Ότι απέμεινε από την εκφυλιστική μετάλλαξη του ΕΠΑΜ

Ότι απέμεινε από την εκφυλιστική μετάλλαξη του ΕΠΑΜ θέτει εκ των πραγμάτων εαυτόν εκτός της νομοτελούς προοπτικής του μετώπου

Οι δεσμοί που χτίσαμε, είναι παρακαταθήκη για τους νικηφόρους αγώνες που έρχονται

Τον Ιούλιο του 2011 ιδρύθηκε το ΕΠΑΜ ως καρπός της ανάγκης μετωπικής συγκρότησης του αγώνα του λαού μας, σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης και κοινωνικού πολέμου. Ενός πολέμου που έχει εξαπολύσει το καθεστώς των πλέον επιθετικών κύκλων του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου για την αποικιοποίηση του λαού. Ενός πολέμου, που σε αντίθεση με το μέτωπο των επιτιθέμενων, βρίσκει το λαό χωρίς μετωπική οργάνωση, με ηγεσίες και μορφώματα επικίνδυνα αναντίστοιχα των περιστάσεων. Το πρόβλημα αυτό εκφράζεται και ως «κρίσης ιδεολογικοπολιτικής εκπροσώπησης». Η ραγδαία ενεργοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του λαού δυσκολεύεται ή αδυνατεί να βρει άμεση πολιτική έκφραση στους πολιτικούς φορείς του μεταλλαγμένου φάσματος, ενός φάσματος ιδιαζόντως αγκυλωμένου στον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό», στην απολυτοποίηση των κοινοβουλευτικών παιγνίων σε ένα φάσμα αρκετά «εξημερωμένου» ριζοσπαστισμού, σε πρακτικές μακροχρόνιας –έστω και ριζοσπαστικής- διαχείρισης της διαμαρτυρίας εντός του συστήματος.

Δημήτρης Πατέλης (μέλος της ΣΟ του Πολιτικού Καφενείου – Χανιά)

Η συγκυρία αυτή καθιστά επιτακτική την ανάγκη μετωπικής συγκρότησης και διεξαγωγής του αγώνα, για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, βάσει των επιταγών της τωρινής συγκυρίας: της ζωτικής για τη σωτηρία του λαού μας διεξόδου και της ανατροπής του καθεστώτος κατοχής, αποικιοποίησης και ληστρικής επίθεσης εναντίων των εργαζομένων, με την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση σε μια κοινωνικο-πολιτική συμμαχία δυνάμεων όλου του φάσματος (εκτός των δυνάμεων του καθεστώτος και του φασισμού).

Η συνειδητοποίηση του χαρακτήρα της κρισιακής συγκυρίας και της κρίσης ιδεολογικοπολιτικής εκπροσώπησης, η ενίοτε καταστροφική ολιγωρία παραδοσιακών φορέων ενώπιον των επιτακτικών αναγκών αυτής της συγκυρίας, οδήγησαν σε πρωτοβουλίες μετωπικής συγκρότησης. Γι’ αυτό ακριβώς ιδρύθηκε το ΕΠΑΜ. Για να απεμπλακούν οι άνθρωποι από την ιδεολογία της ιδιοτελούς ιδιώτευσης, της παθητικής υποταγής και της δουλοπρέπειας, για να πάψουν να χειραγωγούνται από τα καθεστωτικά κόμματα (ως θεατές, ψηφοφόροι, πελάτες, χειροκροτητές, αυλοκόλακες κ.ο.κ.) και τα νεοπαγή αναχώματα που στήνει το καθεστώς για να διοχετεύσει -σε ακίνδυνες γι' αυτό κατευθύνσεις- την οργή και την αγανάκτησή του. Για να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη μετωπικής συγκρότησης άλλου τύπου έναντι των διαθέσιμων σχημάτων, την ομορφιά και την προοπτική του “εμείς” έναντι του “εγώ”, της αλληλεγγύης και του συλλογικού αγώνα για ιδεώδη, έναντι της εγωκεντρικής ιδιοτέλειας, της συνειδητής πειθαρχίας έναντι του αρχηγικού πειθαναγκασμού, πέρα από παλαιοκομματικές αντιλήψεις και πρακτικές.

Στο σύντομο διάστημα της δράσης του, το ΕΠΑΜ πέτυχε πολλά: κατάφερε να διεμβολίσει με τα προτάγματά του το σύνολο του κατεστημένου ιδεολογικοπολιτικού πεδίου. Σε αυτή την κατεύθυνση συντέλεσε η συστηματική ανάλυση του χαρακτήρα της κρίσης, η προβολή των προταγμάτων βραχυ-μεσοπρόθεσμης σωτηρίας του λαού και διεξόδου από την κρίση, με αξιοποίηση τόσο δυνατοτήτων άμεσης επικοινωνίας με το λαό σε εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, ομιλίες, διαλέξεις κ.ο.κ., αλλά και κάθε διαθέσιμου Μ.Μ.Ε. Στον αγώνα αυτό πρωτοστάτησε με την άοκνη δράση του αδιαμφισβήτητα ο Δημήτρης Καζάκης.

Το ΕΠΑΜ κατάφερε να στήσει ένα ευρύ δίκτυο οργανώσεων-πυρήνων σε όλη τη χώρα, που ενεργοποίησε συναγωνιστές και συναγωνίστριες απ' όλο το πολιτικό φάσμα, αλλά και απολίτικους ανθρώπους, πέρα κι έξω από ρηχές και παρωχημένες μισαλλοδοξίες, σε μια προοπτική αλληλεγγύης και αγώνα για τη λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική απελευθέρωση.

