Χρυσή Αυγή: ο φασισμός από την ανυπαρξία στο προσκήνιο σε συνθήκες κρίσης

Χρυσή Αυγή: ο φασισμός από την
ανυπαρξία στο προσκήνιο σε συνθήκες κρίσης

Μια μετά την άλλη οι
δημοσκοπήσεις από την αρχή του 2012 πιστοποιούν την ανοδική τάση των ποσοστών
της Χρυσής Αυγής (Χ.Α.). Και αρκετές προβλέψεις συντείνουν πως θα σπάσει το
φράγμα του 3% και θα μπει στην επόμενη βουλή1. Στις ίδιες δημοσκοπήσεις
εντοπίζεται πως η Χ.Α. απέκτησε τον “αέρα” της εισόδου στην βουλή σε
εξαιρετικά σύντομο χρόνο. Όταν αυτό δεν το έχουν καταφέρει πολιτικά κόμματα με
απείρως γνωστότερες ηγεσίες, όπως η ΔΗ.ΣΥ. της Ντ. Μπακογιάννη ή το “Άρμα
Πολιτών” του Γ. Δημαρά – είναι γνωστά τα “ένσημα” προβολής που έχουν κολλήσει
στα ΜΜΕ... Ενώ απέχει πολύ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρόλο που στις αυτοδιοικητικές
εκλογές του 2010 είχε καλύτερη βάση εκκίνησης (100 χιλ. ψήφους ή 2%
πανελλαδικά). Τι κρύβεται όμως πίσω απ’ αυτή την εξέλιξη και ποια ακριβώς
είναι η σημασία της για το κίνημα, την κοινωνία και την Αριστερά;

Χριστίνα Ζιάκα (Συνεργάτης του Πολιτικού Καφενείου)

{Μαρξιστική Σκέψη, τόμος 5, σελ. 432, 10€
Δελτίο Τύπου
Κυκλοφόρησε μόλις ο τόμος 5 της Μαρξιστικής Σκέψης. Ο τόμος αφιερώνεται ολόκληρος στο επίκαιρο θέμα του φασισμού, καθώς και του νεοφασισμού και της σύγχρονης ακροδεξιάς. Περιλαμβάνει κλασικά κείμενα επιφανών μαρξιστών, παλιές και πρόσφατες αναλύσεις μαρξιστών και προοδευτικών θεωρητικών, αναμνήσεις και μαρτυρίες αντιφασιστών αγωνιστών και θυμάτων του Ολοκαυτώματος.
Η κλασική μαρξιστική πολιτική θεωρία για το φασισμό παρουσιάζεται μέσα από κείμενα των δεκαετιών του 1920 και 1930: η εισήγηση της Κλάρα Τσέτκιν στην Κομιντέρν τον Ιούνιο του 1923, το αφιερωμένο στο φασισμό μέρος των «Θέσεων της Λυών» του Γκράμσι και δυο άρθρα των Ράντεκ και Τρότσκι. Ταυτόχρονα, σε ένα υποκεφάλαιο της «Καταστροφής του Λογικού» του Λούκατς, αναλύεται η φασιστική, ναζιστική ιδεολογία.
Μεταγενέστερες μελέτες μαρξιστών εξετάζουν μια ποικιλία όψεων: οι παράγοντες που διευκόλυναν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία (Χανς Γιούργκεν Σουλτς), τα κοινωνικά στηρίγματα του φασισμού (Ελένη Αστερίου), ο φασισμός και η εργατική τάξη στη Γερμανία (Τιμ Μέιζον και Ορέστης Πασχαλινάς), η εξέλιξη των μαρξιστικών θεωριών για το φασισμό και για το Ολοκαύτωμα (Ντέιβιντ Ρέντον). Οι βασικοί σταθμοί της ιστορίας του φασισμού παρουσιάζονται σε ένα χρονολόγιο επιμελημένο από τον Παναγιώτη Βογιατζή.
Ιδιαίτερη σημασία αποδίδεται στο τεύχος σε ζωντανές μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν άμεσα το φασισμό και φώτισαν με το έργο ή τις αναμνήσεις τους καίριες πτυχές της ταραγμένης περιόδου του Μεσοπολέμου.
Σε μια εκτενή συνέντευξή του στο περιοδικό, ο διακεκριμένος Εβραίος ζωγράφος, επιζήσας του Ολοκαυτώματος, Σάμουελ Μπακ καταθέτει την προσωπική εμπειρία του από την ναζιστική κτηνωδία, αλλά και τους προβληματισμούς του για τη φασιστική απειλή στις μέρες μας και τον αφυπνιστικό ρόλο της τέχνης. Ο διακεκριμένος Μεξικανός ζωγράφος Ντιέγκο Ριβέρα ιστορεί την εμπειρία του από ένα ταξίδι του στη Γερμανία το 1928, όπου παρακολούθησε ένα λόγο του Χίτλερ και είχε τη δυνατότητα να διαπιστώσει την απάθεια και εθελοτυφλία των ηγετών του Γερμανικού ΚΚ.
Οι αναμνήσεις της Μαργκαρέτε Νόιμαν, Γερμανίδας αντιφασίστριας που παραδόθηκε το 1940 από τον Στάλιν στους ναζί, από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ράβενσμπρουκ δίνουν μια ζωντανή εικόνα της φρίκης στα ναζιστικά κολαστήρια. Η ιστορία της Τζέσικα Μίτφορντ και του Έσμοντ Ρόμιλι, βρετανών αριστοκρατών που απαρνήθηκαν την τάξη τους για να ενταχθούν στο αντιφασιστικό κίνημα, ρίχνει μια οξυδερκή ματιά στα γεγονότα της δεκαετίας του 1930, ιδιαίτερα σε σχέση με την πολιτική του «κατευνασμού» του Χίτλερ από τις Δυτικές δημοκρατίες.
Ο νεοφασισμός και η σύγχρονη ακροδεξιά καλύπτονται από άρθρα των Ρίτσαρντ Σέιμουρ (σύγχρονες μορφές του ρατσισμού και της ρατσιστικής ιδεολογίας), Βόλφγκανγκ Βέμπερ (η επίθεση των ακροδεξιών δημοσιολόγων στον Τρότσκι), Χρήστου Κεφαλή (αποτίμηση του ακροδεξιού-νεοφασιστικού κινδύνου στις συνθήκες της τωρινής παγκόσμιας κρίσης και ανάλυση των προβλημάτων της προφασιστικής περιόδου στη βάση των αναλύσεων του Τρότσκι για τον προφασιστικό βοναπαρτισμό), Άρη Τόλιου και Χριστίνας Ζιάκα (αναλύονται αντίστοιχα η πορεία, η ιδεολογία και οι προοπτικές του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής). Η ιστορία του Ίνγκο Χάσελμπαχ, ηγέτη νεοναζιστικής οργάνωσης στην Ανατολική Γερμανία, που αποχώρησε από αυτή και κατήγγειλε το ναζισμό, ρίχνει μια από τα μέσα διαφωτιστική ματιά στη φυσιογνωμία των σύγχρονων νεοναζιστικών οργανώσεων.
Στο μέρος για την τέχνη, ο Γιουτζίν Χίρσφελντ αναλύει τις τάσεις εξωραϊσμού του φασισμού στο σύγχρονο κινηματογράφο. Και το τεύχος ολοκληρώνεται με μια βιβλιοκριτική, παρουσίαση του εμφυλίου στο νομό Σερρών από τον Νίκο Καραγιαννακίδη.
Ας σημειωθεί ότι από το παρόν τεύχος η τιμή του περιοδικού μειώνεται σε 10 ευρώ*, σε μια προσπάθεια να γίνει πιο προσιτό στους αναγνώστες στη δύσκολη αυτή περίοδο…
Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε το σάιτ της Μαρξιστικής σκέψης, www.marxistikiskepsi.gr ή επικοινωνήστε με τις Εκδόσεις Τόπος, τηλ.: 210 8222835, Βιβλιοπωλείο: τηλ. 210 3221580, επικοινωνία: bookstore@motibo.com .
*Ενώ η νέα τιμή του τεύχους, όπως αναφέρεται στο σήμα του εμπρός, είναι 10 ευρώ, εκ παραδρομής στο οπισθόφυλλο διατηρήθηκε η παλιά, 13 ευρώ. Αν σε κάποιο βιβλιοπωλείο χρεώνουν την παλιά τιμή, ενημερώστε μας και επιμείνετε να χρεωθεί η νέα, με την οποία άλλωστε διακινείται.}

************************************

Ευθύς εξαρχής να σημειώσουμε ότι τα ποσοστά της Χ.Α. δεν αντανακλούν τις πραγμaτικά οργανωμένες δυνάμεις της – δεν πιστοποιείται από πουθενά υπερ-πολλαπλασιασμός των μελών της. Δεν σηματοδοτούν ενθουσιασμό και βαθιά γνώση των εν δυνάμει ψηφοφόρων της για το ποια ήταν και παραμένει η Χ.Α., για το όραμά της, τα πρότυπά της.

