Η μάχη συνεχίζεται

Η μάχη συνεχίζεται

Είναι ολοφάνερη η ανικανότητα της τρικομματικής μνημονιακής καμαρίλας να συνεχίσει την επίθεση στα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα. Ο Ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι μετά από δυόμιση χρόνια μνημονιακής καταιγίδας αλλά και αγώνα δείχνουν να αντιστέκονται, δείχνουν να μην έχουν προσκυνήσει τους ντόπιους και ξένους αφεντάδες, στο βαθμό που θα ήθελαν οι τελευταίοι. Η επιτυχημένη γενική απεργία της 26/9/12 με τις μαχητικές διαθέσεις σημαντικής μερίδας της εργατικής τάξης, οι αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, οι κινήσεις των «από κάτω», για την δημιουργία μιας αλληλέγγυας συμμετοχικής κοινωνικής οικονομίας, δείχνουν πως η αντισυστημική συνιστώσα στέκεται σοβαρό εμπόδιο στο εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ (Συνεργάτης του Π.Κ. – Γιάννενα)

Η βιοπολιτική του εκφασισμού

Εκφασισμός που προωθείτε από την κυβέρνηση και τα διεθνή καπιταλιστικά-ιμπεριαλιστικά κέντρα, έτσι ώστε να ενσωματωθεί στο dna του κοινωνικού σώματος η βιοπολιτική της κρισιακής κανονικότητας , με τις νεοφιλελεύθερες- νεοσυντηριτικές- φασίζουσες εκδοχές/πλευρές της. Ο στόχος ξεκάθαρος: η δημιουργία ενός υποταγμένου και πλήρως ελεγχόμενου κοινωνικού, παραγωγικού σώματος, ενός κατατονικού σώματος που θα παράγει και θα ζει με τα ελάχιστα. Ομνύοντας την πατρίδα, το έθνος και τις επιλογές των κυριάρχων ελίτ. Πρόκειται για ένα μοντέλο που επιχειρεί να μας μεταμορφώσει σε μια επισφαλή «γυμνή ζωή», πειθαρχημένα υποχείρια της κάθε κυβερνώσας εξουσίας.

Όχι ευτυχώς αυτή η οντολογική- στην βάση της- μετάλλαξη δεν έχει συμβεί και τα γεγονότα δείχνουν πως δεν πρόκειται να συμβεί, στο βαθμό και στην ποιότητα που τα αφεντικά θα ήθελαν να συμβεί. Δεν πρόκειται για μια ένεση αισιοδοξίας: Τα πράγματα είναι δύσκολα και θα γίνουν δυσκολότερα. Αλλά το βλέπουμε και γύρω μας: Ο εκφασισμός που επιχειρείται- παρόλο που έχει κάνει βήματα- δεν έχει φτάσει στο σημείο να έχει απονεκρώσει τις εργατικές-λαϊκές- κοινωνικές αντιστάσεις.

Απεναντίας οι φασιστικές συμμορίες δεν έχουν ακόμη την δύναμη να γίνουν ο παρακρατικός στρατός που θα κτυπά τις κινήσεις αντίστασης. Ακόμη δρουν σαν αυτό που είναι, ομάδες παρακρατικής συστημικής βίας που στήνουν την νύκτα ενέδρες σε αδύνατους. Καλώντας τις δυνάμεις καταστολής για να τους φυλάξουν από την δράση των αντιφασιστών.

Αυτό δεν μηδενίζει το γεγονός πως η ΧΑ, εκλογικά έχει αυτή την μεγάλη δύναμη που έχει. Και που απορρέει: 1) Από την άκρα δεξιά πτέρυγα της ελληνικής κοινωνίας, που έβρισκε καταφύγιο στα παραδοσιακά συστημικά κόμματα. 2)Από την αμφιλεγόμενη αντιπολιτική στάση- μεταξύ συστημικότητας και αντισυστημικότητας- του πλήθους των συγχρόνων μορφών εργασίας που κατά βάση εκφράστηκαν από την «άνω πλατεία»- την πτέρυγα του μουντζώματος στους πολιτικούς- στους αγανακτισμένους του συντάγματος.

Αυτό σίγουρα αποτελεί δυσμενή εξέλιξη που θα πρέπει να αυξήσει περαιτέρω τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά του μαζικού κινήματος, της αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Μα σε καμία περίπτωση η αύξηση της εκλογικής δύναμης της Χ.Α δεν αποτελεί απόδειξη ποιοτικών οντολογικών μεταβολών στο κοινωνικό σώμα.