Ωστόσο, η πορεία του ΕΠΑΜ δεν ήταν απρόσκοπτη, ούτε και μόνον επιτυχής. Στην πορεία αυτή, όσο δυνάμωνε η μετωπική παρέμβαση στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, όλα τα ενδιαφερόμενα για την αυτοσυντήρησή τους επιτελεία, και οι αντίστοιχοι μηχανισμοί, επικεντρώνονταν σε έργο υποδαύλισης της διχόνοιας, του «εμφυλίου» εντός της αριστεράς, του κέντρου και της δεξιάς, αλλά και μεταξύ «δεξιών» και «αριστερών» (ως προς την προέλευση και την ιδεολογία), ακόμα και με προβοκάτσιες, με αναπαραγωγή κάθε μορφής καχυποψίας και μισαλλοδοξίας και διαπροσωπικών φορτίσεων (όχι σε ορθολογική βάση, αλλά σε επίπεδο θυμικού και ζωωδών εξαρτημένων αντανακλαστικών), με στόχο την ακύρωση κάθε εγχειρήματος για την ευρύτερη δυνατή κοινωνικοπολιτική συσπείρωση και συμμαχία.

Κάποιοι στο ΕΠΑΜ έσπευσαν να υιοθετήσουν την εναντίωση σε κάθε ιδεολογία, την άθλια και δόλια μεταμοντέρνα αξίωση για το «τέλος των ιδεολογικοπολιτικών διαχωριστικών γραμμών», για «αποϊδεολογικοποίηση» (κατά R. Aron, D. Bell κ.ά.), κατά τα κελεύσματα της Νέας Τάξης, της επιδίωξης του σημερινού Χρηματοπιστωτικού Άξονα για «Παγκόσμια Διακυβέρνηση» μέσω της αποπολιτικοποίησης-παθητικοποίησης των λαών. Στη θέση αυτών των επικίνδυνων ιδεολογημάτων, που υιοθετούνται πρόθυμα, τόσο από τα θεσμικά και εξωθεσμικά κέντρα των πιο επιθετικών κύκλων του παγκόσμιου και ντόπιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των εγκάθετων “τεχνοκρατών” του -οικονομικών δολοφόνων-, όσο και από το νεοφασισμό που σηκώνει κεφάλι, απαιτείται σαφής, ειλικρινής και απροκατάληπτη αναζήτηση-αποκατάσταση της αλήθειας, μέχρι να αποκτήσουν οι έννοιες το πραγματικό τους νόημα στην εποχή μας, με τις ριζικές μεταβολές του κοινωνικού υποκειμένου, και να ωριμάσουν οι νέες, οι αντίστοιχες της εποχής έννοιες και αντιλήψεις, πέρα από δογματικές αγκυλώσεις και καιροσκοπικές ιδεολογικές κωλοτούμπες, σε συνθήκες πολιτισμένης συναγωνιστικής ανεξιγνωμίας.

Δυστυχώς, συχνά στα πλαίσια του κινήματος, το γόνιμο δίπολο «αλήθεια – πλάνη» υποκαθίσταται από το άκρως άγονο δίπολο «αλήθεια – προδοσία», «δικός μας – εχθρός μας» και άλλα παρόμοια, γεγονός, που ανεξαρτήτως προθέσεων, υπονομεύει τόσο την ορθολογική αναζήτηση της αλήθειας, όσο και κάθε υγιή συλλογικότητα, μεταθέτοντας τις εμφάσεις και αναλίσκοντας τις δυνάμεις σε ανούσιες δίκες προθέσεων και «σκοτεινών» καταβολών... Σε αυτές τις συνθήκες, αναπτύσσεται γονιμότατο έδαφος για κάθε (βαλτό ή ακούσιο) προβοκάτορα και προβοκάτσια... Παρόμοιες πρακτικές ενισχύονται και με παρεμβάσεις ανθρώπων, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις των οποίων τείνουν να λειτουργούν με όρους τοξικής διαλυτικής νοσηρότητας, διχάζοντας και απωθώντας κόσμο.

Εδώ, χωρίς σαφή προσδιορισμό των στρατηγικών διακυβευμάτων στη συγκυρία εμπλοκής στον πόλεμο-πολιτική, χωρίς σαφή προσδιορισμό των κριτηρίων διάκρισης και της εκάστοτε διάταξης φίλιων και εχθρικών δυνάμεων (των λανθανουσών και εφεδρικών συμπεριλαμβανομένων), όχι βάσει στερεοτύπων του παρελθόντος, αλλά βάσει του τι πρακτικά πρεσβεύουν στη συγκεκριμένη συγκυρία, στην αναδιάταξη των συσχετισμών δυνάμεων και της δυναμικής τους, χωρίς προσδιορισμό και επιλογή βάσει στρατηγικής του πότε, σε τι έκταση, με τι εμπλεκόμενες δυνάμεις, μέσα και τρόπους, με τι επιμέρους τακτικές κινήσεις κ.ο.κ. θα δώσει το ανερχόμενο κίνημα τις (επί του παρόντος κατ' εξοχήν ιδεολογικοπολιτικές, ηθικές κ.ο.κ.) μάχες για να κατατροπώσει το εχθρικό καθεστώς, αλλάζοντας άρδην το συσχετισμό δυνάμεων σε όλα τα μέτωπα, ο αγώνας δεν θα είναι απλώς χαμένος, αλλά και επικίνδυνος. Απαιτείται λοιπόν βάσει αυτών των κριτηρίων και ορθολογικά σταθμισμένη επιλογή της εκάστοτε μάχης που δίνουμε, της εκλογικής συμπεριλαμβανομένης, με όρους και προοπτική νίκης και όχι όπου και όποτε μας σύρει το μαύρο μέτωπο του καθεστώτος, με τους δικούς του όρους και τα όρια κυριαρχίας.

Η κριτική αποτίμηση της μέχρι τώρα πορείας του ΕΠΑΜ, απαιτεί συστηματική εκτενή πραγμάτευση. Εδώ θα περιοριστώ σε μερικές επισημάνσεις.

Το εγχείρημα συγκρότησης παλλαϊκού μετώπου σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και κοινωνικού πολέμου αντιμετώπισε τρομακτικές δυσκολίες, συνδεόμενες με τους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς όρους της συγκυρίας και της προβληματικής του “ασθενούς κρίκου”, που έχω αναλύσει αλλού.

Σε αυτή τη συγκυρία, η δύναμη του καθεστώτος δεν εκδηλώνεται μόνο στο σαφώς οριοθετημένο και διακριτό εκτός του μετώπου περιβάλλον, αλλά και εντός του, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, με συγκεκριμένες στάσεις, νοοτροπίες, πρακτικές και αντίστοιχους μηχανισμούς.