Κομμάτια του κινήματος και της κοινωνίας που γνωρίζουν το ναζιστικό χαρακτήρα και το μαύρο παρελθόν της Χ.Α., σοκάρονται στο άκουσμα πως θα μπουν στην βουλή – αν τελικά τα καταφέρουν να μπουν. Στην πραγματικότητα όμως όσοι ψηφίσουν την Χ.Α. δεν είναι –ακόμα– υποστηρικτές του Ναζισμού. Από την ψήφο διαμαρτυρίας μέχρι τη συνειδητή αποδοχή του Ναζισμού, υπάρχει μια πραγματικά τεράστια πολιτική απόσταση να διανυθεί.

Η κρίση του ΛΑΟΣ ωφέλησε την Χ.Α.

Η υπερψήφιση του πρώτου Μνημονίου από το ΛΑΟΣ και η συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, το τοποθέτησε για τα καλά στο στρατόπεδο των σύμμαχων δυνάμεων της Τρόικας, στο Μνημονιακό στρατόπεδο. Σαν αποτέλεσμα απελευθερώθηκαν δυνάμεις που στράφηκαν προς τη Χ.Α. σαν διαμαρτυρία για την «προδοσία και την γελοιότητα όλων αυτών που καπηλεύτηκαν τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό του απλού λαού»2.
Πιο παραδοσιακά ακροδεξιά ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας που είχαν “στεγαστεί” για ένα διάστημα στο ΛΑΟΣ κινούνται προς την Χ.Α. θεωρώντας την ως πιο αυθεντική και συνεπή εκδοχή του ελληνικού εθνικισμού και της ακροδεξιάς.

Την ίδια ώρα η ιστορική κρίση του καπιταλισμού γεννάει έναν Αρμαγεδώνα, οικονομικό, κοινωνικό αλλά και πολιτικό. Οι δυνάμεις σωματοφύλακες του συστήματος που επιβάλλουν με φωτιά και με σίδερο τις πολιτικές του κεφαλαίου και των τραπεζιτών, σαρώνονται κυριολεκτικά από την αγανάκτηση και την εκδικητική επιθυμία της κοινωνίας. Κι ένα τεράστιο πολιτικό κενό δημιουργείται που καλύπτεται ένθεν και ένθεν, και από τα αριστερά και από τα δεξιά.
Το γεγονός πως σήμερα η Χ.Α. είναι η μόνη δύναμη στα δεξιά του πολιτικού φάσματος ενάντια στο Μνημόνιο –μετά και από την πτώση του τελευταίου φύλλου συκής της Ν.Δ. και για όσο τουλάχιστον δεν έχει σχηματιστεί κάποιο νέο κόμμα από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που καταψήφισαν το Μνημόνιο 2– της προσφέρει κάποια πλεονεκτήματα. Αυτή την κατάσταση προσπάθησε να αντιστρέψει ο Γ. Καρατζαφέρης με την αποχώρηση από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Ζυγίζοντας τις απώλειες που θα είχε προς τη Ν.Δ. με τη στροφή του και αυτές που θα είχε προς τη Χ.Α. αν δεν έκανε στροφή, κατέληξε πως οι πρώτες ελέγχονταν όχι όμως και οι δεύτερες...
Προοπτικά, η δυναμική της Χ.Α. θα κριθεί από τη στάση του ΛΑΟΣ, την πιθανή εμφάνιση ενός ή περισσότερων αντι-μνημονιακών νέων δεξιών πολιτικών δυνάμεων, αλλά και ευρύτερα την τακτική που θα επιλέξει η Ν.Δ. για να περιορίσει τις δικές της απώλειες προς τα δεξιά της.

Μαζί με το ρεύμα...

Α. Ενάντια στο Μνημόνιο
Μια από τις διαχωριστικές γραμμές που αναπτύσσονται στην ελληνική κοινωνία είναι το “υπέρ” ή “κατά” του Μνημονίου. Εκ πρώτης όψεως η αντίθεση στο Μνημόνιο μοιάζει συνυφασμένη με την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Καταρχήν λοιπόν η στροφή της Χ.Α. στην αντι-μνημονιακή ρητορεία δημιουργεί μια αίσθηση φιλολαϊκότητας. Αλλά πρόκειται για το ίδιο “αδειανό πουκάμισο” που φορούσε κι ο Σαμαράς μέχρι πρόσφατα. Με τη μόνη διαφορά πως η Ν.Δ. απαλλάχθηκε γρήγορα απ’ αυτό, γιατί ως το κύριο μαζικό, κυβερνητικό κόμμα της αστικής τάξης πρέπει να εφαρμόζει απαρέγκλιτα τις στρατηγικές επιλογές του ελληνικού κεφαλαίου στη διασύνδεσή του με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.

Η Χ.Α. υιοθέτησε την αντι-μνημονιακή ρητορεία στη βάση μιας διπλής πρόβλεψης:
α. αν η Αριστερά μονοπωλούσε το αντι-μνημονιακό στρατόπεδο θα αποκτούσε ένα συντριπτικό προβάδισμα. (Επιβεβαιώνεται από τις δημοσκοπήσεις).
β. πως η προσχώρηση του Α. Σαμαρά και του Γ. Καρατζαφέρη στους Μνημονιακούς θα δημιουργούσε ευκαιρίες για την ίδια την Χ.Α.
Η τάση θα είναι η Χ.Α. να διατηρήσει ή να ενισχύσει το αντι-μνημονιακό της προφίλ στο επόμενο διάστημα γιατί αυτή είναι μια τακτική που της απέδωσε οφέλη. Πρώτα απ’ όλα της έδωσε τη δυνατότητα να πατήσει το πόδι της εκεί που δεν τόλμησε ποτέ... Παραθέτουμε από το σάιτ τους:
«Το βάρος της δράσης μας έπεσε στις λεγόμενες λαϊκές συνοικίες, στους φτωχούς, υπερήφανους και αξιοπρεπείς Έλληνες του μόχθου. Εκεί έγιναν κυριολεκτικά θαύματα. Οι πιο μάχιμοι πυρήνες του Κινήματός μας δρουν αυτή τη στιγμή σε άλλοτε “κόκκινες συνοικίες” όπως η Νίκαια, το Πέραμα, η Καισαριανή»3. Μέσα στo Φλεβάρη μάλιστα έκαναν ένα βήμα παραπάνω. Επισκέφτηκαν τους απεργούς της Ελλ. Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο –η ηγεσία του σωματείου ελέγχεται από το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ– για να παραδώσουν τρόφιμα και να δηλώσουν την... αλληλεγγύη τους. Τους δόθηκε μάλιστα το μικρόφωνο να χαιρετίσουν τους απεργούς, ενώ ο πρόεδρος του σωματείου, Γ. Σιφωνιός, μέλος του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, θεώρησε την παρουσία τους ως απόδειξη «πως όλη η Ελλάδα είναι με τους Χαλυβουργούς»4...!
Είναι απλά λυπηρό εκπρόσωποι της πολιτικής και συνδικαλιστικής Αριστεράς να μην αφυπνίζουν τους εργαζόμενους, τη νεολαία, την κοινωνία για την άνοδο των φασιστών και αντίθετα να τους δίνουν ελεύθερο βήμα μέσα στους εργασιακούς χώρους!

