«Εμείς δεν τραγουδάμε, αδελφέ μου, για να ξεχωρίσουμε απʼ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο».

«Εμείς δεν τραγουδάμε, αδελφέ μου, για να ξεχωρίσουμε απʼ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο».

Αυτά λέει ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος στο «καπνισμένο τσουκάλι». Όμως τι συμβαίνει πραγματικά; Την ώρα που η Αριστερά καλεί τον απλό κόσμο να βγει στους δρόμους και να ανατρέψει την κυβέρνηση της καταστροφής, την ίδια ώρα – ξανά μανά – βάζει και τα δικά της όρια στον πολίτη! Την ίδια ώρα που ο κυβερνητικός συνασπισμός, τα παπαγαλάκια του, οι πάντες, γίνονται μία γροθιά απέναντι σʼ αυτό τον λαό, η Αριστερά τον χωρίζει σε τέσσερα μέρη. Εδώ οι «επαναστάτες», εκεί οι «λιγότερο επαναστάτες», πιο κει οι εξωκοινοβουλευτικοί, και πάρα πέρα οι Αναρχικοί!!! Διαλέχτε και πάρτε! Κι ο μέχρι τώρα ψηφοφόρος της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που τα έχει πάρει στο κρανίο και θέλει να μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα; Που θα πάει αυτός ο πολίτης που δεν θέλει κομματικές σημαίες και λάβαρα πάνω από το κεφάλι του; Που θα πάει ο απλός πολίτης που θέλει να κρατήσει την Ελληνική σημαία στη διαδήλωση και φοβάται μην τον πουν Χρυσαυγίτη; Όχι πάλι τα ίδια λάθη σύντροφοι. Γίνετε ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ. Μια γροθιά απέναντι στους μνημονιακούς ληστές. Αγγαλιάστε αυτόν τον κόσμο. Μόνο έτσι μπορούμε να νικήσουμε. Μόνο έτσι μπορούμε να τους τσακίσουμε. Αλλιώς θα μας τσακίσουν για μία ακόμα φορά.

Βήχος Παναγιώτης

Ληγμένα τρόφιμα και μια ληγμένη ζωή; Αντισταθείτε…

Ληγμένα τρόφιμα και μια ληγμένη ζωή; Αντισταθείτε…

Θα μας δηλητηριάσουν; Δεν φτάνουν όλα τα άλλα θα μας ταΐζουν τώρα χαλασμένα, σκουλικιασμένα τρόφιμα; Τέτοια κτηνωδία και τόσο θράσος; Και όμως. Από 1ης Σεπτεμβρίου στα ράφια των Σούπερ Μάρκετ θα υπάρχουν προς πώληση Ληγμένα τρόφιμα. Για να τρώει η πλέμπα και ο φτωχός κοσμάκης. Για να κερδίσουν οι επιτήδειοι ακόμα και δηλητηριάζοντας τους φτωχούς ακόμα περισσότερα χρήματα! Η απόφαση, αυτή, της κυβέρνησης δεν αποτελεί βέβαια μόνο ελληνική πρωτοτυπία. Στην Αγγλία εφαρμόζεται ήδη με μειωμένη τιμή έως και 70% και σε προϊόντα ευαλλοίωτα 1-2 μέρες πριν λήξουν! Στη Γερμανία το μέτρο εφαρμόστηκε, αλλά καταργήθηκε κατόπιν αντιδράσεων επιστημόνων, καταναλωτών και φορέων. Όπως γράφει η «Εφημερίδα των Συντακτών» πάρτη πολλών δις. Υπέρ των βιομηχάνων κρύβεται πίσω από τη διάταξη για την πώληση με μειωμένη τιμή στα καταστήματα λιανικής από 1η Σεπτεμβρίου προϊόντων των οποίων η διάρκεια κατανάλωσης έχει περάσει. Και έχει απόλυτο δίκιο. Εμείς τι κάνουμε όμως; Παρακολουθούμε χωρίς αντίδραση να μας δηλητηριάζουν, να μας λήγουν οριστικά; Ο κόμπος έφτασε, πια, στο χτένι. Ή τους ανατρέπουμε ή μας εξοντώνουν. Ας διαλέξουμε…

Βήχος Παναγιώτης

Πρωτογενές πλεόνασμα, νέο πακέτο και πλειστηριασμοί

Πρωτογενές πλεόνασμα, νέο πακέτο και πλειστηριασμοί

Έκθεση ΔΝΤ: Πρώτο: Το πρόγραμμα δε θα έβγαινε, αλλά ήταν απαραίτητο για να σωθεί η ευρωζώνη! Δεύτερο: τα μέτρα πάρθηκαν στη ράχη του κόσμου και το χρέος δεν διαγράφηκε, τότε και όσο και με τον τρόπο που έπρεπε, διότι θα έμπαιναν σε κίνδυνο οι τράπεζες! Τρίτο: η καθυστέρηση στο μισό κούρεμα μέσω του PSI και με τη μορφή που αυτό πήρε, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά κέρδος χρόνου για να ξεφορτωθούν ομόλογα οι δανειστές και να φορτωθούν οι ζημιές σε φορολογούμενους και δημόσιο τομέα!.. Πλησιάζοντας πλέον στο Σεπτέμβρη, μαζί με τη συνήθη και όλο και πιο εφιαλτική συλλογή των προς πληρωμή λογαριασμών, πρέπει να συνθέσουμε και τις εικόνες των πολιτικών μηνυμάτων που μας βομβαρδίζουν οι εσωτερικοί και εξωτερικοί ‘’επιβήτορες’’. Να ανακαλύψουμε το συνδετικό τους ιστό, αναζητώντας παράλληλα τα δικά μας βήματα.

Παναγιώτης Μαυροειδής

Πρωτογενές πλεόνασμα: Μια αιματηρή στόχευση

Ας συνοψίσουμε τη βασική προπαγανδιστική γραμμή της κυβέρνησης Σαμαρά:

‘’Εάν πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, τότε ίσως διαμορφωθούν προϋποθέσεις για ένα νέο κούρεμα του χρέους’’.

Οι απολύσεις των εκπαιδευτικών, το κλείσιμο σχολείων, η μαζική αποπομπή μαθητών από την εκπαίδευση, το λουκέτο σε νοσοκομεία και φυσικά οι νέες μειώσεις μισθών και η αβάσταχτη φορολογία, είναι κάποια από τα θυσιάσματα στο βωμό του πρωτογενούς πλεονάσματος.

Ας δούμε ξανά ορισμένα δεδομένα γύρω από αυτό το ζήτημα.

• Για να μηδενιστεί το έλλειμμα, και για να έχουμε μείωση του δημοσίου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, θα πρέπει το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ να είναι μεγαλύτερο από το επιτόκιο δανεισμού, δηλαδή να έχουμε μια ετήσια ανάπτυξη πάνω από 4,5%!
• Για να πέσει το ποσοστό του χρέους επί του ΑΕΠ από το 160% στο 60% που θεωρείται βιώσιμο, έχοντας μηδενίσει το έλλειμμα, απαιτούνται πάνω από 40-50 χρόνια!
• Άρα δεν αρκεί απλά να μηδενιστεί το έλλειμμα, αλλά πρέπει να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα, να υπάρξει το πολυπόθητο ''πρωτογενές πλεόνασμα''. Για το 2013, οι δαπάνες τόκων προβλέπονται σε 6,4 δις ευρώ. Επομένως για να έχουμε μείωση του δημοσίου χρέους θα πρέπει να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα πάνω των 6,4 δις ευρώ. Τώρα, μετά από όλη τη φοροληστεία και το τσεκούρι στις κοινωνικές δαπάνες, είμαστε περίπου στο -1,5 δις ευρώ. Δηλαδή πρέπει να διανυθεί μια
  διαδρομή 6,4+1,5= 7,9 δις ευρώ, πάνω στις ράχες μας.

(Περισσότερα σε παλιότερο σημείωμα: Πρωτογενές πλεόνασμα: Μια αιματηρή στόχευση με αταίριαστους υποστηρικτές)

Μιλάμε λοιπόν για μια πραγματική σφαγή και μάλιστα χωρίς ημερομηνία λήξης. Θέλουμε δε θέλουμε, αργά ή γρήγορα θα το καταλάβουμε και μάλλον συντομότερα θα το νοιώσουμε. Χωρίς διαγραφή του χρέους, αλλά και δίχως ανατροπή των ‘’ιερών’’ νόμων του κέρδους των βιομηχανικών και τραπεζικών κολοσσών και της εξουσίας του κεφαλαίου επί της ζωής της κοινωνικής πλειονότητας, δεν μπορεί να υπάρξει επιβίωση και πολύ περισσότερο αξιοβίωτη ζωή.

Το τυράκι του ‘’νέου προγράμματος βοήθειας’’

Ο Σόϊμπλε τοποθετεί κάπως διαφορετικά τα πράγματα:

‘’Εάν πετύχετε πρωτογενές πλεόνασμα, τότε θα σας δώσουμε μια νέα βοήθεια. Κούρεμα ωστόσο δεν συζητιέται’’.

Τι θα είναι αυτή η νέα ‘’βοήθεια’’; Το νέο ‘’πρόγραμμα στήριξης’’ προς την Ελλάδα θα είναι της τάξης των 10-12 δισ. ευρώ, όσο προβλέπεται το ‘’χρηματοδοτικό κενό’’ έως το 2016.

Συστατικά μέρη του νέου προγράμματος ακούγεται πως θα είναι η μείωση των επιτοκίων δανεισμού με επιμήκυνση του χρόνου λήξης των ομολόγων στα 50 χρόνια, η ανανέωση των ομολόγων των κεντρικών τραπεζών και αξιοποίηση των αδιάθετων ποσών για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (δεν έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο)

Μαζί με τα παραπάνω, συζητούνται η περίπτωση νέο δανείου, σε ύψος και με όρους που θα εξαρτηθούν από τα παραπάνω, μαζί με την μόνιμη επωδό της αύξησης της κοινοτικής συμμετοχής στη συγχρηματοδότηση των έργων του ΕΣΠΑ.

Όπως πάντα είναι αναγκαία η ''μετάφραση'' των παραπάνω:

‘’Αφού σας δίνω χρήματα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε μέτρα είσπραξης των οφειλών σας από τα γνωστά υποζύγια. Μιας και αυτά είναι ήδη αδυνατισμένα και φυσικά ότι και να κάνετε δεν μπορείτε να μαζέψετε τα δέοντα, θα μας δώσετε ότι έχει απομείνει από περιουσιακή υποδομή, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων-εκχωρήσεων. Και επειδή και αυτά τα τελευταία έχουν πλέον απαξιωθεί μέσα στη γενική κατάπτωση που σας έχουμε ρίξει, θα μας παραχωρήσετε ρητά ακόμη μεγαλύτερο μέρος κρατικής και πολιτικής κυριαρχίας, τόσο σε παρόντα όσο και μέλλοντα χρόνο, μιας και εσείς δεν τα καταφέρνετε να υποτάξετε τους ιθαγενειίς’’.

Με λίγα λόγια είμαστε σε μια πορεία ουσιωδών μεταβολών.

Οι (όποιοι) εργαζόμενοι πρέπει να γίνουν είλωτες.

Οι πολίτες (που θα επιμείνουν να μείνουν στην Ελλάδα), πρέπει να γίνουν υπήκοοι (της ΕΕ).

Η Ελλάδα από χώρα με δυνατότητα συγκρότησης της λαϊκής της ιστορίας και οικονομικής, κοινωνικής ανάπτυξης για τους ανθρώπους της δουλειάς, πρέπει να μετατραπεί σε περιφραγμένο οικόπεδο Ειδικής Οικονομικής Ζώνης.

Θυσιάσματα στο βωμό της ευρωζώνης

Μια μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (IMF) για την Ελλάδα, τον Ιούνιο του 2013, με τίτλο “Greece: Ex Post Evaluation of Exceptional Access Under the 2010 Stand-By Arrangement”, έλεγε –για διάφορους λόγους- πολλά πράγματα με το όνομά τους.

Η μελέτη του ΔΝΤ επισημαίνει μεταξύ άλλων τις «αξιοσημείωτες αποτυχίες» σχετικά με το σχέδιο διάσωσης του 2010, καθώς είχε υποτιμηθεί το πλήγμα που θα υφίστατο η ελληνική οικονομία από τη δημοσιονομική λιτότητα, ενώ θα έπρεπε να προβλεφθεί νωρίτερα η διαγραφή του ελληνικού χρέους. Το αποτέλεσμα των εν λόγω «αξιοσημείωτων αδυναμιών» ήταν η βύθιση της χώρας στην ύφεση, με την ανεργία να ανέρχεται στο 27% και την πτώση της οικονομικής δραστηριότητας.

Τονίζεται μάλιστα χωρίς πολλές υπεκφυγές, ότι το ΔΝΤ, ανέμενε πως θα υπάρχουν αρνητικά αποτελέσματα και εν πολλοίς συμμετείχε στο πρόγραμμα παραβιάζοντας ακόμη και δικές τους αρχές.

Τότε γιατί σφαγιάστηκαν μισθωτοί, συνταξιούχοι, δημόσια αγαθά και δημοκρατία στην Ελλάδα;

Έτσι χωρίς λόγο και αιτία;

Ας διαβάσουμε λίγο:

«Ένας τρόπος για να γίνει η προοπτική του χρέους πιο βιώσιμη θα ήταν να επιχειρήσουμε την αναδιάρθρωση του χρέους από την αρχή (ex ante). Ωστόσο, το PSI δεν ήταν μέρος του αρχικού προγράμματος. Αυτό ερχόταν σε αντίθεση με το πρόγραμμα του Ταμείου στην Ουρουγουάη το 2002 και την Τζαμάικα το 2011, όπου το PSI είχε ανακοινωθεί εκ των προτέρων. Ωστόσο, στην Ελλάδα, στις παραμονές του προγράμματος, οι αρχές απέρριψαν την αναδιάρθρωση του χρέους ως «παραπλανητική μπαρούφα» (red herring) και αποκλείστηκε από το τραπέζι για την ελληνική κυβέρνηση και έτσι δεν προτάθηκε από το Ταμείο. Στην πραγματικότητα, η αναδιάρθρωση του χρέους είχε συζητηθεί από τα μέρη της διαπραγμάτευσης, αλλά είχε αποκλειστεί από τη ζώνη του ευρώ. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι’ αυτό:

• Ορισμένοι εταίροι στην ευρωζώνη έθεσαν ζητήματα ηθικής τάξης κατά της αναδιάρθρωσης. Ένα πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα με πρόβλεψη για αναδιάρθρωση του χρέους θα ήταν πιθανόν δύσκολο να εγκριθεί, όπως θα ήταν απαραίτητο, από όλα τα κοινοβούλια της χωρών της ευρωζώνης.