Ασαφής ήταν τόσο η οργανωτική συγκρότηση και οι κανόνες λειτουργίας, όσο και η ιδιότητα του μέλους και του φίλου, με τα αντίστοιχα καθήκοντα, δικαιώματα και υποχρεώσεις. Σε αυτό συντέλεσε και η δικτυακή προβολή-επαφή ή και εγγραφή, η οποία επέτεινε τη σύγχυση π.χ. μεταξύ Καζάκης fun club, “like” στο face book και υπεύθυνης συστράτευσης.

Ανασταλτική ήταν η απουσία σαφούς ανάθεσης-ανάληψης καθηκόντων και δικαιοδοσιών από τα 2 προσωρινά όργανα (πολιτική επιτροπή και οργανωτική επιτροπή). Η ασάφεια αυτή οδηγούσε σε συγχύσεις, σε κενά ευθύνης, λογοδοσίας και ελέγχου, τα οποία καλύπτονταν συχνά από αποφάσεις “ενός” και ορισμένου κύκλου, που μετεξελισσόταν σε ιδιότυπη αυλή χειροκροτητών και κολάκων.

Οι κρίσεις που προέκυπταν, συχνά χρόνιζαν ή οδηγούνταν σε “λύσεις” μέσω διοικητικών εκκαθαρίσεων, με αποφάσεις αυτής της αυλής, που υποκαθιστούσαν τα 2 προσωρινά όργανα και προβάλλονταν εξ ονόματός τους (χαρακτηριστική ήταν η περίφημη αυθαίρετη ανακοίνωση περί διαγραφής των 3, που αναρτήθηκε αυθαίρετα 14.12.11 από ένα άτυπο συντονιστικό, την “πολιτική γραμματεία”).

Τα παραπάνω συνδέονταν και με σαφή -αν μη τι άλλο- ανευθυνότητα. Φτάσαμε στο σημείο, να έχει αναλάβει επί μακρόν υπεύθυνο καθοδηγητικό ρόλο στο κέντρο της πρωτεύουσας άτομο, η ρητορική του οποίου περιλαμβάνει από φασιστικής κοπής εθνοφυλετική καθαρότητα και μεταναστοφαγία, μέχρι παραστρατιωτικές-παρακρατικές δραστηριότητες και προπαγάνδα (τα τελευταία και με βίντεο)... Από ομάδα των 2 προσωρινών οργάνων, το πρόβλημα αυτό δεν αντιμετωπιζόταν απλώς με αμέλεια και ολιγωρία (αν όχι συγκάλυψη), αλλά και ως πρόβλημα του χαρακτήρα του συναγωνιστή τους που το εντόπισε και απαιτούσε δραστική άμεση λύση...

Η διαδικασία εσπευσμένης απόκτησης νομικής προσωπικότητας από το ΕΠΑΜ, προωθήθηκε και εξελήφθη από κάποιους όχι ως τυπική νομική διαδικασία με αμετάβλητο το μετωπικό του χαρακτήρα, αλλά ως διαδικασία ίδρυσης αρχηγικού τύπου κόμματος, και μάλιστα παλαιοκομματικής κοπής. Τα προβλήματα αυτά επιτείνονταν συσσωρευτικά όσο πλησίαζε η διεξαγωγή του 1ου Συνεδρίου.

Ο Δημήτρης Καζάκης, από τις εκπομπές του στο “Ράδιο χωρίς FM” και σε κείμενά του, άρχισε όλο και πιο συχνά να ειρωνεύεται, να γελοιοποιεί, να καθυβρίζει, να παραποιεί κ.ο.κ. τις απόψεις και τις διαφωνίες που έχει κάποιος συναγωνιστής, καταχρόμενος προνομιακή θέση σε Μ.Μ.Ε., υποκαθιστώντας δι’ αυτών πολιτικές και οργανωτικές λειτουργίες συλλογικών οργάνων θέτοντάς τα κατ’ επανάληψη προ τετελεσμένων και χειραγωγώντας τα. Ως μέλος της πολιτικής επιτροπής, βρισκόμουν όλο και πιο συχνά στη δυσάρεστη θέση να πληροφορούμαι από τα Μ.Μ.Ε. περί πολιτικών πρωτοβουλιών, αλλά και επί οργανωτικών διευθετήσεων, οι οποίες παρουσιάζονταν ως τετελεσμένα γεγονότα.

Χαρακτηριστική ήταν η σπουδή με την οποία μέχρι πρότινος προωθούσε την “συνεργασία κορυφής” με το καθεστωτικό ανάχωμα του Π. Καμμένου ως προειλημμένη απόφαση, στην οποία θα πορευόταν και μόνος του αν δεν ακολουθούσε το ΕΠΑΜ! Το σχετικό σημείωμά μου (Συμμαχία και με το διάβολο μεν, αλλά... ΕΔΩ)

προκάλεσε θύελλα λοιδοριών.

Στα πλαίσια των καθηκόντων μου στη πολιτική επιτροπή, αναφέρθηκα επανειλημμένα και κριτικά-αυτοκριτικά σε αυτά και άλλα κομβικά για τη συγκρότηση και ανάπτυξη του ΕΠΑΜ ζητήματα. Έστειλα μηνύματα επί σοβαρών πολιτικών και οργανωτικών ζητημάτων, επί των οποίων υπήρξε μιντιακή υπερκάλυψη είτε/και υποκατάσταση συλλογικών οργάνων, είτε και παραποίηση ειλημμένων αποφάσεων (π.χ. αναφορικά με το εάν είναι το ΕΠΑΜ κόμμα και δη «αρχηγικό», ή περί του τρόπου προσδιορισμού παρατηρητών στο συνέδριο). Εξέθεσα τις απόψεις μου επ’ αυτών προφορικά και γραπτά, με επιχειρήματα, σε πολλές συνεδριάσεις, επαφές και δι' αλληλογραφίας, αλλά όχι στο συνέδριο, όπου: επί του μεν απολογισμού δεν μου εδόθη καν ο λόγος, αν και δήλωσα στο σώμα τη διαφωνία μου, επί δε του καταστατικού, υπέβαλα σε 1 λεπτό 2 ερωτήσεις, και είχα μια ομιλία περί συμμαχιών, διάρκειας 3 λεπτών.