Β. Ενάντια στους φθαρμένους αστικούς θεσμούς

Η χωρίς τέλος επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι και η κοινωνία δύο χρόνια τώρα, γεννά θυμό και απογοήτευση που συνεχώς βαθαίνουν. Με αυτή τη συνείδηση επιδιώκει να “κουμπώσει” η δημαγωγία της Χ.Α. μέσα από τα κεντρικά της συνθήματα: “Χ.Α. εναντίον όλων”, “Χ.Α. για να ξεβρωμίσει ο τόπος”, κ.λπ.
Πιο συγκεκριμένα, στο σάιτ τους “τσουβαλιάζουν” όλα τα κόμματα κι όλους τους πολιτικούς, και του αστικού αλλά και του εργατικού στρατοπέδου, για να αναδείξουν τους εαυτούς τους ως τους μόνους “σωτήρες”...
«Το θολό μεταπολιτευτικό τοπίο ξεδιάλυνε για εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας. Πολύς κόσμος κατάλαβε πλέον πως τα κόμματα και οι πολιτικοί ολόκληρου του κοινοβουλευτικού τόξου είναι η μεγάλη πληγή της Πατρίδας»5.

Αλλά δεν μένουν σε αυτό... Η χαρά τους για τις δημοσκοπικές τους επιδόσεις είναι τόση που σχεδόν ξεχνάνε τα προσχήματα και προχωράνε παραπέρα:
«...Η λύση του προβλήματος της ελληνικής αλλά και συνολικά της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι απλή... Το οικονομικό πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό. Η ασθένεια της Ευρώπης είναι ακριβώς αυτή που προβάλλεται ως θεραπεία του και ονομάζεται δημοκρατία... (σ.σ. η υπογράμμιση δική μας)
“...Θέλουμε να κυβερνήσουμε την Ιταλία. Μας ερωτούν. Με ποιο πρόγραμμα;

Απαντώ. Δεν είναι τα προγράμματα που λείπουν αλλά οι άνθρωποι με βούληση να τα εφαρμόσουν”. Η περίφημη αυτή ρήση του Μουσολίνι που παρέλαβε μια κατακερματισμένη και πτωχευμένη χώρα και την κατέστησε κραταιά δύναμη είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρη παρά ποτέ. Η δύναμη είναι πάντοτε το γινόμενο μιας κρίσιμης μάζας ανθρώπων επί την ισχυρή βούληση του φορέα τους. Η Χρυσή Αυγή διαθέτει μια γιγάντια βούληση. Σύντομα θα διαθέτει και την κρίσιμη μάζα των ανθρώπων. Και τότε θα σαρώσει σαν δυνατός βοριάς το σαπροφυτικό πολιτικό κατεστημένο της δημοκρατικής κλεπτοκρατικής ολιγαρχίας»6.

Προσέξτε, επιμένουν πως «το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό»! Άρα η Χ.Α. δεν σκοπεύει να πειράξει τα θεμέλια του συστήματος!! Ναι, καλά καταλάβατε, για τη Χ.Α. ο καπιταλισμός ...δουλεύει! Αυτό που δεν δουλεύει είναι η αστική δημοκρατία, δηλ. η σημερινή μορφή διακυβέρνησης του καπιταλισμού! Και στην θέση της προτείνει το Ιταλικό μοντέλο του Μουσολίνι, δηλ. τον φασισμό του μεσοπολέμου!
Προφανώς, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στις μέρες της χειρότερης κρίσης του καπιταλισμού απαλλάσσεται από τα φτιασιδώματά της και παίρνει την καθαρή μορφή της δικτατορίας των τραπεζών, των μη εκλεγμένων κυβερνήσεων τεχνοκρατών, του περιορισμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων και της ενίσχυσης της κρατικής καταστολής. Η απάντηση σ’ αυτό δεν είναι ο ανοικτός φασισμός! Αλλά είναι η δημοκρατία των “από κάτω”, η εργατική δημοκρατία, με επιτροπές εκλεγμένων και ανακλητών αντιπροσώπων σε κάθε εργασιακό χώρο, στα σχολεία, στις γειτονιές, παντού, με πλήρη ελευθερία έκφρασης και πολυκομματισμό, με σεβασμό όλων των ειδών των μειονοτήτων, με την κατάργηση όλων των αστικών προνομίων και με τους εκλεγμένους αντιπροσώπους να αμείβονται όλοι με τον μισθό του εργάτη.

Γ. Για τη ρήξη και την ανατροπή...

Η Χ.Α. προσπαθεί να πείσει –ιδιαίτερα απευθυνόμενη σε νέους ανθρώπους– πως είναι μια δύναμη ανατρεπτική και ριζοσπαστική...
Σίγουρα έχουμε μπει σε μια άλλη εποχή, μια εποχή μεγάλων αγώνων, εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Το απέδειξαν η Αραβική Άνοιξη, οι μεγάλες γενικές απεργίες, το κίνημα “Occupy” και των Αγανακτισμένων κ.λπ. Αλλά η Χ.Α. όταν αυτοπροσδιορίζεται δεν έχει κανένα από αυτά τα φαινόμενα στο μυαλό της...
Γράφουν στο σάιτ τους:
«Μέσα σε συνθήκες εκκολαπτόμενης κοινωνικής αναταραχής, φάνηκε αυτό που φωνάζουμε εδώ και χρόνια. Πως τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν ακραίες λύσεις. Απαιτείται μία επαναστατική πρωτοπορία που θα γκρεμίσει το σάπιο πολιτικό κατεστημένο. Η πρωτοπορία αυτή, μετά την εξαφάνιση του ειδώλου της δήθεν “επαναστατικής αριστεράς”, μπορεί να είναι μόνο εθνικιστική»7.
Η δική τους η “επανάσταση”, το “γκρέμισμα” του κατεστημένου, δεν αφορά τις μάζες, δεν αφορά τις κοινωνίες, δεν αφορά τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των καταπιεσμένων! Είναι έργο της “εθνικιστικής πρωτοπορίας”! Είναι έργο των μελών της Χ.Α.! Είναι έργο δικτατορίσκων, φασιστών!

Δ. “Για την Ελλάδα στους Έλληνες”

Από τη δημαγωγία της Χ.Α. δεν θα μπορούσε να λείψει ο εθνικισμός και τα σενάρια για “προδότες”, “δοσίλογους” και “συνομωσίες εναντίον του έθνους”.
Γράφουν στο σάιτ τους:
«Το ντόπιο διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο, γαντζωμένο στην εξουσία, εκτελεί όλες τις εντολές εξάρτησης και υποταγής, ξεπουλώντας την πατρίδα... Παραχωρήθηκε η εθνική μας κυριαρχία. Η εδαφική μας ακεραιότητα αμφισβητείται. Η δημόσια περιουσία εκποιείται. Ο ενεργειακός πλούτος δεσμεύεται... Εκατομμύρια λαθρομετανάστες έχουν εισβάλει και εξακολουθούν να εισβάλουν ανεξέλεγκτα στη χώρα μας. Αλλοιώνουν την πληθυσμιακή σύνθεση, ώστε σε λίγα χρόνια οι Έλληνες να αποτελούμε μειοψηφία στον τόπο μας και από εθνικό κράτος να μετατραπούμε σε πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό, όπως επιβάλει το διεθνές σύστημα της παγκοσμιοποίησης»8.