• Η αναδιάρθρωση του χρέους θα έπληττε άμεσα τους ισολογισμούς των ελληνικών τραπεζών. Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα μια πρόσθετη χρηματοδότηση του προγράμματος που θα υπέρβαινε το ποσό που προοριζόταν για την τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση βάσει του ΤΧΣ.

• Η αναδιάρθρωση του χρέους έθετε τον κίνδυνο μετάδοσης του προβλήματος σε άλλα μέλη της Ευρωζώνης και, ενδεχομένως, εκδήλωσης τύπου Lehman, ενώ το EFSF (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) δεν είχε ακόμη ιδρυθεί. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν μεγάλα αποθεματικά σε ελληνικά ομόλογα – όπως επίσης είχαν και μεγαλύτερη ανησυχία δεδομένου του μεγέθους της έκθεσής τους, πολλά περισσότερα ομόλογα των άλλων ευρωπαϊκών κρατών που θα έχαναν σε αξία αν οι Έλληνες πιστωτές επρόκειτο να διασωθούν…

Παρ’ όλα αυτά, πολλοί σχολιαστές θεώρησαν την αναδιάρθρωση του χρέους αναπόφευκτη. Με την αναδιάρθρωση του χρέους εκτός του τραπεζιού, η Ελλάδα αντιμετώπιζε δύο εναλλακτικές λύσεις: Να πτωχεύσει αμέσως, ή να προχωρήσει μπροστά σαν να μπορούσε να αποφευχθεί η αναδιάρθρωση του χρέους. Η τελευταία στρατηγική εγκρίθηκε, αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτή χρησίμευσε μόνο για να καθυστερήσει την αναδιάρθρωση του χρέους και επέτρεψε σε πολλούς ιδιώτες πιστωτές να ξεφύγουν».

Και παρακάτω:

«Από τη θετική πλευρά, η προώθηση του ελληνικού προγράμματος έδωσε στη ζώνη του ευρώ αρκετό χρόνο για να χτίσει ένα τείχος προστασίας για να προστατεύσει άλλα ευάλωτα μέλη και απέτρεψε δυνητικά σοβαρές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία.[...] Μια καθυστερημένη αναδιάρθρωση του χρέους έδωσε ένα παράθυρο ευκαιρίας για τους ιδιώτες πιστωτές για να μειώσουν την έκθεσή τους και να μεταφέρουν το χρέος σε επίσημα χέρια. Ως είδαμε και προηγουμένως, αυτή η στροφή έγινε σε μεγάλη κλίμακα και περιόρισε τις ζημιές των πιστωτών, όταν το PSI τελικά πραγματοποιήθηκε, αφήνοντας τους φορολογούμενους και το δημόσιο τομέα να φορτωθεί τις ζημιές.»

Η ‘’μετάφραση’’ εδώ δεν είναι ιδιαίτερα απαραίτητη. Τι μας λένε στην ουσία οι ποιητές;

Πρώτο, το πρόγραμμα δε θα ''έβγαινε'', αλλά ήταν απαραίτητο για να σωθεί η ευρωζώνη!

Να λοιπόν ποια πολιτική υπηρετεί δουλικά ο δήθεν ‘’πατριωτισμός’’ του Σαμαρά. Να ποιους προσκυνάνε οι φασίστες όταν δηλώνει ο Μιχαλολιάκος: ‘’κακώς μπήκαμε στο ευρώ, αλλά τώρα θα ήταν εθνική καταστροφή αν βγούμε’’. Ας σταματήσουμε εδώ…

Δεύτερο: τα μέτρα πάρθηκαν στη ράχη του κόσμου και το χρέος δεν διαγράφηκε, τότε και όσο και με τον τρόπο που έπρεπε, διότι θα έμπαιναν σε κίνδυνο οι τράπεζες!

Όταν λέμε τράπεζες δεν εννοούμε τα τραπεζικά κτίρια, ούτε καν τα golden boys των Διοικητικών Συμβουλίων. Στην ουσία μιλάμε για τη σύμφυση βιομηχανικού κεφαλαίου και τραπεζιτών, με την αιμοδότησή τους φυσικά από τις λαϊκές καταθέσεις και οικονομίες. Δεν πρόκειται για ‘’βδέλλες’’ επί της ‘’πραγματικής’’ και δήθεν αγαθής οικονομίας, αλλά για όψη και μορφή ύπαρξης και λειτουργίας του κεφαλαίου ως οικονομική και πολιτική δύναμη στην καπιταλιστική οικονομία. Τράπεζες και κεφάλαιο είναι αξεχώριστα πράγματα.

Τρίτο: η καθυστέρηση στο μισό κούρεμα μέσω του PSI και με τη μορφή που αυτό πήρε, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά κέρδος χρόνου για να ξεφορτωθούν ομόλογα οι δανειστές και να φορτωθούν οι ζημιές σε φορολογούμενους και δημόσιο τομέα!

Δηλαδή, μιλάμε για θεματοφύλακες της ευρωζώνης, προστάτες της τραπεζικής-κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας, αλλά και κοινούς απατεώνες που προστατεύουν τα αρπακτικά της τοκογλυφίας.

Ερώτηση: Τι θα αναφέρει άραγε, κατάμουτρα, η έκθεση του ΔΝΤ το 2020 μετά την εφαρμογή του νέου πακέτου ‘’βοήθειας’’ που υπόσχονται Ευρωπαίοι και Σαμαράς;

Πλειστηριασμοί σημαίνει κούρεμα στις καταθέσεις!

Όποιος σημειώσει ότι πάνω στην επίτευξη ‘’πρωτογενούς πλεονάσματος’’, τελικά θα επικαθήσουν τόσο ένα νέο μνημόνιο άγριων μέτρων που θα συνοδεύει τη νέα ‘’βοήθεια’’, όσο και ένα αναπόφευκτο κούρεμα, μαγειρεμένο με τα ίδια κριτήρια, θα έχει απόλυτο δίκιο.

Για άλλο κούρεμα όμως θα μιλάμε αρκετά σύντομα και αυτό θα είναι το εν ψυχρώ κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων στις τράπεζες, κατά το μοντέλο της Κύπρου.

Η μεθόδευση της άρσης της απαγόρευσης πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και η αρπαγή της ιδιωτικής κατοικίας, έχει μπει σε συζήτηση εδώ και καιρό ( βλέπε σχετικά εδώ: Θα μας πάρουν αλήθεια τα σπίτια οι τράπεζες;)

Σε ορισμένους έκανε εντύπωση η ‘’αντίθεση’’ των τραπεζών στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για την προοδευτική ανάπτυξη των πλειστηριασμών (μέσω θέσπισης υποτίθεται κοινωνικών κριτηρίων).

Δεν πρόκειται για αντίθεση, αλλά για εύλογο παζάρι και διεκδίκηση να μην πληρώσουν αυτές τη νύφη. Ας δούμε γιατί:

Διαδικασία πλειστηριασμών, σημαίνει πτώση (έως και κατάρρευση) των (τεχνικά κρατούμενων υψηλά) τιμών των ακινήτων. Αυτό θα αποτελέσει ένα κίνητρο για ‘’πράξεις’’, δηλαδή αγοραπωλησίες, που σημαίνει ‘’τόνωση της αγοράς’’ και κάποια αύξηση του ΑΕΠ συνακόλουθα. Φαίνεται μακάβριο, αλλά έτσι είναι: Πολλοί θα χάνουν το σπίτι για ένα κομμάτι ψωμί ή θα μετατρέπονται από νοικοκύρηδες σε νοικάρηδες και η κυβέρνηση θα μιλάει για ανάκαμψη του ΑΕΠ!

Από την άλλη, αν καταρρεύσουν οι τιμές π.χ. κατά 35% χαμηλότερα από τις υφιστάμενες τιμές τότε οι τράπεζες θα έχουν υποστεί ισόποση ζημία, καθώς στην αντίστοιχη υποθήκη που συνοδεύει κάθε δάνειο, είχαν εγγραφεί αξίες υψηλότερες.

Μαντεύει κανείς λοιπόν γιατί το κριτήριο της ‘’σωτηρίας των τραπεζών’’, μπροστά στον κίνδυνο ζημιών ή/και χρεωκοπίας των τραπεζών, θα φέρει στην ημερήσια διάταξη ως μονόδρομο το κούρεμα των καταθέσεων, μιας και οι καταθέτες έχουν βαφτιστεί πλέον ..επενδυτές που αναλαμβάνουν το αντίστοιχο ρίσκο.

Παράξενη που είναι η εποχή μας!

Η αριστερά στρατηγικά στόχευε και στοχεύει στην απαλλοτρίωση της μεγάλης ιδιοκτησίας που στον καπιταλισμό αποτελεί εργαλείο υποταγής και εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και της κοινωνικής πλειονότητας. Η δεξιά σκόπιμα διέστρεψε την τοποθέτηση αυτή ως επίθεση ενάντια στην ιδιωτική ιδιοκτησία γενικά, κινδυνολογώντας ότι οι κομμουνιστές θα αρπάξουν τη γελάδα, το σπίτι και τις …γυναίκες. Να λοιπόν που τώρα που η δεξιά και οι εν γένει απολογητές του καπιταλισμού, μέσω των τραπεζών αρπάζουν τα σπίτια της ανάγκης από τους πολλούς για να αυξήσουν την περιουσία ‘’όσων κατέχουν χίλιες φορές το περιττό’’.

Η αριστερά στρατηγικά πάλευε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Διατύπωνε, αντίστροφα, επιχειρήματα υπέρ των εθνικοποιήσεων βασικών τομέων της οικονομίας, ως μέρος ενός προγράμματος ανατροπής μιας οικονομίας και κοινωνίας που υποτάσσει τα πάντα στο ιδιωτικό κέρδος. Πρότασσε την εξυπηρέτηση ενός άλλου κριτηρίου, αυτού του δημόσιου κοινωνικού οφέλους. Η δεξιά, που χλεύαζε την αριστερά για ‘’κρατισμό’’, επιχειρεί σήμερα μια απόλυτη ιδιωτικοποίηση του ίδιου του δικού της αστικού κράτους, καταργώντας τις όποιες δευτερεύουσες και δυνητικές έστω λειτουργίες κοινωνικού οφέλους, αλλά και μια γιγαντιαία εθνικοποίηση, δηλαδή πέρασμα στους ώμους των κοινωνιών και των εργαζομένων των ζημιών της καπιταλιστικής κρίσης, των χρεών και χρεωκοπιών.

Με ένα εξωτερικό χρέος στα 321 δις, με 1.5 εκατομμύριο ανέργους, με μισθούς πείνας και τα συσσίτια να πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά, με το κράτος και τους φασίστες να δείχνουν τα δόντια τους σε ότι κινείται και αναπνέει, δυνατότητα για ‘’ευκολίες’’ στις ερμηνείες και στο τι πρέπει ‘’να κάνουμε’’, δεν μπορούν να υπάρξουν. Η μάχη ή θα είναι πραγματική και ‘’ως τα άκρα’’ ή θα είναι χαμένη εξ αρχής.

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΠΛΟΚ

Ο πρώτος πτυχιούχος Πανεπιστημίου με σύνδρομο Down, μιλάει για την «καθυστερημένη» κοινωνία

Ο πρώτος πτυχιούχος Πανεπιστημίου με σύνδρομο Down, μιλάει για την «καθυστερημένη» κοινωνία

Η WELT ON LINE μίλησε με τον Πινέδα για τη μάθηση, την «καθυστέρηση» και για τα υπερπροστρατευμένα παιδιά.

Ο Πάμπλο τελείωσε τις σπουδές του παιδαγωγού και έκανε την πρακτική εξάσκηση στην Κόρδοβα. Έδωσε τις εξετάσεις για την άδεια άσκησης επαγγέλματος και του μένουν μόνο τέσσερις ακόμα για να τελειώσει τις σπουδές του σε ψυχολογία και παιδαγωγικά. Στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Μάλαγκα προβλήθηκε η ταινία «Me too» που είναι εμπνευσμένη από τη ζωή του Πινέδα και στην οποία ο ίδιος κρατά το βασικό ρόλο.