Εάν λοιπόν κατά τεκμήριο και κατά συρροή εκδηλώνεται ορισμένη συμπεριφορά, η οποία σαφώς δεν συνάδει με τα προτάγματα, τις συλλογικές αρχές, τη θέση και το ρόλο του μετώπου, οι επιπτώσεις της οποίας ενδέχεται να είναι ασύλληπτες (δεδομένης της εμβέλειας και της πολλαπλασιαστικής ισχύος των Μ.Μ.Ε.), τι κάνει ο συνειδητός αγωνιστής;

Την αγνοεί, σα να μη συνέβη τίποτε, ή προσπαθεί να εντοπίσει το πρόβλημα, ώστε να μειωθούν οι επιπτώσεις και τα κεντρικά όργανα να λάβουν μέτρα;

Δύο είναι οι επιλογές:

α) ανάδειξη και επίλυση του προβλήματος ή

β) κουκούλωμα, αποδοχή του ως τετελεσμένου και καλώς καμωμένου, με διαιώνισή του όπως λάχει.

Επιλογή α). Εκκινεί από το ότι δεν μπορούμε να επιτρέπουμε να εκτίθεται έτσι το ΕΠΑΜ, εντοπίζοντας στα παραπάνω πρόβλημα σοβαρό. Εάν το πρόβλημα έχει αντικειμενικές διαστάσεις (παραποίηση αληθούς εικόνας, θέσεων και αρχών του ΕΠΑΜ με μαζική απεύθυνση ως τετελεσμένο γεγονός με χιλιάδες αυτήκοα ώτα), έχει και υποκειμενικές-ψυχολογικές, ακούσιες ή εκούσιες πτυχές (π.χ. ενδεχόμενο πρόβλημα απώλειας αυτοελέγχου λόγω φόρτου εργασίας, είτε σκόπιμη ενέργεια). Οι αντίστοιχοι υπεύθυνοι ορθολογικοί συλλογικοί χειρισμοί διαφέρουν κατά περίπτωση: 1. βοήθεια στο συναγωνιστή ώστε να ξεπεράσει το πρόβλημα, είτε 2. ανάκληση στην τάξη ή/και από τα καθήκοντά του. Σε κάθε περίπτωση, ο αγωνιστής που αγωνιά για όλα αυτά, οφείλει να αναδείξει ανάγλυφα, υπεύθυνα και ολόπλευρα το πρόβλημα, ώστε να επιληφθούμε συλλογικά του θέματος, να αποκατασταθεί η αλήθεια και να βγει σχετική ανακοίνωση που να αποκαθιστά την πραγματική θέση των συλλογικών οργάνων του ΕΠΑΜ.

Επιλογή β). Κουκούλωμα, αποδοχή του γεγονότος που μας εκθέτει ως τετελεσμένου και καλώς καμωμένου, διαιώνισή του όπως λάχει.

Ακόμα χειρότερα: απόπειρα ανάδειξης παρόμοιας συμπεριφοράς και εικόνας ως απολύτως ορθής και θεμιτής, ως άμεμπτου προτύπου συμπεριφοράς! Τότε, όχι μόνο δεν υφίσταται πρόβλημα, αλλά το μόνο πρόβλημα είναι η κάθε αναφορά σε πρόβλημα και αυτός που την κάνει! Μ’ άλλα λόγια, δεν συνιστά υπονόμευση η παραποίηση θέσεων και αρχών, αλλά η κάθε αναφορά σε αυτήν, ως βεβήλωση της αυθεντίας και υπονόμευση του κύρους και της εξουσίας του αρχηγού-κατόχου της απόλυτης αλήθειας!

Πως διαχειρίζεται αυτή την επιλογή ένας “στρατηγικός” μηχανισμός εδραίωσης και επιβολής της αρχηγικής δομής;

Όπως φάνηκε στο συνέδριο, βήμα – βήμα: Κλιμακώνει επ’ αυτού μια θορυβώδη ενορχηστρωμένη εκστρατεία κατασυκοφάντησης αυτού που τόλμησε να αναφερθεί στο πρόβλημα, με επιστράτευση κάθε φορέα αντίστοιχων δεξιοτήτων, χοροστατούντων των αστέρων της τοξικής διαλυτικής νοσηρότητας (επί του προεδρείου, εντός της αίθουσας και –κυρίως- στους διαδρόμους και στον προθάλαμο του συνεδρίου).

Σε λίγο, κανείς δεν θα συζητά ορθολογικά για το υπαρκτό πρόβλημα, μιας και η μεθοδευμένη διαπροσωπική φόρτιση θα το έχει απαλείψει ως τέτοιο, θέτοντας κάθε «μείζονος εμβέλειας» ανοησία στο προσκήνιο, εκτός από τα επίδικα ουσιώδη... Το πολιτικό-οργανωτικό έχει αναχθεί πλήρως σε προσωπικό, κουτσομπολίστικο, μπάχαλο, «μονομαχία» γαϊδάρων σε ξένον αχερώνα...

Αποτέλεσμα: διαιώνιση των θέσεων και της συμπεριφοράς της ενός ανδρός (και μιας αυλής) αρχής και της μιντιακής υποβολής – επιβολής τους, ως καθ’ όλα ορθών, αληθών και θεμιτών!

Δεν έχει εδώ σημασία η ισχύς των ορθολογικών επιχειρημάτων, αλλά η υποβολή – επιβολή στερεοτύπων προκαταλήψεων μανιχαϊκού τύπου: «καλοί» - «κακοί». Αυτό το δίπολο πρέπει να πλανάται στον αέρα και τίποτε άλλο.

