Ρούτβιτσα Αντριάσεβιτς, Ραμόνα Λεντς:Τράφικινγκ Φύλο, Καταπίεση

Ρούτβιτσα Αντριάσεβιτς, Ραμόνα Λεντς: Τράφικινγκ Φύλο, Καταπίεση

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«Ας τις ονομάσουμε Όλγα και Nατάσα. Η
ιστορία τους μοιάζει με τις ιστορίες πολλών άλλων κοριτσιών από την Ανατολική
Ευρώπη που έχουν φτάσει στην Ιταλία τυφλωμένα από την υπόσχεση ότι θα βρουν
εργασία, για να εξαναγκαστούν στη συνέχεια να γίνουν πόρνες από έναν μαστροπό,
έναν αδίστακτο άνθρωπο. Με το που βγήκαν από το λεωφορείο που τις μετέφερε
παράνομα από τη Μολδαβία στην Ιταλία, τις ανέλαβε ο Ρίμι, ένας Αλβανός». Το
προηγούμενο απόσπασμα, που δημοσιεύτηκε σε ιταλική ημερήσια εφημερίδα, είναι
παρόμοιο με πολλές άλλες αναφορές που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια στις
ειδήσεις και σε διάφορες άλλες εφημερίδες σχετικά με τη διακίνηση γυναικών από
την «ανατολική» προς τη «δυτική» Ευρώπη για να απασχοληθούν στη βιομηχανία του
σεξ. Το κείμενό μου βασίζεται στις αφηγήσεις μεταναστριών από ανατολικο-ευρωπαϊκές
χώρες που διακινήθηκαν προς την Ιταλία, και με τον τρόπο αυτό αποκαλύπτει
μερικές από τις περίπλοκες διεργασίες που αποτελούν όρους για να υπάρξει
τράφικινγκ. Η μελέτη μου βασίζεται σε έρευνα πεδίου που διεξήγαγα στην
Μπολόνια μεταξύ Οκτωβρίου 1999 και Φεβρουαρίου 2000 με μια ομάδα είκοσι πέντε
μεταναστριών που έφτασαν στην Ιταλία μέσω δικτύων τράφικινγκ και εργάστηκαν ως
πόρνες στο δρόμο υπό συνθήκες περιορισμού διαφορετικών βαθμών και υπό συνθήκες
οικονομικής εκμετάλλευσης από ένα ή περισσότερα τρίτα πρόσωπα. (σ.σ.
Αφιερωμένο στους σωματέμπορους αστυνομικούς διευθυντές που δεν τιμωρούνται
ποτέ, στους εισαγγελείς που τους καλύπτουν και στους δικαστές που τους
αθωώνουν. Με απέραντη αηδία και περιφόνηση. Παν. Βήχος – κατηγορούμενος για
διακίνηση πορνογραφικού υλικού! Ξευτίλες).

Ρούτβιτσα Αντριάσεβιτς, Ραμόνα Λεντς

ΤΡΑΦΙΚΙΝΓΚ – Φύλο – Καταπίεση – Διαβάστε το

Πώς να πάμε ...

Πώς να πάμε ...

Σε προσπάθειες σαν της πλατείας
Συντάγματος, σε εγχειρήματα δηλαδή όπου συναντώνται άνθρωποι με διαφορετικές
αφετηρίες και στοχεύσεις, αναπόφευκτα η συμπόρευση φαίνεται και είναι αρχικά
αρκετά δύσκολη. Αυτή την ανάγκη εξυπηρετεί άλλωστε και η δημιουργία μετώπων
δράσης, τα οποία βάζοντας στο τραπέζι ένα-δυο ζητήματα επιδιώκουν να
επιτευχθεί μια συμπόρευση σε αυτή την κοινή βάση. Από την πλατεία Συντάγματος
λοιπόν, όπως είναι φυσικό, λείπουν τα σαφώς καθορισμένα κινηματικά
χαρακτηριστικά της οργανωμένης και συγκροτημένης πολιτικής δράσης. Λείπουν
όμως και τα μετωπικά χαρακτηριστικά που σε κάποιο βαθμό θα έπρεπε να τα έχουμε
βρει και αναδείξει. Οι ευκαιρίες που δόθηκαν παρότι δεν ήταν πολλές, θα
μπορούσαν να αποδειχθούν αρκετές, αν βέβαια εντάσσονταν σε ένα πλαίσιο
συνδιαμόρφωσης, συστράτευσης και συντονισμού. Ίσως αυτές οι ευκαιρίες, αν η
πλατεία δεν τις είχε θυσιάσει στο βωμό της προσπάθειας αναζήτησης μιας νέας
μορφής αγώνα, να είχαν δώσει μια διαφορετική δυναμική.

Μπάμπης Χριστακόπουλος (Συνεργάτης του Πολιτικού Καφενείου)

Σε προσπάθειες σαν της πλατείας Συντάγματος, σε εγχειρήματα δηλαδή όπου συναντώνται άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες και στοχεύσεις, αναπόφευκτα η συμπόρευση φαίνεται και είναι αρχικά αρκετά δύσκολη. Αυτή την ανάγκη εξυπηρετεί άλλωστε και η δημιουργία μετώπων δράσης, τα οποία βάζοντας στο τραπέζι ένα-δυο ζητήματα επιδιώκουν να επιτευχθεί μια συμπόρευση σε αυτή την κοινή βάση.
Από την πλατεία Συντάγματος λοιπόν, όπως είναι φυσικό, λείπουν τα σαφώς καθορισμένα κινηματικά χαρακτηριστικά της οργανωμένης και συγκροτημένης πολιτικής δράσης. Λείπουν όμως και τα μετωπικά χαρακτηριστικά που σε κάποιο βαθμό θα έπρεπε να τα έχουμε βρει και αναδείξει.
Οι ευκαιρίες που δόθηκαν παρότι δεν ήταν πολλές, θα μπορούσαν να αποδειχθούν αρκετές, αν βέβαια εντάσσονταν σε ένα πλαίσιο συνδιαμόρφωσης, συστράτευσης και συντονισμού. Ίσως αυτές οι ευκαιρίες, αν η πλατεία δεν τις είχε θυσιάσει στο βωμό της προσπάθειας αναζήτησης μιας νέας μορφής αγώνα, να είχαν δώσει μια διαφορετική δυναμική.
Σε αυτή την βάση λοιπόν μια συνειδητή προσπάθεια συμπόρευσης και συστράτευσης με κινηματικά ή μετωπικά χαρακτηριστικά, σίγουρα θα έκανε την προσπάθεια περισσότερο συμπαγή, πιο ξεκάθαρη και εν τέλει πιο αποτελεσματική. Από την άλλη αυτό θα σήμαινε ότι θα έχανε εν μέρει σε αυθορμητισμό. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αυθορμητισμός αυτός –που δε σημαίνει ενστικτώδη δράση όπως συχνά σκόπιμα συγχέεται - ήταν που παρήγαγε αποτελέσματα που δίνουν αφορμή για γόνιμο προβληματισμό, αλλά κυρίως μία πλούσια εμπειρία που θα αποτελεί παρακαταθήκη αλλά και μαγιά για την συγκρότηση ενός πιο δυναμικού κινήματος, με πιο σταθερή οργάνωση, έχοντας ήδη αποκτήσει και την συνείδηση που είναι απαραίτητη στα κινήματα.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Παρά, ωστόσο, την όποια κριτική μπορεί να ασκηθεί σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά και τα λίγα χειροπιαστά αποτελέσματα που είχαμε μέχρι σήμερα, δεν θα πρέπει να παραγνωρίζεται η επιτυχία της πλατείας να “κατεβάσει” τον κόσμο στο Σύνταγμα, να μετρήσει τις δυνάμεις της, να δει τις αδυναμίες της και εν πολλοίς να να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα για τη δράση της.
Η αναγνώριση της ανάγκης για συντονισμένη και οργανωμένη δράση είναι αδιαμφισβήτητα ένα σημαντικό κεκτημένο για το κίνημα, ακόμα και αν αυτή η εμπειρία μπορεί να κοστίζει σε καθυστέρηση προσέγγισης του τελικού στόχου.
Ένα επίσης σημαντικό κεκτημένο είναι η αναγνώριση ότι η πλατεία Συντάγματος δεν είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας όπου υπάρχει εκμετάλλευση, όπου υπάρχει εξουσία και κατάχρησή της, που υπάρχει βία, η πλατεία στον αντίποδα προβάλει στοιχεία ισοτιμίας και δημοκρατίας, που θα αποτελέσουν τη βάση για την κοινωνία που θέλουμε να οικοδομήσουμε.
Το πιο ουσιαστικό συμπέρασμα όμως είναι ότι όταν το κίνημα είναι μαζικό τότε τα χέρια τους είναι δεμένα. Ένας στόχος λοιπόν, ίσως και ο πιο σημαντικός είναι η μαζικότητα στην πλατεία.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

Ο ρόλος της πλατείας, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί από τις ίδιες τις συνθήκες αλλά κι όπως η ίδια η πλατεία με ψηφίσματα και δράσεις της έχει αποφασίσει να επιτελέσει, είναι η προσπάθεια στήριξης της κοινωνικής “αντίστασης” στην κυβερνητική και διεθνή οικονομική και κοινωνική πολιτική και η αναζήτηση οργανωτικών δομών δημοκρατικής έκφρασης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι περισσότερες συζητήσεις που γίνονται στη πλατεία, αφορούν την προσπάθεια να βρεθούν τρόποι καλύτερης και πιο δημοκρατικής έκφρασης. Όσο και αν αυτό μοιάζει σε ορισμένους ομφαλοσκόπηση, όσο και να μην αφορά ή να μην νοιώθουμε ότι αφορά την κοινωνία σήμερα, είναι ένα σημαντικό επίδικο στο οποίο πρέπει να δώσουμε βαρύτητα. Αυτό εν ολίγοις μπορεί να είναι η σφραγίδα που θα χαρακτηρίσει την πορεία του κινήματος στο μέλλον. Είναι εξάλλου σαφές για όλους ότι μια αλλαγή του συστήματος με όρους οικονομικούς, δεν θα κάνει την επόμενη ημέρα καλύτερη. Κι ακόμα σαφέστερο στους περισσότερους είναι ότι κι αν ακόμα η επόμενη ημέρα γινόταν κάπως καλύτερη απ’ ότι είναι τώρα και προμηνύεται για το μέλλον, σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα αποδεικνυόταν για πολλοστή φορά ότι το ζητούμενο τελικά δεν είναι μία οικονομική αλλαγή αλλά μια ριζική πολιτική και πολιτειακή αλλαγή που θα στερεί την δυνατότητα στον κάθε επίδοξο εκμεταλλευτή να αποκτήσει και στη συνέχεια να καταχραστεί την οικονομική, κοινωνική και πολιτική εξουσία.

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Για να μπορέσει ωστόσο να γίνει αυτό εφικτό, χρειάζεται να τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι και πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να συμβεί αν δεν κρατήσουμε τη φλόγα ζωντανή. Από την άλλη τα διεθνή οικονομικά κέντρα, εκμεταλλεύονται στο έπακρο το διάτρητο πλέον από όλες τις μεριές παγκόσμιο πολιτικό σύστημα που δεν μπορεί πλέον να αντισταθεί στα οικονομικά συμφέροντα και στις παρεμβάσεις τους. Θα ήταν αφέλεια για κάποιον να εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι πολιτικές ηγεσίες σε διεθνές επίπεδο, απλώς δεν είναι ικανές από ανεπάρκεια να δώσουν τις κατάλληλες απαντήσεις. Είναι προφανές ότι η διασύνδεση και η διαπλοκή τους, τους έφεραν βήμα-βήμα στο σημερινό αδιέξοδο. Και είναι αδιέξοδο όχι επειδή πρέπει να αποφασίσουν σε ποια βάρκα να πατήσουν. Αυτή την απόφαση την έχουν πάρει άλλωστε, εδώ και καιρό. Γιατί μπορεί μέχρι χθες ακόμα, να έτρεφε κάποιος αυταπάτες για το σε ποια βάρκα πατάνε τελικά, στη βάρκα δηλαδή των οικονομικών συμφερόντων ή στη βάρκα των κοινωνιών που τους εξέλεξαν, ωστόσο σήμερα πια όλοι και όλες έχουν σαφή αδιαμφισβήτητη εικόνα για τις προθέσεις τους αλλά και τις επιλογές τους. Ούτε αυτοί όμως τρέφουν πια αυταπάτες. Το έχουν καταλάβει ήδη ότι σε όποια βάρκα και αν λένε πως πατάνε, αργά ή γρήγορα θα τους πετάξουμε στην θάλασσα!


ΤΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

Είναι αυτονόητο ότι κάθε προσπάθεια αλλαγής της δομής της κοινωνίας, θα σήμαινε αυτόματα και την απώλεια όλων των “δικαιωμάτων” και των προνομίων που απολαμβάνουν μέχρι τώρα τα διεθνή και εγχώρια οικονομικά κέντρα αλλά και απώλεια όλων των εξουσιών που μέχρι τώρα ασκούν πάνω μας. Είναι επίσης εξίσου αυτονόητο ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής θα αντιμετωπιστεί με ανάλογη ή και αντίστοιχη ένταση. Κι αυτό γινόταν, έγινε και θα γίνεται όχι στη βάση της δράσης μας αυτής καθεαυτής, αλλά στη βάση της αντίδρασης ενός συστήματος που νοιώθει ότι απειλείται από το μέγεθος της αλλαγής που η δυναμική μας πρόκειται να προκαλέσει. Με απλά λόγια δεν ήταν τυχαία η στάση της αστυνομίας στις 15 Ιουνίου, ούτε η εντεταλμένη δολοφονική στάση της στις 28 και τις 29 του ίδιου μήνα, όπως επίσης και στις 29 Ιουλίου.