WELT ON LINE

Με τον Πινέδα μίλησε ο Jan Marot.
WELT ONLINE: Πώς βιώσατε προσωπικά το σύνδρομο Down;
Πάμπλο Πινέδα: Δεν ήταν οι γονείς μου που μου το είπαν. Ήταν ο δάσκαλός μου. Ήμουν περίπου εφτά χρονών, όταν με ρώτησε αν ήξερα τι είναι το σύνδρομο Down. Φυσικά, απάντησα ναι. Με κοίταξε έντονα και μου εξήγησε τη γενετική του συνδρόμου Down. Στην ηλικία αυτή ήταν πραγματικά πολύ σκληρό. Για μένα αυτό ακουγόταν σαν αραμαϊκά. Ήταν πολύ βαρύ. Του έθεσα μόνο δύο ερωτήσεις: «Είμαι χαζός;». Απάντησε «Όχι». «Μπορώ να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο με τους φίλους μου;». Απάντησε «Κανένα πρόβλημα». Τα υπόλοιπα μου ήταν παντελώς αδιάφορα.
WELT ONLINE: Όπως η πλειοψηφία των παιδιών με σύνδρομο Down στην Ισπανία. Το 85% πηγαίνουν σε ένα κανονικό σχολείο.
Πινέδα: Ναι, τώρα. Όμως παλαιότερα δεν υπήρχε η ένταξη. Αυτό είναι η κορυφή μιας ανάπτυξης. Εγώ ήμουνα ο πρώτος μαθητής με σύνδρομο Down που πήγα σε ένα δημόσιο σχολείο.
WELT ONLINE: Τι αναμνήσεις έχετε από τα χρόνια του σχολείου;
Πινέδα: Στο σχολείο διασκέδαζα πολύ, περνούσα πολύ καλύτερα απ” ό,τι με τους φίλους μου. Είχα υπέροχες, ενδιαφέρουσες και πολύ σκληρές εμπειρίες. Συνολικά ήταν μια απίστευτα πλούσια φάση της ζωής μου. Υπήρχαν καλύτερες και χειρότερες μέρες. Ιδιαίτερα η εφηβεία ήταν σκληρή. Αλλά αυτή είναι πάντα μια δύσκολη περίοδος. Εγώ δεν μπορούσα μερικές φορές να ζήσω με το σώμα μου και μέσα σ” αυτό.
WELT ONLINE: Γιατί επιλέξατε τις παιδαγωγικές σπουδές;
Πινέδα: Σαν παιδί είχα πολλές ιδέες. ΄Ηθελα να γίνω δικηγόρος, κατόπιν δημοσιογράφος. Τότε ένας καθηγητής και μέντοράς μου με συμβούλεψε να γίνω δάσκαλος, γιατί τα παιδαγωγικά προσφέρουν περισσότερες επιλογές. Μου είπε ότι οι άλλες επιστήμες είναι σκληρές και ανταγωνιστικές. Δεν το έχω μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο. Μου αρέσει να εργάζομαι με παιδιά, νιώθω πολύ χρήσιμος.
WELT ONLINE: Ακολουθείτε αυστηρά κάποιο σταθερό ημερήσιο πρόγραμμα μελέτης;
Πινέδα: Από το τίποτα βγαίνει μόνο το τίποτα. Μελετώ λοιπόν, περίπου 6-7 ώρες τη μέρα. Τα βράδια τα έχω ελεύθερα. Διαβάζω πάντα με μουσική. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, οι σπουδές δεν είναι εύκολες και το σύνδρομο Down με περιορίζει κατά 30%, πράγμα που τις καθιστά δυσκολότερες. Ο καθένας πρέπει να παλεύει για το μέλλον του.
WELT ONLINE: Τι σημαίνει και τι σημασιοδοτεί το είναι κανείς ο πρώτος με σύνδρομο Down πτυχιούχος στην Ευρώπη;
Πινέδα: Είναι μια μεγάλη ευθύνη. Γνωρίζω ότι οι πατέρες και οι μητέρες που έχουν παιδιά με σύνδρομο Down χρειάζονται κάποιον να τους δείξει και να τους πει «Το παιδί σου μπορεί να το κάνει αυτό». Και τα μέσα μπορούν να συνδράμουν, καθώς ψάχνουν για αξιόλογες ειδήσεις. Θέλω να δώσω πρόσωπο σε ένα κομμάτι του πληθυσμού, που σχεδόν ποτέ δεν θεωρείται αντικείμενο είδησης. Αρέσω στα μέσα – μου τηλεφωνούν τριάντα φορές τη μέρα. Αυτό είναι μερικές φορές εξαντλητικό.
WELT ONLINE: Σας έχουν ήδη προσφέρει θέσεις εργασίας;
Πινέδα: Όχι ακόμη. Όταν πετύχω τις εξετάσεις και πάρω την άδεια άσκησης επαγγέλματος του δάσκαλου, θα πλησιάσω το στόχο μου, να έχω δηλαδή ένα σταθερό εισόδημα. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας στη Σεβίλλη συγκατοικούσα με ένα συνάδελφο. Για μένα έχει μεγάλη σημασία να οργανώσω την ανεξαρτησία μου. Δεν ξέρω ακόμη πού θα εργαστώ. Μπορεί στην επιμόρφωση, στον επαγγελματικό προσανατολισμό, στην συμβουλευτική, ποιος ξέρει. Είμαι ευέλικτος.
WELT ONLINE: Τι είναι, κατά τη γνώμη σας, η « οπισθοδρομική / καθυστερημένη κοινωνία»;
Πινέδα: Το μεγαλύτερο έλλειμμα της κοινωνίας είναι το ότι δεν μπορεί να κατανοήσει τη διαφορετικότητα. Λόγω της έλλειψης κατανόησης κολλά κάποιες ταμπέλες. «Οι ομοφυλόφιλοι», «οι Ξένοι/ μετανάστες» και φτάνει μέχρι του σημείου «Οι γυναίκες». Χωρίζουν σε ομάδες, δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν «το διαφορετικό». Το απομονώνουν, το απλοποιούν ή το αποφεύγουν με κάθε τρόπο. Δημιουργούνται στερεότυπα, προκαταλήψεις μέχρι και λέξεις, όπως «discapacidad» (ανικανότητα) στα ισπανικά για να δηλωθεί η έννοια της υστέρησης ή καθυστέρησης…
WELT ONLINE: Ποια εναλλακτική λύση θα υπήρχε για σας; Διότι και η ισπανική λέξη «Minusvalido» που χρησιμοποιείται («κατώτερος/ κατώτερης αξίας») δεν είναι σε καμιά περίπτωση κατάλληλη.
Πινέδα: Είναι προσβολή να αποκαλείς κάποιον «ανίκανο» ή «καθυστερημένο». Γιατί να μην τον αποκαλείς «αλλιώτικο» ή «διαφορετικό άνθρωπο»; Με τον όρο σύνδρομο Down περιγράφεται μια γενετική μετάλλαξη κατά την οποία το χρωμόσωμα 21 παρουσιάζεται τρεις φορές, εξού και ο όρος τρισωμία-21.
WELT ONLINE: Ποια είναι η γνώμη σας για την έκτρωση εμβρύων στα οποία έχει προγεννητικά διαγνωστεί κάποια καθυστέρηση, πράγμα που αποτελεί αντικείμενο αντιπαράθεσης αυτή την εποχή στη Γερμανία;
Πινέδα: Είμαι αντίθετος στην έκτρωση. Όχι για ηθικούς λόγους, αλλά λόγω της εμπειρίας μου. Είναι δύσκολες καταστάσεις και εμπειρίες, αλλά σε εμπλουτίζουν ως άνθρωπο. Εξαιτίας της έκτρωσης κάποιος/α δεν θα τις βιώσει ποτέ. Γονείς με παιδιά που είναι «διαφορετικά» γίνονται καλύτεροι γονείς. Γίνονται ανεκτικότεροι και πιο αλληλέγγυοι. Δεν είναι καλό να επιλέγεις ένα παιδί «a la carte». Σε τελική ανάλυση, επιλέγουμε το τέλειο. Και όταν όλοι είναι ίδιοι, τότε είμαστε σε πολλά φτωχότεροι. Ακόμη και τα λουλούδια διαφέρουν, αλλά όλα είναι όμορφα. Αυτή η τάση για ομογενοποίηση είναι κακή. Όταν όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, έχουν την ίδια εμφάνιση, είναι όλοι ομοιόμορφοι, αυτό είναι ο φασισμός.
WELT ONLINE: Η ταινία που είχε τη ζωή σας ως έμπνευση, είχε ρομαντικά στοιχεία. Ονειρεύεστε να κάνετε τη δική σας οικογένεια;
Πινέδα: Αυτό είναι δύσκολο. Η λογοτεχνία για το σύνδρομο Down στρέφεται κυρίως γύρω από τη γενετική, την αντίληψη ή τη συμπεριφορά. Ποτέ δεν συζητιέται η συμπάθεια ή ο έρωτας μεταξύ ανθρώπων με σύνδρομο Down. Σ” αυτό ακριβώς φαίνεται η μεγάλη δύναμη της ηθικής. Στην Ισπανία, μετά από 40 χρόνια δικτατορίας του Φράνκο και με μια σταθερά διαμαρτυρόμενη καθολική εκκλησία, αυτό αποτελεί θέμα ταμπού. Είναι δύσκολο να μιλήσεις για σεξ. Πρέπει τελικά κανείς να διαχωρίσει την ηθική από την πράξη. Μερικά Μέσα έχουν μια σχεδόν άρρωστη απληστία να δημιουργούν εντυπώσεις (να προκαλούν). Αρνήθηκα μια πρόσκληση για συμμετοχή σε ένα talk show, που ονομάζεται «La Noria» όπου το θέμα θα ήταν σχετικό με Σεξ και Αναπηρία. Μου ήταν αδύνατο να πάω, ήταν πολύ προκλητικό και αποκλειστικά για δημιουργία εντυπώσεων. Αυτό είναι ένα ιδιωτικό, ακανθώδες θέμα, ακόμα και κάποιοι φίλοι μου με απέτρεψαν από το να συμμετέχω. Οι άνθρωποι της τηλεόρασης έμειναν άναυδοι με την άρνησή μου.
WELT ONLINE: Στην Αυστρία και στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του ναζισμού δολοφονήθηκε αμέτρητο πλήθος ανθρώπων με σύνδρομο Down. Από μεταπολεμικές μελέτες, για χρόνια ήταν διαδεδομένη η εντύπωση ότι το σύνδρομο Down συνδέεται με προσδόκιμο ζωής τα 30 χρόνια.
Πινέδα: Αυτά είναι μύθοι που δημιουργούνται σύμφωνα με την ιστορία των κρατών και της επιστήμης. Η κατάσταση σήμερα είναι τελείως διαφορετική. Φτάνουμε στα γηρατειά. Εξαρτάται από το πόσο υγιείς διατηρούμαστε, σωματικά και πνευματικά. Εγώ, όπως και πολλοί νέοι άνθρωποι με σύνδρομο Down, ήμουν υπέρβαρος. Με γυμναστική και σωστή διατροφή έχασα 12 κιλά. Είχα επίσης την τύχη να μεγαλώσω σε μια οικογένεια με πνευματικά ενδιαφέροντα. Με εφημερίδες και μια βιβλιοθήκη, γι” αυτό από πολύ νωρίς είχα περιέργεια και ενδιαφέροντα. Όταν απαγορεύεις σε κάποιον την καλλιέργεια, κατά έναν τρόπο τον σκοτώνεις.
WELT ONLINE: Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το ουσιαστικό κατά την ανατροφή παιδιών με σύνδρομοDown;
Πινέδα: 1ον: Πρέπει να συμπεριφέρεστε στο παιδί σας όπως σε ένα παιδί και όχι όπως σε έναν «ανάπηρο». Έτσι πρέπει να το αναθρέψετε και να το εκπαιδεύσετε (μορφώσετε). Πρέπει να μιλάτε με το παιδί σας, γιατί ο χειρότερος εχθρός για τα παιδιά με σύνδρομο Down, είναι η σιωπή. Δεν πρέπει να έχετε κανένα κόμπλεξ. Βγείτε μαζί τους έξω στον κόσμο. Πρέπει να δείξετε στους άλλους ότι αυτό είναι το παιδί σας. Δεν πρέπει ποτέ να είστε υπερπροστατευτικοί, ποτέ. Πρέπει να του δίνετε φυσικά και πνευματικά ερεθίσματα και έτσι να το διδάξετε να είναι αυτόνομο. Γιατί, τι θα συμβεί όταν κάποτε δεν θα είστε πια κοντά του ως γονείς;
Πηγή: Welt on Line
Αναδημοσίευση από redwire.gr

Τα χημικά προκάλεσαν παγκόσμια παράλυση

Τα χημικά προκάλεσαν παγκόσμια παράλυση

ΣΥΡΙΑ Το σοκ από τις εκατόμβες των θυμάτων από τα αέρια της μουστάρδας φαίνεται ότι δεν κατάφερε να αναγκάσει τη διεθνή κοινότητα να σταματήσει τα πολιτικά παιχνίδια και να παρέμβει σοβαρά. Οι τραγικές εικόνες παίζουν παντού, ξανά και ξανά: ασφυκτικά γεμάτα νοσοκομεία, άνθρωποι που σφαδάζουν στο πάτωμα, πτώματα στοιβαγμένα στους διαδρόμους, άλλα στο νεκροτομείο για να αναγνωριστούν από τους συγγενείς, γιατροί και νοσοκόμοι που προσπαθούν με πρωτόγονα μέσα -ρίχνοντάς τους νερό και τρίβοντας το δέρμα τους με κρεμμύδια και σκόρδα- να «ξυπνήσουν» τους τραυματίες που, ποτισμένοι από το δηλητήριο, βυθίζονται στον θάνατο.

Της Ελλης Πάνου

Παιχνίδια στον ΟΗΕ

Και στη Νέα Υόρκη, υπό καθεστώς απόλυτης παράλυσης, για άλλη μια φορά η διεθνής κοινότητα -όπως εκπροσωπείται στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ- υπερασπίζεται μεμονωμένα «εθνικά συμφέροντα», παίζει υποκριτικά πολιτικά παιχνίδια και αρκείται να δηλώσει «σοκαρισμένη», διαπιστώνοντας μεν «σοβαρή κλιμάκωση» μιας εμφύλιας σύρραξης που έχει κοστίσει ήδη δεκάδες χιλιάδες ζωές, αδυνατώντας, όμως, να συμφωνήσει στο ελάχιστο -δηλαδή στην απαίτηση για άμεση, καθαρή διερεύνηση του αποτρόπαιου μακελειού.

Ενός μακελειού που περιέγραψε στην κάμερα με αναφιλητά ένας γιατρός από το προάστιο Τζομπάρ, στα ανατολικά της πρωτεύουσας: «Μας βομβάρδισαν με χημικά, το Αιν Τάρμα, το Τζομπάρ… Ολοι οι γιατροί και οι νοσοκόμοι τρέξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε… Αλλά ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών ήταν τεράστιος. Εξαντλήσαμε όλα τα αποθέματα των φαρμάκων στο Τζομπάρ, 25.000 αμπούλες ατροπίνης. Ο αριθμός των νεκρών παιδιών είναι σοκαριστικός. Εγώ ο ίδιος είδα 50. Ηταν όλα νεκρά. Κανένα σημάδι ζωής. Ο κόσμος δεν ήξερε πώς να προστατευτεί. Κρύφτηκε στα υπόγεια, αλλά το χημικό είναι βαρύ και “κάθεται” κάτω. Ετσι αυξήθηκαν οι νεκροί και οι τραυματίες. Πρέπει να μάθουμε τον κόσμο τι να κάνει όταν δέχεται επίθεση… Δεν μπορώ να μιλήσω άλλο».

Και στο Ιρμπίν τα φάρμακα έχουν εξαντληθεί. Η περιοχή βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ανταρτών από τις αρχές του χρόνου, αλλά τους τελευταίους μήνες βρίσκεται σε κλοιό των καθεστωτικών δυνάμεων. Δέκα χιλιάδες άνθρωποι είναι εκεί εγκλωβισμένοι. Δημοτικός σύμβουλος ο Αμπου Αχμάντ, θυμάται ότι ξύπνησε την Τετάρτη τα ξημερώματα από ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Κάποιος έξω φώναζε: «Κρυφτείτε, γρήγορα!» Ο κόσμος δεν ήξερε πού να πάει. Περίπου στις πέντε το πρωί, από τα μεγάφωνα στα τεμένη έμαθαν όλοι ότι έγινε επίθεση με χημικά. «Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι καπνούς», λέει ο Αχμάντ, «γιατί οι κάτοικοι είχαν ανάψει φωτιές πιστεύοντας ότι θα αδρανοποιήσουν έτσι το δηλητήριο -λάστιχα, ξύλα, οτιδήποτε μπορούσε να καεί». Οταν έφτασε στο νοσοκομείο ήδη 20 σοροί κείτονταν στην άκρη του διαδρόμου. «Δεκάδες άλλοι δέχονταν τις πρώτες βοήθειες», λέει, «κυρίως παιδιά».