Επόμενο βήμα: «φάτε τους κακούς»! «Εκκαθαρίσεις», «πόλεμος», «αξιολόγηση», «θα φύγουν κλοτσηδόν», θεραπεία «ηλεκτροσόκ», «δονητές στο έδαφος για να βγουν οι γαιοσκώληκες» και άλλα ωραία και δημοκρατικά μέσα μετωπικής παλλαϊκής συγκρότησης υποδειγματικού τύπου, ο κυνισμός των οποίων αφήνει άναυδο κάθε ορθολογικά και ανθρωπιστικά πολιτικά σκεπτόμενο ον...

Παρεμπιπτόντως, όλη η προπαγάνδα αυτού του μηχανισμού δομείται ακριβώς στη βάση της αρχής εκδοχών του «ad hominem επιχείρηματος, γνωστού και ως argumentum ad hominem». Όλη η σπουδή των ρητορικών διερωτήσεων και μανιχαϊκών διλημμάτων βάλλει «ενάντια στο άτομο»: από τη μια υπάρχει σεβασμός, εμπιστοσύνη, ηθικότητα, και απ' την άλλη ασέβεια, ατιμία και ανηθικότητα. Εδώ, η λογική πλάνη συνίσταται στη συστηματική αποφυγή ορθολογικής τοποθέτησης επί των επίδικων πολιτικών και οργανωτικών διακυβευμάτων. Ως υποκατάστατο ανταπάντησης σε κάποιο επιχείρημα προωθείται απλώς η άμεση προσβολή (πληθώρα απαξιωτικών χαρακτηρισμών, κ.ο.κ.) προς το πρόσωπο που το διετύπωσε, σαν όλα αυτά να αποτελούσαν έγκυρη βάση για την απόρριψη κάθε ορθολογικού διαλόγου και επιχειρήματος ως εσφαλμένου, βάσει εξαρτημένων αντανακλαστικών του θυμικού και δίχως ουσιαστική κατάδειξη τυχόν ελαττωμάτων του επιχειρήματος.

Άλλωστε, γιατί να συζητά κανείς περί των αρχών και του χαρακτήρα του μετώπου (καταστατικά, οργανωτικά), περί των αρχών πολιτικής συνεργασιών-συμμαχιών, εκλογών κ.ο.κ. αν ο φορέας της «αποκλίνουσας» άποψης (βάσει της στρατηγικής επιβολής της μίας αυλής αρχής) είναι: «αρχομανής, κακός δάσκαλος που βλάπτει τους φοιτητές του, ανεπαρκής επιστήμονας, θέλει να φιμώσει και να εκδιώξει τον Καζάκη, θέλει να γίνει αρχηγός του ΕΠΑΜ, χρηματίζεται, είναι πράκτορας, χαλάει συνοικέσια με τη «λαϊκή δεξιά», δεν θέλει καμία συνεργασία, θέλει να κάνει το ΕΠΑΜ αριστερίστικο γκρουπούσκουλο, θέλει να αλώσει το ΕΠΑΜ με ομάδα μαρξιστών καταδρομέων, του έχουν υποσχεθεί βουλευτικές έδρες από ΚΚΕ, ΣΥΝ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και βάλε, είναι μάλιστα (όπως προέκυψε εσχάτως από εξ ιδίων γνωρίζοντες) και διεφθαρμένος συνεργός του άρτι συλληφθέντος Τσοχατζόπουλου»!!!... Αν παρέλειψα κάτι από το βόρβορο που μου προσάπτουν επιτήδειοι και καλοθελητές, ζητώ συγνώμη. Ακόμα και η κατηγορηματική άρνησή μου να θέσω υποψηφιότητα στα κεντρικά όργανα του ΕΠΑΜ και σε τυχόν βουλευτικά ψηφοδέλτια, ερμηνεύθηκε ως “δήθεν αντιαρχηγική υστεροβουλία”!

Το ίδιο το 1ο Συνέδριο ανέδειξε ανάγλυφα όλα τα πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά και πρακτικά προβλήματα που ταλάνιζαν το ΕΠΑΜ: Απολογισμός ουσιαστικός με πραγματική αυτοκριτική-προωθητική διάθεση δεν υπήρξε. Δεν υπήρξε ουσιαστικός προσυνεδριακός διάλογος επί των βασικών ζητημάτων, εισηγήσεις και εισηγητές επί αυτών. Ορίσθηκε αυθαίρετα ένα προεδρείο με τουλάχιστον προβληματική σύνθεση, χωρίς ενημέρωση των 2 απερχόμενων οργάνων και των τομέων αν όχι με κατηγορηματική αντίθεση ως προς ορισμένα πρόσωπα. Εξ ίσου αυθαίρετοι ήταν και οι εισηγητές. Επεβλήθη ως βάση για το καταστατικό η σαφώς εκπρόθεσμη πρόταση του Δ. Καζάκη (από 5.4.12, ώρα 11:18) με απαράδεκτου αυταρχισμού προοίμιο και αντιφατικές – ανεπαρκείς διατάξεις, ενώ λοιδορήθηκε το έργο της επιτροπής καταστατικού. Εγκρίθηκε με κατ' αρχήν ψηφοφορία η τελική συμβιβαστική πρόταση, ενώ αγνοήθηκε πληθώρα προτάσεων και τροπολογιών συναγωνιστών. Έμειναν χωρίς διευθέτηση (άρα πρόσφορες για αρχηγικές αυθαιρεσίες και χειραγωγήσεις) κομβικά οργανωτικά ζητήματα (το θεσμικό πλαίσιο του “αρχηγού” προεδρεύοντος, της πολιτικής γραμματείας και του οργανωτικού γραφείου, το θεσμικό πλαίσιο για τη ρύθμιση της προβολής των προταγμάτων και της δράσης του ΕΠΑΜ στα Μ.Μ.Ε. (βλ. σχετική πρόταση: ΕΔΩ) κ.ά. Άναυδο έμεινε το συνέδριο με την φράση του Δ. Καζάκη “Σκασμός! Τώρα μιλάω εγώ!” και τον προπηλακισμό διαμαρτυρόμενου ηλικιωμένου συνέδρου από την περιφρούρηση. “Εθελοντές”, στη διάρκεια του συνεδρίου συγκέντρωναν υπογραφές για “πάνδημη” ανάδειξη του Δ. Καζάκη σε θέση αρχηγού-προέδρου, αλλά απέσυραν τελικά το σχετικό κείμενο μετά από κατακραυγή. Καταγγελία για παρατηρητή, ο οποίος -με μυστήριο τρόπο- είχε κάρτες συνέδρου και ψήφιζε επιδεικτικά σε κρίσιμες ψηφοφορίες (διεκόπη το συνέδριο, η γραμματεία δήλωσε επίσημα ότι δεν είναι αυτή που του έδωσε το φάκελο συνέδρου, άρα: άλλη μια ένδοξη σελίδα στο ενεργητικό του πραξικοπηματικού προεδρείου)...