ΤΙ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ

Στις 15 Ιουνίου, ταρακουνήσαμε το σύστημα για τα καλά. Τους δείξαμε ότι δεν αστειευόμαστε αλλά και ότι η κοινωνία βρήκε το σημείο αναφοράς που χρειαζόταν για να βγει στους δρόμους. Αποδείξαμε ότι η πλατεία Συντάγματος είναι το “ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ”, είναι το σημείο αναφοράς που συγκεντρώνει τα στοιχεία εκείνα που χρειάζονται για να ξεκινήσει μια διαδικασία ανατροπής του συστήματος. Ταρακουνήθηκε τόσο ώστε να αλλάξει την οικονομική πολιτική της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ. και να οδηγήσει το EUROGROUP στις 23 Ιουνίου να αλλάξει στάση σε σχέση με την αποπληρωμή του χρέους : φοβούμενοι ότι η κατάσταση οδηγείται στα άκρα, επέλεξαν να σώσουν τις ελληνικές τράπεζες σε μια απέλπιδα προσπάθεια σωτηρίας συνολικά του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Άρα, με αυτή την λογική, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι παλέψαμε για να ωφεληθούν οι τράπεζες και τα οικονομικά συμφέροντα. Αυτό θα ήταν μια καλή αλλά πρόχειρη και επιφανειακή ανάγνωση. Στην πραγματικότητα, φέραμε έστω προσωρινά, το πολιτικό σύστημα σε πλήρες αδιέξοδο. Αυτό άλλωστε το προδίδει και η όχι αβάσιμη φημολογία για το ότι ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε εκείνο το μεσημέρι της 15ης Ιουνίου στη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μια τέτοια αποσταθεροποίηση του συστήματος με το τελευταίο προπύργιο πριν από την οικονομική εξουσία να καταρρέει θα μας έφερνε κατάματα με το πραγματικό πρόβλημα και με τον πραγματικό μας εχθρό : με το πολιτικοοικονομικό σύστημα, τις δυνάμεις της αγοράς και τα οικονομικά συμφέροντα που λυμαίνονται τόσα χρόνια τις ζωές μας. Γι’ αυτό επέλεξαν να διαχειριστούν την κρίση σαν πολιτική κρίση και μόνο, με σημείο αναφοράς τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση και όχι στην πραγματική της διάσταση που ήταν στην πραγματικότητα πολιτειακή και οικονομική.

ΤΙ ΦΟΒΗΘΗΚΑΝ

Μια κινητοποίηση μέσα από μία πολυσυλλεκτική διαδικασία, με τόσα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και επιχειρήσεις, με τόσους νέους, με τόσους ανέργους να αγγίζουν τα όρια της εξαθλίωσης - αν δεν τα έχουν ήδη υπερβεί κάποιοι από αυτους - και ιδιαίτερα εν μέσω μνημονίου θα οδηγούσε σε μία πλήρη και ριζική δομική αλλαγή του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος, χωρίς αυτή να μπορούσε να είναι πλέον διαχειρίσιμη από κανένα διεθνές ή εγχώριο κέντρο. Αυτό βέβαια δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να γίνει κατανοητό. Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται η κοινωνία για να επιχειρήσει μια αναδιοργάνωση και αναδιάρθρωση των οικονομικών και κοινωνικών δομών είναι η εργασιακή και κοινωνική ειρήνη. Είναι δηλαδή η αποκατάσταση των εισοδημάτων των εργαζομένων, η εύρεση εργασίας στους ανέργους και εν τέλει η εξασφάλιση αξιοπρεπών όρων διαβίωσης για την κοινωνία και τους ανθρώπους που την αποτελούν. Αυτό λοιπόν ακριβώς είναι αυτό που φοβήθηκαν. Το ότι όποιος και αν αναλάμβανε την επόμενη ημέρα, το πρώτο πράγμα που θα έκανε θα ήταν κατ’ αρχήν, άρνηση πληρωμής των δημόσιων και ιδιωτικών χρεών και επαναφορά των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων στη προ μνημονίου εποχή, αυτό άλλωστε είναι η λαϊκή θέληση αλλά και η κοινωνική ανάγκη της στιγμής.

ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Η διαπίστωση από πολλούς ότι στις 15 Ιουνίου ήταν το “pic” της πλατείας, δεν είναι λαθεμένη. Ο στρατηγικός σχεδιασμός που ακολούθησε τις επόμενες ημέρες, δεν ήταν αντίστοιχος των προσδοκιών και της δυναμικής που είχε η πλατεία.
Η προσπάθεια για περικύκλωση και αποκλεισμό της Βουλής, παρά τον όποιο συμβολισμό είχε, ήταν πέρα για πέρα αναντίστοιχη των δυνατοτήτων και των προσδοκιών μας. Αυτό συνέβη όχι γιατί όπως πολύ εύκολα ακούστηκε, ήταν γνωστός ο σχεδιασμός μας ή ότι οι δυνάμεις δεν ήταν αρκετές και “εξασφαλισμένες”. Ισχύουν βέβαια και τα δύο. Το κυρίαρχο ωστόσο ήταν ότι δεν μάθαμε από τις 15 Ιουνίου ότι το κλειδί ήταν η συγκέντρωσή μας στη πλατεία Συντάγματος. Αυτό άλλωστε δεν ήταν και το κυριότερο μέλημά τους; Να σπάσουν δηλαδή την μαζικότητα της διαδήλωσης στην πλατεία ώστε να μειώσουν την πίεση προς το πολιτικό σύστημα και την Βουλή, γιατί μία δεύτερη κατάρρευσή του και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν θα ήταν πλέον διαχειρίσιμη. Αυτός ήταν και ο λόγος που το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και ο εφαρμοστικός νόμος έπρεπε να ψηφιστούν πάση θυσία. Δεν ήταν το ενδιαφέρον τους η ψήφιση του νόμου, αλλά η απόδειξη ότι παραμένουν αρκετά ισχυροί για να επιβάλουν την βούλησή τους. Έτσι κι αλλιώς όλοι γνωρίζουν ότι όποια μέτρα και αν πάρουν, όποιους νόμους και αν ψηφίσουν, η οικονομική κατάσταση της χώρας αλλά κυρίως των ανθρώπων της, δεν μπορούν να αλλάξουν παρά μόνο με την ανατροπή του οικονομικού μοντέλου που έχει επιβληθεί από τις αγορές και τα διεθνή και εγχώρια οικονομικά κέντρα.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΛΑΤΕΙΑ

Η διαφορά της πλατείας Συντάγματος από τις άλλες πλατείες του κόσμου είναι εξαιρετικά εμφανής και είναι αναγκαίο να την αναδείξουμε. Η πλατεία Συντάγματος είναι η μοναδική πλατεία ανεπτυγμένης ευρωπαϊκής χώρας που δεν περιορίζεται στη διαμαρτυρία φοιτητών και της νεολαίας, αλλά έχει και άλλα χαρακτηριστικά όπως η συμμετοχή μεγαλύτερων ηλικιακά, που ήδη συμμετέχουν στη διαδικασία παραγωγής και δεν ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που θα βαφτίζαμε παλιοί ή ανένταχτοι αριστεροί που συμμετέχουν σε μία κινηματική διαδικασία. Οι άνθρωποι που αποτελούν το Σύνταγμα, προέρχονται από το φοιτητικό χώρο αλλά και από τους εργασιακούς χώρους : εργάτες, υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, από κατηγορίες εργαζομένων που ποτέ δεν υπήρξαν οι πραγματικά προνομιούχοι και οι ευνοημένοι του συστήματος. Ενός συστήματος εκμετάλλευσης και συνδιαλλαγής που για να κερδίζει ένα κάποιο απαραίτητο λαϊκό έρεισμα φρόντιζε κατά καιρούς να μοιράζει τα ψίχουλα που πέφτανε απ’ το τραπέζι όπου διεξάγονταν το μεγάλο φαγοπότι, εκμαυλίζοντας συνειδήσεις, διδάσκοντας κι εμπεδώνοντας διαφθορά αντί πινακίου φακής, μπροστά στα δισεκατομμύρια που καρπώνονταν. Αποτελείται από συνταξιούχους που μετά από σαράντα ή πενήντα χρόνια δουλειάς βλέπουν τους κόπους τους να πηγαίνουν χαμένοι. Αποτελείται από ανθρώπους που μπορεί μέσω μιας διαδικασίας παραγωγής ενοχών τύπου “μαζί τα φάγαμε” να αποδέχονται καταρχάς την μείωση των μισθών και των συντάξεων, βασιζόμενοι στην αρχική και εύκολη απάντηση ότι σε κάποιο βαθμό μαζί τα φάγαμε, αλλά μέρα με την μέρα φαίνεται όλο και πιο καθαρά ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτά που φάγαμε εμείς αλλά κυρίως αυτά που φάγανε κάποιοι άλλοι στη πλάτη μας.
Η πλατεία Συντάγματος λοιπόν, δεν είναι αυτό που ξεκάθαρα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος ταξικό κίνημα παλαιάς κοπής. Δεν είναι ωστόσο και ένα κίνημα που δεν έχει αναφορά σε οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα. Βασίζεται σε μια διαδικασία συνδιαμόρφωσης στην παραγωγή πολιτικής και δεν ακολουθεί το τυποποιημένο μοντέλο της όποιας κυρίαρχης ιδεολογίας που αφού ηγεμονεύσει, τελικά το καθιστά και προβλέψιμο. Μέσα στη διαδικασία αυτοπροσδιορισμού του και ταυτοποίησης του, βγάζει νέα, ενδιαφέροντα κι εν δυνάμει ελπιδοφόρα πράγματα στην επιφάνεια.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΜΕ ...

Αυτή λοιπόν η συνδυασμένη δράση στις δύο κατευθύνσεις, το καθιστούν ένα μη διαχειρίσιμο από το σύστημα αγκάθι στο μάτι τους. Αυτός είναι ο λόγος που χρησιμοποιούν τη βία για να το καταπνίξουν, αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούν να δώσουν πολιτικές απαντήσεις στα ζητήματα που βάζει η πλατεία, αυτός είναι ο λόγος που προπαγανδίζουν ότι δεν έχει πολιτική άποψη. Ας λένε και ας προπαγανδίζουν όσο θέλουν. Δεν είναι μακριά η ημέρα που θα έχουν απεριόριστο χρόνο να σκέφτονται και να αναθεωρούν. Γιατί και οι κοινωνίες όπως και οι αγορές δεν είναι χαζές. Γιατί μπορεί η πλατεία να έβαλε το σύνθημα “ΔΕ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΦΥΓΟΥΝ”, αλλά το συμπλήρωσε και με το “ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ”. Και γιατί η απαίτηση του κόσμου που κατεβαίνει στην πλατεία και κλείνει την Λ.Αμαλίας είναι “ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΦΥΛΑΚΗ”. Και μπορεί το πρώτο σύνθημα να αφήνει κάποια ανοιχτά σημεία αλλά το δεύτερο και το τρίτο είναι τόσο ξεκάθαρα που και ο πλέον αδαής καταλαβαίνει ότι και εμείς και αυτοί δεν χωράμε.
Πρέπει από την μεριά μας να καλέσουμε κάθε σκεπτόμενο και κάθε καταπιεσμένο πολίτη, να ενώσει τη φωνή του με τη φωνή μας χωρίς δεύτερη σκέψη. Να οραματιστεί και να διεκδικήσεί μαζί μας μια κοινωνία που θα βασίζεται στην ισότητα και την δικαιοσύνη. Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια προσπάθεια ανοίγματος θα δημιουργήσει και προβλήματα. Είναι επίσης όμως σίγουρο ότι στην αντίθετη περίπτωση θα καταδικάσουμε τη προσπάθειά μας σε εσωστρέφεια, αυτοαναφορικότητα και εν τέλει σε μαρασμό.
Η πλατεία Συντάγματος έγινε χώρος “πολιτικού ασύλου”, χώρος δηλαδή ελεύθερης διακίνησης ιδεών, πολιτικής ζύμωσης, χώρος εφαρμογής ενός νέου μοντέλου λειτουργίας της κοινωνίας που σιγά σιγά αναδύεται και θα είναι η απάντηση μας για την επόμενη μέρα.
Είναι αλήθεια ότι το μοντέλο της άμεσης δημοκρατίας που προσπαθεί να σχηματοποιήσει η πλατεία δεν έχει ακόμα πάρει την τελική του μορφή. Είναι επίσης αλήθεια ότι χρειάζεται ακόμα πολύ δουλειά για να καταλήξει σε ένα εφαρμόσιμο μοντέλο που θα μπορεί να δίνει απαντήσεις και να λύνει προβλήματα. Αν όμως το δούμε μόνο από αυτή την οπτική, τότε σίγουρα χάνουμε το σημαντικότερο κομμάτι της διαδικασίας. Χάνουμε την προσπάθεια που γίνεται για μια δομική αλλαγή της κοινωνίας σε μια τελείως διαφορετική βάση από αυτή που ξέραμε μέχρι σήμερα. Όλη αυτή η διαδικασία λοιπόν, μόνο ως επαναστατική μπορεί να χαρακτηριστεί και σε αυτό το κεκτημένο επίσης πρέπει να δώσουμε το βάρος που του αναλογεί. Να προχωρήσουμε με αυτοσυγκέντρωση στην ολοκληρωτική αλλαγή της κοινωνίας.
Το τι θα μας ξημερώσει η επόμενη ημέρα ούτε να το προβλέψουμε μπορούμε με ακρίβεια, αλλά και ούτε να το προγραμματίσουμε. Το σίγουρο όμως είναι ότι μπορούμε να το προετοιμάσουμε. Σε αυτή την βάση πρέπει να εξακολουθούμε να στοχεύουμε και να κατακτήσουμε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό το να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, ακόμα και όταν διαφωνουμε. Να συμμετέχουμε και να βοηθούμε στην υλοποίηση των αποφάσεων ακόμα και όταν δεν μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους, σεβόμενοι την όποια απόφαση έχει πάρει η Λαϊκή Συνέλευση.
Οι αφορισμοί, οι διαχωρισμοί και οι αποκλεισμοί δεν έχουν θέση σε ένα σύστημα δημοκρατικής έκφρασης και πολύ περισσότερο σε μια εν δυνάμει κινηματική διαδικασία. Στόχος μας θα πρέπει να είναι η δημιουργία μιας απλής συνεκτικής πλατφόρμας που θα ορίζει το πλαίσιο, αλλά θα δίνει τη δυνατότητα σε όλους να συνδιαμορφώσουν το αποτέλεσμα. Μια ευρεία δηλαδή συμφωνία εντός της πλατείας σε ένα πλαίσιο πολιτικών κατευθύνσεων υπό την μορφή διακήρυξης που δεν θα κλείνει τα θέματα αλλά θα ανοίγει διαδικασία συζήτησης και συνδιαμόρφωσης του τρόπου εφαρμογής τους, στη βάση των ψηφισμάτων της Λαϊκής Συνέλευσης. Ένα κείμενο δηλαδή που θα εξηγεί ποιοι είμαστε, τι ζητάμε, τι αντιλαμβανόμαστε ότι σημαίνουμε για την κοινωνία, όχι μόνο θα μπορούσε να είναι αλλά θα ήταν μια καταλυτική διαδικασία ξεκαθαρίσματος με τα κάθε λογής οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που προσπαθούν ή θα προσπαθήσουν στο μέλλον να μας παρουσιάσουν σαν κάτι που δεν είμαστε για να καλύψουν τις αδυναμίες τους και τη διαπλοκή τους ή να οικειοποιηθούν και να ωφεληθούν πολιτικά από την πλατεία.
Ό,τι και να κατακτήσουμε, αν δεν εξασφαλίσεις ότι την επόμενη ημέρα η λειτουργία της κοινωνίας θα είναι καλύτερη και πιο δημοκρατική, τότε στη πραγματικότητα δεν θα έχουμε πετύχει τίποτα παραπάνω από μία μαθηματικά βέβαιη επανάληψη της σημερινής κατάστασης. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να στοχεύσουμε στην όσο το δυνατόν πιο σύντομη καταγραφή και θέσπιση της χάρτας της άμεσης δημοκρατίας, γιατί δεν αρκεί να δηλώνουμε το τι δεν θέλουμε από αυτή την κοινωνία αλλά να δηλώσουμε το πως οραματιζόμαστε την επόμενη ημέρα.
Η εποχή και οι απαιτήσεις τρέχουν με γοργούς ρυθμούς. Όσο και αν διαφωνεί κανείς σε μια συλλογιστική που προτάσσει οικονομικά και εν πολλοίς ταξικά χαρακτηριστικά σε μια κινηματική διαδικασία σαν αυτή της πλατείας Συντάγματος, δεν θα πρέπει να αγνοούμε ότι η μαζικότητα της πλατείας πέρασε σε άλλη φάση πρακτικά, μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Αυτό λοιπόν από μόνο του σημαίνει ότι στη συνείδηση της κοινωνίας, παίζει μεγάλο ρόλο, αν όχι τον κυρίαρχο, η ανάγκη για άρση των οικονομικών μέτρων και τουλάχιστον η επαναφορά των εργασιακών σχέσεων όχι μόνο στη προ μνημονίου εποχή αλλά στην προ μνημονίου συμπληρούμενη από τις διεκδικήσεις για πλήρη εργασία, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, με 35ωρη εβδομαδιαία εργασία, αποκατάσταση των συντάξεων και των κοινωνικών εισοδημάτων. Αυτή μπορεί εν δυνάμει να είναι μια σημαντική συμβολή της πλατείας στο εργατικό και κοινωνικό διεκδικητικό πλαίσιο.