Και πράγματι ο ελληνικός καπιταλισμός έχει ήδη συμβιβαστεί με το ρόλο μιας νεο-αποικίας που του επιφύλαξαν η Τρόικα και οι δανειστές του. Το ίδιο ισχύει για τον Πορτογαλικό καπιταλισμό, και πριν απ’ αυτόν για τον Ρουμάνικο, τις Βαλτικές χώρες, παλιότερα για τον Αργεντίνικο κ.λπ. Η “υποταγή” και η “εξάρτηση” όμως δεν αποτελεί μια εθνική ιδιομορφία του ελληνικού καπιταλισμού και μόνο. Αλλά κεντρικό χαρακτηριστικό της ίδιας της λειτουργίας του παγκόσμιου καπιταλισμού. Οι πιο αδύναμες αστικές τάξεις ιστορικά επιβίωσαν διαλέγοντας ισχυρότερες αστικές τάξεις ως “προστάτες” τους.
Αυτός ο γόρδιος δεσμός δεν μπορεί να σπάσει με την... ανακάλυψη μιας δήθεν “πατριωτικότερης” αστικής τάξης, γιατί απλά δεν υπάρχει! Ούτε σπάει με την επιστροφή σε μια πλήρως προστατευμένη και απομονωμένη εθνική καπιταλιστική οικονομία.
Ένας είναι ο δρόμος που απομένει: η ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Καθόλου όμως δεν εννοούμε μια “εθνική” σοσιαλιστική κοινωνία – κι αυτές κατέρρευσαν μαζί με τον σταλινισμό το 1989. Η ανατροπή του καπιταλισμού σε μια χώρα –καταρχήν– θα αποκτήσει το πραγματικό της νόημα, μόνο αν λειτουργήσει σαν το πρελούδιο για τη διεθνιστική επέκτασή της.

Η εκλογή του Ν. Μιχαλολιάκου ήταν καμπή

Η πρόβλεψη πως η εκλογή του Ν. Μιχαλολιάκου στο Δήμο Αθήνας το Νοέμβρη του 2010 θα ήταν ένα σημείο καμπής, επιβεβαιώθηκε πλήρως.
Αυτό είναι κάτι που το αναγνωρίζει και η ίδια η Χ.Α. Γράφουν στο σάιτ τους:
«Μετά τη μεγάλη Νίκη μας στο δήμο Αθηναίων και την ανάληψη δημοσίου αξιώματος από τον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής ξεκίνησε στην ουσία η μεγάλη πολιτική μάχη. Όλος ο ελληνικός λαός κατανόησε πως το Κίνημά μας σύντομα θα παίξει πρωτεύοντα ρόλο στα δημόσια πράγματα της χώρας. Κατέρρευσε η προπαγάνδα δεκαετιών που ταύτιζε την Χρυσή Αυγή με το περιθώριο. Τσακίστηκε η λογική της χαμένης ψήφου»9.
Και πράγματι, παρά την εμφανή μεγαλοποίηση, είναι αλήθεια ότι η εκλογή του Ν. Μιχαλολιάκου έδωσε μια ώθηση στη Χ.Α. σε πολλά επίπεδα.
– Κέρδισε δημοσιότητα και προβολή.
– Ενίσχυσε την ασυλία και την ατιμωρησία για όλα τους τα αίσχη. Είναι πραγματικά τραγική ειρωνεία πως για τις δεκάδες επιθέσεις τους ιδιαίτερα στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα μέσα στα 3 τελευταία χρόνια, οι πρώτες συλλήψεις και παραπομπές σε δίκη έγιναν μόλις τον Σεπτέμβρη του 2011 (σ.σ. και αφορούν δίκη 3 ατόμων –ανάμεσα τους η γνωστή τηλεπερσόνα Θ. Σκορδέλη– που θα γίνει στις 20 Μάρτη 2012)! Βέβαια υπάρχει κι ένας ακόμα παράγοντας που οδήγησε σ’ αυτή την εξέλιξη και είναι η πλήρης ανοχή ή συνεργασία των δυνάμεων ασφαλείας. Σε πολλές περιπτώσεις οι δυνάμεις ασφαλείας εξασφάλιζαν την πλήρη... επιχειρησιακή επιτυχία των επιθέσεων των Χρυσαυγιτών.
– Στρατολόγησε στις γραμμές της ιδιαίτερα νέους χωρίς καμιά ελπίδα για το μέλλον.
– Πάνω απ’ όλα έσπασε την εικόνα της περιθωριακής συμμορίας Ναζιστών δολοφόνων, που την ακολουθούσε από τη δημιουργία της και για σχεδόν 15 χρόνια.

Την ίδια ώρα η εκλογή του Ν. Μιχαλολιάκου ήταν το επιστέγασμα της συστηματικής παρέμβασης της Χ.Α. σε συγκεκριμένες περιοχές – ιδιαίτερα στο κέντρο της Αθήνας. Για να το καταφέρει αυτό φόρεσε τον μανδύα των “επιτροπών κατοίκων”, έκανε δουλειά πόρτα-πόρτα, παρενέβηκε σε σχολεία, μάζεψε υπογραφές, και κυρίως έστησε ομάδες κρούσης οι οποίες “φρουρούσαν” τις ζώνες επιρροής. Σε μια μικρογραφία, η πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα, λειτούργησε ως το συμβολικό “κράτος” της Χ.Α.
Και σ’ αυτό το “κράτος” η Χ.Α. επαλήθευσε τον ρόλο που έπαιξε ο φασισμός ιστορικά. Τον ρόλο του “πλυντηρίου” για το καπιταλιστικό σύστημα και τις κυβερνήσεις που το υπηρετούν.

Για το μεταναστευτικό

Μέσα σ’ αυτό το “πλυντήριο” μπήκαν ταυτόχρονα η αποτυχία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και των ντόπιων αστικών τάξεων στον Τρίτο Κόσμο, καθώς και η συνεχιζόμενη αντιπροσφυγική και αντιμεταναστευτική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων. Στη Χ.Α. δεν αρκεί που η παροχή ασύλου στην Ελλάδα παραμένει κολλημένη στο 0% και που οι μετανάστες –παλιοί και καινούργιοι– στερούνται ακόμα και των στοιχειωδέστερων δημοκρατικών δικαιωμάτων τους. Αυτό που θέλουν είναι 0% πρόσφυγες και 0% μετανάστες στην Ελλάδα.
Απευθυνόμενοι σε στρώματα μπερδεμένα και συγχυσμένα από την κρίση και ταυτόχρονα απελπισμένα γιατί δεν βλέπουν κανένα μέλλον, λένε πως αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να προστατευτούμε από την ανεργία και τη φτώχεια. Η βάση από την οποία ξεκινούν είναι ένα τεράστιο σύνολο υπαρκτών προβλημάτων. Ιδιαίτερα σε περιοχές που ήταν ήδη υποβαθμισμένες, χωρίς πράσινο, ελεύθερους χώρους, πολιτιστικά ή αθλητικά κέντρα, με παρατημένα τα δημόσια σχολεία, και με μεγάλους πληθυσμούς αστέγων, ανέργων ή ανθρώπων χωρίς χαρτιά, το εκρηκτικό μείγμα είναι έτοιμο και περιμένει μόνο το φυτίλι. Αυτές οι περιοχές και αυτά τα προβλήματα στην εποχή της βαθύτερης κρίσης του καπιταλισμού θα πολλαπλασιάζονται. Όμως τίποτα δεν πρόκειται να λυθεί με τις προτάσεις της Χ.Α.

Οι προτάσεις αυτές στηρίζονται πάνω σε τεράστια ψέματα. Ακόμα και αν όλοι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες εξαφανίζονταν με μιας από την Ελλάδα, η ανεργία δεν θα μηδενίζονταν. Γιατί είναι το απότοκο της βαθιάς κρίσης, των λουκέτων, των ιδιωτικοποιήσεων, της σφαγής των κοινωνικών δαπανών και των μαζικών απολύσεων στο δημόσιο τομέα. Κι αυτό αποδεικνύεται αν δούμε ότι μέσα σε μόλις 2 χρόνια η ανεργία τριπλασιάστηκε, ενώ δεν είχαμε αντίστοιχα τριπλασιασμό των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Αντιθέτως οι εκροές ενισχύονται. Ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται το φαινόμενο μιας νέας ελληνικής μετανάστευσης. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι μπαίνουν ξανά στην θέση των παππούδων μας και των προπάππων μας...
Όμως ούτε η εγκληματικότητα θα μηδενίζονταν γιατί θα συνέχιζαν να τη γεννούν οι ίδιες οι αντικειμενικές συνθήκες. Ενώ θα ήταν μάταιο να περιμένει κάποιος την αναβάθμιση των γειτονιών μας, των σχολείων, του πολιτισμού κ.λπ., όταν τα πάντα μπαίνουν στην κλίνη του Προκρούστη της αποπληρωμής των τοκογλύφων τραπεζιτών – ξένων και Ελλήνων.