Οι αποφάσεις επί των βασικών ζητημάτων του Συνεδρίου, ελήφθησαν ουσιαστικά χωρίς ή με υποτυπώδη συζήτηση και χωρίς να είναι σαφές τι ακριβώς ψηφιζόταν, αφού δεν υπήρχαν γραπτά κείμενα. Αποκορύφωμα ήταν η μεθοδευμένη αριστοτεχνικά από το προεδρείο απόπειρα καταγγελίας – πρότασης αποπομπής μου (από ανθρώπους οι οποίοι έστησαν κατηγορητήριο με παραποίηση του περιεχομένου τηλεφωνικών μου συνδιαλέξεων και άλλα ακατονόμαστα), ακριβώς μετά την αναχώρηση της εφορευτικής επιτροπής για την εκτύπωση των ψηφοδελτίων για την εκλογή του κεντρικού οργάνου (ώστε να καθυστερήσει η εκλογή και να αναγκαστούν να φύγουν οι σύνεδροι από την επαρχία, αλλά και όσοι αγανάκτησαν από τους απαράδεκτους χειρισμούς του μηχανισμού και να έχουν το πλέον επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα). Το 80% των συνέδρων απαίτησε την άμεση διακοπή της καταγγελίας-παρωδίας (ωστόσο, οι εμπνευστές της μηχανορραφίας, δεν δίστασαν -κατά παράβαση της βούλησης του Συνεδρίου-, να αναρτήσουν το ανεκδιήγητο πόνημά τους στην κεντρική ιστοσελίδα του ΕΠΑΜ, “απειλώντας” μάλιστα με διακίνηση σχετικού DVD με υποκλοπές συνδιαλέξεων!...). Η εμπειρία του συνεδρίου κατέδειξε ότι μία φράξια λειτούργησε και έδρασε λίγο πολύ αποτελεσματικά και χειραγωγικά: αυτή του άνωθεν αρχηγικού μηχανισμού.

Όταν υποχρέωσα τον Δ. Καζάκη σε μια τελευταία συζήτηση, λίγο πριν τη λήξη του συνεδρίου, διαλύθηκε κάθε αυταπάτη που είχα. Ο ίδιος ήταν πίσω απ' όλες αυτές τις μεθοδεύσεις, μιας και πλειοδοτούσε σε απίστευτες κατηγορίες εναντίον μου, συνεχίζοντας το γράμμα και το πνεύμα της διαβόητης καταγγελίας-παρωδίας, διαβεβαιώνοντάς με: “θα δεις τι πόλεμο θα έχουμε τώρα και τι εκκαθαρίσεις θα γίνουν”!...

Παραμονή της πρώτης συνεδρίασης του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου (16.4.12) ανακοινώνεται το τελευταίο τετελεσμένο, που δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο παρερμηνείας των προθέσεων και των σκοπών του μηχανισμού που ελέγχει πλέον το ΕΠΑΜ: η εκλογική κάθοδος με τον κ. Παπαθεμελή και σειρά σφραγίδων-γραφικών από τον χώρο κυρίως της άκρας δεξιάς. Η αρχομανής επιδίωξη ουσιαστικά άνευ όρων συμμετοχής στις εκλογές (ακόμα και με τους όρους του αντιπάλου, ακόμα και με “ότι λάχει” ή “ότι κάτσει” από τις καμμένες είτε και ληγμένες εφεδρείες του βαθέως καθεστώτος) οδηγήθηκε στα άκρα.

Βεβαίως, όπως είχα επισημάνει και εξ αφορμής του προγενέστερου πολιτικού ειδυλλίου με τον Καμμένο, “στην πολιτική, χάριν ορισμένου σκοπού, μπορείς να συνάψεις συμμαχία ακόμα και με τον ίδιο το διάβολο, -μόνο που χρειάζεται να είσαι βέβαιος ότι εσύ θα προπέμπεις τον διάβολο και όχι αυτός εσένα” [Μαρξ Κ. New York Daily Tribune, No 3627, 1.12.1952 (αποστολή από Λονδίνο 16.11.1852)]. Καμία συμμαχία με κανένα θεό ή διάβολο χωρίς αρχές, όρους και όρια, χωρίς τη βεβαιότητα ότι εσύ θα σύρεις-προπέμπεις τον κάθε άνθρωπο του θεού ή του διαβόλου και όχι αυτός εσένα. Η βεβαιότητα αυτή στην πολιτική, δεν είναι υποκειμενικής-βουλησιαρχικής υφής, δεν μπορεί να εδράζεται σε φήμες, συμβουλές και γούστα κάποιας αυλής, αλλά συνδέεται με τη δυναμική της συγκυρίας και -σε τελευταία ανάλυση- ανάγεται σε υπεροχή αυτού που μετά βεβαιότητος θα σύρει τον άλλο, στο πεδίο του συσχετισμού δυνάμεων (μέσων, πόρων, πολιτικού κεφαλαίου, διασυνδέσεων, επιχορηγήσεων, χρηματοδοτήσεων, προβολής στα Μ.Μ.Ε. κ.ο.κ.), ή/και στο πεδίο της δυναμικής της πολιτικής ηγεμονίας. Συμμαχίες πνοής και προοπτικής σε κρισιακές συγκυρίες, δεν γίνονται ούτε με το βλέποντας και κάνοντας, ούτε με εν κρυπτώ και παραβύστω πρωτοβουλίες, χωρίς συλλογική και συγκροτημένη διαβούλευση, με τον αέρα του "σ' όποιον αρέσουμε"... Όταν ο ένας των συμβαλλομένων σε αυτή τη συμμαχία υστερεί σφόδρα έναντι του άλλου στα παραπάνω, ενώ ο άλλος υπερτερεί, και μάλιστα αποτελεί σύμβολο του βαθέως κράτους του δικομματισμού (με μακροχρόνια θητεία και στα 2 κυβερνητικά κόμματα ως υπουργός και βουλευτής, για να γίνει αρχηγός “κόμματος” προς ανακοπή της δυναμικής του ετέρου εκ των 2 καθεστωτικών κομμάτων), το ποιος θα σύρει, θα διασύρει, θα αναλώσει και θα αφομοιώσει-αφανίσει ποιόν, δεν θέλει και πολλή σκέψη...