Αυτή η δημοκρατική συγκρότηση άλλωστε, ως διαδικασία, θα γίνει κτήμα της κοινωνίας μέσα από τις διαδικασίες μας. Θα αναδείξει σε όλη τους την έκταση τις αντιφάσεις ενός άμεσου συστήματος λειτουργίας της κοινωνίας με κοινωνικό έλεγχο, σε σχέση με το ξοφλημένο αντιπροσωπευτικό σύστημα που διαπλέκεται με τα διεθνή και εγχώρια οικονομικά κέντρα εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους σε βάρος της κοινωνίας. Αυτή η όξυνση των αντιφάσεων αφενός με την δημιουργία αντιθεσμών, που έρχονται ιδεολογικά - οικονομικά και πολιτικά σε αντίθεση με το υπάρχον σύστημα, αλλά και αφετέρου με τη συντονισμένη δράση ενάντια στο μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, τον εφαρμοστικό νόμο και εν τέλει ενάντια στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα συνολικά, θα οδηγήσει στην ανατροπή τους.
Η αποφυγή μοντέλων που προτάσσουν το “καθοδηγητικό” καθήκον της εκάστοτε πρωτοπορίας - η οποία να προχωρά ακάθεκτη βάσει ενός γενικού αλάνθαστου προδιαγεγραμμένου προγράμματος σοφών που δεν αφουγκράζεται και δεν αντιλαμβάνεται το τι πραγματικά ζητάει η κοινωνία την κάθε στιγμή - είναι απαραίτητη σε μία διαδικασία αναδόμησης της πολιτικής.
Η πλατεία καλείται σήμερα να δώσει μία αποστομωτική απάντηση στην απολύτως ελεγχόμενη, από τα διεθνή και εγχώρια οικονομικά κέντρα, ανακύκλωση στις θέσεις εξουσίας και στην παραγοντική αντίληψη και πρακτική της πολιτικής μας ζωής. Καλείται να δείξει ότι η καθημερινή ενασχόληση με τα κοινά, η συστηματική και επίμονη προσπάθεια κάνει τις κοινωνίες να προοδεύουν. Ο μύθος της φωτισμένης ηγετικής πρωτοπορίας και της ανάθεσης που αυτή προϋποθέτει καταργείται :
- από την καθημερινή στάση και δράση μας, τον κοινωνικό έλεγχο
- από την επίμονη προσπάθεια για την υλοποίηση των αποφάσεων των Λαϊκών Συνελεύσεων.
- από την ανάδειξη της ίδιας της κοινωνίας ως φορέα λήψης αλλά και υλοποίησης των αποφάσεων.
Η ολοκλήρωση του μοντέλου της άμεσης και αδιαμεσολάβητης δημοκρατίας που επιθυμούμε αλλά και η ανατροπή της οικονομικής πολιτικής που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή και το μέλλον μας είναι δύο μεγάλοι στόχοι που στην πραγματικότητα είναι αλληλένδετοι και αλληλοεξαρτώμενοι. Ο δρόμος για την ολοκλήρωση του μετασχηματισμού της κοινωνίας, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, σε μία κοινωνικοκεντρική και ανθρωποκεντρική τροχειά, προϋποθέτει την νίκη μας και στα δύο μέτωπα της μάχης. Οι προσπάθειες όμως που πρέπει να καταβάλουμε δεν μπορεί να είναι μόνο προς αυτές τις δυο κατευθύνσεις χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς. Πρέπει να μάθουμε να προχωράμε βήμα - βήμα και να κατακτούμε μικρές αλλά στρατηγικές νίκες που θα μας φέρνουν πιο κοντά στον στόχο μας.

Η σαφήνεια και η ειλικρίνεια είναι αδιαμφισβήτητα όπλα στη δημιουργία δεσμών και σχέσεων εμπιστοσύνης μέσα στην κοινωνία. Όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, άλλο τόσο σημαντικό είναι : με τη στάση μας και τη δράση μας να αποδεικνύουμε καθημερινά ότι η κοινωνία που οραματιζόμαστε μπορεί να υπάρξει. Να γινόμαστε καθημερινά φορείς αυτής της νέας κοινωνίας και παράδειγμα υλοποίησής της. Να δηλώνουμε και να διεκδικούμε ότι όλες μας οι αποφάσεις παίρνονται και εφαρμόζονται από την Λαϊκή Συνέλευση, αμεσοδημοκρατικά και αδιαμεσολάβητα.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Σημ. Το κείμενο γράφτηκε το διάστημα 8 - 18 Αυγούστου 2011

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=10189

Καταργούν το Άσυλο και χαρίζουν τα ΑΕΙ σε απατεώνες ιδιώτες

Η εκπαίδευση ως αγορά: Υποχρηματοδότηση με πολιτικά κίνητρα

Δεν πρόκειται να εφαρμοστεί σε καμιά
περίπτωση ο νόμος που ψήφισαν για τα ΑΕΙ το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στη Βουλή από
κοινού, συνοδευόμενοι φυσικά από τα κυβερνητικά εξαπτέρυγα, τον Καρατζαφέρη
και την Ντόρα που πασχίζουν για το προσωπικό πολιτικό τους μέλλον.
Παρά τα υστερικά τσιρίγματα της «μαινάδας του κεφαλαίου», της υπουργού
Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου, με τη στήριξη του... «Ψηλορείτη της πολιτικής»
Κυριάκου Μητσοτάκη (δεν έγινε αμέσως γνωστό αν υπήρξε και κάποια χορηγία της
...Ζίμενς στο σχέδιο υπερψήφισης του νόμου!), οι φοιτητές αλλά και πολλοί
καθηγητές των ΑΕΙ δεν θα επιτρέψουν ούτε την κατάλυση του πανεπιστημιακού
ασύλου ούτε την κατάργηση των δημόσιων πανεπιστήμιων και την εκχώρηση της
πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε απατεώνες ιδιώτες. Μπορεί το όνειρο του
Γιωργάκη Παπανδρέου να είναι να γεμίσει μπάτσους τα πανεπιστήμια και να κάνει
προέδρους ΑΕΙ «λαμπρούς» επιχειρηματίες του τύπου του... Μάκη Ψωμιάδη και του
Αχιλλέα Μπέου, οι οποίοι επεξέτειναν πανάξια την ελληνική λαμογιά σε παγκόσμια
απατεωνικά επίπεδα, πιθανότατα όμως δεν θα μπορέσει ποτέ να το δει να
εκπληρώνεται. Η πάλη για την ανατροπή του νόμου της Διαμαντοπούλου αφορά
ολόκληρη την κοινωνία και έτσι θα δοθεί, αρχής γενομένης από τα
πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια που έχουν ήδη οριστεί για την 1η και τις 8 του
Σεπτέμβρη. Και το νόμο 815 για τα ΑΕΙ καλοκαίρι τον είχε ψηφίσει το 1978 η
κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ, αλλά δεν κατόρθωσε να τον εφαρμόσει στην
πράξη. Δεν πρόκειται να είναι καλύτερη η τύχη του νόμου της Διαμαντοπούλου.
Είναι χαρακτηριστικό πάντως της αντιδραστικής μετάλλαξης του πολιτικού
συστήματος ότι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δημιούργησαν την πιο σαρωτική
συναίνεση της μεταπολίτευσης υπερψηφίζοντας από κοινού τον πιο επαίσχυντο και
αγοραίο νόμο για την παιδεία, αγνοώντας προκλητικά ακόμα και τη γνωμοδότηση
του επιστημονικού συμβουλίου της Βουλής, το οποίο είχε διαπιστώσει σωρεία
αντισυνταγματικών παραβιάσεων στο τερατούργημα αυτό.

Παύλος Αντωνόπουλος, Ακρίτας Καλούσης, Γιώργος Κρεασίδης, Ντίνα Ρέππα,
Κώστας Τουγλαρίδης