Ακόμα βρίσκουμε πτώματα μέσα στα σπίτια, υποστήριξε ένα 24ωρο μετά την επίθεση ο εκπρόσωπος του Ελεύθερου Συριακού Στρατού ανεβάζοντας τους νεκρούς, σύμφωνα με δική τους καταμέτρηση, στους 1.729. «Λέμε στους επιθεωρητές του ΟΗΕ να πάνε μέσα στα επόμενα 2 εικοσιτετράωρα», είπε ο Φαχάντ Αλμασρι, επισημαίνοντας ότι υπάρχει χρονικό όριο μέσα στο οποίο μπορεί να αποδειχτεί με μεγάλη βεβαιότητα η χρήση χημικών όπλων.

Αυτό, βέβαια, απαιτεί και πολιτική βούληση, που φαίνεται ότι είναι… υπό εξαφάνιση. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας παίχτηκε ένα θέατρο του παραλόγου το βράδυ της Τετάρτης, στην έκτακτη συνεδρίαση. Ολοι παραδέχτηκαν πως «πρέπει να υπάρξει αποσαφήνιση των γεγονότων» και να παρακολουθεί ο ΟΗΕ «από κοντά» την κατάσταση. Απέφυγαν, όμως, στο τελικό ανακοινωθέν τη σαφή διατύπωση, που θα έκανε ενδεχομένως τη διαφορά. Με την επιμονή Ρωσίας και Κίνας, αναφέρει το Reuters, διαγράφηκε από το σχέδιο ψηφίσματος, που είχαν καταθέσει ΗΠΑ και ευρωπαϊκές χώρες, το «επείγον αίτημα ανάληψης δράσης για τη διερεύνηση της επίθεσης από την αποστολή του ΟΗΕ».

Πεκίνο και Μόσχα, λίγες ώρες αργότερα, εξήγησαν τη θέση τους, προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση. «Πώς είναι δυνατόν να φέρουμε αντιρρήσεις; Το αντίθετο μάλιστα» δήλωσε, έκπληκτος, ο εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών. «Οι επιθεωρητές είναι ήδη εκεί κι αυτό συμφωνήσαμε στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Εχουμε συμφέρον να ερευνηθεί τι έγινε, αντικειμενικά».

Η στάση της Κίνας

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η Κίνα. «Η θέση μας είναι σαφής», αναφέρεται σε ανακοίνωση του υπ. Εξωτερικών. «Δεν έχει σημασία ποια πλευρά χρησιμοποιεί χημικά στη Συρία. Μας βρίσκει κάθετα αντίθετους. Ελπίζουμε ότι οι επιθεωρητές θα συμβουλευτούν τη συριακή κυβέρνηση και με αντικειμενικό και επαγγελματικό τρόπο θα εξακριβώσουν τι πραγματικά συνέβη».

Αρα, όλοι συμφωνούν και είναι μυστήριο γιατί αυτό δεν αναφέρεται στην απόφαση του Συμβουλίου. Απομένει να δούμε εάν θα αποδεχτεί το αίτημα και η Δαμασκός, δίνοντας πραγματικά το ελεύθερο στους απεσταλμένους της διεθνούς κοινότητας να κάνουν τη δουλειά τους.

Γαλλία και Βρετανία σκλήρυναν χθες λίγο τη ρητορική τους, υπογραμμίζοντας ότι «όλα τα σενάρια» -επομένως και η χρήση βίας- παραμένουν στο τραπέζι «εάν πρόκειται να σωθούν ανθρώπινες ζωές».

Και προς αυτή την κατεύθυνση φαίνεται να πιέζει εμμέσως και το Ισραήλ, που πιστεύει ότι το καθεστώς Ασαντ ευθύνεται για τους μαζικούς τραγικούς θανάτους των αμάχων και έδειξε τη διεθνή κοινότητα ως ηθικά συνυπεύθυνη. «Ολοι καταδικάζουν, όλοι διερευνούν και όλοι μένουν στα λόγια» είπε ο υπουργός Πληροφοριών της χώρας Γιουβάλ Στάινιτζ στο ισραηλινό ραδιόφωνο. «Τίποτε απτό και σημαντικό δεν έχει γίνει επί δύο χρόνια για να σταματήσει η ακατάπαυστη σφαγή των αμάχων από τον Ασαντ».

Το βάρος, σε κάθε περίπτωση, πέφτει στην Ουάσινγκτον. Παρ’ όλο που ο Λευκός Οίκος εξέφρασε τον «αποτροπιασμό» του, έκανε σαφές ότι οποιαδήποτε αμερικανική απάντηση θα δοθεί μετά την επιβεβαίωση των κατηγοριών κατά του καθεστώτος και ζήτησε πάλι να δοθεί άμεσα άδεια από τον Ασαντ στους επιθεωρητές του ΟΗΕ να επισκεφθούν τα προάστια που δέχτηκαν την επίθεση.

Οι προσεκτικές κινήσεις της Ουάσινγκτον καταδεικνύουν και την απροθυμία της να παρέμβει στη Συρία, δεδομένου ότι και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Αμερικανοί δεν θέλουν άλλη εμπλοκή με τον μουσουλμανικό κόσμο. Αλλά θα είναι εξαιρετικά δύσκολο πια να «τακτοποιηθεί» πολιτικά και διπλωματικά μια τέτοια τραγωδία.

«Το τέλος του κόσμου αρχίζει στη Δαμασκό» έγραψε ο Αρι Σάβιτ στην ισραηλινή «Haaretz». «Είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο τον 21ο αιώνα;» γράφει. «Κανένας έντιμος άνθρωπος δεν μπορεί να το αγνοήσει. Ο πεφωτισμένος, υποτίθεται, κόσμος δεν μπορεί να σιωπήσει… Δεν είναι μόνο τα αθώα θύματα που πεθαίνουν στη Δαμασκό, πεθαίνει και η ελπίδα ότι η Δύση έχει συνείδηση. Ηρθε η ώρα να απελευθερωθούμε από την πολυπολιτισμική υποκρισία και τον πολιτικό καθωσπρεπισμό που μας εμποδίζει να δούμε το κακό στη γειτονιά μας. Μια τρομακτική σειρήνα ηχεί στην Δαμασκό. Την ακούμε; Ο κόσμος την ακούει;».

Εφημερίδα των Συντακτών

Από φυλακή σε φυλακή

Από φυλακή σε φυλακή

Αναπόφευκτο βλέπει ο Σόιμπλε το να δοθεί στο τέλος του 2014 νέο δάνειο στην Ελλάδα, το οποίο βεβαίως θα συνοδεύεται από νέο Μνημόνιο. Ταυτοχρόνως ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει δεύτερο κούρεμα του δημόσιου χρέους. Οι δηλώσεις Σόιμπλε έγιναν σε προεκλογική συγκέντρωση στη Γερμανία, αλλά η σαφήνειά τους συνιστά μήνυμα προς την Ελλάδα. Πρόκειται για διάψευση της κυβερνητικής αισιοδοξίας, σύμφωνα με την οποία η χώρα θα επιτύχει φέτος πρωτογενές πλεόνασμα, θα βγει στις αγορές τον Μάρτιο του 2014 και θα πάρει ως "δώρο" το κούρεμα του δημόσιου χρέους. Η συζήτηση για το κούρεμα αποτελεί ομολογία αποτυχίας του Μνημονίου και παραδοχή ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Η συζήτηση για νέο δάνειο συνιστά επίσης ομολογία της αποτυχίας. Προς τι η συνέχιση της αιματηρής λιτότητας, όταν η συνταγή οδηγεί τον ασθενή στον θάνατο;

Το κύριο άρθρο της Αυγής

Η διαφαινόμενη γερμανική επιλογή για νέο δάνειο και όχι για νέο κούρεμα παραπέμπει σε μια αντιμετώπιση της ελληνικής οικονομίας ως απόλυτα εξαρτημένης από τις δόσεις των δανείων. Με προφανές αποτέλεσμα η ελληνική οικονομία να βυθίζεται στον φαύλο κύκλο του υπερδανεισμού και της ύφεσης. Το Βερολίνο δεν θέλει να "χαρίσει" χρέος, θέλει να το μεγαλώσει. Είναι προφανές ότι επιδιώκεται να καταστεί βαθύτερη η εξάρτηση της Ελλάδας και να συντηρηθεί το αδιέξοδο του δημόσιου χρέους ως όχημα για τη συνέχιση της εσωτερικής υποτίμησης. Βεβαίως και στις δυο περιπτώσεις -είτε στο κούρεμα είτε στο νέο δάνειο- η "ασπιρίνη" θα συνοδεύεται από το δηλητήριο μιας νέας ακραίας λιτότητας, νέο Μνημόνιο.
Η γερμανική στρατηγική προδιαγράφει τα αδιέξοδα της μνημονιακής προσήλωσης της κυβέρνησης Σαμαρά. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα καλό για τον ελληνικό λαό. Το Μνημόνιο δεν τελειώνει τον Μάρτιο, η Ελλάδα, παρά τις θυσίες, δεν αντιμετωπίζει κάποιο ξέφωτο, αντιθέτως μπαίνει σε νέα φυλακή, με δάνειο και Μνημόνιο.
Η γερμανική στρατηγική εκθέτει την κυβέρνηση Σαμαρά. Ακόμα κι αν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε τής κάνουν πλάτες για να αντιμετωπίσει προσωρινώς το τεράστιο "χρηματοδοτικό κενό", το πολιτικό κενό διευρύνεται. Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαπραγματευτεί τίποτα. Είναι διπλά αναξιόπιστη: έναντι του ελληνικού λαού και έναντι των δανειστών. Όσα κι αν επιδιώκει εμφανιζόμενη ως καλός μαθητής του Μνημονίου, ο Σαμαράς αποδεικνύεται ανίκανος να αντιληφθεί τη δυναμική των ευρωπαϊκών ισορροπιών. Αποδεικνύεται μοιραίος για τον ελληνικό λαό. Ικανός μόνο να απειλεί, ικανός να διαλύει σχολεία, νοσοκομεία, εργασιακές σχέσεις, εισοδήματα, κοινωνικές υποδομές. Η παραμονή της κυβέρνησης επισωρεύει καθημερινά νέα δεινά στον λαό. Τώρα μάλιστα χωρίς την καθεστωτική παρηγορία περί "νέου κουρέματος".
Πηγή: avgi.gr

Περί γερμανικής κυριαρχίας (τι είναι και τι δεν είναι)

Περί γερμανικής κυριαρχίας (τι είναι και τι δεν είναι)

Η Ευρώπη, η οποία υποτίθεται ότι διέπεται από την αρχή της ισότητας των λαών, βρίσκεται σήμερα κάτω από την κυριαρχία ενός μόνο εξ αυτών - με τη σιωπηρή ανοχή, είναι αλήθεια, του άτολμου "ισότιμου εταίρου" της, της Γαλλίας. Έτσι, διαμορφώνεται η παρούσα θλιβερή ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Ωστόσο, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν αναφερόμαστε στη "γερμανική κυριαρχία", γιατί ακόμη κι αν το γεγονός αυτό καθεαυτό επιβεβαιώνεται, η κατανόησή του χρήζει περαιτέρω εξηγήσεων. Και πρώτα απ' όλα τι εννοούμε "η Γερμανία"; Διότι δεν είναι πάντοτε οι ίδιες οντότητες που αλληλεπιδρούν με τους διάφορους παράγοντες που καθορίζουν την ιδέα της "κυριαρχίας". Αναφερόμαστε, για παράδειγμα, στη βιομηχανική κυριαρχία; Αν ναι, τότε δεν μιλάμε για την κυριαρχία της Γερμανίας-έθνους αλλά της Γερμανίας - κεφαλαίου, δηλαδή του γερμανικού κεφαλαίου, γεγονός που συνεπάγεται αρκετές διαφορές.

*Ο Frédéric Lordon είναι οικονομολόγος, συγγραφέας του "Jusqu'à quand? Pour en finir avec les crises financières", Raisons d'agir, Παρίσι.

Με κύριο άξονα την επικείμενη εκδίκαση στη Γερμανία της συνταγματικότητας των προγραμμάτων Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας και Οριστικών Νομισματικών Συναλλαγών, ο Frédéric Lordon διερευνά τη γερμανική οικονομική ηγεμονία στην Ευρωζώνη και αποκαλύπτει τα τρωτά της σημεία: όχι μόνο την αδυναμία της αλλά και -αναπάντεχα- την απροθυμία της να ηγεμονεύσει.

Έχει, άραγε, σκοπό να συνειδητοποιήσει, κάπως σύντομα, η Γερμανία την κλιμακούμενη δυσαρέσκεια που επικρατεί όχι μόνο στον ευρωπαϊκό Νότο - τον οποίο, ούτως ή άλλως, απαξιώνει λόγω κάποιου είδους "οικονομικού ρατσισμού" - αλλά και στην καρδιά της Ευρώπης και ιδιαίτερα στη Γαλλία; Γιατί, όσο κι αν εκθειάζεται η ιερότητα του "γαλλογερμανικού άξονα", είναι αναπόφευκτο να μην αναδυθούν κάποιες επώδυνες αλήθειες, αρχικά στο περιθώριο, όπου σχετικά εύκολα μπορεί να αμφισβητηθούν, αλλά σύντομα πολύ ευρύτερα στο προσκήνιο. Η Ευρώπη, η οποία υποτίθεται ότι διέπεται από την αρχή της ισότητας των λαών, βρίσκεται σήμερα κάτω από την κυριαρχία ενός μόνο εξ αυτών - με τη σιωπηρή ανοχή, είναι αλήθεια, του άτολμου "ισότιμου εταίρου" της, της Γαλλίας. Έτσι, διαμορφώνεται η παρούσα θλιβερή ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Ωστόσο, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν αναφερόμαστε στη "γερμανική κυριαρχία", γιατί ακόμη κι αν το γεγονός αυτό καθεαυτό επιβεβαιώνεται, η κατανόησή του χρήζει περαιτέρω εξηγήσεων.