Οι ευθύνες της Αριστεράς

Η ανοδική τροχιά της Χ.Α. είναι συνέχεια μιας τάσης που αναπτύσσεται και σε άλλες χώρες. Σε κάποιες μάλιστα από αυτές –όπως στην Ουγγαρία ή την Ολλανδία– τα ακροδεξιά κόμματα αποκτούν ρυθμιστικό ρόλο.
Η ενίσχυση της εκλογικής επιρροής ακροδεξιών, εθνικιστικών ή ανοικτά νεοφασιστικών κομμάτων σε περισσότερες από τις μισές χώρες-μέλη της Ε.Ε., είναι αντιστρόφως ανάλογη με την εικόνα της παραδοσιακής Αριστεράς ή ακόμα και των νέων αριστερών σχηματισμών. Ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, όπως η Ουγγαρία για παράδειγμα, η Αριστερά απουσιάζει παντελώς.
Η αποτυχία της Αριστεράς να ανταποκριθεί στις πιο επείγουσες ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, στις συνθήκες της χειρότερης κρίσης στην ιστορία του καπιταλισμού, ισοδυναμεί με ήττες για το κίνημα και οι ήττες στρώνουν το δρόμο στην άνοδο του ρατσισμού, του νεοφασισμού, του εθνικισμού και της ακροδεξιάς.

Σε τελευταία ανάλυση λοιπόν η Χ.Α. δεν τα κατάφερε μονάχα με το “σπαθί της”... Είχαν προηγηθεί από την πλευρά της ελληνικής Αριστεράς –παραδοσιακής και μη– σειρά λαθών.
– Η υποτίμηση της Χ.Α. και του κινδύνου που εκπροσωπεί – ειδικά στην εποχή μας. Μια τάση να ξεμπερδεύουν μαζί της, μένοντας μόνο στην καταγγελία των βίαιων επιθέσεών της, στην επίκληση της ιστορικής εμπειρίας του φασισμού ή σε μια στενή “ανθρωπιστική” και διόλου ταξική και διεθνιστική προσέγγιση του μεταναστευτικού.
– Η πολιτική απουσία και η έλλειψη συγκεκριμένων απαντήσεων για τα υπαρκτά προβλήματα σε περιοχές όπως π.χ. ο Αγ. Παντελεήμονας, η Πάτρα, η Ηγουμενίτσα κ.λπ.
– Η επιφανειακή και λανθασμένη αντίληψη ότι η Χ.Α. θα εκδιωχθεί από τις περιοχές “γκέτο” με την... έφοδο μιας πορείας σποραδικά. Όμως η Χ.Α. “εγκαταστάθηκε” σε αυτές τις περιοχές στη βάση ενός συστηματικού σχεδίου. Τίποτα λιγότερο δεν χρειαζόταν για να απομονωθεί σε αυτές τις ίδιες περιοχές.
– Και κυρίως η προκλητική αδυναμία ή ακόμα και η άρνηση κάθε ενωτικής, άμεσης και μαζικής δράσης του συνόλου της Αριστεράς. Να σημειώσουμε εδώ πως απέναντι στο 5,29% του Ν. Μιχαλολιάκου στον δήμο της Αθήνας, η Αριστερά είχε βγει και η ίδια ενισχυμένη με συνολικό ποσοστό 22,36% (ΚΚΕ 13,73%, ΣΥΡΙΖΑ 5,79%, ΑΝΤΑΡΣΥΑ 2,84%). Αλλά αυτή η βάση εκκίνησης δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ για να δημιουργηθούν κοινές επιτροπές κατοίκων, Ελλήνων και μεταναστών, που θα σχεδιάζουν δημοκρατικά την πάλη για τα κοινά προβλήματα. Δεν αξιοποιήθηκε ποτέ για να αναπτυχθούν μαζικές πρωτοβουλίες και δράσεις που θα ένωναν τους εργαζόμενους, τη νεολαία, αλλά και τους πρόσφυγες και τους μετανάστες αυτών των περιοχών. Ούτε καν μια κοινή κεντρική αντιφασιστική πορεία δεν έχει η Αριστερά στο ενεργητικό της! Με αποκορύφωμα τα όσα συνέβησαν τον Μάη του 2011, όταν ο παροξυσμός φασιστικής βίας στο κέντρο της Αθήνας μετά τη δολοφονία του Μ. Καντάρη, έμεινε επί της ουσίας αναπάντητος σε μαζικό επίπεδο από την Αριστερά.

Όταν οι μάσκες πέφτουν...

Α. Το πρόγραμμα της Χ.Α.
Ποιο είναι όμως το πρόγραμμα της Χ.Α. και η πρότασή τους για έξοδο από την κρίση; Μπορεί να προσφέρει πραγματικές λύσεις στους ανθρώπους που απευθύνεται;
Ας αφήσουμε πρώτα τους ίδιους να μιλήσουν:
«Για να εξέλθει η χώρα από αυτή τη στημένη κρίση χρέους πρέπει πρωτίστως να προχωρήσει στις παρακάτω κινήσεις:
– ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ. Λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους και όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1974 μέχρι σήμερα και καταγγελία του παράνομου και επαχθούς χρέους
– Ανακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ10 και έναρξη γεωτρήσεων σε όλες τις περιοχές με επιβεβαιωμένα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου
– Εθνικοποίηση των ενεργειακών μας κοιτασμάτων και των τραπεζών και επένδυση των εσόδων στον τομέα της εθνικής παραγωγής, με στόχο να ξαναγίνει η χώρα αυτάρκης.
Για να γίνουν πράξη τα παραπάνω απαιτείται κάθαρση του πολιτικού μας συστήματος από τους υπηρέτες ξένων συμφερόντων. Απαιτείται ΕΘΝΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ που θα υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την Πατρίδα και τον Ελληνικό Λαό»11 (σ.σ. όλες οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Το πρώτο που σημειώνουμε είναι πως θεωρούν πως η κρίση είναι «στημένη», είναι δηλ. μια κατασκευή. Πουθενά, είναι η αλήθεια, δεν θα βρούμε στις αναλύσεις τους πως αυτή είναι μια κρίση του διεθνούς καπιταλισμού, μια δομική κρίση του συστήματος, γέννημα θρέμμα των αντιφάσεών του. Αθώο λοιπόν το σύστημα, ένοχοι κάποιοι διαχειριστές του, οι οποίοι μάλιστα είναι τόσο ισχυροί κατά τη Χ.Α. που μπορούν να “στήνουν” μια τόσο καταστροφική κρίση...

Το δεύτερο που σημειώνουμε είναι πως ο... πύρινος αντι-μνημονιακός τους λόγος, εξαντλείται στην “καταγγελία” του Μνημονίου – προσέξτε όχι στην ανατροπή του! Η Χ.Α. δεν προτείνει την ανατροπή του Μνημονίου! Όσο για το χρέος προτείνει τον “λογιστικό έλεγχο” και την “καταγγελία του παράνομου και επαχθούς” κομματιού του, όχι όμως την άρνηση αποπληρωμής του συνόλου του! Η Χ.Α. προτείνει την “καταγγελία”, η οποία όμως ως μέθοδος, το μόνο που μπορεί να επιφέρει είναι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους – με πιθανή τη διαγραφή ενός μέρους του. Και για το υπόλοιπο χρέος; Καμιά αναφορά. Τυχαίο; Καθόλου. Η Χ.Α. είναι υπέρ της αποπληρωμής του υπολοίπου με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλ. με την υιοθέτηση νέων Μνημονίων! Η απόσταση από τις προηγούμενες θέσεις της Ν.Δ. είναι πραγματικά πολύ μικρή, αλλά το πιο σημαντικό είναι να δούμε το πού κατάληξε η Ν.Δ.!
Παρακάτω εισάγουν μια πρόταση που θα τη βρούμε σε όλες τις πρόσφατες αναλύσεις τους και συμπυκνώνεται στην εκμετάλλευση των «επιβεβαιωμένων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου», προφανώς για να δοθεί ώθηση στην ελληνική οικονομία. Εδώ υπάρχει πράγματι κάτι καινούργιο.