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εφαρμόζοντας το πρώτο Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, επιχειρεί μια διαρκή επίθεση με στόχο την απαξίωση, την υποβάθμιση και εντέλει τη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Εκρηκτική θα είναι η κατάσταση σε σχολεία και πανεπιστήμια με τη νέα χρονιά. Η ψήφιση του νόμου - εκτρώματος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση προμηνύει σεισμικές δονήσεις πολλών ρίχτερ. Ταυτόχρονα, το πρώτο κουδούνι θα βρει τα σχολεία με χιλιάδες κενά μια και φέτος είχαμε τους λιγότερους διορισμούς μεταπολεμικά (546 έναντι 2.500 πέρσι). Με δεδομένο ότι συνταξιοδοτούνται 11.500 εκπαιδευτικοί, ο αριθμός προσλήψεων αναπληρωτών (16.220 από Γ.Κ.Π. και 4.500 μέσω Ε.Σ.Π.Α.) καθώς και οι συμπράξεις μεταξύ Μ.Κ.Ο. και «Καλλικρατικών» δήμων για πρόσληψη εκπαιδευτικού προσωπικού καταδεικνύει την πρόθεση της κυβέρνησης για επέκταση και εδραίωση των ελαστικών σχέσεων εργασίας στο χώρο της εκπαίδευσης με συνθήκες γαλέρας.
Παράλληλα, ήρθε η ώρα της αλήθειας για τις περσινές συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων. Δημιουργούνται τεράστια κενά εκπαιδευτικών, πολλές χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες, σχολεία με περισσότερους μαθητές ανά τμήμα και με τους μαθητές στην επαρχία να διανύουν μεγάλες αποστάσεις. Ακόμη και τα βιβλία δεν θα είναι στα χέρια των μαθητών στην αρχή της σχολικής χρονιάς αφού μόλις πριν λίγες μέρες έγινε η απευθείας ανάθεση εκτύπωσης (10 εκ. ευρώ) με αδιαφανείς διαδικασίες. Ταυτόχρονα, η υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης (2,7% του ΑΕΠ) οδηγεί το «νέο» σχολείο της αγοράς να ανοίξει τις πύλες του σε κάθε επίδοξο χορηγό και ιδιωτικοποιεί τη δημόσια εκπαίδευση. Απαραίτητος για τη λειτουργία του σχολείου αυτού, είναι ο διευθυντής - μάνατζερ με το νέο αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας των σχολικών μονάδων, κάτι που έγινε φανερό και από τις διαδικασίες επιλογής τους. Την ίδια στιγμή, οι περικοπές που προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο (μείωση 150 ευρώ το μήνα καθαρά), με τις περικοπές από το νέο μισθολόγιο - σφαγείο να ακολουθούν, η αναδρομική ισχύ τους και ο κεφαλικός φόρος από την εφορία μέσα στο Σεπτέμβρη είναι η υφαρπαγή ενός μισθού μέχρι τα Χριστούγεννα. Αν η παραπάνω κατάσταση στην εκπαίδευση είναι βόμβα έτοιμη να εκραγεί, είναι σαφές ότι μπορεί να την απασφαλίσει η οργή και ο θυμός που δημιουργεί η νέα οικονομική αφαίμαξη των εκπαιδευτικών.
Tα τελευταία χρόνια μόνιμα επαναλαμβάνεται από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ η ανάγκη για μια «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» για να ξεπεραστεί η κρίση στην παιδεία. Αυτό που ονομάζουν «κρίση» δεν είναι παρά οι αναντιστοιχίες της εκπαίδευσης με τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Το πλαίσιο αυτής της αναπροσαρμογής περιγράφει η ΕΕ για λογαριασμό του κεφαλαίου συνολικά στην Ευρώπη σε μια σειρά από διακηρύξεις και ντοκουμέντα, με πιο καθοριστικό αυτό της Μπολόνια.
Φυσικά από τις διακηρύξεις μέχρι την πράξη υπάρχει απόσταση, είτε λόγω του αστάθμητου παράγοντα της σημερινής κρίσης είτε λόγω των αγώνων του κινήματος της παιδείας. Έτσι μετά από κάθε νόμο για την παιδεία η συζήτηση ξεκινά από την αρχή και η προηγούμενη «μεταρρυθμιστική τομή» περνάει στην ιστορία μαζί με τους τσαλακωμένους υπουργούς Παιδείας.
Στη σημερινή συγκυρία, η ανάγκη αλλαγών είναι για το κεφάλαιο επιτακτική, καθώς επιχειρεί τη λεγόμενη «επανίδρυση του καπιταλισμού» προσπαθώντας να αντέξει ή και να ξεπεράσει την κρίση με μια βουτιά στη βαρβαρότητα.
Κρίσιμη πλευρά αυτής της πολιτικής είναι η αποχώρηση του κράτους από την παροχή των κοινωνικών υπηρεσιών, η κατάργηση της έννοιας του δημόσιου αγαθού. Το κόστος της εκπαίδευσης και της δημόσιας υγείας, για παράδειγμα, δεν αντιμετωπίζονται πια ως ανελαστικές δαπάνες. Θεωρούνται δαπάνες που μπορούν να καταργηθούν, για να εξοικονομηθούν πόροι για τις νέες προτεραιότητες, όπως η σωτηρία των τραπεζών, οι εξοπλισμοί ή η διόγκωση των μηχανισμών καταστολής.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται ως μια μεγάλη αγορά. Στις αρχές του 20ού αιώνα ένα 6% από το ακαθάριστο προϊόν στις χώρες του ΟΟΣΑ πήγαινε στην εκπαίδευση. Το 80% από αυτό ήταν δαπάνες της κρατικής χρηματοδότησης του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτά τα ποσά αντιμετωπίστηκαν ως διαφυγόντα κέρδη για τη διεθνή βιομηχανία εκπαίδευσης που έχει έναν τεράστιο και διευρυνόμενο τζίρο.
Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται η ριζική περικοπή δαπανών, από τα λειτουργικά έξοδα μέχρι το κόστος των προσλήψεων. Ακολουθεί η ιδιωτικοποίηση πλευρών της λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, όπως η καθαριότητα ή το σχολικό βιβλίο και το πανεπιστημιακό σύγγραμμα, οι υποδομές και ο εξοπλισμός συνολικά. Παραπέρα ενισχύεται η απευθείας λειτουργία φορέων ιδιωτικής παιδείας όλων των βαθμίδων, γι’ αυτό και ο νόμος Διαμαντοπούλου προβλέπει τη συμμετοχή κολεγίων στην παροχή των πιστωτικών μονάδων που θα συνθέτουν τα πιστοποιητικά τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, προσπερνώντας έτσι τη συνταγματική απαγόρευση των ιδιωτικών ΑΕΙ. Μια ακόμη διάσταση της ιδιωτικοποίησης είναι η άμεση εμπορευματοποίηση της έρευνας και η λειτουργία των ΑΕΙ με τρόπο που να εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου, δίνοντας έτσι μια εναλλακτική λύση στο τεράστιο κόστος της λειτουργίας ενός πανεπιστημίου.
Η λειτουργία με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια και η προβολή της δήθεν ανάγκης τα εκπαιδευτικά ιδρύματα να είναι οικονομικά βιώσιμα, «να βγάζουν τα λεφτά τους», καλύπτουν τη μετακύλιση του κόστους άμεσα στην κοινωνία. Είναι παράλογο να περιμένει κανείς άμεση οικονομική απόδοση από την εκπαίδευση. Το κέρδος δεν είναι παρά το μορφωτικό επίπεδο και ό,τι θετικό συνεπάγεται αυτό για την κοινωνία. Η γενικευμένη εμπορευματοποίηση οδηγεί σε μια πραγματικότητα όπου μπορεί τα σχολεία να παραμένουν κρατική υπηρεσία, η παιδεία όμως χάνει το δημόσιο χαρακτήρα της ως κοινωνικού αγαθού που παρέχεται δωρεάν.
Όσο για το αν παραμένει εκπαίδευση, αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση. Η εκπαίδευση της «επανίδρυσης του καπιταλισμού» έχει στρατηγικό ρόλο στη διαμόρφωση του νέου μοντέλου εργαζόμενου της εποχής των Μνημονίων. Η τεχνολογική εξέλιξη έχει οδηγήσει σε σημείο ώστε ο μηχανικός εξοπλισμός να ενσωματώνει ικανότητες που μόνο ο άνθρωπος εμφάνιζε στην παραγωγή, για παράδειγμα στο μηχανολογικό ή αρχιτεκτονικό σχέδιο ή ακόμη και στην υλοποίησή του, μέσα από τις προοπτικές που ανοίγει η πειραματική σήμερα τρισδιάστατη εκτύπωση. Παράλληλα όμως χρειάζονται ικανότητες χειρισμού, για τις οποίες αρκεί η διαχείριση πληροφοριών με περιορισμένο ορίζοντα και περιορισμένη αντίστοιχα διάρκεια ζωής. Είναι η διαφορά ανάμεσα στον προγραμματιστή και στο χειριστή ενός πακέτου λογισμικού. Από αυτόν απαιτούνται κατάρτιση χειρισμού υπολογιστή, πληροφορίες για το συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά και η ικανότητα να τις ανανεώσει όταν θα έρθει η ώρα αναβάθμισης του προγράμματος. Όχι όμως και ολοκληρωμένες γνώσεις πληροφορικής.
Επίσης υπάρχει στροφή στις ελαστικές σχέσεις εργασίας είτε πρόκειται για τον προγραμματιστή είτε για τον ταμία στο σουπερμάρκετ. Το κεφάλαιο φιλοδοξεί να γλιτώσει από τον πληρωμένο νεκρό χρόνο του οχτάωρου, τις γνώσεις μιας γενικής παιδείας που δεν αφορούν άμεσα τη μία ή την άλλη δεξιότητα που απαιτεί η συγκεκριμένη δουλειά, και, πάνω απ’ όλα, ζητά την εμπέδωση μιας νέας εργασιακής ηθικής. Αυτής που θέλει εργαζόμενους να δουλεύουν εντατικά, με κατάρτιση μιας χρήσης, για δουλειές μιας χρήσης, χωρίς δεσμεύσεις του εργοδότη, χωρίς δικαιώματα και χωρίς τυπικά προσόντα που ενισχύουν την αυτοπεποίθηση και τη διεκδίκηση.
Σε αυτό το πλαίσιο το βάρος στην εκπαίδευση πέφτει σε συγκεκριμένες δεξιότητες (γραφή, ανάγνωση, αριθμητική, ξένες γλώσσες και κυρίως αγγλικά και πληροφορική) που διδάσκονται πλέον από την Α΄ Δημοτικού.
Αντί της γνώσης, στο επίκεντρο μπαίνει η πληροφορία και η διαχείρισή της. Αυτό εξυπηρετούν τα βιβλία με την πληθωρική ύλη ασύνδετων μεταξύ τους πληροφοριών και η διδακτική μεθοδολογία των εξετάσεων και των τεστ. Ολοκληρώνεται στο «νέο Λύκειο» με το «πρότζεκτ», την ερευνητική εργασία. Εκεί, αντίθετα με την έρευνα και την πρωτοβουλία του μαθητή που πρεσβεύει η επιστημονική θεωρία, το βάρος πέφτει στην παρουσίαση και διαχείριση του υλικού. Αυτό καθώς πρέπει να υλοποιηθεί στον περιορισμένο χρόνο του τετραμήνου και με περιορισμένη βοήθεια από έναν καθηγητή που επιβλέπει μεγάλο αριθμό μαθητών, είναι πολύ πιθανό να είναι ετοιματζίδικο από το διαδίκτυο, βοηθήματα της αγοράς κ.ο.κ.
Την εξοικείωση με τη σκληρή εργασία φέρνουν το πολύωρο πρόγραμμα και οι εντατικοί ρυθμοί. Αυτοί διαμορφώνονται με επιλογές που ξεκινούν από τα 7ωρα της Α΄ Δημοτικού στα 800 πιλοτικά ολοήμερα μέχρι τον εξεταστικό μαραθώνιο του «νέου λυκείου». Ενισχυτικά λειτουργεί και η αλλαγή που θέλει το «Τεχνολογικό Λύκειο» να δίνει βάρος στη μαθητεία παρά στο μάθημα, δηλαδή στη νεανική εργασία με όρους… παραγιού.
Η επιλογή στα πανεπιστήμια και τη μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση για αντικατάσταση του πτυχίου από πιστοποιήσεις ατομικών και διαφοροποιημένων προγραμμάτων σπουδών και κατάρτισης, διασφαλίζει στο κεφάλαιο εργαζόμενους χωρίς μια ενιαία μορφωτική βάση και τα αντίστοιχα ενιαία εργασιακά δικαιώματα, την υπονόμευση δηλαδή της δυνατότητας διεκδίκησης συλλογικής σύμβασης εργασίας και συνδικαλιστικής ενοποίησης.
Κεντρική θέση σε αυτό το μοντέλο έχει ο αυταρχισμός που ουσιαστικά μεταφέρει το μοντέλο διοίκησης των επιχειρήσεων στην εκπαίδευση. Διευθυντικό δικαίωμα, ποινές, κατάργηση των εκλεγμένων οργάνων και άκριτη αποδοχή των εντολών, δημιουργούν ένα πλαίσιο χειραγώγησης και προετοιμασίας για την καπιταλιστική παραγωγή. Αποτελούν παράλληλα εγγύηση οπισθοδρόμησης, καθώς μάθηση και έρευνα χωρίς ελευθερία γνώμης και κριτικής δεν μπορεί να υπάρξει με δημιουργικό τρόπο.
Βέβαια αν έτσι το κεφάλαιο προσανατολίζει την εκπαίδευση σε αυτό που έχει ανάγκη, ένα εργατικό δυναμικό ευέλικτο, φτηνό και υποταγμένο, δεν σημαίνει ότι γλιτώνει από τις αντιφάσεις. Η γενικευμένη στροφή από τη γνώση στις πληροφορίες δημιουργεί την ιδιομορφία μιας υψηλής εξειδίκευσης αμάθειας, που διασφαλίζει πολλά στο επίπεδο του κόστους και της κοινωνικής συνείδησης, αλλά δεν συνιστά πλεονέκτημα στο ανταγωνιστικό περιβάλλον του σύγχρονου καπιταλισμού. Οι συνειρμοί που γεννά το γεγονός ότι η Κίνα τείνει να περάσει σε επιστημονικές ανακοινώσεις τις ΗΠΑ δεν παραπέμπουν σε μια υπερδύναμη με ακλόνητη θέση.
Ακόμα χειρότερα η ριζική περικοπή των δαπανών για τη δημόσια εκπαίδευση οδηγεί πάντα το χέρι των γονιών βαθύτερα στην τσέπη που έτσι κι αλλιώς αδειάζει εύκολα και γεμίζει δυσκολότερα. Έτσι λ.χ. οι συγχωνεύσεις σχολείων σε πολλές περιοχές δημιουργούν ανάγκες για μετακίνηση μαθητών, η οποία καθώς περνά στους χρεοκοπημένους δήμους, προσθέτει ένα ακόμη κοινωνικό πρόβλημα. Η μεγάλη μείωση των διορισμών αφήνει άδεια από προσωπικό τα ολοήμερα και σε αδιέξοδο τους εργαζόμενους γονείς. Για να ακολουθήσουν οι μαζικές προσλήψεις αναπληρωτών και ωρομισθίων με όρους ακόμα πιο «ελαστικούς», ενώ στο προσκήνιο ήρθε και με την πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών για να συμπληρωθούν τα κενά.
Φετίχ ο νέος φάκελος προσόντων
Σε βάρος των συλλογικών δικαιωμάτων και των κοινών διεκδικήσεων
Aντιμέτωπη με ιστορική μετάλλαξη βρίσκεται η θεσμική εκπαίδευση, πιο δειλά στις πρώτες βαθμίδες και πιο καθαρά στην τριτοβάθμια. Το σχολείο και ιδιαίτερα το Πανεπιστήμιο αλλάζουν ριζικά. «Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες η βασική εκπαίδευση και τα προσόντα καθόριζαν τη θέση του καθενός στην κοινωνία περίπου για όλη του τη ζωή. Σήμερα όχι μόνον οι μηχανές (το φυσικό κεφάλαιο) αλλά και τα άτομα (το ανθρώπινο κεφάλαιο) μπορούν να καταστούν απαρχαιωμένα… Έτσι ο σκοπός του σχολείου δεν θα είναι πλέον να παράσχει ένα τελικό προϊόν για τη βιομηχανία» (Ρόλαντ Γκας, σύμβουλος ΟΟΣΑ σε εκπαιδευτικά θέματα). Η εκπαιδευτική διαδικασία δεν καθορίζεται πια από το «τι διδάσκεται ο εκπαιδευόμενος» αλλά από το «τι μπορεί να κάνει μετά την εκπαίδευσή του», που ορίζεται ως «μαθησιακά αποτελέσματα».
Οι έννοιες αλλάζουν εντελώς. Το χρήσιμο στην αγορά εργασίας δεν είναι πια μια γνώση έστω και με τη μορφή κατάρτισης, αλλά πλήθος εξαιρετικά συγκεκριμένων δεξιοτήτων και πληροφοριών που μπορούν να αποδώσουν γρήγορα και οικονομικά το μέγιστο κέρδος για το κεφάλαιο σε πολλές και διαφορετικές εργασίες. Γι’ αυτό σε όλη τη βασική εκπαίδευση τα βιβλία επικεντρώνουν κυρίως σε συγκεκριμένες δεξιότητες, σε βάρος της γενικής παιδείας, στην πρωτοβάθμια μπήκαν τα Αγγλικά και οι υπολογιστές στην Α΄ Δημοτικού, στη δευτεροβάθμια το νέο Λύκειο είναι της εξειδίκευσης και της διαφοροποίησης, ενώ στο Πανεπιστήμιο συντελείται η εκ βάθρων ανατροπή μια και οι σπουδές παύουν να έχουν ένα στοιχειωδώς ολοκληρωμένο, αναγκαίο περιεχόμενο αλλά γίνονται χυλός.
Σ’ αυτό το περιβάλλον ο εκπαιδευόμενος καλείται να γεμίσει το ατομικό του φάκελο με προσόντα και πιστοποιήσεις, φτιάχνοντας το ξεχωριστό εργασιακό του προφίλ. Μέχρι σήμερα, κάθε τίτλος σπουδών οδηγούσε σε συγκεκριμένα επαγγελματικά δικαιώματα και σε αντίστοιχα συλλογικά. Σήμερα, απόφοιτοι ίδιου τύπου Λυκείου και Πανεπιστημίου θα έχουν διαφορετικούς ατομικούς φακέλους προσόντων κι άρα καμία αντικειμενική βάση διεκδίκησης συλλογικού δικαιώματος. Η τεράστια αυτή ανατροπή, που δεν θα εξαρτάται από την ταξική πάλη αλλά θα αποκτά «αντικειμενική» βάση στα προσόντα των εργαζομένων, είναι βασικό όφελος και επιδίωξη του κεφαλαίου. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας για το εκπαιδευτικό κι εργατικό κίνημα. Η μάχη του περιεχομένου και της δομής των σπουδών αποκτά για πρώτη ίσως φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά τόσο κομβική σημασία γιατί δένεται άρρηκτα με τη βάση συσπείρωσης των εργαζομένων που πάντα ήταν το συλλογικό δικαίωμα.
Δημιουργούνται οι όροι
Πανεκπαιδευτικό κίνημα αγώνα
Εκρηκτικό κλίμα
Δεν έχει στοιχεία υπερβολής η εκτίμηση ότι η κυβέρνηση ενοποιώντας ως θύματα της πολιτικής της μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικούς και μεγάλο κομμάτι των πανεπιστημιακών, δηλαδή το ζωντανό στοιχείο της εκπαίδευσης, δημιουργεί όρους για ένα επικίνδυνο πανεκπαιδευτικό κίνημα. Βιάζεται η κυβέρνηση να ξεμπερδεύει με κατακτήσεις δεκαετιών και έχει δημιουργήσει το πιο εκρηκτικό κλίμα των τελευταίων 40 χρόνων.
Η χρονιά ξεκινά μέσα σε συνθήκες γενικευμένης δυσφορίας, αλλά και αγωνιστικής ετοιμότητας, όπως έγινε φανερό από τις διαδηλώσεις μεγάλου όγκου ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου, την Τετάρτη σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το εκρηκτικό κλίμα ενισχύεται γιατί η κυβέρνηση βρίσκεται στη δυσχερή θέση να επιτίθεται ταυτόχρονα σε όλα τα εμπλεκόμενα κομμάτια της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η εκπαιδευτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, στεγνή από κάθε μορφωτικό όραμα, σφραγισμένη από διοικητικό αυταρχισμό, υποτάσσει τα πάντα στη σταθερότητα του ευρώ και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Αυταπατάται η κυβέρνηση πιστεύοντας ότι νομοθετώντας στα μουλωχτά και δημιουργώντας νομικά τετελεσμένα θα αποφύγει την κοινωνική έκρηξη.
Το κίνημα έχει δημοκρατικές και αγωνιστικές παρακαταθήκες πολιτικών συγκρούσεων. Η επιδίωξή του να σταματήσει το θανατηφόρο ηλεκτροσόκ της αγοράς είναι πρωταρχικός στόχος. Τώρα μάλιστα που η κυβέρνηση απομονώνεται, χάνει παραδοσιακά κοινωνικά της στηρίγματα και καταφεύγει στα κόμματα της Δεξιάς ζητώντας συναίνεση. Η δράση του κινήματος πρέπει να είναι άμεση και δυναμική με απαρέγκλιτο κριτήριο τη διασφάλιση των αναγκών και δικαιωμάτων εκπαιδευόμενων και εκπαιδευτικών. Από αυτή την άποψη η πάλη πρέπει να είναι περισσότερο από ποτέ πανεκπαιδευτική, με κοινό πλαίσιο διεκδικήσεων, κοινό αγωνιστικό βηματισμό και με επιδίωξη να παίρνει όσο γίνεται παλλαϊκά χαρακτηριστικά με τη δραστική συμμετοχή του γονεϊκού κινήματος αλλά και ευρύτερα του εργατικού αναδεικνύοντας την πάλη για τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία σε υπόθεση όλης της κοινωνίας.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν θέλει να έρθει σε πραγματική συνολική σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική και τους εκπροσώπους της γι’ αυτό δεν θέτει συνολικούς πολιτικούς στόχους, κατακερματίζει τα προβλήματα και περιορίζεται σε επιμέρους άνευρες ανακοινώσεις επικοινωνιακής διαμαρτυρίας, προβάλλει συντεχνιακές λογικές, όπως η ιδιαιτερότητα του εκπαιδευτικού επαγγέλματος. Υπονομεύει έτσι, στην ουσία του, τον αναγκαίο πανεκπαιδευτικό και πανεργατικό συντονισμό τόσο σε επίπεδο κοινών αιτημάτων όσο και σε αγωνιστικό σχεδιασμό. Αντιμετωπίζει το συντονισμό γραφειοκρατικά, μόνον κάτω από την ομπρέλα της κακόφημης ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ. Φυσικά, δεν απευθύνεται στην κοινωνία με τρόπο που να συμβάλλει στον ξεσηκωμό της και στον κοινό αγώνα.
Η ανάπτυξη ενός δυναμικού ρωμαλέου πανεκπαιδευτικού κινήματος με διασύνδεση με την κοινωνία και συμβολή στο γενικότερο ξεσηκωμό της και στη δημιουργία ενός πανεκπαιδευτικού «μπλακ άουτ» θα κριθεί στη δυνατότητα να ξεπεράσει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να συνευρεθεί κι οργανωθεί από τα κάτω. Θα κριθεί από την ικανότητα της μαχόμενης εκπαίδευσης να ανοίξει νέους δρόμους επικοινωνίας με κοινές συνελεύσεις των διαφορετικών κομματιών, την ανάδειξη σχολείων και σχολών σε κέντρα αγώνα ευρύτερων κομματιών της κοινωνίας (μαθητών, φοιτητών, εκπαιδευτικών, γονιών, εργαζομένων), τη συμβολή και επικοινωνία με το κίνημα των πλατειών και εργασιακών χώρων αλλά και στην ανάπτυξη αποφασιστικών συγκρουσιακών μορφών διαρκείας τόσο απεργιακά όσο και με καταλήψεις σχολείων και σχολών αλλά και κέντρων διοίκησης και κρατικής εξουσίας (δ/νσεις, περιφέρειες, δήμους, υπουργείο).
Η ανατροπή των Μνημονίων και του Μεσοπρόθεσμου, η διαγραφή του χρέους με έξοδο από το ευρώ και η ανατροπή της κυβέρνησης είναι στόχοι που διευρύνουν την αντίθεση στην εκπαιδευτική πολιτική. Ανοίγουν και δρόμους για πλατιές κοινωνικές συμμαχίες με τους εργαζόμενους γονείς που πλήττονται άμεσα, με το δημόσιο που χτυπιέται επίσης από το νέο μισθολόγιο, με την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία που δέχεται επίθεση στο όνομα του χρέους και της σωτηρίας του ευρώ.
ΠΡΙΝ 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=10175