Και πρώτα απ' όλα τι εννοούμε "η Γερμανία"; Διότι δεν είναι πάντοτε οι ίδιες οντότητες που αλληλεπιδρούν με τους διάφορους παράγοντες που καθορίζουν την ιδέα της "κυριαρχίας". Αναφερόμαστε, για παράδειγμα, στη βιομηχανική κυριαρχία; Αν ναι, τότε δεν μιλάμε για την κυριαρχία της Γερμανίας-έθνους αλλά της Γερμανίας-κεφαλαίου, δηλαδή του γερμανικού κεφαλαίου, γεγονός που συνεπάγεται αρκετές διαφορές. Οι γερμανικές επιχειρήσεις, έρμαια της τάσης τους για ανάπτυξη ως χαρακτηριστικές οικονομικές οντότητες και σε αυτό όμοιες με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, προσπαθούν να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους, δίνοντας μάχη για την κατάκτηση του μεγαλύτερου μεριδίου της αγοράς, όπως υπαγορεύει η απλή λογική του κεφαλαίου (το οποίο δεν έχει πατρίδα)^[1], αναζητώντας συστηματικά το συγκριτικό πλεονέκτημα που θα τους εξασφαλίσει την οικονομική υπεροχή. Δεν απαιτείται, λοιπόν, καμία επιπρόσθετη υπόθεση εργασίας για να επιβεβαιωθεί το γεγονός αυτό, ούτε απαιτείται η επίκληση κάποιας τάσης εθνικής κυριαρχίας, διότι η τάση κυριαρχίας είναι σύμφυτη με τη λογική του κεφαλαίου και διοχετεύεται από τις ιδιωτικές καπιταλιστικές οντότητες. Άρα, αναμφισβήτητα υπάρχει επίδειξη ισχύος από την πλευρά κάποιων γερμανικών καπιταλιστικών πόλων, αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κίνηση αυτή αποτελεί μέρος κάποιου ευρύτερου εθνικού σχεδίου.

Ωστόσο, τίποτα από τα παραπάνω δεν αποκλείει το γεγονός ότι, πέρα από τις ιδιωτικές καπιταλιστικές οντότητες, και η ίδια η Γερμανία, ως εθνικό κράτος, να επιχειρεί να αναδείξει και να προβάλλει τη σημερινή της κυριαρχία. Αλλά με ποιον ακριβώς τρόπο; Όχι ακριβώς με αυτόν που αυθορμήτως θα αναμέναμε λόγω της δεδομένης ηγεμονικής της θέσης στην Ευρώπη. Διότι, παραδόξως, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η Γερμανία διατηρεί μια δυστυχισμένη ή έστω άβολη σχέση με την ίδια της την κυριαρχία. Στα ήρεμα και χαλαρά χρόνια του "Κλιντονισμού", ο Ρίτσαρντ Χάας έγραφε το 1997 -συνδυάζοντας τον αόριστο κεντρώο ιδεολογικό προσανατολισμό του^[2] με τη "ρεαλιστική" του στάση απέναντι στην εξωτερική πολιτική- ότι οι ΗΠΑ βρέθηκαν στη θέση του "reluctant sheriff" (του απρόθυμου σερίφη), διότι, ενώ είχαν εγκαταλείψει οποιοδήποτε ανοιχτά ιμπεριαλιστικό σχέδιο ^[3], συνέχιζαν να έχουν de facto την ευθύνη για τη διατήρηση της παγκόσμιας τάξης, γεγονός που τις υποχρέωνε να συναινούν με πρακτικές "αστυνομικής" κυριαρχίας. Ανεξαρτήτως αν η άποψη αυτή επαληθεύεται ή όχι στην περίπτωση των ΗΠΑ ^[4], υπάρχει στην ιδέα αυτή της άσκησης της κυριαρχίας "με βαριά καρδιά" κάτι που ταιριάζει αρκετά καλά στη σημερινή Γερμανία στο ιδιαίτερο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης. Η Γερμανία ασφυκτιά από την ίδια της την κυριαρχία, δεν ξέρει πώς να τη διαχειριστεί και εξαιτίας του γεγονότος αυτού, εδώ και αρκετό καιρό προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι δεν τη θέλει ή, για να είμαστε πιο ακριβείς -και στο σημείο αυτό η ακρίβεια παίζει καθοριστικό ρόλο- ότι δεν θέλει ένα συγκεκριμένο τμήμα ή κάποιο συγκριμένο τύπο της.

Η γερμανική κυριαρχία είναι νομισματική και είναι αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που την ωθεί ταυτόχρονα και προς την επιθυμία να την ασκήσει αλλά και προς ένα συναίσθημα αμηχανίας απέναντι σε αυτή. Σε αμηχανία, διότι λόγω της προγενέστερης εμπειρίας του κανόνα του δολαρίου, η Γερμανία γνωρίζει πολύ καλά ποιο είναι το κόστος της ηγεμονίας σε ένα παγκόσμιο νομισματικό καθεστώς. Η θεωρία της ηγεμονικής σταθερότητας του Κίντλεμπεργκερ, ακόμα κι αν σήμερα δεν είναι τόσο διαδεδομένη όσο ήταν όταν πρωτοεμφανίστηκε, συλλαμβάνει την πιθανή ύπαρξη διεθνών συστημάτων στα οποία κυριαρχεί μια δύναμη, με το μονοπώλιο της ηγεμονίας να δημιουργεί σταθεροποιητικά αποτελέσματα (εξ ου και το όνομα της θεωρίας)... με την προϋπόθεση όμως ότι η ηγεμονική δύναμη να μπορεί να σταθεί στο ύψος των καθηκόντων που της επιβάλλει η θέση της και ότι είναι η μόνη στο σύστημα που έχει την εξουσία να επικυρώνει τις αποφάσεις.

Στην περίπτωση ενός διεθνούς νομισματικού συστήματος, τα καθήκοντα του ηγεμόνα είναι πολύ συγκεκριμένα: 1) Πρέπει, να φροντίσει ώστε το ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών του να μη γίνει πολύ πλεονασματικό ή, ακόμη καλύτερα, να το κρατήσει ελλειμματικό για να στηρίξει τη δραστηριότητα στη ζώνη, να ισορροπήσει τα υπόλοιπα ισοζύγια και να αποφύγει τις συναλλαγματικές κρίσεις (ειδικότερα στην περίπτωση των νομισματικών ενώσεων, να αποφύγει τις θανάσιμες προσαρμογές της "εσωτερικής υποτίμησης"), 2) να εγγυηθεί τη νευραλγική λειτουργία του δανειστή έσχατης ανάγκης για την παροχή διεθνούς ρευστότητας.

Αρκεί μια απλή ανάγνωση των πιο πάνω προδιαγραφών για να διαπιστώσουμε τον βαθμό στον οποίο η Γερμανία δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της και να προβλέψουμε τα προβλήματα που θα υπάρξουν για την Ευρωζώνη υπό τη γερμανική ηγεμονία. Αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό. Είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε τα βαθύτατα αίτια της επιφυλακτικότητας αυτού του "απρόθυμου σερίφη" της Ευρωζώνης, ώστε να μπορέσουμε να εντοπίσουμε το τμήμα εκείνο της αληθινής γερμανικής ηγεμονίας, το οποίο η ίδια ενστερνίζεται απολύτως και δεν πρόκειται ποτέ να απαρνηθεί.

Αν η Γερμανία ασκεί την ηγεμονία της παρά μόνο τμηματικά και μάλιστα με βαριά καρδιά, είναι διότι έχει κατανοήσει απόλυτα τι θα της στοιχίσει η απώλεια ελέγχου του δικού της νομίσματος (πόσο μάλιστα όταν πρόκειται για το ευρώ) από την πλήρη άσκηση των καθηκόντων τής ηγεμονικής δύναμης και ειδικότερα εκείνου του παρόχου ρευστότητας της έσχατης ανάγκης. Διότι προϋπόθεση για να καθιερωθείς στη θέση του διεθνούς δανειστή της έσχατης ανάγκης, είναι τόσο η ύπαρξη ενός "νομισματικού σχήματος" κατά το πρότυπο των ΗΠΑ, το οποίο να νιώθει απολύτως βολικά απέναντι στην ιδέα του να κόβεις χρήμα, όσο και η δυνατότητα ευελιξίας και ελευθερίας κινήσεων, δύο στοιχεία στα οποία το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα οφείλει τη σωτηρία του σε διάφορες περιστάσεις από το 1987 μέχρι το 2007-2008. Όμως, τόσο η σιωπηρή δέσμευση να παρέμβει όσο και η ετοιμότητα στην οποία πρέπει να βρίσκεται, ώστε σε περίπτωση ανάγκης να ανοίξει διάπλατα τις κάνουλες της ρευστότητας, είναι δύο στοιχεία που προκαλούν πανικό στη Γερμανία. Όλα τα έκτακτα προγράμματα στήριξης που εφήρμοσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) αποτέλεσαν το αντικείμενο σκληρών διαβουλεύσεων με τους εκπροσώπους της Γερμανίας και ο λόγος που τελικά έγιναν αποδεκτά είναι γιατί σχεδιάστηκαν ώστε να εξυπηρετούν τις τράπεζες και μόνο αυτές. Αρκεί απλά να θιχτεί το ενδεχόμενο να κατευθυνθεί η νομισματική πολιτική προς τα δημόσια ελλείμματα, δηλαδή προς τις ελλειμματικές χώρες οι οποίες πάντοτε θεωρούνται ύποπτες ότι θα εκμεταλλευτούν τον λεγόμενο ηθικό κίνδυνο (ωσάν οι ιδιωτικές τράπεζες δεν τον εκμεταλλεύονται) για να γίνει έξαλλη η Γερμανία.

Και όμως, είναι αυτό με το οποίο συμφώνησε εγκρίνοντας το πρόγραμμα Οριστικών Νομισματικών Συναλλαγών (ΟΝΣ) που τέθηκε σε εφαρμογή τον Σεπτέμβριο του 2012 από την ΕΚΤ. Ακόμη κι αν το πρόγραμμα αυτό από μόνο του δεν έλυσε τίποτα επί της ουσίας, η ανακοίνωση της ΕΚΤ σχετικά με την ετοιμότητά της να παρέμβει στις δευτερογενείς αγορές για να εξαγοράσει, αν προκύψει ανάγκη σε απεριόριστες ποσότητες, τίτλους του δημόσιου χρέους που δέχονται επίθεση, αποτέλεσε αυτό που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν game changer: τα ασφάλιστρα κινδύνου που ήταν έτοιμα να εκτοξευτούν επέστρεψαν σε ένα επίπεδο που επέτρεψε στις χώρες που αντιμετώπιζαν πρόβλημα να αποφύγουν την παύση πληρωμών, δηλαδή να χρειαστεί να προσφύγουν στα ευρωπαϊκά προγράμματα στήριξης (ΕΜΣ, ΕΤΧΣ ^[5]) και συνεπώς να πέσουν στα δίχτυα της τρόικας.

Μόνο ένα πρόγραμμα του τύπου του ΟΝΣ μπορούσε να σταθεροποιήσει την Ευρωζώνη - εξυπακούεται προσωρινά, διότι τίποτε δεν έχει ακόμη κριθεί και μόνο η αλόγιστη ευφορία των ευρωλάγνων δικαιολογεί εκτιμήσεις του τύπου "η κρίση τελείωσε", όταν όλα τα προβλήματα παραμένουν ακόμη άλυτα. Καιρός ήταν πάντως να γίνει κάτι, διότι μετά την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, ήταν η σειρά της Ισπανίας ^[6] και της Ιταλίας να παραδοθούν - και τότε τα ευρωπαϊκά κεφάλαια δεν θα επαρκούσαν πια. Αλλά χρειάστηκαν να περάσουν τρία χρόνια οξείας κρίσης και να φτάσουμε στο χείλος της καταστροφής, το καλοκαίρι του 2012, προκειμένου η Γερμανία, η οποία εξάντλησε κάθε περιθώριο και δέχτηκε δραματικές εκκλήσεις να αναλάβει δράση, να συμφωνήσει να κάνει τη σωτήρια κίνηση ώστε να μη διαλυθεί το ευρώ. Το να υποστηρίξουμε λοιπόν ότι ο "Γερμανός σερίφης" είναι του τύπου "αντιδραστικός" είναι το ελάχιστο, όταν η σωτηρία του κοινού νομίσματος διασφαλίστηκε μετά από τόσο έντονες και μακρές προσπάθειες για να πειστεί η Γερμανία να δράσει και μόνο όταν διαφάνηκε ο κίνδυνος της οριστικής διάλυσης του ευρώ συναίνεσε να κάνει την προφανή κίνηση, την οποία όλοι οι εγνωσμένου κύρους οικονομολόγοι είχαν προτείνει από το 2010.

Όλα αυτά μας προσφέρουν μια επιπρόσθετη ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι οι προσωποποίησεις λειτουργούν συχνά παραπλανητικά, δεδομένου ότι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε δεν αντιπροσωπεύουν όλη τη Γερμανία. Διότι αν η Γερμανία εν τέλει αποδέχτηκε αυτή τη λύση, το έκανε με κόστος την εσωτερική της διάσπαση, από την οποία ακόμη πασχίζει να συνέλθει. Η Bundesbank και ειδικότερα ο πρόεδρός της, ο Γενς Βάιντμαν, που την εκπροσωπεί στο Πολιτικό Νομισματικό Συμβούλιο της ΕΚΤ, εξαναγκαστήκαν να αποδεχτούν την τελική λύση. Μάλιστα, ο Βάιντμαν, o οποίος αποτελεί την ενσάρκωση της γερμανικής νομισματικής ορθοδοξίας στην πιο αυστηρή και άκαμπτη μορφή της, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να εμποδίσει την υιοθέτηση του προγράμματος ΟΝΣ - και εξακολουθεί να κάνει ό,τι μπορεί για να εξουδετερώσει την εφαρμογή του.

Είμαστε όλοι, λοιπόν, θεατές αυτού του απίστευτου έργου με πρωταγωνιστή την Bundesbank, η οποία προσπαθεί να σαμποτάρει τη μόνη πρωτοβουλία που κατάφερε κάπως να σταθεροποιήσει το ευρώ και η οποία λήφθηκε από το Ευρωπαϊκό Σύστημα των Κεντρικών Τραπεζών, ένα όργανο στο οποίο μετέχει ως πλήρες μέλος! Γιατί η Bundesbank δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια όταν έμαθε ότι το Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης ετοιμάζεται να δεχτεί μια σειρά αγωγών κατά του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας και του προγράμματος Οριστικών Νομισματικών Συναλλαγών, των δύο "τερατουργημάτων" που, για τη μερίδα εκείνη των Γερμανών που εξακολουθεί να πιστεύει ότι η δική τους άποψη είναι η σωστή, αποτελούν τα σύμβολα της εξαναγκασμένης αλληλεγγύης προς όφελος των "ρακένδυτων" του Νότου. Αποφασισμένη να μην αφήσει ανεκμετάλλευτη την ιδανική ευκαιρία που της προσφέρεται για να κατηγορήσει το ΟΝΣ για αντισυνταγματικότητα, η Bundesbank ετοιμάζει από τον Δεκέμβρη τη δική της αγωγή εναντίον της EKT ! Οι ακροάσεις που έλαβαν χώρα στην Καρλσρούη στις 12 και 13 Ιουνίου αποτελούν χαρακτηριστικά στιγμιότυπα τα οποία είναι άκρως αποκαλυπτικά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα αλλά και για τις προθέσεις της χώρας που σήμερα έχει τα ηνία της Ένωσης.