Η σύμπραξη με το προσωποπαγές χρεοκοπημένο και καταδικασμένο στη συνείδηση του λαού κόμμα του κ. Παπαθεμελή, δεν συνιστά κίνηση στην κατεύθυνση της διεύρυνσης της απεύθυνσης, αλλά στην κατεύθυνση της συρρίκνωσης αυτής της απεύθυνσης σε “πολύ ειδικό κοινό”, δια της εξειδίκευσης των προταγμάτων (π.χ. με θέσεις όπως “υπεράσπιση της θρησκευτικής ταυτότητας”) που δεν υπερβαίνουν κατεστημένες ιδεολογικές διαφορές, αλλά, αντιθέτως: εγκλωβίζουν σε ακραία καθεστωτική ιδεολογικοπολιτική απόχρωση συγκεκριμένου τύπου.

Επιπλέον, τέτοιου τύπου εσπευσμένη, ανερμάτιστη και ανισοβαρής εκλογολάγνος συμμαχία, συναπτόμενη μάλιστα σε επίπεδο "κορυφών" (!!!) με πρόσωπα και δυνάμεις ακροδεξιάς συντηρητικης παλαιοκομματικης κοπής, με υψηλές διασυνδέσεις και στο εκκλησιαστικό κατεστημένο, ακυρώνει εκ των πραγμάτων τον παλλαϊκό και μετωπικό χαρακτήρα του εγχειρήματος, προσδίδοντάς του ιδεολογικοπολιτική μονομέρεια -κατά παράβαση των αρχών της Ιδρυτικής Διακήρυξης-, κλείνοντας ερμητικά πόρτες σε ζωτικές για την ευόδωσή του κατευθύνσεις, πριν καλά-καλά προλάβει το εγχείρημα αυτό να εκδηλωθεί.

Το ίδιο το ΕΠΑΜ δεν φέρεται πλέον και δεν εκλαμβάνεται ως ενιαίο και παλλαϊκό μέτωπο, αλλά παλαιάς κοπής αρχηγικό κομματίδιο, ως μία απ' τα ίδια, ως γκρουπούσκουλο ακροδεξιάς αναφοράς, ή ακόμα χειρότερα: ως φαιδρή περίπτωση ακραίου καιροσκοπισμού και ως αντικείμενο σάτυρας... Αυτή η πολιτική επιλογή, στη συγκεκριμένη συγκυρία, δεν ακυρώνει απλώς το μετωπικό χαρακτήρα του εγχειρήματος, αλλά δημιουργεί πληθώρα ματαιώσεων και απογοητεύσεων, δικαιώνει, αναπαράγει και επιτείνει νοοτροπίες και συμπεριφορές αμοιβαίας περιχαράκωσης, σε μια συγκυρία, στην οποία -και λόγω καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου- ο αριθμός της κλοπής βουλευτικών εδρών από το καθεστωτικό μαύρο μέτωπο είναι ευθέως ανάλογο των σχημάτων που βρίσκονται εκτός βουλής (όταν μπορεί να είναι καθοριστική και μίας έδρας διαφορά).

Οι ακροδεξιές γέφυρες, μπορεί να αποβούν ακόμα πιο επικίνδυνες σε συνθήκες ανόδου του ακραιφνούς νεοφασισμού. Η υιοθέτηση των ιδεολογημάτων της αποϊδεολογικοποίησης, σε συνδυασμό με την αντιαριστερή και αντικομουνιστική ρητορική ρίχνει νερό στο μύλο του ανερχόμενου φασισμού.

Η ιστορία των μετωπικών κινημάτων σε κρισιακές και εμπόλεμες συγκυρίες, δείχνει ότι αυτά δεν μεγαλούργησαν ως αυτοαναφορικά μέτωπα σχημάτων της αριστεράς, αλλά ως παλλαϊκά κινήματα άμεσης σωτηρίας του λαού με προοπτική που συνδύαζε διαλεκτικά τα προβλήματα λαϊκής κυριαρχίας με αυτά της ταξικής πάλης και της κοινωνικοπολιτικής χειραφέτησης, το δημοκρατικό πατριωτισμό με το διεθνισμό. Ωστόσο, ουδέποτε ευδοκίμησε τέτοιο μέτωπο χωρίς τον κόσμο (όχι απαραίτητα τις ηγεσίες) της αριστεράς και εναντίον του κόσμου της αριστεράς (με αναγκαίο επαναπροσδιορισμό της έννοιας της τελευταίας). Τα μόνα “μέτωπα” που ευδοκίμησαν χωρίς τον κόσμο της αριστεράς και εναντίον του κόσμου της αριστεράς, ήταν όσα μετεξελίχθηκαν σε φασιστικά...

Από την ομάδα που μιντιακά και οργανωτικά έχει την πρωτοβουλία κινήσεων σε ότι απέμεινε από το ΕΠΑΜ με τις τελευταίες μεταλλάξεις του, στήνεται πάλι σκηνικό παγίδευσης συναγωνιστών με μικρή ή και απούσα πολιτική παιδεία: παρουσιάζεται η ως άνω εκτροπή ως δήθεν η μοναδική αναγκαία “εφαρμογή της απόφασης του συνεδρίου για κάθοδο στις εκλογές”. Οι όποιες ενστάσεις για τις ολέθριες επιλογές, με περισσή στρεψοδικία χαρακτηρίζονται ως δήθεν αξίωση για “αναζήτηση πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων”! Η εν λόγω στρεψοδικία ηχεί τουλάχιστον ως κακόγουστο αστείο από ανθρώπους οι οποίοι στον εγνωσμένου ηθικού αναστήματος λίβελο προγραφών, κηρύσσουν απροκάλυπτα διωγμό βάσει κοινωνικών φρονημάτων, κατά “συνδυασμένου δίκτυου ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ-ΚΚΕ-κλπ αριστεράς” (βλ.ΕΔΩ).