Προτεκτοράτο έγινε ξανά η Λιβύη

Προτεκτοράτο έγινε ξανά η Λιβύη

Με πολεμικό αεροπλάνο προσγειώθηκαν στην Τρίπολη γερμανοί
επιχειρηματίες

Σαν εβδομάδα που όλα μοιάζουν επιτέλους να
έχουν μπει στην τελική ευθεία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η εβδομάδα που
πέρασε για τη Λιβύη, το λαό της χώρας αλλά ταυτόχρονα και τους παίκτες στην
παγκόσμια σκακιέρα που παρακολουθούν αλλά κυρίως επεμβαίνουν τους τελευταίους
έξι μήνες για άλλη μια φορά στο όνομα της ειρήνης και της δημοκρατίας. Στον
απόηχο της Άνοιξης του αραβικού κόσμου, η εξέγερση της 14^ης
Φεβρουαρίου στη Λιβύη γρήγορα πήρε άλλο δρόμο και απομακρύνθηκε από την όποια
συγγένειά της με την πλατεία Ταχρίρ. Μετατράπηκε σε εμφύλιο πόλεμο, έφερε μαζί
της την παρέμβαση του ΝΑΤΟ, διέσπασε τη χώρα σε δύο περιοχές ελεγχόμενες από
δύο διαφορετικές εξουσίες που όμως είχαν παράδοξα κοινή σύσταση, μέχρι που την
Κυριακή, 17^η μέρα του Ραμαζανίου, το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο
έδωσε την εντολή και με την απαραίτητη στήριξη του ΝΑΤΟ ξεκίνησε η μάχη της
Τρίπολης.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ

Με πολεμικό αεροπλάνο προσγειώθηκαν στην Τρίπολη γερμανοί
επιχειρηματίες

ΠΡΙΝ 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011

ΠΑΣΟΚ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ΠΑΣΟΚ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ






''Θέλω να ευχαριστήσω το ΛΑΟΣ'': Αννα Διαμαντοπούλου
Η συναίνεση για να περάσει ο νομος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ ,ΠΑΣΟΚ,ΝΔ και ΛΑΟΣ ανοίγει ενα νέο κεφάλαιο στις πολιτικές εξελίξεις,αλλά γίνεται και αντικείμενο σατιρικής προσέγγισης ...Ενα βιντεο χίλιες λέξεις.Με την ευγενική χορηγία του bloopers team και ''δάνεια'' απο την παλιά ελληνοφρένεια.

ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ 

Το ΜΑΑ για την ψήφιση του νόμου για τα ΑΕΙ και την κατάργηση του ασύλου

Ανακοίνωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την ψήφιση του νόμου για τα ΑΕΙ και την κατάργηση του ασύλου

Η ψήφιση του αντιδραστικού νόμου που καταργεί το ακαδημαϊκό άσυλο και την δημόσια και δωρεάν ανώτατη Παιδεία από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ καταγράφει χωρίς περιστροφές και προσχήματα το πολιτικό μέτωπο της αντίδρασης, της παράδοσης της ελληνικής κοινωνίας άνευ όρων στα αρπακτικά της «αγοράς» (δηλαδή της διεθνούς τοκογλυφίας), της ολοκληρωτικής επίθεσης στις κατακτήσεις δεκαετιών κινήματος. Οι πανηγυρισμοί της υπουργού για τις επιτυχημένες συνεννοήσεις και συναλλαγές του Παπανδρέου με τον Σαμαρά υπό τις ευλογίες του Καρατζαφέρη και της Μπακογιάννη δίνουν την πιο αληθινή εικόνα των πολιτικών υπηρετών των πιο σκληρών καπιταλιστικών κέντρων, που όλο το τελευταίο διάστημα κατεδαφίζουν τις κατακτήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας. υπονομεύοντας το μέλλον όλων των ερχόμενων γενεών.

Ότι δεν κατάφεραν να επιτύχουν με την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος το 2008, το επιχειρούν σήμερα με τον νόμο – έκτρωμα της Άννας Διαμαντοπούλου, που καταργεί το άσυλο, εισάγει εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες (κατ’ ουσία εκπρόσωπους των επιχειρηματικών συμφερόντων) στην διοίκηση των ΑΕΙ, εισάγει τριετή πτυχία μειωμένης αξίας που θα οδηγήσουν σε τριετή επέκταση της παραπαιδείας, οδηγεί στην κατάργηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και διαλύει τα επιστημονικά αντικείμενα.

Αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα επί δεκαετίες και που ευθύνονται για την διεύρυνση της διαπλοκής σε όλους τους θεσμούς (άρα και μέσα στα πανεπιστήμια) παριστάνοντας τώρα τους αρχάγγελους της κάθαρσης ετοιμάζονται να τοποθετήσουν τους δικούς τους ανθρώπους ανεξέλεγκτους στα πανεπιστήμια και αλλού. Το επιστημονικό μέλλον της χώρας, το δικαίωμα κάθε νέου να σπουδάσει τους είναι ψυχρά αδιάφορο: ήδη πριν από το νόμο έχουν αποψιλώσει τα Ιδρύματα από πόρους και ανθρώπινο δυναμικό.