O Γενς Βάιντμαν, σε μια στιγμή ειλικρίνειας αλλά και αθωότητας ταυτόχρονα, εκτός κι αν τα χαρακτηριστικά αυτά πρέπει να ερμηνευτούν ως σκληρή ευθύτητα που αποδίδεται στους ανθρώπους που νιώθουν απόλυτη σιγουριά για τη δύναμή τους και συνεπώς δεν νιώθουν καμία ανάγκη να κρυφτούν, αποκάλυψε την αλήθεια και παρουσίασε τον πυρήνα της νομισματικής σκέψης της χώρας την οποία η Γαλλία θεωρεί "εταίρο" και "ατμομηχανή" του κοινού οικονομικού πεπρωμένου. Δήλωσε, λοιπόν, ότι "σε μια Νομισματική Ένωση, οι επαναγορές στις δευτερογενείς αγορές δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για τη μείωση των ασφάλιστρων κινδύνου των διαφόρων χωρών, διότι αυτό, μεταξύ άλλων, απειλεί να ακυρώσει τον πειθαρχικό ρόλο των αγορών επιτοκίων και να απομακρύνει τα κράτη από την οδό της δημοσιονομικής υπευθυνότητας" ^[7]. Και τα παραπάνω μεταφράζονται ως: "Σκοπίμως επιμείναμε από την αρχή να υπαχθούν οι εθνικές οικονομικές πολιτικές στον ρυθμιστικό ρόλο των αγορών και δεν θα θέλαμε σήμερα με τις παρεμβάσεις της ΕΚΤ να χαλαρώσει η εφαρμογή αυτού του ορθολογικού κανόνα μέσω της τεχνητής μείωσης των επιτοκίων, τα οποία, στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύουν το κόστος της δημοσιονομικής ανευθυνότητας".

Είναι γνωστό από παλιά, από την εποχή των διαπραγματεύσεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ότι η απόφαση για υποταγή των δημόσιων οικονομιών στις αγορές αποτέλεσε αναπόσπαστο τμήμα των προϋποθέσεων που έθεσε η Γερμανία για να διασφαλίσει την ορθότητα των οικονομικών πολιτικών των εταίρων της. Η επαναφορά όμως του ζητήματος αυτού με μια τέτοιου είδους αφοπλιστική ειλικρίνεια, όχι μόνο λειτουργεί αναζωογονητικά στη μνήμη, αλλά έχει και το πλεονέκτημα ότι βοηθάει να διασαφηνιστούν εκ νέου δυσάρεστα πράγματα - οι λεγόμενες αρχικές αλήθειες.

Ορίστε, λοιπόν, ποιες είναι αυτές οι αρχικές αλήθειες οι οποίες επαναφέρουν στο προσκήνιο τόσο τις εμμονές της Γερμανίας... όσο και τον χαρακτηριστικό τρόπο που έχει να τις επιβάλλει σε όλα τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης: η "χρηματοοικονομική σταθερότητα" και ο εφιάλτης τού να κόβεις νόμισμα. Κανονικά, βεβαίως, δεν θα έπρεπε να επιτρέπουμε στην Γερμανία να χρησιμοποιεί τα ίδια της τα λόγια και βασικά τον όρο "χρηματοοικονομική σταθερότητα" (όρος σχεδόν αποστειρωμένος και συνεπώς επιστημονικά ουδέτερος), από τη στιγμή που ακόμα και μετά την επιβολή αυτής της λυσσαλέας δημοσιονομικής ορθοδοξίας δεν σταμάτησαν να δημιουργούνται μακροοικονομικές αποκλίσεις, μάλιστα υπό τη μορφή της συνεχόμενης βύθισης στην ύφεση - ήτοι το ακριβώς αντίθετο από τη "σταθεροποίηση". Όσον αφορά τη λυσσαλέα φοβία τού να παράγεις νόμισμα, είναι στην πραγματικότητα μια αντίδραση ενάντια στην ανάληψη από τη Γερμανία της κυρίαρχης θέσης σε ένα νομισματικό καθεστώς στο οποίο θα αρνείται να ασκήσει τη νευραλγική λειτουργία του διεθνούς δανειστή της ύστατης ευκαιρίας - απόδειξη η οποία επαληθεύεται περίτρανα σήμερα από την προσπάθειά της να καταστρέψει τη μια μετά την άλλη τις πιο κρίσιμες πρωτοβουλίες της ΕΚΤ στο θέμα αυτό.

Το πρόγραμμα ΟΝΣ της ΕΚΤ αντιπροσωπεύει κατά κάποιον τρόπο το επιστέγασμα της φρίκης, αφού συνδυάζει τα δύο "ανοσιουργήματα", που είναι η ελάφρυνση του βάρους της δημοσιονομικής προσαρμογής (μειώνοντας τα επιτόκια και συνεπώς το ύψος του δημόσιου χρέους) και -βασικά- η δυνατότητα να κοπεί νόμισμα σε ποσότητα θεωρητικά απεριόριστη. Όμως, αυτή ακριβώς η ρήτρα του "απεριόριστου" υπάρχει στον ορισμό του δανειστή της ύστατης ευκαιρίας (εθνικού ή διεθνούς), στις περιπτώσεις όπου τα ταμεία στήριξης έχουν περιορισμένους μόνο πόρους (όπως στην περίπτωση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας) και συνεπώς είναι καταδικασμένα να υποκύψουν υπό το βάρος των κεφαλαίων που δύνανται να κινητοποιήσουν επενδυτές που συντονίζουν τις ενέργειές τους. Συνεπώς, η μόνη ρήτρα που είναι ικανή να εντυπωσιάσει τις αγορές και να θεωρηθεί ως ισχυρότερη από αυτές, αποτελεί, κατά τη γερμανική άποψη, απειλή κατά της νομισματικής ορθότητας. Είναι σαφές λοιπόν τι επιλέγει η Bundesbank μεταξύ εγγυημένης αποτελεσματικότητας και τήρησης των θεμελιωδών αρχών.

Θα είχαμε άδικο να πιστέψουμε ότι η Bundesbank είναι η μόνη που διεκδικεί μία τόσο ανορθολογική απόφαση από το Δικαστήριο. Όλη η γερμανική κοινωνία, ακόμη κι αν δεν την υποστηρίζει εξολοκλήρου, προβληματίζεται μαζί της και συμμερίζεται τις ανησυχίες της. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, που δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι μια μέρα θα χρειαζόταν να αντιπαρατεθεί τόσο ανοιχτά με την Bundesbank -η οποία αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τον κεντρικό του πυλώνα- πήρε μια γεύση αυτής της σύγκρουσης, αρκετά δυνατής ώστε όχι μόνο να υποχρεωθεί να παραχωρήσει έκτακτη συνέντευξη στη ZDF αλλά και να αναγκαστεί να αποκαλύψει μια πολύ προσωπική του ιστορία, ανακαλώντας επώδυνες μνήμες για τις αποταμιεύσεις της οικογένειάς του, οι οποίες εξανεμίστηκαν από τον ιταλικό πληθωρισμό των δεκαετιών του 1960-70. Επρόκειτο για μια προσωπική εξομολόγηση πατερναλιστικού τύπου, σωστά σχεδιασμένη ώστε να πείσει τους Γερμανούς για την απέχθεια που τρέφει για τον πληθωρισμό και για την προτίμησή του στην ονομαστική σταθερότητα, ώστε να τους αποδείξει ότι και αυτός είναι Γερμανός στον τρόπο σκέψης.

Ήταν μια πρώτη προσπάθεια να καθησυχαστεί η γερμανική κοινή γνώμη, της οποίας το έντονο ενδιαφέρον για τα νομισματικά αποδεικνύεται από το γεγονός ότι είναι απολύτως σε θέση να συμμετάσχει σε δημοσκόπηση για το τεχνικό ζήτημα του προγράμματος Οριστικών Νομισματικών Συναλλαγών (ΟΝΣ)! Εύκολα φαντάζεται κανείς το ποσοστό του δεν ξέρω/δεν απαντώ αν γινόταν αντίστοιχη δημοσκόπηση στη Γαλλία... Στη Γερμανία το ποσοστό αυτό ανήλθε μόλις στο 21% στη δημοσκόπηση της Forsa που διεξήχθη για τον λογαριασμό της εφημερίδας Handelsblatt. Κι αυτό δεν είναι το πιο εντυπωσιακό από τα ευρήματα. Διότι η απόρριψη του ΟΝΣ συγκεντρώνει την πλειονότητα: 48% έναντι του 31% που το αποδέχεται. Ακόμα και με τη σχετικότητα των αριθμών, αυτό σημαίνει ότι η πλειονότητα των Γερμανών επιθυμεί να δει το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης να επιβάλλει τη διακοπή του προγράμματος εξαγοράς του δημόσιου χρέους από την ΕΚΤ, μια θέση για την οποία θα ήταν λάθος να σταθούμε μόνο στις τεχνικές της πτυχές χωρίς να λάβουμε υπόψη μας και τις πολύ ευρύτερες συνέπειές της. Διότι αν υποθέσουμε ότι το Δικαστήριο έχει πραγματικά τη νομική ισχύ να επιβάλει άμεσα τη διακοπή στην ΕΚΤ (δεν την έχει ^[8]), κάτι τέτοιο θα συνεπαγόταν αυτομάτως το οριστικό τέλος του ευρώ. Σε αυτό ακριβώς το πράγμα δίνει τελικά εμμέσως τη συγκατάθεσή της η γερμανική κοινή γνώμη.

Απόδειξη της δραματικής αντίθεσης που υπάρχει με τον δημόσιο διάλογο στη Γαλλία, τον οποίο όχι μόνο δεν απασχολεί καθόλου το ζήτημα, αλλά αγνοεί και την ένταση με την οποία συζητείται το θέμα στην υποτιθέμενη "συν-κινητήρια" δύναμη της Ένωσης, είναι το κεντρικό άρθρο της Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), το οποίο δεν διστάζει να εκτιμήσει ότι η υπόθεση αυτή είναι μία από τις σημαντικότερες που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει το Συνταγματικό Δικαστήριο στην ιστορία του. Για να αντιληφθούμε όμως τη δύναμη αυτής της "νομισματικής πίστης" και τι είναι η Γερμανία έτοιμη να θυσιάσει στο όνομά της, χρειάζεται να ζυγίσουμε τα λόγια του προέδρου του Συνταγματικού Δικαστηρίου, Αντρέας Φόσκουλ, ο οποίος δεν παραλείπει να κάνει μια αυστηρή αναφορά στις θεμελιώδεις αρχές, διευκρινίζοντας ευθύς εξαρχής ότι η επιτυχία του ΟΝΣ δεν πρόκειται καθόλου να συνεκτιμηθεί στη γνώμη περί συνταγματικότητας ή μη που θα εκφράσει το Δικαστήριο, διότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε "ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα μέσα είναι τα μόνα που μπορούν να σώσουν την Ευρώπη, έστω και βραχυπρόθεσμα, γι' αυτόν δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Κατανοούμε, λοιπόν, προς ποια πλευρά γέρνει η Γερμανία στο δίλημμα ανάμεσα στη διατήρηση των βασικών αρχών της Νομισματικής Ένωσης και της σωτηρίας του ευρώ.

Ασφαλώς "όλη η Γερμανία" δεν συντάσσεται μονομερώς με την επιλογή αυτή. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, δύο πρόσωπα τα οποία δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ως δευτερευούσης σημασίας, τάχθηκαν με την αντίθετη άποψη - έστω κι αν αντιστάθηκαν όσο μπορούσαν και χρειάστηκε πρώτα να πειστούν ότι το διακύβευμα ήταν η διάλυση του ευρωπαϊκού κοινού νομίσματος. Υπάρχει, ωστόσο, άλλο ένα πρόσωπο - κλειδί, το οποίο έχει καταστεί το σύμβολο του γερμανικού σχίσματος πάνω στο ζήτημα αυτό. Πρόκειται για τον εκπρόσωπο της Γερμανίας στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΚΤ, τον Γοργκ Άσμουσεν, ο οποίος εκ των πραγμάτων αποτελεί τον δίδυμο εχθρό του Γενς Βάιντμαν - έχουν το ίδιο προφίλ, περίπου την ίδια ηλικία και... ακούγεται μάλιστα ότι κάποτε υπήρξαν και φίλοι.

Πιθανώς είναι λιγότερο καλοί φίλοι σήμερα, δεδομένου ότι ο Άσμουσεν υποστηρίζει την άποψη της ΕΚΤ της οποίας είναι οργανικό μέλος, ενώ ο Βάιντμαν ενεργεί πρώτα ως πρόεδρος της Bundesbank και δευτερευόντως ως εκπρόσωπός της στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΚΤ. Κατανοούμε γιατί ότι ο Άσμουσεν, αν και Γερμανός, ενστερνίζεται ανεπιφύλακτα τις θέσεις του θεσμού του οποίου είναι μέλος... και με του οποίου τα συμφέροντά του ταυτίζονται άμεσα: Η ΕΚΤ και τα οργανικά της μέλη έχουν πολύ καλά καταλάβει ότι αν αφήσουν το ευρώ να καταστραφεί, θα έρθει, μέσω αλυσιδωτών αντιδράσεων, το τέλος του ευρωπαϊκού νομίσματος... και επακόλουθα το τέλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ! Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, τα θεσμικά όργανα έχουν μια τάση αυτοσυντήρησης που προέρχεται από την προσπάθεια αυτών που τα διοικούν να αντισταθούν στην καταστροφή όλων όσων τους διατηρεί στη θέση τους. Κατευθυνόμενος, λοιπόν, από το συμφέρον του στην ΕΚΤ, ο Άσμουσεν στοιχίζεται πίσω από την τράπεζα χωρίς να αφήνει τον Γερμανό μέσα του να πάρει το πάνω χέρι στις αποφάσεις του - διαφορετικά θα παραιτούνταν, όπως έκανε ο Γιούργκεν Σταρκ τον Νοέμβριο του 2011.