Αυτό δεν συνεπάγεται όμως , πως όπως στην δεκαετία του 1930 τα φασιστικά ρεύματα, κινήματα και κόμματα έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο, έτσι δεν θα πράξουν και τώρα, αν καλεστούν από τις κυρίαρχες ελίτ. Ας μην ξεχνάμε πως το κόμμα του Ιωάννη Μεταξά ήταν ένα κόμμα με μικρότερη κοινοβουλευτική δύναμη από την ΧΑ, αλλά κατάφερε να επιβάλει χούντα.

Ιδιαίτερα σε μια συγκύρια που είναι ολοφάνερο πως τα αφεντικά της ΕΕ-ΔΝΤ και του ελληνικού κεφαλαίου απεργάζονται ήδη νέες αντιδραστικότερες λύσεις, για να βγουν από την κρίση και τα αδιέξοδα της. Η ιστορία με τις λίστες των φοροφυγάδων καίει με γοργούς ρυθμούς τα μέχρι τώρα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα, όπως λόγου χάρη το ΠΑΣΟΚ.

Η εξουσία δεν χαρίζεται….

Αυτό δεν συνεπάγεται από την άλλη πως το σύστημα- τα ντόπια και ξένα αφεντικά- θα παραδώσουν αμαχητί την εξουσία στην αριστερά και στους εργαζόμενους. Ιδιαίτερα στην αριστερά που δεν θέλει να γίνει «μια από τα ίδια», αλλά να ανατρέψει την «χούντα» του μνημονίου, κεφαλαίου-ΕΕ και ΔΝΤ.

Ας μην ξεχνάμε τα ιστορικά προηγούμενα της Ρωσικής Επανάστασης και της απομόνωσης της, που οδήγησε στο εκφυλισμό της. Της Ισπανικής Επανάστασης που η επικράτηση ενός αστικού αντιφασισμού διέσπασε τον μαζικό αντικαπιταλιστικό, ανατρεπτικό κοινωνικο-πολιτικό ιστό και έφερε την επικράτηση του φασισμού. Της Χιλής του ηρωικού Αλιέντε που πίστεψε υπερβολικά στους θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και δεν όπλισε τους εργάτες για να υπερασπιστούν στο σοσιαλιστικό καθεστώς, ενώ ήταν ολοφάνερος ο κίνδυνος πραξικοπήματος.

Ούτε όμως πρέπει να ξεχνάμε τα σοσιαλιστικά πειράματα της τελευταίας δεκαετίας στην Λατινική Αμερική. Εκεί μαζικά λαϊκά- εργατικά κινήματα έφεραν στην εξουσία αριστερές κυβερνήσεις που ηγεμόνευσαν και ηγεμονεύουν, επειδή ακριβώς στηρίχτηκαν επάνω σε αυτά τα λαϊκά-εργατικά κινήματα.

Σήμερα η αριστερά και ο αγωνιστικός- αντιστασιακός πόλος πρέπει να δει με σοβαρότητα τρία ζητήματα:

1) Αποτελεί μέγιστη αυταπάτη πως η μνημονική κεφαλαιοκρατική καμαρίλα θα πέσει σαν ώριμο φρούτο. Είναι αναγκαιότητα η οργάνωση και ο συντονισμός των αγώνων. Αγώνες που θα στηρίζονται τόσο σε παραδοσιακές μορφές οργάνωσης, πχ συνδικάτα, όσο και σε νέες μορφές αυτοοργάνωσης, αυτοδιαχείρισης και εργατικής πάλης.

2) Εξίσου μεγαλύτερη αυταπάτη είναι πως η ΕΕ-ΕΥΡΩ και το ΔΝΤ θα σου επιτρέψει να εφαρμόσεις ένα αριστερό πρόγραμμα. Άρα είναι αναγκαιότητα να οικοδομηθεί ένα εργατικό – λαϊκό πρόγραμμα και μέτωπο που θα βλέπει πέρα από την ΕΕ-ΕΥΡΩ-ΔΝΤ.

3) Αποτελεί ευκαιρία και αναγκαιότητα η κοινή δράση σύσσωμης της αριστεράς και του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου στο μαζικό κίνημα. Εκεί είναι που θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάσχεση του εκφασισμού και της ανθρωποφαγίας. Εκεί θα οικοδομηθεί ένα νέος αντιστασιακός, ανατρεπτικός πολιτισμός και πολιτικο-κοινωνικό πρόγραμμα που θα ανατρέψει την επίθεση.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

http://argiros.net/