Το μόνο εκπαιδευτικό όραμα της Παιδείας του Μνημονίου, εδώ και διεθνώς, είναι να παράγει μαζικά ημιμαθείς υπάκουους υπηκόους. Επιπλέον, με την κατάργηση του ασύλου, καθώς και με την πρόσληψη αστυνομικών αντί καθηγητών, δηλώνουν και συμβολικά ότι θα επιχειρήσουν να τσακίσουν όσους τολμήσουν να αντισταθούν στην πολιτική τους, όπως έπραξαν και εναντίον των διαδηλώσεων για το Μεσοπρόθεσμο.

Παρόλα αυτά, μένει να αποδειχθεί στην ίδια την ζωή, στο πραγματικό πεδίο της αντιπαράθεσης, στις σχολές και τις γειτονιές, στους εργασιακούς χώρους και τις πλατείες αν τα σχέδια τους θα ευοδωθούν ή θα ανατραπούν για άλλη μια φορά όπως έγινε με το άρθρο 16. Μένει να αποδειχθεί καίρια από την ίδια την αριστερά εάν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να λειτουργήσει πρωτοπόρα και παραδειγματικά στην κατεύθυνση του πλατιού λαϊκού, εργατικού, νεολαιίστικου μετώπου που είναι άμεσα αναγκαίο.
Αθήνα 25 Αυγούστου 2011

Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής

Πρόθυμοι και δωσίλογοι...

Πρόθυμοι και δωσίλογοι...

Η συστημική κρίση από τη χρηματοπιστωτική
σφαίρα πέρασε στην “πραγματική οικονομία”, έγινε κρίση δημοσίου χρέους και
σήμερα προσλαμβάνει χαρακτηριστικά γενικευμένης πολιτικής-πολιτειακής κρίσης.
Η αμφισβήτηση του συνόλου της πολιτικής των πολιτικών υπαλλήλων των εγχώριων
και (κυρίως) διεθνών τοκογλύφων, μετατρέπεται σε ολοένα ογκούμενο και πιο
συγκροτημένο (από την άποψη των σκοπών) λαϊκό κίνημα. Ένα κίνημα, που
συγκλόνισε τις πόλεις της χώρας και εξώθησε στο παίγνιο της ιλαροτραγωδίας της
“παραίτησης χάριν συναίνεσης” στη σφαγή του λαού, που μετεξελίχθηκε σε
ανασχηματισμό της κυβέρνησης για τη διασκέδαση των εντυπώσεων. Σε αυτή τη
συγκυρία, βρίσκονται πάλι πρόθυμοι, εσμός “σοφολογιότατων” πανεπιστημιακών,
ανθρώπων “των γραμμάτων και των τεχνών”, έτοιμων να βγάλουν λάδι την κάθε
άνωθεν ατιμία, έτοιμων να καλέσουν το λαό σε συστράτευση και αυτοθυσία για την
“εθνική υπόθεση” της υπονόμευσης του μέλλοντός του, χάριν του κορεσμού της
ληστρικής βουλιμίας των “αγορών”, των πιστωτών... Έτοιμοι να πλαισιώσουν το
ιστό των χουντικών λύσεων που εξυφαίνονται με πρωταγωνιστές “προσωπικότητες”
αυτού του φυράματος, και λόρδους γόνους δικτατορίσκων...

Δημήτρης Πατέλης (Επίκουρος Καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης
– μέλος της ΣΟ του Π.Κ.)

Μήπως τεκμηριώνουν
επιστημονικά την προθυμία τους; Όχι βέβαια. Στα αγοραία προπαγανδιστικά τους
κείμενα το μόνο που απουσιάζει είναι η επιστημονική προσέγγιση. Τουναντίον,
επιστρατεύουν το σύνολο των γελοίων, επικίνδυνων και επιστημονικά ανυπόστατων
αγοραίων ιδεολογημάτων του συρμού, των “νεοσυντηρητικών-νεοφιλελεύθερων”
δογμάτων της δικτατορίας της αγοράς, τα οποία -αυτοί οι δήθεν πνευματικοί ταγοί-
όχι μόνο καταπίνουν αμάσητα, αλλά τα ξανασερβίρουν, δίκην χρησμών του
παραληρήματος μιας Πυθίας της πιάτσας...

Αξιώνουν μάλιστα μετ'
επιτάσεως άτεγκτη εφαρμογή όλου του πακέτου των καταστροφικών μέτρων που
επιτάσσουν οι δυνάστες, ως ευκαιρία και ως μοναδική “καθαρτήριο” διέξοδο:
“αξιοκρατία” και “αριστεία” ως προκάλυμμα για μαζικές απολύσεις και ως μέσο
αυτοενοχοποίησης των στρατιών των απολυόμενων, “συναίνεση” για την επιβολή της
κατοχής-χούντας των πιστωτών, κατάργηση της “κομματοκρατίας” και της “διαπλοκής”
-πρωταγωνιστές των οποίων κατά κανόνα ήταν και είναι συστηματικά και κατά
συρροήν οι ίδιοι, “εξορθολογισμό” για τον καθαγιασμό των ληστρικών
ιδιωτικοποιήσεων, καταργήσεων και συγχωνεύσεων. Ζητούν την υποταγή μας, σα να
είμαστε κατακτημένος λαός, ηθικολογούν για την ανάκτηση της “εμπιστοσύνης των
αγορών” κ.ο.κ. Υπονομεύουν έτσι κάθε αξίωση επιστημονικότητας, κριτικής,
ορθολογισμού, κοινωνικής ευθύνης και ήθους του επιστήμονα.

Παραμένει αδιευκρίνιστο εάν
πρόκειται για αδυναμία επιστημονικής και υπεύθυνης προσέγγισης, ή για σκόπιμη
λαθροχειρία-απάτη χειραγωγικού τύπου. Και τελικά, ιδιαίτερα σε συνθήκες
γενικευμένης κρίσης, ανελέητου κοινωνικού πολέμου και άρδην αναδιαμόρφωσης
συσχετισμών δυνάμεων, δεν έχει και τόση σημασία εάν η συστράτευση με κάποιους
δυνάστες γίνεται από πρόθεση είτε από αφέλεια και βλακεία. Εκείνο που μετρά
είναι το αποτέλεσμα στην καταγραφή, στο συσχετισμό των δυνάμεων.

Και την προηγούμενη ιστορική
μεγάλη κρίση και δοκιμασία του λαού μας το 1941-44, ορισμένοι επιτήδειοι και
πρόθυμοι την είδαν σαν “ευκαιρία”. Έμειναν στη μνήμη του λαού ως δωσίλογοι
συνεργάτες του κατακτητή.

Το ογκούμενο κύμα της λαϊκής
αγανάκτησης, αποκτά κριτήρια και αξιώνει το ξεμπρόστιασμα όλου αυτού του
συρφετού των μίσθαρνων οργάνων και των “εθελοντών” αυλοκολάκων ως δωσίλογων για
την υπονόμευση της κυριαρχίας και του μέλλοντος του λαού. Απαιτεί διέξοδο από το
αδιέξοδο της χρεοκρατίας, βροντοφωνάζει με αξιοπρέπεια: “Δεν χρωστάμε, δεν
πληρώνουμε, δεν πουλάμε, δεν πουλιόμαστε”!

Υ.Γ. Υπόδειγμα της παραπάνω
στάσης προθύμων βλ.

http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/185918/edeka-panepistimiakoi-uper-troikas-kai-mnimoniou/
,

http://www.intelligence.tuc.gr/~lagoudakis/DOCS/2010-05-10-letter.pdf

* Επίκουρος Καθηγητής
Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 6
Αυγούστου 2011

Συρία: Η ελευθερία γράφεται με αίμα

Συρία: Η ελευθερία γράφεται με αίμα

Προειδοποίηση: είναι αρκετά σκληρό

Πάνω από 2.200 άνθρωποι
έχουν σκοτωθεί στις επιχειρήσεις καταστολής εναντίον των αντικυβερνητικών
διαδηλωτών στη Συρία από τα μέσα του Μαρτίου, δήλωσε η Υπάτη Αρμοστής του ΟΗΕ
για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Νάβι Πιλάι. Ο προηγούμενος απολογισμό του ΟΗΕ
έκανε λόγο για 1.900 ως 2.000 νεκρούς. «Ως και σήμερα, πάνω από 2.200 άνθρωποι
έχουν σκοτωθεί αφότου οι μαζικές διαδηλώσεις άρχισαν στα μέσα Μαρτίου, με πάνω
από 350 ανθρώπους να φέρονται να έχουν σκοτωθεί στη Συρία από την αρχή του
Ραμαζανιού» ανέφερε η Πιλάι στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, που
διεξάγει έκτακτη σύνοδο για την κατάσταση στη Συρία. Παρακάτω ακολουθεί ένα
βίντεο ντοκουμέντο για την εγκληματικότητα του φασιστικού καθεστώτος της
Συρίας. Όλα τα γεγονότα που παρουσιάζονται σε αυτό το video έχουν
τεκμηριωθεί και χρονολογικά και γεωγραφικά από διάφορες οργανώσεις ανθρωπίνων
δικαιωμάτων.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ
ΧΩΡΙΣ
ΣΥΝΟΡΑ

Λιβύη: Όχι, αυτό δεν ήταν Επανάσταση!

Πράκτορες της

CIA

Καθοδηγούσαν τους αντικαθεστωτικούς στη Λιβύη. Έσφαξαν σαν αρνιά τους
υπερασπιστές της Τρίπολης!

Από την αρχή κάτι δε μου
πήγαινε καλά. Οι εξεγερμένοι στην Αίγυπτο και αλλού δεν είχαν τανκς και
κανόνια, δεν είχαν την υποστήριξη των ΝΑΤΟικών με αεροπλάνα και ανθρώπους της
CIA.
Τα VIDEO
που θα παρακολουθείσετε είναι ανατριχιαστικά. Χαρείται
λοιπόν όσοι πανηγυρίζετε μαζί με τον Ομπάμα και τον Σαρκοζί την κτηνωδία σε
όλο της το μεγαλείο, χαρείται το κλάμα και τα βογγητά απο το μαρτύριο του
παιδιού που του έχουν χώσει ένα σίδερο που του το έχουν βάλει στον πρωκτό
και έχει βγεί απο τον ώμο του. Χαρείται το ουρλιαχτό του ανθρώπου που
του κόβουν το λαιμό ζωντανό. Χαρείται τον κανιβαλισμό και το σοδομισμό.
Όχι αυτό δεν ήταν Επανάσταση ανεξάρτητα για τη γνώμη που έχει ο καθένας
για τον Καντάφι και το καθεστώς του. Τα
link
από το σ.
e.h.
Δείτε εδώ:

http://obamaslibya.com/

Βήχος Παναγιώτης

Με τα όπλα αμερικάνων
και Γάλλων ανετράπη ο Καντάφι!

Η Πλατεία Συντάγματος και ο λαός!

Η Πλατεία Συντάγματος και ο λαός!

Όταν η δημοκρατία είναι άρρωστη το φάρμακο δεν είναι τα τανκς. Στην πλατεία Συντάγματος βάλλονται συστηματικά οι πανεπιστημιακοί που πήγαν χθες και σήμερα να μιλήσουν για το Νομοσχέδιο της Διαμαντοπούλου. Ότι συμβαίνει στην κοινωνία που όταν απεργούν οι ταξιτζήδες τους μποϋκοτάρουν τα άλλα κοινωνικά στρώματα το ίδιο γίνεται σήμερα στην πλατεία Συντάγματος! Ορισμένοι «αμεσοδημοκράτες» αντί να καταγγέλλουν το Νομοσχέδιο, καταγγέλλουν την πανεπιστημιακή κοινότητα! ΌΛΟΙ ΣΕ ΈΝΑ ΤΣΟΥΒΑΛΙ! Βάζουν την κοινωνία να χτυπάει ο ένας τον άλλο και όχι όλοι μαζί το σύστημα και την κυβέρνηση που διαλύει τώρα και την Παιδεία και την Υγεία. Απεργούν οι φορτηγατζήδες τους σαμποτάρουν οι άλλες κοινωνικές ομάδες γιατί κάθε φορτηγατζής έχει… 50 φορτηγά! Τα μυαλά στα κάγκελα. Από την άλλη φαντάζεστε όποια κοινωνική ομάδα χτυπιόταν από την κυβέρνηση να έκανε λαϊκή Συνέλευση στο Σύνταγμα για το συντεχνιακό της πρόβλημα; Αυτό δεν έκαναν και προχθές και οι Πανεπιστημιακοί; Όχι ότι δεν είπαν αξιόλογα πράγματα. Όμως ο ρόλος της πλατείας πρέπει να είναι άλλος. Ξεκάθαρα επιτέλους να καταλάβουμε ότι: ΧΤΥΠΑΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΕΧΘΡΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΌΛΟΥΣ. Εργάτες, μικρομεσαίους, αγρότες, ελεύθερους επαγγελματίες, Πανεπιστήμια και Παιδεία, φοιτητές και καθηγητές, Νοσοκομεία, υγεία και γιατρούς, συνταξιούχους, φοιτητές, άνεργους κλπ. Και ο εχθρός αυτός έχει όνομα: Π Α Σ Ο Κ ! Να ανατρέψουμε το ΠΑΣΟΚ.

Αντί να προετοιμάζει τον κόσμο μέσα από τα σωματεία, τις οργανώσεις, τις πλατείες για Γενική Απεργία και παράλληλα να οργανώνεται κάνοντας τις αναγκαίες συμμαχίες, αντί, αντί, αναλώνεται σε ατέλειωτες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις που απομακρύνουν τον στόχο που είναι η Ανατροπή της κυβέρνησης και η δημιουργία προϋποθέσεων να πάρουν οι καταπιεζόμενοι τη ζωή στα χέρια τους. Όχι όλη η Αριστερά στο σύνολό της αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της το μόνο που οργάνωσε σωστά ήταν τα καλοκαιρινά Κάμπινγκ! Το καταλάβατε; Αν δε γίνει αυτό η πλατεία ή θα εκφυλιστεί ή ο κόσμος που θα βγει στους δρόμους θα μας πάρει αμπάριζα και θα τα κάνει όλα λίμπα χωρίς όμως κανένα πρακτικό αποτέλεσμα ή θα μας λιανίσει η κυβέρνηση. Τώρα που εκκολάπτεται μια εξέγερση πρωτοφανή κατά τη γνώμη μου, πρέπει να σημαδέψουμε όλοι προς τον ίδιο στόχο. Να τους τσακίσουμε πριν μας τσακίσουν ολοκληρωτικά. Να ανατρέψουμε τους δωσίλογους, να διώξουμε την Τρόικα και τα Μνημόνια, να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας.