Ας σταθούμε όμως πιο διεξοδικά:
Από πού πηγάζει η καλλιέργεια αισιοδοξίας σχετικά με το μέγεθος του υποθαλασσίου ορυκτού πλούτου στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου; Στηρίζεται πράγματι πάνω σε αδιάψευστα δεδομένα η δημιουργία της αίσθησης ότι δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου βρίσκονται στον βυθό της Ελλάδας, ικανά να μετατρέψουν τη χώρα σε μια νέα Σαουδική Αραβία και να αλλάξουν τις στρατηγικές και οικονομικές ισορροπίες στην περιοχή; Σ’ αυτή τη φάση κανείς και καμιά έρευνα δεν έχει απαντήσει ακόμα συνολικά και με σιγουριά. Άλλωστε, αν αυτό είχε συμβεί, οι πρώτοι που θα... ερωτεύονταν τον ελληνικό καπιταλισμό και θα του άνοιγαν δρόμο για όσα δανεικά θέλει, θα ήταν οι μεγάλες πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρείες και μαζί τους και οι χώρες που τις διαθέτουν.

Αλλά ας πάμε στην ουσία βλέποντας τον κατάλογο των μεγάλων πετρελαιοπαραγωγών χωρών στον κόσμο (Ρωσία, Σαουδική Αραβία, ΗΠΑ, Ιράν, Κίνα, Καναδάς, Μεξικό, Νιγηρία, Λιβύη κ.λπ.). Ούτε από τις κρίσεις του καπιταλισμού απαλλάχθηκαν – παράδειγμα οι ΗΠΑ. Ούτε από τη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση – παράδειγμα η Νιγηρία, το Ιράν, το Μεξικό. Ούτε από τις δικτατορίες – μέχρι πρόσφατα η Λιβύη, ουσιαστικά και η Σαουδική Αραβία.

Για άλλη μια φορά η απάντηση δεν είναι η ύπαρξη ή όχι ορυκτού πλούτου και κοιτασμάτων, αλλά ποιος θα τα ελέγχει και προς όφελος ποιου. Και η Χ.Α. έχει απαντήσει προκαταβολικά σ’ αυτό το ερώτημα αποδεχόμενη τον καπιταλισμό. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οι «εθνικοποιήσεις των ενεργειακών κοιτασμάτων και των τραπεζών» στις οποίες αναφέρεται η Χ.Α., αν ποτέ γίνουν, καταλήγουν να είναι η ιδανική φόρμουλα για μια μορφή κρατικού καπιταλισμού, ανάλογου με του Χίτλερ και του Μουσολίνι.
Άλλωστε αυτό το κάνουν καθαρό και οι ίδιοι σε ειδική αναφορά στις θέσεις τους:
«Το δημόσιο να μην αποτελεί την τροχοπέδη, αλλά την ατμομηχανή της εθνικής ανάπτυξης. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει ισχυρή οικονομία χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία έτσι δεν μπορεί να υπάρξει και χωρίς Δημόσιο τομέα»12.
Ας μείνουν λοιπόν οι έλληνες καπιταλιστές ήσυχοι, η Χ.Α. γι’ αυτούς δουλεύει. Γι’ αυτό άλλωστε και πουθενά στις θέσεις τους δεν θα βρούμε ούτε μια αναφορά για τη φορολόγηση του πλούτου ή για την απαλλοτρίωση του κεφαλαίου.
Αφήνουμε για το τέλος την αναφορά στην “αυτάρκεια”, γιατί πολύ απλά σε συνθήκες διεθνούς καπιταλισμού δεν υπάρχει ούτε μια χώρα που να μπορεί να οριστεί ως τέτοια.

Β. Για τα εθνικά θέματα

Εδώ πια γίνονται πεντακάθαροι:
– «Καμιά υποχώρηση για την Μακεδονία μας. Χαρακτηρίζεται αδίκημα εσχάτης προδοσίας για όποιους πολιτικούς ή μη τολμήσουν και υποκύψουν [στα Σκόπια] και ως εχθρική ενέργεια κατά του Ελληνισμού για όσους το αναγνωρίζουν με το κάλπικο όνομα του».
– «Βόρειος Ήπειρος:... Στόχος η απελευθέρωση και η ενσωμάτωση στη μητέρα πατρίδα».
– «Κύπρος: Συνδρομή με κάθε τρόπο στον αγώνα για απελευθέρωση των κατεχόμενων.
Απόδοση και της Ελληνικής υπηκοότητας στους Ελληνοκύπριους και στενότερη συνεργασία σε όλους τους τομείς. Η Κύπρος είναι Ελλάδα».
– «Αιγαίο: Επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια... Δημιουργία και εξοπλισμός νησιωτικής Εθνοφρουράς».
– «Θράκη: Κλείσιμο του Τουρκικού προξενείου και απέλαση των πρακτόρων της Άγκυρας. Πρόγραμμα συνειδησιακής επανελληνοποίησης των Ελλήνων Πομάκων. Υπερσύγχρονη αμυντική θωράκιση του Έβρου»13.
Στο βάθος του δρόμου βρίσκουμε τη νέα “Μεγάλη Ιδέα”. Ιδανική συνταγή για
“μεγάλους” πολέμους και συγκρούσεις στην ευρύτερη περιοχή.

Γ. Από τα λόγια στην πράξη...

Σε τελευταία ανάλυση η ίδια η πράξη μπορεί να κρίνει ποιοι είναι οι πραγματικοί “φίλοι” και ποιοι είναι οι πραγματικοί “εχθροί” της Χ.Α. Και ο κύριος εχθρός της είναι το ελληνικό εργατικό κίνημα, οι οργανώσεις του, οι μορφές πάλης που υιοθετεί, αλλά και κάθε ένδειξη των επαναστατικών σπασμών από τους οποίους διέρχεται αναζητώντας απαντήσεις στις πιο επείγουσες ανάγκες του.
Από το κίνημα των Αγανακτισμένων μέχρι την απεργία της Ελληνικής Χαλυβουργίας η Χ.Α. στην πράξη απέδειξε τι “υπηρεσίες” και σε ποιους σκοπεύει να προσφέρει.

Απευθυνόμενοι σε ένα κίνημα που έχει πραγματοποιήσει 18 γενικές απεργίες, 100άδες άλλες μόνο τα τελευταία 2 χρόνια και χιλιάδες συγκεντρώσεις και πορείες –σε κάποιες απ’ αυτές μάλιστα με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων!– του λένε:
«... Οι απεργίες ενισχύουν το μίσος μεταξύ των Ελλήνων κι αυτό εξυπηρετεί το διχασμό που επιδιώκουν τα κόμματα του συστήματος διαπλοκής και κλεπτοκρατίας... Τι νόημα έχει η απεργία; Για να ταλαιπωρηθεί ο άλλος Έλληνας, ο άλλος εργαζόμενος;... Κανέναν δεν θα πονέσουν οι απεργίες, παρά ο ένας Έλληνας θα μαχαιρώνει τον άλλο, κάνοντάς του δυσκολότερη την ήδη πιεσμένη καθημερινότητα. Λέω λοιπόν όχι στις απεργίες που πλήττουν μόνο τους ίδιους τους εργαζόμενους»14.

Ενώ σε άλλο άρθρο πάλι από το σάιτ τους, αφού παραδέχονται ότι τους ρωτούν «για ποιο λόγο η Χρυσή Αυγή δε συμμετέχει με οργανωμένο μπλοκ στις γενικές απεργίες;», γράφουν:
«Θα βόλευε πολλούς να συμμετέχει και η Χρυσή Αυγή σε αυτό το κακοστημένο θέατρο της εξουσίας. Η ηγεσία και τα μέλη του Κινήματος όμως διαθέτουν ηθικό, πειθαρχία και –κυρίως– κοινό νου, αρετές ικανές να μας κρατήσουν μακριά από όλες αυτές τις παγίδες...»15.

