιμη ευρωπαϊκή οικονομική – και νομισματική – συνεργασία.

Τέταρτο: Υπάρχει το θέμα του χρόνου. Η παύση πληρωμών για το δημόσιο χρέος και η αποχώρηση από το ευρώ, το «Σχέδιο Β» είναι κατεπείγοντα. Και είναι ένα δυσεπίλυτο αίνιγμα πώς και θα γίνει ταχύτατα και θα είμαστε στοιχειωδώς έτοιμοι για αυτό. Με πάνω από το 25% επίσημη ανεργία, με πάνω από το 50% ανεργία στο άνθος του τόπου, τη νεολαία, με τη μισή Ελλάδα στη φτώχεια, με τα μισά μαγαζιά και επιχειρήσεις κλειστά σε σχέση με πριν τρία χρόνια δεν μπορούμε να τους λέμε: «Περιμένετε θα αποφασισθούν τα ευρωομόλογα», «Περιμένετε θα έρθει ο Ολάντ», «Περιμένετε θα διαπραγματευθούμε καλύτερα», «Περιμένετε θα ζητήσουμε να εφαρμοσθούν τα μέτρα για τις τράπεζες της Ισπανίας και στις δικές μας». Ο λαός έχει απόλυτο δικαίωμα να μη περιμένει καθόλου, ούτε στιγμή και ας συνειδητοποιήσουμε ότι η έκρηξη της οργής του θα είναι τυφλή αν δεν υπάρξει άμεση και πειστική διέξοδος. Για αυτό τώρα, όλοι μαζί, «Σχέδιο Β΄».

Πέμπτο: Η πολιτική μας ζωή εδώ και τρία χρόνια χαρακτηρίζεται από την πιο ακραία κατάλυση της δημοκρατίας. Αντί για τον λαό μας και το Κοινοβούλιό μας αποφασίζουν το Βερολίνο και το Παρίσι, οι Βρυξέλλες και η Νέα Υόρκη, και δεύτερης κλάσης υπάλληλοι που υπαγορεύουν στους υπουργούς και τη Βουλή κείμενα στα εγγλέζικα. Τα μέσα ανταποκρίνονται πλήρως στο σκοπό, έχουν τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά του κυρίαρχου, του αφεντικού, του καταχτητή. Στον εντελώς αντίθετο πόλο πρέπει να κινηθεί το «Σχέδιο Β΄»: μέσα από τη συζήτηση, μέσα από την αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού να ανοίξουν άφοβα οι δημοκρατικές διαδικασίες και να επιβεβαιώνεται η αστείρευτη δύναμη της λαϊκής κυριαρχίας. Μπορεί να φαίνονται πολύ μακρινά όλα αυτά, αλλά από μας εξαρτάται να έρθουν πολύ-πολύ σύντομα.

Ευχαριστώ, ας προχωρήσουμε στη συζήτηση για το «Σχέδιο Β΄».

Αθήνα, 14.10.2012

Το γραφείο τύπου του Μ.Α.Α.

Φωτογραφικά στιγμιότυπα απο την ημερίδα για το "Σχεδιο Β΄" ΕΔΩ

13.10.2012