Ο Καντάφι ανετράπη. Βρίσκεται στα χέρια των αντικαθεστωτικών

Ο Καντάφι ανετράπη πριν λίγες ώρες! Βρίσκεται στα χέρια των
αντικαθεστωτικών

Με τα όπλα αμερικάνων και
Γάλλων ανετράπη ο Καντάφι!

Το βράδυ της Κυριακής η πράσινη
πλατεία της Τρίπολης καταλήφθηκε από τους οπλισμένους με τανκς και πολυβόλα
αντικαθεστωτικούς! Επίλεκτες μονάδες που είχουν αναλάβει την προστασία του
Καντάφι έχουν παραδοθεί, όπως μεταδίδουν τα ξένα πρακτορεία. Ο εισαγγελέας του
Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου αναφέρει σύμφωνα με το CNN θα διεξαχθούν σήμερα, Δευτέρα συνομιλίες σχετικά με τη μεταβίβαση του Σαΐφ Καντάφι στη Χάγη. Ο
Καντάφι, πάντα σύμφωνα με πληροφορίες των ξένων ΜΜΕ, βρίσκεται στα χέρια των
αντικαθεστωτικών και των αμερικάνων, ουσιαστικά για να λέμε τα πράγματα με το
όνομά τους!

Βήχος Παναγιώτης

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=10144

Παρ’ ολίγο προβοκάτσια χθες στην πλατεία Συντάγματος!

Παρ’ ολίγο προβοκάτσια χθες το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος!

Συνέβησαν πριν λίγες ώρες: Μέσα
στο καλοκαίρι και με συνοπτικές διαδικασίες η κυβέρνηση προωθεί για ψήφιση στη
βουλή, νομοσχέδιο που κατεδαφίζει την ανώτατη εκπαίδευση. Η πανεπιστημιακή
κοινότητα αντιδρά και απαιτεί να αποσυρθεί τώρα το νομοσχέδιο. Η πρωτοβουλία
πανεπιστημιακών ενάντια στο πανεπιστήμιο του μνημονίου, σε συνεργασία με τη
συνέλευση της πλατείας Συντάγματος διοργάνωσε διήμερο κινητοποιήσεων στο
Σύνταγμα για σήμερα Κυριακή και αύριο Δευτέρα. Κάποιοι όμως μπρατσωμένοι –
ένας από αυτούς μιλούσε με τα ΜΑΤ στην κλούβα απέναντι από τη Βουλή, νωρίτερα!
– δηλώνοντας ότι ΘΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, επιτέθηκαν κατ’ αρχήν
λεκτικά σε συγκεντρωμένους και σε εμένα προσωπικά, που βρισκόμουν εκεί,
λέγοντας: «Έξω τα κόμματα από την πλατεία» και κατόπιν έπεσαν
μπουνιές εκατέρωθεν! Πριν εξιστορήσω τα γεγονότα θα πω ότι η Συνέλευση που
ήταν πολυπληθείς ψήφισε όλη πλην των 7 ατόμων που ξεκίνησαν τα επεισόδια, να
συνεχιστεί η συνέλευση και να μιλήσουν οι καλεσμένοι Πανεπιστημιακοί.

Βήχος Παναγιώτης

Παρ ολίγο προβοκάτσια σήμερα στην πλατεία Συντάγματος

Περίμενα ότι σήμερα, στην πρώτη εκδήλωση στην πλατεία Συντάγματος ίσως γινόταν κάποια προβοκάτσια που θα δημιουργούσε άσχημο κλίμα ώστε να αποτρέψουν – όσο αυτό είναι δυνατόν - τις ογκώδεις διαδηλώσεις που θα ακολουθήσουν τις επόμενες ημέρες.
Ξεκίνησα λοιπόν από νωρίς για να «κόψω κίνηση» και πριν κατέβω στην πλατεία ανέβηκα επάνω, προς τη Βουλή, να δω αν υπήρχαν εκεί άτομα και ίσως κάποιες κινήσεις περίεργες. Το έχω αυτό το χούϊ!
Στη γωνία της Αμαλίας με τη Βασιλίσσης Σοφίας ήταν μία κλούβα. Επί της Βασιλίσσης Σοφίας λίγο πιο μέσα ήταν άλλες τέσσερεις κλούβες!
Την ώρα που έκανα «βιοψία» ένας μόνιμος θαμώνας της πλατείας «αμεσοδημοκράτης» και εχθρός κάθε κόμματος, έπιασε συζήτηση με τα ΜΑΤ! Ένας ΜΑΤατζής του είπε: «Στην πλατεία έχει συγκέντρωση ο ΣΥΡΙΖΑ»! Και αυτός απάντησε: «ΘΑ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΗΜΕΡΑ»!
Κατάλαβα ότι εδώ κάτι ετοιμάζεται. Δεν ήξερα και δεν ξέρω αν ο εν λόγω τύπος είχε σχέση με τα ΜΑΤ περιγράφω αυτό που είδα και άκουσα.
Πριν ξεκινήσει η Συνέλευση κάποια άτομα - συμπτωματικά έξι από αυτούς ήταν «μπρατσάδες» - φώναζαν: «Ποιοι είναι αυτοί που θα μιλήσουν. Ποιος τους κάλεσε. Πόσα χρήματα παίρνουν στα Πανεπιστήμια. Σε ποιο κόμμα ανήκουν» και άλλα τέτοια. Ένας πρώην νεοδημοκράτης ηλικιωμένος που φώναζε και αυτός όταν του είπα «γιατί φωνάζεις άνθρωπέ μου», μου είπε: «Γνώρισα μία να στη δείξω, είναι του Αλαβάνου»!!! «Και λοιπόν» του απάντησα. «Εσύ τι πρόβλημα έχεις; Εσύ ποιανού είσαι;» (Βλέπετε τώρα θα φτάσουμε στο σημείο να επιτρέπουμε μόνο σε δεξιούς, ακροδεξιούς και στη… Λουκά να μιλάνε). «Εγώ ήμουνα ΝΔ την έχεσα και ήρθα εδώ. Χωρίς κομματική ταμπέλα». «Μπράβο, του είπα. Και η κυρία που μου λες φαντάζομαι δε θα είχε κομματική ταμπέλα». «Όχι αλλά την ξέρω είναι του Αλαβάνου», συνέχισε αυτός. «Και εσύ ήσουν του Καραμανλή. Ευθύνεσαι και εσύ που φτάσαμε εδώ και με την ψήφο σου. Ήρθες όμως και αυτό είναι το ζητούμενο».
Περιγράφω απλά κάποια στιγμιότυπα που ήμουνα μπροστά.
Λίγο πιο κάτω 6 άτομα με το που πήρε θέση να μιλήσει ο πρώτος Πανεπιστημιακός, άρχισαν τις φωνές, τα σπρωξίδια λέγοντας «Θα τη διαλύσουμε αυτή τη Συνέλευση»!!!
Κάποιοι από τους αγανακτισμένους προσπάθησαν να ηρεμήσουν τους δύο τουλάχιστον που είναι μόνιμοι στην πλατεία, αλλά αυτοί δεν άκουγαν κανέναν.
Προσπαθούσαμε να τους σταματήσουμε – σκεφτόμουν συνέχεια και τη σκηνή που είδα στην κλούβα των ΜΑΤ – αλλά έπεσαν σπρωξιές και κάποιες «ψιλές» .
«Ρώτα τον κόσμο να ψηφίσουν ποιοι θέλουν να μιλήσουν οι καλεσμένοι», είπα σε μια κοπέλα που κρατούσε το μικρόφωνο. Αυτό σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή.
Τα σπρωξίματα σταμάτησαν και σηκώθηκαν χέρια. ΌΛΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ. Όλοι εκτός των εφτά ατόμων που δημιούργησαν τις φασαρίες. Ακόμα και όσοι είχαν διαφωνίες για τη διαδικασία που ακολουθήθηκε για να έρθουν οι συγκεκριμένοι ομιλητές και για τους συγκεκριμένους Πανεπιστημιακούς.
Τελικά τα άτομα αυτά απομακρύνθηκαν, δεν ξέρω αν ήταν πράγματι αγανακτισμένοι που Άμεση Δημοκρατία θεωρούν να έχει το δικαίωμα να μιλάει – τρεις βραδιές παρακαλώ – η θεούσα η Λουκά, και όχι Πανεπιστημιακοί που εξήγησαν τι ακριβώς είναι αυτό το Νομοσχέδιο για την Παιδεία που ψηφίζεται μεθαύριο. Ότι και να ήταν όμως αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί. Η πλατεία Συντάγματος δεν είναι τσιφλίκι κανενός.
Να έχουμε το νου μας γιατί θεωρώ ότι αυτό ήταν μόνο ένα μικρό δείγμα του τι πρόκειται να ακολουθήσει, όταν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κατακλύσει τις πλατείες όλης της χώρας.

Ακούστε εδώ τη
συζήτηση και τώρα

http://www.livestream.com/stopcarteltvgr

Η χώρα καταρρέει! Πολιτικές εξελίξεις το Σεπτέμβρη

Η ΧΩΡΑ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ! ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ!

ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ή ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΕΣ
ΕΚΤΡΟΠΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥΣ;

Το ναυάγιο των επιλογών κυβέρνησης -
αστικού πολιτικού κατεστημένου - τρόικας αφήνει πίσω του κυριολεκτικά
συντρίμμια και ερείπια. Ένας "κατάμαυρος" Σεπτέμβρης και Φθινόπωρο
ετοιμάζονται να διαδεχθούν ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι! Το μεσοπρόθεσμο
μνημονιακό πρόγραμμα ρημάζει τα πάντα. Η ύφεση έχει πάρει ιστορικά πρωτοφανείς
εφιαλτικές διαστάσεις. Η ανεργία καλπάζει σε ουράνια ύψη! Οι πολύ μικρές
επιχειρήσεις βάζουν μαζικά λουκέτο! Εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες
πνίγονται! Ο προϋπολογισμός παρά τα σκληρά μέτρα και εξαιτίας τους, για άλλη
μια φορά έχει εκτροχιαστεί και βρίσκεται εκτός των επίσημων στόχων! Νέα επαχθή
μέτρα, στο πλαίσιο ενός μακάβριου φαύλου κύκλου, προετοιμάζονται ενόψει ΔΕΘ!

Iskra

Την ίδια ώρα ακόμα
και αυτές οι απαράδεκτες αποφάσεις της έκτακτης συνόδου της 21ης Ιούλη
βρίσκονται και αυτές στον αέρα, ενώ η μια μετά την άλλη οι "βόρειες" χώρες της
ΕΕ ζητάνει εγγυήσεις για να συμμετάσχουν στο β΄χρηματοδοτικό πακέτο,
προεξοφλώντας και επιβεβαιώνοντας, έτσι, την αποτυχία των μνημονιακών
προγραμμάτων, την βέβαιη επικείμενη "κηδεμονευόμενη" χρεοκοπία της χώρας
αλλά και την αποσύνθεση της ΕΕ!

Η Ελλάδα, έχει πλέον μετατραπεί
κανονικά σε μια από τις χειρότερης μορφής αποικίες των κυρίαρχων της ΕΕ, πρώτα
από όλα του Γερμανικού ιμπεριαλισμού και του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Πρώτη, ίσως, φορά μια κυβέρνηση και
ένα ολόκληρο πολιτικό κατεστημένο έχουν μετατρέψει μια χώρα σε "μπανανία" και "προτεκτροράτο"
του πλέον, ίσως, βρώμικου ιμπεριαλιστικού μπλοκ, παραδίνοντας την προς γενική
λεηλασία, ληστεία και διάλυση.

Όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία
σε ανάλογες ιστορικά δύσκολες και κρίσιμες ώρες, που πέρασε ο τόπος, το ελληνικό
αστικό κατεστημένο, είτε συμμετείχε ενεργά στην παράδοση της χώρας και στον
εξανδραποδισμό του λαού είτε λιποτακτούσε και έμενε άφωνος
"παρατηρητής" και επομένως συμμέτοχος των εγκλημάτων!

Σε τέτοιες κρίσιμες ιστορικές ώρες
σαν τη σημερινή, όπως σε άλλους χαλεπούς καιρούς, μόνο από την Αριστερά μπορεί
να προκύψει μια μεγάλη εθνική και κοινωνική πρωτοβουλία διεξόδου, σωτηρίας,
επιβίωσης και τελικά λύτρωσης και αναγέννησης της χώρας και
του λαού.

Μπορεί η σημερινή Αριστερά και οι
ηγεσίες της (αλλά και ο κόσμος της) να αναλάβουν μια νέα μεγάλη σωτήρια
πρωτοβουλία;

Μπορεί ξανά η Αριστερά, όπως στην
περίοδο '41 - '44, όπως, επίσης, και στη δικτατορία, να μπει μπροστά στις
σημερινές διαφορετικές αλλά πολύ κρίσιμες στιγμές και με τις επιλογές της να
ξανααναδειχθεί σε ηγεμονική εθνική και λαϊκή δύναμη, η οποία θα ανακόψει τον
κατήφορο και θα ανοίξει δρόμους για τον τόπο;

Η σύγχρονη Αριστερά, κάτω από
προϋποθέσεις, μπορεί!

Μπορεί, εφόσον όλες οι δυνάμεις της,
με τη συμβολή και του κόσμου της Αριστεράς, αλλάξουν σε βάθος,
τολμήσουν, επικαροποιήσουν και ριζοσπαστικοποιήσουν τις ιδεολογικές και
πολιτικές επιλογές τους.