Έχουν το θράσος να μας λένε κατάμουτρα πως οι απεργίες είναι “αντεθνικές” και πως δημιουργούν “μίσος” μεταξύ ομοεθνών... Πως αυτό ακριβώς είναι το κυρίαρχο, ότι είμαστε ομοεθνείς, με το ίδιο αίμα και από την ίδια φυλή. Πως δεν είμαστε εργάτες και εργοδότες, καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, φτωχοί και πλούσιοι. Και να κάτσουμε στα αυγά μας γιατί «εξυπηρετούμε τον διχασμό που επιδιώκει το σύστημα»... Και τελικά «πλήττουμε» τους εαυτούς μας... Έχουν το θράσος να μας λένε πως πρόκειται για «κακοστημένο θέατρο» και πως αυτοί θα μείνουν μακριά από τις «παγίδες»...

Στην πυρά λοιπόν οι απεργίες, στην πυρά οι συγκεντρώσεις, οι πορείες, τα σωματεία που τις καλούν αλλά και η Αριστερά που τις στηρίζει, γιατί παραβιάζουν την... αρμονία του έθνους!!
Καμιά εντύπωση δεν μας κάνουν όλα αυτά. Πριν από τους νεοφασίστες της Χ.Α. τα ίδια έλεγαν και έκαναν οι Ναζιστές ιστορικά. Ο Χίτλερ για να υπερασπίσει το «Γερμανικό αίμα», τη «Γερμανική φυλή» και τελικά τον «Γερμανικό καπιταλισμό», πρώτα διέλυσε τη «Γερμανική αριστερά», μετά τα «Γερμανικά συνδικάτα» και μετά όλους τους υπόλοιπους...
Με την ίδια ανατριχίλα αντιμετώπισαν το ιστορικό κίνημα των Αγανακτισμένων και των καταλήψεων των πλατειών. Ίσως και να τρόμαξαν και περισσότερο από τον Γ. Παπανδρέου που παραιτήθηκε και ξεπαραιτήθηκε μέσα σε μια μέρα στις 15 Ιούνη... Γράφουν στο σάιτ τους:
«Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν έχει θέση σε τέτοιες “ιμάμ μπαϊλντί” συγκεντρώσεις, όπου υπάρχουν από σημαίες με την ημισέληνο και άνθρωποι που τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο και δίπλα τους κάποιοι άλλοι να τους γιουχάρουν... Όλα τα έχουν φροντίσει οι εξουσιαστές μας… Ακόμη και τις αντιδράσεις, τις υποτίθεται αυθόρμητες και λαϊκές, να τις κατευθύνουν και να τις ελέγχουν!»16

«Επειδή τα γραπτά μένουν, ο καθένας θα κριθεί για τις πράξεις του. Δεν είμαστε απέναντι στους αγνούς Έλληνες που συγκεντρώνονται στις πλατείες αλλά στην κατεύθυνση που πήρε εξαρχής αυτή η αδιέξοδη κατάσταση. Αφήνουμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους στους συμμετοχικούς αυνανισμούς της “άμεσης και αληθινής δημοκρατίας” και δηλώνουμε ότι θα είμαστε παρόντες εκεί όπου θα ξεκινήσει η αληθινή αντεπίθεση των ανυπότακτων Ελλήνων κατά των προδοτών του μεγάλου μας Έθνους»17.

Η Χ.Α. χαρακτηρίζοντας το κίνημα ως «ελεγχόμενο», «μιντιο-δημιούργητο», και καταγγέλλοντας τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων των συνελεύσεων ως «συμμετοχικούς αυνανισμούς», ήθελε να επιφυλάξει για τον εαυτό της το ρόλο των μοναδικών «ανυπότακτων Ελλήνων»... Η αλήθεια όμως είναι πως δεν υπήρχε εύφορο έδαφος για τη Χ.Α. στις πλατείες. Ούτε για τις ιδέες της, ούτε για τον Αρχηγό της! Οι συντεταγμένες του κινήματος των πλατειών: ο διεθνισμός, τα στοιχεία αντικαπιταλιστικής συνείδησης, ο έντονος αντι-κυβερνητισμός, οι συλλογικές διαδικασίες με τις καθημερινές συνελεύσεις, η αυτενέργεια φρέσκων κοινωνικών στρωμάτων, ήταν ένα απόλυτο απαγορευτικό για τη Χ.Α. Αν εκτιμούσε πως είχε έστω και την παραμικρή ελπίδα να επηρεάσει τους 100άδες χιλιάδες τότε θα ήταν εκεί!

Αφήσαμε για το τέλος τον ηρωικό αγώνα των εργαζομένων της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Μνημείο φιλο-εργοδοτικότητας η στάση της Χ.Α.! Παραθέτουμε από ανακοίνωσή τους:
«...Η πρόταση της “Ελληνικής Χαλυβουργίας” προς τους εργαζομένους ήταν λογική υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά. Ασφαλώς, είναι απολύτως δυσάρεστο να μειώνονται οι αποδοχές των εργαζομένων, ωστόσο το περιορισμένο χρονικό διάστημα ισχύος του πενταώρου αποδεικνύει ότι η εργοδοσία δεν επιθυμεί να προβεί σε απολύσεις... Δυστυχώς, παρ’ όλο που η διοίκηση της εταιρείας έκανε δεκτά τις τελευταίες ημέρες τα αιτήματα των απεργών και επιθυμεί να ανακαλέσει τις απολύσεις, τίθενται και νέες αξιώσεις που αφορούν ανύπαρκτες προθέσεις της “Ελληνικής Χαλυβουργίας” να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και να προωθήσει τις ατομικές... Είναι επιτακτική η ανάγκη ανάπτυξης ενός εθνικιστικού συνδικαλιστικού κινήματος που θα υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων υπεύθυνα και στιβαρά και όχι υστερικά και θα επιδιώκει τον συμβιβασμό των διαφόρων συμφερόντων προς όφελος εργοδοτών και εργαζομένων»18.

Όλα τα δίκια με τον Μάνεση λοιπόν κατά τη Χ.Α., τον τίμιο και ειλικρινή καπιταλιστή με τις “λογικές” προτάσεις! Αυτοί οι άτιμοι οι απεργοί αντί να συμπάσχουν μαζί του για τα κέρδη του (!!) που μειώθηκαν, τα θέλουν όλα δικά τους! Αλλά πού να καταλάβουν από «εθνικιστικό συνδικαλισμό», που επιδιώκει «τον συμβιβασμό των διαφόρων συμφερόντων προς όφελος εργοδοτών και εργαζομένων»! Μόνο η Χ.Α. ξέρει...

Η Χ.Α. στην πραγματικότητα ευχόταν και συνεχίζει να εύχεται για τις ήττες όλων των κινημάτων. Ο φασισμός ιστορικά πάτησε πάνω στις ήττες των εργατικών ή επαναστατικών κινημάτων της 10ετίας του ’30. Το ίδιο επιθυμούν να επαναληφθεί και σήμερα. Ας τους διαψεύσουμε! Και ας κάνουμε κάθε τι που μπορούμε, ώστε στις επικείμενες εκλογές να διαψευστούν οι προσδοκίες τους για είσοδο στη βουλή και για να έχουν μια πρώτη σημαντική ήττα!