Μάλιστα, η ομάδα αυτή επιδιώκει να εγκλωβίσει καθηκοντολογικά το κοινό της στη συστράτευση για εφαρμογή αυτής της εκτροπής, χωρίς να επιτρέπει τον παραμικρό διάλογο για τα προσυνεδριακά και συνεδριακά έκτροπα (“τώρα έχουμε πόλεμο”!) και σπεύδοντας να κατακεραυνώσει όποιον έχει αντιρρήσεις ή αμφιβολίες για τις ολέθριες επιλογές της ως “ρίψασπη”, δηλαδή ως άνθρωπο όμοιο με αυτόν που στην αρχαιότητα έριχνε την ασπίδα του και τρεπόταν σε φυγή, ως δειλό και προδότη! Ένα είναι βέβαιο: στον καιρό του κοινωνικού πολέμου, δεν υπάρχει δεινότερη προδοσία από τη σύμπραξη με τις πλέον χρεοκοπημένες και έκπτωτες δυνάμεις – σύμβολα του καθεστώτος.

Προφανώς, δεν έχω πλέον και δεν μπορώ να έχω σχέση με ότι απέμεινε από αυτή την μετάλλαξη του ΕΠΑΜ. Δεν αποχωρώ εγώ και οι ομοϊδεάτες συναγωνιστές που συνειδητοποιούν τα γεγονότα από το μέτωπο, δεν μας διαγράφει κανείς, αλλά ότι απέμεινε από την εκφυλιστική μετάλλαξη του ΕΠΑΜ θέτει εκ των πραγμάτων εαυτόν εκτός της νομοτελούς προοπτικής του μετώπου.

Είναι λυπηρή αυτή η κατάληξη για ένα εγχείρημα στο οποίο είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους χιλιάδες άνθρωποι. Στο ΕΠΑΜ, στη δράση για τη διάδοση των προταγμάτων μας και τη συγκρότηση συλλογικοτήτων αλληλεγγύης και αγώνα, γνωρίσαμε διάφορους ανθρώπους. Ανθρώπους που κουβαλούσαν όλα τα στερεότυπα του οπαδού, του αυλοκόλακα, του χειροκροτητή, επανεκδόσεις εκδοχών βοναπαρτισμού, “αυριανισμού” - αγοραίου λαϊκισμού, βολεψάκηδες που επενδύουν-τζογάρουν στη λογική της εν λευκώ ανάθεσης, ώστε να ψηφίσουν και να ξαναθρονιαστούν στη βολή τους με την αυταπάτη ότι ο άναξ θα τα λύσει όλα δια μαγείας (ή θα τον μουτζώνουν στην επόμενη καμπή), ανθρώπους που μόλις οσμίστηκαν δυναμική, έσπευσαν για ιδιοτελή εξαργύρωση εκδουλεύσεων και για αντιπαροχές, εκδοχές ανερμάτιστων καιροσκόπων, αρχομανών δικτατορίσκων – βοναπαρτίσκων μ' ένα τεράστιο νοσηρό “Εγώ”, που είδαν το κίνημα ως όχημα-μέσο της ιδιοτελούς ναρκισσευόμενης φιλαυτίας τους κ.ο.κ.

Ωστόσο, γνωρίσαμε και ανθρώπους αγνούς, καθαρούς, ανιδιοτελείς, αφοσιωμένους στην υπόθεση του αγώνα του λαού, που βλέπουν τον εαυτό τους ως μέσο στην υπηρεσία αυτού του συλλογικού αγώνα ζωής η θανάτου.

Σε αυτούς τους τελευταίους, οφείλω να ζητήσω ταπεινά συγνώμη για την ανεπαρκή μου εγρήγορση, για όσα κακώς έκανα ή δεν έκανα, για όσα επέτρεψαν να κλιμακωθεί και να λάβει χώρα αυτή την εκτροπή. Σε αυτούς τους γνήσιους συναγωνιστές και συναγωνίστριες, πρέπει να καταστεί σαφές ότι όσο κι αν εκφυλίστηκε πρόωρα αυτό το εγχείρημα, το μεγαλείο, η ομορφιά και η προοπτική του μετωπικού αγώνα βρίσκονται μπροστά μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για απογοητεύσεις, παραιτήσεις και ιδιώτευση. Είδαμε με τραγική ενάργεια πως δεν χτίζεται ένα μέτωπο και τι χρειάζεται για να χτιστεί. Οφείλουμε να αντλήσουμε διδάγματα από την ιστορία των επαναστατικών κινημάτων, και από τη σύντομη εμπειρία του ΕΠΑΜ, ώστε να αναβαθμίσουμε ποιοτικά και ουσιαστικά τη μετωπική συγκρότηση του αγώνα του λαού μας.

Οι δεσμοί που χτίσαμε, είναι παρακαταθήκη για τους νικηφόρους αγώνες που έρχονται.

Συναγωνιστικά

Δημήτρης Πατέλης

Χανιά, 22.4.12.

Υ.Γ. Αν και η επικείμενη εκλογική μάχη δεν θα είναι ούτε η τελευταία ούτε καθοριστική, έχει ιδιαίτερη σημασία να κινηθούμε και σε αυτήν μετωπικά, καλώντας το λαό να ψηφίσει κατά συνείδηση, πέρα από επιφανειακές και δόλιες “αντιμνημονιακές” ρητορικές, αποκλείοντας τα καθεστωτικά σχήματα και τους κλώνους-αναχώματα του καθεστώτος, αποκλείοντας κάθε μορφής φασισμό.