Το πρώτο και κύριο που χρειάζεται η
σύγχρονη Αριστερά είναι να εγκαταλείψουν εδώ και τώρα όλες οι
δυνάμεις της τις λογικές είτε της περιχαράκωσης, της απομόνωσης
και του "εμφυλίου πολέμου" είτε των επικοινωνιακών σχέσεων, των
εξετάσεων, και της ομηρίας στο κατεστημένο και τα δόγματά του.

Αυτήν την ώρα η Αριστερά, μαζί με τη
συμπαράταξή της και μέσα από αυτήν, οφείλει να αμφισβητήσει τις τρεις
θεμελιώδεις συναινετικές επιλογές του αστικού κόσμου.

- Τη συναίνεση για την
κανονική αποπληρωμή του κρατικού χρέους και τη φρούδα ελπίδα ότι μια "λύση" για
το χρέος μπορεί να προκύψει μέσα από τα σπλάχνα του σύγχρονου ιμπεριαλισμού!

- Τη συναίνεση γύρω από τα "ιερά
και απαραβίαστα" του ευρώ και της ΕΕ, τα οποία συνιστούν τους
σύγχρονους οδοστρωτήρες του χρηματιστικού κεφαλαίου.

- Τη συναίνεση ότι η Ελλάδα,
ως μικρή χώρα, δεν αντέχει να ανοίξει μέτωπα με τους ισχυρούς,
ενώ κάθε προσπάθεια διεξόδου από την κρίση σε εθνικό
επίπεδο είναι καταδικασμένη, αν όχι αντιδραστική!

Μπορεί σήμερα η ελληνική Αριστερά,
στις βασικές, τουλάχιστον, εκφάνσεις της, να κάνει αυτές, πέραν των πολλών
άλλων, τις υπερβάσεις;

Αν η σημερινή
Αριστερά δεν μπορέσει, τότε θα σαρωθεί από τις γρήγορες εξελίξεις αλλά το
χειρότερο θα σαρωθεί ο τόπος και ο λαός από ακόμα πιο
αντιδραστικές εκτροπές, στις οποίες θα κινδυνεύουν να παίρνουν μέρος πολλά
από τα συντρίμμια των σημερινών αριστερών δυνάμεων!

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4447:2011-08-20-18-00-37&catid=83:aristera&Itemid=200

Ευρω-Νταχάου λιτότητας

Ευρω-Νταχάου λιτότητας

Γέλασε και το παρδαλό κατσίκι με τον
απίστευτο πολιτικό κρετινισμό της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία για να
αποφύγει να δώσει δημόσια γη (π.χ. κάποιο νησί) ως εγγύηση στη Φινλανδία
προκειμένου να δώσει το Ελσίνκι το περίπου 1 δισεκατομμύριο ευρώ που του
αντιστοιχεί ως μερίδιο στο νέο δάνειο της ΕΕ προς τη χώρα μας, έκανε το εξής
εκπληκτικό και πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο: Συμφώνησε να καταθέσει ως
εγγύηση σε κρατικό λογαριασμό της Φινλανδίας 1 δισεκατομμύριο σε μετρητά
ώστε στη συνέχεια οι Φινλανδοί να… δανείσουν στην κυβέρνηση Παπανδρέου αυτό το
1 δισεκατομμύριο!!! Η ηλιθιότητα στην αποθέωσή της! Έγιναν «Τούρκοι» οι
Αυστριακοί, οι Ολλανδοί, οι Σλοβάκοι και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι εταίροι της
κυβέρνησης στην ευρωζώνη. Αν ισχύσει αυτή η συμφωνία με την Φινλανδία, τότε
θέλουμε κι εμείς ανάλογες εγγυήσεις, είπαν με το δίκιο τους. Η κυβέρνηση
Παπανδρέου τίναξε έτσι στον αέρα το δάνειο που είχε συμφωνήσει να πάρει, αφού
αν γενικευθεί αυτή η τάση, τότε θα πρέπει να καταθέσει σε μετρητά σε
λογαριασμούς των εταίρων της 100 δισεκατομμύρια ευρώ για να της… δανείσουν στη
συνέχεια το ίδιο ποσό!

Γιώργος Δελαστίκ

ΠΡΙΝ 21 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011

Άνεργοι και εργαζόμενοι ενωμένοι ενάντια στον καπιταλισμό

Άνεργοι και εργαζόμενοι ενωμένοι ενάντια στον καπιταλισμό

(Η επίσημη ανεργία στο 1.000.000 η πραγματική στο 1.500.000 και
βάλε)

Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛ.ΣΤΑΤ)
το Μάη του 2011 υπήρξε μεγάλη αύξηση της ανεργίας σε σχέση με την αντίστοιχη
περσινή περίοδο.Το σύνολο των απασχολουμένων, το Μάη του ’11, ήταν 4.131.528
άτομα, οι άνεργοι 822.719 και ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός, ανήλθε σε
4.383.374 άτομα. Πλέον, αυτοί που δεν εργάζονται είναι περισσότεροι απ αυτούς
που εργάζονται. Απ’ την επίσημη στατιστική αποκρύπτεται συστηματικά ένα
ποσοστό ανεργίας εγγεγραμμένων ανέργων (περίπου 160-170.000 άνεργοι) το οποίο
αφορά αυτούς που δεν εγγράφονται στους συγκεκριμένους καταλόγους, που δεν πάνε
να δηλώσουν ότι αναζητούν εργασία, διότι απλούστατα έχουν απογοητευτεί επειδή
δεν βρίσκουν εργασία. Οι εγγεγραμμένοι άνεργοι λοιπόν, συνολικά και με
επίσημους υπολογισμούς, φτάνουν στο 1.000.000, ήτοι ποσοστό κοντά στο 20%
περίπου. Σ αυτό το ποσοστό πρέπει να συνυπολογίσουμε κάποιες χιλιάδες
υποαπασχολουμένων, οι οποίοι κάνουν ελάχιστα μεροκάματα. Απ’ αυτούς,
λιγότεροι απ’ το 1/3, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΕΔ περίπου οι 270-280.000,
παίρνουν επιδότηση ανεργίας. Για τους υπόλοιπους η επιδότηση έχει λήξει, ή
δεν δικαιούνται και δεν παίρνουν τίποτα.

Κάβουρας Δημήτρης (Συνεργασία)

Ένα νέο κύμα μετανάστευσης, απ την Ελλάδα προς το εξωτερικό, βρίσκεται επίσης σε εξέλιξη. Εκπαιδευτικοί, δικηγόροι, νηπιαγωγοί, ψυχολόγοι και άλλοι γιατροί, νοσηλευτές κ.α, αναζητούν εργασία στο εξωτερικό.

Εκτός απ τα παραπάνω επαγγέλματα και παραδοσιακές δουλειές { στην κουζίνα και στη λάντζα} γίνονται και πάλι αντικείμενο αναζήτησης κυρίως στη Γερμανία, όπου τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν, λόγω της μετανάστευσης, οι μαθητές στα Ελληνικά σχολεία.

Σύμφωνα με έρευνα του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, η ανεργία έφτασε σε αριθμούς του 1961, τότε που υπήρξε ένα απ τα μεγαλύτερα κύματα μετανάστευσης:

Το 1961 οι άνεργοι ανέρχονταν στις 864.000 σε σύνολο εργατικού δυναμικού 3.640.000 άτομα. Η διαφορά, τώρα με το 1961, είναι ότι δεν μπορούν οι άνεργοι να βρουν δουλειά στη μετανάστευση

Άλλη πρόσφατη έρευνα επίσης, δείχνει ότι, στο επόμενο διάστημα, μία στις τρεις εταιρείες θα μειώσει το προσωπικό της, μία στις δύο δεν θα δώσει καθόλου αυξήσεις τους επόμενους 12 μήνες ενώ μία στις πέντε εταιρείες θα μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων.

Επιπλέον, η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία εισέρχεται σε νέα κρίση και ύφεση και η ύφεση της ελληνικής οικονομίας θα συνεχιστεί και το 2012 με τους ίδιους ρυθμούς περίπου. Είναι φανερό ότι ο εφιάλτης της ανεργίας θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Για το 2012, προβλέπεται ότι η επίσημη ανεργία θα ξεπεράσει το 25%.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση βάζει εμπόδια στην πρόσβαση στο επίδομα ανεργίας για τους νεοεισερχόμενους στην δουλειά αλλά και για τους παλιούς ασφαλισμένους.

Σύμφωνα με τον εφαρμοστικό νόμο, ο ασφαλισμένος άνεργος που επιδοτείται για πρώτη φορά πρέπει να έχει πραγματοποιήσει ογδόντα ημερομίσθια κατά έτος, στα αμέσως προηγούμενα από την έναρξη της επιδότησης τρία έτη, ενώ έως τώρα ήταν δύο έτη.

Ακόμη, για τους επιδοτούμενους που διακόπτουν την επιδότησή τους, απαιτούνται για την εκ νέου κατοχύρωση επιδότησης τουλάχιστον 150 ημερομίσθια από τη λήξη της αμέσως προηγούμενης επιδότησής τους έως και την ημερομηνία λύσης της εργασιακής σχέσης, με βάση την οποία αιτείται νέα επιδότηση, αντί 125 που ίσχυε έως τώρα.

Ακόμα χειρότερα όμως θα είναι τα πράγματα για τα εποχιακά επαγγέλματα (τουριστικά επαγγέλματα, οικοδόμοι, κλπ) μιας και απ’ το 2013 όποιος έχει συνολικά 450 μέρες επιδοτούμενης ανεργίας τα 4 προηγούμενα χρόνια δεν θα δικαιούται επιδότηση ανεργίας και απ’ το 2014 οι μέρες μειώνονται σε 400 τα 4 προηγούμενα χρόνια. Αυτή η ανατροπή θα στερήσει χιλιάδες εργαζόμενους ακόμα και απ’ το πενιχρό επίδομα ανεργίας και θα μας στείλει κυριολεκτικά στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση.

Στο μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας η κυβέρνηση, πέρα απ τις περικοπές, απαντά με ασπιρίνες. Απαντά με το πρόγραμμα της «κοινωφελούς εργασίας» του υπουργείου Εργασίας, που ξεκινά από τον Σεπτέμβρη, και αφορά στην απασχόληση για 5 μήνες το χρόνο συνολικά 55.000 ανέργων, επαγγελματιών που διέκοψαν τη δραστηριότητά τους πριν από δύο χρόνια, ελεύθερων επαγγελματιών και επιστημόνων βάσει εισοδηματικών κριτηρίων. Κυρίως όμως το πρόγραμμα θα αφορά μακροχρόνια άνεργους και βραχυχρόνια άνεργους που δεν παίρνουν επίδομα ανεργίας. Όσοι ενταχθούν στο πρόγραμμα και βρουν μια θέση εργασίας σε κάποιον Δήμο ή αλλού, θα αμείβονται με 625 ευρώ το μήνα μεικτά, δηλ. 25 ευρώ τη μέρα. Πολλές αμαρτωλές, προστατευόμενες απ την κυβέρνηση και το κράτος, ΜΚΟ αλλά και Δήμοι, θα παίξουν παιχνίδι στις πλάτες των ανέργων με το αζημίωτο βέβαια, για να γίνουν νέες συμμαχίες απ την κυβέρνηση, η οποία σπάει παλιές.

Η όξυνση του προβλήματος της ανεργίας οφείλεται στη βαθιά κρίση και ύφεση του καπιταλισμού συνολικά και του ελλαδικού καπιταλισμού ειδικά, μιας και η κρίση στην Ελλάδα, για πολλούς λόγους, προβλέπεται να είναι πιο βαθειά και μακρόχρονη και συνοδεύεται με ένα δυσθεώρητο χρέος το οποίο δεν είναι εξυπηρετήσιμο και δεν επιτρέπει να παρθούν τα κλασικά αντικρισιακά μέτρα που παίρνονται σε άλλες καπιταλιστικές χώρες. Στην Ελλάδα το σύνολο σχεδόν του νέου δανεισμού πάει σε τόκους και χρεολύσια και όχι στην λεγόμενη πραγματική οικονομία για να λειτουργήσει «αντικρισιακά».

Είναι φανερό πλέον και στον πλέον δύσπιστο ότι ο καπιταλισμός ευθύνεται γι αυτή την κατάσταση και δεν μπορεί πλέον να διασφαλίσει στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα, ούτε τα στοιχειώδη, ούτε τα ελάχιστα: εργασία, αξιοπρεπές μεροκάματο, κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη, δωρεάν, δημόσια υγεία-πρόνοια-παιδεία, αξιοπρεπή διαβίωση για τους άνεργους.

Η πάλη για την ανατροπή του, καθώς και των κυβερνήσεων που τον υπηρετούν, μέσα από ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο, καθίσταται πλέον ζήτημα ζωής για το σύνολο των ανέργων, την εργατική τάξη συνολικά και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Πρόκειται για άμεσο καθήκον που δεν παίρνει καμιά αναβολή.

Σ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να οικοδομηθεί ενιαίο πολιτικό μέτωπο.

Το πολιτικό αυτό μέτωπο μπορεί να περιλαμβάνει σοσιαλδημοκράτες, αριστερούς, αντικαπιταλιστές, κομμουνιστές και θα είναι παρόν σε όλες τις μάχες, στο εργατικό και αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα, στις πλατείες, στο νεολαιίστικο κίνημα, στις πολιτικές και εκλογικές μάχες, με πρόταση εξουσίας εδώ και τώρα, για έξοδο απ την παρούσα κρίση.

Η πρόταση εξουσίας πρέπει να συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εργατική κυβέρνηση» που θα αποτελεί την κυβέρνηση των εργατών, των φτωχών αγροτών, του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού. Η εργατική κυβέρνηση θα πάρει άμεσα μέτρα για την ανακούφιση των εργατικών και λαϊκών οικογενειών, θα ικανοποιήσει τα αιτήματα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, θα ανασυγκροτήσει την οικονομία σε νέα βάση, θα δώσει δουλειά στον κόσμο.

Κάβουρας Δημήτρης