Παράρτημα

Ι. Χρονολόγιο Χρυσής Αυγής
– Το 1985 ιδρύεται η οργάνωση Εθνικό Λαϊκό Κίνημα – Χρυσή Αυγή.
– Το 1993 συστηματοποιείται η έκδοση της ομώνυμης εφημερίδας και η Χρυσή Αυγή μετατρέπεται σε πολιτικό κόμμα.
– Το 1997 οργανώνουν την πρώτη επετειακή εκδήλωση για τα Ίμια κι από τότε συνεχίζουν κάθε χρόνο.
– Τον Ιούνη του 1998 ο Δ. Κουσουρής δέχεται τη δολοφονική επίθεση Χρυσαυγιτών στην Ευελπίδων. Ως υπεύθυνος καταζητείται ο Νο 2 της Χρυσής Αυγής, Α. Ανδρουτσόπουλος ή “Περίανδρος”. Διαφεύγει της σύλληψης για χρόνια, τελικά παραδίδεται μόνος του τον Σεπτέμβρη του 2005 και επιτέλους καταδικάζεται.
– Το Νοέμβρη του 2002 Χρυσαυγίτες μαχαιρώνουν φοιτητή επί της Πατησίων την ημέρα του Πολυτεχνείου, ενώ οι αστυνομικοί ήταν δίπλα.
– Τον Οκτώβρη του 2003 σπουδαστής των ΤΕΙ μέρα μεσημέρι στον χώρο της σχολής του μαχαιρώνεται από μέλη της Χρυσής Αυγής.
– Τον Απρίλη του 2004 δημοσιεύεται έκθεση της Κρατικής Ασφάλειας στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» που γράφει: «...Τα περισσότερα μέλη της Χρυσής Αυγής οπλοφορούν παράνομα...», «...η Χρυσή Αυγή διατηρεί ακόμη και σήμερα πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξιωματικούς του στρατού, αλλά και με απόστρατους».
– Τον Δεκέμβριο του 2005 ο γραμματέας της Χρυσής Αυγής, Ν. Μιχαλολιάκος, ανακοινώνει την αναστολή της αυτόνομης δράσης τους. Λίγο μετά επανεμφανίζονται υπό την ομπρέλα της «Πατριωτικής Συμμαχίας».
– Τον Μάρτη του 2007 η Χρυσή Αυγή επιστρέφει σε πλήρη δράση.
– Τον Φλεβάρη του 2008 σε πλήρη συνεργασία με την αστυνομία επιτίθενται σε αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλατεία Κολοκοτρώνη. Τραυματίες και μαχαιρωμένοι το αποτέλεσμα.
– Τον Μάη του 2009 πραγματοποιούν συγκέντρωση στην Ομόνοια κατά της μετανάστευσης, που κατέληξε σε έφοδο στο παλιό εφετείο (καταφύγιο άστεγων προσφύγων) με την πλήρη κάλυψη της αστυνομίας.
– Τον Μάη του 2011 με αφορμή τη δολοφονία του Μ. Καντάρη, οργανώνουν συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας που καταλήγει σε μια απίστευτη έκρηξη φασιστικής βίας με δεκάδες τραυματίες μετανάστες – υπό τα άγρυπνα βλέμματα της αστυνομίας.
– 100άδες είναι οι επιθέσεις για τις οποίες καταγγέλλονται, εναντίον μεταναστών, χώρων λατρείας μεταναστών, ελεύθερων χώρων ή νεανικών στεκιών κ.λπ. Οι περισσότερες γίνονται γύρω από τον Αγ. Παντελεήμονα και το κέντρο της Αθήνας.

Ν. Μιχαλολιάκος: ο νέος «Φύρερ»...

– Στα 16 του εντάχθηκε στην φασιστική «4η Αυγούστου» του Κ. Πλεύρη.
– Συνελήφθη πρώτη φορά τον Ιούλη του 1974 σε διαδήλωση έξω από τη Βρετανική πρεσβεία για τα γεγονότα στην Κύπρο.
– Τη δεύτερη φορά τον Δεκέμβρη του 1976 συνελήφθη γιατί επιτέθηκε σε δημοσιογράφους που κάλυπταν την κηδεία του βασανιστή της Χούντας Ε. Μάλλιου. Μέσα στη φυλακή γνωρίζεται με τους Χουντικούς.
– Εκ νέου καταδικάζεται σε ένα χρόνο φυλακή μετά από σύλληψη τον Ιούλη του 1978 για κατοχή όπλων και εκρηκτικών. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος απολύεται από τη θέση του, του αξιωματικού των ειδικών δυνάμεων.
– Το 1984 αναλαμβάνει την ηγεσία της Νεολαίας της ΕΠΕΝ μετά από εντολή του ίδιου του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου.
– Τον επόμενο χρόνο, το 1985, τα σπάει με την ΕΠΕΝ και ιδρύει τη Χρυσή Αυγή.
– Από τον Νοέμβρη του 2010 ο Ν. Μιχαλολιάκος είναι ο πρώτος εκλεγμένος δημ. σύμβουλος της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα, με 5,29% ή 10.222 ψήφους.
– Τον Γενάρη του 2011 με τον γνωστό πια ναζιστικό χαιρετισμό του κατά τη διάρκεια σύσκεψης του δημ. συμβουλίου, κάνει απολύτως καθαρά τα διαπιστευτήριά του.

Εκλογικές επιδόσεις Χρυσής Αυγής

– Ευρωεκλογές 2009: 0,46% ή 23.564 ψήφοι
– Εθνικές εκλογές 2009: 0,29% ή 19.636 ψήφοι
– Αυτοδιοικητικές εκλογές 2010:
– δήμος Αθήνας: 5,29% ή 10.222 ψήφοι
– σε 3 ακόμα περιοχές: 1%-1,88% και συνολικά 14.033 ψήφοι

Σημειώσεις

1. Δεκ. 2011 (MRB, V-PRC): 1,5% - Γεν. 2012 (To the point): 1,7% - Γεν. 2012 (ALCO): 1,5% - Γεν. 2012 (V-PRC): 2,5% - Φλεβ. 2012 (PULSE): 3% - Φλεβ. 2012 (ALCO): 2,5% - Φλεβ. 2012 (VPRC): 2,5%.
2. «2011: ΕΤΟΣ ΔΡΑΣΗΣ – 2012: ΕΤΟΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ», http://xryshaygh.wordpress.com/2012/01/07/2011 .
3. Ό.π.
4. «Η Χρυσή Αυγή στο πλευρό των Χαλυβουργών», http://xryshaygh.wordpress.com/2012/02/18 .
5. «2011: ΕΤΟΣ ΔΡΑΣΗΣ – 2012: ΕΤΟΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ», ό.π.
6. «Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΩΣ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΑΦΑΙΜΑΞΗΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ», http://xryshaygh.wordpress.com/2012/02/12 .
7. «2011: ΕΤΟΣ ΔΡΑΣΗΣ – 2012: ΕΤΟΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ», ό.π.
8. http://xryshaygh.wordpress.com/theseis/ .
9. «2011: ΕΤΟΣ ΔΡΑΣΗΣ – 2012: ΕΤΟΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ», ό.π.
10. Η ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) ως έννοια υιοθετήθηκε από τη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας και οι κανονισμοί που τη διέπουν περιλαμβάνονται στη νέα Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, του 1982. Η έκτασή της μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια από τις γραμμές βάσης, από τις οποίες μετριέται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Το εύρος αυτό υπόκειται σε περιορισμούς όταν οι ΑΟΖ παράκτιων κρατών επικαλύπτονται. Στις περιπτώσεις αυτές γίνεται οριοθέτηση, είτε κατόπιν συμφωνίας των γειτονικών κρατών είτε με παραπομπή της διαφοράς σε δικαστήριο ή διαιτησία. Η Ελλάδα θα χρειαζόταν διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Τουρκία και την Ιταλία.
11. «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ», http://xryshaygh.wordpress.com/2012/02/07 .
12. http://xryshaygh.wordpress.com/theseis/ .
13. http://xryshaygh.wordpress.com/theseis/ .
14. «Όχι στην Απεργία. Ναι στη λαϊκή στάση πληρωμών», http://xryshaygh.wordpress.com/2011/10/0 1.
15. «Χρυσή Αυγή και γενικές απεργίες», http://xryshaygh.wordpress.com/2011/10/31 .
16. «Συγκεντρώσεις, Ευρώ, Δραχμή, “επαναδιαπραγμάτευση” και εθνική πολιτική», http://xryshaygh.wordpress.com/2011/06/12 .
17. «Κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις», http://xryshaygh.wordpress.com/2011/05/27 .
18. http://www.volosblogs.gr/2011/12/19/ .

* Η Χριστίνα Ζιάκα είναι μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνιστικής Οργάνωσης Ξεκίνημα.