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για κρίσιμες αντιπαραθέσεις που λαμβάνουν χώρα στη Γερμανία και οι οποίες μέσω των ακροάσεων ενώπιον του Δικαστηρίου της Καρλσρούης αποκτούν μεγάλη δημοσιότητα, δεδομένου ότι οι εμπλεκόμενες πλευρές καλούνται να παρουσιάσουν ρητά και με απόλυτη διαφάνεια τα επιχειρήματά τους. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι στην υπόθεση αυτή η Γερμανία παίζει ό,τι το πολυτιμότερο έχει, δεδομένου ότι διακυβεύονται ύψιστες αξίες, όπως η δημοκρατία και το νόμισμα. Ή μάλλον πρώτα το νόμισμα και μετά η δημοκρατία. Διότι για τους Γερμανούς ασφαλώς η πρώτη αξία προηγείται της δεύτερης ή, πιο συγκεκριμένα, η δεύτερη δεν αποτελεί παρά το αμυντικό μέσο της πρώτης - ακριβώς ο αντίστροφος τρόπος με τον οποίο θα συλλογιζόταν αυθόρμητα ένας μη γερμανικός νους.

Ο λόγος που οι πολέμιοι του ΟΝΣ επικαλούνται τη "δημοκρατία" είναι διότι θέλουν να κατηγορήσουν την ΕΚΤ ότι παραβίασε την εντολή της. Όπως υποστηρίζουν, δεν προκύπτει από πουθενά από την επίσημη ερμηνεία των κανονισμών της ΕΚΤ ότι η σωτηρία της Νομισματικής Ένωσης συμπεριλαμβάνεται στις αποστολές της. Τα μέτρα που απαιτούνται να ληφθούν για τον σκοπό αυτό αποτελούν αποκλειστική ευθύνη των "υπεύθυνων" και "νόμιμων" κυβερνήσεων των κρατών - μελών (ενώπιον των αντίστοιχων Κοινοβουλίων τους), άρα η ΕΚΤ δεν διαθέτει καμία νομική βάση για να αναθέσει στον εαυτό της νέες αρμοδιότητες και πολύ περισσότερο -εδώ βγαίνουν και τα επίσημα επιχειρήματα-, όταν ετοιμάζεται να διαπράξει τον διττό βαρβαρισμό της δημιουργίας νομίσματος (1) που κατευθύνεται προς τα κράτη (2). "Όλος ο κόσμος γνωρίζει την αναταραχή που θα καταλάβει τις χρηματοοικονομικές αγορές αν το Δικαστήριο κρίνει την υπόθεση όπως πρέπει να την κρίνει" δηλώνει ο Ντίντριχ Μούρσκβιεκ, δικηγόρος ενός εκ των εναγώντων, "αλλά εάν η δημοκρατία υποχωρεί μπροστά στις τράπεζες, τότε όλα θα χαθούν" ^[9].

Όταν ακούγεται από το στόμα συνεργάτη ενός βουλευτή της Χριστιανικής Κοινωνικής Ένωση Βαυαρίας (CSU) ^[10], η αλληγορία αυτή της δημοκρατίας, η οποία αντιτάσσεται στην οικονομία, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δεν θυμόμαστε να έχουμε ακούσει και πολλούς συντηρητικούς Γερμανούς βουλευτές να διαμαρτύρονται γιατί ξοδεύτηκαν δεκάδες δισεκατομμύρια για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες και ειδικότερα οι γερμανικές. Είναι όμως σύνηθες τελικά να γίνεται επίκληση των θεμελιωδών αρχών για να στηριχθούν ad hoc ορθολογισμοί. Να λοιπόν πως η "δημοκρατία", την οποία ποτέ όλοι αυτοί μέχρι σήμερα δεν συνδύασαν με την οικονομία, είναι έτοιμη να αναλάβει όλους τους κινδύνους εναντίον των αγορών. Αν αφήσουμε όμως στην άκρη αυτούς τους μάλλον γκροτέσκους κομπασμούς, η ουσία του "δημοκρατικού" επιχειρήματος βασίζεται σε μια αυστηρή ανάγνωση των Συνθηκών: "εμείς αυτά ψηφίσαμε και τίποτα παραπάνω". Αυτό το "αυτά ψηφίσαμε" δεν αφήνει κανένα περιθώριο -έστω και ελάχιστο και για οποιοδήποτε λόγο, ακόμα κι αν ο λόγος είναι η ίδια η επιβίωση του ευρώ- να τροποποιηθεί το (γερμανικό) δόγμα της νομισματικής ορθοδοξίας, όπως προσεκτικά αποτυπώθηκε στις θεμελιώδεις συνθήκες της Ένωσης. Έτσι, με τον τρόπο του, ο Μούρσβιεκ επιβεβαιώνει το πρώτο θέμα της FAZ: "Η απόφαση που καλούνται να λάβουν οι δικαστές μπορεί να αποδειχτεί η σημαντικότερη εδώ και δεκαετίες. Αυτό που διακυβεύεται είναι η δημοκρατική αρχή".

Στο πλαίσιο των καιροσκοπικών ενορχηστρώσεων, οι αναφορές αυτές στις θεμελιώδεις αρχές προκαλούν αναπόφευκτα μια απολαυστική ανταλλαγή δηλώσεων. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θυμίζει στους αντιπάλους του, που υποστηρίζουν την κατά τη γερμανική άποψη τήρηση στον ύψιστο βαθμό της "νομισματικής ορθοδοξίας" (monetary correctness), ότι η ΕΚΤ είναι ανεξάρτητη... και ότι η Γερμανία επέμεινε πάρα πολύ για να κατοχυρωθεί αυτό. Συνεπώς, δεν τίθεται θέμα να παρέμβει το Δικαστήριο στις κυρίαρχες επιλογές των λειτουργιών της. Πρέπει πάντως να παραδεχτούμε ότι το επιχείρημα του Σόιμπλε δύσκολα στέκει, διότι ακόμα κι αν αποδεχτούμε ότι η Κεντρική Τράπεζα είναι ανεξάρτητη, τι εμποδίζει να συζητηθεί νομικά το περιεχόμενο της εντολής της και (κυρίως) κατά πόσο είναι σύμφωνες οι πράξεις της με την εντολή αυτή;

Αλλά ο Σόιμπλε δεν είναι ο μόνος που έχει βρεθεί σε δύσκολη θέση. Το κόστος των άστοχων δηλώσεων είναι ισόποσα κατανεμημένο. Είναι γεγονός ότι οι αντιπαραθέσεις αυτού του τύπου διαθέτουν την ξεχωριστή ικανότητα να φανερώνουν τις πραγματικές ατζέντες και μέσω της έντονης αντιπαράθεσης να καταρρίπτουν τις ψευδείς γενικεύσεις της οπορτουνιστικής επιχειρηματολογίας που συνήθως συναντάμε στις δηλώσεις των πολιτικών. Επίσης, η ψευδαίσθηση συνοχής που δίνεται από τις δηλώσεις αυτές σε ήρεμους καιρούς καταρρέει όταν τεθούν υπό πίεση σε περιόδους κρίσης. Από την πλευρά του, το αντίπαλο στρατόπεδο, αυτό που υποστηρίζει τη monetary correctness, έχει ομολογήσει εμμέσως τι σκέφτεται για την ανεξαρτησία της Κεντρικής Τράπεζας: το απασχολεί όσο ένα κάρο γεμάτο υποτιμημένα χαρτονομίσματα, τουλάχιστον ως γενική αρχή. Αυτό που ενδιαφέρει πάνω απ' όλα αυτούς τους "νομισματικομανείς" είναι η τράπεζα να υλοποιεί τις νομισματικές τους εμμονές. Η ανεξαρτησία της γι' αυτούς έχει νόημα μόνο στον βαθμό που μπορεί να τους γλιτώσει από τις τάσεις χαλάρωσης που παραμονεύουν (αυτές που προωθούν πολιτικοί των μεσογειακών χωρών). Αντίθετα, μια ανεξάρτητη Κεντρική Τράπεζα που θα επιθυμούσε να εφαρμόσει ετερόδοξες πολιτικές -όπως για παράδειγμα η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ- όσο ανεξάρτητη κι αν ήταν, θα αποτελούσε γι' αυτούς τη χειρότερη απειλή. Απροσπέλαστη και οχυρωμένη μέσα στην ανεξαρτησία της και έχοντας τη δυνατότητα να κόψει χρήματα δίχως σταματημό, θα ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης. Αυτό που μετράει λοιπόν πάνω απ' όλα δεν είναι αν η Κεντρική Τράπεζα είναι επισήμως ανεξάρτητη, αλλά πρώτα αν είναι "γερμανική" και δευτερευόντως αν είναι ανεξάρτητη, ώστε να προστατευθεί η "γερμανικότητά" της.

Θα έπρεπε ίσως να μας είχε εκπλήξει το γεγονός ότι η νομισματική αυτή υπόθεση θα κριθεί τελικά με νομικά κριτήρια ενώπιον των δικαστηρίων, κάτι το αρκετά ασυνήθιστο για τέτοιου είδους πολιτικά ζητήματα. Αυτό συμβαίνει διότι μόνο το γράμμα των Συνθηκών και των καταστατικών μπορεί να εγγυηθεί την αυστηρή τήρηση των νομισματικών κανόνων, τους οποίους η Γερμανία ανήγαγε σε απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή της στο ευρώ και οποιαδήποτε απόκλιση από το γράμμα αυτό εκλαμβάνεται ως απειλή για τα ζωτικά της συμφέροντα. Ορίστε, λοιπόν, πού βρίσκεται το πραγματικό μερίδιο της ηγεμονίας του ηγεμόνα "με βαριά καρδιά": στην τυφλή επιμονή του να επιβάλει, χωρίς την παραμικρή παραχώρηση, τη δική του οπτική πάνω στο κοινό νόμισμα, στη νομισματική πολιτική και τους θεσμούς εν γένει - μοναδική περίπτωση στην ευρωπαϊκή ιστορία όπου ένα κράτος θέλει να επιβάλει ένα πιστό αντίγραφο του δικού του μοντέλου, ετοιμοπαράδοτο, με μια λογική του τύπου "ή το παίρνεις ή το αφήνεις". Η γερμανική κυριαρχία συνδέθηκε από την αρχή με αυτήν τη λογική, με αυτό το απίστευτο τελεσίγραφο το οποίο όλα τα κράτη - μέλη αποδέχτηκαν χωρίς να πουν την παραμικρή κουβέντα, με πρώτη και καλύτερη τη Γαλλία, με κόστος το ξέσπασμα αυτής της μεγάλης κρίσης, για να συνειδητοποιήσουν εκ των υστέρων το προφανές: ότι το γερμανικό νομισματικό μοντέλο ταιριάζει... στη Γερμανία, αλλά όχι στους υπολοίπους.

Και το χειρότερο: ενώ κατέχει τη θέση του Ευρωπαίου ηγεμόνα, στην οποία τοποθετήθηκε με αυτή την πραξικοπηματικού τύπου αρχική απόφαση, η Γερμανία αρνείται από την πρώτη στιγμή να ασκήσει τα καθήκοντά της - και αυτό για τον ίδιο ακριβώς λόγο με αυτόν που τοποθετήθηκε στη θέση αυτή: λόγω της εμμονής της στο νομισματικό ζήτημα. Αυτή η εμμονή ήταν που της υπαγόρευσε επιτακτικά να πάρει τη διεύθυνση των ευρωπαϊκών νομισματικών λειτουργιών και η εμμονή αυτή επίσης είναι που της υπαγορεύει να μην πράξει απολύτως τίποτα εκτός από το να φροντίζει για την αυστηρή τήρηση των απαράβατων κανόνων - και συνεπώς να κατευθύνει το σύνολο προς την καταστροφή.

Η Γερμανία δεν είχε σχέδιο ηγεμονίας: καθοδηγήθηκε απλά από την επιθυμία της και με εξαλλοσύνη διαμήνυσε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι είναι έτοιμη για όλα, προκειμένου να γίνουν αποδεκτές οι έμμονες ιδέες της, τις οποίες έθεσε ως προϋπόθεση για να δεχτεί να ενταχθεί στο ευρωπαϊκό νομισματικό οικοδόμημα. Από τη στιγμή όμως που οι εμμονές της αποτυπώθηκαν στα θεσμικά όγρανα, αγνόησε τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η κατοχή της ηγεμονικής θέσης, την οποία μόνη της διεκδίκησε και χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για το κοινό καλό, για το οποίο υποτίθεται ότι είναι ο διαχειριστής, επιδόθηκε μανιωδώς στην προσπάθειά της για συνολική διόρθωση πορείας.

Ο ιμπεριαλισμός ή ο δεσποτισμός έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό την ανάπτυξη ενός σχεδίου το οποίο, σε επίπεδο διακηρύξεων, ξεπερνά τον ορίζοντά τους. Κατά κάποιον τρόπο, δηλαδή, αξιώνουν, όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για τους άλλους... τους οποίους σκοπεύουν να υποτάξουν. Υπάρχει φυσικά μια δόση τρέλας σε αυτόν τον συλλογισμό (αλλά και φρίκης, όπως έχει αποδειχτεί σε πολλές περιστάσεις). Αλλά εάν δούμε τα πράγματα από κάποια απόσταση, υπάρχει και μια μορφή μεγαλείου - το μεγαλείο της κίνησης που υπερβαίνει τον ίδιο τον δημιουργό της. Η Γερμανία δεν έχει σχέδιο, σκέφτεται τον εαυτό της - ελπίζοντας ότι η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη θα αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ του "σκέφτομαι τον εαυτό μου" και "σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου". Πρόκειται για αυτό το πλασματικό δίλημμα του "εγωισμού" (έναντι της αλληλεγγύης φυσικά...), που απλά επιβεβαιώνει πόσο φτωχή είναι η ανάλυση των ευρωπαϊκών υποθέσεων και περιορίζει τη συζήτηση για την πολιτική στην αρετή (ή μη αρετή) των λαών.

Η Γερμανία ηγεμονεύει, αλλά το κάνει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, γιατί η ηγεμονία της σε πρώτη ανάγνωση ^[11] δεν είναι το αποτέλεσμα της βούλησής της για εξουσία, αλλά το αποτέλεσμα ενός ανεξέλεγκτου φόβου, καταδικασμένου να μετεξελιχθεί σε τυφλό κυνήγι εξουσίας, χωρίς σχέδιο και με έλλειψη διορατικότητας. Είναι με αυτή τη δύναμη απλωμένη μπροστά της, χωρίς νόημα και σκοπό άλλο από τη με κάθε κόστος διατήρηση της νομισματικής της λογικής, με αυτή τη δύναμη που μας κάνει λοιπόν να αναρωτηθούμε γιατί ενεπλάκη σε αυτή τη συλλογική περιπέτεια η οποία στην ουσία δεν της ταιριάζει καθόλου, δεδομένου ότι ο διαμοιρασμός τής νομισματικής εξουσίας ήταν από την αρχή καταδικασμένος να καταλήξει σε ανοιχτή πληγή για αυτήν - και παρά την τυφλή αυτή δύναμη και την έλλειψη σχεδίου, είναι λοιπόν με αυτή τη δύναμη που οι Ευρωπαίοι επιμένουν ότι θέλουν να έχουν ένα κοινό νόμισμα. Το μοναδικό σωστό ερώτημα που απομένει να τεθεί είναι ποσό καιρό ακόμα θα χρειαστεί να υπομείνουμε αυτόν τον παραλογισμό, πόσο καιρό ακόμη για να αναγνωρίσουμε ότι τελικά η εποχή του νομισματικού Sonderweg ^[12] δεν πέρασε ακόμη και συνεπώς να μετρήσουμε επιτέλους τις επιπτώσεις.

^[1] Κάτι που δεν αποκλείει φυσικά, στην πράξη, να υπάρχουν βαθιά δεσμά μεταξύ του κεφαλαίου μιας χώρας και του κράτους - έθνους.

^[2] Που δεν θα τον αποτρέψει να εργαστεί ως σύμβουλος του πατέρα Μπους μεταξύ του 1989 και του 1993 και στη συνέχεια του Κόλιν Πάουελ το 2003.

^[3] Όπως γνωρίζουμε, τα γεγονότα στη συνέχεια εξελίχτηκαν αρκετά διαφορετικά.

^[4] Mάλλον όχι από το 2001 και μετά.

^[5] Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας αντίστοιχα.

^[6] Πέρα από το σχέδιο υποστήριξης των τραπεζών του 2012.

^[7] Παρατίθεται στο άρθρο "Bundesbank in court clash with ECB over bond-buying plan", Financial Times, 11-6-13.

^[8] Έχει μόνο το δικαίωμα να στείλει την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το μόνο αρμόδιο να κρίνει αν στην υπόθεση αυτή η ΕΚΤ υπερέβη την εντολή της, έτσι όπως καθορίζεται από τις Συνθήκες.

^[9] Παρατίθεται στο άρθρο "ECB case pits market stability against democracy, court told", Bloomberg, 11-6-13.

^[10] Ο Ντίντριχ Μούρσκβιεκ είναι δικηγόρος του Πέτερ Γκαουβάιλερ, ο οποίος είναι από παλιά πολέμιος των Ευρωπαϊκών Συνθηκών.

^[11] Μόνο σε πρώτη ανάγνωση, γιατί κανείς δεν ξέρει πώς μπορούν να εξελιχθούν τα ζητήματα που σχετίζονται με την ηγεμονία.

^[12] Το Sonderweg (κυριολεκτικά σημαίνει ειδικό μονοπάτι) είναι το όνομα που η Γερμανία δίνει στην "ιδιαιτερότητάς" της.

*Ο Frédéric Lordon είναι οικονομολόγος, συγγραφέας του "Jusqu'à quand? Pour en finir avec les crises financières", Raisons d'agir, Παρίσι.

«Μέρος της πολιτικής ελίτ υποστηρίζει τη Χρυσή Αυγή»

«Μέρος της πολιτικής ελίτ υποστηρίζει τη Χρυσή Αυγή»

Το Δίκτυο ABC και η εκπομπή "Nightline" του Bill Weir έδειξε σε πανεθνικό δίκτυο και σε ζώνη υψηλής τηλεθέασης, το παρακάτω ρεπορτάζ για την Χρυσή Αυγή. Το συγκεκριμένο ρεπορτάζ διαφημιζόταν τις τελευταίες ημέρες από την ιστοσελίδα του Δικτύου. Αν και είναι γραμμένο με τους όρους του political correct, με τους οποίους εμείς τουλάχιστον διαφωνούμε, πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Ακόμα και αν έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε έννοιες όπως Δημοκρατία, Κράτος Δικαίου, Πολιτισμός, ας σκεφτούμε τουλάχιστον την ζημιά που γίνεται για άλλη μια φορά στην εικόνα μας και στον τουρισμό, καθώς βρισκόμαστε στα μέσα του Αυγούστου. Να θυμίσουμε τα λόγια του, συντηρητικού, Peter Vlitas, αντιπροέδρου της Protravel International, μίας από τις 10 μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρείες τουριστικής διαχείρισης.

Το ρεπορτάζ του "Nightline" για τους νεοναζί

Σε μια συνέντευξη που έδωσε στην Νέα Υόρκη,στις 17 Ιουνίου 2012,σχετικά με το μπαράζ ακυρώσεων από τις ΗΠΑ,λόγω της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης, δήλωσε, μεταξύ άλλων.

«Έχω αναφέρει και προηγούμενα το θέμα «Χρυσή Αυγή». Οι έγχρωμοι δεν θέλουν να πάνε στην Ελλάδα, φοβούνται ότι θα συγχέονται με τους παράνομους μετανάστες και θα κακοποιούνται από την Χρυσή Αυγή».

Εκτός από την «διαφήμιση» μας σε ελόκληρη την Αμερικάνικη ήπειρο, ανάλογη ήταν και η «προβολή» μας τον Μάιο σε Αυστραλία-Ωκεανία, όταν το κρατικό Δίκτυο SBS είχε προβάλλει το ρεπορτάζ για την Χρυσή Αυγή, "Η Πολιτική του Μαχαιροβγάλτη".

Τις επόμενες ημέρες, ομογενειακή εφημερίδα βγήκε με τίτλο "Μας έκαναν ρεζίλι οι Χρυσαυγίτες".

Το ρεπορτάζ:

Στην Ελλάδα, μια χώρα εξουθενωμένη από το χρέος και τα χρόνια αποτυχημένής ηγεσίας, ένας νεαρός κινηματογραφιστής πήγε μέσα στην Χρυσή Αυγή, στο κόμμα που χρησιμοποιεί το μίσος ως καύσιμο, και έπιασε τα μέλη του να μιλούν με εχθρότητα κατά των μεταναστών σε μια κοινωνία στο χείλος του γκρεμού.

Στις αρχαίες πόλεις της Ελλάδας και στις σκιές της Ακρόπολης όπου οι τουρίστες μπορούν να περιπλανηθούν και να την θαυμάσουν, εκεί που υπήρξε η απαρχή της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας, υπάχουν επίσης διάσπαρτες κλειστές επιχειρήσεις, διαλυμένες γειτονιές και μεγάλη ανεργία - πάνω από το 60% των νέων ανθρώπων είναι χωρίς δουλειά - προκαλώντας ευρεία δημόσια οργή​​.

Μέσα από αυτό το κενό της οργής και της καχυποψίας βαδίζει η Χρυσή Αυγή από την άκρα δεξιά, ψάχνοντας για κάποιον να κατηγορήσει.

Η εκπομπή "Nightline του" Bill Weir μίλησε με τον κινηματογραφιστή Κωνσταντίνο Γεωργούση, ο οποίος κατάφερε να μπεί στο εσωτερικό κύκλο της Χρυσής Αυγής. Κατά τη διάρκεια ενός μήνα, Γεωργούσης κατέγραψε στιγμές εκτεθειμένου, απόλυτου ρατσιστικού μίσοους της οργάνωσης προς τις κοινότητες μεταναστών στην Ελλάδα στην ταινία του, "THE CLEANERS." - See more at:

"Αυτά τα παράσιτα πίνουν το νερό μας, τρώνε το φαγητό μας και αναπνέουν τον ελληνικό αέρα μας," λέει στα ελληνικά, με αγγλική μετάφραση στο φίλμ του Γεωργούση ο Αλέκος Πλωμαρίτης, ο οποίος ήταν υποψήφιος με την Χρυσή Αυγή κάποια στιγμή.. "Είναι πρωτόγονοι, μιάσματα και υπάνθρωποι. Δεν ενδιαφερόμαστε για την ύπαρξή τους. Είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε τους φούρνους. Θα τους κάνουμε σε σαπούνι, αλλά μπορεί να κολλήσουμε κανένα εξάνθημα."

Για τα μέλη της "Χρυσής Αυγής", για τα προβλήματα της χώρας τους φταίει οποιοσδήποτε με σκούρο δέρμα και ξένο αίμα.

Καθώς οι εντάσεις αυξάνονται, οι μετανάστες στην Αθήνα αντιμετωπίζονται με εχθρότητα από τα γκράφιτι στους τοίχους των κτιρίων και από τις κυματιστές μαυροκόκκινες σημαίες της Χρυσής Αυγής που έχουν επάνω ένα σύμβολο της αρχαίοελληνικής γεωμετρικής εποχής.
«Είναι κάτι που θυμίζει τον αγκυλωτό σταυρό," είπε ο Γεωργούσης.

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής, στην Ουάσιγκτον, ένα think tank που αναλύει και αξιολογεί τις πολιτικές περί προσφύγων και μετανάστευσης σε όλο τον κόσμο, οι αναλυτές πιστεύουν ότι στην Ελλάδα ζουν μεταξύ 1 εκατ. και 1,3 εκατομμύρια μετανάστες , που αποτελούν περίπου το 10% του πληθυσμού. Ωστόσο, το Ινστιτούτο σημειώνει ότι η οικονομική κρίση της χώρας και η αυξανόμενη ξενοφοβία απέναντι στους μετανάστες έχουν μειώσει την καταγραφή μεταναστών τα τελευταία χρόνια.

Υπήρχαν 447.658 εγγεγραμμένοι αλλοδαποί πολίτες το 2011, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής, αλλά εκτιμάται ότι πάνω από 1 εκατομμύριο μετανάστες έφτασαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών.

Ενώ η ταινία του Γεωργούση προκάλεσε οργή ανάμεσα σε μια μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και μια έρευνα από τον εισαγγελέα στην Ελλάδα, η Χρυσή Αυγή θεωρείται το τρίτο πιο δημοφιλές και ταχύτερα αναπτυσσόμενο πολιτικό κόμμα της χώρας. Έχει κερδίσει18 από τις 300 έδρες στο κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια των τελευταίων εκλογών.

"Υπάρχει ένα μέρος της ελληνικής ελίτ, που υποστηρίζει το κόμμα," δήλωσε ο Γεωργούσης.

"Ίσως νομίζουν ότι είναι το μέλλον, ξέρετε, ότι θα έχουν περισσότερη δύναμη, έτσι είναι καλό να έχουν καλές σχέσεις. Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά είναι σαφές ότι [η Χρυσή Αυγή έχει] μια μερική στήριξη από την ελίτ."

Ο Γεωργούσης είπε ότι αντί να αγκαλιάζουν την στοχαστική δημοκρατική κληρονομιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, οι νέοι Έλληνες σήμερα είναι πιο ερωτευμένοι με τους θρύλους του Σπαρτιάτη πολεμιστή.

Βίαιες, φυλετικές επιθέσεις γίνονται όλο και πιο συχνά και είναι πιθανό ότι πολλές δεν δηλώνονται..

Η Χρυσή Αυγή έχει πραγματοποίησει πορείες μέσα από τους πάγκους των μεταναστών εμπόρων, απαιτώντας άδειες εργασίας και διαλύοντας τους τα εμπορεύματα. Το κόμμα έχει κάνει και διανομές τροφίμων «Μόνο για Έλληνες» Μια από αυτές κατέληξε με ΜΑΤ και δακρυγόνα. Η ομάδα προσφέρει επίσης στους ντόπιους ένα είδος εκφοβιστικής "ασφάλειας" σε εκείνους που ζουν μεταξύ των «ξενόφερτων».

Τα μέλη της Χρυσής Αυγής είναι γνωστά για απαγόρευση πρόσβασης των μεταναστών στις εκκλησίες και ότι κλωτσούν τα παιδιά των μεταναστών από τις παιδικές χαρές.

"Φύγετε τώρα, όχι άλλη μπάλα, αυτό ήταν, φύγετε από εδώ," φαίνεται να φωνάζει ένα μέλος της Χρυσής Αυγής σε μια ομάδα παιδιών σε μια παιδική χαρά στην ταινία του Γεωργούση. «Το χώμα πρέπει να αντικατασταθεί λόγω της βρωμιάς. Εάν το αγγίξετε θα κολλήσετε κανένα εξάνθημα. Η βρωμιά των ξένων».

Πρόσφατα, η Χρυσή Αυγή έχει αφήσει να εννοηθεί ότι θα ήθελε να πάει σε όλο τον κόσμο, και έχει ανοίξει γραφεία στη Γερμανία και την Αυστραλία. Ένας δικτυακός τόπος που έχει εμφανιστεί ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει τα γραφεία της οργάνωσης στην Νέα Υόρκη.

Τα επανειλημμένα αιτήματα μέσω e-mail του "Nightline του" για συνεντεύξεις με μέλη της Χρυσής Αυγής, απαντήθηκαν με ένα οργισμένο "Όχι"

"Μπορείτε να κατηγορήσετε τις κλίκες των συναδέλφων σας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για αυτό, που δεν κάνουμε τίποτα, αλλά ξεδιάντροπα μας συκοφαντούν" ήταν μια απάντηση σε ένα e-mail του "Nightline".

Όμως, όπως δείχνει η ταινία του Γεωργούση, η Χρυσή Αυγή βλέπει ότι το φταίξιμο για τα δεινά της Ελλάδας εξαπλώνεται πέρα από τις ακτές της. Το κόμμα υποστηρίζει ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν προκλήθηκε μόνο από τους μετανάστες στην Αθήνα, αλλά και από το Σικάγο και "ιδιαίτερα από την Νεα Υόρκη", δήλωσε ο Γεωργούσης.

"Αναρτούν συνεχώς άρθρα ότι,«το εβραϊκό κεφάλαιο έχει φέρει την Ελλάδα σε αυτό το σημείο, το οποίο βρίσκεται στη Νέα Υόρκη» , δήλωσε.

Ο Γεωργούσης είπε όχι μόνο οι Αμερικάνοι αλλά «κάθε λογικός άνθρωπος» θα πρέπει να ανησυχεί για την Χρυσή Αυγή και την αρνητική επιρροή του κόμματος.

"Έχουν ήδη 7%[του πληθυσμού] στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να πάρουν περισσότερο, αλλά φανταστείτε με το ποσοστό του 7% που ήδη έχουν, προκαλούν πολλά προβλήματα", είπε.

"Νομίζω ότι αν νοιάζεσαι για τη δημοκρατία, είτε είσαι Αμερικάνος, Έλληνας, Ισραηλινός, Γερμανός ή οτιδήποτε άλλο, σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, θα πρέπει να σταματάς ανθρώπους σαν κι αυτούς".

Μετάφραση - Απόδοση: LEFTeria-news

Για να παρακολουθήσετε το ρεπορτάζ, πατήστε ΕΔΩ